[Bijgewerkt: 15:00 uur]
ZwartSchaap schreef: ↑do 16 jun 2022, 19:05(...)
De Nederlandse ex broeder die in 2005 de akte Kuhlen kreeg toegestuurd vanuit Zwitserland heeft de kerk behoorlijk op kosten gejaagd. Foei toch.
@ZwartSchaap
@all
"Van een angstcultuur is sprake als de hiërarchie dusdanig sterk is dat collega's zich niet over misstanden durven uit te spreken, stelt Aukje Nauta, organisatiepsycholoog en als bijzonder hoogleraar verbonden aan de Universiteit Leiden", las ik zojuist in de krant in een twee pagina's tellend groot artikel over grensoverschrijdend gedrag op de
werkvloer. Dat scheelt dus zegge en schrijve één letter - en dan staat er:
kerkvloer!
Lees -om hieromtrent enigszins de gedachten te bepalen- toch echt eens in alle rust de thread "
Akte Peter Kuhlen" door, zou ik willen vragen. Uit piëteit wilde
Peter Kuhlen met diens geschrift niemand belasten, nadat hij de inhoud ervan aanvankelijk alleen met naasten had gedeeld. Na zijn overlijden in 1986 duurde het nog tot 2001 tot de akte vertrouwelijk in het bezit werd gesteld van de nieuw-apostolische districtsapostel
Wilfried Klingler. Op het bureau van de Neuapostolische Kirche International echter zag men er geen aanleiding in om over te gaan tot nazorg. Integendeel; naar verluidt werd het document in de vertrekken, waar de zogeheten
Koordinationsgruppe pleegt te vergaderen, gebruikt voor een soort van slijtvaste ondervloer, wat de levensduur van het daaroverheen gelegde hoogpolige tapijt vermoedelijk ten goede moest komen...
Nadat in 2005 stamapostel Richard Fehr werd opgevolgd door stamapostel Wilhelm Leber, kwam het verborgene "langs ongeziene wegen" en "boven bidden en denken" in Nederland alsnog aan de oppervlakte, waarna het op de ivoren torens in de organisatie luid begon te beiaarden. Toen de akte was prijsgegeven aan het publieke domein, op een donderdagavond, werden bij het internationale kerkbestuur prompt alle verloven ingetrokken en kwam men de dinsdag erna in spoedzitting bijeen. Hoe redden wij onszelf hier uit de netels, was kennelijk de eerste en ook later de voornaamste gedachte want tot op de dag van vandaag wachten de talloze slachtoffers én al hun dierbaren op ieders rehabilitatie.
"
Kabinet komt met eerherstel voor Dutchbat-veteranen", las ik elders. Al zo'n 25 jaar lang wordt de betrokkenen, die het in Srebrenica destijds moesten ontgelden, de volle waarheid onthouden, wat tot overmaat van ramp (!) bij hen de traumaverwerking vaak ernstig heeft bemoeilijkt. De volledigheid gebiedt echter te zeggen dat door toedoen van de nieuw-apostolische kerkleiding zeer velen met
hetzelfde verschijnsel worstelen.
Lees in plaats van "collega's" namelijk "kerkelijke ambtsdragers" (voor wie er alleen emplooi is zolang ze "meerderen" op hun wenken bedienen).
Ter verduidelijking nog het volgende:
TjerkB schreef: ↑wo 26 jan 2022, 10:52(...)
Graag een opmerking terzijde: het is gemakkelijk raad te geven of kritiek uit te oefenen, wanneer je een karwei niet zelf hoeft uit te voeren. Aan de andere kant: bij "dienen" valt hopelijk te denken aan het zich ondergeschikt maken aan een collectief belang, niet aan "de dienst uitmaken". Desondanks zijn in het apostolische werk juist hierbij nogal eens grenzen overschreden en hebben zielen daardoor veel leed ondervonden. Als echter níet de Liefde leidend is, worden niet zelden unfaire middelen gebruikt om iets te bereiken, of zelfs om carrière te maken. Uiteraard zou in kerkelijk verband nimmer de organisatie daartoe mogen uitnodigen en vanuit de Bijbel is er al helemáál geen reden andermans goedheid te misbruiken. Toch kan zich "in de gemeenschap" onheil aandienen. Geldt dan het recht van de sterkste en staan wij er alleen voor, of is er hulp?
Dat dit onderwerp mij nog eens aan het schrijven zou zetten omdat het alom "in het midden der gemeenschap" onherbergzaam was geworden, is wel het laatste wat ik vroeger voor mogelijk hield: "in het Vaderhuis" is de kust toch veilig? Spijtig genoeg had ik dat verkeerd aangevoeld. Ik ben bekend geworden met ontluisterende feiten en omstandigheden, en met zulke ongezonde machtsverhoudingen, dat voor mij het doek viel. Elders op dit Forum en op het voormalige Forum van Bauke Moesker heb ik hierover al veel verteld. In déze forumbijdrage handelt het niet over de Nieuw-Apostolische Kerk die ik verliet, maar over het Apostolisch Genootschap. Ik ga in op hoe er nu wordt omgegaan met zielen die vragen hebben en/of hulp zoeken door wat herkenbaar voor ze was in het boek Apostelkind en door de ophef daaromheen. Misschien lost dit iets op.
Het is vaak energieverslindend als een situatie ons ontregelt en verwart. Liefhebbende mensen om ons heen zullen daar niet graag een schep bovenop doen en wie zich verantwoordelijk voelt voor de saamhorigheid op een kerkvloer, zal waken voor de belangen van de gemeenteleden. Als plaatselijke ambtsdragers eerst en vooral worden geacht loyaal te zijn jegens meerderen in een hiërarchische organisatie, gaat het hier mis.
Het is eenvoudig vragen om moeilijkheden als een kerkbestuur het nut niet inziet van dienend leiderschap. Berg je dan maar als goedgelovige, zeker indien er geen hulp kan worden gezocht bij een onafhankelijke vertrouwenspersoon en/of het ontbreekt aan een solide klachtenregeling. Ook als bestuurders onvoldoende transparant te werk gaan, moet het de aangesloten leden worden ontraden dezen blindelings te vertrouwen.
(...)
Wat valt hiervan te leren? Ongemerkt werd menig kerkelijk ambtsdrager ertoe verlokt steeds verder diens grenzen op te rekken. Dat was fout.
Groet,
TjerkB
