@all
Mwah, mogelijk juist niet! Zie onder:
Samenvatting
Wie vandaag de dag de vraag stelt hoe de westerse beschaving ontstond, zal als antwoord krijgen dat het Westen is ontstaan uit Athene of Rome. Maar wat is de ultieme bron van de westerse beschaving? Bestsellerauteur en hoogleraar Thomas E. Woods geeft het lang genegeerde antwoord: de katholieke kerk. In dit alom geprezen boek en bestseller gaat Woods voorbij aan de bekende verhaaltjes over kopiërende monniken waarmee de wijsheid van de klassieke Oudheid bewaard werd. De moderne wetenschap, vrijemarkteconomie, kunst, muziek, tolerantie, en de idee van mensenrechten komen uit de katholieke kerk. In De bouwmeesters van Europa kom je te weten hoe de moderne wetenschap in de kerk is ontstaan, hoe katholieke priesters 500 jaar voor Adam Smith het vrijemarktdenken ontwikkelden, hoe de universiteit is ontstaan, wat er niet klopt over wat je van het Galileo-proces weet, hoe het westerse recht voortkwam uit het kerkelijke canoniek recht, hoe de kerk het Westen humaniseerde vanuit de heiligheid van al het menselijke leven. Geen instituut heeft meer gedaan in de vorming van het Westen dan de tweeduizend jaar oude katholieke kerk - en dat op een wijze die we hebben vergeten of nooit eerder hoorden. De bouwmeesters van Europa is een essentieel boek om de verloren waarheid te herontdekken. Thomas E. Woods is een bekende historicus, politiek commentator en bestseller auteur. Hij schreef 12 boeken en is veelvuldig in de Amerikaanse media aanwezig om zijn licht op vele onderwerpen te laten schijnen.
Bron:
https://libris.nl/boek?authortitle=thom ... 492161352#
En nu jij weer, hoor ik een stem in mij zeggen terwijl mijn gedachten alweer verder afdwalen; naar
"Luister naar de stem die zachtkens spreekt" want zo begint lied 622 in het NAK-koorboek - met in het refrein een terugkerend gebed:
- Spreek, Heer, want ik hoor Uw roep.
Spreek, Heer, spreek tot iedereen.
Spreek tot oud en jong en tot groot en klein.
Spreek, Heer, ik hoor!
Gisteren
las ik trouwens dit:
"Iemand zei eens: de volmaakte kerk bestaat niet, en als je die toch vindt, word dan geen lid, want dan is die niet volmaakt meer."
Alles goed en wel, maar wie de stem van diens geweten (!) tot zwijgen móet brengen, nota bene op last van kerkelijke functionarissen die zich erop laten voorstaan Godsgezanten te zijn; bezwaar je jezelf er dan niet mee dat je opeens bijvoorbeeld je eigen kinderen niet langer spontaan naar eer en geweten kunt opvoeden? Kom op, zo kunnen nieuw-apostolische medeweggebruikers nu antwoorden; daar hebben wij heus geen last van! Anderen daarentegen juist wél, maar exact hier wringt de schoen: wanbeleid treft niet per se eenieder, maar geef je nog om je naaste? Wat ik bedoel, is dus dat sommigen in de kerk ongegeneerd pijnlijk in verlegenheid worden gebracht terwijl anderen de schouders ophalen. En dat dan tot overmaat van ramp blijkt dat uitgerekend "hoogwaardigheidsbekleders" het daar op aanstuurden en de vermoorde onschuld spelen. Precies dit fenomeen is de splijtzwam waardoor de kerk niet alleen voor mij doch -door de jaren heen- ook voor talloze anderen te klein werd. Hoewel
W.F. Hermans liet optekenen dat zwakken zich de luxe van een geweten niet kunnen permitteren, zijn wíj in onze zwakheid toch sterk? Vgl. 2 Kor. 12: 10. Als je dóórkrijgt hoe het werkelijk komt dat je als naasten van elkaar vervreemd raakt, houdt het vroeg of laat een keer op. Maar ik kan het eenieder verzekeren: het is wrang om in te zien dat de kerk en daarmee bepaald niet "de wereld om ons heen" hier blaam treft.
