Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 14:00 uur]

(...)
Amper lag "Apostelkind" in de boekhandel, of er verschenen op social media al gehaaste reacties in de trant van "Ook ik ben lid van het Apostolisch Genootschap, maar in de werkelijkheid van Renske Doorenspleet herken ik mij dus niet. Laat ik dat alvast gezegd hebben."

(...)
... staat er wel eens iemand bij stil dat er onderscheid valt te maken tussen omstandigheden a) die je overkomen, of b) die je worden aangedaan, of c) die je over jezelf hebt afgeroepen?!

(...)
Maar hoe ga je dan ondertussen om met zielen die het vreselijk moesten ontgelden? Van wie het leven werd ontwricht, of verwoest?! Is het nou écht zo ingewikkeld om te snappen dat er hier domweg onuitstaanbare egoïstische bullebakken aan het roer hebben gestaan?

(...)

@all

Zoals ik -hardop nadenkend- opmerkte in mijn vorige bericht...

(...)
... wat staat bij het Apostolisch Genootschap de verantwoordelijken in de weg om wat men aldus in prachtig proza beleed nu zonder welke terughoudendheid dan ook ruimhartig en daadkrachtig te bewijzen aan de in hun midden (door Onverschilligheid, Onvoorzichtigheid en/of Onwetendheid) "gebogen of geknakte mensen, met een aangetast zelfbeeld"?

(...)

... bevreemdt het mij dat degenen die nú bij het Apostolisch Genootschap deel uitmaken van "het bestuur" niet véél empathischer omgaan met zielen die door onderdrukkende organisatorische structuren ten tijde van de opvolgende ambtstermijnen van meerdere oud-bestuursleden "pijn uit dit verleden met zich meedragen", zoals men het zelf al verwoordde in de bestuursverklaring van zondag 11 oktober jl. Het gaat hier nota bene niet om een door sommigen en passant opgelopen schrammetje, maar om psychotrauma's; dat wil dus zeggen: psy­chisch let­sel met een ex­ter­ne emo­ti­o­ne­le oor­zaak. Om precies te zijn: wat hier zuiver aan de orde is, is blijvend letsel wat de betrokkenen door toedoen van die oud-bestuursleden werd aangedaan! Dat is om de dooie dood níet niks: aangedaan! Over "aangedaan" flapte één van de huidige bestuursleden in juni vorig jaar er het volgende uit, tijdens een interview op NPO Radio 1:

"Geef datgene wat je aangedaan wordt een antwoord met een glimlach en ga het gesprek aan. Dus, over die liefde hebben we het dan."

Dan begrijp je er dus werkelijk geen barst van; niet van psychotrauma's, noch van "de macht der liefde", zoals trouwens in 2001 ook Luuk Reurich bij het Apostolisch Genootschap al vaststelde:

(...)
Luuk Reurich (in de negentiger jaren van de 20e eeuw redactielid van Ons Maandblad en een van de organisatoren van het jongerennetwerk van het Apostolisch Genootschap) kraakte als ex-lid publiekelijk in 2001 een harde noot, tijdens een interview met Job de Haan ter gelegenheid van het 50-jarig jubileum van het Apostolisch Genootschap: in het Apostolisch Genootschap heeft men het in allerlei varianten over de onderlinge verhoudingen en de macht der liefde, maar dit hangt in het luchtledige..., want het enig samenbindend aspect is dé Apostel. Als Luuk Reurich inhoudelijk de spade diep(er) wilde steken, was de reactie van z'n gesprekspartner: 'Maar we houden toch van elkaar...?!'. Verder kwam het niet.

(...)

"We houden toch van elkaar?" Pardon?! Hoe godgeklaagd is het om op de kerkvloer (!!) naasten op te zadelen met een psychotrauma?

Het is bij verantwoordelijke bestuurders exact déze ondraaglijke lichtheid van de door ze uitgedragen geloofsopvattingen, waarmee men bij slachtoffers zout in de wonden wrijft. Zo volgt bij hen de ene tegenslag op de andere; secundair victimisme derhalve! Vreselijk.

Verder kwam het niet in 2001, niet in 2019 en vooralsnog ook niet nú.

(...)
... dan nóg laten de bestuurders die er bij het Apostolisch Genootschap op het ogenblik over gaan, niet direct alles uit hun handen vallen om vanuit hun "macht der liefde" alsnog te bewerkstelligen dat slachtoffers de VIP-behandeling krijgen die ze jarenlang is onthouden. Welnéé, eerst moesten via de Vrije Universiteit hun aandelen naar de beurs!!

Eerst moeten de felbegeerde statussymbolen, te denken aan leerstoel en dissertatie, in de wacht worden gesleept. Wie betaalt, bepaalt!

Wat is dat in 's hemelsnaam voor een "gedachtegoed", wat zelfs op beslissende momenten een menswaardige bejegening belemmert?

Niet langer mag hier worden toegegeven aan welke inspanning dan ook ter ver­ho­ging van het zelf­ge­voel. Dus: stop de ijdelheidscultus!

(...)

Wat heeft het onderhavige "gedachtegoed" toch überhaupt om het lijf? Ja, als je in nood ver­keert, blijkt pas wie je ech­te vrien­den zijn...

Groet,
TjerkB


N.B.

(...)
„Boek klopt, maar is niet mijn waarheid”

Het Apostolisch Genootschap in Nederland werd in 1951 opgericht door apostel L. Slok. Het is een religieus-humanistische beweging en telt circa 14.000 leden. Sinds 2011 bekleedt Bert Wiegman de apostelfunctie.

Het boek ”Apostelkind” van Renske Doorenspleet vormt een „gedegen beschrijving” van de geschiedenis van het Apostolisch Genootschap, stelt landelijk voorganger Monique van Strien. „Wel is het boek erg gericht op de Bussumse gemeenschap. Daar lag de lat hoog. Ik ben opgegroeid in een apostolische gemeenschap in Leiden. Ik herken veel, maar heb daar geen negatieve emoties bij. Het boek is waar, maar het is niet mijn waarheid.”

