@all
Deze thread heet
"Kan ik daar wat aan doen?" Door alsmaar meer ongerijmdheden die zich onverhoopt voor mij opstapelden in de kerk, waarin ik ben opgegroeid, heb ik mij ontelbare malen afgevraagd hoe ik daarmee om moest gaan en wat ik eraan kon doen, zodat ermee te leven viel óf dat ze uit de weg werden geruimd. Welnu, er viel niet mee te leven maar toch gingen er nog driemaal zeven magere jaren voorbij totdat ik op mijn klompen aanvoelde dat het beter was te vertrekken. Van de ene dag op de andere sta je dan op straat. Dakloos, al was ik in dat opzicht de eerste niet:
- Tot op de dag van vandaag lijden we honger en dorst, hebben we nauwelijks kleren, worden we mishandeld, zijn we dakloos...
Uit: 1 Korintiërs 4: 11 (NBV)
Werd er voorheen "voor mij gedacht" en hoefde ik "in de gemeenschap" alleen maar "na te volgen"; nu, in een onwennig "Versuch einer Umwertung aller Werte", hield ik "Der Wille zur Macht" [uit de titel van een werk van F. Nietzsche; TB] bij "de dienaren, die ons voorgaan in de verbondenheid met onze dierbare stamapostel", maar even voor gezien. Zo kwam ik los van het Geest(!)dodende spervuur aan "dienstmededelingen" waaraan ik continu had blootgestaan; misbruikt doch nu eindelijk vrij.
Bij de omzwervingen die zouden volgen vond ik al spoorzoekend o.a. troost in de volgende woorden:
- Het lied van de wijngaard
[1] Voor mijn geliefde wil ik zingen
het lied van mijn lief en zijn wijngaard.
Mijn geliefde had een wijngaard,
gelegen op vruchtbare grond.
[2] Hij bewerkte de grond, haalde de stenen eruit
en plantte een edele druivensoort.
Hij bouwde er een wachttoren,
hakte ook een perskuip uit.
Hij verwachtte veel van zijn wijngaard,
maar die bracht slechts wrange druiven voort.
[3] Welnu, inwoners van Juda en Jeruzalem,
spreek recht tussen mij en mijn wijngaard.
[4] Wat kon ik meer aan mijn wijngaard doen,
wat heb ik te weinig gedaan?
Ik verwachtte zo veel van mijn wijngaard,
waarom bracht hij slechts wrange druiven voort?
[5] Luister, ik zal jullie vertellen
wat ik met mijn wijngaard ga doen:
Ik ruk de doornhaag uit en breek de muur af,
zodat hij verbrand en vertrapt kan worden.
[6] Ik zal hem laten verwilderen,
er wordt niet meer gesnoeid, niet meer gewied,
dorens en distels schieten er op.
De wolken zal ik opdragen
geen regen op hem te laten vallen.
[7] Israël is de wijngaard van de HEER van de hemelse machten,
de uitgelezen aanplant zijn de inwoners van Juda.
Hij verwachtte recht, maar oogstte onrecht,
hij zocht rechtsbetrachting, maar vond rechtsverkrachting.
Uit: Jesaja 5 (NBV)
Hoe onwezenlijk het dan in eerste instantie ook aanvoelt, namelijk om bij wijze van spreken "het Vaderhuis" te hebben verlaten; ik vervolgde mijn "pelgrimsreis":
- Rijke beloften heeft God gegeven.
't Sterkt ons als pelgrims hier bovenal
op de weg naar 't land van belofte:
Ik met Mijn oog u leiden steeds zal.
Ik zal u leiden, Ik zal u leiden,
ik zal u leiden al met Mijn oog.
Op de weg naar 't land van belofte
zal Ik u leiden al met Mijn oog.
Bron: Eerste couplet van lied 486, NAK-gezangboek
Ik behield het goede (naar 1 Tes. 5: 21) en wat aanvoelde als ballast, probeerde ik van mij af te schudden. Zoiets blijkt trouwens langer te kunnen duren dan in de gauwigheid verondersteld. De spontane gedachte
"Kan ik daar wat aan doen?" bleef ik weliswaar koesteren, maar intussen zie ik in hoezeer macht corrumpeert, juist ook in religieuze organisaties. Vandaar dat ik mij onlangs als volgt uitdrukte, toen ik had gelezen dat in de Nieuw-Apostolische Kerk voortaan alleen nog "apostelen" bestuursleden kunnen zijn:
TjerkB schreef:(...)
Ik vind het ontzettend fout en verkeerd dat er bij de samenstelling van het kerkbestuur niet gewoon naar wordt gestreefd dat de leden een afspiegeling zijn van de geloofsgemeenschap in zijn geheel. Naar het evangelie van Christus Jezus zijn wij toch allen gelijkgerechtigde kinderen van één Vader? Maar de geestelijke elite, die vanuit ivoren torens al constant iedereen overrulet, vindt nu blijkbaar dat zij entgültig de baas moet kunnen spelen. Wat een pathologische belangenverstrengeling. Wat trouwens ook een minachting voor "de dialoog" op de kerkvloer.
