Tussenbalans en hoe nu verder...

Berichten over wat in het dagelijkse leven ons geloof raakt
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Tussenbalans en hoe nu verder...

Bericht door TjerkB »

Levi schreef:(...)
Vooral een schuldcomplex en ANGST aanpraten is het credo voor de nog volgende 'trouwe' broeders en zusters.
Het is hetzelfde verhaal als in de weekdiensten waar het altijd gaat over trouw blijven.

(...)


Uit: Bericht op "Ma 08 Feb 2016, 16:18"
@Levi
@all

Over "ANGST aanpraten" gesproken... Precies, dat is toch wel vaak uitdrukkelijk de teneur. Ik denk dat velen, voornamelijk onbewust, echt er angstvallig níet aan moeten denken welk onheil je over jezelf zou afroepen als je "de hand van leiding (gegeven in onze dierbare stamapostel en de met hem verbonden apostelen en trouwe dienaren)" loslaat, al was het -zoals bij twijfel- soms maar heel even of een beetje. Onmiddellijk bevind je je dan desondanks "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" al op een hellend vlak:
  1. :shock:
    Tosca schreef:(...)
    Even een spontane reactie van mijn kant op het recent gepubliceerde artikel over het verslag in de Unsere Familie van de dienst in Oeganda op zondag 29 maart jl., gehouden door stamapostel Wilhelm Leber en bijgewoond door o.a. districtsapostel De Bruijn.

    Van stamapostel Leber waren hierbij door het webteam twee citaten geel gemarkeerd, namelijk in het begin van de prediking...
    • [begin citaat 1]
      Wir stehen auf einem Felsen. Ich erinnere daran, dass Jesus einst zu Petrus sagte: „Du bist Petrus, und auf diesen Felsen will ich meine Gemeinde bauen, und die Pforten der Hölle sollen sie nicht überwältigen" (Matthäus 16,18). Wir als die Gemeinde stehen auf dem Felsen. Solange wir mit diesem Felsen verbunden sind, haben wir Kraft. Diese Kraft befähigt uns, den Teufel zu überwinden, ja, alle Geister zu bezwingen. Aber wenn man nicht mehr auf dem Felsen steht, wenn es anderen Mächten gelingt, diese Verbindung zu unterbrechen, dann verliert man sofort seine Kraft. Dann ist man nicht mehr gesegnet. Dann verliert man den Glauben und kann die Liebe Christi nicht mehr wahrnehmen. Deshalb ist es so wichtig, auf diesem Felsen gegründet zu sein, mit dem Stammapostel verbunden zu bleiben, Verbindung mit den Aposteln zu haben, so oft wie möglich in die Gottesdienste zu gehen. Stehen wir nicht mehr auf dem Felsen, sind wir unserer Kraft beraubt und werden zum Spielball der Geister.
      [einde citaat 1]
    ... alsmede - aan het einde van de dienst:
    • [begin citaat 2]
      Auch Zweifel ist Sünde.
      [einde citaat 2]
    (...)


    Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Vr 17 Jul 2009, 15:30", in de thread "NIET NAVOLGEN STAMAPOSTEL...IS VERLOREN."
    Zie onder bij N.B. voor het volledige bericht.
  2. :shock:
    Redactie schreef:(...)
    Op 20 februari 2011 schetste de huidige stamapostel, Herr Dr. Wilhelm Leber, blijkens een publicatie in het tijdschrift Unsere Familie (Nr. 9/2011), diens persoonlijke denkraam met de historische woorden:
    • "Ich kann mir vorstellen, dass der eine oder andere nicht sicher ist, ob die Neuapostolische Kirche Gottes Werk ist.
      Sind solche Zweifel nicht wie eine Krankheit?"
    Dat de mensheid met deze openbaring, "vervuld van Geest en leven, komend van de trone Gods", er dus maar van doordrongen moge zijn hoe KRANK een ieder is. Er is er maar één gezond: the Chief Apostle himself.

    (...)


    Uit: Bericht door Redactie op "Zo 12 Feb 2012, 21:09" in de thread "Neuapostolische Kirche International - Statuten 29.09.2010"
    Zie ook het bericht op "Za 15 Nov 2014, 13:47" in de thread "Bilaterale contacten NAK/VAG (Gesprächskreis Bottrop)"
  3. :shock:
    zefyr schreef:(...)
    Een verontrustend citaat van districtsapostel Schneider viel mij op tussen de vele bijdragen van de scribenten op eerdergenoemde website.

    '"Zweifel ist eine sehr gefährliche Krankheit, die muss sofort bekämpft werden. Wenn ein Zweifelsgedanken sich in uns festsetzt, dann müssen wir ihn sofort bekämpfen." - so Jean-Luc Schneider am 20.09.09 beim "Mitdienen" in Konstanz'

    (...)


    Uit: Bericht door Zefyr op "Za 14 Apr 2012, 21:08" in de thread "stamapostelhelper J.-L. Schneider"
    Zie ook het bericht op "Wo 11 Dec 2013, 13:14" in de thread "Welkom"
Werkelijk, zulk infantiliserend gebral, hoezeer ook met galmende retoriek van kansels verkondigd, waar dan ook en door wie dan ook, heeft mijn ziel (bij nader inzien) nog nooit één seconde kunnen vertroosten.

Echter, wie zich door de jaren heen op bovenbeschreven wijze -zonder enig kwaad te vermoeden- geduldig heeft laten "vermanen", wordt zich in de regel pas van de mogelijke bijwerkingen bewust wanneer de symptomen daarvan helderder tevoorschijn komen. Maar ook dan zullen velen nog niet snel geneigd zijn op hun eigen intuïtie te vertrouwen. Wij moesten toch "geen ongenoegen en ontevredenheid" bij ons laten opkomen? Het ging er toch om in de "dienaren" een "onbegrensd vertrouwen" te hebben? Het was toch veel fijner om "blij en dankbaar" te zijn? Dus, dan hield je jezelf maar weer voor dat het "kind'ren Gods" betaamt om "te zaâm in stilheid en vertrouwen langs doornen en dist'len het smalle eerst'lingspad" te "volgen" (vgl. lied 644, NAK-koorboek). Zo praatte je voor jezelf -angstvallig- alles recht wat -dwangmatig- vast niet krom zou zijn. Immers, hier werd toch "de tale Kanaäns" gesproken zoals die ons al van kindsbeen af was bijgebracht? Kortom, je riep jezelf tot de orde. Dapper (doch stilletjes met de moed der wanhoop) zette jij je eroverheen. Het glas dat jammer genoeg halfleeg scheen, was nu alweer halfvol.

Nu kwam het er op aan dat wij de listen van de Satan voortaan sneller zouden doorzien, zodat bij ons aanstonds de vrede niet opnieuw zo gemakkelijk te roven viel.

In tal van opzichten hoopten wij met vergelijkbaar inwendig geworstel "de goede strijd" te strijden (vgl. 1 Tim 6: 12; 2 Tim 4: 7). Maar betrof het hier ook feitelijk de goede strijd? Waren wij met al deze niet zelden energieverslindende en anderszins tergende overdenkingen niet in werkelijkheid in een soort van vicieuze cirkel terechtgekomen? Waarom druisten zaken, die met het verstand niet te rijmen waren, vaak net zo hard in tegen onze gevoelens? Moest het op die manier worden begrepen dat gelovigen zichzelf hebben te overwinnen? Hoe dan ook, ieder ploeterde voort, er (met het verstand op nul en de blik op oneindig) van uitgaande dat psychische lijdensdruk categorisch dient tot onze vorming en voleindiging in het geloof. Zo zaten wij allemaal in hetzelfde fenomenologische schuitje - en dat schept een band. Ondertussen prezen de "dienaren" ons dat wij zo ons best deden. Ondertussen ook vroeg slechts een enkeling zich hardop af of er geen situaties, uitzonderingen (!), denkbaar zijn waarbij ten onrechte keuzemomenten, die er misschien wel degelijk zijn, achteloos als onbeduidend zijnde worden weggewuifd.

Sta er nú alsjeblieft even bij stil van Wie wij ons verstand kregen en van Wie onze diepste gevoelens. Wie schiep ons naar Zijn beeld en gelijkenis en Wie vond daarna dat het goed (!!) was dat wij, naargelang de omstandigheden, blij kunnen zijn, bang, bedroefd of boos - en op ieders palet alle gemoedsstemmingen daartussenin? En: Wie rustte ons toe met de voortreffelijke gave om onraad te kunnen bespeuren; om te kunnen twijfelen?!
TjerkB schreef:(...)
Twijfel ís helemaal geen gevaarlijke ziekte zoals inmiddels twee zogenaamde stamapostelen het laten voorkomen! Wie niet kan twijfelen, handelt roekeloos en mogelijk zelfs gewetenloos! Denk aan de ANWB-slogan "Bij twijfel niet inhalen!"

(...)


Uit: Bericht op "Di 21 Jan 2014, 15:44" in de thread "Transparantie of zelfbevlekking?"
TjerkB schreef:(...)
Overigens, het kunnen twijfelen is een goddelijke gave!! Wie nergens meer een gevaar in ziet, wie geen enkel risico meer fatsoenlijk inschat; die is er snel geweest.

(...)


Uit: Bericht op "Za 14 Nov 2015, 20:08" in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder... "
Nu echter tot the point: als het in de Nieuw-Apostolische Kerk aan "dienaren" ligt, mogen anderen wel nu en dan twijfelen doch per se níet aan hen of in hun kerk!

Zijzelf daarentegen twijfelen (!) aan de lopende band aan de geloofwaardigheid van de bij hun kerkgenootschap aangesloten leden. Sommigen pestten ze zelfs weg...

Toen ik mij van deze godgeklaagde misstand meer en meer bewust werd, ben ik uiteindelijk maar zo vrij geweest om zonder twijfel de vicieuze cirkel te doorbreken.

Al in 2009 klom ik in de pen om in deze samenhang licht in de duisternis te scheppen. Zie onder.

Groet,
TjerkB :shock:


N.B.
Tosca schreef:(INGEZONDEN)

Aan allen die het lezen willen


Dilemma


Even een spontane reactie van mijn kant op het recent gepubliceerde artikel over het verslag in de Unsere Familie van de dienst in Oeganda op zondag 29 maart jl., gehouden door stamapostel Wilhelm Leber en bijgewoond door o.a. districtsapostel De Bruijn.

