TjerkB schreef:(...)
"Vragen die niet worden beantwoord, blijven openstaan", heb ikzelf nog wel eens opgemerkt wanneer het er in de Nieuw-Apostolische Kerk op neerkwam dat je alleen maar naar "de bekende weg" mocht vragen, of zo!
(...)
Uit: Bericht op "
Ma 13 Jan 2014, 17:35" in de thread "Kan het niet eens ophouden met die eeuwigdurende kritiek?"
@all
Wat mij door de jaren heen, sinds ik (vanaf de jaren '90) op het "world wide web" de ontwikkelingen volgt met betrekking tot de Nieuw-Apostolische Kerk, telkens weer opvalt is, dat in binnen- en buitenland de kerkleiding nauwelijks een boodschap heeft aan inkomende correspondentie. Ook gelovigen die de extra moeite hebben genomen om hun vragen schriftelijk aan te kaarten, worden amper serieus genomen. In mijn beleving is dit
de meest geconstateerde klacht. Ik kom dan ook tot geen andere slotsom dan dat er bij dit kerkgenootschap op enig moment een geestelijke elite aan de macht heeft kunnen komen (bij nader inzien is dit al het geval sinds het tijdperk van stamapostel Johann Gottfried Bischoff), die zich in de surrealistische toestand waant zich van niemand wat te hoeven aantrekken. Reizend en trekkend van Festhallen en Festgemeinden naar Feierstunden, en badend in weelde speelt men godsdienstje met als enige wapenfeiten mooie woorden. Uitzonderingen daargelaten.
"Vragen die niet worden beantwoord, blijven openstaan!" Dan kun je sommigen die hun (brandende) vragen opnieuw durven te stellen, wel typeren als zeurpieten, maar als zielen op zo'n manier stelselmatig min of meer worden genegeerd; dan is men op zijn minst ten prooi gevallen aan ambtelijke willekeur. In werkelijkheid -en helaas staat dat voor mij intussen als een paal boven water- is het hier helaas een kwestie van
machiavellisme, niet meer en niet minder; zeg maar de ergste vorm van machtsmisbruik. Hét meest overtuigende voorbeeld hiervan is wel hoe de vele slachtoffers van de talrijke onterechte excommunicaties zijn mishandeld.
Toen zo'n 10 jaar geleden inmiddels Bauke Moesker daarover de eerste berichten schreef, wilde het mijzelf nog steeds niet aan dat de
verdorvenheid (...) bij het internationale kerkbestuur (!) al tientallen jaren misschien wel ronduit zorgwekkend moest worden genoemd. Weliswaar kende ik het onderwerp van publicaties in het buitenland, maar persoonlijk had ik nog nooit iemand gesproken aan wie de strafmaatregelen waren opgelegd, neerkomend op
een geestelijk doodvonnis. Het bleek dat de nieuw-apostolische kerkleiding al zo'n 50 jaar lang kans had gezien om het te doen voorkomen alsof er in dat opzicht helemaal niets aan de hand is. De schellen zijn mij dus naderhand alsnog van de ogen gevallen. Al snel ook kwam ik erachter dat niet alleen míjn vragen weerstand opriepen doch dat -van wie dan ook- vrijwel alle vragen waarin een kritische noot te ontdekken valt, onwelkom zijn. Alleen de hoogst mogelijke "dienaren" gaan erover en juist die hebben de buik ervan vol. Geen wonder want de hiërarchische opzet van de organisatie maakt eenvoudig dat de ellende alleen maar op hún bord mag liggen. Wederom geen wonder want zo valt het bij anderen niet snel op wat de ware omvang is van de veroorzaakte misère. Zo kun je als
misdadiger dus 60 jaar lang mooi weer spelen.
Het aantal onheus bejegenden blijft derhalve niet beperkt tot geëxcommuniceerde gemeenteleden met ieders familie en vrienden, doch in feite zijn allen, die bij dit kerkgenootschap met systematisch en doelbewust verspreide desinformatie constant op het verkeerde been werden gezet, evenzeer aan
zinloos geestelijk geweld ten prooi gevallen. Dan ben je als goedgelovigen dus op zijn zachtst gezegd bedrogen uitgekomen. Maar wat blijkt nu valkuil 2 te zijn?! -
Cognitieve dissonantie!
Trapt er niet in c.q. klim er vandaag nog uit. Overigens, in een soort van
drieluik in 2010 deed ik deze
ten hemel schreiende toestand al uitgebreid uit de doeken.
Groet,
TjerkB
N.B.