Kortom; wat de "Neuapostolische Kirche" betreft, mag het dus helaas duidelijk zijn dat ik daarin nogal, welnee, totáál ontgoocheld ben geraakt. Telkens wanneer ik nog een verrassend lichtpuntje meende te ontdekken, stuitte ik onverhoopt op steeds dezelfde verraderlijke machtspolitiek die zich het best eenvoudig als volgt laat illustreren (want juist wanneer het echt aankomt op zielzorg, laten "verantwoordelijken" het afweten):
TjerkB schreef: ↑do 23 apr 2015, 16:06(...)
Op dinsdag 15 september 2009 wendde ik mij tot een bestuurslid van de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland. Ik schreef hem o.a. als volgt en hij reageerde NIET.
- Onderwerp: Gouden kalf
Datum: Tue, 15 Sep 2009 21:16:41 +0200
Van: [...]
Aan: [...]
P.,
(...)
Apostelen in de Nieuw-Apostolische Kerk hebben om in hun geestelijke bediening te kunnen worden bevestigd eerst trouw moeten zweren aan de Stamapostel en men dient schriftelijk te verklaren de hoge autoriteit van diens ambt te onderschrijven. Vervolgens krijgt men een salaris dat ten minste op het niveau ligt van wat in Zwitserland hoogleraren verdienen aan hogescholen en universiteiten; los van alle mogelijke onkostenvergoedingen. En als dat eenmaal geregeld is, gaat het erom dat wat God eerst aan de meest hooggeplaatste dienaren aanreikt "langs de geordende weg" onder alle gelovigen wordt verbreid die "het levende woord" dan voor waar moeten aannemen. Wie daarmee op enig moment in conflict raakt kan zich volgens de "Leidraad dienen en leiding geven" vol vertrouwen wenden tot een hogere verantwoordelijke leidinggevende. Het is dan gebruikelijk dat men zich eerst wendt tot degene die als geestelijk verzorger in de plaatselijke kerkgemeente verantwoordelijkheid draagt. Zo volgen gesprekken met een priester, een voorganger, een districtsvoorganger, een opziener, een apostel en een districtsapostel.
In elk gesprek begint alles weer van voren af aan. Weinigen kunnen het volhouden om het hele traject te doorlopen want men voelt zich gewoonlijk al ernstig bezwaard bij het tweede of derde gesprek. Gewoonlijk zal men vriendelijk toehoren tot de klager (opnieuw) is uitgesproken, en dan wordt de situatie in een afsluitend gebed bij de troon Gods neergelegd. Daar lag het vanzelf al, maar het kan nooit kwaad om een en ander bij God nog eens in herinnering te brengen - zo lijkt het wel. Ondertussen staat voortdurend één ding voor de dienaren vast: nooit of te nimmer had men iets verkeerd bedoeld. Te allen tijde immers handelt in het werk Gods ieder naar beste weten en kunnen. Is het dan niet gepast als een klager de hand eerst eens in eigen boezem steekt? Wie verbeeldt hij trouwens dat hij is om van inzicht te verschillen met de knechten Gods? Bij het eerste gesprek dacht je misschien van tevoren nog drie keer na. Bij het tweede waarschijnlijk al zeven keer. Bij het derde misschien wel 10 keer. Je voelt je dan vast ook al ongelukkig dat je kennelijk niet wordt begrepen. "Waarom ben je ook zo vreselijk weerbarstig?"
