[Bijgewerkt: 06-02-2014, 11.30 uur]
@all
In de thread "
Bilaterale contacten NAK/VAG (Gesprächskreis Bottrop)" heb ik het een en ander verteld over de dialoog die er in de jaren '90 voorzichtig in Nordrhein-Westfalen weer op gang kwam tussen leden van de Neuapostolische Kirche en leden van de Apostolische Gemeinschaft. Vandaag werd dat overleg trouwens tot september 2014 opgeschort. Zie hiervoor mijn bericht in de genoemde thread van "
wo 05 feb 2014, 12:06".
De gelovigen tussen wie er nu weer enige toenadering leek te zijn ontstaan werden in de jaren '50, toen de meesten van hun nog leden waren van de Nieuw-Apostolische Kerk, geconfronteerd met wat uiteindelijk in deze geloofsgemeenschap tot een dogma zou worden verheven, namelijk de door de internationale bestuursvoorzitter, de dan inmiddels hoogbejaarde stamapostel Johann Gottfried Bischoff, verkondigde boodschap dat Jezus Christus nog tijdens diens leven op aarde terug zou keren. Hoezeer de aangesloten leden er destijds ook allemaal aan moesten geloven; altijd bleef het in nevelen gehuld op welke manier precies stamapostel Bischoff te weten zou zijn gekomen wat vervolgens iedereen voor waar had te houden. Dit zorgde in alle geledingen van de organisatie voor spanningen met in 1955 het gevolg dat kerkelijke ambtsdragers, onder wie ook bestuursleden, die (veelal door gewetensnood) niet consequent in elke openbare eredienst waarin zij voorgingen "het blijde nieuws" over de voorzegde al bijna tastbare wederkomst wilden prediken, in opdracht van deze stamapostel plompweg werden geëxcommuniceerd. Hierop verlieten ook duizenden andere leden de kerk, van wie velen zich naderhand verenigden binnen de in die periode opgerichte Apostolische Gemeinschaft.
De tweespalt die er was ontstaan door de "boodschap van stamapostel Johann Gottfried Bischoff" zette ieders welbevinden in kerkgemeenten, gezinnen, families en vriendenrelaties destijds extreem onder druk. Toen Johann Gottfried Bischoff op 6 juli 1960 op 89-jarige leeftijd overleed en zijn boodschap in feite met terugwerkende kracht het predicaat gebakken lucht verdiende, haastte de nieuwe internationale bestuursvoorzitter, stamapostel Walter Schmidt, zich om nader te verklaren dat er met die bewuste boodschap niks mis was geweest want uit mededogen met allen die bij de wederkomst van de Zoon niet waardig zouden zijn bevonden om tot Zijn bruid te worden gerekend, had God de plannen nu gewijzigd. In minder dan 24 uur na het overlijden was de opvolging van de onsterfelijke al in kannen en kruiken, had de internationale kerkleiding al een uitgebreide verklaring op schrift staan en werd nota bene het vijandbeeld van de gehate andersdenkenden maar weer eens nieuw leven ingeblazen. De verlosten in het voorportaal van het nieuw-apostolische hemelrijk wensen geen andere verkondigers van goddelijk heil voor hun aangezicht. Dat is hun eer te na. Zij en zij alleen zijn het die als gevolmachtigde Godsgezanten "de wereld om ons heen" mogen zeggen waar het op staat.
Vanaf de altaren werd iedereen op het hart gebonden in de contacten met de gehate andersdenkenden het zwijgen te betrachten. Dan zouden de onterechte klaagliederen wel verstommen. "Wie door eigen toedoen vertrekt, moet achteraf niet zeuren over heimwee. Dan moet je niet je gelijk willen halen. Dan heb je het gewoon aan jezelf te wijten als er breukvlakken ontstaan in persoonlijke betrekkingen met dierbaren. God zoekt Zijn schapen bij de herder: de stamapostel." Zo werd er in de Nieuw-Apostolische Kerk gepraat, gedacht en geoordeeld over geëxcommuniceerden en degenen die in hun kielzorg eveneens de kudde hadden verlaten.
