ZwartSchaap schreef:(...)
De
onzelfstandigheid en angst die vele NAK leden nu nog bij zich dragen is het gevolg van de typische NAK cultuur.
Hopelijk verzamelen
eerlijke leden van de kerk de moed om zich vrij te maken van
oude ballast en systeem denken.
(...)
Uit: Bericht op "
Ma 11 Jan 2016, 11:51"
@ZwartSchaap
@all
Toen ik ruim 10 jaar geleden voor het eerst via het Internet reageerde op een bericht over de Nieuw-Apostolische Kerk, waar ik toen nog lid van was, ging het er weliswaar om dat er een grote waarheid was besloten in de woorden waarmee Gerrit Sepers kort daarvoor
bij NAKtuell diens vertrek had toegelicht, maar bij mijzelf was toen nog helemaal niet de gedachte opgekomen dat wij als achterblijvers er niet in zouden kunnen slagen om het voor elkaar in onze kerk leefbaar te houden.
Ondanks dat ik in die tijd al heel wat rottigheid had meegemaakt, kende ik in mijn eigen omgeving genoeg mensen van wie ik aannam dat wij het met elkaar in de kerk wel zouden weten te redden. Maar die hoop zou allengs in rook vervliegen. Geen van allen op wie ik mijn hoop had gevestigd, had zin om "de automatische piloot" UIT te zetten. Murw gemaakt en lamgeslagen gaf men zich over aan een voor mij onverdraaglijke kalme berusting en een irritante zelfvoldane bezadigdheid.
Twee jaar later ben ik die apathie en dat defaitisme ontvlucht. Glazige blikken staarden mij na, terwijl men zich "in de volle verzekerdheid des geloofs" waande, in afwachting van de vervulling van de goddelijke beloften en aan "de hand van leiding", al biddend om "verkorting van de tijd", op weg naar "het heerlijke einddoel".
Na driemaal zeven magere jaren was ik blij dat ik op straat stond. De volgende reeks van zeven magere jaren heb ik maar niet meer van dichtbij willen meemaken.
Ondertussen echter liepen bij de Nieuw-Apostolische Kerk de zaken verder uit de hand. In een dictatuur hebben immers ook incompetente bestuurders vrij spel...
In 2011 blikte ik als volgt terug:
BakEenEi schreef:(...)
Alle inspanningen van honderden zeer betrokken nieuw-apostolische gelovigen ten spijt heeft het "gezag van de kerk" blijkbaar moeten zegevieren want met ongekende energie heeft de gekwetste kerkleiding zich vervolgens willen rechtvaardigen door de uitgifte van een catechismus, waarin dat gezag zó veel handen en voeten moest krijgen dat niemand er nog wat tegenin zou kunnen brengen.
Hierbij heeft men echter de werkzaamheid van de Heilige Geest geringgeschat. Dit werd al snel duidelijk toen tegenover vragenstellers onverbiddelijkheid en ongenaakbaarheid aan de dag werden gelegd zonder enige blijk van vertroosting of bemoediging vanuit de liefde van God. In feite weet je dan als vragensteller al helemaal genoeg. Alleen; het wil je niet aan! Hoe kunnen toch "apostelen des Heren" niet aanvoelen dat zielen beklemd raken tussen de theorie en de praktijk van het Evangelie? Zoiets valt niet te begrijpen! Wat hieraan echter wel degelijk te begrijpen viel is, dat die vraagstelling niet klopt! Het betrof namelijk geen tegenstelling tussen de theorie en de praktijk van het Evangelie, doch feitelijk een tegenstelling tussen de theorie en de praktijk van de nieuw-apostolische geloofsleer - en dat komt doordat de nieuw-apostolische geloofsleer het Evangelie geweld aandoet.
Het Evangelie biedt geen enkel aanknopingspunt voor het door bestuursleden geclaimde gezag voor een religieuze organisatie! Dáár zit de denkfout. Het bestaansrecht van een catechismus in het licht van het Evangelie houdt dus al op bij de eerste alinea van de inleiding op het allereerste hoofdstuk ervan. Het enige (ware) motief bij de nieuw-apostolische kerkleiding voor de totstandkoming van een catechismus is dat zij haar aanzien wenst te verankeren. Niemand moet meer om haar vermeende goddelijke status heen kunnen. Die zal door de gehele mensheid dienen te worden geëerbiedigd. En dat "gezag van de kerk" zal nu worden afgedwongen; te beginnen bij de nieuw-apostolische gelovigen.
Het bovenstaande geeft weer wat er nu gaande is. Het venijn van al deze ontwikkelingen viel dus te doorzien. Daarom liet ook ik mij er niet door van de wijs brengen. Sommigen zullen aan de berichten die ik schreef wat hebben gehad; anderen stoorden zich eraan.
(...)
Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "
Ma 07 Mrt 2011, 12:30", in de thread "Addergebroed"
"De nieuw-apostolische geloofspraktijk maakt meer kapot dan ons lief is", zo schreef ik onlangs terwijl ik mij tegelijkertijd afvroeg wie dat überhaupt nog dwarszit.
Misslagen in de kerk en schandalen die aan het licht komen volgen elkaar op. Dat willen de verantwoordelijke bestuurders dus -voor zichzelf- gecompenseerd zien. De aandacht moet daarom uitgaan naar de imponerende evenementen die ze angstvallig doch o zo doorzichtig op touw zetten - om macht en aanzien te behouden.
Echter:
TjerkB schreef:(...)
