@Certina
@all
Hoewel ik het bedoelde artikel van Dieter Kastl al meteen had doorgelezen...
Klik »HIER« om het bedoelde document te downloaden.
... en ik mij ook nu weer heel goed kon indenken waarom hij moeite had gedaan om zo verhelderend mogelijk uiteen te zetten wat er moeilijk te verteren is aan het machtsvertoon (!) van de nieuw-apostolische kerkleiding, terwijl er nog zó veel valt goed te maken als het gaat om het machtsmisbruik tegenover zielen die destijds alleen maar in gewetensnood waren geraakt vanwege kerkpolitieke dogma's, vroeg ik mij af wanneer hun leed en de feiten daaromtrent ooit in het volle licht mogen staan. Immers, niet alleen de betrokkenen zelf hebben enorm geleden onder de voltrokken excommunicaties of anderszins opgelegde sancties, en nadien onder het jarenlange onbegrip over het onrecht wat ze daarmee was aangedaan, doch ook hun gezinnen. Bovendien werkte dit vaak onevenredig door in familiebetrekkingen.
Opziener Kloß was de laatste die nog leefde van degenen die in 1955 in Frankfort aan de Main zelf meemaakten dat stamapostel Johann Gottfried Bischoff meerdere apostelen, opzieners en oudsten, die er oprecht moeite mee hadden om onvoorwaardelijk aan te nemen dat hij niet zou sterven, meedogenloos excommuniceerde. In de kerkgemeenten in Nordrhein-Westfalen wist men dat er bij het overleg met de stamapostel veel op het spel stond. Honderden broeders en zusters waren daarom 's avonds in Düsseldorf naar het station gegaan om hun dienaren, wanneer die met de trein terugkwamen, te ontmoeten, in de hoop dat de stamapostel voor hun gewetensnood begrip zou hebben gehad. Maar het tegenovergestelde was gebeurd. Niet alleen ieders ambt was door de stamapostel ontbonden; enkelen die bij de kerk in loondienst werkzaam waren, hadden ook nog ontslag gekregen. Op geen enkele manier heeft de nieuw-apostolische kerkleiding zulks later rechtgezet. Alleen in 2013
-buiten de slachtoffers om- een verklaring van stamapostel Leber en in 2014 een aanvullende verklaring namens stamapostel Jean-Luc Schneider.
Tijdens de Trauerfeier voor opziener Kloß, welke ik gisteren bijwoonde, werd eraan herinnerd dat op die bewuste avond op het station het lied
"De Heer is mijn licht" was gezongen - om de betrokkenen enigszins te kunnen vertroosten. Ik sprak nog een nu 89-jarige broeder, die daar toen bij aanwezig was en had meegezongen. Aan het einde van de Trauerfeier werd dit lied gemeenschappelijk opnieuw gezongen. Ik vond het indrukwekkend. Over de overledene werd verteld dat hij als bijna geen ander zich in de gevoelens of de gedachtegang van een ander wist te verplaatsen. Ik dacht: als ervaringsdeskundige wist hij hoe je je voelt als dit níet gebeurt.
Tegelijkertijd schaamde ik mij ervoor dat ik mij in de Nieuw-Apostolische Kerk bijna 50 jaar lang niet heb weten te realiseren wat er onder het tapijt was geveegd...
Groet,
TjerkB
P.S.
Bij de Trauerfeier voor apostel Gaßmeyer (op zaterdag 3 juni jl.) vernam ik, dat de Gesprächskreis Bottrop weer bijeenkomt op dinsdagavond 10 oktober aanstaande.