Levi schreef:(...)
Vanuit een passieve interactie met de schapen, is de NAK
van pelgrimsoord een doodlopende weg geworden.
Men heeft de exclusiviteitsclaim nog verder versterkt door een draak van een catechismus uit te geven.
(...)
Wat is er nog over van de Pelgrims mentaliteit binnen de NAK?
Ook het evangelie is dood in de pot.
(...)
Uit: Bericht op "
Ma 15 Feb 2016, 11:30"
willempower schreef:(...)
Deze kerk kent niet eens fatsoensnormen .
Het beantwoorden van vragen zowel schriftelijk als mondeling niet .
(...)
Wij weten wat goed voor jullie is en wij weten wat goed voor ons is .
Voor ons telt alleen het goud , en niet GOD .
(...)
Uit: Bericht op "
Di 16 Feb 2016, 21:12"
@Levi
@willempower
@all
Ook ik heb in de Nieuw-Apostolische Kerk met lede ogen moeten aanzien hoe de klad erin kwam en ja, het pelgrimsoord is inderdaad naar de filistijnen geholpen. Willens en wetens negeerde de kerkleiding daarbij zowel de vragen van verontruste gemeenteleden als aangekaarte misstanden door slachtoffers en klokkenluiders.
Dan is men niet te goeder trouw maar te kwader trouw; niet oprecht doch vals en oneerlijk. Dan word je gemolesteerd door wolven in schaapskleren (vgl. Mat 7:15). De reden van mijn verzet is dat ik weet dat dit psychische geweld bij hen, die het moesten ontgelden, niet zelden heeft geleid tot eenzaam lijden en blijvend letsel.
Spijtig genoeg staan er bij de Nieuw-Apostolische Kerk personen aan het roer die er blijk van geven alleen maar hun eigen schaapjes op het droge te willen hebben. Als kerkvorsten laat men zich hulde bewijzen en strijkt men topsalarissen op, maar in cruciale kwesties schuift men opvallend elke verantwoordelijkheid van zich af.
Deze problematiek speelt niet alleen bij ons in Nederland maar ook al minstens 10 jaar lang met name in Duitsland. Wie het ontij wilde keren, stuitte op onwil en desinteresse. Wie wat te mopperen of te klagen had, kon opkrassen van de kerkleiding die ook al geen boodschap scheen te hebben aan persoonsgerichte zielzorg.
Ondertussen liep de kerk half leeg, maar dat weerhield stamapostel Jean-Luc Schneider er onlangs niet van tijdens een openbare eredienst laconiek op te merken:
"Es ist uns egal, wie viel da mitmachen, wir bleiben dabei!" Welke hemel hij hiermee meent te kunnen bestormen, weet ik niet, maar ik weet wel dat hij zal vastlopen.
Gelukkig kan ik een lied als...
- Aan des Heilands voeten
worden door Zijn woord
al mijn stille beden
openlijk verhoord.
Ja, Zijn liefd' in woord en daad
voert mijn ziel in zaal'ge staat.
Aan des Heilands voeten
is mijn liev'lingsoord.
'k Mag daar gaarne toeven,
luist'rend naar Zijn woord.
Bron: Eerste couplet van lied 212, NAK-gezangboek c.q. lied 1, gezangboek GvAC
... nog steeds zingen, maar niet als iemand op een altaar in de Nieuw-Apostolische Kerk daarmee een aubade wordt gebracht.
Zie verder hieronder o.a. het bericht uit 2005 op de toenmalige blogsite van Gerrit Sepers:
BakEenEi schreef:@all
Het kan nogal wat uitmaken vanuit welke positie en op welke manier (oog)getuigen hun waarnemingen hebben gedaan indien er ergens iets voorvalt, wat achteraf opheldering nodig heeft. Soms blíjft het gissen naar de precieze toedracht.
Doordat niet ieders
"plaats in 't Heilsplan Gods" (naar het lied
"O Eerst'lingskind, waardeer") hetzelfde is, al was het alleen maar
omdat wij in het geloof liever actief onderweg zijn dan stilstaan, kunnen onze waarnemingen sterk van elkaar verschillen. Wie misschien zonder veel begrip van het reisplan vertrouwt op "de hand van leiding" (...) "in de ons gegeven dienaren", en wel eens voor verrassingen is komen te staan, herkent zich wellicht in het volgende...
Zelfwerkzaamheid
Wáár is het nu misgegaan, zo heb ik me vaak afgevraagd. Ooit viel het me op in een krant dat iemand sprak over "kneedbare types": personen die zich in een organisatie op voorspelbare wijze zullen ontwikkelen, die men naar zijn hand kan zetten en waar betrokkenen ook op geselecteerd zijn. Dat zou het heel goed kunnen zijn, dacht ik, en meteen schoot me te binnen wat er een keer werd verteld op een ouderavond over het Montessori-onderwijs.
Er zou op de bewuste avond iets worden verteld over wat nu precies het Montessori-onderwijs inhoudt. Daarvoor was er een docent uitgenodigd van de opleiding, waar men de betreffende akte kan halen. Wie de klassen inkijkt op een Montessori-school, ziet in de regel wel allerlei groepjes kinderen aan het werk, maar soms duurt het even voordat je tussen hen in de leerkracht ontdekt. In het Montessori-onderwijs krijgen leerlingen namelijk een persoonlijke instructie, waarmee ze vervolgens zelfstandig aan het werk gaan. Maria Montessori ging destijds volledig uit van het kind:
leer mij het zelf te doen. Het bleek een succesvolle benadering. (Toen ikzelf op de lerarenopleiding voor Economie en Recht zat en een tentamen moest maken over de verschillende onderwijsvormen, sprong dit er voor mij uit, wat later de reden is geweest dat mijn echtgenote en ik onze kinderen voor het Montessori-onderwijs opgaven.)
