TjerkB schreef:(...)
En dan valt opeens de uitnodiging op de digitale mat voor een "
Historische Bijeenkomst (1946-2016) op 17 september 2016" ... Daarbij intrigeerde mij vooral het onderstaande:
- (...)
- Nieuw-Apostolische ontwikkelingen na 1946.
Na de kerkscheuring van 1946 beleven ook de broeders en zusters in de ‘Hersteld Apostolische Gemeente in de Eenheid der Apostelen’, later Nieuw-Apostolische Kerk, spannende tijden. Er kan geen sprake zijn van een voortgang op oude paden. Er volgt in de jaren erna een beweging, die leidt tot aanpassing aan en meegroeien met de Duitse en internationale NAK. Die beweging zorgt, omdat de NAK steeds nadrukkelijker deel is van de internationale kerk, voor veranderingen in o.a. liturgie en ritueel (doop, avondmaal en zondenvergeving), liedteksten, leer, statuten en de relatie met andere kerken. Een korte terreinverkenning richting actualiteit.
(...)
Uit: Bericht op "
Ma 12 Sep 2016, 15:40"
@all
Richting actualiteit - nog lang bleef die belofte bij mij rondzingen want zou men in de Nieuw-Apostolische Kerk eigenlijk wel beseffen wat de "actualiteit" feitelijk is? Of kun je daar gewoon heel verschillend over denken? Mag dat trouwens wel van "de dienaren"? De actualiteit - is dat niet het laatste nieuws bij
http://nac.today/de?
Kenmerkend voor de nieuw-apostolische geloofspraktijk is dat de gelovigen constant blootstaan aan een toevloed van informatie over "
das zeitgemäße Wort Gottes", het hedendaagse woord van God, namelijk via de prediking tijdens openbare erediensten, door wat "directe zegenaars" daarnaast nog te melden hebben, informatie ook via diverse officiële websites, aan de hand van publicaties in boeken en tijdschriften of anderszins. Alles bij elkaar genomen is het zó veel, dat je er bij wijze van spreken geen woord tussen krijgt. Wie als christen graag met de laatste ontwikkelingen in het werk van God op de hoogte is, staat in de Nieuw-Apostolische Kerk maar één ding te doen: omarm aldaar de geloofsgehoorzaamheid. Dus: doe wat er gezegd wordt (Bid, Werk en Offer) en stel geen kritische vragen. Van kindsbeen af wordt dit ingeprent. Voorbeeld:
"In de brief die de confirmanten van de Stamapostel kregen stond dat de sleutel geloofsgehoorzaamheid en je overgeven betekent."
Echter, zoals in elke organisatie; ook in de Nieuw-Apostolische Kerk zijn er
mensen die aan de touwtjes trekken, maar wie zijn zij en wat zijn precies hun drijfveren? Welnu, dat behoren de gelovigen zich níet af te vragen want het werk van God is de Nieuw-Apostolische Kerk en de Nieuw-Apostolische Kerk is het werk van God. Het enige wat stamapostel Leber daaraan nog wel wilde toevoegen was het volgende:
"Wij kunnen niet uitsluiten dat God in individuele gevallen ook buiten de door ons erkende orde werkt." Eerder stelde hij ondubbelzinnig:
"Ik zou het graag nog meer willen verduidelijken, wat het betekent om de Apostelen van Jezus Christus te geloven. Men kan heel intensief, maar ook oppervlakkig geloven. De Heer verwacht een diepgaand geloof. Dat is een geloof waarbij men navolgt. Dat is een geloof, waarbij men een onbegrensd vertrouwen in de boden van Jezus heeft.". Concreet: in de nieuw-apostolische "apostelen" en wel in de volgorde van hun belangrijkheid.
Zoals het Adam en Eva in de Hof van Eden duidelijk moest zijn niet van de "verboden vrucht" te willen eten, dienen nieuw-apostolische kinderen van God in hun kerk niet achter de schermen te kijken. Men heeft zich immers "met een onbegrensd vertrouwen" over te geven aan de hand van leiding, "gegeven in onze dierbare stamapostel en de met hem verbonden apostelen en trouwe dienaren". Wie dat te ver gaat of wie -om welke reden ook- daarbij in gewetensnood komt, kan opzouten. Wat dat betreft is de kerkleiding nog altijd even ongenaakbaar als bij de excommunicaties in 1921, in 1946, of in 1955. Het verschil met vroeger is hooguit dat men -met de kennis van nu- geraffineerder te werk gaat. Weggepest word je, punt uit, maar net iets subtieler dan voorheen. Reken niet op compassie bij je geloofsgenoten. Hun onbegrensde vertrouwen houdt ze "in de navolging" op de been - totdat sommigen zelf ten prooi vallen aan zinloos geestelijk geweld.
Onwillekeurig komt nu de vraag op: hoe gaat de nieuw-apostolische kerkleiding om met de verantwoordelijkheid voor allerhande wandaden die men door de jaren heen op zich heeft geladen? Het antwoord hierop is: niet of nauwelijks. Voor zover men zich al ergens voor verontschuldigt, blijft het daarna meestal bij lippentaal. Dit brengt mij terug,
richting actualiteit. Het is menigeen misschien ontgaan, maar terwijl nog alom wordt opgeroepen tot geloofsgehoorzaamheid, laat de huidige stamapostel Jean-Luc Schneider het tegenwoordig voorkomen dat de aangesloten leden het zich collectief moeten aantrekken wat er in het verleden verkeerd heeft uitgepakt, alsof het niet juist door toedoen van de kerkleiding is geweest dat met name zielen, die vragen durfden te stellen, stelselmatig onheus zijn bejegend en velen van hen onnoemelijk veel leed werd berokkend. Zo werpt de kerkleiding dus de schuld af van zichzelf,
terwijl men doorgaat met psychische onderdrukking!
Zie in deze samenhang het bericht op "
Zo 28 Aug 2016, 15:06" in de thread "De nieuw-apostolische "Gouden Kooi" alsmede het bericht op "
Ma 29 Aug 2016, 22:39" in de thread "Ontslapenendiensten" waaruit het volgende citaat, ontleend aan een
forumbijdrage op 24 augustus jl. bij Glaubensforum24:
"In der Tat differenziert Schneider nicht zwischen Kirche, Gemeinde und Gotteskindern sondern schließt alle in die Verantwortung mit ein: 'Hätten WIR uns anders verhalten müssen?'." Het grote probleem in de Nieuw-Apostolische Kerk blijft daarom, dat men aan mooie woorden geen gebrek heeft maar des te meer aan de bijbehorende mooie daden. Met alleen maar nog méér mooie woorden zet je de schrijnende geloofspraktijk niet naar je hand. Zolang de daadkracht bij vertegenwoordigers van de Nieuw-Apostolische Kerk grotendeels terug te voeren valt op eigenzinnig handelen in combinatie met voor slachtoffers grievende holle frasen, handelt men onchristelijk.
Groet,
TjerkB