Het genootschap is de afgelopen twintig jaar veranderd van een hiërarchische, gesloten organisatie in een open, levendige en dynamische beweging, stelt Van Strien. „Leden gaan een verbinding met ons gedachtegoed aan en niet, zoals vroeger, met de apostel als persoon.”

(...)

P.S.

(...)
Sekten? Die had je toch in de jaren zeventig?’ Dat is de veelgehoorde reactie als ik vertel dat ik bezig ben met een boek over sekten. Dat er veel sektarische organisaties in Nederland bestaan, soms al tientallen jaren, weten weinig mensen. Dat deze organisaties vaak niet zo onschuldig zijn als ze lijken, willen weinig mensen geloven.
Dat blijkt wel uit de naïviteit waarmee overheidsinstanties zoals de Belastingdienst deze organisaties bejegenen. Sekten in Nederland genieten veelal de fiscale voordelen van stichtingen en hebben evenveel vrijheid als kerkgenootschappen om hun gedachtegoed uit te dragen. Wat zich werkelijk achter de voordeur van dergelijke organisaties afspeelt, lijkt niemand iets te kunnen schelen.

(...)
Wat opviel was dat bijna alle ex-leden zich schaamden. Over het feit dat zij, intelligente mensen, zich zo hadden laten beetnemen op een kwetsbaar moment. Ze hadden zich laten vernederen, hersenspoelen en misbruiken. Dat zij zich hier niet schuldig om hoefden te voelen, konden ze soms moeilijk geloven. Ze konden het zichzelf niet vergeven.
Ook angst leefde nog duidelijk in hun hart. Angst voor represailles van de groep die zij, soms lang daarvoor, hadden verlaten, angst voor juridische stappen, bedreigingen, vervelende e-mails, inbreuk op hun privacy en nog meer.

(...)

Bron: "Woord vooraf" uit IK WAS GEK VAN GELUK, EEN BOEK OVER SEKTEN. Lees »HIER« het eerste hoofdstuk. Zie tevens http://www.lsamsterdam.nl/boek/ik-was-gek-van-geluk/.

Zie ook het bericht op "do 05 dec 2013, 09:08" in de thread "Wat is de Nieuw-Apostolische Kerk?"

[TjerkB]

(...)
Wie in de Nieuw-Apostolische Kerk onrecht lijdt en zich daarover beklaagt, wacht een wáár ontmoedigingsbeleid en zal ook niet gauw het voordeel van de twijfel worden gegund. Bestuurders behandelen zelf de tegen ze ingebrachte klachten. Veelal blijft elk antwoord uit. Vragenstellers worden gezien als lastpakken. Men dient de oude Adam af te leggen. Niet voor niets hebben door de jaren heen velen zich maar zo vrij gevoeld zich ook publiekelijk over dergelijke misstanden uit te laten. Vooral vanuit Duitsland heb ik tienduizenden forumbijdragen daarover voorbij zien komen, dus telkens over psychische onderdrukking.

(...)

@all

Door destijds met dit Forum langs de digitale snelweg "een kraampje te openen", zonder daar trouwens uitdrukkelijk ruchtbaarheid aan te geven, heb ik de lezende reizigers die voorbijkwamen willen attenderen op... godvergeten onrecht, niet voor het oog van iedereen maar in "heiligdommen" zoals Christus Jezus (naar Mt 21: 10-13) eens een tempel binnenging vanwege "branchevreemde activiteiten".

Voordat ik op ik mijn manier aldus aan de weg timmerde, was het voor mij persoonlijk altijd moeilijk om mijn ogen af te wenden van zielen die op hun pelgrimstocht verwond langs de geloofsweg door "apostelen" of andere vermeende zegenaars waren achtergelaten. Eerst wilde ik mijn eigen ogen trouwens niet geloven. In "de gemeenschap" sprak men immers van zielen die niet meer "volgden" omdat ze zich eigenzinnig van het "levende altaar, opgericht in onze dierbare stamapostel en de met hem verbonden apostelen en trouwe dienaren" hadden afgewend. Hooguit kon je nog voor ze "bidden opdat een heilige onrust ze mocht aansporen op hun schreden terug te keren". Zo is het mij "vanaf de verhoging" met de paplepel ingegoten. Op dit punt had de medaille geen keerzijde en ook geen rand.

Tegenwoordig zijn het in tempels misschien geen geldwisselaars of duivenverkopers meer, maar betreft het handelaren in ideologieën.

Wanneer ik in de Nieuw-Apostolische Kerk daaromtrent vragen stelde, waren deze bijna altijd onwelkom. In het gunstigste geval mocht ik bij wijze van spreken mijn zinnen afmaken. De God (vergeet de hoofdletter) van de kerk die ik uiteindelijk ontvluchtte omdat ik in feite systematisch genegeerd werd, antwoordt ofwel op Zijn tijd; of in het geheel niet, om Hem moverende redenen. Sektarisch geweld!

Onlangs schreef ik op dit Forum het onderstaande:

(...)
Met "verhaal 23" bereikte ons opnieuw een authentiek getuigenis van één van de velen die het ApGen onzichtbaar en stil zijn ontvallen. Goddank was de betrokkene goed genoeg bij stem om uiteen te zetten in wat voor een af­han­ke­lij­ke en kwets­ba­re po­si­tie zij zich binnen de muren van het Apostolisch Genootschap jarenlang misbruikt heeft gevoeld; zonder kans te zien tegenstand te bieden. Die kwetsbaarheid werd in stand gehouden door morele chantage want wie de gemeenschap verliet, zou immers reddeloos verloren zijn.

In werkelijkheid echter waren de gelovigen naar een ideologisch labyrint geloodst, waarin men zowel emotioneel gedesoriënteerd raakte als beroofd van de individuele autonomie. Hooguit bestond de zin van het leven er nog uit aan de opgelegde groepsnormen te voldoen. Zo worden door brainwashpraktijken nietsvermoedende mensen gegijzeld gehouden én van hun dierbaren vervreemd. Wie aan zo'n beklemmende realiteit weet te ontsnappen, wacht door de pijn van het volstrekte onbegrip alom helaas opnieuw een isolement.