Van stamapostel Leber waren hierbij door het webteam twee citaten geel gemarkeerd, namelijk in het begin van de prediking...
  • [begin citaat 1]
    Wir stehen auf einem Felsen. Ich erinnere daran, dass Jesus einst zu Petrus sagte: „Du bist Petrus, und auf diesen Felsen will ich meine Gemeinde bauen, und die Pforten der Hölle sollen sie nicht überwältigen" (Matthäus 16,18). Wir als die Gemeinde stehen auf dem Felsen. Solange wir mit diesem Felsen verbunden sind, haben wir Kraft. Diese Kraft befähigt uns, den Teufel zu überwinden, ja, alle Geister zu bezwingen. Aber wenn man nicht mehr auf dem Felsen steht, wenn es anderen Mächten gelingt, diese Verbindung zu unterbrechen, dann verliert man sofort seine Kraft. Dann ist man nicht mehr gesegnet. Dann verliert man den Glauben und kann die Liebe Christi nicht mehr wahrnehmen. Deshalb ist es so wichtig, auf diesem Felsen gegründet zu sein, mit dem Stammapostel verbunden zu bleiben, Verbindung mit den Aposteln zu haben, so oft wie möglich in die Gottesdienste zu gehen. Stehen wir nicht mehr auf dem Felsen, sind wir unserer Kraft beraubt und werden zum Spielball der Geister.
    [einde citaat 1]
... alsmede - aan het einde van de dienst:
  • [begin citaat 2]
    Auch Zweifel ist Sünde.
    [einde citaat 2]
Al tientallen jaren staan er in het tijdschrift Unsere Familie (dat twee keer per maand verschijnt en dat afgezien van het Duits ook in andere talen uitkomt) verslagen van gehouden diensten door de stamapostel. Ik neem aan dat de achterliggende gedachte is dat dit wereldwijd de eenheid in de nieuw-apostolische geloofsleer bevordert. De stamapostel spreekt niet alleen in diens hoedanigheid van voorzitter van het internationale kerkbestuur doch eerst en vooral als "eerste knecht Gods op aarde" en "rechterhand van Jezus Christus". Zo werd het in de diensten -die ik 50 jaar lang bijwoonde- althans vaak aangehaald. Intussen volg ik de ontwikkelingen niet meer zo aandachtig, maar nu las ik het artikel dat handelt over de dienst in Oeganda.

Bij het laatste citaat, over de zondigheid van degenen bij wie gevoelens van twijfel opkomen, kneep mijn hart als het ware ineen. Wat immers een benauwende uitspraak! De timing van deze uitspraak, vlak voor de zondenvergeving en de viering van het Heilig Avondmaal, maakt ook dat je vrijwel geen bedenktijd meer hebt om te beseffen wat je misschien te verwijten viel doch om de schuldvergeving maar niet mis te lopen capituleer je waarschijnlijk terstond en onvoorwaardelijk. Tenminste, zo stel ik het mij voor. Vervolgens weet je één ding zeker: twijfelen is zondigen want dat vernam je rechtstreeks vanaf "het levende altaar", opgericht binnen de muren van jouw kerk en uitgesproken door "de zegenaar" die in navolging van destijds apostel Petrus nu de rots belichaamt waarop Jezus Christus zijn gemeente bouwt.

Uitspraken (als deze) van de stamapostel zullen door lezers van het verschenen verslag van de dienst in Oeganda snel wereldwijd in de openbare erediensten worden geciteerd, waarna vele anderen deze nog zullen herhalen en aanhalen. Echter, wie zich door zo'n beklemmende uitspraak vervolgens emotioneel in een benarde positie gemanoeuvreerd voelt, zal het tóch eenvoudig met die uitspraak moeten doen - net als op TV in het programma van "De Rijdende Rechter". Als de stamapostel namelijk iets zegt, weegt dat bijna oneindig veel zwaarder dan wanneer God iets openbaart door een kind, of door iemand die volgens de richtlijnen van de kerk geen "zegenaar" is. Met ander woorden: je hebt het voor wáár aan te nemen. Zo niet: dan moet je maar weten wat ervan komt. In elk geval zondigt voortaan een ieder die toch (eerst) nog wel eens ergens aan twijfelt tegen beter weten in. En je weet het: wier zonden daarom niet kunnen worden vergeven, hebben tegenover God wanneer het er straks op aankomt héél wat uit te leggen.

Benauwend dus, zo'n uitspraak. Vind ik!

Van apostel Petrus is in deze samenhang de volgende passage bewaard gebleven:
  • Heb elkaar vóór alles innig lief, want liefde bedekt tal van zonden.
    Uit: 1 Petrus 4: 8 (NBV)
Bevrijdend, zulke woorden - denk ik. Eén bijbelboek eerder, namelijk de Brief van Jakobus, eindigt trouwens veelzeggend...
  • [19] Broeders en zusters, als een van u afdwaalt van de waarheid en een ander laat hem daarheen terugkeren, [20] dan mag hij weten: wie een zondaar van het dwaalspoor terugbrengt, redt hem van de dood en wist tal van zonden uit.

    Uit: Jakobus 5 (NBV)
... net als deze zelfde Brief ook veelzeggend begint:
  • [5] Komt een van u wijsheid tekort? Vraag God erom en hij, die aan iedereen geeft, zonder voorbehoud en zonder verwijt, zal u wijsheid geven. [6] Vraag vol vertrouwen, zonder enige twijfel. Wie twijfelt is als een golf in zee, die door de wind heen en weer wordt bewogen. [7] Wie zo aarzelend en onberekenbaar is bij alles wat hij doet, moet niet denken dat hij iets van de Heer zal krijgen.

    Uit: Jakobus 1 (NBV)
Dat is toch duidelijk een troostrijke gedachte! Waarom duidelijk? Er staat: "Komt een van u wijsheid tekort?"! Eén van u - een kind, iemand anders, of ikzelf... God ik dé Liefde; Hij die dé Liefde is, "Onze Vader, Die in de hemelen zijt" (vgl. Mat. 6: 9) - bij Hem mogen kinderen "hardop denken". Die laat je beslist niet door andere kinderen bangmaken, al vervult één van die andere kinderen ook de functie van voorzitter van een internationaal kerkbestuur en zijn allen aan hem ingevolge de door dit kerkbestuur zelve uitgevaardigde "Vragen & Antwoorden" hoogachting (en niets dan hoogachting) verschuldigd:
  • [46] Ze begonnen onderling te redetwisten over wie van hen de belangrijkste was. [47] Jezus merkte wat hen bezighield en hij nam een kind bij zich, dat hij naast zich neerzette. [48] Hij zei tegen hen: ‘Wie dit kind in mijn naam bij zich opneemt, neemt mij op; en wie mij opneemt, neemt hem op die mij gezonden heeft. Want wie de kleinste onder jullie allen is, die is werkelijk groot.’ [49] Daarop zei Johannes: ‘Meester, we hebben iemand gezien die in uw naam demonen uitdreef en we hebben geprobeerd hem dat te beletten, omdat hij u niet samen met ons volgt.’ [50] Jezus zei tegen hem: ‘Verhinder het niet! Want wie niet tegen jullie is, is voor jullie.’

    Uit: Lukas 9 (NBV)
Daarom: de ware rotsgrond is "de rotsgrond van geloof en vertrouwen". Het vaste vertrouwen... op basis van de liefde Gods! Daarbij verbleken alle menselijke maatstaven. Bovendien geldt in werkelijkheid:
  • Wanneer één lichaamsdeel pijn lijdt, lijden alle andere mee; wanneer één lichaamsdeel met respect behandeld wordt, delen alle andere in die vreugde.
    Uit: 1 Korintiërs 12: 26 (NBV)
Met vriendelijke groet,
TjerkB - 17 juli 2009


Bron: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Vr 17 Jul 2009, 15:30", in de thread "NIET NAVOLGEN STAMAPOSTEL...IS VERLOREN."
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Tussenbalans en hoe nu verder...

Bericht door TjerkB »

@all

Hoe nu verder?

Wat zou men in de Nieuw-Apostolische Kerk kunnen doen en laten om voor de mensheid in het algemeen en christenen in het bijzonder een toevluchtsoord te zijn?

Bij "toevluchtsoord" te denken aan lied 92 uit de nieuw-apostolische liederenbundel voor de zangkoren, naar Psalm 90 waarvan hieronder het eerste en laatste vers:
  • [1] Een gebed van Mozes, de godsman.
    Heer, u bent ons een toevlucht geweest
    van geslacht op geslacht.


    (...)
    [17] Laat ons uw genade zien, Heer, onze God.
    Bevestig het werk van onze handen,
    het werk van onze handen, bevestig dat.
Verder te denken aan lied 167 uit dezelfde liederenbundel:
  • Ik kom thans voor Uw aangezicht,
    verwerp, o Heer, mijn smeken niet.
    Vergeef mij heden al mijn schuld,
    Gij God genadig, vol geduld.

    Schept Gij, Heer, een rein hart in mij,
    een hart vol liefd' en vrees het zij,
    een hart vol deemoed, prijs en dank,
    een biddend hart mijn leven lang.

    Bescherm mij voor gevaar, o Heer,
    ik wacht op U toch immer weer.
    Welk onheil mij nog vrezen doet,
    als Uwe hand mij trouw behoedt?

    Ik ben te zwak uit eigen kracht
    te overwinnen vijands macht,
    Gij overkleedt met kracht mij dan,
    Gij overkleedt mij met kracht dan,
    zodat ik heerlijk overwinnen kan.
    O Heer, verwerp, verwerp mijn smeken niet.
Wie naar zo'n toevluchtsoord op zoek was, kwam in de Nieuw-Apostolische Kerk spijtig genoeg terecht in een slangenkuil, een krokodillenvijver, in een wespennest.

Wat namelijk gold, was de wet van de jungle, maar hoe kon dat gebeuren? Door wier toedoen was men toch zo in de aap gelogeerd? Wat toch een schrille contrasten:
Redactie schreef:(...)
  • Dit is wat wij hem hebben horen verkondigen en wat we u verkondigen: God is licht, er is in hem geen spoor van duisternis.

    Uit: 1 Johannes 1: 5 (NBV)

Voorafgaande aan hoofdstuk 30 waaraan de tekst uit het onderwerp is ontleend, valt er iets opmerkelijks te lezen, namelijk:
  • Hij onthult het diepste van de duisternis en brengt het zwartste donker naar het licht.

    Uit: Job 12: 22 (NBV)

Hierna, in Job 30, begint vers 26 als volgt:
  • Ik hoopte op het goede, maar het kwade kwam, het licht verwachtte ik, maar de duisternis brak aan.

