[Bijgewerkt: 21.00 uur]
TjerkB schreef:(...)
Nogmaals, de nieuw-apostolische geloofsleer valt en staat bij slechts één enkele zinsnede in de catechismus:
"Ab 1897 bildete sich das Stammapostelamt als das führende Amt der Kirche heraus, das Friedrich Krebs bis zu seinem Tod im Jahr 1905 bekleidete." Hoe dit in zijn werk is gegaan, schijnt niemand te mogen weten.
(...)
De nieuw-apostolische machthebbers zijn makelaars in woorden, woorden en nóg eens woorden. Van hun nietszeggende zegen zal nimmer iemand wijzer worden.
Daarom, wie zich in deze kerk onheus bejegend voelt door op enigerlei wijze het slachtoffer te zijn geworden van psychische onderdrukking, doet er verstandig aan niet langer te verwachten dat boosdoeners berouw zullen tonen.
Heus, bij oprecht berouw zullen de verantwoordelijken eerst hun machtsbestel moeten prijsgeven.
(...)
Uit: Bericht op "
Wo 26 Nov 2014, 20:24" in de thread "Opheffingsuitverkoop - alles moet weg!"
@all
Al voor de vijfde keer is het nu dat ik de bovenstaande quote aanhaal. Bijna was ook ik ingemaakt, vermurwd en platgewalst door de overweldigende hoeveelheid woorden waarmee de nieuw-apostolische kerkleiding sinds jaar en dag non-stop ieders aandacht vraagt. Via openbare erediensten, bekendmakingen per circulaire of tegenwoordig ook langs allerlei kanalen via het Internet, met boeken en periodieken, en door middel van huisbezoeken, seminars, werkcolleges of workshops.
Wie tussendoor een vraag stelt, komt er al gauw achter dat de doordenderende machinerie in de organisatie daar nauwelijks op is ingesteld. Op de highway naar "het heerlijke einddoel" valt er schijnbaar geen tijd te verliezen - of zit dat misschien anders? Als je een doodenkele keer wat te vragen hebt, stuit je meestal nog niet op verzet want men zal je vast wel even willen aanhoren (wat natuurlijk niet hetzelfde is als inhoudelijk reageren), maar reken niet te vaak op zo'n vriendelijke geste.
Vrij vertaald: voor "kinderen" die gebaat zijn met een rugzakje of thans een zorgarrangement is in de Nieuw-Apostolische Kerk het maatwerk nog niet uitgevonden. Weliswaar maakt de kerkleiding nog enig onderscheid tussen mensen in verschillende werelddelen, maar iedereen zal moeten luisteren en gehoorzaam moeten zijn.
Het mag onderhand duidelijk zijn, maar door mij wordt van "dienaren", die op deze manier zogenaamd het Evangelie uitventen, aan de deur niet meer gekocht. Ik ben uitgekeken op hun lompe botte-bijl-gedrag, op hun ingestudeerde rammelende redeneringen en op hun robotachtige desinteresse (want: geen compassie met bijvoorbeeld slachtoffers van hun bazen en bovenbazen). Als mensen zo van de realiteit vervreemden, worden ze voor hun naasten bewoners van een ander planeet.
Vanwaar deze inleiding? Het is met de Nieuw-Apostolische Kerk namelijk
de verkeerde kant op gegaan. Voordat "wij" het op de kerkvloer in de gaten kregen, was bij nader inzien achter de schermen
de tent al onherstelbaar verbouwd. Doodsbenauwd moeten ze zijn geweest, de invloedrijke bestuurders, die ondertussen overal als "Godsgezanten" met alle egards werden verwelkomd en alom op handen werden gedragen; bang om te worden ontmaskerd. Naast hen per se geen hogere macht.
De vragen die aan betrokkenen ter beantwoording werden voorgelegd, waren echter doorgaans gesteld door zielen die er vanuit gingen dat dienaren zouden dienen!
Op dit punt conflicteerden in de Nieuw-Apostolische Kerk de verwachtingen van de schapen en lammeren, op grond van het Evangelie van Jezus Christus, met die van hun herders. Deze laatsten eisten ontzag en hulpbetoon. De boze herders richtten hun blaffende honden af om de domme schapen en lammeren mores te leren.
In
de afgelopen 30 jaar is dit wat er is gebeurd. Er is maar één uitweg: de farao's en tollenaars die op deze wijze de rest van de mensheid in gijzeling houden, zullen op hun schreden terug moeten keren:
BakEenEi schreef:(...)
Dienaren in Zijn werk hoefden helemaal geen concernleiders te worden; ze hoefden helemaal niet twee, drie of tien petten op te krijgen, enzovoort. Dit hele fenomeen legt in de Nieuw-Apostolische Kerk meteen ook de zwakste schakel bloot. Degenen namelijk die er wat van konden zeggen, ja, sterker nog, die er wat van móesten zeggen, zoals in dit geval met name ook
de districtsvoorgangers; díegenen laten het afweten want de betrokkenen zijn evenzeer
gebrainwasht! Het beste zou zijn dat de gezinsleden (!) van al deze "hoge dienaren" krachtdadig ingrijpen. Dan is er voor hun dierbaren tenminste nog een leven ná
dit gekunstelde bestaan... Doet niemand wat en alles zou bij het oude blijven, dan eindigt de geloofsweg met tandengeknars.