(...)

Na mijn vertrek uit de Nieuw-Apostolische Kerk besefte ik allerminst dat bij het Apostolisch Genootschap de geloofspraktijk voor velen minstens zo beklemmend is geweest. Pas door het boek Apostelkind gingen voor mij in dat opzicht dit voorjaar de luiken open. Dat was een hoogst onaangename gewaarwording. Ik wist immers hoe het voelt om je ziel in lijdzaamheid te bezitten en om meewarig te worden aangekeken, wanneer "kinderen die vragen worden overgeslagen". Ik ken de situatie, terwijl er brandende vragen voorliggen, van zalvende blikken en vroom geneuzel over de mantel der liefde. Of, zoals Ruud Reurich berichtte, van "We houden toch van elkaar?"

Toch waren het persoonlijkheidsstoornissen en waandenkbeelden, waar wij tegenop moesten boksen; narcisme, cognitieve dissonantie. Hoe destructieve krachten zich van nietsvermoedende mensen meester kunnen maken, had ik "bij maatschappijleer" niet meegekregen. Als marionetten, schaakstukken en rekwisieten worden de gelovigen gepositioneerd, gemanipuleerd, ge­des­avou­eerd en gedegradeerd.

"We houden toch van elkaar?" In de afgelopen tien, vijftien jaar heb ik van dat verraderlijke machtsspel maar enkele strategieën uit de doeken gedaan want ik vind het werkelijk hartverscheurend en tergend tegelijk om te zien hoe gezonde mensen ziek worden gemaakt.

Als je op beslissende momenten niet kunt rekenen op mensen die hoog opgeven van de macht der liefde, ging het om gebakken lucht.

Aan het bestuur bij het Apostolisch Genootschap zou ik willen vragen alsnog werk te maken van het volgende:

• [1] Nu u door Christus zozeer bemoedigd wordt en liefdevol getroost, nu er onder u zo’n grote verbondenheid met de Geest is, zo veel ontferming en medelijden, [2] maak mij dan volmaakt gelukkig door eensgezind te zijn, één in liefde, één in streven, één van geest. [3] Handel niet uit geldingsdrang of eigenwaan, maar acht in alle bescheidenheid de ander belangrijker dan uzelf. [4] Heb niet alleen uw eigen belangen voor ogen, maar ook die van de ander. [5] Laat onder u de gezindheid heersen die Christus Jezus had.
  
  
  Uit: Filippenzen 2 (NBV)

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

Kleinkoor van het Apostolisch Genootschap o.l.v. Wim Westerveld
@all

"Ook nu roept het lied op tot vertrouwen in de creatieve krachten", aldus degenen door wie God in het woordenboek werd geschrapt:

Bronnen: https://www.apgen.nl/leden/muziekbieb/g ... e-ik-hope/en https://www.apgen.nl/contentassets/0d59 ... chting.pdf

Blijkbaar kan het [als met de dagkoersen] verkeren als het gaat om "... het godsbeeld dat bij het Apostolisch Genootschap overheerst". Overigens, bij de Nieuw-Apostolische Kerk is de geloofspraktijk niet anders. Alles wisselt tegenwoordig op de wenken van bestuurders. Indien de Heilige Geest nieuwe inzichten ontvouwt, krijgt echter de nieuw-apostolische kerkleiding -conform haar leeropvattingen- als eerste daarvan bericht en van de aangesloten leden wordt verwacht het aldus geopenbaarde allerlaatste nieuws in dank te aanvaarden. Nu evenwel ging de primeur naar het Apostolisch Genootschap. "Ontelbaren... " hadden het dus eerder nog niet goed genoeg begrepen.

Tegen de NAK-bestuurder Peter Klene heb ik om redenen van het bovenstaande ooit maar gezegd dat ik graag een seintje krijg, zodra de definitieve exameneisen voor het hemelrijk bekend zijn want ik kreeg hoofdpijn van de constante stroom van hersenspoel-updates. Bewust druk ik mij hiermee nu ondubbelzinnig uit want ik zie in zulke bestuurlijke activiteiten hooguit een bij betrokkenen angstvallige neiging om hun ingebeelde eigen belangrijkheid te accentueren. Op die opdringerige wijze wilde ik niet langer worden besodemieterd: "Give me that old-time religion!" Het lijkt mij niet nodig als kerkleiders in de showbizz-modus schieten om de discipelen te amuseren:

(...)
75 Jaar geleden ontmoetten degenen in wier voetstappen wij traden, elkaar nog onder één dak, terwijl van alles ons nu verdeeld houdt. Dat ik de kerk zou verlaten, waarmee mijn ouders zich met hart en ziel verbonden wisten en ikzelf mij lange tijd trouwens net zo goed, was wel het laatste wat ik voor mogelijk hield. Wij hadden niet het geringste besef van wat zich achter de schermen afspeelde. Toch was er in het krachtveld van "de eenheid der apostelen" ruimte voor persoonlijk gewin en de dubbele agenda's kwamen aan het licht.

In mijn persoonlijke situatie was het zelfs zo dat, telkens wanneer ik dacht "erger kan het niet", de verwarring, de ongerijmdheden en het machtsmisbruik alleen nog maar toenamen. Het meest belastend voor mij is altijd geweest als daarbij naasten mensonterend werden behandeld. Dat kan ik eenvoudig niet verdragen. Maar dat maakte de vele (!) nieuw-apostolische "dienaren", tegenover wie ik hierover mijn zorgen uitsprak, niets uit. Niets! Het kwam er op neer dat ik mijn zorgen het best in de handen kan leggen van hun god.

Middenin de Nieuw-Apostolische Kerk bleken So­dom en Go­mor­ra dus te zijn herbouwd. Nu echter als een soort van villawijk voor ge­pri­vi­le­gi­eerde "hogere verantwoordelijke leidinggevenden", met welk containerbegrip de betrokkenen zichzelf aanzien hadden weten te verschaffen.

(...)


