@all
Alleen al het doodenkele feit dat de "apostel" Bert Wiegman op
22 april jl. via Facebook "even" de aandacht vroeg voor het volgende...
TjerkB schreef: ↑za 24 okt 2020, 10:37
(...)
TjerkB schreef: ↑wo 29 apr 2020, 23:00
(...)
(...)
We kennen onze historie…
hebben een onderzoek door externen laten uitvoeren
en gesprekken gevoerd met leden en voormalig leden.
We hebben geleerd…
(...)
(...)
Wie zijn in hemelsnaam "We"?! Zijn dat bij het Apostolisch Genootschap zowat dezelfde assistent-egoïsten als die op míjn pad kwamen?
(...)
... vond ik godgeklaagd. Met zijn
uitlating op zondag 1 juli jl. in Groningen over nare bijwerkingen bij elk uitstekend
"medicijn" in 1 tot 2 procent van de gevallen, zoals nu volgens hem ook de geloofspraktijk bij het Apostolisch Genootschap voor 1 tot 2 procent van de aangesloten leden voorspelbaar traumatiserend kan hebben uitgepakt, kon daar blijkbaar zelfs nog wel een flinke schep bovenop. Het laatste wapenfeit in dit treurige feitencomplex betrof de aposteldienst op
11 oktober jl. in Nieuw-Vennep, toen Wiegman dus voorging en hij een feestje in de plaatselijke kerkgemeente onbeschaamd combineerde met een die dag tevens door hem gepresenteerde nieuwe bestuursverklaring over het berokkende psychische letsel bij de door hem eerder al met procentpunten gemarginaliseerde slachtoffers.
Omdat ik vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk
dit soort van doffe ellende ken, al wil ik er ook nu wel weer eerlijk bij zeggen dat het een eeuwigheid heeft geduurd voordat ik
"in mijn klein hoekje" doorkreeg hoe een kleine elite van hooggeplaatsten in mijn kerk ten koste van nietsvermoedende gelovigen zich in meerdere opzichten kwalijk te buiten gaat aan immoreel gedrag, draai ik nu nergens omheen. Ik zie bij het Apostolisch Genootschap vrijwel hetzelfde gebeuren als wat bij nader inzien al decennia lang in de Nieuw-Apostolische Kerk menigeen van elkaar heeft doen vervreemden. In combinatie met allerhande ongeschreven doch wel degelijk verplichtende vage gedragsregels stak daar in mijn kerk een perfide handelwijze achter van "
hogere verantwoordelijke leidinggevenden", die onbelemmerd hun eigen gang gingen. Niemand ziet op hun doen en laten toe en eventuele klachten leggen de betrokkenen eigenmachtig terzijde.
Opzettelijk spelen de
machtsfiguren in op het ontzag wat de gelovigen doorgaans voor ze willen voelen, en op de beperkte blik die de gelovigen in de organisatie wordt gegund op het reilen en zeilen achter de schermen. Vanuit de kerkbanken valt niet te doorgronden met welke intenties dag in, dag uit ieders geestelijke dieet wordt samengesteld, en hoe aan de
ANBI-verplichtingen wordt voldaan. Wel worden de gemeenteleden geacht vrijgevig te zijn met hun tienden, en ze worden onophoudelijk uitdrukkelijk aangemoedigd, positief denkend, overal overheen te stappen. Men moet zich vereenzelvigen met de door het kerkbestuur in de media geïdealiseerde realiteit. Ondertussen worden de gelovigen -door taal van een afwijkende betekenis te voorzien- constant subtiel op het verkeerde been gezet. Tot overmaat van ramp wordt men aangepraat de wereld te moeten redden omdat de buitenwacht het
"medicijn" compassie laat staan.
Welnu, ik vrees dat bij het Apostolisch Genootschap het
"medicijn" compassie dermate onzuiver is van samenstelling dat wie dat achteloos inneemt er doodziek van wordt. De kerkleiding doet weinig anders dan er schoolmeesterend over doorzaniken, maar het zou beter zijn indien men eerst maar eens zelf het goede voorbeeld gaf. Pas dan heeft het zin er in het publieke domein goede sier mee te maken. Als buitenstaander vallen mij bij het Apostolisch Genootschap alleen maar twee dingen op, namelijk
1) pronkend met de vermeende kroonjuwelen (alsof het -naar Hans Christian Andersen- de nieuwe kleren van de keizer zijn) loopt men vervuld van trots naast de schoenen, en
2) er is géén warm kloppend hart, laat staan
helpende hulp voor wie "middenin de gemeenschap" door nota bene sektarisch geweld het broodnodige gevoel voor veiligheid en geborgenheid is ontvallen. Wie verkiest er nu zo'n verknipte wereld?
Groet,
TjerkB