De evangeliste (!) en oud-minister van Binnenlandse Zaken
Catharina Isabella Dales (1931-1994) merkte het al op: "
Een beetje integer bestaat niet!" Ik kon er werkelijk niet omheen: het is grondig mis met deze kerk, sterker nog, dat is het zelfs al heel lang - alleen, het wilde mij niet aan. Bovendien werden wij met zijn allen willens en wetens onwetend gehouden.
(...)
Uit: Bericht op "
Wo 18 Nov 2015, 11:06" in de thread "Wat is de Nieuw-Apostolische Kerk?"
Zie ook het bericht op "
Ma 04 Jan 2016, 23:50" in de thread "Jehova"
Het verontrustte mij dat in de geloofsbeleving van vele doch waarschijnlijk de meeste gemeenteleden eerst en vooral kerkelijke ambtsdragers als beschermelingen moesten gelden. Hoe hoger betrokkenen op "de ambtsladder" waren "geplaatst", des te meer van ieders sympathie kwam ze toe. De voorbede ging naar ze uit, ze werden van alle kanten "ondersteund" en natuurlijk hadden ze net zoals "wij" nog wel enkele menselijke onvolkomenheden te overwinnen, maar "wij" waagden het vanzelf niet de beschuldigende vinger te wijzen en zeker niet naar hen want dan had je niet begrepen wat er in de Bijbel staat:
"Die van ulieden zonder zonde is, werpe eerst den steen... " (Joh. 8: 7, SV). Zíj daarentegen deden soms weinig anders dan aan "ons"
een spiegel voor te houden. Wat dat aangaat; in de Nieuw-Apostolische Kerk hebben de vermeende dienaren voor zichzelf door de jaren heen een breed instrumentarium ontwikkeld om de vermeende onderworpenen aan hun vermeende goddelijke gezag te behoeden voor een te hoge eigendunk. In elk geval dienen de gelovigen goed te begrijpen dat God de dienaren nu eenmaal heeft gegeven om hun leidslieden te zijn. De meest hoge dienaren weten "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" het best wat God wil dat anderen doen.
Om het schuldbesef niet kwijt te raken, zongen "wij" liederen als
"Te leren rest er ons hier nog zo veel" (
355, NAK-gezangboek). En om het ontzag tegenover de "zegenaars" te onderstrepen bijvoorbeeld:
"Wie hen niet mint, die God ons geeft tot dienen, hoe kan die Gods genade recht verstaan?" (
185, NAK-gezangboek). Zó bevonden wij ons
"op de weg ten leven, die een school der vorming is" (lied 3, vorige NAK-koorboek). Op deze wijze onderhielden "wij" de aanbevolen hiërarchische gezagsverhoudingen binnen de door de "dienaren" bewaakte nieuw-apostolische geloofscultuur. Wij vervolgden bij wijze van spreken met:
"Uit genade ken ik Hem door 't apostelwoord. Daarin wordt Gods Liefdestem hier op aard' gehoord" (625, huidige NAK-koorboek). Juist dat gaf ook aan wat voor "ons"
hét verschil maakte: wij hadden "levende apostelen"! Welnu, die wilde je toch op handen dragen?
"Hosanna den Zone Davids! Gezegend is Hij, Die komt in den Naam des Heeren! Hosanna in de hoogste hemelen!" (Mat. 21: 9, SV). Het heilige ontzag voor de vermeende Godsgezanten leidde tot hun verering. En als idolen werden ze aanbeden.
- 't Gezantschap Gods van deze tijd,
door U gezonden Heer,
bereidt Uw volk tot hemelbruid
door der Apost'len leer.
O, leid ons verder aan Uw hand
naar 't eeuwig heerlijk vaderland.
Laat ons met U ten hemel gaan,
al voert de weg op levenspaan;
waar Gij ons leidt,
is 't eind: de heerlijkheid!
Bron: Derde couplet van lied 117, NAK-gezangboek
Hun wens was ieders gebod en als daaraan werd getornd, schroomde de stamapostel niet om nog maar eens op te roepen tot werkelijk een
onbegrensd vertrouwen.
"De eerlijken en oprechten zal het gelukken", werd er voor de zekerheid maar telkens bij gezegd: speciaal voor hen zal "onze Vader" genade voor recht laten gelden.
Wat kun je dán nog doen indien de hoogste dienaren, die bij de Nieuw-Apostolische Kerk -statutair- automatisch ook de bestuursleden zijn, amoreel te werk gaan?!
Dát kan niet wáár zijn, een "levende apostel" amoreel?!! (...) Helaas, "het zijn sterke schouders die de weelde kunnen dragen" en "de gelegenheid maakt de dief". Nooit hadden de "zegenaars" op zo'n manier met vereende krachten over het paard moeten worden getild, dat van wie ze een vinger gaf, in voorkomende gevallen de hele hand werd genomen. Toch hebben de "levende apostelen" het óók in de statuten voor elkaar gekregen dat vrijwel niemand ze kan controleren of corrigeren.
Dan kun je in Zwolle en omstreken wel tegenwerpen dat je je daar niet bewust van bent, maar dat getuigt na alles wat er sinds de jaren '90 van de vorige eeuw al op het Internet is komen te staan op zijn minst van onnadenkendheid. De échte beschermelingen dienen de onderhand talloze slachtoffers te zijn van ieders vermeende idolen die in hun ivoren torens de zakken vullen. Weg met de oude ballast en het systeemdenken! Eerlijke leden van de kerk - willen die onderdanig en bang zijn?
Zie verder in dit verband -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- ook de thread "
Recht van overpad".
Groet,
TjerkB