De ondergang van de Nieuw-Apostolische Kerk nader verklaard...
Gedurende een reeks van jaren inmiddels heeft het Webteam zich ervoor ingespannen om helderheid te verschaffen in achtergronden welke de nieuw-apostolische kerkleiding in haar eigen publicaties heimelijk en stelselmatig wegfilterde. Wat de meeste gemeenteleden namelijk nooit te weten zijn gekomen is, dat de Nieuw-Apostolische Kerk een opvallend rafelige geschiedenis kent. Rafelig omdat er niet slechts enkele scheuringen hebben plaatsgehad, zoals bijna iedereen denkt en men graag in die waan wordt gelaten, doch juist vele tientallen. Bovendien komt de Nieuw-Apostolische Kerk niet rechtstreeks voort uit de Katholiek-Apostolische Gemeenten, zoals menigeen veronderstelt, maar zij ontstond pas later na een scheuring van een afsplitsing ervan! Het zou vervolgens nog zo'n 20 jaar duren voordat het ambt van stamapostel werd ingesteld. Omdat aan dit ambt steeds meer verregaande bevoegdheden werden toegekend, leidde dit geregeld tot tegenstellingen onder de dienaren. Herhaaldelijk kwam het hierdoor opnieuw tot scheuringen. Dan werden steevast diegenen aan de kant gezet, bij wie vraagtekens waren opgekomen over het geestelijk leiderschap van de stamapostel. De volmachten van het hoofd van de kerk moesten echter nog veel verder reiken want hij kreeg ook in materieel opzicht nog alles voor het zeggen. Berustte er aanvankelijk nog enige zeggenschap bij de voorgangers; uiteindelijk moesten ook dezen hun inbreng overlaten aan de kerkleiding. De realiteit van de Nieuw-Apostolische Kerk in 2010 is dan ook dat de stamapostel en enkele "vooraanstaande" districtsapostelen ware machthebbers zijn.
Wat de bazige kerkvorsten bepaald niet hadden voorzien was de opkomst van het Internet en hoe zulks van invloed zou zijn op het tot klaarheid brengen van verzwegen misstanden. Aan "burgelijke ongehoorzaamheid" waarbij lukraak websites met allerhande informatie over de kerk werden gelanceerd vanuit plaatselijke gemeenten kwam snel een einde toen de kerkleiding inzag dat ook hier regie moest worden gevoerd. Ernstiger voor het imago van de kerk was ondertussen een ware stortvloed aan "vuile was" op de diverse publieke discussieplatforms, wat in tal van landen opzien baarde. Het gealarmeerde internationale kerkbestuur reageerde hierop door via het Internet met ongekende inzet en grote slagkracht inspanningen te leveren die het imago moesten verbeteren. Daarbij probeerde men indruk te maken met het enthousiasme van jeugdige gemeenteleden bij vernieuwende activiteiten. Al deze kunstgrepen ten spijt kon met name niet worden verhinderd dat uit het verleden meer en meer omstandigheden aan het licht kwamen die wijzen op intimidatie en manipulatie van gemeenteleden en dienaren die voor hun eigen mening uitkwamen door zowel de stamapostel als door andere leden van het kerkbestuur. Niet zelden zonder hoor en wederhoor werden vermeende dwarsliggers de kerk uit gewerkt. Dergelijk machtsmisbruik is de directe aanleiding geweest tot de meest belangrijke scheuringen. Klaarblijkelijk hevig verdeeld over het nemen van de verantwoordelijkheid voor het aangerichte onheil, hult de kerkleiding zich daaromtrent nu al jaren in stilzwijgen. De geloofwaardigheid van alle betrokkenen brokkelt thans snel af.
