Overeenstemming van denken en handelen

Speakerscorner. Kopij via admin@samenapostolisch.nl
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Overeenstemming van denken en handelen

Bericht door TjerkB »

@all

Op zaterdag 23 april 2005 werd ik aangenaam verrast door een oude kerkvader...

Tussen al het nieuws rond de benoeming van paus Benedictus XVI stond er die dag in NRC Handelsblad een artikel dat inging op de oorsprong van het denken van de nieuwe paus. Een hoogleraar theologie aan de Theologische Universiteit Utrecht kwam daarbij uit bij... Augustinus.

Wat ik nu las vond ik treffend, ook voor de Nieuw-Apostolische Kerk. Augustinus komt in het artikel uit de verf als een weldenkend iemand met vooral een 'open mind', een realist die bruggen kon slaan. Wat mij opviel is dat hij zich ervoor inzette dat de praktijk van het geloof zou samenvallen met de theorie. Kennelijk een 'verbeterpunt' van alle tijden!

"Mag ik een wens doen?", zo schreef ik 's avonds nog aan een districtsvoorganger, "Ik wens... dat ik niet meer telkens eerst snel een diepe zucht wegdruk, wanneer ik aan de Nieuw-Apostolische Kerk denk. Het lijkt bij ons soms wel 'de vereniging van vrinden van de gestolde bezieling'. Wat een treurigheid, zeg." (...) "Jarenlang al heb ik onder hun gehoor voor spek en bonen in diverse kerkbanken gezeten, en werd mijn geloofsleven vergald. Ik zal de profetennamen van betrokkenen maar niet opnoemen. 'Altijd leer je wat', zeg ik wel eens tegen onze kinderen, wanneer het soms op doorzetten aankomt; 'je leert hoe het moet, ofwel hoe het beter anders kan'. Dat klinkt dan misschien wel optimistisch, maar ik kan het u verzekeren: er wordt in stilte veel geleden en het hier verworven inzicht komt enkel daaruit voort."

Enkele bijzondere zinsneden uit het bedoelde krantenartikel:
De nieuwe paus is in zijn theologische opvattingen sterk beïnvloed door de kerkvader Augustinus. Daarom valt te verwachten dat Benedictus XVI veel meer gericht zal zijn op dialoog en openheid binnen de kerk dan men op basis van het optreden van Ratzinger als kardinaal zou denken.

(. . .)
Dankzij zijn heldere wijn kon de toenmalige kardinaal in zijn dagelijkse praktijk overigens wel voor prachtige vervreemdingseffecten zorgen. Een Duitse journalist die naar eigen zeggen vanwege de eindeloze reeks dogma's van zijn jeugd de kerk de rug had toegekeerd, vroeg hem eens hoeveel wegen er in totaal naar God leiden. Hij verwachtte dat de toenmalige kardinaal zou hebben gezegd: 'één'. Maar het antwoord luidde: "Net zoveel wegen als er mensen zijn."

Zijn critici stelden dat Ratzingers' antimoderne houding te herleiden is tot zijn voorliefde voor Augustinus (354-430). Als gevolg van zijn affiniteit met deze kerkvader integreerde hij immers Augustinus' neoplatoonse opvatting van de wereld in zijn denken. Deze wereld is het uitvloeisel van een hogere, niet-verifieerbare wereld, die boven deze wereld uitstijgt en die beter is.

De huidige paus heeft zijn affiniteit met deze kerkvader nooit onder stoelen of banken gestoken. Hij wijdde zijn dissertatie aan de kerkvisie van Augustinus. In zijn boek Salz der Erde (1996) schrijft hij ook dat hij steeds door de levendigheid van Augustinus' denken is bewogen en bij hem onmiddellijk de gepassioneerde, lijdende en vragende mens vond "met wie men zich kan identificeren".

Augustinus' onderscheid tussen de civitas terrena, de aardse stad, en de civitas Dei, de stad van God, is ook voor Ratzinger fundamenteel. In de eerste stad streeft iedereen zijn eigen ambities na, om uiteindelijk in een onvruchtbaar isolement te raken; in de tweede leeft de mens niet voor zichzelf, maar vindt hij zijn vrijheid in de dienstbaarheid jegens anderen en, hier nauw mee samenhangend, de liefde tot God. Interessant is dat Ratzinger in zijn Salz der Erde deze tegenstelling tussen de twee steden ook, net als Augustinus, hanteert om de mens bewust te maken van zijn innerlijke drijfveren. Zoals Augustinus ziet hij de strijd tussen de twee staten ook als een strijd tussen de tegengestelde drijfveren in de mens zélf. Aan de ene kant wil de mens belangrijk gevonden worden en worden bejubeld, aan de andere kant wil hij dienstbaar zijn - volgens Ratzinger de kern van de menselijke vrijheid. In het eerste geval komt hij in de aardse stad terecht, in het tweede geval in de hemelse.


(. . .)
Toen Augustinus in 396 werd gekozen tot bisschop van Hippo (Noord-Afrika), vond hij het één van zijn belangrijkste taken de eenheid in de universele kerk te waarborgen. Maar de kerkelijke gemeenschap mocht nooit een veilige, naar binnen gekeerde monocultuur worden.

(. . .)
In zijn bisschopsstad bestonden twee groepen gelovigen, een minderheid van katholieken, universeel georiënteerd, en een meerderheid van zogeheten donatisten, die wat meer naar binnen gericht waren en in hun heiligheid als groep geloofden. Augustinus probeerde een dialoog op gang te brengen, met als doel de eenheid tussen deze kerken te bewerkstelligen. De donatistische elite in Hippo voelde daar aanvankelijk niets voor, beducht als ze was voor Augustinus' eruditie en Mundfertigkeit - een kwalificatie die ook wel voor Ratzinger is gebruikt. Maar nadat Augustinus in de praktijk had laten zien hoe zo'n dialoog zou kunnen verlopen, kwam zij langzaam op gang.

In feite formuleerde Augustinus, in zijn gedrag, vier spelregels. Allereerst verwierp hij een gedwongen terugkeer van de donatisten in de catholica. Ten tweede stelde hij volledige openheid van zaken voor: iedereen had recht op inzage in de bronnen. Ten derde wilde Augustinus voorkomen dat in de dialoog 'oud zeer' ging opspelen: de toon mocht niet gezet worden door de herinnering aan het geweld dat tussen de groepen was voorgevallen. En ten vierde moesten de gesprekspartners zich ervan bewust zijn, dat in beide kerken slechten zich onder de goeden schuilhouden.


(. . .)
De aarzelend op gang komende dialoog tussen katholieken en donatisten werd feller en scherper door het optreden van extremistische flanken van beide groepen. Augustinus reageerde hier fel op. Hij hekelde het gebrek aan oprechtheid binnen zijn eigen geloofsgemeenschap. Dat was het begin van zijn strijd om integriteit van de leden binnen de catholica. De ware vijanden van de kerk, zo zei hij, waren vooral de katholieken, die hun geloof belijden maar er niet naar handelen.

Augustinus stelt dat christenen drie taken hebben: zij moeten integer zijn; zij moeten verdraagzaam zijn jegens elkaar om het samen in een gemeenschap te kunnen uithouden; en waar nodig moeten zij elkaar vermanen en corrigeren. Dit houdt dus in, dat iemand niet volmaakt is louter en alleen omdat hij nu eenmaal tot een kerkgenootschap behoort. De scheidslijn tussen goede en slechte mensen valt niet samen met de scheiding tussen 'kerk' en 'wereld'. De kerk is een corpus permixtum: een lichaam met kaf en koren, die op de dorsvloer nog gescheiden moeten worden.

Het was precies deze gedachtengang die de huidige paus onder woorden bracht in een meditatie op Goede Vrijdag. Hij vergeleek de kerk daarin met een zinkend schip waarin zich meer kaf dan koren bevindt. Mensen zélf bevuilen de kerk - en het is in deze context uitgesloten dat Ratzinger hier doelde op dissidente theologen. In de geest van zijn voorganger Johannes Paulus II liet hij blijken dat mensen in de kerk niet zomaar heilig zijn omdat ze kerks zijn: er zijn er die door hun handelwijze ervoor zorgen dat het schip water gaat maken. Hier is het hem dus te doen om overeenstemming van denken en handelen.



Uit: Waarom paus Benedictus XVI wel eens heel anders kan optreden dan prefect Ratzinger; door Paul van Geest, hoogleraar theologie; NRC Handelsblad d.d. 23 april 2005.
Zoals zo vaak: ik ontving geen enkele reactie...

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Overeenstemming van denken en handelen

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef:(...)
De missie van de NAK bestaat uit drie waarden; evangeliseren in de directe omgeving, het hebben van een eigen verantwoordelijkheid; ieder maakt zijn of haar eigen keuzes en is verantwoordelijk richting God, gemeenteleden gaan in onderling respect en betrokkenheid met elkaar om, zoals Jezus het heeft voorgeleefd.


[Bron: Bron: Weekkrant "De Peperbus" d.d. 02-05-2012; TB]
Dat is zuiver nieuw-apostolisch wensdenken, maar als fraaie theorieën bij wijze van spreken iedere week worden herhaald, lijkt het natuurlijk al wel de praktijk...

(...)


Uit: Bericht op "Zo 17 Jan 2016, 13:23" in de thread "Nieuwbouw NAK-Zwolle betrof ontwikkelingshulp uit Duitsland!"
@all

Bij Glaubensforum24 verwees één van de deelnemers enkele keren naar de dienst in Saarbrücken op zondag 3 februari 2013, waarin de toenmalige stamapostelhelper (thans: stamapostel) Jean-Luc Schneider voorging. Zie voor het verslag van deze dienst: http://www.nak-saar-pfalz.de/index.php/ ... su-christi. Onderaan in dit verlag wordt echter vermeld: "Die Bildergalerie zeigt mehr als das, was hier beschrieben wurde." Zie daarom ook het bedoelde beeldverslag van deze "Bezirksgottesdienst 3. Feb. 2013". Ik nam er de tijd voor om een en ander aandachtig door te lezen en in alle rust te bekijken.

Mijn eerste indruk was: een herkenbare sfeer... Voordat ik er nader op inga, volgt eerst hieronder het tekstverslag met van mijn kant alvast enkele accentueringen:
Eins sein als Jünger Jesu Christi

Saarbrücken, 3. Februar 2013

Den ersten und einzigen Gottesdienst hielt Stammapostelhelfer Jean Luc Schneider am Sonntagmorgen, 3. Februar, in Saarbrücken. Zum Festgottesdienst versammelten sich viele Gläubige aus Nah und Fern im Kirchengebäude. Dieser Gottesdienst wurde per Internet in die neuapostolischen Gotteshäuser nach Kaiserslautern, Völklingen und Zweibrücken übertragen. Das Bibelwort aus Matthäus 28, 19+20 bildete den zentralen Punkt des Gottesdienstes: "Darum gehet hin und machet zu Jüngern alle Völker: Taufet sie auf den Namen des Vaters und des Sohnes und des Heiligen Geistes und lehret sie halten alles, was ich euch befohlen habe. Und siehe, ich bin bei euch alle Tage bis an der Welt Ende." Der Stammapostelhelfer Jean Luc Schneider stellte die Unterschiede von Jünger und Schüler vor: "Jünger lernen vom Meister, folgen ihm und wollen ihm nahe sein. - Schüler sind wissbegierig und gehen später eigene Wege." Am Ende des Gottesdienstes gratulierte er dem zuständigen Apostel Clément Haeck zu dessen 60. Geburtstag.

Mit dem Eingangslied
„Nun ist geschehn…“ (GB Nr. 306) begann der Festgottesdienst. Nach dem Gebet sang der große Gemischte Bezirks-Chor "Lass du mich stille werden, mein Herr und Gott.“ (NC12).

Zu Beginn seiner Predigt zitierte der Stammapostelhelfer den vom Wortlaut her widersprüchlichen Text der beiden Lieder. Im Gemeindelied war die Rede davon, Gott mit dem Mund zu loben, zu beten und zu singen. Im Chorlied hieß es "...stille werden…". Die im Raum stehende Frage "Wie passt das denn zusammen?" beantwortete er sogleich. Der Stammapostelhelfer erklärte folgendes: Der erste Schritt im Gottesdienst sei zunächst, dass der Gläubige Gott dankt und lobt. Der Einzelne solle sich daran erinnern, dass der allmächtige Gott, immer noch der Allmächtige sei. Gott sei der Allweise, der alles weiß und sieht, der schon so viel Gutes für die Anwesenden getan habe. Unter diesen Merkmalen kann es auch stille in jedem werden. Je größer die Dankbarkeit, je tiefer und ehrlicher die Gottesanbetung sei, desto einfacher würde auch der Gehorsam, so fügte Stammapostelhelfer an.