Uit: Bericht op "zo 18 okt 2020, 14:38"
Zie in deze samenhang ook het bericht op "vr 06 nov 2015, 13:54" in de thread De nieuw-apostolische "Gouden Kooi"

Het zijn deze "verwordingen van godgeleerdheid" die als een splijtzwam familiebetrekkingen ontregelen en vriendschappen verstoren. Bestuurders in kerkelijk verband hoeven niet ons plaatsvervangende geweten te configureren. Laat men vooral de wereld verbeteren doch bij zichzelf beginnen. Bij de pastorale nazorg vanuit het Apostolisch Genootschap zijn wij er nu getuige van hoe moeilijk dat is.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

• REACTIE Uiteraard hebben wij het Apostolisch Genootschap Haarlemmermeer (130 leden) gevraagd om een reactie. De landelijke woordvoerder [...] is op z’n zachtst gezegd niet gelukkig met dat de aantijgingen van het ex-lid in de publiciteit komen.
  
  “In de eerste plaats gaat dit om iemand met ervaringen uit een jeugd in Hoorn. Ze heeft geen ervaring met de mensen in Nieuw-Vennep. De termen misstanden en wanpraktijken zijn kwalijk: het genootschap was van 1970 tot 1995 ouderwets en normerend met als gevolg dat jongeren zich in toenemende mate hiertegen gingen verzetten. Het genootschap was op eigen wijze orthodox, dat kunnen we kwalificeren als onplezierig of dwingend, maar een misstand is een onwettige handeling en een wanpraktijk een opzettelijk schadend handelen, gericht tegen derden. Uit de gevoerde dialooggesprekken, de samenvatting is op onze website lezen, is dat niet gebleken.”
  
  (...)

Bron: Artikel "Feestje Apostolisch Genootschap Nieuw-Vennep valt verkeerd bij ex-lid" d.d. "wo 28 okt 2020, 11:41" in het Witte Weeklad

(...)

@all

Eerder was het mij nog niet speciaal opgevallen, maar normerend was het Apostolisch Genootschap uitsluitend tussen 1970 en 1995, aldus de landelijke woordvoerder op 28 oktober jl., toen hij in een reactie bij het Witte Weekblad verduidelijkte was er aan de hand was.

Misschien wist hij op dat moment nog niet dat het Apostolisch Genootschap vanaf 27 november jl. andermaal normerend zou worden:

(...)

1. Artikel 6
   Door het indienen van de aanvraag geeft de aanvrager aan akkoord te gaan met de inhoud van deze regeling.

2. Artikel 44
   De interpretatie van deze regeling is voorbehouden aan het bestuur.

3. Artikel 46
   Tegen beslissingen van het bestuur op grond van deze regeling staat geen bezwaar of beroep open.

4. Artikel 47
   Er bestaat voor de aanvrager geen aanspraak op vergoeding van kosten van rechtsbijstand.

(...)

De reden waarom ik nu hierop wijs, hangt samen met het volgende:

• Ook in Nederland bestaat een enorme blinde vlek voor de koloniale geschiedenis die nog altijd in het heden - en in onszelf - doorwerkt.

Bron: Artikel "ZWARTE LEVENS DOEN ERTOE" d.d. 04-06-2020 op de landelijke website van het Apostolisch Genootschap

• Ten behoeve van de verdere ontwikkeling van het genootschap als lerende organisatie, weegt het bestuur de mogelijkheden af om onderzoek te starten naar de impact van het huidige jeugdbeleid op (jonge) kinderen. Dit om te voorkomen dat door blinde vlekken wellicht vergelijkbare belemmeringen ontstaan als die door het jeugdwerk in de jaren 60-70-80 door mensen ervaren worden.

Bron: Artikel "ONAFHANKELIJK ONDERZOEK" op de landelijke website van het Apostolisch Genootschap, n.a.v. "de (dialoog)gesprekken"

In mijn bericht van "di 08 dec 2020, 12:49" wees ik namelijk bepaald niet zonder reden op de spijtig genoeg in de praktijk nog veel te vaak onderschatte ernst van wat in de personenschadewereld "secundair victimisme" wordt genoemd: ergens dubbelop het slachtoffer van worden. Eerst van een noodlottig voorval en daarna van de al net zo rampzalige nasleep. Wat thans het bestuur van het Apostolisch Genootschap zich kennelijk nog altijd niet goed genoeg heeft weten te realiseren, is wat slachtoffers van psychische onderdrukking bij het Apostolisch Genootschap werkelijk is aangedaan en hoe de betrokkenen dit nu zelfs opnieuw moeten ervaren doordat voor hen op de reikwijdte van de helpende hulp die ze toekomt kortzichtig wordt vooruitgelopen door daar op voorhand slechts beperkt in te willen voorzien.

Volstrekt nodeloos geeft het bestuur er op deze manier blijk van de ware impact van ernstige psychotrauma's kwalijk te onderschatten.

Juist daarom vroeg ik eerder deze week al de aandacht voor het onderstaande:

(...)
Over "aangedaan" flapte één van de huidige bestuursleden in juni vorig jaar er het volgende uit, tijdens een interview op NPO Radio 1:

"Geef datgene wat je aangedaan wordt een antwoord met een glimlach en ga het gesprek aan. Dus, over die liefde hebben we het dan."

Dan begrijp je er dus werkelijk geen barst van; niet van psychotrauma's, noch van "de macht der liefde", zoals trouwens in 2001 ook Luuk Reurich bij het Apostolisch Genootschap al vaststelde:

(...)
Luuk Reurich (in de negentiger jaren van de 20e eeuw redactielid van Ons Maandblad en een van de organisatoren van het jongerennetwerk van het Apostolisch Genootschap) kraakte als ex-lid publiekelijk in 2001 een harde noot, tijdens een interview met Job de Haan ter gelegenheid van het 50-jarig jubileum van het Apostolisch Genootschap: in het Apostolisch Genootschap heeft men het in allerlei varianten over de onderlinge verhoudingen en de macht der liefde, maar dit hangt in het luchtledige..., want het enig samenbindend aspect is dé Apostel. Als Luuk Reurich inhoudelijk de spade diep(er) wilde steken, was de reactie van z'n gesprekspartner: 'Maar we houden toch van elkaar...?!'. Verder kwam het niet.

