TjerkB schreef: ↑do 03 sep 2015, 14:18(...)
In de Nieuw-Apostolische Kerk draait nagenoeg alles om "de verbinding". De verbinding met
de dienaren die ons voorgaan - in de verbondenheid met de stamapostel, wel te verstaan. Toen het goed en wel tot mij was doorgedrongen hoe in de hoogste regionen het politieke spel wordt gespeeld, had ik er niks meer mee:
Redactie schreef:(...)
Een oudere broeder met wie ik jaren geleden even in gesprek raakte, zei zachtjes tegen mij:
"De afgelopen week heb ik enkele dagen... niet 'gevolgd'." Eraan toevoegend:
"Gelukkig is het verder niemand opgevallen!" "Na te volgen", daar ging het immers om in het nieuw-apostolische geloofsleven, en wel
"de dienaren die ons voorgaan". Voor wie in mijn kerk geen zogeheten taak- of ambtsdrager was, leek mij dit logischerwijs het zwaarst want dan had je van doen met de meeste zegenaars die allen voor jou een lichtend voorbeeld zijn. Zo niet, dan wist je:
"Te leren rest er ons hier nog zo veel" (lied 355, NAK-gezangboek). Dan lag het op jouw weg om -biddend en werkend- met elk van de betreffende "Godsgezanten" alsnog de juiste verbinding te zoeken en die voortaan te koesteren. Zo werd een ieder geacht -tot zegen- "de onderste weg" te bewandelen.
Een kind van God was "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" een twijgje aan "de boom des levens", waarvan de stamapostel de stam was en de districtsapostelen de dikste takken. Wie er niet voor ijverde langs "de geordende weg" verbonden te zijn met de stam "waaruit alle levenssappen ons rijkelijk toevloeien", zou daarmee het verderf over zichzelf afroepen. Aan deze zienswijze begon ik te twijfelen toen er telkens hele takkenbossen naar beneden vielen door dienaren die er de brui aan hadden gegeven. Troosteloos bleven de dientengevolge normaalgesproken ten dode opgeschreven twijgjes verweesd én besodemieterd achter.
Hierna werd er niet meer zo over gesproken; alsof de stamapostel de stam zou zijn, enzovoort. God dacht er blijkbaar intussen anders over. Wel moesten wij gehoorzaam blijven navolgen, zonder vragen en zonder te klagen. Later kwam daar o.a. nog het door stamapostel Leber gepredikte vereiste
onbegrensde vertrouwen bij. Alweer begon ik te twijfelen. Ook hier had deze wel van terug: wie twijfelt, zou "naar de geest"
ziek zijn!
Aldus moesten wij eraan geloven, de twijgjes; de kinderen met
"hun tienduizend vragen" die werden overgeslagen.
(...)
Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "
Do 22 Mrt 2012, 20:52", in de thread "Uitgaan van wat het kind nodig heeft, kan niet meer"
(...)
@all
Voor nieuw-apostolische gelovigen voelt het niet verontrustend doch juist vertrouwd als er uitdrukkelijk wordt gebeden voor
"de dienaren die ons voorgaan". Wie (rechtsboven) via het zoekvenster van dit Forum als sleutelwoorden opgeeft "dienaren+voorgaan", ziet dan ook vele "hits".
In de bovenaangehaalde quote ga ik er iets dieper op in, op
"de dienaren die ons voorgaan". In 2018 schreef ik overigens het volgende erover:
TjerkB schreef: ↑do 29 mar 2018, 11:11(...)
Natúúrlijk was ik niet lid van een sekte. Integendeel... wij wisten:
" 't Is, Heer, Uw werk, van U alleen, het werk waarin wij staan; daar Heer, Gij zelf de Bouwer zijt, kan't nimmermeer vergaan". Echter, in mijn kerk werden wij wel degelijk hoogst kwalijk... "
geconditioneerd". Langzaam maar zeker raakten wij bij nader inzien in de ban van
"de dienaren die ons voorgaan". Hoe hoger ze op de "ambtsladder" waren geplaatst, des te begeriger wij moesten (!) zijn naar hun komst, hun uitspraken, hun zegen, hun oordeel, enzovoort. Zij zouden ons wel "van licht tot licht" voeren. Aan ons de taak na te volgen. "Lagere dienaren" werden ertoe opgeroepen een "naadloze verbinding" te onderhouden met hun zegenaars, d.w.z. met "collega's", hoger op die onnutte ambtsladder.
(...)
Onlangs herinnerde ik mij echter dít:
TjerkB schreef: ↑ma 12 dec 2022, 14:47(...)
TjerkB schreef: ↑za 01 mei 2021, 16:18(...)
BakEenEi schreef: ↑zo 08 jul 2012, 18:46(...)
Kort nadat D.Ap. De Bruijn diens ambtsvoorganger was opgevolgd, waren wij een keer samen onderweg.
"Wat zou jij willen veranderen, als jíj de nieuwe districtsapostel was geworden?", hoorde ik hem -tot mijn niet geringe verbazing- opeens vragen! Werkelijk, van zo'n vraag had ik even niet terug. Maar het bleek gewoon even een spontane vraag te zijn met graag van mijn kant ook een spontaan antwoord. Ik zei:
"Wat ik niet fijn vind, is, dat er in het aanvangsgebed altijd zo 'omhoog' wordt gebeden. Gaat er een oudste voor, dan begint deze te bidden voor de opziener, en zo verder. Maar gaat er een priester voor, dan begint die al bij de gemeentevoorganger of de districtsevangelist, enzovoort. Maar telkens worden hierbij de broeders en zusters overgeslagen die voor mij even goed zegenaars zijn, en ook de 'lagere' dienaren - maar die vind ik helemaal niet lager! In het werk Gods bestaan helemaal geen 'hogere' dienaren. Dat weet ik heel zeker! De gemeente Gods - dat zijn wij toch samen? Ik zou het dus afschaffen om op die manier 'volgens het protocol' te bidden." (...)
