Hendrik Appels zingt Rienzi: Allmächt'ger Vater

[TjerkB]

@all

Een indringend gebed...

• 
  
  
  • Allmächt'ger Vater, blick herab!
    Hör mich im Staube zu dir flehn!
    Die Macht, die mir dein Wunder gab,
    laß jetzt noch nicht zugrunde gehn!
    Du stärktest mich, du gabst mir hohe Kraft,
    du liehest mir erhabne Eigenschaft:
    zu hellen den, der niedrig denkt,
    zu heben, was im Staub versenkt.
    Du wandeltest des Volkes Schmach
    zu Hoheit, Glanz und Majestät!
    O Gott, vernichte nicht das Werk,
    das dir zum Preis errichtet steht!
    Ach, löse, Herr, die tiefe Nacht,
    die noch der Menschen Seelen deckt!
    Schenk uns den Abglanz deiner Macht,
    die sich in Ewigkeit erstreckt!
    Mein Herr und Vater, o blicke herab!
    Senke dein Auge aus deinen Höhn!
    Mein Gott, der hohe Kraft mir gab,
    erhöre mein tiefinbrünstig Flehn!

De carrière van de befaamde Nederlandse heldentenor Hendrik Appels (1886-1947) speelde zich bijna uitsluitend af in Duitsland.

Zie verder: http://operanederland.nl/2014/02/06/hel ... ik-appels/


Groet,
TjerkB

[Jabob65]

Erg fraai Tjerk.

Dit vind ik ook een mooi gebed:

Gebed uit het geloofsboek:

Heer, dag in dag uit ontvangen wij van U het bestaan.
Help ons deze dag door te brengen in uw dienst.
Geef ons een aandachtig hart,
dat niet voorbij ziet aan de kansen die Gij ons ook vandaag wilt geven.
Houd in ons het geloof levend,
dat wij meebouwen aan een betere wereld,
waarin wij gelukkig mogen zijn.
Laat ons niemand pijn doen, afstoten of eenzaam maken.
Wij willen goed zijn voor iedere mens. Volg ons doen en laten als een goede Vader.
Zegen het werk van onze handen,
en blijf bij ons, elk uur van deze dag.
Amen.

[Jabob65]

Ik las zopas nog een mooie column van Bisschop De Korte:

De bijbelse God openbaart zich als een voorzienig God. Hij is blijvend betrokken op zijn schepping. Als God van het verbond is Hij ook betrokken op het wel en wee van het volk Israël. Het verbondsvolk weet zich geleid door God. Hij straft bij ontrouw maar is altijd weer bereid om het ontrouwe volk barmhartig tegemoet te treden en het verbond te vernieuwen. God is niet alleen bij zijn volk maar ook bij ieder mens individueel. In de Heilige Schrift vinden wij talloze getuigenissen van mensen die spreken van Gods voorzienig beleid over hun eigen leven.

Aangevochten notie
Al eeuwen wordt in onze westerse cultuur echter gemorreld aan het geloof in een voorzienig God. Veel 18de eeuwse Verlichtingsfilosofen behielden weliswaar het geloof in een god maar hun godsbeeld werd ontdaan van fundamentele bijbelse noties. De God van de Verlichting heeft aan het begin het uurwerk van de schepping aan geslingerd maar heeft daar actueel geen enkele bemoeienis meer mee. Voor christenen vandaag kan het geloof in een God die erin voorziet, worden aangevochten als het kwaad heel dichtbij komt. Het sterven van een kind of een ziekte die chronisch is geworden, kunnen een enorme wissel trekken op ons voorzienigheidgeloof. Dergelijke situaties dreigen God volkomen te verduisteren. Iedere christelijke pastor kent vanuit de pastorale praktijk situaties die het geloof in een nabije en zorgende God op de fundamenten doen schudden. Hoe kan de pastor dan toch zijn herderlijke taak verrichten?