(...)

"We houden toch van elkaar?" Pardon?! Hoe godgeklaagd is het om op de kerkvloer (!!) naasten op te zadelen met een psychotrauma?

(...)

Als het gaat om een mogelijke blinde vlek kan het heel verstandig zijn om óók mensen van buitenaf naar een zaak te laten kijken. In dit geval weet ik als ervaringsdeskundige precies waarom de meldpuntregeling in de versie van 27 november 2020 slachtoffers tekortdoet.

Alsjeblieft, kijk nog eens naar die regeling want het moet echt anders:

• Wanneer één lichaamsdeel pijn lijdt, lijden alle andere mee; wanneer één lichaamsdeel met respect behandeld wordt, delen alle andere in die vreugde.
  
  Uit: 1 Korintiërs 12: 26 (NBV)

Of vraagt het bestuur bij het Apostolisch Genootschap zich heimelijk nog vertwijfeld af: "Ben ik mijns broe­ders hoe­der?" (vgl. Gen. 4: 9)

Zie in dit verband ook mijn forumbijdrage op "za 11 apr 2020, 22:34".

Groet,
TjerkB


N.B.

• Wat zijn de mogelijke gevolgen voor ex-leden van NRB**’s? De onderzoeksresultaten laten een gemengd beeld zien. Een deel van de ex-leden houdt er problemen aan over. Zij zijn verdrietig, boos, schamen zich of voelen zich schuldig of angstig. Daarnaast beschouwen ze hun NRB-periode als verloren, voelen ze zich eenzaam of besluiteloos en zijn ze minder goed tot normaal functioneren in staat. Hun klachten lijken op klachten van mensen die uit een manipulatieve, dwingende relatie komen. Voor kinderen die in controlerende NRB’s opgroeiden, geldt dat ze niet kunnen terugvallen op een pre-identiteit, waardoor het moeilijk voor hen is om de eigen persoonlijkheid en de weg in de samenleving te vinden.
  Volgens onderzoek kunnen uittreders van NRB’s vormen van psychisch trauma vertonen, zoals verslavingsproblematiek en depressies, zelfbeschadigingen en zelfmoord. Bij sommigen wordt de diagnose PTSS (posttraumatische stressstoornis) vastgesteld. Ex-leden kunnen last hebben van flashbacks en nachtmerries, een vervreemdingsgevoel en doelloosheid, schuld- en schaamtegevoelens, laag zelfvertrouwen (niet alleen in competentie maar vooral in het eigen gevoel), angsten, woede en ergernis, een aanhoudend zwart-witdenken. Een leven zonder zelfbeschikking leidt na uittreding tot besluiteloosheid, en een laag zelfvertrouwen staat een carrière geregeld in de weg. Ex-leden kunnen terugvallen in de denkwijze en gevoelswereld van de achtergelaten groep (‘floating’) en hebben daardoor concentratieproblemen of angst om gek te worden. Soms hebben ze het gevoel overbodig en waardeloos te zijn, want ze missen de doelen en taken die hen voortdurend in actie hielden. Ze rouwen om het verlies van een hechte gemeenschap of om het verlies van een als zinvol beleefde toewijding aan een hoger doel. Toch kijkt een deel redelijk positief terug op de tijd in een NRB, vooral als toetreding destijds een ­eigen keuze was geweest.

Renske Doorenspleet: Apostelkind - In de greep van een gesloten genootschap, pag. 340-341. Uitgeverij Balans, 2020. ISBN 978 94 B638 2093 6

** Onder "NRB" wordt verstaan: Nieuwe Religieuze Beweging.

[TjerkB]

@all

In aansluiting aan het vorige bericht wil ik graag opnieuw nog iets zeggen over moraliteit. Eerder merkte ik daar het volgende over op:

(...)
Zal de moraliteit in de hoogste kringen van het Apostolisch Genootschap nu echter ook daadwerkelijk de bepleite compassie toelaten?

Ik hoop het oprecht! Misschien helpt hierbij het onderstaande...

(...)
Op zoek naar heel wat anders, kwam ik vanochtend uit 2008 dit veelzeggende "elfje" tegen...

• Eigen foto

(...)

(...)

"Die einzig wahrhaft Glücklichen
unter uns werden diejenigen sein,
die den Weg zum Dienst an anderen
gesucht und gefunden haben"

(Albert Schweitzer)

(...)

Ik zal proberen uit te leggen wat ik nu bedoel... Het gaat mij om de bestuurlijke verantwoordelijkheid. Stel, een bestuur telt drie, vijf of zeven personen. Als het goed is, vullen zij elkaar aan op grond van ieders competenties en functioneert zo'n bestuur naar behoren. Toch gaat er in onze samenleving op het bestuurlijke vlak ook wel van alles mis. Als het dan recht te zetten valt en de betrokkenen hebben niet al te zeer gefaald, is het daarna waarschijnlijk weer "business as usual". Dan schiet je als individuele bestuurder of als gezamenlijke bestuurders mogelijk weliswaar tekort en levert het hier en daar wat kleerscheuren op, maar toch komt men ermee weg.

Voor het Apostolisch Genootschap heeft het boek Apostelkind -naar ik aanneem- onwelkome publiciteit opgeleverd. Terwijl het bestuur misschien wel popelde om te gloriëren bij de dissertatie van Frederique Demeijer over "apostolisch-zijn door de jaren heen", kwamen er opeens alarmerende tegengeluiden op over vervlogen tijden ten aanzien waarvan het bestuur zich daarna op het standpunt stelde dat men daaromtrent alle lessen al had geleerd. Echter, mede gelet op de getuigenverklaringen van (ex-)apostelkinderen via de website https://apostelkinderen.nl kan die zienswijze inmiddels níet staande worden gehouden. Desondanks gaf nu het bestuur met de geïntroduceerde magere meldpuntregeling van 27 november jl. er uitdrukkelijk blijk van dat zij slechts ten dele (!) bereid is in te staan voor de gevolgen van misdragingen die hebben plaatsgehad onder de directe verantwoordelijkheid van meerdere oud-bestuursleden.