Onder geen beding wilden later de nieuw-apostolische kerkvorsten op dit punt enige krimp geven. Pas de laatste jaren komt hier verandering in, zulks na een op 4 december 2007 deerlijk mislukte poging van de nieuw-apostolische kerkleiding om -op instigatie van stamapostel Wilhelm Leber (gehuwd met een kleindochter van stamapostel Johann Gottfried Bischoff)- alsnog de kerkgeschiedenis naar haar hand te zetten. Nu ontstond er in de Nieuw-Apostolische Kerk zo veel deining dat zelfs Wilhelm Leber er niet langer aan ontkwam om kennis te nemen van meer feiten dan hij tot dan toe onder ogen had willen zien. Bepaald niet van harte kreeg hij door dat ook in eigen parochie de mensen mondiger worden; jongeren voorop. Hierdoor werd bij dit pijndossier de politieke koers bijgesteld. De druk op hem om deze zaak tot de juiste proporties terug te brengen nam verder toe, toen het kerkbestuur er blijk van gaf lid te willen worden van Raden van Kerken. Ook buitenstaanders stuitte het nu tegen de borst dat misstappen in het verleden die grote gevolgen hebben gehad, bij de "Godsgezanten" kennelijk een non-issue is. Wie niet reëel omgaat met de realiteit moet niet verwachten in het publieke debat met vertegenwoordigers van andere kerken serieus te worden genomen.
Tegen heug en meug begon er sindsdien bij de ambtelijke top in de Nieuw-Apostolische Kerk enige beweging te ontstaan. Liefst nam men korte metten, maar al meteen bij de eerste officiële poging daartoe, op de Europese Jeugddag 2009, werd daarbij -door stamapostel Wilhelm Leber- de plank misgeslagen. Dat leverde hem ten overstaan van "de wereld om ons heen" de tweede formidabele blunder op. Tot in de laatste week voor diens pensionering zweette hij peentjes om er een nog enigszins acceptabele draai aan te geven. Hierna was het estafettestokje voor stamapostel Jean-Luc Schneider die er van tevoren al geen geheim van had gemaakt dat de geschiedenis passé is en voorts dat het volk van God een gouden toekomst wacht. Een kniesoor dus, die nu nog oude koeien uit de sloot haalt. "Waar gehakt wordt, vallen spaanders. Bovendien, de tijd heelt alle wonden." Zo'n pijndossier moet je laten rusten, was derhalve zijn benadering. "Trouwens, de kerk is allang niet meer wat deze in lang vervlogen tijden in de beleving van sommigen misschien is geweest. Wie bij het verleden stil blijft staan, zal bij de wederkomst van de Heer eenzaam moeten achterblijven. Ieder moet zelf het lef hebben om van fouten te willen leren. Het is onbetamelijk anderen de spiegel voor te houden."
Laconiek wordt aldus aan het opschonen van het bedoelde dossier de prioriteit verleend die het volgens Jean-Luc Schneider verdient: geen. Mochten er mensen zijn die erover willen praten, okay, dan moet dat maar. Nee, niet van harte. "Maar wij, de verlosten, wij zijn de beroerdsten niet. Laat dat de Raden van Kerken duidelijk zijn. Als wij van onze kant iets kunnen doen, al kost het ons ook een flinke zak duiten, dan gebeurt dat."
Groet,
TjerkB
N.B. Bij "
Versöhnung-jetzt!" verscheen er op 29 januari jl. een bericht onder de kop "
Amtsblatt 1954 – Artikel: Fromm – gläubig! waarin een citaat is opgenomen waaruit overduidelijk blijkt hoezeer de "boodschap van stamapostel Johann Gottfried Bischoff" verplicht moest worden gepredikt:
“Die treuen Knechte bauen den Glauben an diese Botschaft in die Herzen der Kinder Gottes tief ein, die bösen Knechte hingegen legen den Hauptwert auf ihre Werkheiligkeit. Sie halten es nicht für nötig, in jedem Gottesdienst die Botschaft des Stammapostels vom nahen Kommen des Herrn den Kindern Gottes entgegenzubringen, damit diese als Brautseelen ausreifen können.” (Amtsblatt 1954, Seite 40)
Bron:
http://versoehnung-jetzt.de/nachdenken/ ... -glaeubig/
Zelfs hier kon destijds nog wel een schep bovenop:
En dan te bedenken dat de nieuw-apostolische kerkleiding nog altijd geen ondubbelzinnig excuus wil (!) uitspreken voor dergelijke intimidatiepraktijken waaraan velen blijvend psychisch letsel hebben overgehouden.