In seiner Wortverkündigung beleuchtete der Stammapostelhelfer besonders den Begriff „Jünger“. Der Jünger, so sagte er, sei ein Schüler, der zum Meister geht um etwas von ihm zu lernen. "Lassen wir uns vom lieben Gott etwas sagen." so bat der die Glaubensgeschwister. Alle sollen wahrhaftige Jünger Christi sein. Sie sollen sich bewusst sein, dass jeder immer wieder vom Herrn lernen müsse.

Weitere Kerngedanken aus dem Gottesdienst waren:

  1. Jünger sein, - der Herr Jesus gab eine zweite Empfehlung: Wer mein Jünger sein will, der verlasse alles und folge mir nach. Jesus erwartete von seinen Jüngern, dass sie sich ganz klar für ihn entscheiden.
  2. Was heißt das für alle? Es gibt viele Lehren, Auffassungen und Meinungen. Die erste Priorität eines Gläubigen muss sein: Passt das mit dem Evangelium Jesu zusammen? Ist das mit dem Evangelium kompatibel? Ein wahrer Jünger hat sich ganz klar für den Herrn Jesus Christus entschieden.
  3. Der Herr Jesus erwartete von seinen Jüngern einen absoluten Gehorsam. „Wenn ihr bleiben werdet an meinem Wort, so seid ihr wahrhaftig meine Jünger" (aus Joh. 8, 31)
  4. Ein Jünger ist immer gehorsam. Sowohl dem Wort Gottes und den Geboten, als auch dem Evangelium und den Werten des Evangeliums gegenüber. Es gibt für ihn keinen Kompromiss.
  5. Der Herr Jesus erwartete von seinen Jüngern das Eins sein. Je mehr der Heilige Geist Raum in dem Gläubigen gewinnt, wird der Wille Gottes zu seinem Willen. Ein weiteres Erkennungsmerkmal eines wahrhaftigen Jüngers lesen wir in Johannes 13,35: „Daran wird jedermann erkennen, dass ihr meine Jünger seid, wenn ihr Liebe untereinander habt.“ Wenn alle untereinander Liebe haben, dann ist Vieles geregelt. Der wahrhaftige Jünger zeichnet darin aus: Was er auch sagt, ist geprägt von der Liebe.
  6. Ein sechster Punkt: Der Herr Jesus brauchte Hilfe in seiner Mission. Dann hat er seine Jünger ausgesandt mit dem Auftrag. Teilet, helfet, tröstet, - also Dienstleistung dem Nächsten gegenüber. „Was ihr getan habt einem von diesen meinen geringsten Brüdern, das habt ihr mir getan.“ (Matthäus 25,40). Sie sollten verkündigen: "Das Reich Gottes ist nahe herbei gekommen." Ein wahrer Jünger bekennt seinen Glauben. Zum Jünger sein gehört auch der Dienst am Nächsten. Alle sollen beten: oft und viel um die Hilfe für Glaubensbruder und -schwester. Aber auch da braucht der Herr Jesus die Hilfe aller. Stammapostelhelfer: "Etwas spaßhaft gesagt, könnte der liebe Gott manchmal zu uns sagen: 'Ich möchte ja gerne helfen, aber dazu brauche ich dich! Du kannst nicht nur beten, du musst auch mal etwas machen! Genau dich brauche ich jetzt, um deinem Bruder und deiner Schwester zu helfen! Gehe du mal an die Arbeit. Pack mal mit an!' Ein wahrhaftiger Jünger ist dazu da, um den Herrn zu helfen, dem Nächsten zu helfen."
  7. Ein letzter Punkt zum Jünger sein: Die materielle Hilfe! Die Jünger waren für den Herrn da, auch für seine persönlichen Bedürfnisse. Sie gingen für ihn das Essen einzukaufen und sorgten für Obdach. Der Herr Jesus braucht auch materielle Hilfe der Gemeindemitglieder. Der Stammapostelhelfer sprach das bereitwillige Opfer an, und die Pflege unserer Kirchen, die nicht selbstreinigend wären.

Bischof Norbert Auner, Apostel Jens Lindemann und Bezirksapostel Bernd Koberstein wurden zur Wortpredigt an den Altar gerufen.

Am Ende des Festgottesdienstes beglückwünschte der Stammapostelhelfer Jean Luc Schneider unseren Apostel Clément Haeck zu seinem 60. Geburtstag. Brüderlich teilten sich beide den Wunsch des Chores
„Der Herr segne und behüte dich, er lasse sein Angesicht leuchten über dir und gebe dir Frieden!“ (NC15)

Den musikalischen Rahmen bildeten der erwähnte Gemischte Chor, Männerquartett, ein Musikensemble, sowie die Pfeifenorgel. Das vielfältige Lob der Zuhörer erfreute alle Akteure für die hervorragende Leistungen.

Die Bildergalerie zeigt mehr als das, was hier beschrieben wurde.
Ik denk dat de inhoud van deze dienst in belangrijke mate als representatief kan worden beschouwd voor vele diensten in de Nieuw-Apostolische Kerk. Overigens heb ik vele verslagen gelezen en beluisterd van diensten die Jean-Luc Schneider vroeger en later heeft gehouden. Daar was ik meestal minder over te spreken want hij kan ook bijzonder onaangenaam op de mensen inpraten. Nu echter had ik alleen moeite met wat hij in het voorbijgaan "in de harten inbouwde" op het punt van de juist in de Nieuw-Apostolische Kerk uitdrukkelijk verlangde absolute (geloofs)gehoorzaamheid. In de praktijk komt dat namelijk neer op volstrekte eerbiediging van de hiërachische gezagsverhoudingen onder de "zegenaars". Verder geldt uiteraard ook hier: "als fraaie theorieën bij wijze van spreken iedere week worden herhaald, lijkt het natuurlijk al wel de praktijk..." Mooie woorden zonder daarbij (of juist eerst al) ook de toepasselijke mooie daden: dat is geen "levend geloof".
TjerkB schreef:(...)
Het verontrustte mij dat in de geloofsbeleving van vele doch waarschijnlijk de meeste gemeenteleden eerst en vooral kerkelijke ambtsdragers als beschermelingen moesten gelden. Hoe hoger betrokkenen op "de ambtsladder" waren "geplaatst", des te meer van ieders sympathie kwam ze toe. De voorbede ging naar ze uit, ze werden van alle kanten "ondersteund" en natuurlijk hadden ze net zoals "wij" nog wel enkele menselijke onvolkomenheden te overwinnen, maar "wij" waagden het vanzelf niet de beschuldigende vinger te wijzen en zeker niet naar hen want dan had je niet begrepen wat er in de Bijbel staat: "Die van ulieden zonder zonde is, werpe eerst den steen... " (Joh. 8: 7, SV). Zíj daarentegen deden soms weinig anders dan aan "ons" een spiegel voor te houden. Wat dat aangaat; in de Nieuw-Apostolische Kerk hebben de vermeende dienaren voor zichzelf door de jaren heen een breed instrumentarium ontwikkeld om de vermeende onderworpenen aan hun vermeende goddelijke gezag te behoeden voor een te hoge eigendunk. In elk geval dienen de gelovigen goed te begrijpen dat God de dienaren nu eenmaal heeft gegeven om hun leidslieden te zijn. De meest hoge dienaren weten "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" het best wat God wil dat anderen doen.

(...)
Dan kun je in Zwolle en omstreken wel tegenwerpen dat je je daar niet bewust van bent, maar dat getuigt na alles wat er sinds de jaren '90 van de vorige eeuw al op het Internet is komen te staan op zijn minst van onnadenkendheid. De échte beschermelingen dienen de onderhand talloze slachtoffers te zijn van ieders vermeende idolen die in hun ivoren torens de zakken vullen. Weg met de oude ballast en het systeemdenken! Eerlijke leden van de kerk - willen die onderdanig en bang zijn?

(...)


Uit: Bericht op "Di 19 Jan 2016, 11:10" in de thread "Opheffingsuitverkoop - alles moet weg!"
Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Overeenstemming van denken en handelen

Bericht door TjerkB »

BakEenEi schreef:(...)
Bedenk bovendien hoe de nieuw-apostolische kerkleiding in de praktijk pleegt om te gaan met "dissidenten". In mei 2007 liet Gerrit Sepers zich hierover ondubbelzinnig uit tegenover Christ-im-Dialog:
  • Wenn eine Gemeinde nicht mehr gehorcht, muss sie geopfert werden

    (...)
    CiD: Ist es der Kirche egal, wenn Geschwister einfach weggehen?

    Gerrit Sepers: Das System steht an erster Stelle. An erster bis zehnter Stelle. Und darum werden Menschen geopfert. Ich kenne Beispiele. Sehr schreckliche Beispiele. Am eigenen Leib erlebt und aus nächster Nähe beobachtet. Gott sei Dank gab es immer Leute, die sich dann um diese Seelen gekümmert und im Hintergrund geholfen haben.

    Bron: „Dann komme ich zurück.“
Het verdient trouwens aanbeveling om het interview met Gerrit Sepers bij Christ-im-Dialog in zijn geheel eens aandachtig te lezen want dan wordt het tevens duidelijk hoe kansloos een vernieuwingsbeweging zou zijn in de Nieuw-Apostolische Kerk.

(...)


Uit: Bericht door BakEenEi op "ma 14 feb 2011, 19:41" in de thread "Glaubenskultur.de kapittelt NAK(-catechismus) ongenadig"
Zie tevens op het voormalige Forum van Bauke Moesker het bericht op "Di 24 Jan 2012, 20:36", in de thread "Hooguit weten wij wat wij kunnen weten!"
Zie daarnaast ook het bericht op "Za 16 Jan 2016, 14:35" in de thread "Marcel Dagenbach houdt de Neuapostolische Kirche voor gezien"
@all

Dat klinkt niet erg bemoedigend... Is de hele situatie dan nu werkelijk compleet uitzichtloos? Het hierboven aangehaalde bericht schreef ik zo'n vijf jaar geleden. Misschien is er in de tussentijd iets veranderd en levert dat voortschrijdend inzicht op want dat is namelijk wat broeders en zusters in de Nieuw-Apostolische Kerk mij steevast bij spontane ontmoetingen voorhouden en wij soms even tijd vinden om met elkaar van gedachten te wisselen. Met andere woorden: zo overdreven streng en wei­nig ont­van­ke­lijk voor de op­vat­tin­gen van an­de­ren als men vroeger met zaken omging, dat behoort allang tot de verleden tijd. Het gaat er nu veel soepeler aan toe. Dus geldt bij wijze van spreken ook voor mij: "Echt, TjerkB is een paar jaar te vroeg vertrokken. Had hij gewacht, dan had hij zijn zin gekregen."

Zelden snijd ik in een gesprek met vrienden en bekenden uit de Nieuw-Apostolische Kerk, aan wie ik trouwens meestal voornamelijk prima herinneringen bewaar, ook aan welke forumactiviteiten ik er onder de bedrijven door op nahoud. Niemand wordt blij van één en al tragiek, denk ik dan, hoewel; wie echt wil weten hoe je op ooghoogte zielen kunt benaderen, die in de Nieuw-Apostolische Kerk onder het hun daar opgelegde juk zijn bezweken, ontkomt er niet aan ook kennis te nemen van feiten en omstandigheden die, als het aan de internationale kerkleiding ligt, nog altijd zwaar onder censuur staan. Het afdalen in een diepe put wordt dus belet!

"O," kan men 'in Zwolle en omstreken' nu wel gauw opmerken, "daar merken wij helemaal niets van; wij distantiëren ons van zo'n aantijging want dat onze zegenaars zulke lelijke streken uithalen lijkt ons hoogst onwaarschijnlijk". Maar dan zal men toch eerst déze voorafgaande vraag moeten beantwoorden: wat weet uzelf van de geschiedenis? Dus niet: wat meent u daarvan te weten, doch wat wéét u ervan? Reageert u nu -onnadenkend- "op de automatische piloot", óf met uw volle aandacht?

In "Hessen/Rheinland-Pfalz/Saarland" is men bij de Nieuw-Apostolische Kerk -goddank- al (bijna) zover dat om te beginnen kinderen van hun hart geen moordkuil hoeven te maken:
Nu de grote mensen nog... Heus, het is in feite nog maar 10 jaar geleden dat ikzelf meemaakte waarover ik destijds als volgt berichtte:
BakEenEi schreef:(...)
Ik herinner mij een gemeenteavond in de Nieuw-Apostolische Kerk, in 2005 of in 2006. Toen werd een ieder gevraagd om daarvoor ideeën aan te reiken. Ik vroeg of ik in plaats daarvan 10 minuten spreektijd kon krijgen. Oei! Degene die er kennelijk over ging, zo begreep ik wel, was op van alles voorbereid maar zó'n lumineus idee - ging dat niet misschien een tikkeltje te ver? Toegegeven, ik maakte het opzettelijk ook wel een beetje spannend want nadat bij betrokkene de wenkbrauwen langer dan bij een doorsnee verbazing gefronst waren gebleven, besloot ik aan die bovengemiddelde verbazing recht te doen. Ik merkte dus op: "Ik zal mijn uiterste best doen om alle ingekapselde agressie van de afgelopen vijftig jaar in tien minuten tot een kwartier zo samen te vatten, dat mijn boodschap duidelijk overkomt". Dit leidde ertoe dat in allerijl de schriftelijke aanvraagprocedure van toepassing werd verklaard. Dat werd nog een leerzame ervaring. Bovendien: wie schrijft, die blijft. Het was lang geleden -mogelijk voerde die vage doch niet onwelkome onverwachte herinnering zelfs terug tot in mijn verkeringstijd- dat ik mij vol overgave had geoefend in het welluidende proza dat nu wellicht de doorslag kon geven...