De uitkomst is dus dat je er niet uitkomt. Want "in het werk Gods" ondersteunt de onderdiaken de diaken, de diaken de Priester, de Priester de voorganger, de voorganger de districtsvoorganger, de districtsvoorganger de Opziener, de Opziener de Apostel, de Apostel de Districtsapostel en de Districtsapostelen de Stamapostel. En dat is allemaal om "jou" naar het einddoel te brengen. Dus, wat klaag je nu?! Zoals het nu gaat, zo wil het God het precies hebben! Hoe is het in het geloof eigenlijk gesteld met jouw overgave? En heb je wel vertrouwen? Blik je wel op naar de zegenaars? Bid je wel? Vergeet je niet om eerst de dank te brengen! Kun je nog tevreden zijn met wat je hebt? Begrijp je wel dat je beter niet kunt toegeven aan ongenoegen wanneer dat eens mocht opkomen? Heb je wel geduld? Kun je wel vergeven? Ben je je broeders en zusters in de gemeenschap wel tot steun? Heb je wel een abonnement op de Onze Familie en lees je die ook trouw? Vraag je wel eens aan de voorganger of je nog iets extra's kunt doen? Offer je je tienden wel? Sta je in het koor en help je bij het schoonmaken van het gebouw?
Dit is in het kort de tangconstructie waarin de aangesloten leden bij de Nieuw-Apostolische Kerk het maar moeten zien uit te houden.
(...)
Zie verder de thread "
Wir haben es nicht gewußt... " op het voormalige Forum van Bauke Moesker.
(...)
Uit: Bericht op "
do 23 apr 2015, 16:06", in de thread "Misbruik van geloof en vertrouwen"
BakEenEi schreef: ↑za 20 nov 2010, 21:28(...)
Met de nieuw-apostolische kerkleiding is het problematisch gesteld. Het werk van de heren stelt men voor als het werk des Heren. Daarmee zijn de zaken echter ondersteboven gekeerd. De praktijk van het bekende lied
" 't Is, Heer, Uw werk" werd hierdoor:
" 't Is, Heer, ons werk (...) waarin Gij geacht wordt te staan". Gelovigen worden verplicht aan minstens zo veel leerstellingen als destijds de farizeeën al hadden afgekondigd. In Hamburg-Blankenese zijn de zoveelsten daar ongenadig op afgerekend. En inderdaad:
"Vragen? Géén vragen!" (naar Paul van Vliet). Het verraderlijke bij zo'n dictatoriaal geregeerd denksysteem is dat men het venijn ervan pas doorziet wanneer in iemands bijzijn "machtigen" hun ware gezicht tonen.
(...)
Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "
20 nov 2010, 21:28", in de thread "vergeten - vergeven - verzoenen"
Zie evt. ook het bericht op "
vr 15 sep 2023, 15:10", in de thread "aankondiging benoeming van twee opzieners in de NAK NL en ambtsrust voor apostel Peter Klene in januari 2024"
TjerkB schreef: ↑di 02 feb 2016, 19:46(...)