    Uit: Job 30: 26 (NBV)

Omdat "wij" in de Nieuw-Apostolische Kerk veeleer met elkaar gemeen hadden ervan overtuigd te zijn een levend geloof te mogen bezitten dan enkel een zekere interesse te delen in de "geschiedenis van het rijk Gods", wil ik nu op het bovenstaande nader ingaan. Er kwam namelijk vanochtend een koorlied bij mij op, "Voor Uw Genadetroon" (naar F.J. Crosby):
  • Voor Uw genadetroon
    buig ik mij neer.
    Lof zij U, Godes Zoon,
    U zij de eer!
    Schenk Uw vergeving mij,
    maak mij weer rein en vrij!
    Alles het Uwe zij!
    Jezus, mijn Heer!

    Merk op mijn tranen, Heer
    en zie mijn smart.
    O Heer, hoe goed zijt Gij,
    heelt Gij mijn hart!
    Ontsluit toch op Uw woord,
    mij Uw genadepoort!
    Hoe dank ik U daarvoor,
    Jezus, mijn Heer!
Wanneer dit lied tijdens een dienst werd gezongen, en dat herinner ik mij van kindsbeen af, was dat bij de viering van het Heilig Avondmaal. Dan werd het ingetogen gezongen, want de tekst is immers een gebed. Al waren het enkelen die er klank aan gaven; steeds werd dit bijzondere gebed door "ons" samen gebeden, vanuit de hele gemeente. Stil en oprecht verbonden de anderen zich aan elk woord dat er werd gezongen of dat er door muziek in ieders hart werd opgeroepen. Samen verootmoedigden "wij" ons voor Zijn heilig aangezicht. Zíjn genade wilden "wij" op de juiste waarde schatten! "Wij" kwamen tot inkeer. Op dezelfde voet wilden "wij" niet doorgaan. Aan Zíjn genade en zegen was toch álles gelegen?

Laten wij het niet onderschatten hoe er in bange nood wordt geworsteld; wat een enkeling voor de kiezen kan krijgen. Wáár vind je dan vrede? "Zijt gij in 't levenslot, één met uw Heer en God", zongen wij in een ander lied; "Smaakt gij dat zielsgenot? Dan is het goed." Maar hoe werkt dat in de praktijk? Waar kun je terecht, bij wie moet je zijn? "In het 'werk Gods' want daar zijn levende apostelen!" O ja, en wat willen die dan van mij?

Voordat iemand nu spoorslags op zoek gaat naar een een brochure, waar vast en zeker alles precies in staat, eerst een klemmend verzoek: zet de automatische piloot in uw intelligente denkhoofd onmiddellijk UIT en houd dat voorlopig ook maar zo. Wie namelijk van bovenaf als het ware een bandje laat afspelen met religieus gebazel onder de steevaste vermelding van betalingsmogelijkheden voor de gewenste financiële bijdragen aan de levende apostelen in kwestie, terwijl een naaste zich diep in een put bevindt, kan zich als mensenredder het best vooraf vakkundig laten afhelpen van een zorgwekkende neiging tot ernstige zelfoverschatting.
  • Ik zal er niet omheen draaien: er heerst in de Nieuw-Apostolische Kerk een geestdodende epidemie en het virus heet "zelfgenoegzaamheid". De diagnose laat zich snel stellen want wie eraan lijdt, wil imponeren; zowel tegenover de Zijnen als tegenover God zelf. Andere symptomen zijn: men schuwt het volle licht; terwijl de levende apostelen hun vrijkaarten al bezitten, wordt anderen voor het hemelrijk de hoogste prijs berekend - gelieve in contanten te voldoen. Wie uit een diepe put gered wil worden, moet eerst beloven de levende apostelen voortaan op handen te zullen dragen; alles te zullen doen wat dezen goeddunkt. Anders stik je maar.

    De nieuw-apostolische wisselkoers is de laatste jaren sterk opgelopen. Eén levende apostel stapt nog niet op wanneer 15.000 anderen door diens toedoen in de vernieling zouden geraken. En één levende stamapostel zelfs nog niet bij 10 miljoen slachtoffers. Samen zijn we sterk, zo zal men het zich wel inbeelden, "en bovendien beschikken wíj over de verborgen archieven en over het vele geld. Dat pakken ze ons nooit meer af, de sukkels. Zolang de leidinggevenden in onze organisatie, van semi-hoog tot uiterst laag; de trompetteraars uit ons symfonieorkest, de talenten die anderen bij de aanblik van onze websites van pure afgunst het lachen doen vergaan; zolang onze woordvoerders er de hand niet voor omdraaien om recht te praten wat krom is, vrezen wij niets. Wij geloven trouwens ook niets. Na ons de zondvloed. Wie dan leeft, wie dan zorgt. Haha."

    In zo'n gevangenis, met Siberische gevoelstemperaturen, moet je helemaal niet meer willen zijn. Als gelovige ben je er een nul, komma nul. Jíj, je komt immers pas kijken, terwijl het hoogheilige ambt van de verafgode feestvierende kerkvorsten "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" volgend jaar al kan bogen op haar 150-jarig bestaan. "Dat onze kerk het heeft gered, ondanks ruim 120 'Abspaltungen bzw. Trennungen', bewijst dat wíj altíjd álle anderen te slim af waren! Hoe het ze in het leven verder is vergaan, zal ons een rotzorg zijn. Het gaat er om, dat wij, de levende apostelen, voor vol worden aangezien."
Dit is de spiegel die de internationale nieuw-apostolische kerkleiding op het ogenblik moet worden voorgehouden.

Het is een ontwikkeling geweest vanachter de coulissen, een sluipend proces waarin een ieder heimelijk werd meegetrokken, van ongeveer de laatste vijftien jaar, waardoor men nu toch wel aan de rand van de afgrond staat. Wie het tussendoor al gegeven was om met een wat weidsere blik om zich heen te kijken, waarschuwde vergeefs. De levende apostelen zijn -naar eigen zeggen- immers de schippers namens God. Wie in hun schreden volgt, arriveert met de ogen dicht in het hemelrijk. Eenmaal ingeschreven in het ledenregister van de Nieuw-Apostolische Kerk, was het slechts een formaliteit om deel te hebben aan de Eerste Opstanding. Voor jou was bij de bruiloft van het Lam de tafel al gedekt. Alleen, je moest natuurlijk wel trouw blijven - aan de levende apostelen. Hun wens is jouw gebod. Niemand dacht er verder over na van wie ze de wijsheid feitelijk in pacht hadden gekregen. Je geloofde ze op hun woord. Wat er in de Bijbel staat en hoe het wordt bedoeld; dat was aan hen voorbehouden, zeiden ze zelf. Als jij nu maar "een onbegrensd vertrouwen" in ze aan de dag legde! Voor de rest sloegen ze je zowat dood met al hun publicaties. Dankbaar moest je zijn. Ongenoegen en ontevredenheid waren uit den boze. Als dompteurs dresseerden ze de schapen op hun circusweiden.

(...)

Wat heeft deze vernietigende kritiek nu toch van doen met het werk Gods? Heel simpel: niets. Niettemin, wie zich níet in de luren wil laten leggen door een stel blaaskaken, doet er verstandig aan ervan kennis te nemen.

(...)

Ook in mijn "OPEN BRIEF aan leden Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland" wees ik er met nadruk op; op "een aan minachting grenzende onverschilligheid jegens naasten" (!). De genadetroon werd hiermee ontheiligd:
Redactie schreef:(...)
Eén van de redenen waarom het werkelijk lastig is om op de voorliggende problematiek voldoende vat te krijgen is, dat wij hier van doen hebben met complexe meervoudige problematiek. Het is in toenemende mate een diversiteit van alarmerende omstandigheden geweest, welke bij de desbetreffende portefeuillehouders in de afzonderlijke bestuursorganen ieders alertheid en volle aandacht had verdiend. Wat de zogenaamde verantwoordelijken kwalijk verzwijgen, is helaas, dat de bestuurlijke organisatie aan alle kanten rammelt. Zo bestaat er grote onduidelijkheid over taken en bevoegdheden. Het ergste is misschien nog wel dat er bij de benoeming van bestuurders beperkt wordt gekeken naar competenties. Waarom drie "geestelijken" in een 3-koppig bestuur dat opeens goede sier wil gaan maken met zoiets als commerciële projectontwikkeling?

Los van de miljoenen euro's die er met de kennelijke gedoogsteun van zo'n 15.000 actief slapende ingeschreven leden bij deze Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI) over de balk werden gesmeten, en waarbij ook van overheidswege (!) het laatste woord bepaald nog niet gesproken zal zijn, betreft het bij dit kerkgenootschap nog andere zaken die ertoe doen. Een bestuur dat bedrijfje speelt, kerkje en dictatuurtje tegelijk, en dat een spoor van vernielingen aanricht met één vast patroon, herkenbaar aan een aan minachting grenzende onverschilligheid jegens naasten op wie nota bene vanuit geestelijke bedieningen de zucht tot roem en de honger naar macht worden botgevierd, verdient een serie rake klappen waarmee voor de vele slachtoffers, die eenzaam aan hun lot werden overgelaten, het berokkende leed eindelijk een naam zal mogen krijgen.

Zie verder:
TjerkB


Uit: Bericht door Redactie op "ma 19 dec 2011, 18:01" in de thread "OPEN BRIEF aan leden Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland".
Het werk Gods kan wel berusten bij Degene die erover gaat, namelijk God zelf. Hij geeft "de exploitatie ervan" niet uit handen. Zou Híj het nodig hebben om het aan anderen te moeten overlaten wie Híj zal zenden? Geloof daar maar niks van! Natuurlijk, bij de Nieuw-Apostolische Kerk wordt alles voorzien van exclusiviteitskenmerken. Zo zou er bij Zijn woord (!), voor zover het gesproken wordt binnen de muren van deze kerk, rekening moeten worden gehouden met het auteursrecht! Nagenoeg alles wat broeders en zusters ooit aan Hem hadden gewijd, voorziet men van copyrightsymbolen en dergelijke. Het wordt ingepalmd en er wordt beslag op gelegd: laat niemand ernaar wijzen, alsof het "familiebezit" was. Het zijn vreemde huishouders over de verborgenheden van een afgod, die nu zó te werk gaan dat anderen aldus vrees wordt ingeboezemd.

Christenen hebben níets van doen met levende apostelen die zich in het leven brutaal en tegen betaling opwerpen als entertainers, als opdringerige filantropen, als life-coaches, als ieders plaatsvervangende geweten! Tot nu toe hebben dezulken menigeen die in hun ogen iets te mekkeren had, nog van zich af kunnen schudden, maar daarin komt verandering. De maskers zullen neervallen, het nagestreefde persoonlijke gewin wordt doorzien, de koude trots zal breken. Men zal de maat worden genomen. Voor hun uitgekiende listen en hun mensonterende bedrog wordt het ultieme bewijs geleverd. Geen beschermengel zal ze in hun naaktheid bijstaan. Met hun flegmatische temperament wordt er afgerekend. Voor de zichzelf als academisch en post-academisch geschoolden inschalende dilettanten gaat het kunstlicht uit. Een donkere duisternis doemt op.