(...)


Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Ma 31 Dec 2012, 15:27" in de thread "Heersers in de kerk (7): De nieuw-apostolische gedragscode"
Zie aldaar ook het bericht op "Ma 04 Feb 2013, 19:15", in de thread "Heersers in de kerk (5): In de greep van de macht"
BakEenEi schreef:(...)
Tijdens de bewuste gemeenteavond kwamen vanaf 20.00 uur eerst uitgebreid al degenen aan het woord die altijd al spraken. Rond 21.10 uur kreeg ik een knipperend groen licht en vertelde ik over 1 Korinthiërs 12 want daar staat onder andere in:
  • Wanneer één lichaamsdeel pijn lijdt, lijden alle andere mee; wanneer één lichaamsdeel met respect behandeld wordt, delen alle andere in die vreugde.
Juist dienaangaande kwam er in mijn kerk bitter weinig uit de verf. Toen mijn spreektijd bijna voorbij was, verwees ik nog naar Romeinen 12. Hiermee gaf ik een invulling aan de eenmalige uitzondering die men trof.

(...)


Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Ma 31 Dec 2012, 18:12" in de thread "Heersers in de kerk (7): De nieuw-apostolische gedragscode"
Zie aldaar ook het bericht op "Ma 04 Feb 2013, 19:15", in de thread "Heersers in de kerk (5): In de greep van de macht"
Nadat ik zo ongeveer 50 jaar lang vanwege het eenrichtingverkeer in de communicatie binnen de Nieuw-Apostolische Kerk mijn mond had gehouden, kreeg ik met grote moeite één keer en wel tegen het einde van een informele bijeenkomst toch nog "het woord". Een spreekbeurt derhalve in de categorie "eens maar nooit weer".

Alles in de kerk die ik verliet moe(s)t zuiver gaan zoals de hoogmogende heren, de "officials", het willen; in Saarbrücken aangevoerd met maar liefst vier VIP-coaches:
TjerkB schreef:(...)
Onderaan in dit verlag wordt echter vermeld: "Die Bildergalerie zeigt mehr als das, was hier beschrieben wurde." Zie daarom ook het bedoelde beeldverslag van deze "Bezirksgottesdienst 3. Feb. 2013". Ik nam er de tijd voor om een en ander aandachtig door te lezen en in alle rust te bekijken.

Mijn eerste indruk was: een herkenbare sfeer...

(...)
Onder "officials" te verstaan de "hoge(re)" "dienaren" die toegang hebben tot de "officiersmess". Alles goed en wel, maar in hun kringen, en geregeld ook onder het genot van een hapje en een drankje; dáár worden de zaken -argeloos over de hoofden van martelaren heen en aan al hun noden voorbij- nu eenmaal bekokstoofd.

Was dát éérst maar eens daadwerkelijk de verleden tijd. Zie verder het bericht op "Wo 20 Jan 2016, 10:11" in de thread "Opheffingsuitverkoop - alles moet weg!".

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Overeenstemming van denken en handelen

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef:(...)
Onder "officials" te verstaan de "hoge(re)" "dienaren" die toegang hebben tot de "officiersmess". Alles goed en wel, maar in hun kringen, en geregeld ook onder het genot van een hapje en een drankje; dáár worden de zaken -argeloos over de hoofden van martelaren heen en aan al hun noden voorbij- nu eenmaal bekokstoofd.

Was dát éérst maar eens daadwerkelijk de verleden tijd.

(...)
@all

Aan de hand van de drie berichten hieronder uit 2012 wil ik het bovenstaande nog graag wat verduidelijken. Ik realiseer mij namelijk terdege dat enkel "gemopper" lastig te duiden valt als constructieve kritiek. Echter, als constructieve kritiek in dovemansoren valt, levert dat veelal de ideale voedingsbodem op voor een conflict.

Aan mijn bijdragen aan het "forumberaad" kan echter worden afgeleid dat ik geen fan (meer) ben van de Nieuw-Apostolische Kerk. Dat klopt. Het eenrichtingverkeer in de communicatie sloopte mijn krachten. Daarover ben ik bitter gestemd. Als de zaken zich ten goede keren, zo verklaarde eerder Gerrit Sepers tegenover Christ-im-Dialog, "dann komme ich zurück", onder vermelding van alle daaraan verbonden mitsen en maren. Ook ik heb mij wel eens afgevraagd wat er zou moeten gebeuren om in de Nieuw-Apostolische Kerk terug te willen keren. Gevoelsmatig is dat trouwens nog altijd een utopie. "De echelons worden afgeschaft: niemand is hoger dan welke naaste dan ook. Het normale moet maar weer normaal worden. Voor dynastieën geen plaats. Bijzaken worden weer bijzaken", schreef ik daarover op 15 september 2009 aan apostel Peter Klene. Dat was te veel gevraagd. Maar niet alleen dat. (...) Desondanks probeerde ik vastberaden constructief te zijn bij wat ik daardoor noodgedwongen naar buiten bracht. Het ging, getuige de alsmaar toenemende enorme hoeveelheid verontrustende forumberichten in binnen- en buitenland over de Nieuw-Apostolische Kerk, immers bepaald niet alleen om mij. Hoe kun je dan in grote lijnen constructief aangeven waar het feitelijk aan schort?

Al propageert men in de Nieuw-Apostolische Kerk nu al jarenlang de "eigen verantwoordelijkheid" die de gelovigen zouden hebben; in de praktijk is deze verantwoordelijkheid op welhaast verstikkende wijze aan banden gelegd, met name voor kerkelijke ambtsdragers die het -op straffe van uitsluiting- pertinent niet vrij staat om een helpende hand te reiken indien hogere verantwoordelijk leidinggevenden om welke hun moverende redenen dan ook al hadden besloten zulks na te laten:
Redactie schreef:(...)
"Dat went nooit." Waar zou dat vandaan komen, ergens niet aan te zullen wennen? Ik herinnerde mij een recent gesprek over hoe er in ons land alom positieve ervaringen worden opgedaan met het weghalen van nutteloze verkeersborden. Zoek maar eens bij Google op "overbodige verkeersborden weg". Ook kwam de gedachte op aan een vroegere buurman, die vaak in de tuin zat en dan aan het schrijven was. Jaren later ontdekte ik waarover het ging, toen een tentamen handelde over één van diens boeken. Daarin werd o.a. de geschiedenis beschreven van de psychiatrie in het Belgische plaatsje Geel. Hier namelijk vervulde vroeger de locale bevolking een werkelijk prachtige rol bij de zorg voor naasten met op dat gebied een hulpvraag. Zoek evt. bij Google op "psychiatrie Geel". Ik hield het met al deze associaties nu maar voor gezien toen ik stuitte op jeugdervaringen met de politie in combinatie met het fenomeen "Verboden zich op het gras te bevinden":
Wat ik ermee wil zeggen, is dit: hoe ver kun je soms -met zijn allen- zijn afgedwaald van wat feitelijk de kern is van het apostolische werk?! Wie de samenvatting die Jezus Christus gaf van alle geboden, destijds in de samenleving, te ver terugvoert in de geschiedenis, mag denken aan de behoeftepiramide van Maslow!

(...)


Uit: Bericht het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Di 14 Feb 2012, 14:53", in de thread "Recente intimidatiepraktijken bij de Nieuw-Apostolische Kerk"
Zie ook het bericht op "Wo 24 Jun 2015, 07:53" in de thread "Opheffingsuitverkoop - alles moet weg!"
Eén saillant voorbeeld:
  • BakEenEi schreef:(...)
    Uit mijn schrijven van 6 april 2012 aan districtsapostel in ruste De Bruijn:
    • Afbeelding
      Afbeelding
    (...)


    Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Do 11 Okt 2012, 21:19", in de thread "Een foto overgenomen... "
Een ander punt van kritiek, dat ik op mijn manier van de daken heb willen schreeuwen, is wat ik omschreef als "de verplichte afname van het totaalpakket". Zie het onderstaande bericht:
BakEenEi schreef:(...)
Voor mij persoonlijk was in deze kerk het klimaat niet meer te harden. Degenen die het rechtstreeks aangaat, weten precies hoe ik dit bedoel, maar niemand onder hun bleek er de behoefte aan te hebben daaraan iets te verbeteren. Dit op zichzelf beschouwd leverde uiteraard de zoveelste ongerijmdheid op. Nadat ik mij in het ledenregister al had laten uitschrijven, zag ik het aankomen hoe het op de (tweede) Europese Informatieavond -van 4 december 2007- verkeerd zou uitpakken. Hierdoor besloot ik één van de bestuurders tijdig en adequaat te waarschuwen, doch wat ik had opgemerkt werd weggewuifd. Later kwam ik tot het inzicht dat men belangrijke kansen liet liggen om de m.n. op de Europese Jeugddag 2009 gepredikte verzoening als het ware te verzilveren. Ook toen zag de bestuurder (iemand anders, nu) tot wie ik mij had gewend niet in dat het wat om het lijf zou hebben wat ik daaromtrent aankaartte. Ten slotte besloot ik om er bij het (internationale) bestuur veel voor moeite te doen om te voorkomen dat het uit de hand zouden lopen met de rechtszaken tegen broeder Ronald Rohn. Keer op keer echter werden mijn aanbevelingen door de "Godsgezanten" genegeerd. Had men er daarentegen wat mee gedaan, dan hadden drie rampen zich niet voltrokken.

Ben ik nu zo'n held en begin ik er daarom zelf maar over?! Niet bepaald, maar ik ben wel een zodanig door de rauwe hardheid van de nieuw-apostolische geloofspraktijk gevormde ervaringsdeskundige, dat ik wéét dat het voor alle betrokkenen beter was geweest indien men een aantal bijzaken los had willen gaan zien van wat naar het evangelie van Jezus Christus de hoofdzaak mag zijn, namelijk de liefde van God. Die is van een andere orde dan het beschamende eigen belang. Ik ben dus van mening dat de bestuursleden in kwestie zich hebben laten leiden door de verkeerde motieven. Ook vind ik dat men bij anderen nodeloos de vrede heeft verbroken. Niet bij een enkeling, doch bij velen. Bij zeer velen zelfs. Dit getuigt van onhebbelijkheden waarvoor er in het werk Gods helemaal geen plaats is. Overigens betreft het hier een fenomeen, dat ik al minstens 10 jaar geleden bij de kerkleiding nadrukkelijk onder de aandacht bracht. Dertig jaar geleden begon ik er al over! Als in Zijn werk niet ieders gelijkwaardigheid wordt geëerbiedigd, is het niet Zijn werk! Spijtig genoeg worden in de Nieuw-Apostolische Kerk de zaken zó voorgespiegeld alsof Zijn genade zuiver zou zijn weggelegd voor hen, die het "totaalpakket" afnemen. Wie niet het evangelie van Jezus Christus omarmt inclusief alle nieuw-apostolische wetten en regels en wie niet tevens de wel degelijk door de internationale kerkleiding verordonneerde ongeschreven voorschriften en codes erbij accepteert; die valt bij de bestuurders van deze kerk in ongenade. Bestuurders nota bene die exclusief voor zichzelf en hun dienstknechten hoedanigheden claimen als zegenaars, Godsgezanten, dienaren en Boden van Jezus Christus. Alle overigen zijn "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" de onderworpenen aan hun ultieme gezag; kortom "de rest van de mensheid - dead or alife". (...) Kunnen pretenties van mensen nóg hoger reiken?

(...)


Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Wo 29 Aug 2012, 22:22", in de thread "Vrede laat Ik u, Mijn vrede geef Ik u"
Zie tevens het bericht op "Ma 04 Jan 2016, 10:41" in de thread "Opheffingsuitverkoop - alles moet weg!"
De reden waarom dat "totaalpakket" mij echt ongelofelijk dwarszit, lichtte ik als volgt toe:
  • BakEenEi schreef:@all

    Er is in de Nieuw-Apostolische Kerk natuurlijk al jarenlang sprake van een op handen zijnde catechismus. De kerkleiding verwacht dat wanneer deze in drukvorm voorligt, ieder er reikhalzend naar heeft uitgezien. Het zou God hebben behaagd alleen een Duitse, Engelse, Franse, Portugese, Russische en Spaanse editie te laten verschijnen. Een kinderstem in mij reageerde destijds spontaan en zei: "Waarom niet in het Chinees, niet in het Fries en in het Nederlands?" Hierna stond ik een keer met mijn fiets te wachten bij een verkeerslicht en moest ik opeens denken aan beelden die ik op het Journaal had gezien. Thuisgekomen ging ik er via het Internet naar op zoek. Tot mijn verbazing vond ik snel die ene foto die ik zocht:
    • Afbeelding
    Denk je nu eens in, zo ging het in mij om, dat er bovenaan op de berg die deze "reizigers" straks oversteken mannen in zwarte kostuums staan te wachten om aan een ieder die passeert een flyer uit te delen met informatie over de laatste herziene versie van de nieuw-apostolische geloofsleer. Op achterkant ervan zag ik al in kleine letters gedrukt staan dat de volledige informatie over de kennis der waarheid in 2013 beschikbaar komt in het Duits, Engels, Frans, Portugees, Russisch en Spaans. De mannen wensen de vluchtelingen die vermoedelijk eerst dachten dat het hopelijk om een waardebon ging nog een goede reis en een behouden aankomst...