Goddelijke solidariteit
Het lijkt mij niet gewenst om een algemeen voorzienigheidsgeloof te hanteren. Ook de nationaal – socialisten kenden een dergelijk, en feitelijk heidens, voorzienigheidsgeloof. Toen Adolf Hitler in 1944 was ontsnapt aan een aanslag spraken meerdere nazicoryfeeën over een goddelijke “Vorsehung” die de dictator had gespaard. Vanuit christelijk perspectief is het meer vruchtbaar om over voorzienigheid na te denken vanuit Christus als het hart van Gods openbaring. De invloedrijke protestantse theoloog Karl Barth heeft over de goddelijke voorzienigheid veel geschreven. Instructief is een beroemde frase van hem: “ weil servatio, darum creatio darum auch conservatio”. Deze Duitse zin met drie Latijnse woorden maakt duidelijk dat Barth alleen over de schepping ( creatio) en de voorzienigheid (conservatio) kan en wil nadenken vanuit het dienstwerk ( servatio) van Christus.

Echo van Psalm 139
Wij kennen Christus bij uitstek als de Dienaar van de Vader en van mensen. De consequente dienstbaarheid van Christus krijgt een climax op het kruis. In zijn Zoon openbaart God zich op Golgotha als een solidaire God. Een God die met ons mensen verbonden wil zijn tot in de diepste diepte van ons bestaan. Hij deelt in Christus immers ons lijden, onze doodsangst en onze dood. Langs de weg van ondergang en dood ontvangt Jezus op de Paasmorgen nieuw en ander leven. Zo krijgt vanuit Goede Vrijdag en Pasen het christelijk voorzienigheidsgeloof een troostende toespitsing. Het vormt een echo van Psalm 139: waar wij ook gaan of staan, God is nabij en houdt ons geborgen in zijn hand.


Moed tot geloofsovergave
Ik denk dat deze bijbelse en dogmatische noties ook in het christelijk pastoraat van iedere dag mensen met een aangevochten voorzienigheidsgeloof oriëntatie kunnen geven. De grote vragen van het leven zijn natuurlijk geen wiskundeopgaven die sluitend kunnen worden opgelost. Als een gelovig mens door het leven geslagen wordt, zijn er geen gemakkelijke antwoorden mogelijk. Gemakkelijk is dan bijna altijd synoniem voor goedkoop. Maar juist de concentratie op het dienstwerk van Christus en zijn solidariteit in lijden en dood biedt een geloofsweg die begaanbaar is. Het bewandelen van deze weg vraagt om de moed tot geloofsovergave. Gods Geest wil ons van onze zelfhandhaving bevrijden. Samen met de levende Christus kunnen wij onze weg gaan. Ook dan blijven er overigens talloze vragen van de aangevochten gelovige onbeantwoord. Maar wij hebben genoeg houvast ontvangen om verder te kunnen gaan. Pas echt doorzicht op Gods voorzienig beleid ontvangen wij aan de andere kant van de levensgrens. Als wij zullen zien van aangezicht tot aangezicht.

Deze column van mgr. Dr. Gerard de Korte verscheen op 16 augustus j.l. in het Nederlands Dagblad

[TjerkB]

@Jabob65

De aangehaalde column deed mij denken aan het volgende:

• Wie denkt u dat u bent? Bezit u ook maar iets dat u niet geschonken is? Alles is u geschonken, dus waarom schept u dan op alsof u het zelf verworven hebt?
  
  Uit: 1 Korintiërs 4: 7 (NBV)

Datzelfde diepe besef zien wij bij Job en Jeremia:

• "De HEER heeft gegeven, de HEER heeft genomen, de naam van de HEER zij geprezen"
  
  Uit: Job 1: 21 (NBV)
  
  
  Wil iemand zich op iets beroemen,
  laat hij zich erop beroemen dat hij mij kent,
  inziet dat ik, de HEER, dit land liefde schenk,
  rechtvaardigheid en recht,
  want daar schep ik behagen in
  – spreekt de HEER.
  
  Uit: Jeremia 9: 23 (NBV)

Over geschenken gesproken...

1. Kinderen zijn een geschenk van de HEER, de vrucht van de schoot is een beloning van God.
   
   Uit: Psalm 127: 3 (NBV)
2. De krans van de wijsheid is ontzag voor de Heer,
   vrede en gezondheid bloeien door haar op.
   Ontzag voor de Heer en wijsheid
   zijn beide een geschenk van God dat vrede brengt.
   