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Za 28 Jan 2012, 08:52", in de thread Job: "Het licht verwachtte ik, maar de duisternis brak aan."
Zoals het er op het ogenblik in de Nieuw-Apostolische Kerk aan toegaat, valt er voor de ziel amper nog balsem te vinden. Twistende machthebbers zwaaien er de scepter, ze kruisen de degens en ontzeggen het goddelijke heil aan eenieder die niet naar hun pijpen danst. Zo zaaide men tweespalt. De gelovigen zitten in angst.

Dáárdoor heb ik mij genoodzaakt gezien om deze zaak bloot te leggen want op het aangerichte slagveld zag ik velen wegkwijnen - en niemand reikte ze de hand.

Wat ik te zeggen had, maakte ik bijna altijd eerst kenbaar bij de kerkleiding. Zelden of nooit reageerde men (inhoudelijk). Ook gaf men niet aan dat ik abuis zou zijn. Ik kwam niet alleen aan met probleemstellingen maar beslist ook met oplossingsmogelijkheden. Telkens weer probeerde ik daarnaast achtergronden te verhelderen:
BakEenEi schreef:@all

Wie met uiteenlopende gezondheidsklachten naar de huisarts gaat, hoopt natuurlijk dat deze kundig genoeg is om er een vastomlijnd ziektebeeld in te herkennen en dit te behandelen, óf, liever nog, dat zo iemand kundig genoeg is om met zekerheid vast te stellen dat het allemaal niks om het lijf heeft. "Hoeveel te meer geldt dit naar de Geest", zou een "dienaar" in deze samenhang "vanaf het altaar" kunnen opmerken. Met andere woorden: laten wij "in de gemeenschap" vooral om hulp vragen wanneer wij die nodig hebben want hiertoe staan "de zegenaars" dag en nacht voor ons klaar. "Laat een molshoop geen berg worden!" (...) Tot zover "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" de theorie, die ik mij maar al te goed herinner. Wat het inhield, namelijk om "naar de Geest" in een situatie te geraken waarbij zielzorg dringend geboden zou zijn; dat kon je van tevoren vanzelf niet weten, maar in elk geval stond het door "de arbeid die er gewerkt was" vast dat de broeders altijd voor "de aan hun liefdevolle zorgen toevertrouwde zielen" klaar zouden staan.

Kort nadat D.Ap. De Bruijn diens ambtsvoorganger was opgevolgd, waren wij een keer samen onderweg. "Wat zou jij willen veranderen, als jíj de nieuwe districtsapostel was geworden?", hoorde ik hem -tot mijn niet geringe verbazing- opeens vragen! Werkelijk, van zo'n vraag had ik even niet terug. Maar het bleek gewoon even een spontane vraag te zijn met graag van mijn kant ook een spontaan antwoord. Ik zei: "Wat ik niet fijn vind, is, dat er in het aanvangsgebed altijd zo 'omhoog' wordt gebeden. Gaat er een oudste voor, dan begint deze te bidden voor de opziener, en zo verder. Maar gaat er een priester voor, dan begint die al bij de gemeentevoorganger of de districtsevangelist, enzovoort. Maar telkens worden hierbij de broeders en zusters overgeslagen die voor mij even goed zegenaars zijn, en ook de 'lagere' dienaren - maar die vind ik helemaal niet lager! In het werk Gods bestaan helemaal geen 'hogere' dienaren. Dat weet ik heel zeker! De gemeente Gods - dat zijn wij toch samen? Ik zou het dus afschaffen om op die manier 'volgens het protocol' te bidden." (...)

Ik vertelde er ook bij waarom het mij werkelijk tegenstond wanneer er op die manier werd gebeden. Dat deed ik aan de hand van twee voorbeelden.

In mijn voorlaatste kerkgemeente maakte ik deel uit van een muziekgroep. Wij speelden altijd voordat -vanaf een kwartier vóór de dienst- het koor ging zingen. Zodoende waren wij doorgaans bij de eersten die in het nog lege kerkgebouw onze plaatsen -bij het orgel- innamen. De instrumenten werden uitgepakt en gestemd, de lessenaars kwamen te voorschijn, bladmuziek en liederenbundels... In de tussentijd kwamen gaandeweg onze broeders en zusters binnen. Onder hun een ouder echtpaar, dat wij op weg naar de dienst vaak al hadden zien lopen. Dat ging moeizaam want de betreffende zuster had reuma. De beweging die zij moest maken om in een kerkbank te gaan zitten, was voor haar zichtbaar pijnlijk. Vaak zag ik dan hoe zij daarna de handen vouwde. Nu wil ík graag, dacht ik dan, dat wij met onze muziekgroep eraan mogen bijdragen dat bij deze zuster en haar man de hartensnaren fijn worden gestemd. De biddende handen van deze zielen maakten op mij, telkens weer, een heel grote indruk. Bij het aanvangsgebed leek het vervolgens wel alsof zulke biddende handen er amper toe deden want alleen "in de verbondenheid met... " hoge, hogere en nóg hogere dienaren zouden het levende Woord en Zijn zegen ons langs de geordende weg deelachtig worden, of zo.

Het tweede voorbeeld betrof een oude voorganger in mijn nieuwe kerkgemeente. Hij was een echte zielenherder, niet in de laatste plaats ook voor zielen die -zoals men het tegenwoordig wellicht zou uitdrukken- een laag zelfbeeld hebben. Op een middag ging ik even bij hem op bezoek. "Belangrijk is voor mij de waardigheid die God in elk klein stukje van Zijn schepping heeft neergelegd," zo vertelde hij. "Ik zoek ernaar, net zo lang tot ik mij erover kan verwonderen. En dan wend ik mij tot Hem en vraag ik hoe ik het goddelijke leven in mijn naaste mag eren; met welke hulp het in Zijn werk verder tot ontwikkeling komt." Wie zó de gemeente Gods inkijkt, bidt niet meer -exclusief- omhoog...
Voor de bovenbeschreven plagende kopzorgen bleek er weliswaar begrip te zijn doch geen geneesmiddel, en geen behandeling. Bovendien was de prognose, bij nader inzien: ongunstig. Een (bewust) gemiste diagnose.

Groet,
BakEenEi


Bron: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Zo 08 Jul 2012, 17:46", in de thread "Uit onze doorlevingen"
Nu is wat mij betreft het woord aan degenen die zich in de Nieuw-Apostolisch Kerk hebben laten ringeloren: van uw heersers valt geen wijsheid meer te verwachten.

Groet,
TjerkB :shock:
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Tussenbalans en hoe nu verder...

Bericht door TjerkB »

[Bijgewerkt: 22.00 uur]


@all

Met name een gebrek aan historisch besef kan er de reden van zijn dat vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk menigeen in het beloop van de gebeurtenissen alleen maar stil lijkt te berusten. In een overigens prachtig lied wordt het volgende bezongen:
  • Er gaat een stroom zo klaar en rein
    door Gods gemeente heen.
    En wie daarin gewassen is,
    voelt met Zijn Geest zich een.
    O woord der waarheid, heil'ge stroom,
    Uw kracht is wonderbaar.
    Kom allen, werp u in die vloed;
    kom uitverkoren schaar!


    Bron: Eerste couplet van lied 161, NAK-gezangboek
Hoe echter in het verleden uitgerekend deze "heil'ge stroom" door menselijk ingrijpen soms ingenieus werd verlegd en hoe dat in zijn werk ging, weten velen niet. Lees bijvoorbeeld het onderstaande bericht hier (nog) eens op na:
BakEenEi schreef:[Bijgewerkt: 02-10-2013, 19.00 uur]


@all

De onverbloemde mening van een lezer bij Glaubenskultur-Magazine na het 30e artikel in de serie "Die Geschichte der „Botschaft des Johann Gottfried Bischoffs“ ...
29.09.2013 D. H. aus G.

Michael Kochs Berichte zur Bischoff-Ära zeigen in beeindruckend deutlicher Weise: Das Fundament der NAK ist nicht nur beschädigt, sondern vielmehr von vornherein falsch gebaut . Auf einem derartig zusammengelogenem Fundament lässt sich keine Kirche dauerhaft gründen. Die von StAP Leber und StAp Schneider möglich gemachte Transparenz lässt lediglich Einblicke auf die schadhafte Bausubstanz zu. Das war's dann aber auch schon. Ernsthafte Reparaturarbeiten sind nicht vorgesehen. Fazit: Eine ganze Kirche geht den Bach runter. So geht das, wenn das Fundament von vornherein alles andere war, nur nicht das Evangelium.
Ik heb deze reactie hier aangehaald omdat de inhoud ervan begrijpelijker wordt naarmate de ontstaansgeschiedenis van de Nieuw-Apostolische Kerk completer** in beeld komt.

Groet,
BakEenEi


** In dit verband o.a. te denken aan:
Redactie schreef:(...
Tekstfragment uit het boek "De Apostolischen", door drs. B.L.Brand, (Kok) Kampen, 2001 - ISBN 9043504351
  • (...)
    In juli 1896 maakte Krebs samen met Niehaus, die kort tevoren apostel van Westfalen en Rijnland geworden was, een tournee langs de Nederlandse gemeenten. Het resultaat leek te zijn dat ‘het nieuwe licht’ de overhand had behaald en de eenheid hersteld was. Korte tijd later ontstond echter opnieuw grote beroering door een passage in het maand blad Wachter Sions. Dit maandblad was een vertaling van het door Krebs in 1895 begonnen periodiek Wachter stimmen aus Ephraim en was een krachtig medium voor de verspreiding van de denkbeelden van Krebs. De passage luidde als volgt: ‘En ook gij, herders, waakt over de kudde, die U door Uwe meerderen is toevertrouwd, en legt aan de schapen niet Uwe meeningen en inzichten als voeder voor, maar het naar tijdsomstandigheden gegeven woord, opdat gij de schapen weidt op groene weide, en niet de schapen met het verdorde hooi uit het verledene voedt, maar met het frische groen uit het heden, des naar tijdsomstandigheden gezonden woords. Geeft den schapen frisch water, geen oud, vuil putwater, maar frisch, levend bronwater, water des levens.’ Hoewel de bijbel niet expliciet genoemd werd en de kritiek in feite gericht was op de prediking van bepaalde ambtsdragers, was in de interpretatie van velen de bijbel hier door Krebs vergeleken met minderwaardig hooi en stilstaand water. Apostel Niehaus deed er nog een schepje bovenop. Op 3 augustus 1896 stuurde hij een brief aan apostel Krebs waarin hij verslag deed van een dienst, waar over hij schreef: ‘Er zou in deze dienst een slag geslagen worden met de waarheid waarvoor de hel beeft.’ Hij had de gemeente eraan herinnerd dat Airon in een gomer ingezameld manna bewaarde, dat niet tot spijs maar tot gedachtenis moest dienen. En zo had hij de bijbel ook een gomer genoemd, waarvan de inhoud niet tot spijs maar tot gedachtenis diende.