    Later las ik in een "Woord van de maand" dat stamapostel Leber meent dat alleen apostelen van de Nieuw-Apostolische Kerk de Bijbel kunnen uitleggen. "Hoe kan het dan," zei opnieuw een kinderstem in mij, "dat er al sinds 1863 in het apostolische werk vaak zo veel onduidelijkheid heeft bestaan over allerlei zaken?" Tegelijkertijd voelde ik mij bijna schuldig over zo'n kind in mij "in de oppositie". Datzelfde kind zette mij er eerder toe aan om in een forumbericht elders op te schrijven dat wij maar niet moesten uitsluiten dat God de tijd omwille van de uitverkorenen nog zou verlengen, wat deze catechismus betreft die al in 2008 klaar moest zijn. Intussen heeft de tijd ons geleerd hoe het heeft uitgepakt.

    Op het ogenblik verkeren de nieuw-apostolische gelovigen in een impasse want terwijl het oude is voorbijgegaan, moet het nieuwe zich nog aandienen. Wat God wil dat een ieder precies gelooft, zal straks het eerst bekend zijn bij wie Duits, Engels, Frans, Portugees, Russisch of Spaans spreekt. "Dat geloof ik niet!", klonk het bij mij met kracht vanuit de oppositie: "Die catechismus heeft net zo weinig om het lijf als die keizer in een sprookje met een nieuw hemd!" Het worden 600 bladzijden, vernam ik en-passant.

    Zo dwaalden mijn gedachten nu af naar het alleszeggende "hoofdstuk 13":
    • [1] Al sprak ik de talen van alle mensen en die van de engelen – had ik de liefde niet, ik zou niet meer zijn dan een dreunende gong of een schelle cimbaal. [2] Al had ik de gave om te profeteren en doorgrondde ik alle geheimen, al bezat ik alle kennis en had ik het geloof dat bergen kan verplaatsen – had ik de liefde niet, ik zou niets zijn. [3] Al verkocht ik mijn bezittingen omdat ik voedsel aan de armen wilde geven, al gaf ik mijn lichaam prijs en kon ik daar trots op zijn – had ik de liefde niet, het zou mij niet baten.
    Geloof daarom de ijdeltuiten níet die straks aankomen met 600 pagina's vol kortzichtigheid!!

    • [6] De onaanzienlijke zal genade en vergeving vinden, maar machtigen worden aan een machtig oordeel onderworpen. [7] Hij die over allen heerst bekommert zich niet om het aanzien dat iemand geniet, hij deinst niet terug voor iemands grootheid. Groot en klein heeft hij zelf geschapen en voor iedereen zorgt hij op dezelfde wijze, [8] maar wie sterk is zal een strenger onderzoek ondergaan.
      Uit: Wijsheid 6 (NBV)

      Hoogmoed begint wanneer de mens de Heer verlaat, zijn hart zich verwijdert van hem door wie hij gemaakt is.
      Uit: Jezus Sirach 10: 12 (NBV)

      Maar alles wat verwerpelijk is en iedereen die zich met gruwelijke dingen en leugens inlaat, komt de stad niet binnen, alleen zij die in het boek van het leven staan, het boek van het lam.
      Uit: Openbaring 21: 27 (NBV)

      Leg daarom de leugen af en spreek de waarheid tegen elkaar, want wij zijn elkaars ledematen.
      Uit: Efeziërs 4: 25 (NBV)
    Groet,
    BakEenEi


    Bron: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Za 29 Jan 2011, 15:47", in de thread "Criticasters of opbouwwerkers?!"
Ten slotte; het gaat in het leven ook om de beschermwaardigheid van ieders hoogst persoonlijke menselijke maat. Uit respect voor het leven zou niemand het vaste principe misstaan om anderen in dat opzicht welbewust volkomen heel te laten. Als mensen er moeite mee hebben om zo'n belangrijk principe op de juiste waarde te schatten, betreft het primair een kwaliteit waarin men zelf tekortschiet. Wie het dan echter moet ontgelden, gun ik het bevrijdende vermogen om baas te zijn in eigen brein, en het verwarmende begrip van dierbare naasten. Vrij vertaald: stop de "Rücksichtlosigkeit". Zie onder:
BakEenEi schreef:(...)
In de onderstaande grafiek wordt iemands levensloop weergegeven. Je ziet precies welke gebeurtenissen zich in de loop van de tijd voordoen en hoe ze soms met andere gebeurtenissen samenvallen:
  • Afbeelding

    Bron: "Psychologie in de moderne wereld", pag. 240; ISBN 90 10 00904 1
Wat mij frappeerde was de inzichtelijkheid. Die kan nodig zijn om te begrijpen wat iemand soms te verstouwen heeft en hoe diegene zich gaandeweg overvraagd kan voelen, al zegt het nog niks over bijvoorbeeld de draagkracht van de persoon. Maar de eyeopener voor mij was hierbij wél, dat je -in probleemsituaties- door zó te inventariseren vrij snel kunt overzien welke zaken bij elkaar opgeteld een bepaalde impact hebben.

Ik betrek het op zielzorg, ervan uitgaande dat dit voor ons allen maatwerk (!) mag zijn. Een willekeurig voorval kan de ene persoon nauwelijks en de andere persoon juist enorm aangrijpen. Stelt de laatste zich dan aan? Hoe gretig wordt er immers soms al vliegensvlug geoordeeld?! Om de gedachten te bepalen... Een militair met een posttraumatisch stress-syndroom lag in Utrecht bij een vijvertje op het gras, samen met vrienden, even te genieten van de zon toen er een automobilist stopte met pech. Door de diesellucht van de oude auto raakte deze militair volkomen in paniek want het herinnerde hem aan een oorlogssituatie die hij had meegemaakt.

Door allerlei ervaringen kan bij mensen op enig moment de rek eruit zijn. Of bijna de rek eruit. Of wat dan ook. Mag zoiets er nog wel toe doen, in de kerk? Mijn ervaring in de Nieuw-Apostolische Kerk met spijtig genoeg vele "hoge(re) dienaren" is helaas dat het ze geen biet kan schelen hoe het met je is gesteld, wanneer je nota bene zélf aangeeft: dit kan ik er niet meer bij hebben! Het maakt ze echt... geen donder uit. Je mag doodvallen (!!), van ze. Zó érg is het zelfs!! Volledigheidshalve zeg ik er nog maar even bij dat ik verdomde goed wéét waarover ik het nu heb. Ik spreek voor mijzelf en voor vele anderen wier levensverhalen ik ken!!

(...)


Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Di 03 Jul 2012, 20:00", in de thread "Recht van overpad"
Samenvattend: zolang het in de Nieuw-Apostolische Kerk niet ophoudt met de onherbergzaamheid die voortkomt uit onbegrip met betrekking tot het bovenstaande, "komme ich nicht zürück".

Groet,
TjerkB :shock:
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Overeenstemming van denken en handelen

Bericht door TjerkB »

@all

Over de gewenste "overeenstemming van denken en handelen" gesproken; in de thread "Geen woorden maar daden" plaatste ik twee jaar geleden het onderstaande bericht...
TjerkB schreef:@all

In dit verband herinner ik mij nu het volgende bericht:
BakEenEi schreef:(...)
Doordat "het spel" door de machtigen hard wordt gespeeld, zijn er sindsdien vele nieuw-apostolische gelovigen gesneuveld. Bijvoorbeeld te denken aan de districtsoudste Thomas Feil, over wiens lotgevallen op dit Forum uitvoerig werd bericht. Talloze anderen gaan ten onder door de "op het hoogste niveau" in de Nieuw-Apostolische Kerk akkoord bevonden spelregels. Koppen dicht bijvoorbeeld over financieel wanbeheer. Twee jaar geleden, in april 2010, nadat hij mij o.a. had voorgehouden dat ik mij van het werk Gods (!) zou hebben gedistantieerd, schreef ik aan districtsapostel Armin Brinkmann het volgende:
  • (...) Maar nu; nu kijkt u op "anderen" neer. U bent een doorgewinterde zakenman geworden met genoeg eelt op de ziel om lastpakken van u af te houden. En zo handelt de nieuw-apostolische kerkleiding (tegenwoordig) "in commissie". Wie niet in stilzwijgen knipt en buigt wordt in uw politieke machtsbestel genegeerd, geïsoleerd en die mag helemaal wegkwijnen; althans daar stuurt u het met uw ongenaakbare houding op aan. Want u bent alleen een helper voor hen die eerst u helpen. Voor wat hoort wat. Hierbij wil ik het verder maar laten. De Nieuw-Apostolische Kerk wordt in Duitsland "een klassieke sekte" genoemd, zo las ik. Voor mij lijkt het intussen meer op een criminele organisatie. (...)
Uiteraard kun je dan in de Nieuw-Apostolische Kerk compleet "verrekken", zoals de Redactie elders op dit Forum al aanhaalde, welke kans ikzelf trouwens maar niet heb afgewacht, doch zulks terzijde, maar er is op deze manier bij dit kerkgenootschap vanzelf wel iets grondig mis. Voordat ik de kerk verliet, heb ik daarover wel 10 jaar lang mijn zorgen uitgesproken, bij allen die het aanging. Wie redelijk goed oplet, ziet het immers allemaal gebeuren wat er stilaan verkeerd uitpakt. In de Nieuw-Apostolische Kerk evenwel wordt een ieder geacht "de machtigen" níet tegen te spreken. Zij zouden aller dienaar zijn! Alleen; als je daarvan bitter weinig merkt, gaat er vast een keer lampje branden, wat je natuurlijk kunt negeren. Net zoals gezondheidsklachten. Echter, niet alles wat vanzelf komt, gaat ook vanzelf weer over. Zó ook bij de Nieuw-Apostolische Kerk, waar de machtigen hun hand lelijk hebben overspeeld. Niet op één terrein, doch op vele. Men is het vertrekpunt uit het oog verloren. Nee, niet voor de organisatie; maar het vertrekpunt in Zijn werk voor de levende have. In dat opzicht is er wel degelijk een faillissement in zicht. Het faillissement van de zelfgenoegzaamheid onder de machtigen. Niemand scheelde het wat, toen ik -vóórdat Brinkmann in Nederland aantrad- waarschuwde voor diens woorden...
  • "Ein offen bekannter oder sogar am Altar verkündeter Lehrwiderspruch kann nicht hingenommen werden"!!
Ondertussen, zo bleek later, liep betrokkene rond met ten minste één groot geheim: doordat hij zich niet aan de statuten had gehouden, was de gebiedskerk Nordrhein-Westfalen al in 2007 voor 10 tot 15 miljoen euro aan offerontvangsten kwijtgeraakt aan een internationale oplichtersbende. Met zo'n akkefietje kom je in de Nieuw-Apostolische Kerk als machtige bestuursvoorzitter straffeloos weg. Ook een tweede akkefietje in dezelfde orde van grootte (!) kan er nog wel mee door. Immers: "In de Nieuw-Apostolische Kerk evenwel wordt een ieder geacht 'de machtigen' níet tegen te spreken." Ja apostel, nee apostel. [wordt vervolgd op TV]

(...)


Uit" Bericht op het forum van Bauke Moesker op "Wo 06 Jun 2012, 10:21" in de thread "zal NAK NL doop andere kerken volledig erkennen?"
Dat ik trouwens bepaald niet de enige ben, die -noodzakelijkerwijs- bij het functioneren van Armin Brinkmann (eerst bij hemzelf) aan de bel trok, bewijst ook de onderstaande reactie bij Glaubenskultur-Magazine:
04.01.2014 C. G. aus S.
@ M.M. - Das was du schreibst kann ich nur unterschreiben. In meiner Gemeinde gibt es viele (selbst sehr betagte) Geschwister, die es ebenfalls kaum erwarten können, dass der unchristliche BA hier in NRW endlich abdankt. Schöner wäre es natürlich gewesen, wenn er "unehrenhaft" entlassen worden wäre und es nicht das "Gentlemen's Agreement" zwischen Leber und Brinkmann (siehe GD in Duisburg 2012) gegeben hätte, dass ihm seine völlig überzogenen Ruhestandsbezüge weiterhin aufrechterhalten lässt. Man bedenke, dass mal ein Bundespräsident wegen deutlich weniger Verfehlungen (mit deutlich geringeren Summen) zurückgetreten ist!!! Aber es gibt doch ein Sprichwort, dass Gottes Mühlen langsam mahlen... Er wird seine gerechte Strafe noch finden. Und wenn es nur dadurch ist, dass er von immer mehr "treuen" Geschwistern gehasst wird. So sagte es mir vor Kurzem sogar noch ein befreundeter Bischof hier in NRW. Das passiert, wenn man einen nicht sehr gebildeten Menschen in so jungen Jahren bereits zu einem Apostel ruft. Seine Arroganz und sein unendliches Machtstreben haben ihn nun (vorzeitig) zu Fall gebracht. Uns hier bleibt nur zu hoffen, dass der zukünftige BA Storck SEINEN Fokus mal wieder auf den Glauben, die Nächstenliebe und die Seelsorge legen wird. Alles, was Brinkmann NICHT (vor)gelebt hat...