   Uit: Sirach 1: 18 (NBV)
3. [1] De apostelen en de gemeenteleden in Judea hoorden dat ook de heidenen Gods woord hadden aanvaard. [2] Toen Petrus terugkwam in Jeruzalem, spraken de Joodse gelovigen hem hierover aan [3] en verweten hem dat hij onbesnedenen had bezocht en samen met hen had gegeten.
   
   (...)
   [13] Hij vertelde ons dat hij in zijn huis een engel had zien staan, die tegen hem zei: “Stuur iemand naar Joppe om Simon, die ook Petrus wordt genoemd, te halen. [14] Hij zal je vertellen hoe jij en al je huisgenoten kunnen worden gered.” [15] Ik was nog maar nauwelijks begonnen te spreken, of de heilige Geest daalde op hen neer, zoals destijds ook op ons. [16] Ik herinnerde me dat de Heer tegen ons zei: “Johannes doopte met water, maar jullie zullen gedoopt worden met de heilige Geest.” [17] Als God hun wegens hun geloof in de Heer Jezus Christus hetzelfde geschenk wilde geven als ons, hoe had ik hem daar dan van kunnen weerhouden?’
   
   Uit: Handelingen 11 (NBV)
4. Leven in vrede met God
   [1] Wij zijn dus als rechtvaardigen aangenomen op grond van ons geloof en leven in vrede met God, door onze Heer Jezus Christus. [2] Dankzij hem hebben we door het geloof toegang gekregen tot Gods genade, die ons fundament is, en in de hoop te mogen delen in zijn luister prijzen we ons gelukkig. [3] En dat niet alleen, we prijzen ons zelfs gelukkig onder alle ellende, omdat we weten dat ellende tot volharding leidt, [4] volharding tot betrouwbaarheid, en betrouwbaarheid tot hoop. [5] Deze hoop zal niet worden beschaamd, omdat Gods liefde in ons hart is uitgegoten door de heilige Geest, die ons gegeven is.
   
   Uit: Romeinen 5 (NBV)
5. [8] God heeft de macht u te overstelpen met al zijn gaven, zodat u altijd en in alle opzichten voldoende voor uzelf hebt en ook nog ruimschoots kunt bijdragen aan allerlei goed werk. [9] Zo staat er geschreven: ‘Gul deelt hij uit aan de armen, zijn rechtvaardigheid houdt stand, voor altijd.’ [10] God, die zaad geeft om te zaaien en brood om te eten, zal ook u zaad geven en het laten ontkiemen, zodat uw vrijgevigheid een rijke oogst opbrengt. [11] U bent in ieder opzicht rijk geworden om in alles vrijgevig te kunnen zijn, en uw vrijgevigheid leidt door onze bemiddeling tot dankzegging aan God.
   
   Uit: 2 Korintiërs 9 (NBV)
6. [4] Maar omdat God zo barmhartig is, omdat de liefde die hij voor ons heeft opgevat zo groot is, [5] heeft hij ons, die dood waren door onze zonden, samen met Christus levend gemaakt. Ook u bent nu door zijn genade gered. [6] Hij heeft ons samen met hem uit de dood opgewekt en ons een plaats gegeven in de hemelsferen, in Christus Jezus. [7] Zo zal hij, in de eeuwen die komen, laten zien hoe overweldigend rijk zijn genade is, hoe goed hij voor ons is door Christus Jezus. [8] Door zijn genade bent u nu immers gered, dankzij uw geloof. Maar dat dankt u niet aan uzelf; het is een geschenk van God [9] en geen gevolg van uw daden, dus niemand kan zich erop laten voorstaan.
   
   Uit: Efeziërs 2 (NBV)
7. Zijt getrouw tot den dood, en Ik zal u geven de kroon des levens.
   
   Uit: Openbaring 2: 10 (SV-J)

Overigens:

• Om aardse rijkdom bid ik niet,
  wel om mijn daag'lijks brood.
  Om harte-eenvoud vraag ik, Heer,
  om hulp in bange nood.
  Zodat ik, mijn belofte trouw
  volbrengend, op Uw hulp steeds bouw'.
  Zal dan mijn hart niet zingen,
  wijl 's Vaders hulp mij schraagt?
  Mijn Heiland leeft,
  die kracht mij geeft
  door moeiten heen te dringen,
  door moeiten heen te dringen.
  
  Bron: Eerste couplet van lied 242, NAK-gezangboek

Alle reden tot dankbaarheid!