Doordat de nieuw-apostolische stamapostel en districtsapostelen het in de kerk zo hebben weten te organiseren dat zijzelf overal het laatste woord over kunnen uitspreken, draait in de dagelijkse praktijk van het gemeenteleven in feite alles om hen. Wie de aangebrachte hiërarchische organisatiestructuur niet eerbiedigt maakt weinig kans om gehoord te worden. Dit betekent overigens niet dat wie zich wél commiteert aan de opgelegde gezagsverhoudingen daarmee op het bestuurlijke vlak enige invloed zou verwerven. Hooguit krijgt men meer toezicht opgedragen voor uitvoerende taken. In de Nieuw-Apostolische Kerk wordt van gelovigen verwacht dat zij ambtsdragers zo veel mogelijk overal bij ondersteunen. Het gaat er dan om dat in de gemeenten alles toegaat zoals het van bovenaf in de organisatie is besloten. Lagere ambtsdragers "ondersteunen" op hun beurt de hogere ambtsdragers. Wie daarbij kans ziet indruk te maken op leden van het kerkbestuur, zal in de regel hoog op de ambtsladder kunnen opklimmen. Bij elk opvolgend ambt hoort een groter ambtsvermogen. Apostelen kunnen dat ambtsvermogen afdragen, zo is de gedachte. Omdat de stamapostel verreweg het grootste ambtsvermogen bezit, zou hij wat het geloof betreft alles het beste weten. De nieuw-apostolische geloofsleer houdt daarom ook in dat alleen personen die in deze kerk het ambt van apostel vervullen, kunnen uitleggen wat er in de Bijbel werkelijk wordt bedoeld. Om dit aannemelijk te maken beweert de kerkleiding dat de Nieuw-Apostolische Kerk door Jezus Christus zelf wordt geleid, zij het dat deze zich daarbij laat vertegenwoordigen door de stamapostel.
Het geloofsleven van nieuw-apostolische christenen houdt vooral in dat men bij zo veel mogelijk activiteiten -die de kerkleiding opzet- present is en deze tot een succes maakt. Zielzorg houdt in de praktijk weinig meer in dan dat gelovigen ertoe worden aangezet de gewenste inbreng aan de dag te leggen. De getrooste inspaningen zal God willen zegenen, meent men. Naast deze praktische steun, dienen gelovigen aan de kerkleiding ook financiële steun te bieden. Op bijbelse gronden wordt aangegeven dat 10% van het inkomen dan 's Heren deel is. Bij eventuele kosten die voor de kerk nog worden gemaakt, wordt verondersteld dat gelovigen die in beginsel graag voor eigen rekening zullen nemen. Bij verschillende gelegenheden, zoals bij de Dankdag voor Gewas en Arbeid zamelt de kerkleiding extra financiële middelen in. Hoe intensiever men in de kerk actief is, des te meer leeft men naar het welgevallen van God, zo wordt gesteld. Wat gelovigen buiten de Nieuw-Apostolische Kerk erg tegen de borst stuit is, dat hun geloof en de doop in hun kerk nog niet het kindschap Gods zouden meebrengen. Blijkens de nieuw-apostolische geloofsleer wordt een gelovige alleen kind van God door de handoplegging van een geestelijk verzorger die apostel is namens de Nieuw-Apostolische Kerk. Pas dan ook zou de kracht van de Heilige Geest in iemand werkzaam kunnen worden. Door deze geloofsopvatting wordt het kindschap Gods dus ontzegd aan alle christenen buiten de Nieuw-Apostolische Kerk!
De hoge goddelijke autoriteit die men zichzelf toedicht is er de oorzaak van dat leden van het internationale kerkbestuur er grote moeite mee hebben hun menselijke onvolkomenheden reëel onder ogen te zien. Onverzettelijk trekt men uit naam van God het gelijk naar zichzelf toe indien het gaat om zaken die op hun gezag verkeerd hebben uitgepakt. Verder is men de opvatting toegedaan dat verwijten hun doel missen indien verantwoordelijken naar eigen zeggen naar beste weten en kunnen hebben gehandeld. Het komt er dus voor gelovigen in voorkomende gevallen consequent op neer dat men moet leren "beter te vergeven". Uiteraard wordt hiermee de waarheid gemanipuleerd, maar ook daarvan wil niemand iets weten. Evenmin wil bij betrokkenen het geringste besef doordringen dat aan slachtoffers van misstanden op die manier extra een schuldcomplex wordt aangepraat. Wie psychische klachten ontwikkelt was blijkbaar een kwetsbare persoon die gebaat is met enig aanbod van gezondheidszorg! Voor dezulken wil men dan wel "biddend intreden". Zelden worden oorzaken van problemen wanneer die wel degelijk verweven zijn met de benauwende nieuw-apostolische geloofsleer door de kerkleiding benoemd en vlot weggenomen. Kennelijk willen de verantwoordelijken tot elke prijs voorkomen gezichtverlies op te lopen. Doordat het aantal pertinent verwijtbare misslagen zich op het Internet opstapelt, wordt het voor de kerkleiding steeds lastiger om in het toegepaste stilzwijgen te volharden. Spoedig zal er niets anders meer op zitten dan de ivoren torens te verlaten waarin men zich heeft verrijkt én voor God (!) heeft verschanst.
Groningen, 2 februari 2010
Het WebTeam