Bron: "Leserbriefe" m.b.t. Premium-Artikel "Verhandlung in Bochum (update d.d. 02-01-2014) - NAK NRW führt Rechtsstreit gegen unflätigen Kritiker"
Als gemeenteleden zich zó over deze "districtsapostel" uitlaten, heeft hij domweg de beest uitgehangen. Ongelofelijk, dat niemand daadwerkelijk ingrijpt om de ellende te beteugelen die zulke bobo's veroorzaken.

Opnieuw worden wij met de neus op het simpele feit gedrukt dat in dit hele bestuurlijke geheel de districtsvoorgangers de zwakste schakel zijn. Het omslagpunt ligt absoluut bij hen. Overdreven gevoelig voor complimenten van bovenaf in de organisatie, voor "een extra hoog ambt", voor het aanzien dat men wenst te genieten, gedragen deze "regiomanagers" zich als onnozele halzen, als gedoogridders en slijmjurken. Aan de andere kant; blijkbaar is er op de nieuw-apostolische kerkvloer nog altijd grote vraag naar zulke leidslieden die aldus kans zien om het gezonde verstand te betoveren. Dat kost je dan je geld en je leven!!

Groet,
TjerkB :shock:


Bron: Bericht op "Wo 08 Jan 2014, 12:55" in de thread "Geen woorden maar daden"
Ook via het Forum van Bauke Moesker wees ik al uitdrukkelijk en bij herhaling op de betreffende kennelijke misstand. Zie bijvoorbeeld de volgende quote:
BakEenEi schreef:(...)
Ook ik moet zeggen dat ik in mijn hele leven nog nooit zoiets raars heb meegemaakt als de hele schijnvertoning rond de opvolging van districtsapostel De Bruijn. Hoewel het in Nordrhein-Westfalen al jarenlang een publiek geheim bleek te zijn hoe die zaak beklonken was en dat "de man van 10 miljoen" ook in Nederland wel even een varkentje zou gaan wassen, werd hier nog aan iedereen wijsgemaakt dat men "worstelend in gebeden" (vgl. refrein lied 13, gezangboek H.A.G.E.A.) voor de stamapostel, die erover zou dienen te beslissen, hoopte op de juiste "vingerwijzing Gods". Naderhand kwam echter zelfs uit de stukken naar voren dat districtsapostel Armin Brinkmann al bij Residence Eimersstaete betrokken was voordat in Arnhem er een eerste steen was gelegd. Ten onrechte hadden in mei 2011 sommigen met betrokkene nog medelijden omdat hij zich moest inwerken in "Der Fall Rohn". Nee hoor, daar wist de beste man al alles van; althans in die veronderstelling leefde hijzelf. Hij zou wel even korte metten maken met zo'n rotte vis als Ronald Rohn want immers: wat criminelen in Engeland hem hadden geflikt, zou hem niet een tweede keer overkomen. De tikkende tijdbom onder dit "Top Secret" hadden hem helemaal op scherp gezet. Rohn kreeg dus de volle laag.

Dat begon na diens aantreden op 15 mei 2011 al direct met een misslag op 16 juni 2011. Zie hieromtrent het redactionele bericht van "Zo 25 Nov 2012, 16:23" in de thread "Hooguit weten wij wat wij kunnen weten!"

Nog voordat (in december 2012) de catechismus uitkwam dreigde de als een doorgewinterde fascist acterende Armin Brinkmann al (in maart 2011) met sancties.

(...)
Gisteren na een begrafenis die ik bijwoonde, sprak een "hogere dienaar" mij aan. Hij informeerde of met mij alles goed was! Ik gaf dus aan hoeveel zorgen ik mij maak over zijn kerk. "De kerk betekent niks voor mij", was zijn reactie; "ik doe het voor de broeders en zusters". Voor sommigen waarschijnlijk wel, dacht ik, doch voor anderen zéker niet!

(...)


Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Zo 30 Dec 2012, 23:42", in de thread "oproep boycot van districtsdiensten o.l.v. Brinkmann"
Zó zit dat dus: "De kerk betekent niks voor mij - ik doe het voor de broeders en zusters." Ja ja... Waarmee ik uiteraard ondubbelzinnig bedoel te zeggen: néé, néé!

Niet in de laatste plaats omdat ikzelf als administrateur werkzaam ben geweest "in de keuken van de kerk", had ik snel door dat er werkelijk iets niet in de haak was. Welke ook de staat van dienst moge zijn van de hier acterende kerkvorsten; ze hebben zich lelijk vergaloppeerd. Als Fries betuig ik: "It is mei sizzen net te dwaan!"

Zie in dit verband verder het bericht op "Vr 27 Nov 2015, 16:41" in de thread "Der Fall Rohn".

Groet,
TjerkB :shock:


N.B.
BakEenEi schreef:(...)
Hoe gaat het in de Nieuw-Apostolische Kerk dan feitelijk in zijn werk als de karavaan verder trekt, terwijl menigeen onderweg psychisch letsel oploopt waar vervolgens niemand een boodschap aan schijnt te hebben?

Misschien valt dit als volgt te verduidelijken. (...) In de Nieuw-Apostolische Kerk ligt de nadruk sterk op "het einddoel", waarmee het hemelrijk wordt bedoeld dat de gelovigen -bij goed gedrag- mogen binnengaan wanneer de goddelijke beloften zich vervullen. Op reis ernaartoe kunnen allerlei omstandigheden belemmerend werken, maar dan zijn "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" de aanwijzingen vanaf "het levende altaar" van cruciale betekenis om op te volgen: "het woord Gods". De hoofdpunten van de prediking worden hiermee voorgesteld als zijnde van levensbelang. Bijna altijd gaat het er daarbij om over problemen heen te stappen, je op de pelgrimsreis niet te laten ophouden, enzovoort. Indien er op dergelijke wijze jaren aaneen op de leden van een kerkgemeente wordt ingepraat, leert natuurlijk niemand hoe zielen die lijden onder conflicten op een helende manier weer op de been kunnen worden geholpen. Het standaardantwoord op geestesnood is simpelweg: help uzelf. De dienaren willen je dan verder wel "gedenken" in hun gebeden.

Onder zielzorg wordt in de Nieuw-Apostolische Kerk dan ook voornamelijk verstaan dat er openbare erediensten plaatshebben; dat gelovigen mogen uitspreken wat ze dwarszit en dat er dan met ze wordt gebeden.

Niemand echter, die zich geroepen voelt om de oorzaak van een probleem weg te nemen. Nee, dat heeft in de Nieuw-Apostolische kerk géén en-ke-le prioriteit. Iedereen heeft immers zo zijn of haar eigen besognes. So what? Door te zinspelen op de mooie vergezichten in het geloof, is het de bedoeling dat gelovigen zich al bijna verlost wanen van wat hun leven ondertussen wellicht danig verzuurt. "Zet hem op!", is vaak de teneur van de prediking.

(...)


Uit: Bericht op het voormalige forum van Bauke Moesker op "Ma 04 Feb 2013, 17:26", in de thread "Heersers in de kerk (5): In de greep van de macht"
Zie ook het bericht op "Zo 29 Jun 2014, 20:37" in de thread "Kan het niet eens ophouden met die eeuwigdurende kritiek"
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Overeenstemming van denken en handelen

Bericht door TjerkB »

  • [21] Daerom afgeleght hebbende alle vuylicheyt ende overvloedt van boosheyt, ontfanght met sachtmoedicheydt het woordt dat in u geplant wordt, ’t welck uwe zielen kan saligh maken.
    [22] Ende zijt daders des woordts, ende niet alleen hoorders, u selven met valsche overlegginge bedriegende.
    [23] Want soo yemandt een hoorder is des woordts, ende niet een dader, die is een man gelijck, welcke zijn aengeboren aengesicht bemerckt in eenen spiegel.


    Bron: De Alghemeyne Sendt-brief des Apostels JACOBI - Het Eerste Capittel. (Statenvertaling 1637)
@all

Een spreekwoord zegt: voor dit werk heb je Jobs ge­duld en Sa­lo­mo’s wijs­heid no­dig. (...) Ik dacht aan hachelijke toestanden, waarbij het spitsroeden lopen is terwijl er veel op het spel staat. Maar het zou ook een leer- of werkomgeving kunnen betreffen waarin onder moeilijke omstandigheden belangrijke doelen te bereiken zijn.

It's not easy being perfect, kwam bij mij op.

Als er geen voortgang wordt geboekt, kan het soms helpen een bepaalde aanpak over een andere boeg te gooien. De Bijbel geeft in die samenhang een aanwijzing:
  • [5] Ende Simon antwoordde ende seyde tot hem, Meester wy hebben den geheelen nacht over gearbeyt, ende niet gevangen: doch op uw’ woort sal ick het net uytwerpen.
    [6] Ende als sy dat gedaen hadden, besloten sy een groote menichte visschen, ende haer net scheurde.
    [7] Ende sy wenckten hare medegenooten, die in het ander schip waren, dat sy haer souden komen helpen. Ende sy quamen, ende vulden beyde de schepen, so dat sy by na soncken.


    Bron: Het Heylich EUANGELIUM, Na de beschrijvinge LUCAE. Het v. Capittel (Statenvertaling 1637).
Door de eeuwen heen heeft menigeen door raadgevingen als deze zich in het geloof staande weten te houden. Misschien ontstond mede hierdoor wel het spreekwoord: als het niet kan zo­als het moet, dan moet het maar zo­als het kan.
  • Zouden wij ook eenmaal komen,
    waar de levensstroom ontspringt
    en aan d'altijd groene zomen,
    Christus' kerk Zijn lof steeds zingt.


    Bron: Eerste couplet van lied 82, zangbundel Joh. de Heer
In die zin was het ook ons als christenen immers best wel ergens om begonnen. Daarbij herinner ik mij vanuit mijn jeugd het refrein van lied 38 (gezangboek H.A.GE.A., 1953): "Mag die weg soms moeilijk gaan, op het einddoel komt het aan!" Want goddank: "Ick vermagh alle dingen door Christum die my cracht geeft." Bron: De Sendt-brief des Apostels PAULI Aen de PHILIPPENSEN. Het iiij. Capittel: 13 (Statenvertaling 1637). Door mijn grootouders ken ik ook het volgende lied:
  • Al staat de zee ook hol en hoog,
    en zweept de storm ons voort;
    wij hebben 's Vaders Zoon aan boord,
    en 't veilig strand voor oog.


    Bron: Refrein van lied 213, zangbundel Joh. de Heer
Ook voor hen gold: "God heeft nooit een kalme reis beloofd, maar wel een behouden aankomst".

Vanwaar nu deze inleiding? Dat zit hem in het volgende: schipbreukelingen worden namelijk wel eens gered. Overboord geslagen en daarna in een reddingsboot...
Redactie schreef:(...)
Want: missen wij nooit eens iemand, in de gemeenschap? Valt ons nooit iets op? Hoe zou het wellicht gekomen zijn dat zielen verstillen? Waarom, waarom exact verliezen wij elkaar soms emotioneel uit het oog? (...) Omdat ik serieus wéét wat er hier aan de orde kan zijn, begin ik erover. Opnieuw trouwens. Onderschat u allen alstublieft niet wat er met mensen van vlees en bloed gebeurt indien het er voor de dienaren, in wie men graag Godsgezanten wilde zien, amper toe doet wie een naaste persoonlijk feitelijk is; indien pijnlijk blijkt dat het er voornamelijk om draait "dat de tent gerund kan worden", zodat de (districts)apostel trots kan zijn op de "zegenaars" die dat allemaal keurig netjes voor elkaar hebben gekregen. Dan, ja dán krijgen kinderen Gods (!) het in hun geloof écht moeilijk. Je was immers hooguit een decorstuk dat men goed kon gebruiken. Hoe ondertussen het klimaat was waarin goddelijk leven in de gemeenschap zou mogen gedijen, was voor de kerkelijke ambtsdragers klaarblijkelijk van ondergeschikt belang! Wie met zo'n ontluisterende ervaring wordt geconfronteerd, verandert! Een deceptie van dit kaliber geeft je namelijk een ongelofelijke geestelijke dreun. Terwijl niemand schijnbaar doorkrijgt wat er met je is, loop jíj -als onwillig decorstuk- met je ziel onder de arm. Men heeft medelijden met je, en dat is absoluut héél wat anders dan mededogen. Medelijden omdat jij "de vreugde" zeker kwijt bent. "Nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" kun je dan het best zo snel mogelijk inzien dat je jezelf moet overwinnen. Het ligt dus aan jou! (...) Om precies te zijn: in de Nieuw-Apostolische Kerk ligt áltijd álles alléén aan jóu. (...) En dat komt omdat "ze" in deze kerk niet meer willen weten wat zielzorg écht is.