Groet,
TjerkB


P.S. Ik las nog het onderstaande:

• Het huidige leven en de toekomstige luister
  [7] Maar wij zijn slechts een aarden pot voor deze schat; het moet duidelijk zijn dat onze overweldigende kracht niet van onszelf komt, maar van God. [8] We worden van alle kanten belaagd, maar raken niet in het nauw. We worden aan het twijfelen gebracht, maar raken niet vertwijfeld. [9] We worden vervolgd, maar worden niet in de steek gelaten. We worden geveld, maar gaan niet te gronde.
  
  Uit: 2 Korintiërs 4 (NBV)

[Jabob65]

Het is Waarheid Tjerk, zowel het leven als de liefde kun je alleen maar ontvangen.

Nooit en niet afdwingen.

[Jabob65]

Preekvoorbeeld van Gerard de Korte, bisschop te Groningen, over de indringende vraag van Christus; wie ben ik volgens jullie?

Preekvoorbeeld

Voortdurend verschijnen er nieuwe studies over Jezus. Een eindeloze stroom van boeken van rechtzinnige en vrijzinnige christenen; van gelovigen en ongelovigen. Jezus blijft mensen, binnen en buiten de geloofsgemeenschap, boeien.
Tijdens zijn openbare leven trekt hij door het Joodse land en spreekt over het Koninkrijk van God. Hij spreekt over de Vader en laat zijn woorden vergezeld gaan van goede daden. Zieken worden genezen; armen krijgen hoop en schuldige mensen worden vergeven. Zo toont hij de humaniteit, de mensenliefde van onze God. Het optreden van Jezus roept ook de vraag naar zijn identiteit op. Wie is hij?
Het begint vandaag gemakkelijk. De leerlingen mogen oplepelen wie volgens anderen de Mensenzoon is. Veel belang lijkt hij overigens niet aan het antwoord van de leerlingen te hechten. Want direct volgt een tweede vraag, nu heel persoonlijk. Het gaat nu niet om het herhalen van wat anderen zeggen. Neen, het vormt een indringende vraag waaraan in het geloof niet te ontkomen valt. Wie is Jezus voor de vrienden met wie hij al een tijd optrekt? Hoe staan zij persoonlijk tegenover hem? Geloof is meer dan een mening, een opinie. Geloof vraagt om het hart van een mens.
Petrus geeft als leider van de groep dan het bekende antwoord. Voor hem is Jezus de Christus, de Gezalfde met Gods Geest. Ja, voor Petrus is Jezus de Zoon van God.
Grote woorden; grote titels. Eigenlijk te groot voor een schamel mens als Petrus. Niet voor niets zegt Jezus dat de belijdenis van zijn vriend een geschenk van de hemel is. Jezus zien als Christus en Zoon van God vormt geen menselijke mogelijkheid maar wordt een mens mogelijk gemaakt. Geloof in Jezus is voor Petrus, maar ook voor ieder van ons, ontvangen van Godswege. Onze geloofsbelijdenis is geen werk van vlees en bloed, maar een groot cadeau van onze God. Een van de mooiste titels die Jezus in het Nieuwe Testament krijgt, is misschien wel de titel: Emmanuel, God-met-ons. In Christus komt de heilige God ons rakelings nabij. God zelf raakt onze oren, onze ogen en ons hart voor Jezus als de Levende. De Vader verbindt ons zelf, in kracht van de Geest, met de Zoon.
Na zijn indrukwekkende belijdenis wordt Petrus rots genoemd en ontvangt hij de sleutelmacht. Petrus, een zwak en feilbaar mens die leeft van vergevende liefde, ontvangt de sleutels van het Koninkrijk. Hij mag binden en ontbinden. Hij ontvangt de sleutels om voor anderen de deur naar Christus te openen. Petrus is geroepen om de woorden van Johannes de Doper in zijn eigen leven gestalte te geven: 'Ik moet kleiner worden; hij, Christus, groter'. Dat was en blijft de opdracht van iedere Petrus, ook de huidige, paus Franciscus. Juist onze paus beseft tot in het diepst van zijn ziel dat hij een zondig mens is die leeft van de mildheid en de barmhartige liefde van Christus. En zoals de eerste Petrus heeft ook de huidige Petrus de primaire taak om de deur naar Christus te openen.
Feitelijk hebben wij als gedoopten allemaal een sleutel in handen gekregen. Vaders en moeders; onderwijzers en docenten, bisschoppen en priesters, ja alle gedoopten zijn immers geroepen om mensen bij Christus te brengen. Onze verbondenheid met Jezus moet eigenlijk zo innig en aanstekelijk zijn, dat anderen worden uitgedaagd om eveneens de weg van de navolging van Christus te gaan. Alle mensen van goede wil worden aangesproken.
Navolging van Jezus betekent allereerst een biddende verbondenheid met God. Heel het handelen van Jezus wordt immers gedragen door het gebed tot zijn Vader. Maar vervolgens ook een liefdevolle omgang met de mensen die ons geschonken zijn. Geloof zonder daden is immers dor en dood. En natuurlijk gaat het dan ook om solidariteit met de kleinen. Met allen die geen helper hebben, dichtbij en ver weg. Navolging betekent een dienaar te zijn die bedient; een knecht die de voeten wast. Juist paus Franciscus, de huidige Petrus, legt op die diaconale dimensie van ons geloof een grote nadruk. Het beleden geloof moet ook een geleefd geloof zijn. In kracht van de Geest en verbonden met Christus, de Zoon van de levende God, zijn wij allen geroepen, met vallen en opstaan de weg van de navolging te gaan.