    (...)


    Bron: http://www.apostolischekritiek.nl/de%20 ... ischen.htm
    Zie tevens: "Geschichte des apostolisch-prophetischen Zeugnisses 1863-1963"
Uit: Bericht door Redactie op "Wo 25 Jan 2012, 20:32" in de thread "Een stukje geschiedenis... "
Scheuringen onder Frits Krebs
Na de roeping in 1897 van Martinus van Bemmel tot apostel voor Nederland in de Hersteld Apostolische Zendingkerk, werd deze op initiatief van de Duitse apostel Krebs na een oorspronkelijke aanvaarding enkele weken later toch afgezet. De opziener Jacob Kofman uit de gemeente Enkhuizen, die vervolgens door zijn activiteiten een groot deel van de gemeenteleden uit de HAZK meekreeg ten gunste van Krebs, werd daarna al spoedig door deze tot apostel voor Nederland aangesteld. Men ging verder onder de naam Hersteld Apostolische Zendinggemeente in de Eenheid der Apostelen (HAZEA). Dienaren werden er niet meer geroepen door een profeet, maar ingezet door de stamapostel. De HAZK ging hierna zelfstandig verder en bleef dus niet in de eenheid der apostelen. Van deze scheuring werd later gezegd: "Geen scheuring doch afval". De visie van de HAZK was dat de profeten een zéér belangrijke schakel waren in het beroepen van de ambten. Binnen de HAZEA wilde men eigenlijk het profeten-ambt liever uitschakelen en de apostel in deze alle macht geven. Dat bleek al bij de roepingsdienst die omstreeks 1897 in de HAZK-gemeente te Enkhuizen werd gehouden. Apostel Krebs stelde een aantal mannen aan in hogere ambten en liet het voorkomen of hij daarbij door de Heilige Geest geleid werd, maar later vond men bij toeval in het door hem gebruikte gezangboek een brief van Kofman terug, waarin deze Krebs vroeg om de aangewezen broeders tot die ambten te verhogen, precies zoals het nu door Krebs was uitgevoerd (een soort van ambtsgaven op voordracht eigenlijk, zoals nog steeds binnen de NAK gebruikelijk). Een groot deel van de Enkhuizer gemeente verliet Krebs alsnog wegens het zogenoemde "ontdekte bedrog" en bouwde een eigen kerk aan de Vijzelstraat, waarvoor in 1901 de eerste steen door apostel Van Bemmel gelegd werd. De Nederlandse HAZK zou later nog minimaal drie scheuringen beleven (in 1930 en in de jaren zestig en zeventig). Begonnen in 1897 met zo'n 400 leden (voornamelijk in Haarlem, Amsterdam en een deel van Enkhuizen) groeide ze uit tot een paar duizend maar door de grote interne verdeeldheid heeft men anno 2011 -in 4 verschillende elkaar bestrijdende groepen- waarschijnlijk in totaal niet veel meer dan 800 leden in ons land.

Enkele jaren voor de strubbelingen in Nederland was er in Stapelburg (tegenwoordig: Ilsenburg) in Duitsland reeds een conflict ontstaan tussen Krebs en Friedrich Strube, vanwege Krebs' 'hervormingen'. Hierdoor kwam het tot oprichting van de Alt-Apostolische Gemeinde door Strube.

In 1902 kwam Krebs in conflict met een van zijn districtsoudsten, Julius Fischer (1867-1923), over de leer rond de wederkomst van Christus. Hieruit kwam het Apostelamt Juda voort, waaruit zich vervolgens in 1923 het Apostelamt Jesu Christi losmaakte.

Bekend zijn Krebs' uitspraken dat hij de tijdsovereenkomstige Christus was, wiens woorden van groter waarde voor de gelovigen waren dan die van de Bijbel, die vergeleken werd met het manna in de woestijn dat na korte tijd bedorven was. Tijdens een inzetting van ambstdragers in 1904 sprak hij: "U heeft gezongen: 'Tegen U alleen heb ik gezondigd' (uit Ps. 51), en zo houd ik het de drie oudsten en de bisschop voor. Leer daarvan dat, wanneer ik mijn hand terug zou trekken, het ter plekke uw dood zou betekenen." (Bericht für die "Ämter" 15.4.1904). En in Sein letztes Wort uit 1905 is te lezen hoe een van Krebs' ambtsgenoten schrijft: "Het is niet zo eenvoudig in de omgeving van de door God gezonden apostel te komen; want hij is niet mijn collega, ook niet mijn vriend, ook niet mijn broeder, maar Heer en Meester! Ik schaam mij steeds wanneer ik in zijn brieven aan mij lees, hoe hij zich "mijn broeder" noemt en vernedert tot mij, ellendig mens."


Bron: WikipediA. Zie ook http://de.wikipedia.org/wiki/Friedrich_ ... istlicher)
Let wel: Friedrich Krebs (Fritz Krebs) was degene die -voor zichzelf- het ambt van stamapostel introduceerde. Gaandeweg werd dit ambt (voorbehouden aan de internationale bestuursvoorzitter) bij in de Nieuw-Apostolische Kerk "aangekleed" met de meest verregaande aanspraken en alomvattende volmachten:
BakEenEi schreef:(...)
Ik herinner mij trouwens hoe ontstemd óók Gerrit Sepers was over de tekst in Vragen en Antwoorden, die in één van de vorige berichten in deze thread opnieuw de revue passeerde:
Vraag 179: "Waaruit valt af te leiden, dat het ambt van Stamapostel een instelling is volgens de goddelijke ordening?" Het bijbehorende antwoord: "Jezus wil dat Zijn kerk wordt geleid door een Stamapostel, die de hoogachting geniet van de Apostelen en alle leden van de kerk (vgl. Matth. 16: 18 )."
(...)


Uit: Mijn bericht op "Di 26 Jun 2012, 09:19" in de thread "Moat ik soms op myn broer passe?"
Redactie schreef:(...)
In de catechismus is er zegge en schrijve één enkele zin voor uitgetrokken om uit te leggen hoe de "stam-apostel" in het "verlossingswerk" aan alle macht komt die nu aan diens kerkelijke ambt wordt toegeschreven:
"Die ersten Jahrzehnte in der Geschichte der Neuapostolischen Kirche dienten unter anderem der Festigung der Gemeinden und der Einheit unter den aposteln. Ab 1897 bildete sich das Stammapostelamt als das führende Amt der Kirche heraus, das Friedrich Krebs bis zu seinem Tod im Jahr 1905 bekleidete."

Bron: Katechismus der Neuapostolischen Kirche, pagina 390
Met geen woord wordt er in de catechismus gerept over de ultieme zeggenschap, welke feitelijk bij de stamapostel berust, over tevens alle zakelijke aangelegenheden in de internationale Nieuw-Apostolische Kerk.

(...)


Uit: Bericht door Redactie op "Ma 17 Dec 2012, 11:15" in de thread "Langzaam krijgt de NAK-geschiedenis een gezicht!"
Zie ook -qua fundament- mijn bericht op "Di 08 Jan 2013, 19:52" in de thread "NAK-catechismus en info-avond 4 december 2012".


Bron: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Ma 30 Sep 2013, 15:04", in de thread "Brood des Levens" 1 augustus 1960
Wat ik hier nu vooral mee wil zeggen, is, dat wie met zulk "menselijk ingrijpen" niet bekend is, er vermoedelijk juist daardoor ook geen oog voor krijgt aan welke oorzaken onaan­ge­na­me con­se­quen­ties, die men ondertussen wel degelijk ondervindt, te wijten kunnen zijn. Als bijvoorbeeld Gerrit Sepers waarschuwt voor "een geestelijk concentratiekamp", en stel dat hij gelijk geeft; uit wiens brein kwamen dan -onopgemerkt- de gevangenisregels?! Waaraan valt dan trouwens überhaupt te denken?

Toen ikzelf doorkreeg dat zaken niet in de haak waren, zette mij dat aan het denken. Ik wilde afweten van facetten zoals verwoord in het zojuist geciteerde bericht.

Al betreft het nu in werkelijkheid meer een "open gevangenis"; wij verkiezen toch niet een gevangenis (anders dan in analogie met Fil 1: 1, 9) boven... een eigen woning (vgl. Joh 14: 2)? Concreet: niet elk persoonlijk stempel op het beloop van de nieuw-apostolische kerkgeschiedenis verdient het om als authentiek aan de Drie-enigheid te worden toegeschreven. Alleen al het bovenaangehaalde bericht laat immers overduidelijk zien dat de kerkleiding het best op sommige schreden van ambtsvoorgangers terug kan keren. "Weg met de ambtelijke willekeur!", riep ik na een woensdagavonddienst eens spontaan uit tegenover een in mijn beleving veel te rechtlijnig redenerende "hogere verantwoordelijke leidinggevende", voor wie het toen prompt in Keulen begon te onweren. Oei, wat heb nú gezegd, dacht ik want zijn ogen schoten vuur! Misschien heb ik de laatste 10 jaar -voordat ook ik de gevangenis, waarin ik gelukkig slechts op bezoek was, verliet zonder te betalen- op die manier zo'n 10 keer van mijn hart maar even geen moordkuil gemaakt. Dan word je na je "persoonlijke bevrijdingsdag" door de bewaking vanzelf níet gemist.

Groet,
TjerkB :shock:
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Tussenbalans en hoe nu verder...

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef:(...)
... wij verkiezen toch niet een gevangenis (anders dan in analogie met Fil 1: 1, 9) boven... een eigen woning (vgl. Joh 14: 2)?

(...)
Afbeelding
@all

Langzaam en voornamelijk op aanwijzing van een handvol elkaar de bal toespelende machtigen in de organisatie, beweegt bijna onmerkbaar de nieuw-apostolische geloofsleer al sinds tientallen jaren mee op wat betrokkenen zelf nodig hebben om maar geen invloed te verliezen op het beloop van de ontwikkelingen in hun kerk.