(...)


Uit: Bericht door Redactie op "vr 23 dec 2011, 23:05" in de thread "Recente intimidatiepraktijken bij de Nieuw-Apostolische Kerk"
Zie ook het bericht op "Za 16 Jan 2016, 14:35" in de thread "Marcel Dagenbach houdt de Neuapostolische Kirche voor gezien"
Daarom:
  • Neem Jezus in uw vaartuig op
    in kinderlijk vertrouwen.
    In Zijn Apost'len toont Hij Zich
    een rots om op te bouwen.
    Al is de zee ook woest en wild,
    't is nog de Heer, die stormen stilt.
    Heb slechts geloof, Hij is met u.
    In Hem zijt gij geborgen.
    Als Jezus in uw scheepje is,
    waarom dan bange zorgen?
    Dan is en vaart en doel gewis,
    daagt telkens weer de morgen.


    Bron: Eerste couplet van lied 400, NAK-gezangboek
"Ve­le [!] hooggeplaatsten zul­len -in het Gods­rijk- ach­ter­staan bij hen die op aar­de de min­sten sche­nen te zijn", zo wordt i.h.a. uitleg gegeven aan het volgende:
  • Maer vele eerste sullen de laetste zijn, ende vele laetste de eerste.

    Het Heylich EUANGELIUM, Na de beschrijvinge MATTHEI. Het xix. Capittel: 30 (Statenvertaling 1637).
Stond dat sommige stuurlieden -van bootvluchtelingen- maar wat beter voor ogen. Kortzichtigheid en zelfgenoegzaamheid zijn geen begerenswaardige deugden. Zulke kwaliteiten staan ook niet in dienst van iets hogers zoals "Vrede, Harmonie, Schoonheid, Gerechtigheid, Bloei, Heelheid, Liefde, God". "Een deugd is volgens Aristoteles het juiste midden tussen twee extremen. Zo is vriendelijkheid het gezonde evenwicht tussen vleierij en chagrijn; en moed de balans tussen lafheid en roekeloosheid." (ISBN 978 90 596 5366 5/resp. pag. 65 en 16).

Hoe gelovigen in hun eigen kerk het leven zuur wordt gemaakt, is mijzelf inmiddels duidelijk. Maar hoe verbind je daarentegen kinderen van één Vader met elkaar?

Groet,
TjerkB


P.S.
In augustus 1999 knipte ik in de krant, onder de indruk geraakt van de tekst, een rouwadvertentie uit. Het betrof het overlijden van Ton Alberts, als architect bekend geworden door onder andere het opvallende NMB- (later ING) hoofdkantoor in Amsterdam Z.O. Namens de medewerkers van een aantal architectenbureaus, waar de heer Alberts aan verbonden was, schreef zijn compagnon, Max Huut, toen namelijk het volgende:
  • Lieve Ton,

    Je was al twee jaar niet meer "aktief" in ons midden. Maar denkend aan de tijd dat wij samenwerkten
    realiseerden wij ons dat de gesprekken nooit over architectuur gingen. Wij hadden het over mensen.

    Je sprak altijd over "schoonheid". "Schoonheid" waarvan jij zeker wist dat dit een bijdrage zou leveren
    aan de positieve scheppende kracht van de mens; de mee-scheppende mens.

    Dit bracht je concreet tot vorm door alle disciplines in het proces te betrekken
    om te komen tot levende, organische architectuur.

    Groot was altijd je dankbaarheid naar al die mensen in de praktijk,
    zowel op de tekenkamer alswel de bouwplaats.

    Ton, ook wij voelen grote dankbaarheid dat wij met je hebben mogen samenleven.
    Veel "licht" toegewenst.

    Lani, die vele van onze projecten "kleur" heeft gegeven en dit nog steeds zal blijven doen, wij zijn bij je.

    Rob, Daniëlle, Nicole, Alfredo, Baltazar, Christina, Paula en al hun familieleden,
    heel veel sterkte.
Gingen hooggeplaatsten in de Nieuw-Apostolische Kerk maar met zó veel respect om met hun naasten en mede-werkers, dacht ik tóen, vlak voordat ik ontslag nam.
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Overeenstemming van denken en handelen

Bericht door TjerkB »

Redactie schreef:(...)
Het kan "verdomd lastig" zijn om zelf waar te maken wat je anderen hebt voorgehouden. Nóg moeilijker wordt het als daarbij nogal wat gewicht in de schaal was gelegd; als er gezag was aangewend. Of sterker nog: indien er goddelijk gezag was voorgewend. Dan namelijk heeft men zich tegelijkertijd van God feitelijk afgewend.

(...)


Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Wo 19 Jan 2011, 08:51", in de thread "Heersers in de kerk (3): Geen woorden maar daden"
@all

Klik »HIER« om verder te lezen!

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Overeenstemming van denken en handelen

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef:(...)
Als ik de laatste 30 jaar voor mijzelf verdeel in drie episodes, begint het met langdurig lijdzaam gedogen. Daarna in allerlei situaties: kan het hier echt niet anders? En ten slotte telkens opnieuw: nu moet het beslist niet gekker worden! In de Nieuw-Apostolische Kerk echter geldt er maar één adagium: "Nie ein Wort gegen den Segensträger".

(...)


Uit: Bericht op "Zo 29 Jun 2014, 20:37" in de thread "Kan het niet eens ophouden met die eeuwigdurende kritiek?"
@all

Wie zich op zo'n manier uitlaat over "het werk Gods", heeft het nodige uit te leggen; te verantwoorden. Vanaf dag 1 was ik mij daarvan bewust. De cruciale vraag daarbij is natuurlijk: met hoeveel uitleg valt te volstaan? Wanneer zal ook "de jury" vinden dat ik de volle verantwoordelijkheid ook daadwerkelijk heb genomen?

Van een befaamde kinderneuroloog las ik ooit het volgende:
  • Het vak dat ik heb, is moeilijk en mooi. Op grond van onderzoek bij een patiëntje gegevens ordenen, dat ligt mij wel. Al krijg ik soms een machteloos gevoel over wat de natuur allemaal teweeg heeft gebracht.'Toen ik twaalf was, wilde ik al dokter worden. Dat had ongetwijfeld te maken met het feit dat ik twee gehandicapte broers had en een gehandicapt zusje.'
Ik denk dat wij allemaal wel gebeurtenissen en omstandigheden herinneren uit ons leven, met name jeugdervaringen wellicht, die niet zonder gevolgen bleven. Ook in mijn situatie is dat het geval. In een aantal forumberichten ben ik daar best openhartig over geweest, zoals op 21 oktober 2013 in de thread "NAK-catechismus en info-avond 4 december 2012", op het voormalige Forum van Bauke Moesker:
BakEenEi schreef:(...)
Ikzelf was leerling van de tweede klas (tegenwoordig: groep 4) toen onze juf zich telkens zichtbaar ergerde aan M.; een jongen in mijn klas die moeite had met rekenen en die volgens de juf niet goed oplette. Nadat het een aantal keren was voorgevallen dat zij hem aan het oor trok om hem mores te leren, begon ik te spijbelen. Eén van mijn klasgenootjes wilde wel even doorgeven dat ik de mazelen had want dat heerste toen. Na een aantal dagen kwam mijn moeder erachter dat ik "wegens ziekte" mijn leerervaringen kennelijk elders opdeed. Ikzelf hield juist ontzettend van rekenen. Daarom mocht ik van mijn vader een rekenschrift kopen waarin ik zelf allerlei sommen bedacht met de bedragen op kassabonnen die bij ons thuis speciaal voor dat doel werden bewaard. Ik rekende de antwoorden uit en toen het schrift vol was, vroeg ik aan de juf of zij mijn huiswerk wilde nakijken. Nee dus. In de eerste plaats geloofde ze niet dat ik de sommen zelf had gemaakt want in de tweede klas werd er eenvoudig nog niet boven de 100 gerekend. Voor de rest vond ze het te veel werk om eraan te beginnen. Tegen het einde van het schooljaar was ik jarig. Dan mocht je met je kroontjespen die dag met rode inkt schrijven. Helemaal per ongeluk maakte ik in mijn schrijfschrift toen een vlek. Terwijl ik die met een viltje zat te deppen, werd het potje met de rode inkt door het bevoegde leergezag van mijn tafel gegrist. Het schoonschrijven ging dus verder met de gewone donkerblauwe inkt. Nee, dan was je nog niet jarig. Maar de jongen in mijn klas die het eerder had moeten ontgelden, was in het voorjaar door ziekte van school af gegaan. Op straat kwam ik een grote broer van hem tegen. Die vertelde mij toen dat M. was overleden.

Als ik in die tijd al te weten was gekomen hoe er in de Nieuw-Apostolische Kerk achter de schermen wordt omgegaan met "onwillige leerlingen", was ik de advocaten van de duivel waarschijnlijk spontaan aangevlogen.

(...)
Met zo'n trauma (!) op zak lijkt het mij niet verwonderlijk dat je dan later blij wordt van bijvoorbeeld het volgende:
Redactie schreef:Een ongelijke behandeling van hoge kwaliteit

  • Afbeelding
    Afbeelding


Op 30 oktober 2004 bracht ik dit artikel onder de aandacht van de kerkleiding, in de hoop dat het zou helpen om een zo goed mogelijk begrip te krijgen van "Dienen en leiding geven".
Ik kreeg géén reactie.

(...)


Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Wo 21 Dec 2011, 12:44", in de thread "Een ongelijke behandeling van hoge kwaliteit"
Van tevoren had zich -onder heel veel méér- namelijk al het volgende afgespeeld:
TjerkB schreef:(...)
Nóg enkele anekdotes - in de herhaling:
  1. :oops:
    BakEenEi schreef:(...)
    Je bent namelijk verantwoordelijk om daadwerkelijk verantwoordelijk te kunnen zijn. Op de C.A. had een collega destijds in zijn werkkamer een prent opgehangen waarop -onder het toeziend oog van een herder (!)- een hele stroom schapen was te zien die op een ravijn af rende en daar ook in stortte. Eén of twee schapen probeerden tegen de stroom in te gaan... Een onmiskenbaar teken aan de wand. Het was tóen al een schreeuwend protest tegen de lafhartigheid van herders, machtsfiguren in de kerk die natuurlijk wijselijk op de rand van de afgrond zelf (als zoutpilaren) blijven staan, op het moment dat de schapen die ze de dood in jagen, nog steeds in allerijl de richting volgen die ze door hun misleiders wordt voorgehouden.

    Weliswaar bespraken wij deze werksituatie later met stamapostel Fehr, maar dat gesprek leidde er níet toe dat de "arbeidsomstandigheden" beter werden. Het geestelijk klimaat in de Nieuw-Apostolische Kerk werd en wordt namelijk beheerst door de arrogantie van de macht. Plaatselijk kan men daar soms enige afstand van nemen, maar daarna houdt het in de regel al gauw weer op met de vrede en harmonie. Vandaar dat ik op verzoek van broeder Bauke Moesker in februari 2010 beschreef hoe de kerk in feite bestaat uit twee gescheiden werelden, met de districsdienaren er tussenin. Zie ook mijn berichten van 27 oktober 2010 in de thread "Achtergrondinformatie Nieuw-Apostolische Kerk". De authentieke verontwaardiging van Helmut Winner in Siberië is eenzelfde teken aan precies dezelfde wand. Liever laten de "verantwoordelijken" zo iemand vallen dan dat zijzelf eens de hand in eigen boezem steken.

    (...)


    Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Za 12 Nov 2011, 11:23", in de thread "Elders gelezen... "
  2. :oops:
    Redactie schreef:(...)
    Omdat bij een nieuw-apostolische gebiedskerk alle verantwoordelijkheden samenkomen bij de districtsapostel, kan zo iemand werkelijk "in een onbewaakt ogenblik" met één handtekening 1, 10 of 100 miljoen euro in de sloot smijten. Je moet ten opzichte van een districtsapostel als "ondergeschikte zegenaar" c.q. kantoormedewerker van goeden huize komen om "één van de rechterhanden van de stamapostel" daarvoor eventueel te behoeden. Toen ikzelf op de C.A. werkte, had districtsapostel G.P. nagenoeg alles voor het zeggen. Amper duldde hij tegenspraak, of opbouwende kritiek. Zelfs een opmerking van mijn kant over een van overheidswege beëindigde loonmaatregel viel bij hem in het verkeerde keelgat: "Wij krijgen hier toch geen vakbondsactiviteiten?!", beet hij mij toe. Als je op zo'n manier een paar keer flink bent geschoffeerd, houd je daarna voor de lieve vrede vanzelf wel wijselijk je mond. Ook nu zal ik trouwens verder hieromtrent mijn mond maar houden, want vele zaken liggen op zijn zachtst gezegd door talrijke verborgen gehouden achtergronden nog heel wat genuanceerder dan menigeen het voor wáár wil houden. Over intimidatie gesproken...