(...)
Bron: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op
"wo 16 feb 2011, 13:38", in de thread "Nieuw-apostolische bedrijfsvoering"
Zie ook -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "
Di 18 Okt 2011, 14:06", in de thread "Luister naar mijn woorden maar die staan los van mijn daden!"
"Kan ik daar wat aan doen?" Ja, dus. In tegenstelling met wat vermoedelijk velen denken, is het namelijk allemaal niet zo ingewikkeld want:
Redactie schreef:(...)
Een kerkgenootschap is niet meer dan een facilitair bedrijf dat gelovigen voorziet van een dak boven het hoofd, al kun je er natuurlijk een gezelligheidsvereniging en/of een beleggersclub en/of een liefdadigheidsinstelling van maken. Kinderen Gods zijn aan elkaar gelijkwaardig terwijl de opvoeding door de werkzaamheid van de Heilige Geest kan worden overlaten aan onze hemelse Vader die bij een ieder van hen het hart aanziet.
Wie zich in Zijn werk -ondanks zielzorg in een kerk- niet veilig voelt in Jezus' armen, wordt in geestelijk opzicht emotioneel verwaarloosd! Spijtig genoeg is dit in de Nieuw-Apostolische Kerk aan de orde van de dag doordat bazen en bovenbazen in de organisatie zich als kille zakenlieden zijn gaan gedragen die niet open kaart spelen en vooral hun eigen gang gaan. Dienaren op Zijn akkerwerk -waarbij overigens geen rekening behoeft te worden gehouden met het verschijnsel van echelonnering- mogen naast elkaar (!) helpers zijn aan Christus' plaats. Wie het best bakstenen, dakpannen en andere bouwmaterialen kan inkopen om vervolgens een kerk te bouwen, mag de vinger opsteken en dan zal het ook daarmee wel in orde komen...
(...)
Uit: Bericht door Redactie op "
Zo 22 Mei 2011, 19:36" in de thread "Levensbeschrijving Dap. Brinkmann".
Wie onder een hagenpreek niet langer aan weer en wind wil blootstaan, staat het vanzelf vrij om een kerk te bouwen en een kerkbestuur in de benen te krijgen, maar daarna hoeven de mensen hun belangrijkheid niet noodzakelijkerwijs te overdrijven. Zo simpel is het. God zendt wie
Hij zenden wil en
Hij zegent wie
Hij zegenen wil. Zie in dit verband -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- ook het bericht op "
Za 28 Jan 2012, 08:52", in de thread Job: "Het licht verwachtte ik, maar de duisternis brak aan."
Dienen is echt heel wat anders dan heersen... Hierbij valt bijvoorbeeld te denken aan:
Het was in een kerstnacht. Ik was een jaar of negen en lag al in bed. Het vroor. Opeens hoorde ik dat er werd gezongen. Met mijn adem maakte ik tussen de ijsbloemen op de ruit (dubbel glas had je volgens mij toen nog niet) een plekje vrij waardoorheen ik naar buiten kon kijken. Het waren heilsoldaten die kerstliederen zongen. Elk jaar trokken zij tijdens de kerstnacht, blij in het geloof, zo bij ons door de stad. Het kindje Jezus was geboren, voor alle mensen! Wij hadden het geluk dat er tegenover ons huis een lantaarnpaal stond die de hele nacht bleef branden. Dat was alleen zo met de lantaarns in het midden van de straten en op de hoeken. Bij onze lantaarn hadden de zangers ook dit jaar weer hun zangbundels te voorschijn gehaald. Onder het zingen zag je wolkjes in de lucht van het uitademen. Tussen de liederen door sloegen sommige mannen de armen krachtig om hun lichaam heen. Tegen de kou. Het zingen gaf me een heel speciaal gevoel. En ik was er trots op dat juist bij óns huis er zo'n echte lantaarn was die 's nachts áán bleef.
- In het najaar van 2002 gebruikte ik, samen met enkele collega's, in Den Haag ergens iets voor de lunch, toen er een heilsoldate binnenkwam. Op slag voelde ik de grootst mogelijke bewondering voor haar, want in een flits zag ik een vriendelijke oude dame van beslist al in de tachtig, doch in de kracht van haar geloof! Ik realiseerde me hoezeer dat werkelijk nog heel wat anders is dan "in de kracht van iemands leven". Vooral de blije uitdrukking op haar gelaat trof mij diep.
In de Strijdkreet, die ik kreeg, las ik in de trein op weg naar huis iets opvallend moois:
- "Geef dan de keizer wat de keizer toekomt, en God wat God toekomt."
(Matth. 22 : 21)
- "Jezus geeft de opdracht om aan God te geven waar Zijn beeld op staat. God heeft geen geld, maar mensen naar Zijn beeld in omloop gebracht. Hij wil dat zij hun waarde behouden."
Groet,
TjerkB