Gerard de Korte, preekvoorbeeld

[Jabob65]

Ik zal er geen gewoonte van maken maar ik las zopas een mooie overweging van Bisschop De Korte, het is ook om de reden interessant dat Storck een dienst over dit thema heeft gehouden.

Vorige maand las ik in een van onze landelijke dagbladen een artikel met als titel “Griekenland herpakt zich” ( Trouw, zaterdag 6 juli).Griekenland behoort ongetwijfeld tot de Europese landen die het meest hard door de gevolgen van de economische crisis getroffen zijn. Wij kennen de feiten: een zeer hoge werkeloosheid, vooral onder jongeren, een scherpe daling van de levensstandaard, een belangrijk deel van de bevolking heeft bestaanszekerheid verloren. In het krantenartikel wordt echter over de veerkracht van de Grieken gesproken. Allerlei burgerinitiatieven nemen het voortouw bij het op gang brengen van de economie. Docenten geven gratis les. Artsen en verpleegkundigen bieden gratis diensten aan. Ongetwijfeld worden talloze Grieken, door bemiddeling van de Orthodoxe Kerk, door het evangelie geïnspireerd.

Leerlingen van Christus zijn geroepen om zout en licht te zijn, hebben wij zojuist gehoord. Dat geldt niet alleen voor christenen in Griekenland maar ook voor alle leerlingen van de Heer, ook in ons eigen land. Volgelingen van Jezus zijn geroepen om een zoutend zout en een lichtend licht te zijn. Zij mogen tekens oprichten van het Koninkrijk Tekens van naastenliefde en zorgzaamheid van gerechtigheid en vrede; van vergeving en verzoening.

In dit kader verwijs ik graag naar de bekende werken van barmhartigheid waar Jezus in Mattheus 25 over spreekt. Door het volbrengen van de werken van barmhartigheid; feitelijk kleine tekenen van humaniteit, kunnen wij de navolging van Christus gestalte geven. En wij mogen dat doen vanuit het besef dat God ons draagt.
Op een indrukwekkende wijze hebben wij zojuist de woorden van Jesaja daarover gehoord. Omdat God ons draagt, ontvangen wij de kracht om anderen te dragen .Tegen die achtergrond kan de idee van de participatiesamenleving vanuit christelijk sociaal perspectief principieel worden beaamd. Maar dan is het wel van belang over welke participatiesamenleving wij spreken.
Na de laatste Wereldoorlog hebben wij in Nederland onze verzorgingsstaat opgebouwd. De grote economische crisis van de jaren dertig van de vorige eeuw maar ook de verschrikkingen van de oorlog vormden een belangrijke stimulans voor onze bestuurders om de burger meer maatschappelijke zekerheid te geven. Premier Drees, de breed gewaardeerde staatsman in de tijd van de naoorlogse Wederopbouw, sprak over een waarborgstaat. Zowel de christendemocraten als de sociaaldemocraten als de liberalen hebben eendrachtig gewerkt aan de opbouw van de verzorgingsstaat. Een uitgebreid netwerk van sociale wetten garandeerde voor ouderen, zieken, werkelozen en mensen met een arbeidshandicap de zekerheid van een fatsoenlijk bestaan.