Vrij vertaald: als je je bij deze kerk zou kunnen melden bij het loket van een ruimte waar alle verantwoordelijken in opklimmende volgorde van hun belangrijkheid in een schier onafzienbaar lange rij met steeds chiquere bureaus achter elkaar te vinden zouden zijn, en je zou dan vragen naar degene die je als verantwoordelijke echt moet hebben om een gevoelige kwestie definitief tot een oplossing te brengen, zouden achter de dienstdoende loketbeambte werkelijk álle bazige bazen en bovenbazen inclusief de allerlaatste naar achteren doorverwijzen zodat uiteindelijk helemaal niemand zich daadwerkelijk verantwoordelijk toont. De loketbeambte zou je als vragensteller zonder rang of stand eerst hebben verwezen naar de laagste "hogere verantwoordelijke leidinggevende" in de rij. Die zou je in behoedzame bewoordingen kenbaar gemaakte zielsbegeerte, ogenschijnlijk al begrijpend luisterend, aandachtig aanhoren, het hoofd daarbij ook een beetje knikkend bewegen en dan antwoorden dat hij het, welbeschouwd, verstandig vindt, naar achteren wijzend, als je je zorgen ook nog deelt met diens "directe zegenaar". Hierna kom je bij de eerstvolgende "hogere verantwoordelijke leidinggevende", die graag uit de eerste hand, dus van jouzelf, in alle rust verneemt wat je bezwaart of zorgen baart en waardoor niet God de eerstaangeweze zou zijn om jouw smeekbede te verhoren. Aansluitend zou hij antwoorden dat hij het, welbeschouwd, verstandig vindt, naar achteren wijzend, als je je zorgen ook nog deelt met diens "directe zegenaar". Die zou je in behoedzame bewoordingen kenbaar gemaakte zielsbegeerte, ogenschijnlijk al begrijpend luisterend, aandachtig aanhoren, het hoofd daarbij ook een beetje knikkend bewegen en dan antwoorden dat hij het, welbeschouwd, verstandig vindt, naar achteren wijzend, als je je zorgen ook nog deelt met diens "directe zegenaar". Enzovoort tot de macht zeven. Wat je echter te melden had, was eenvoudig:
"Wat ík érg vind is, dat het in de Nieuw-Apostolische Kerk té veel gevraagd kán zijn als je kenbaar maakt dat je je -als christen- graag wilt beperken tot de volle waarheid. Aan die wens willen (!) velen (!) níet voldoen." Belast en beladen beland je bij de dienstdoende stamapostel en die verwijst door naar "the Gospel".
Ziedaar het zinloos geestelijke geweld waarmee in de Nieuw-Apostolische Kerk ontluikend goddelijk leven in de knop wordt gebroken; ten dode is opgeschreven.
(...)
Uit: Bericht op "
Di 02 Feb 2016, 20:46", in de thread "Elfje"
Wat in elk van deze drie forumbijdragen de kern van de zaak is, is: kerkvorsten gingen zich te buiten aan machtsverheffen en de
Liefde bekoelt.
Maar sta nu toch alsjeblieft eens een ogenblik stil bij wat het laatste couplet van lied 421 in het nieuw-apostolische gezangboek ons wil zeggen:
- Liefde, heil'ge liefde.
gave Gods zo groot;
vrucht van rein geloven,
dierbaar goud kleinood.
Zalig, zalig; wie dat goud vergaart,
in de schoot der liefde
eeuwig blijft bewaard.
Zalig, zalig is,
wie dat goud vergaart.
Waarom dan tóch drammerig doordraven naar hogere catechetische wiskunde als wij deze onmisbare
Liefde niet naar waarde weten te schatten? Ik herinner mij een oud koorlied waarin gezongen werd
"Er zullen duizenden vallen... " Toen dat een keer werd geoefend, heb ik achter het orgel mijn
"dagwerk voor de Heiland" maar gepauzeerd want zóver was ik nog niet, namelijk om in die ongelofelijke misère maar alvast te berusten. Jaren later attendeerde men in mijn kerk op ieders "eigen verantwoordelijkheid" alsof plotseling van hogerhand daartoe het licht op groen was gezet. Maar sinds wanneer hadden wij moeten snappen dat in de Nieuw-Apostolische Kerk ons geweten als kind van God onteigend was, of zo? Gedurig knaagde er iets aan mijn ziel, maar ik kwam er maar niet achter wát precies. Vaak werd er "vanaf de verhoging" ook voor gewaarschuwd dat wij ons vooral niet moesten ergeren. Juist dat irriteerde mij op een zekere zondagochtend mateloos! 's Middags was er een jeugddienst en wat gebeurde er? De dienst begon met déze tekst uit Matthéüs 18:
- Maar zo wie een van deze kleinen, die in Mij geloven, ergert, het ware hem nuttiger, dat een molensteen aan zijn hals gehangen, en dat hij verzonken ware in de diepte der zee.