(...)
Uit: Bericht op "
Di 12 Dec 2017, 18:06" in de thread "Wat is een sekte?"
Betrokkenen zijn in zichzelf gekeerd geraakt - met onvermijdelijk alle gevolgen van dien; alleen, wij merkten het nog niet. Toch komt nu en dan de aap uit de mouw.
Wat raadzaam is om te doen, is volgens mij bijvoorbeeld dat wij ons voldoende rekenschap geven van het volgende:
- [6] En omdat u zijn kinderen bent, heeft God ons de Geest van zijn Zoon gegeven, die ‘Abba, Vader’ roept. [7] U bent nu geen slaven meer, u bent kinderen van God en als zijn kinderen bent u erfgenamen, door de wil van God. [8] Toen u God nog niet kende, was u onderworpen aan goden die helemaal geen goden zijn. [9] Hoe is het dan toch mogelijk dat u die God hebt leren kennen, meer nog, door God gekend bent, u opnieuw tot die zwakke, armzalige machten wendt en u daaraan als slaven onderwerpen wilt?
Uit: Galaten 4 (BV)
Het nieuw-apostolische kerkbestuur zal ons hier niet op attenderen, maar het zou beter zijn indien men ophoudt met heersen en overgaat tot waarachtig "dienen".
Groet,
TjerkB
P.S.
BakEenEi schreef:(...)
Volgens mij was het opziener Kamstra die in het Fries eens opmerkte
"De tsjerke - dat binne jimme!" (de kerk - dat zijn júllie). Zo op zichzelf beschouwd is dat beslist een mooie gedachte. Maar ja, hoe gaat het dan verder? Welk initiatief mag nu bij onszelf liggen en hoe verhoudt zich dat met de inbreng van anderen? Mede door wat ik via de C.A. voor mijn kiezen had gekregen, ten aanzien waarvan ik hierboven een paar facetten heb belicht, kwam het voor mijzelf steeds meer aan op de vraag: wat gelóóf je nu in feite? Ben ik nieuw-apostolisch, wil ik een christen zijn; maakt dat trouwens nog een verschil, enzovoort. Ik ga het nu niet opzoeken, maar op dit Forum heb ik daarover wel eens uit de doeken gedaan dat ik gaandeweg van mijn "bijgeloof" af ben gestapt. Het "bewustwordingsproces" dat daaraan voorafging, heb ik als verlossend ervaren! Als een plant of een boom geen water vindt, zullen de wortels dieper moeten reiken. Ik zal maar niet aangeven hoe lang je dan als het ware met je ziel onder de arm moet lopen, doch reken hierbij niet op een kwestie van weken of maanden. "De tsjerke - dat binne jimme!" Wie straks de nieuw-apostolische catechismus zal hebben bestudeerd, kan er niet omheen dat het volwaardige lidmaatschap van de Nieuw-Apostolische Kerk dat men geacht wordt rechtmatig te verkrijgen bij het sacrament van de Heilige Verzegeling, heel wat gewicht in de schaal legt. Dan mag je opeens erover dagdromen dat je erbíj bent, bij de Bruid des Heren. Stamapostel Leber zei hierover kortgeleden dat hij ervan uitgaat dat er in het verkeer of anderszins geen ernstige ongevallen plaatshebben indien de Bruid plotseling aan de aarde zal worden ontrukt. Hij ging daarbij voorshands uit van 10 miljoen personen! Die uitspraak deed natuurlijk alom stof opwaaien, maar het liep -gerekend naar aardse maatstaven- voor hem uiteindelijk met een sisser af. Tja, wat wil hij dat wij geloven?
Welnu, die laatste vraag; daar ben ik voor mijzelf al heel lang uit want deze stamapostel is het spoor bijster. Hetzelfde geldt voor diens opvolger en evenzo voor hun marionetten die onlangs zo uitgebreid werden "gewürdigt" vanwege de aan ze toegeschreven verdiensten bij de totstandkoming van de nieuw-apostolische catechismus. Al dit soort van inspanningen hebben in het werk Gods namelijk niets om het lijf. Hooguit is het interessant voor een rechtspersoonlijkheid bezittend lichaam, of zo. Halve waarheden zijn immers hele leugens. Daar word je niet blij van. Het maximale leereffect ervan kan zijn dat men -langs de toeristische route- tot het inzicht komt hoe het allemaal beter anders had gekund. Dat is een bijzonder belastende onaangename manier van leren en afleren, kan ik uit ervaring hierover zeggen.
(...)
Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "
Ma 31 Dec 2012, 15:27", in de thread "Heersers in de kerk (7): De nieuw-apostolische gedragscode"