De laatste decennia zijn er twijfels gerezen over de houdbaarheid van de verzorgingsstaat. In veel westerse landen, ook in ons land, ging een sterke neoliberale wind waaien. Privatisering, vertrouwen op de markt, deregulering en bezuinigingen bepalen het beleid. Ook in onze kring van mensen die van harte verbonden zijn met het christelijk sociaal denken, is meer en meer de overtuiging gegroeid dat belangrijke bijstellingen van de verzorgingsstaat noodzakelijk zijn. Niet alleen zijn de grenzen van de betaalbaarheid immers in zicht gekomen. Maar ook dreigen mensen passief en afhankelijk te worden gemaakt. Actief participeren heeft de voorkeur boven passiviteit.

Vanuit het christelijk sociaal denken is het belangrijk om mensen te stimuleren hun gaven en talenten te ontwikkelen; hun creativiteit te bevorderen en hen te stimuleren tot echte verbondenheid en solidariteit. Ook in de toekomst blijft een kleinere verzorgingsstaat echter van groot belang. Waarborgen en participeren sluiten elkaar niet uit maar in. In onze samenleving kan 10 % van de bevolking tot de onderklasse worden gerekend. Het gaat om meer dan 500.000 huishoudens waarbinnen honderdduizenden kinderen worden opgevoed. Velen van hen zijn maar tot een beperkte participatie in staat.
Maar dan zal de staat er moeten zijn als waarborg, als een schild voor de kleinen en de kwetsbaren. Het is een teken van beschaving als zo de waardigheid van ieder mens als schepsel van God wordt beschermd. Juist die waardigheid vormt de blijvende grondslag voor de roeping tot sociaal burgerschap, hoe beperkt ook. Een katholieke priester verwoordde het gebod van de naastenliefde op een nieuwe manier. Hij zei: Als je een ander gelukkig maakt, zul je zelf gelukkig worden. Mensen zijn geroepen om elkaar gelukkig te maken om zo zelf geluk te ontvangen. Onze toekomst is in menig opzicht onduidelijk.

Maar steeds weer klinken de woorden van de Heer:

Ik heb u gedragen
en opgetild
vanaf de moederschoot.
Ik heb het gedaan
en Ik blijf het doen.
Ik zal u dragen en verlossen.

Deze belofte van God geeft ons, bij alle ongewisheid van de tijd, voldoende licht op onze weg naar morgen. In kracht van de Geest van de Heer kunnen wij een zoutend zout en een lichtend licht zijn. Participeren waar mogelijk elkaar dragen en waarborgen waar nodig. Zo kunnen wij de navolging van Christus zichtbaar maken in het Nederland van vandaag.

Meditatie bij Jesaja 46, 3b-5 en Mattheus 5, 13-16 van mgr. dr. Gerard de Korte op het Christelijk Sociaal Congres 2014

[Jabob65]

Bisschop Bonny heeft een interessant document gepubliceerd naar aanleiding van de op handen zijnde synodes over gezinsethiek:

http://www.kerknet.be/admin/files/asset ... _GEZIN.pdf

Naar aanleiding van dit pastorale document las ik nog een leuk artikel van Nicolaas Sintobin sj:

Twintig jaar geleden stond ik met een Franse medebroeder bij een Parijse bidonville waar hij werkte. Hij toonde me een van de wijken en vertelde me dat van al de mensen die daar woonden er niet een was die naar de communie mocht komen. Geen eens was er “in regel met de voorschriften van de Kerk”. Als jonge jezuïet met weinig vorming of pastorale ervaring wist ik niet goed raad met die bedenking. Ik heb ze wel onthouden. Ook na twintig jaar.

In 2005- 2006 verbleef ik een jaar in Chili. Ik woonde in drie verschillende gemeenschappen. Zoals daar gebruikelijk was er steeds een voltijdse huishoudster: vrome dames van middelbare leeftijd, moeder van verschillende kinderen. Geen een van hen was gehuwd. Ik werkte er ook gedurende een maand in een volkse parochie in het Noorden van het land. Levendig en dynamisch, met massaal veel jonge mensen. De sacramenten worden er royaal bediend. Op één na: het huwelijk. Als er één of twee waren per jaar, zo vertelde de pastoor me, dan was het een goed jaar. Stabiele relaties komen daar bijna niet voor.