Het voelde alsof er regelrecht vanuit de hemel was ingegrepen. Goddank niet voor het eerst en naar later zou blijken: evenmin voor het laatst.
Nooit heb ik begrepen dat ik waar dan ook wie dan ook hóger zou moeten achten dan welke andere naaste dan ook. Toch dramde men in de Nieuw-Apostolische Kerk op dit punt erover door dat hógere dienaren toch echt wel hóger waren dan alle minder hoge hógere dienaren - alsof die bestáán! Néé!! Wat was ook dit toch een verbijsterende antichristelijke zienswijze! Maar ik heb het geweten: wie het nieuw-apostolische kastenwezen niet uitdrukkelijk prijzend omarmt als van God gegeven, ligt eruit en hoort er niet meer bij. Men doet alsof je niet meer bestaat, maar het betrof bij mij geen opspelend recalcitrant gedrag; ik kón gewoon niet anders dan in ieder ander een gelijkberechtigde naaste te zien!
Wie in het geloof met zulke dilemma's worstelt, wordt in de Nieuw-Apostolische Kerk van geen kant serieus genomen. Leg je toch domweg overal bij neer, lijkt men je voor te houden - anders bereiken wij "aan de hand van onze dierbare stamapostel en de met hem verbonden apostelen en trouwe dienaren" het einddoel niet. Gaandeweg werd het mij duidelijk:
de werkzaamheid van de Heilige Geest werd geacht in handen te zijn gegeven van "de dienaren die ons voorgaan". Ieders "eigen verantwoordelijkheid" kwam erop neer dit ja of nee te eerbiedigen.
Als het bij een heilsdoctrine die kant opgaat, als je op zo'n manier opeens wordt gebrandmerkt als een Querdenker, een bad guy derhalve; dan moet je in de schoolbanken niet toevallig hebben opgelet toen er werd verteld wat er onder fascisme valt te verstaan, of onder sektarisme. Weersta ik nu de te verwachten zorgelijke frons van mijn "directe zegenaar" als het gaat om mijn "aanbieding", mijn "geloofsgehoorzaamheid"?
(...)
Toen ik onlangs zag dat men bij de Gebietskirche Neuapostolischen Kirche Nord- und Ostdeutschland een soort van doorstart maakte na de schijnbaar geruisloos ingetrokken Vision »Kirchengemeinden 2014« hoopte ik tóch even op iets moois, maar dat optimisme was te voorbarig. Ik bekeek de tot ongeveer vier uur ingekorte (!)
videoregistratie van een forumpresentatie naar aanleiding van de gehouden
Seelsorgebefragung.
Een districtsvoorganger vertelde innemend over persoonlijke zielzorg, op ooghoogte. Toch rondde hij af zonder in te calculeren dat het wel degelijk een enkele keer hoogst wenselijk kan zijn als "verantwoordelijken" de hand in eigen boezem steken, zodat wie heeft moeten lijden onder wangedrag van dezulken niet wordt wijsgemaakt dat ook dán enkel en alleen, zoals eeuwig en altijd in de kerk die ik juist om die reden ontvluchtte, God aan zet kan zijn - alsof "
hogere verantwoordelijke leidinggevenden" werden vrijgesteld van hun "eigen verantwoordelijkheid".
Het einde van elk gesprek zal altijd zijn dat de geraadpleegde persoon met jou een gebed uitspreekt en daarmee jouw zorgen afwentelt op God, vooropgesteld dat het al tot zo'n m.i. quasi-pastorale handreiking komt. Ikzelf heb het in elk geval nog nooit anders waargenomen of ervaren: men neemt géén verantwoordelijkheid voor evidente misslagen en in beslissende situaties heeft men géén boodschap aan iemands draagkracht. Zo slaat in deze kerk de ene gelovige na de andere overboord. De hoogsten in rang maken de dienst uit en laten zich op hun wenken bedienen.
Groet,
TjerkB