    (...)


    Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Za 18 Feb 2012, 15:23", in de thread "NAK Nordrhein-Westfalen voor minstens € 10 mln OPGELICHT"
  3. :oops:
    BakEenEi schreef:(...)
    Eén van mijn collega's op de C.A. had zich op zekere dag niet dankbaar genoeg getoond, zodat hem prompt door de districtsapostel werd voorgehouden dat het niet verkeerd zou zijn als hij eens een poosje in een rolstoel moest zitten! Hij was er helemaal kapot van. Op mijn vraag wat hij de "Godsgezant" recht voor zijn raap had geantwoord, begreep ik dat het mijn collega... aan woorden had ontbroken. Enige tijd later stond ik 's middags tegen zessen op het punt om naar huis te gaan, toen ook mij in de gauwigheid door betrokkene een spiegel zou worden voorgehouden. Dat heb ik toen wel even anders opgelost! In een flits zag ik op de balie bij de receptie een doos hosties staan, welke ik -in plaats van gevoelens van verschuldigde eerbied, of gewoon een bal- subiet terugkaatste. Op slag was dit het resultaat van een reeks van schofferingen. (...)

    Nee, over ons kon niet naar Huis worden geschreven. Wij konden niet in de schaduw staan van de dienstwillige dienstknechten bij de Verwaltungen in Bremen en Hamburg. Daar kon men "aufschauen" als geen ander.

    (...)


    Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Zo 30 Dec 2012, 21:52", in de thread "Heersers in de kerk (7): De nieuw-apostolische gedragscode"
  4. :oops:
    BakEenEi schreef:
    Redactie schreef:(...)
    Zo had districtsapostel Pos de gewoonte om wie aan hem een openhartige brief stuurde met kritiek op een kerkelijke ambtsdrager, hij die brief ongevraagd voor commentaar aan de desbetreffende "dienaar" doorstuurde - om maar even één enkel voorbeeld te noemen. Met andere woorden: waag het niet een naaste verdacht te maken want ik verraad je. Daarna kreeg steevast de "dienaar" bij hem het voordeel van de twijfel. (...)


    Uit: Bericht door Redactie op "Do 04 Jul 2013, 19:10" in de thread "Hooguit weten wij wat wij kunnen weten!"
    @all

    Vele leidinggevende dienaren destijds waren met de bovenbeschreven intimidatiepraktijken van de toenmalige districtsapostel op de hoogte. Ikzelf was in dat verband een vreemde eend in de bijt want ik vernam het (op het bureau van de Centrale Administratie) via collega's die op enigerlei wijze bij de betreffende correspondentie betrokken raakten. Later sprak ik eens een priester die het mij stamelend vertelde en er niet over uit kon. Allen zaten ook achteraf nog met een gewetensconflict want van deze districtsapostel was het bekend dat hij, als het over zulke zaken handelde, niet was gediend van "criticasters". Een zuster aan de andere kant van de wereld, die apostel Pos wel eens had meegemaakt op één van diens vele buitenlandse reizen, had in haar nood aan hem een vertrouwelijke brief geschreven. Prompt werd -buiten haar om- het document doorgestuurd naar degene die zijzelf niet kon vertrouwen. Zó werd men te grazen genomen en werden tevens derden opgezadeld met geestelijke ballast. Er valt nog heel wat te na te vorsen in de geheime archieven...

    Stel je voor, zo heb ik heel wat keren gedacht, dat zo'n verhaal per ongeluk was doorgelaten bij de redactie van de Stem van de Wachter, of zo, en dat het te lezen zou zijn geweest in de rubriek "Onze doorlevingen".

    De reden waarom ik er nu wat van zeg is, dat de hoeveelheden succesverhalen die op last van de ambtelijke top in de Nieuw-Apostolische Kerk gedurig de publiciteit in worden geslingerd, eenzamen (!) nóg eenzamer maken. Vergelijk het maar met de denkbeeldige situatie in een bejaardenhuis, waar twee ouderen staan te wachten bij de lift. Eén van beiden maakt een opmerking dat het niet altijd meevalt om alleen te zijn, waarop de ander uitgebreid begint te vertellen wie er de laatste tijd uit de familie allemaal op bezoek zijn geweest. Wanneer vanuit de lift even later de conversatie eindigt, voelt de alleengaande zich pas echt verdomd alleen.

    In de Nieuw-Apostolische Kerk weet zo iemand als de onschendbare Armin Brinkmann onderhand van gekkigheid niet meer hoe hij met alle ja-knikkers in zijn omgeving overal de hele bliksemse boel op stelten moet zetten om de mensheid maar te blijven imponeren. Zodra hij met de vingers knipt, rent iedereen zich rot, buigt, of kijkt schaapachtig de andere kant op. Het is met deze rare uitgekookte ijdeltuit de waanzin ten top.

    Met deze ronduit absurde gang van zaken loopt het de spuigaten uit. Zijn roem ging hem in 2011 al vooruit: "Ein offen bekannter oder sogar am Altar verkündeter Lehrwiderspruch kann nicht hingenommen werden." Ik zal het nog één keer herhalen: zó gaan fascisten te werk. Wie zich afvraagt waardoor "in de gemeenschap" de liefde bekoelt, doet er verstandig aan zich na lezing van dit bericht nog eens achter het oor te krabben.

    Groet,
    BakEenEi


    Bron: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Vr 05 Jul 2013, 21:57", in de thread "Job: 'Het licht verwachtte ik, maar de duisternis brak aan.' "
  5. :oops:
    TjerkB schreef:(...)
    Omdat er hier in juridisch opzicht n.m.m. door o.a. financieel wanbeheer misdrijven zijn gepleegd, ga ik er vanuit dat het (internationale) kerkbestuur er nog een zware dobber aan krijgt om e.e.a. blijvend verborgen te houden.

    Terwijl ik pas een halfjaar later doorkreeg hoezeer de inhoud van mijn bericht op dat moment meer dan toepasselijk was, schreef ik op 12 april 2010 het volgende:
    Dag Peter,


    Na de verontwaardiging bij mij door de reactie van D.Ap. Brinkmann op wat ik aan hem had geschreven in november 2009, waaraan ik zowel uitdrukking gaf in recente berichten aan jou als in diverse e-mailberichten aan hem, graag nog het volgende.

    In feite hebben er in de Nieuw-Apostolische Kerk door de jaren heen nogal wat ongevallen plaatsgehad mét daarbij persoonlijk (psychisch) letsel. Dit letsel deed zich in de regel pas voor na aanhoudend (!) onverantwoordelijk handelen van leidinggevenden. Alleen al daarom mag het niet vervolgens worden afgedaan met zoete woorden die bij wijze van spreken alleen maar neerkomen op zoiets als "Stil maar, wacht maar; alles wordt nieuw!" Toch is dit wat er in de praktijk juist wel veelvuldig is gebeurd en wat getroffenen te incasseren kregen bovenop (!) het aan hen eerder al toegebrachte geestelijke leed, welk leed uiteindelijk chronische (!) ziekteverschijnselen opriep.

    Doordat er in de Nieuw-Apostolische Kerk niet zoiets bestaat als een Raad van Toezicht, hebben roekeloos optredende leidinggevenden binnen de kerkelijke organisatie zich vrijwel nooit ergens voor hoeven te verantwoorden.

    Ikzelf ben één van de slachtoffers van -laat ik maar zeggen- wegkijkende zelfgenoegzame incompetente bestuurders. Gewetensvolle dienaren namelijk hadden hun bestuurlijke verantwoordelijkheden (waartegenover deels een riant inkomen staat) zonder meer willen wáármaken, zéker jegens zielen die nota bene "geloof en vertrouwen" met hun gezondheid moesten bekopen. In de Nieuw-Apostolische Kerk echter geven bestuurders niet thuis want je hebt nu zelf gezien hoe D.Ap. Brinkmann mijn laatste e-mailberichten inhoudelijk onbeantwoord laat. Ik zou mij van het werk Gods hebben gedistantieerd, zo wierp hij mij voor! Wie dan wat terugzegt, kan bij hem "de hik krijgen". Alles goed en wel, Peter, maar ik accepteer dat dus niet. Vandaar dat ik diens brief van 23 december 2009 intussen maar vast bij NAKtuell heb gepubliceerd, want vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk wordt er alleen maar prioriteit verleend aan publiciteit over "goede werken", zo lijkt het wel. Alsof men zich in gepantserde tanks bevindt, dendert de kerkleiding over het plein van de hemelse vrede en walst een ieder plat die in de weg staat.

    (...) Geregeld wanneer ik mijzelf ook probeer te realiseren wat mij werd ingegeven om op te schrijven in een reactie aan dienaren die het wezenlijke belang van de door hen aanvaarde verantwoordelijkheden op het vlak van zielzorg klaarblijkelijk niet of nauwelijks meer kennen, is het voor mij verbijsterend om onder ogen te moeten zien wat er hier daadwerkelijk voor misstanden aan de hand zijn. "Hogere verantwoordelijke leidinggevenden" wanen zich "in het werk Gods" heer en meester, boven de wet gesteld; enzovoort. Op de C.A. was dat ook al zo: eerst had je in ons land als het ware D.Ap. Pos, dan Hare Majesteit de Koningin, dan onderkoning Jan Nagel, op de voet gevolgd door Ap. Sepers, en dan een poos helemaal niemand. Zoals je van mij weet vertelde D.Ap. Pos wanneer hij teruggekomen was van verre reizen vrijwel nooit iets fijns wat ook voor mij in het geloof een mooi perspectief had kunnen openen, doch ging het altijd over "maten en gewichten" zoals aantallen gasten onder de aanwezigen, weersomstandigheden en wat dies meer zij. Ik heb van hem in het geloof dan ook niets (!) geleerd.

    Inmiddels hebben talloze "onmondigen" door de opkomst van het Internet óók een stem gekregen. Is daarmee in het werk Gods het hek van de dam?! Nee, hoor. Waarheid heeft alleen enkele leugens nu achterhaald. Dan kan men bij de kerkleiding twee dingen doen: in de meest logische psychologische reflex schieten door te willen rechtspreken wat krom is, óf ervoor te kiezen vanuit de bezette ivoren torens eindelijk de begane grond op te zoeken!

    Het begon destijds bij D.Ap. Leber in mijn waarneming al bij diens solo-actie in Noord-Duitsland naar aanleiding van een aantal publieke mededelingen van Gerrit Sepers. Dat particuliere initiatief bevreemdde mij zeer, vooral toen de uiteenzettingen van Wilhelm Leber (volgens plan) uitlekten bij Glaubenskultur. Telkens opnieuw moet hij hebben gedacht het politieke schaakspel wel te beheersen, maar hij is er daarentegen mee de mist in gegaan. Het werk Gods is voorwaar geen spel...

    Is er voor de nieuw-apostolische kerkleiding nog een uitweg? (...) St.Ap. Leber zal diens ambtsopdracht (eventueel om gezondheidsredenen; het syndroom van Asperger kan dit mijns inziens rechtvaardigen) moeten teruggeven. "Kerk en staat" dienen te worden gescheiden, dus verantwoordelijkheden ten aanzien van zielzorg loskoppelen van al het overige. In het geloof geen bazen en bovenbazen meer; alleen onderscheidene taken en bevoegdheden. Het bij liefde en waarheid (!) gedoogde schemergebied opheffen. De bestuurlijke organisatie fundamenteel anders inrichten. "Branchevreemde activiteiten" onmiddellijk staken, om te beginnen in Duitsland.


    Met hartelijke groeten,
    Zoals zo vaak; ook nu volgde er geen reactie. Hoe dan ook; met inachtneming van "de geordende weg" heb ik mijn zorgen meer dan eens onomwonden uitgesproken. Ik neem aan dat wanneer aanstonds de ontslagzaak in hoger beroep wordt behandeld, velen alsnog gewaarworden waarom hier constant de noodklok werd geluid.

    (...)