Ik vertelde er ook bij waarom het mij werkelijk tegenstond wanneer er op die manier werd gebeden. Dat deed ik aan de hand van twee voorbeelden.
(...)
Het tweede voorbeeld betrof een oude voorganger in mijn nieuwe kerkgemeente. Hij was een echte zielenherder, niet in de laatste plaats ook voor zielen die -zoals men het tegenwoordig wellicht zou uitdrukken- een laag zelfbeeld hebben. Op een middag ging ik even bij hem op bezoek.
"Belangrijk is voor mij de waardigheid die God in elk klein stukje van Zijn schepping heeft neergelegd," zo vertelde hij.
"Ik zoek ernaar, net zo lang tot ik mij erover kan verwonderen. En dan wend ik mij tot Hem en vraag ik hoe ik het goddelijke leven in mijn naaste mag eren; met welke hulp het in Zijn werk verder tot ontwikkeling komt." Wie zó de gemeente Gods inkijkt, bidt niet meer -exclusief- omhoog...
(...)
Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "
08 jul 2012, 18:46", in de thread "Uit onze doorlevingen".
(...)
(...)
Wat ik nu hiermee wil zeggen, is, dat het helaas zo is, dat als ik mij wel eens uitsprak over iets wat er voor mij werkelijk toe deed,
"de dienaren die ons voorgaan" wel steevast met hun hoofd knikten van ja, dat begrijp ik en zij wat ik dan had opgemerkt ook wel echt leken te waarderen; maar nooit, nee nóóit werd er daarna wat mee gedaan; zelfs niet de weinige keren dat er -tot mijn verbazing- naar mijn mening was gevraagd. Sterker nog, als ik van tevoren vroeg
"Mag de automatische piloot UIT?", ook dan nog niet. Let wel: ik heb het nu over een periode van 50 jaar!
Dan is het toch niet verwonderlijk dat ik mij later wel eens uitsprak over
Geest-dodend eenrichtingverkeer in het nieuw-apostolische godswerk?
Het deed er zeker niet toe wat ik dacht, hoe ik mij voelde of wie ik überhaupt was! Het enige wat telde was dat ik meedeed én meebetaalde; en bovenal waarschijnlijk dat ook ik
"trouw en vast aaneengesloten" (vgl. lied 165, NAK-gezangboek)
"de dienaren die ons voorgaan"... navolgde. Als je dát deed in de Nieuw-Apostolische Kerk; nou, dan was alles okay en dan kwam je er wel. Dan wachtte vast ook jou "het rein witte kleed".
Mag ik vragen, aan u die dit leest; realiseert u zich wel wat ik zojuist, tussen de regels door, over de Nieuw-Apostolische Kerk feitelijk meldde?
Als dit namelijk de geloofspraktijk is, in het werk van God (!); dan is "het lichaam van Christus" (!) uiteengevallen (!) in "dienaren" en "overigen".
"De dienaren die ons voorgaan" zullen mij nu echter wel snel corrigeren want ik had nog onderscheid moeten maken tussen hogere en lagere! Dienaren, wel te verstaan. De hogeren maken de dienst uit en de lageren moeten ervoor zorgen dat vraagstellers op afstand worden gehouden.
Dit is geen zuivere koffie; dat stond voor mij wel vast. Als alleen een aanwezigheidsscore in kerkbanken en de offervaardigheid er voor de hoge heren nog toe doen, terwijl aangesloten leden in hun vertwijfeling ongenadig worden afgerekend op de factor geloofsgehoorzaamheid; dan, ja dan snap ik dus evenmin dat districtsvoorgangers en -dienaren geen ruggengraat tonen. Kennelijk waren zij ooit als kneedbare types of zo opgevallen en daarom voor hun gedoogfunctie in aanmerking gekomen. Door ten langen leste naar buiten toe maar informatie prijs te geven en zaken op te helderen, in de hoop voor velen om wie ik geef nog ergens het tij te kunnen doen keren, heb ik het in de kerk opgelegde fnuikende stilzwijgen maar doelbewust verbroken. Wie zich dat wenst te permitteren, wordt vanzelf per direct het enfant terrible van
"de dienaren die ons voorgaan". Door de
bestuursverklaring van 20 augustus 2021 sloot ik niet uit dat het ging om een oprechte handreiking, maar spijtig genoeg bleek daarna al snel het tegendeel. Kortom, het is niets voor mij om door een kerkbestuur als een voetveeg te worden gebruikt en behandeld.
Ten slotte; ik schrijf dit nu liever in alle rust op dan dat ik nieuw-apostolische vrienden of bekenden in gesprekken met mijn zorgen lastig val.
Zie in dit verband tevens mijn forumbijdrage op "
za 30 jan 2016, 14:21", in de thread "Aan wie doet St.Ap. Schneider mij toch steeds denken", alsook het bericht op "
ma 06 jun 2022, 11:40" in de thread "Voorganger van de NAK Groningen geeft de pijp aan Maarten".
Groet,
TjerkB
N.B.