Door ten overstaan van naasten die "pijn uit dit verleden met zich meedragen" het beleid nu zo uit te stippelen dat dezen ook voortaan goeddeels in hun eigen sop mogen gaarkoken, zonder de bescherming, begeleiding en bijstand, die ze vanuit het Apostolisch Genootschap met terugwerkende kracht toekomen, komt bij het huidige bestuur onverhoopt de moraliteit alarmerend in het geding. Hoe sympathiek, maatschappelijk betrokken, professioneel op enig vakgebied, lief of sportief elk afzonderlijk bestuurslid ook mag zijn; daar gaat het nu even niet om. Het gaat erom of men voluit wil begrijpen wat de bestuurlijke verantwoordelijkheid hier exact inhoudt.

Bij de Nieuw-Apostolische Kerk werd onder tot op zekere hoogte analoge omstandigheden de moraliteit willens en wetens begraven. Of de betrokkenen zulks onder ogen wagen te zien, of niet; de situatie daar is uit-zicht-loos. Bij het Apostolisch Genootschap hoeft dat echter niet per se evenzeer het geval te zijn indien het huidige bestuur aan degenen die het betreft gerechtigheid laat wedervaren. Wat kan daar toch op tegen zijn? Maak het toch goed met ze, ongeacht of men daarna uit dankbaarheid het graf bezoekt van Lambertus S.!

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Wat hier gebeurt, is echter dat er van de systematisch achter de hand gehouden zgn. liefdesaanbiedingen aan de lopende band sigaren uit eigen doos worden uitgedeeld. Vandaar ook de reclame van apostel Wiegman voor het boek van drs. Brand.

Compassie is er bij deze schijnvertoning dus wel, doch uitsluitend met de gebrokenen van been - niet voor de gebrokenen van hart.

(...)

@all

Wat van mijn kant misschien nog niet optimaal uit de verf kwam, is, dat ik toch altijd best wel met oprecht respect naar het Apostolisch Genootschap heb gekeken. In mijn omgeving werd er ook nooit op "het Genootschap" afgegeven, of zo. Wel merkte ik later -en dat vond ik toen niet chique- dat de nieuw-apostolische kerkleiding er geen behoefte aan had om uit beleefdheid in mijn woonplaats erbij aanwezig te zijn, toen spontaan over en weer het plan was opgevat om gezamenlijk, op zondag 5 september 2004, een muzikale ontmoeting te organiseren. Zie mijn forumbijdrage daarover op "zo 04 sep 2016, 00:30", in de thread "Historische Bijeenkomst (1946-2016) op 17 september 2016". Op bestuurlijk niveau was zoiets voor de Nieuw-Apostolische Kerk schijnbaar een te delicaat initiatief.

Rond die tijd echter, dus omstreeks 2004, begon ikzelf grote moeite te krijgen met de voor mij gaandeweg verstikkende top-bottom communicatie in mijn kerk. Nooit werd de tijd genomen om zaken in alle rust door te spreken of uit te praten. Zelden kregen vragenstellers op soms de meest brandende vragen een bevredigend antwoord. Ikzelf vroeg al bijna nooit meer wat want ik wilde geen ongenoegen met "dienaren" die ik om andere redenen juist enorm waardeerde. Ik worstelde met energieverslindende tegenstellingen.

Wat dat betrof; door de opkomst van het internet kwam ik erachter dat ik bepaald niet de enige was die zowat geen kant meer op kon. Steeds vaker op social media ging het om berichten van broeders en zusters die uiteindelijk maar zo vrij waren geweest zich over hun teleurstellingen uit te spreken. Ik vond dat echt erg. Waarom moest iedereen toch worden gemanoeuvreerd in een knellend keurslijf van "geloofsgehoorzaamheid"? Waarom maakten "zegenaars" niet zelf wáár wat ze bij anderen afdwongen?! Mijn respect brokkelde dus af. Uren, da­gen, maan­den, ja­ren, vlogen als een scha­duw heen - en dan is het in 2016 wanneer stamapostel Jean-Luc Schneider getergd terugslaat. Zie onder. Het filmpje duurt maar enkele minuten. Dus daar valt overheen te komen...

(...)
Terugkomend nog op de in de Nieuw-Apostolische Kerk -nog altijd- o zo onwelkome "kritiek"; zie onder:

Siege erringen - Ruhe bewahren im Streit; Gottesdienst am 3. Januar 2016 in Siegen/Deutschland

(...)
Terwijl de nieuw-apostolische kerkleiding ook op het Internet (w.o. Facebook, Twitter, Instagram en Pinterest) geen mogelijkheid onbenut laat om zich te profileren, doen anderen, tenminste, als het aan stamapostel Jean-Luc Schneider ligt, er verstandig aan hun mening voor zich te houden. Zie het bovenstaande video-fragment.

Kennelijk wenst betrokkene zich niet te realiseren dat juist het communicatieve eenrichtingverkeer in de Nieuw-Apostolische Kerk velen noodzaakt hun mond open te doen. Immers, wie de aandacht vestigt op een aangelegenheid waarbij verantwoordelijke leidinggevenden in iets tekortschieten, krijgt in de regel geen antwoord.

Het dedain waarmee Jean-Luc Schneider op 3 januari jl. op deze manier mensen probeert neer te halen, die -hulpzoekend- hun mening uitspreken, vind ik stuitend.

(...)


Uit: Bericht op "Ma 16 Mei 2016, 21:18" in de thread "Opheffingsuitverkoop - alles moet weg!"

(...)


Uit: Bericht op "za 21 mei 2016, 21:34" in de thread "Geen woorden maar daden"

Die uithaal van hem naar zielen die in zijn kerk soms gedurende een lange reeks van jaren stelselmatig waren geweerd, genegeerd en geïsoleerd, was volkomen onterecht! Hij zei ook een keer zoiets als "Het doet er voor mij niet toe met hoevelen wij overblijven; ik houd mij aan Gods wil." Dan heb je dus het inlevingsvermogen van een eencellige. Juist hierop zijn in mijn kerk tallozen afgeknapt. Ook ik.