    Uit: Bericht op "Zo 22 Feb 2015, 12:38" in de thread "Der Fall Rohn"
  6. :oops:
    TjerkB schreef:(...)
    Wie begrijpen wil hoe bij de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland de zaken zó uit de hand konden lopen als wij nu zien door de ontstane ophef over het conflict met broeder Rohn, ontdekt op enig moment dat op de "werkvloer" bij dit kerkgenootschap zich een ziekmakende bedrijfscultuur heeft kunnen ontwikkelen, die zijn oorsprong vindt in de vele volmachten waarmee het in 1897 geïntroduceerde ambt van stamapostel werd omkleed. Hierdoor werd ook een districtsapostel een soort van superintendent. Het koninkrijk der hemelen wordt op aarde uiteraard in de eerste plaats vertegenwoordigd door de internationale bestuursvoorzitter van de kerk, de stamapostel, maar deze heeft een aantal rechterhanden, de districtsapostelen. Welnu, de ambtsvoorganger van districtsapostel De Bruijn, Gijsbert Pos, voorheen werkzaam als administrateur bij een ziekenfonds, ontpopte zich hierdoor als de directeur-grootaandeelhouder voor Nederland en koloniën. Om hem kon niemand heen. Alles wat er aan de orde was, was in de eerste en in de laatste plaats zíjn verantwoordelijkheid. Dat hield hij iedereen voor en dat straalde hij ook uit. Wat er vervolgens van diens sterk directieve manier van leiding geven terecht kwam, was daarom óók enkel en alleen zíjn verantwoordelijkheid. Eén voorbeeld. Tegen het einde van het kalenderjaar beraadslaagde hij altijd met speciaal één medewerker van de bouwafdeling en dat bleken dan de begrotingsonderhandelingen te zijn. Wat er uit de bus kwam, ging de boekhouding niks aan. De budgetcontrole bleef voorbehouden aan betrokkenen zelf. Enzovoort. Gijsbert Pos toonde zich ook een man van de meest zuivere principes; althans, daar stond hij zich graag op voor. Zo kocht hij ná een treinreis bij aankomst op de plaats van bestemming nog een kaartje omdat onderweg de conducteur zich niet had laten zien: geef de keizer wat des keizers is. Ja ja. Wie hem echter een doodenkele keer en vol vertrouwen aan zulke principes herinnerde, mocht doodvallen. Van kritiek was deze "Godsgezant" niet gediend. Voor hem telde de wil van God - en die kende hijzelf het best.

    (...)


    Uit: Bericht op "Di 24 Feb 2015, 09:15" in de thread "Der Fall Rohn"
Ja, ik heb er veel van geleerd; nee, niet hoe het móet maar juist hoe het beter anders kan...

(...)


Uit: Bericht op "Za 07 Nov 2015, 19:13" in de thread "Gebakken lucht"
Daardoor wist ik dat sommige "zegenaars" op zijn zachtst uitgedrukt er een handje van hadden om aan anderen een juk op te leggen dat zijzelf niet willen dragen...

Buiten "de gemeenschap" om leerde ik andere lessen. Zo maakte ik van nabij meerdere noodlottige ongevallen mee en levensbedreigende medische missers. En sinds ik o.a. werkzaam was als consulent in de schuldhulpverlening ben ik ook bekend met het realiteitsgehalte van enkele maatschappijverschijnselen. Daarnaast heb ik veel opgestoken van vrijwilligerswerk en mantelzorg. Maar ik blijf erbij: meer machtsmisbruik dan ik heb gezien in de Nieuw-Apostolische Kerk ben ik elders nog niet tegengekomen. De tijd zal het leren, maar de zwaarste straf voor betrokkenen wordt dat zij de schijn moeten ophouden tot uiteindelijk de dood erop volgt.

Zie tevens in deze samenhang het bericht op "Do 26 Feb 2015, 13:05" in de thread "Misbruik van geloof en vertrouwen".

Groet,
TjerkB :shock:
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Overeenstemming van denken en handelen

Bericht door TjerkB »

BakEenEi schreef:(...)
Wat mij áltijd tégen heeft gestaan is de uit alle macht in de Nieuw-Apostolische Kerk in stand gehouden tweedeling (!) tussen wetenden en onwetenden, tussen zegenaars en zij die afhankelijk zouden zijn van hun zegen, tussen aanzienlijken en onaanzienlijken, tussen degenen die een voorbeeld zouden zijn en alle anderen die dat voorbeeld zouden dienen na te volgen, enzovoort. Kortom: de tweedeling tussen "dienaren" (lees: kerkelijke ambtsdragers) en "overigen". In de Nieuw-Apostolische Kerk wordt veel te veel "heiligheid" toegedicht aan mannen in het algemeen, en aan de kerkelijke ambtsdragers onder hun in het bijzonder!!

Als dergelijke cultuurverschijnselen er bij ons inslijpen, kan het jaren later zomaar opeens zijn dat ons gezonde verstand ons op beslissende momenten in de steek laat: wij hebben ons vereenzelvigd met een welhaast anti-christelijke logica. Toen ik er bij wijze van spreken continu koppijn van kreeg, wilde ik weten hoe ik daar vanaf kon komen. Het nieuw-apostolische bijgeloof (!) bleek de boosdoener te zijn. Met het evangelie van Jezus Christus is niks mis, maar wat je er in de Nieuw-Apostoliche Kerk bíj krijgt om extra te geloven, daar kun je verschrikkelijk ziek van worden...

Ook broeder Bauke Moesker zag in wat eraan schortte. "Terug naar Gods ordeningen!", was daarna de koers die hij wilde varen. Hij heeft groot gelijk, al krijg je dan een "Herder" aan de deur met een dreigbrief van een "Districtsevangelist" en per aangetekend schrijven herhaalde malen een sommatie van een advocaat namens "de Apostel". Gaat het daarentegen een keer om de betrokkenen zelf, dan gelden er opeens andere nieuw-apostolische, evenzeer anti-chrtistelijke maatstaven. In de Nieuw-Apostolische Kerk hebben "de leden" immers niets te zeggen. Die hebben alleen maar te gehoorzamen.

In de Nieuw-Apostolische Kerk keurt de slager diens eigen vlees. Niet het leven van Christus Jezus en de leer van Zíjn apostelen is normgevend, doch het voorbeeld van "de Stamapostel". Echter, deze internationale bestuursvoorzitter, in welke persoon deze zo successievelijk ook werd belichaamd, had -bij nader inzien- doorgaans een levendige fantasie. Voor stamapostel Hans Urwyler maak ik een uitzondering want aan hem bewaar ik de best mogelijke herinneringen. Volgens mij heeft diens gezondheid ernstig te lijden gehad onder tegenstellingen tussen "machtsfiguren" in de kerk. Ook bij stamapostel Streckeisen had ik geen dubbel gevoel.

"Nieuw-apostolische kinderen Gods" behoren de vuile was niet (buiten) op te hangen. Mocht deze desodanks onverhoopt wel ergens hangen, zoals incidenteel (!) op dit Forum, dan behoort niemand ernaar te kijken.

Spreek je een keer uit verbijstering tegenover "hoge(re) dienaren" over kennelijke misstanden de waarheid, houd er dan maar rekening mee dat je dat nog wel een jaar of tien door dezen wordt nagedragen. Wanneer mij dat overkwam, had ik er nooit spijt van, maar de gevolgen waren natuurlijk hetzelfde. Je lag eruit. Vandaar dat ik in mei 2007, toen ik mij in het ledenregister van de Nieuw-Apostolische Kerk liet uitschrijven, als alleengaande ook wel mocht vertrekken. Daar hadden de "zegenaars" helemaal niets op tegen! Merkwaardig genoeg voelde ik mij daarna onverminderd begaan met degenen die ik verliet. Ik begreep niet dat anderen niet zouden waarnemen, wat ikzelf wél zag. Voor wat er in de kerkgemeente Hamburg-Blankenese verkeerd uitpakte, waarschuwde ik - maar de kerkleiding toonde zich hardvochtig. Op de ernst van traumatiserende ervaringen door excommunicaties in de jaren '50, wees ik - maar de kerkleiding toonde zich onverzoenlijk. Voor de verzuiling (!) door menslievend ogende projecten onder nieuw-apostolische vlag omwille van de naamsbekendheid van de kerk, waarschuwde ik eveneens - maar de zelfgenoegzame kerkleiding toonde zich onaangenaam verrast. Ook waarschuwde ik voor gevangenisstraf wegens onbehoorlijk bestuur - maar de kerkleiding toonde zich geïrriteerd. Bovendien verzocht ik om een lastenverlichting vanwege de geldingsdrang van "hogere verantwoordelijke leidinggevenden" bij het verordonneren van vreemde leerstellingen (!) - maar de kerkleiding toonde zich ongenaakbaar. Bij vrijwel alle anderen in de kerk proefde ik desinteresse, niet zelden op het apathische af. Zulke rare ontwikkelingen wijzen op succesvolle intimidatiepraktijken.

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Za 07 Jul 2012, 15:57" in de thread "Uit onze doorlevingen"
@all

Zonder commentaar...

Groet,
TjerkB :shock:
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Overeenstemming van denken en handelen

Bericht door TjerkB »

BakEenEi schreef:@Jabob65

Zoals je het beschreef hoe je uiteindelijk niet anders kon dan de kerk maar te verlaten; daarin herken ik mijzelf volledig. Ook voor mij geldt dat het helemaal niet lag aan de verstandhouding met broeders en zusters, doch de "nieuw-apostolische normen" die van hogerhand aan een ieder werden opgedrongen werkten óók voor mij ronduit verstikkend. Laat ik daarvan nog een voorbeeld geven. Toen mijn schoonvader overleed, was ikzelf al een hele poos ziek. Ik werd gebeld door een voorganger die mij vertelde dat, tegen de wens van de familie in die graag had dat de plaatselijke dienaren de uitvaartplechtigheid zouden leiden, de districtsoudste zich had kunnen vrijmaken om "voor te gaan". Deze oudste had mijn schoonvader echter amper gekend. Mede daardoor had de familie gemeend en zo was het ook eerder al onder elkaar besproken dat het fijn zou zijn als de dienaren, die mijn schoonvader als voorganger zelf nog heel lang hadden meegemaakt, bereid zouden zijn om de uitvaartdienst te verzorgen. Ik legde dus uit hoe in de familiekring de wens leefde dat het anders zou gaan dan de kerkleiding blijkbaar al min of meer had besloten. "Maar Tjerk," zo reageerde degene die mij opbelde, "je weet toch hoe het werkt! Jouw schoonvader was voorganger en dan komt er altijd een hogere dienaar die voorgaat in de uitvaartdienst." Ik was verbijsterd, en ik zal er nu eerlijk voor uitkomen: ik ging door het lint. Volkomen ontdaan keerde ik na dit bewuste telefoongesprek terug in onze woonkamer. Maar nu komt het. Weliswaar werd de wens van de familie bij de uitvaart alsnog gerespecteerd, maar alle hoge(re) dienaren bleven weg. Die kwamen gewoon niet want als zij wél waren gekomen, hadden zij "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" moeten voorgaan - want "zo werkte het" inderdaad (nog in 2005). Je begrijpt denk ik wel dat zo'n telefoongesprek een mens diep ongelukkig kan maken.

Groet,
BakEenEi


Bron: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Zo 30 Dec 2012, 12:45", in de thread "Heersers in de kerk (7): De nieuw-apostolische gedragscode"
@all

Volledigheidshalve haal ik ook het zojuist geciteerde bericht aan bij het onderwerp van deze thread want, heus, de nieuw-apostolische kerkleiding verordonneerde (verordonneert) wel degelijk ook ongeschreven voorschriften en codes. De aangesloten leden werden (zijn) eraan onderworpen, of het ze aanstond (aanstaat) of niet.

Het bovenbeschreven voorval ging mij niet in mijn koude kleren zitten. Om kort te gaan: ik besloot om nóóit meer toe te geven aan de gretigheid waarmee men vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk direct of indirect in mijn leven regisserend zou willen optreden. Dat besloot ik trouwens niet alleen; ik kon de hele bemoeizucht werkelijk niet meer verdragen. Dit leidde ertoe dat ik op zekere dag met mijn nieuw-apostolische ouders besprak, mocht één van hun beiden vóór mijzelf komen te overlijden, dat ik dan om die reden geen uitvaartplechtigheid zou bijwonen indien deze -volautomatisch- zou worden verzorgd vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk.

Enkele jaren later werd mijn vader ziek en toen wilde hij graag van mij weten hoe ik er nog over dacht. Inmiddels had ik diverse rechtszittingen bijgewoond tussen het kerkbestuur en broeder Ronald Rohn, waarbij ik uit eigen waarneming had vastgesteld hoe "ambtsgaven" en offerontvangsten schaamteloos werden ontheiligd. Met die informatie evenwel wilde ik mijn ouders op dat moment niet belasten. Ik zei alleen: "Ik denk er nog precies hetzelfde over." "In dat geval," antwoordde mijn vader die jarenlang in de kerk een priester was, "blijft het zoals ik eerder al aangaf: bij mijn overlijden zal er voor de kerkleiding geen enkele rol zijn weggelegd. Als ik daardoor op het allerlaatste moment nog word geëxcommuniceerd, dan is het niet anders." (...)

Zie in deze samenhang ook de thread "herder/voorganger schendt ambtsgeheim", op het voormalige Forum van Bauke Moesker.

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Plaats reactie

Terug naar “Essays, Columns & Interviews”