"Misschien kan ik u het best een voorbeeld geven," zei de docent.
"U zult het allemaal wel eens hebben meegemaakt dat u in de hal van een station een aantal mensen bij elkaar ziet, die vermoedelijk samen een reisgezelschap vormen. Ze zien er ontspannen uit en staan gezellig met elkaar te praten. Toch zijn er ook heel veel mensen alleen op reis. Overal op het station lijkt het een chaos, en je zou bijna denken dat in zo'n chaos niemand meer de weg vindt en aankomt op de plaats van zijn bestemming. Dan ben je vermoedelijk beter uit in een reisgezelschap, want daar fungeert in de regel een ervaren reisleider die ook beschikt over een uitgewerkt reisplan. Aan de andere kant hoor je zelden dat mensen die alleen reizen, onderweg verdwalen of hun doel missen. Zij vragen eventueel iets na bij een informatiebalie, overleggen op het perron met een conducteur, enzovoort. Hoe anders wordt het echter, als je na een uur in de stationshal terugkeert en dan daar datzelfde reisgezelschap nog zou aantreffen. Kennelijk is hun reisleider niet gekomen. Nu kijken deze reizigers opeens vragend en onzeker alle kanten op. Chaotische taferelen. Welnu, in het Montessori-onderwijs wordt kinderen geleerd zelfstandig naar oplossingen te zoeken. Dit bereidt ze voor op hun toekomst."
Jezus zei:
"Zonder Mij kunt gij niets doen." Jézus zei dat. Daarmee verwachtte hij volgens mij niet dat zijn discipelen in de gemeenten óók zouden zeggen: "Zonder mij kunt gij niets doen." In een mooi lied zingen we:
"Waarheen, pelgrims, wilt gij trekken, met uw reisstaf in de hand?" In het tweede vers staat dan:
"Neen, wij vrezen geen gevaren, want Gods eng'len trekken mee." Door de werkzaamheid van de Heilige Geest en door Gods leiding in ieders persoonlijke leven (
"Rijke beloften" -
"Ik zal u leiden, al met Mijn oog!") is het bepaald niet zo, dat dienaren voor broeders en zusters te vergelijken zijn met
reisleiders die exclusieve reisplannen meebrengen en waarin dezen hun favoriete excursies hebben uitgewerkt.
Wáár is het nu misgegaan? Na alles te hebben overwogen, na honderden slapeloze nachten, na duizenden hartenkreten, na al deze hoogten en diepten kwam ik op het volgende bijbelwoord:
Niet dat wij heersers zijn over uw geloof,
maar wij zijn medehelpers uwer vreugde;
want gij staat in het geloof. (2 Kor. 1:24, Luth.vertaling)
Want gij stáát in het geloof!! Dáár ligt de kern, de kern ook voor het respect tegenover elkaar.
(...)
Uit: Bericht door "Vage gast | 27 juni 2005 om 11:35" (oorspronkelijke locatie:
http://maimonides.web-log.nl/maimonides ... nt-8836092)
Wanneer ik dit voorlegde aan "de dienaren", knikte men niet "ja" en niet "nee" doch ergens daartussenin, minzaam en lankmoedig. Voor mij echter was het menens want ik maakte de harde (!) realiteit mee. Spijtig genoeg kwam dan het "dienen" steevast neer op sussende praktijken in de zin van "stil maar, wacht maar; alles wordt nieuw". Blijkbaar gaat het bij deze manier van doen om een nagenoeg onbedwingbare neiging van vrijwel alle nieuw-apostolische ambtsbroeders. Zelden denkt iemand eerst eens goed na, doch meteen wordt er "op de automatische piloot" dienovereenkomstig -ontwijkend- gereageerd. Al zei ik het er van tevoren bij dat ik graag wilde dat de automatische piloot UIT wordt gezet, dan nóg!! Vandaar dat ik in tal van berichten uiteindelijk sprak van
"de ondoordringbare laag", al raakten "ome Jaap" en anderen daardoor ontstemd.
Dit Geestdodende onbegrip heeft er in mijn situatie toe geleid dat ik de zaken beter in perspectief wilde leren zien. Toen ik vervolgens gedurende een jaar of 10 een soort van helikopterview er op na had gehouden, had ik wel genoeg gezien. Allerlei ontwikkelingen lieten zich nu met elkaar combineren. Puzzelstukjes vielen in elkaar. Er wérd gewerkt met dubbele agenda's, en hóe?! Tijdens de (tweede) Europese Informatieavond van 4 december 2007 kwam er opeens een topje van de ijsberg naar boven. Wij hebben het bijna allemaal gezien, denk ik. Het was... níet okay. Foute boel, beter gezegd. Daarna ging het bergafwaarts. En nog steeds. Waarom?!
Men is niet (meer) eerlijk en oprecht. Helaas.
Groet,
BakEenEi
Bron: Mijn bericht op het forum van Bauke Moesker op "
Do 12 Jul 2012, 19:23" in de thread "Beslissende momenten"
Zie ook het bericht op "
Do 09 Jan 2014, 22:16" in de thread "Voetangels en klemmen op de geloofsweg"
Er moet met wijsheid onder architectuur gebouwd worden, wil men herstellen wat er gedurende een reeks van jaren met alle aangerichte verwoestingen vernield is.
Groet,
TjerkB