Nu echter kwamen er vanuit het Apostolisch Genootschap feiten en omstandigheden aan het licht die evenmin goed te praten zijn. Wie dan met politiek "gedraai" de kool en de geit wil sparen, loopt vast, maar spijtig genoeg is dat nu exact wat ik zie gebeuren. Omdat er qua menswaardigheid veel te veel op het spel staat, ben ik er niet omheen "gedraaid". Trouwens, ik vroeg hierbij toch niks voor mijzelf?

Groet,
TjerkB

[zefyr]

@allen,

Is het dringen bij de achterdeur van het Apostolisch Genootschap? Het lijkt erop, dat dit het geval is. Recentelijk werd in een plaats van samenkomst van het Apostolisch Genootschap (exacte plaats is mij bekend) door de dienstleider bekend gemaakt, dat X (voornaam en achternaam is mij bekend) is afgehaakt na lezing van 'HET BOEK'. X, die zeer werd gewaardeerd, werd met naam en toenaam genoemd. Zelfs de beroepsuitoefening van X werd genoemd. Met 'HET BOEK' werd het boek 'Apostelkind' van Renske Doorenspleet bedoeld...

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 14:00 uur]

• Wat zijn de missie, visie en strategie van het ApGen?
  
  Jan Zwart (JZ): Voor de missie en visie is teruggepakt op de grondtoon zoals die beschreven is in de kenschets uit 2008 ( religieus, ontmoeten, in de wereld). Dit houdt in: leven vanuit het voorbeeld dat Jezus van Nazareth heeft gegeven en in de Bergrede is verwoord, met name „Heb God lief boven alles en je naaste als jezelf.” Dit komt samen in de werken van barmhartigheid. Deze boodschap is door de jaren heen geactualiseerd en komt terug in de taal die we nu spreken. De weekbrief is daarin leidend. Het gaat om het levend maken van morele waarden, die 2000 jaar geleden al zijn verwoord. Vandaag vertalen we dit in waarde(n)volle opvoeding, duurzame relaties, ons omgaan met de kruispunten in het leven, staan voor je woord enz. Dit geluid moet beter hoorbaar worden in de samenleving.
  
  (...)

Bron: Verslag bijeenkomst LinkedIn-groep | Plaats: Berg en Dal Baarn, datum: 9 oktober 2015.

@all

Met het citaat hierboven vond ik op internet wellicht alsnog enkele woorden voor "het gedachtegoed" bij het Apostolisch Genootschap. Als deze uitgangsgedachten in de geloofspraktijk werkelijk leidend moeten zijn; hoe mogen de gelovigen dan nu de Bergrede ervaren?

Concreet: hoe staan tegenover het leed onder de (ex-)apostelkinderen de verantwoordelijken nu daadwerkelijk in voor hun woorden? Op welke "werken van barmhartigheid" mogen de betrokkenen (alsnog) rekenen?

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Op welke "werken van barmhartigheid" mogen de betrokkenen (alsnog) rekenen?

(...)

@all

Op de website van het ingestelde Meldpunt las ik het onderstaande:

Bron: https://www.meldpuntapgen.nl/extern-meldpunt/

Mijn eerste gedachte was: zouden de belanghebbenden niet veeleer baat hebben bij expertise ten aanzien van probleem-organisaties?

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 16:00 uur]


@all

Nog enkele overwegingen...

Als een relatie nogal moeilijk in elkaar zit, is het daar in de regel niet mee begonnen. Indien de omstandigheden waaronder mensen uit elkaar zijn gegroeid zich laten duiden, en men zou oprecht de lucht willen klaren, valt er trouwens misschien nog wel wat aan te doen.

Wat in mijn eigen situatie bij de Nieuw-Apostolische Kerk tot een onoverkomelijk hels dilemma werd, is, dat opvolgende bestuurders elkaars misdragingen afdekten en men niet instond voor het aan anderen berokkende leed; hun christelijke mis­si­on­state­ment ten spijt.

Zoals dr. M.J. Tang in 1982 in diens dissertatie, getiteld "Het Apostolische Werk in Nederland tegen de achtergrond van zijn ontstaan in Engeland en Duitsland", het al beschreef, heeft ook in ons land de verdeeldheid huisgehouden. Geen diepe eerbied, maar diepe ellende.

In tegenstelling tot wat wij lezen in Handelingen 2 vers 42...

Ze bleven trouw aan het onderricht van de apostelen, vormden met elkaar een gemeenschap, braken het brood en wijdden zich aan het gebed.

... kwamen velen tot het inzicht dat het nog niet zo eenvoudig was om "daders des Woords" te zijn "en niet alleen hoorders" (Jak. 1: 22).

Wat dat betreft is het telkens een dé­jà vu, wanneer gelovigen hopeloos van elkaar vervreemd raken. Terwijl ik dit schrijf, schiet het mij te binnen dat ik, "vermoeid en onder lasten gebukt" (Mat. 11: 28), bij de kerkleiding verzocht om "een algemene lastenverlichting": het algemeen verbindend verklaarde nieuw-apostolische "gedachtegoed" legde ons een last op die de kerkleiding zelf niet kon dragen. Nú echter heeft het er helaas alle schijn van dat soortgelijke mi­sère wordt uitgestort over degenen die bij het Apostolisch Genootschap min of meer bezweken onder de opgelegde verplichtende eerbiediging van het excentrieke gedrag van meerdere selfmade "apostelen".

Voor wie het zo beziet, wordt het waarschijnlijk ook wel duidelijk dat het in de woorden van Christus Jezus, in de Bergrede, namelijk ...