Gisterenmorgen, vrijdag 5 september 2014, zei Paus Franciscus het volgende in zijn homilie: “…. De Kerk vraagt ons, ons allen, om sommige dingen te veranderen. Ze vraagt ons om regels die voorbijgestreefd zijn ter zijde te laten: ze dienen nergens toe. … Het Evangelie is vernieuwing. “

Paus Franciscus sprak deze woorden niet in het kader van de kerkelijke leer inzake seksualiteit en familiale moraal. Toch kan ik het niet nalaten om een link te maken tussen deze uitnodiging tot verandering en de tekst die Bisschop Johan Bonny van Antwerpen geschreven heeft met het oog op de komende bisschoppensynode over het gezin.

Voor mij staat het als een paal boven water dat de kerkelijke Traditie inzake seksualiteit en gezin profetisch is. Ze gaat uit van een heel optimistische en hoogstaande mensvisie en heeft, door de eeuwen heen, talloze mensen verder geholpen in hun zoektocht naar meer menselijkheid. Tot voor een aantal jaren ging ik er vanuit dat de concrete regels en structuren waarin die Traditie door de eeuwen heen gegoten is, definitief en onbetwistbaar waren. Dat inzicht heb ik achter me gelaten. In onze radicaal veranderende cultuur is aanpassing nodig, ook van deze regels. Johan Bonny legt goed uit waarom.

Dit betekent geenszins dat alles wat was overboord moet worden gegooid. Wel dat we het potentieel van het Evangelie en de traditie door die nieuwe maatschappelijke en culturele evoluties radicaal moeten durven laten bevragen. En omgekeerd, uiteraard. In vertrouwen. Niet vanuit angst. Om te zien wat de ons zo dierbare Evangelie en eeuwendoude Traditie en wijsheid te vertellen hebben. Om te ontdekken hoe Gods openbaring mensen van de 21ste eeuw tot meer leven en liefde wenst te brengen.

Laten we vertrouwen op de Geest. Hij waait net zo goed nu als Hij vroeger deed. Hij laat zich niet vastleggen in definitieve regels, voorschriften en interpretaties. Gelukkig maar. Die Geest heeft 50 jaar geleden voor een onverhoopte vernieuwing gezorgd in onze Kerk. Ik vertrouw erop dat diezelfde Geest nog meer voor ons in petto heeft. Ook inzake seksualiteit en familiemoraal.

Dat gaat niet vanzelf. Wel doorheen moeizaam mensenwerk. De ervaring van 2000 jaar heeft geleerd dat goede mensen verschillende meningen kunnen hebben. Dat stellen we ook in deze vast. Bij hoge kerkelijke gezagsdragers net zo goed als aan de basis. So what. De Geest kan daar wel mee om.

Dank, bisschop Johan Bonny!

[Levi]

Jabob65,

Wat een prachtige stellingname van deze Bisschop.

Vanuit het christelijk sociaal denken is het belangrijk om mensen te stimuleren hun gaven en talenten te ontwikkelen; hun creativiteit te bevorderen en hen te stimuleren tot echte verbondenheid en solidariteit.

Hier wringt de schoen bij de NAK. Hoe hoger het ambt, hoe groter de sociale afstand.
De kennis -op wat voor gebied dan ook- zit a priori bij de leiding vanaf Opziener tot Stap.
Dat dient door de onderste lagen gerespecteerd te worden.

Dientengevolge hebben meerdere intellectuelen ruimte moeten maken voor naar boven likkende en naar beneden trappende
districtsdienaren.

Zo blijft het volk arm en dom...

Groet,
Levi

[Jabob65]

@Levi, ja, ik vond het ook zeer treffend.

En voor wat betreft de NAK is het een trieste situatie, juist omdat de dynamiek ten aanzien van de diversiteit van ideeën volledig ontbreekt, in feite komt het er op neer dat de mensen die ietwat anders denken dan dat voorgeschreven is de kerk uiteindelijk verlaten.

Dat is jammer.