Wie het op een gegeven ogenblik met deze realiteit te stellen krijgt, is bepaald nog niet jarig:
BakEenEi schreef:
Ontstellend

(...)
Apostolisch-zijn houdt in dat gelovigen voor zichzelf besluiten de nieuw-apostolische geloofsopvattingen tot in detail onvoorwaardelijk voor goddelijke waarheid te houden. In de praktijk moet dit betekenen dat men handelt overeenkomstig de instructies van "de verzorgende dienaren". Met het stellen van vragen kan men het best wachten want God, die een kenner der harten is en een hoorder der gebeden, zal zeer zeker antwoorden doch in geen geval eerder dan op Zijn tijd. Met fascisme, kadaverdiscipline of machiavellisme heeft dit volgens de verantwoordelijke leidinggevenden allemaal niets van doen: onze God is een God van orde en regel en Hij spreekt niet naar de kittelachtigheid van ons gehoor.

Daar sta je dan. Je mocht wel blij zijn, maar niet bang, bedroefd of boos. Je voelt je gekrenkt. Emotioneel was je niet in beeld. Wat is de kerk voor jou in feite nog meer dan alleen maar een soort van activiteitenfabriek? Al je vertrouwen had je ingezet, "de firewall" uitgezet, je beste krachten gaf je bovendien; maar je spontaniteit ben je kwijt; je bent vermurwd. Wáár is het misgegaan?! Wanneer had je béter kunnen weten?! Wat zullen de mensen wel zeggen in de wereld om je heen, nu je bij de pakken neer zit. Waar heb je dit in godsnaam aan verdiend?! (...) Je voelt je misbruikt; gewoonweg verkracht - door de geestelijk elite in de kerk waar jij je hele ziel en zaligheid aan had verbonden. Waar blíjf je nu?!

(...)
Bron: Bericht door BakEenEi op "wo 27 okt 2010, 21:38" in de thread "Achtergrondinformatie Nieuw-Apostolische Kerk".
Zie ook het bericht op "Wo 24 Jun 2015, 19:52" in de thread "Opheffingsuitverkoop - alles moet weg!"
Dan ook komen vragen op als:
TjerkB schreef:(...)
Wat ons als (bij)gelovigen eveneens ongemerkt in de na­rig­heid kan doen belanden, is het op voorhand stellen van een onevenredig groot ver­trou­wen in betrekkelijke onbekenden. Immers, wie is feitelijk de persoon Jean-Luc Schneider, de persoon Rainer Storck, de persoon Peter Klene of de persoon Ruud Vis?! Betrokkenen kunnen wel bekendheid genieten als kerkelijke ambtsdragers en bestuursleden bij de (internationale) Nieuw-Apostolische Kerk, doch op grond waarvan zouden zij werkelijk Godsgezanten (!) zijn, zegenaars (!), "dienaren van de gerechtigheid" (vgl. 2 Korintiërs 11: 15) of zelfs "herauten van de rechtvaardigheid" (vgl. 2 Petrus 2: 5)?

Welke daden verbinden zij aan hun woorden? Of, beter gezegd: handelt men in voor- en in tegenspoed in overeenstemming met het Evangelie van Jezus Christus?

(...)


Uit: Bericht op "Ma 11 Jan 2016, 15:20" in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder..."
Zie ook het bericht op "Do 28 Jan 2016, 16:33" in de thread "Aan wie doet St.Ap. Schneider mij toch steeds denken"
Bijna onvermijdelijk kom je in tweestrijd en allerlei beelden uit de film over je persoonlijke leven in de Nieuw-Apostolische Kerk, die daardoor in je herinnering worden opgeroepen, wil je voor jezelf opnieuw interpreteren. Als in een rollercoaster flitst er van alles door je gedachten. Kortsluiting in je kop. Is dit wel normaal?!

Wat heb je nu aan een liedtekst als...
  • 'k Ben verkoren te behoren
    tot de eerst'lingsschaar.
    'k Wil dus ijlen; elk verwijlen
    leidt van 't doel voorwaar!
    Want wie aan het doel niet hecht,
    heeft verbeurd zijn kroningsrecht.
    Het verleden is betreden,
    voorwaarts richt ik mij.


    Bron: Tweede couplet van lied 276, NAK-gezangboek
... want hoezo eigenlijk "Het verleden is betreden, voorwaarts richt ik mij." Ook hier zal echter opgaan: als je in nood ver­keert, blijkt pas wie je ech­te vrien­den zijn.

Emile schreef:We moeten niet oordelen, maar wat een schandalige geschiedenis toch in die Nak, ondanks ook goede herinneringen.


Bron: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Ma 15 Apr 2013, 19:11", in de thread "Brood des Levens" 1 augustus 1960
Dit zijn precies de ingrediënten voor alle gevoelens van (achtereenvolgens) vertwijfeling, ontgoocheling en ontreddering die je vermoedelijk nog te verwerken krijgt.

En: hoe zit het middenin de misère met een liedtekst als...
  • Wijd mijn have, goed en geld;
    't zij U al ten dienst gesteld!
    Wijd mijn lichaam, ziel en geest.
    Schenk mij nieuwe krachten steeds!
    Wijd mijn wil, opdat hij zij
    toch niet langer meer van mij!
    Wijd mijn hart, o Godes Zoon.
    Maak het waardig voor Uw troon!


    Bron: Derde couplet van lied 245, NAK-gezangboek
... want in wiens handen was je feitelijk een werktuig geworden?

(...) Ten onrechte stuurt de nieuw-apostolische kerkleiding het er op aan dat ieder aanneemt dat het hemelrijk moet worden verdiend, en wel met haar tussenkomst.

Zo is het goddank niet. Daarom:
  • Trek toch voort, trek toch voort
    in het licht van Gods flambouw!
    Laat ook uwe lampen schijnen,
    blijf in d' eerste liefde trouw!
    Zoek steeds weer de bron van leven.
    Sion, trek toch door de enge poort!
    Trek toch voort, trek toch voort!


    Bron: Eerste couplet van lied 333, NAK-gezangboek
En:
  • Zijn w' oprecht in onze wegen,
    dan ons pad verlicht steeds is,
    smaken wij reeds hier de zegen,
    komen aan het doel gewis!
    Immer vrolijk, immer voorwaarts,
    oog en hart op 't doel gericht!
    Heerlijk schoon toch is de weg des levens,
    die ons voert van licht tot licht.


    Bron: Vierde couplet van lied 501, NAK-gezangboek
Het goede blijft namelijk goed! Alleen; het is onverstandig om ons vertrouwen in God in te wisselen voor "een onbegrensd vertrouwen" in betrekkelijke onbekenden.

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Tussenbalans en hoe nu verder...

Bericht door TjerkB »

  • [15] Als een van je broeders of zusters tegen je zondigt, moet je die daarover onder vier ogen aanspreken. Als ze luisteren, dan heb je ze voor de gemeente behouden.
    [16] Luisteren ze niet, neem dan een of twee anderen mee, zodat de zaak zijn beslag krijgt dankzij de verklaring van ten minste twee getuigen.
    [17] Als ze naar hen niet luisteren, leg het dan voor aan de gemeente. Weigeren ze ook naar de gemeente te luisteren, behandel hen dan zoals je een heiden of een tollenaar behandelt.
    [18] Ik verzeker jullie: al wat jullie op aarde bindend verklaren zal ook in de hemel bindend zijn, en al wat jullie op aarde ontbinden zal ook in de hemel ontbonden zijn.
    [19] Ik verzeker het jullie nogmaals: als twee van jullie hier op aarde eensgezind om iets vragen, wat het ook is, dan zal mijn Vader in de hemel het voor hen laten gebeuren.
    [20] Want waar twee of drie mensen in mijn naam samen zijn, ben ik in hun midden.’
    [21] Daarop kwam Petrus bij hem staan en vroeg: ‘Heer, als mijn broeder of zuster tegen mij zondigt, hoe vaak moet ik dan vergeving schenken? Tot zevenmaal toe?’


    Uit: Matteüs 18 (NBV)
@all

Laat ik met de deur in huis vallen: Matteüs 18 lijkt mij hét Bijbelhoofdstuk dat antwoord geeft op de vraag waar het in de Nieuw-Apostolische Kerk aan mankeert. Dat zit volgens mij zo: men claimt voor elke opvolgende stamapostel het exclusieve beheer over het apostelambt, onder verwijzing in dit hoofdstuk naar vers 18, doch zonder in de geloofspraktijk werk te maken van de samenhangende inhoud van dat hoofdstuk. Dit maakt de -inhalige- kerkleiding voor mij ongeloofwaardig.