• [43] Jullie hebben gehoord dat gezegd werd: “Je moet je naaste liefhebben en je vijand haten.” [44] En ik zeg jullie: heb je vijanden lief en bid voor wie jullie vervolgen, [45] alleen dan zijn jullie werkelijk kinderen van je Vader in de hemel. Hij laat zijn zon immers opgaan over goede en slechte mensen en laat het regenen over rechtvaardigen en onrechtvaardigen. [46] Is het een verdienste als je liefhebt wie jou liefheeft? Doen de tollenaars niet net zo? [47] En als jullie alleen je broeders en zusters vriendelijk bejegenen, wat voor uitzonderlijks doe je dan? Doen de heidenen niet net zo? [48] Wees dus volmaakt, zoals jullie hemelse Vader volmaakt is.
  
  Uit: Matteüs 5 (NBV)

... niet bepaald besloten ligt dat wie in kerkelijk verband leiding geeft, in deze samenhang geen voorbeeldfunctie te vervullen heeft. Daarom; mocht iemand al menen dat hem of haar superlatieven toekomen als "onze dierbare Levensvriend, geestelijke (of Geliefde) Leidsman, eigentijdse Christus, Gezalfde Gods, God als Apostel, Grootmacht der Liefde, Heiland der Mensheid, Inspirator, Levende Norm, Levensgids, Levensvoorbeeld, Man Gods, Mond Gods van deze tijd, Raadsman, Startpunt, Vader, Zegenaar, Zaaier, Zielenbruidegom en Zielenhelper en Zielenminnaar"; hoe wil je dan anderen op de­zelf­de ma­nier behandelen als zij jou behandelen?!

Dus, wáár blijft tot op heden bij het Apostolisch Genootschap van bestuurszijde voor slachtoffers van die scheefgroei een waarachtig liefdevol antwoord? Alsof het Bijbelse gouden kalf gereïncarneerd was in een oppermachtig apostolaat, werden de aangesloten leden jarenlang geacht dit tot elke prijs met liefdesaanbiedingen te vereren. Wanneer volgt er een dissertatie over bestuurlijk onvermogen?!


Graag roep ik het volgende in herinnering:

• Het doel van dit boek is de apostolische cultuur beter te leren begrijpen, de lange ontwikkelingslijnen ervan. Onze cultuur bestaat uit lagen en die gelaagdheid houdt me in mijn werk en in ons Werk sterk bezig, dat fascineert me. Naar mijn gevoel is daar niet altijd voldoende oog voor; we zijn vaak radicaal voor 'het nieuwe' en daardoor kunnen de 'lange lijnen' zomaar uit het blikveld verdwijnen. Maar die zijn wel nodig voor de identiteit en cultuur van mensen. Misschien is dat het belangrijkste wat ik met het boekje wil zeggen: let op de lange lijnen en op onze identiteit. Het is heel goed om naar buiten te treden, maar je kunt dat pas gaan doen, wanneer je als apostolische weet wie jezelf bent. Je moet je identiteit kunnen verstaan vanuit het verleden, natuurlijk wel naar de toekomst gericht. Als je de 'brokstukken' waarmee onze cultuur is opgebouwd niet meer ziet, wie ben je dan?

Bron: Interview met Manfred Horstmanshoff in De stroom (uitgave jan-feb 2011), door Koen Hertbeek

Het betrof toen het boekwerkje "Bewogen woorden" (klein apostolisch woordenboek). Juist over lange ontwikkelingslijnen gesproken; is het bij nader inzien niet beter om eerst en vooral het evangelie van Christus Jezus te eerbiedigen in plaats van wat gedurig anderen construeren om dit zogenaamd tijdovereenkomstig "te vertalen in waarde(n)volle opvoeding, duurzame relaties, ons omgaan met de kruispunten in het leven, staan voor je woord enz." Laten wij toch eerst "Heb God lief boven alles en je naaste als jezelf" waarmaken!

Groet,
TjerkB


P.S.
Aan "Bewogen woorden" (van Manfred Horstmanshoff) ontleen ik nog graag het onderstaande:

• Apostel L. Slok sprak vaak over de prestant of principaal, het hoofdregister, de belangrijkste stem van het orgel, waar alle overige registers op zijn afgestemd. Het Latijnse praestare betekent 'vooraanstaan'. De prestant is vooraan in het front van een pijporgel meestal duidelijk zichtbaar. Hij noemde de prestant 'de Heer' van het orgel. Zoals het orgel afgestemd moet zijn op de prestant, zo moet het bepalende in Gods Werk de Macht der Liefde zijn, waaraan ook de apostel gehoor moet geven.
  Het prachtige lied 'In stille trouw' is enige jaren geleden herdicht met teksten van Etty Hillesum (1914-1943) als uitgangspunt, een nieuwe tekst, waarin God tweemaal als 'Heer' wordt aangesproken. In haar dagboek doet Etty Hillesum dat vaak, als ze bidt om kracht. God is voor haar zowel de schepper van alles, als machteloos en afhankelijk. Die God noemt zij 'Heer'.
  
  • In stille trouw wil ik U dienen,
    een woning bieden, God, mijn Heer,
    U, onbegrepen Ongeziene
    intens beleven telkens weer.
  En deze God zou ik niet eren?

Bron: Pag. 62 | ISBN/EAN: 978-90-803358-8-2

Daarom: zouden wij niet liever in Zijn werk staan dan in het broddelwerk van sommigen die zich op eigen gezag uitgeven voor apostel? Zó liep het op dit punt bij het Apostolisch Genootschap uit de hand:

• Sinds de roeping van apostel L. Slok werd 'Gods Werk' als 'bevrijdingswerk' verstaan, als een verlossing van oude denkbeelden. God was niet de God der wrake. De mens was niet zondig van hoofdhaar tot voetzolen, maar als hij zich bewust was van zijn roeping, kon hij uitgroeien tot een zegenaar die God als liefdemacht nabij bracht. In de apostolische taal uit de jaren '70 van de vorige eeuw lijkt 'Gods Werk' zich op het eerste gezicht te beperken tot de 'arbeid' in de gemeente. Het ging echter om de eenwording met de gedachtewereld van de apostel, waaruit het verlangen voortvloeide hem te ondersteunen.

Bron: Pag. 117 | ISBN/EAN: 978-90-803358-8-2