In de verzen 15 tot en met 21, die ik hierboven aanhaalde, zien wij hoe Jezus meerdere kernpunten in kort bestek met elkaar in verband brengt. Wie het hele hoofdstuk, beginnend bij het begin, aandachtig doorleest, wordt door de ongelofelijk diepgaande betekenis ervan als het ware bij de kraag gevat, én... bemoedigd:
  1. Op dat moment kwamen de leerlingen Jezus vragen: ‘Wie is eigenlijk de grootste in het koninkrijk van de hemel?’
  2. Hij riep een kind bij zich, zette het in hun midden neer
  3. en zei: ‘Ik verzeker jullie: als je niet verandert en wordt als een kind, dan zul je het koninkrijk van de hemel zeker niet binnengaan.
  4. Wie zichzelf vernedert en wordt als dit kind, die is de grootste in het koninkrijk van de hemel.
  5. En wie in mijn naam één zo’n kind bij zich opneemt, neemt mij op.
  6. Wie een van de geringen die in mij geloven van de goede weg afbrengt, die kan maar beter met een molensteen om zijn nek in zee geworpen worden en in de diepte verdrinken.
  7. Wee de wereld met haar valstrikken. Het is onvermijdelijk dat er mensen ten val worden gebracht, maar wee de mens die de valstrik zet!
  8. En als je hand of je voet je op de verkeerde weg brengt, hak hem dan af en werp hem weg: je kunt beter verminkt of kreupel het leven binnengaan dan in het bezit van twee handen of twee voeten in het eeuwigbrandend vuur geworpen worden.
  9. Brengt je oog je op de verkeerde weg, ruk het dan uit en werp het weg: je kunt beter met één oog het leven binnengaan dan in het bezit van twee ogen in het vuur van de Gehenna geworpen worden.
  10. Waak ervoor ook maar een van deze geringen te verachten. Want ik zeg jullie: hun engelen in de hemel aanschouwen onophoudelijk het gelaat van mijn hemelse Vader.
  11. Andere handschriften hebben een extra vers: ‘[11] De Mensenzoon is gekomen om te zoeken en te redden wat verloren was.’
  12. Wat denken jullie? Als iemand honderd schapen bezit en een daarvan dwaalt af, zal hij er dan niet negenennegentig in de bergen achterlaten en op weg gaan om het afgedwaalde dier te zoeken?
  13. Als het hem lukt het te vinden, dan zal hij zich, dat verzeker ik jullie, over dat ene meer verheugen dan over de negenennegentig andere die niet afgedwaald waren.
  14. Zo is het ook bij jullie Vader in de hemel: hij wil niet dat een van deze geringen verloren gaat.
  15. Als een van je broeders of zusters tegen je zondigt, moet je die daarover onder vier ogen aanspreken. Als ze luisteren, dan heb je ze voor de gemeente behouden.
  16. Luisteren ze niet, neem dan een of twee anderen mee, zodat de zaak zijn beslag krijgt dankzij de verklaring van ten minste twee getuigen.
  17. Als ze naar hen niet luisteren, leg het dan voor aan de gemeente. Weigeren ze ook naar de gemeente te luisteren, behandel hen dan zoals je een heiden of een tollenaar behandelt.
  18. Ik verzeker jullie: al wat jullie op aarde bindend verklaren zal ook in de hemel bindend zijn, en al wat jullie op aarde ontbinden zal ook in de hemel ontbonden zijn.
  19. Ik verzeker het jullie nogmaals: als twee van jullie hier op aarde eensgezind om iets vragen, wat het ook is, dan zal mijn Vader in de hemel het voor hen laten gebeuren.
  20. Want waar twee of drie mensen in mijn naam samen zijn, ben ik in hun midden.’
  21. Daarop kwam Petrus bij hem staan en vroeg: ‘Heer, als mijn broeder of zuster tegen mij zondigt, hoe vaak moet ik dan vergeving schenken? Tot zevenmaal toe?’
  22. Jezus antwoordde: ‘Niet tot zevenmaal toe, zeg ik je, maar tot zeventig maal zeven.
  23. Daarom is het met het koninkrijk van de hemel als met een koning die rekenschap wilde vragen van zijn dienaren.
  24. Toen hij daarmee begonnen was, bracht men iemand bij hem die hem tienduizend talent schuldig was.
  25. Omdat hij niets kon terugbetalen, gaf zijn heer bevel dat de man samen met zijn vrouw en kinderen en alles wat hij bezat verkocht moest worden, zodat de schuld kon worden ingelost.
  26. Toen wierp de dienaar zich aan de voeten van zijn heer en smeekte hem: “Heb geduld met mij, ik zal u alles terugbetalen.”
  27. Zijn heer kreeg medelijden, hij liet hem vrij en schold hem de geleende som kwijt.
  28. Toen deze dienaar naar buiten ging, trof hij daar een van de andere dienaren, die hem honderd denarie schuldig was. Hij nam hem in een wurggreep en beet hem toe: “Betaal me alles wat je me schuldig bent!”
  29. Toen wierp deze zich voor hem neer en smeekte hem: “Heb geduld met mij, ik zal je betalen.”
  30. Maar hij wilde daar niet van weten, integendeel, hij liet hem gevangenzetten tot hij de hele schuld zou hebben afbetaald.
  31. Toen de andere dienaren begrepen wat er gebeurd was, waren ze zeer ontdaan, en gingen ze naar hun heer om hem alles te vertellen.
  32. Daarop liet zijn heer hem bij zich roepen en hij zei tegen hem: “Je bent een slechte dienaar. Heel die schuld heb ik je kwijtgescholden, omdat je me erom smeekte.
  33. Dan had jij toch zeker ook medelijden moeten hebben met die andere dienaar, zoals ik medelijden heb gehad met jou?”
  34. En zijn heer was zo kwaad dat hij hem in handen van de gerechtsbeulen gaf tot hij de hele schuld zou hebben terugbetaald.
  35. Zo zal mijn hemelse Vader ook ieder van jullie behandelen die zijn broeder of zuster niet van harte vergeeft.’
Ikzelf vind de eerste verzen (1 t/m 6) al meteen getuigen van een verpletterende weergaloze verstrekkendheid. En dan vers 7 waarbij ik onmiddellijk denk aan de valstrik die er was gezet voor de broeders-dienaren in de gemeente Hamburg-Blankenese. Of te denken aan onze broeder Ronald Rohn die in het najaar van 2008 geniepig op een doodlopend spoor werd gerangeerd. En kijk eens naar de verzen 15 t/m 17 hoe daarin (vermeende) zondaren respectvol worden bejegend. Dat was pertinent niet weggelegd voor bijvoorbeeld onze broeder Bauke Moesker. In de Nieuw-Apostolische Kerk daarentegen staart men zich helemaal blind op vers 18. Immers, wat er vervolgens wordt gezegd in vers 20, schijnt men zich amper te willen realiseren: als het aan de stamapostel ligt draait overal en altijd alles eerst en vooral om degenen die namens hem op de ambtsladder het hoogst zijn opgetakeld. En bedenk ook eens hoe districtsapostel Armin Brinkmann, die zelf nota bene op zijn minst 10 miljoen euro had verbrast, óók tegenover broeder Rohn in het geheel geen boodschap had aan de verzen 21 t/m 35. Dus: geen woorden maar daden.

Groet,
TjerkB :shock:
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Tussenbalans en hoe nu verder...

Bericht door TjerkB »

@all

Zielen die in de Nieuw-Apostolische Kerk werden buitengesloten en op die manier in feite overboord zijn gezet, hebben, voor zover ik mij in de achtergronden kon verdiepen, volgens mij allemaal met elkaar gemeen dat de kerkleiding van hun kant geen tegenspraak duldde. Op welk organisatorisch vlak betrokkenen ook in gewetensnood (!) kwamen met het uitgestippelde beleid van de kerkleiding; wie zich niet bij "het woord van God" neerlegde, trok aan het kortste eind en moest het onderspit delven. Nooit of te nimmer namelijk zou "het beleid" ter discussie staan. De hoogste "dienaren" kennen "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" de wil van God het best en hun persoonlijke inzichten gelden als geloofsuitkomsten die onder bidden en smeken zijn verkregen. Anderen hebben dat te eerbiedigen.

Het is slikken of stikken. Gelovigen wordt voorgespiegeld dat het Evangelie van Jezus Christus in de Nieuw-Apostolische Kerk het richtsnoer is, maar ondertussen wordt men manipulatief en meedogenloos onderworpen aan de bovenbeschreven harde ideologische realiteit waarmee het Evangelie brutaal aan de kant werd gezet.

Zie ook het vorige bericht in deze thread. Ik denk dat wie Matteüs 18 heeft gelezen, kan aanvoelen dat het ons misstaat om elkaar onder de voet te lopen. "Dienaren" die de lakens uitdelen, de scepter zwaaien, de baas spelen, de dienst uitmaken, naasten intimideren teneinde zelf het hoogste woord te voeren, zijn wrede heersers.

Zie tevens -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- het bericht op "Di 25 Jan 2011, 15:33", in de thread "Een gezonde dosis respect voor wie God zendt... "

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Levi
Berichten: 499
Lid geworden op: vr 28 mar 2014, 07:05

Re: Tussenbalans en hoe nu verder...

Bericht door Levi »

@Tjerk
All,
Lopen en wandelen, zo vindt Professor Dr Eric Scherder (neuropsycholoog), werden reeds in de oudheid niet alleen gezien als een manier om van A naar B te komen: men beschouwde het ook als een goede manier om te mediteren, te reflecteren over het leven en over de eigen diepste zieleroerselen (zelf kan ik beamen dat mijn dagelijkse, uitgebreide, avondlijke wandeling met de hond bijzonder heilzaam is voor mijn mentaal evenwicht).

Ook de pelgrimstochten zijn zo ontstaan. Het woord ‘pelgrim’ betekent ‘iemand die naar verre landen en onontgonnen gebied reist’, maar een pelgrimstocht is veel meer dan dat.
In vroegere tijden was pelgrim zijn een manier van leven. Men reisde en liep voor meer vertrouwen en gezondheid, de tocht stelde de pelgrim in staat tot zelfreflectie.
Vanuit een passieve interactie met de schapen, is de NAK van pelgrimsoord een doodlopende weg geworden.
Men heeft de exclusiviteitsclaim nog verder versterkt door een draak van een catechismus uit te geven.

De volgelingen nemen kennis van de, door JLS, tot kunst verheven symboliek in de NAK.
Helaas, kwa gedrag geldt dat niet voor de apostelen die zich verschuilen achter hun diplomatieke onschendbaarheid, door
'het binden en ontbinden' principe te pas en te onpas toedienen.

Wat is er nog over van de Pelgrims mentaliteit binnen de NAK?
Ook het evangelie is dood in de pot.

Je zult maar lid zijn...

Groet,
Levi
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Tussenbalans en hoe nu verder...

Bericht door TjerkB »

@all

Zojuist stuitte ik op een paar oude berichten, waaruit de onderstaande quotes:
BakEenEi schreef:(...)
Mijn gedachten dwaalden af naar een oud-collega, Hieke. In 2004 is zij overleden. Zij is voor mij de meest onvergetelijke collega die ik ooit heb gehad. Speciaal één voorval staat me levendig voor de geest!
  • De gemeente had er een budget voor uitgetrokken waarna er in Ljouwert boomchirurgen huishielden. Daarbij hadden ze rode stippen aangebracht op alle bomen die gerooid moesten worden omdat die ziek zouden zijn. En dat waren er nogal wat. Hieke was er verbolgen over. Ook tegenover het accountantskantoor, waar wij destijds werkten, viel het Hieke op dat er zo'n merkteken was aangebracht op een prachtige boom, waar wij als natuurvrienden met het blote oog, noch met een verrekijker of loep aan konden zien dat er iets mis mee was. Op een ochtend besloot Hieke dan ook om vroeg op te staan, om vier uur geloof ik, en zij heeft toen die opvallende rode stip met groene verf overgeschilderd. Bomen namelijk met een groene stip kwamen nog voor een behandeling in aanmerking. Jammer genoeg ben ik vergeten hoe dit later nog is afgelopen...
(...)


Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Di 04 Dec 2012, 23:05", in de thread "Waar je van houdt - daar doe je moeite voor!"
BakEenEi schreef:(...)
"Waar je van houdt - daar doe je moeite voor!" (...) Maar kan er dan -onder bepaalde omstandigheden- niet tóch ergens een grens komen te liggen? Wie in het woordenboek kijkt bij "blind", komt daar niet alleen "liefde is blind" tegen, doch ook "blinde vlek", "een blinde bewonderaar", "ik was blind voor zijn gebreken", "blind geloof", "blinde gehoorzaamheid" en "blinde hutspot". (...) Welnu, staan in de Nieuw-Apostolische Kerk de "Godsgezanten" niet per definitie buiten elke verdenking? Dat leert ons toch "das neuapostolische Glaubensverständnis"? Met de paplepel wordt het "aufschauen zum Segensträger" er bij de kinderen ingegoten!

"Nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" maakt het echter nogal uit wíe er bij een veroorzaakt ongeval achter het stuur heeft gezeten. Is dat iemand die "níets" is, dan is diegene gloeiend de klos. Is het daarentegen iemand in het "werk Gods" die "íets" is; dan snellen er opeens van alle kanten lakeien toe met de prachtigste mantels der liefde. Later zijn het diezelfde lakeien die voor hun miezerige knipmessengedrag worden beloond met een hoger ambt. Wáár of niet?! Als je dát ontdekt, terwijl de ooms en tantes van de zondagsschool, het godsdienstonderwijs en het confirmateonderricht je dat er níet bíj hadden verteld, hang je.

Dán wacht je géén "zalig lot" in het "werk Gods"...

(....)
Zoals vissen in het water en vogels in de lucht hun element vinden, mag ons element Zíjn vrijheid (!) zijn. Dan hoef je je dus beslist niet te laten knechten door de kluisters die uitgaan van een catechismus bij een kerkgenootschap. Wie zich daaraan overgeeft, verkwanselt bij wijze van spreken diens eerstgeboorterecht. De inhoud van die hoogst eigenzinnige wet-en regelgeving is, bezien in het licht van de eeuwigheid, van nul en gener waarde. Degenen die hun tijd ermee hebben vergooid, weten niet eens wat zielzorg écht is. Ze kwamen tussendoor alleen uit hun ivoren torens te voorschijn om op de foto te komen bij de evenementen die in hun opdracht overal worden georganiseerd. Dan hielden ze wel even een prevelementje om zich vervolgens onder de genodigden te begeven. Maar hun zegeningen leidden hooguit tot zorgen. Het scheelt ze niks.

(...)


Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Za 08 Dec 2012, 10:58", in de thread "Waar je van houdt - daar doe je moeite voor!"
De inhoud deed mij terugdenken aan de tijd waarin ik werkzaam was op "de C.A.", het landelijke bureau van de Nieuw-Apostolische Kerk. Het faxverkeer was toen in opkomst. Dat betrof bij ons in belangrijke mate correspondentie met het buitenland, zoals na het weekend meestal de inkomende "maandagochtendfax" met alvast een verkort verslag van de dienst die de stamapostel, waar dan ook ter wereld, de zondag ervoor had gehouden. Het "Bijbelwoord" en de in grote lijnen aangereikte prediking daaromtrent van de stamapostel werden dan door onze districtsapostel, apostel en/of opziener aansluitend "verbroken" bij gelegenheden in de week die volgde. Het volledige verslag liet meestal niet lang op zich wachten. Soms ging het om een overlijdensbericht. Er was bijvoorbeeld ergens in de wereld een apostel overleden. Ik weet nog dat ik zo'n bericht in handen kreeg, net toen ikzelf een fax wilde versturen. O, wat erg, dacht ik; dat zal best een gevoelig verlies zijn. Maar dat leek mee te vallen. Lag deze overleden "zegenaar" misschien niet zo goed "in de groep"? Hoe dan ook; op zekere dag was het de districtsapostel die ons vroeg even op zijn kamer bijeen te komen. Er was een "collega-districtsapostel" overleden en in tegenstelling tot het sterfgeval van de vermoedelijk minder sympathieke apostel, ging het nu om een innemende persoon die enorm gemist zou worden. Bij "districtsapostelvergaderingen", zo werd ons verteld, was het ook de stamapostel telkens weer opgevallen dat deze districtsapostel amper aan de beraadslagingen deelnam - totdat het handelde over de levende have in de gemeenschap want dan toonde hij zich als zielenherder enorm bij de zaak betrokken en nam hij zijn broeders en zusters als geen ander krachtig bescherming! Ik zal nooit vergeten dat het mij op slag duidelijk was: hier is waarlijk een apostel gestorven. En: was juist dat, zielzorg (!), niet immers welhaast de enige hoofdzaak? Blijkbaar ging er in zulke vergaderingen onevenredig veel tijd zitten in de behandeling van nevenzaken. Inmiddels begrijp ik een beetje om welke nevenzaken de anderen zich druk maakten.

Groet,
TjerkB


P.S.
In de Nieuw-Apostolische Kerk schijnt de rode verf tegen vaste lage prijzen nu al jarenlang in de aanbieding te zijn...
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Tussenbalans en hoe nu verder...

Bericht door TjerkB »

Redactie schreef:(...)
Onder de kop "Kirche handelt respektlos" meldde Glaubenskultur gisteren in een nieuw zgn. Premium-Artikel dat de districtsoudste Thomas Feil (Hannover-Nord) thans met onmiddellijke ingang diens ambt heeft teruggegeven. De directe oorzaak hiervan is dat districtsapostel Wilfried Klingler ontwijkend antwoordde op een tweetal brandende vragen. Thomas Feil wilde namelijk zeker weten dat er werkelijk niet alsnog in de aangekondigde catechismus een waardeoordeel wordt gegeven over geestelijke bedieningen in andere christelijke kerken en over de waarde die onze hemelse Vader zou hechten aan de viering van het Heilig Avondmaal in andere christelijke kerken. Districtsapostel Wilfried Klingler liet daarop weten dat eerst moet worden afgewacht hoe stamapostel Leber in november 2011 nader oordeelt wanneer alsdan de meer definitieve inhoud van de nog altijd op handen zijnde catechismus zal voorliggen.

Thomas Feil kon op deze manier niet verder. Voor hem moest er eenvoudig geen enkele dreiging meer zijn van discriminerende teksten aan het adres van welke andersgezinde christenen dan ook. Uiteraard had districtsapostel Klingler ter geruststelling minstens kunnen verduidelijken dat ook híj zich niet in de positie gevoelt om in dat opzicht goddelijk heil aan anderen te ontzeggen, doch blijkbaar kon deze zich zo'n opmerking -contractueel (!)- niet veroorloven.

Aldus werd nu óók de districtsoudste Thomas Feil aan het rigide denksysteem van het internationale bestuur van de Nieuw-Apostolische Kerk opgeofferd. Hij was de eerste niet en hij zal beslist ook de laatste niet zijn. Zó verslijt deze kerk al sinds jaar en dag welwillende weldenkende mede(!)-werkers. Wie voor de stamapostel niet wil buigen, kan barsten. In een laatste brief aan de broeders en zusters in Hannover-Nord liet Thomas Feil nog weten dat zijn gezondheid het trouwens ook niet langer toelaat om tegen de verdrukking in districtsvoorganger te zijn. De omstandigheden hadden hem al zó aangegrepen dat hij in maart jl. last had gekregen van plotselinge doofheid. Onvermijdelijk kwam hij tot de slotsom dat de nieuw-apostolische kerkleiding feitelijk niet te vertrouwen valt...

(...)


Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Vr 15 Apr 2011, 14:58", in de thread "Deining in Duitsland over 'Kirchenverständnis' "
Zie ook het bericht op "Di 17 Nov 2015, 23:11" in de thread "Wat is de Nieuw-Apostolische Kerk?"
@all

Wie staan er in de Nieuw-Apostolische Kerk centraal? Wie worden er daarom op hun wenken bediend en wie daartegenover zullen altijd, geduldig wachtend, in de rij achteraan moeten aansluiten en het op die manier moeten ontgelden dat anderen heer en meester willen zijn? Overigens, spreken wij hier over "het werk van God"?

Zie ook het bericht op "Zo 06 Jul 2014, 20:24".

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Tussenbalans en hoe nu verder...

Bericht door TjerkB »

  • [12] Toen hij hun voeten gewassen had, deed hij zijn bovenkleed aan en ging weer naar zijn plaats. ‘Begrijpen jullie wat ik gedaan heb?’ vroeg hij. [13] ‘Jullie zeggen altijd “meester” en “Heer” tegen mij, en terecht, want dat ben ik ook. [14] Als ik, jullie Heer en jullie meester, je voeten gewassen heb, moet je ook elkaars voeten wassen. [15] Ik heb een voorbeeld gegeven; wat ik voor jullie heb gedaan, moeten jullie ook doen. [16] Waarachtig, ik verzeker jullie: een slaaf is niet meer dan zijn meester, en een afgezant niet meer dan wie hem zendt. [17] Je zult gelukkig zijn als je dit niet alleen begrijpt, maar er ook naar handelt.

    Uit: Johannes 13 (NBV)
@all

Kijk, bij vers 17 heeft de nieuw-apostolische kerkleiding de afslag in feite ooit gemist. Men draafde door, waarna men zich hoogmoedig overgaf aan ellebogenwerk.

Groet,
TjerkB


P.S.
16.02.2016 P. Z. aus B.
Liebe W. S. aus H.: Ihre Zeilen machen mich sowohl betroffen, als auch sehe ich darin eine Parallele zu dem, wie wir derzeit glaubensmäßig unterwegs sind. Wir fühlen uns in unserem neuapostolischen Umfeld wohl, wenn man jeglichen Exklusivismus unterlässt und man sich auf die Nachfolge Jesu bezieht und nicht irgendwelche Positionen der Neuapostolischen Kirche als sogenannte Vorangänger sieht. Amtsträger sind sicherlich erforderlich, um Gottesdienste durchzuführen oder aktive, mitfühlende Seelsorge zu betreiben. Sie sind aber mehr als Hilfe zur Selbsthilfe zu verstehen und nicht als eine Art Zwischenposition zwischen meinem Herzen und dem Herzen des Herrn.

16.02.2016 W. S. aus H.
(...) Neuapostolisch erzogen, das ganze soziale Umfeld auch dort zu Hause, sind wir nach langen, sehr aufrührenden Gesprächen mit "Vorangängern" so weit, nicht mehr in den Gottesdienst zu gehen. Wir waren genau das: Unangepasst, haben Aussagen in Zweifel gezogen und immer neugierig. Also ganz normal, mitten im wirklichen Leben. Und dann passt man nicht mehr zueinander in dieser neuapostolischen, elitären, wunderbaren "Scheinwelt". Es ist erstaunlich, die Reaktionen der Brüder und Schwestern zu beobachten, wenn man sich irgendwo begegnet. Als ob man an Aussatz oder Lepra erkrankt wäre. Fazit: Es ist eine große Freiheit, nicht mehr "nachfolgen" zu müssen, sondern seinen eigenen Weg zu gehen, ohne ein schlechtes Gewissen zu haben, Gott ist die Liebe - er nimmt uns alle an, so wie wir sind. Auch meinen Mann und mich, da bin ich mir sicher. Und dieser Glaube trägt, auch ohne "Vorangänger" und "Amtsträger".


Bron: Ingezonden berichten bij Glaubenskultur-Magazine n.a.v. Premium-Artikel "Ein Plädoyer für mehr Mut in 2016 - Ein Kommentar eines gk-Lesers, der anonym bleiben möchte" d.d. 27-01-2016
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gesloten

Terug naar “Praktisch apostolisch-zijn”