Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Alles wat rond het thema van dit Forum extra aandacht verdient
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Berry Brand reageert - jalousie de métier?!

Bericht door TjerkB »

zefyr schreef: vr 17 apr 2020, 21:36(...)
Vanavond reageerde drs. Berry Brand vilein en chagrijnig, vooraanstaand lid van het Apostolisch Genootschap, op het facebookaccount van Renske Doorenspleet naar aanleiding van h'r boek 'Apostelkind'. In z'n reactie merkte hij op, dat (vrij geciteerd) als men z'n boek, 'Nieuw licht op oude wegen. De wegen die de apostolische beweging volgde vanaf de oorsprong (circa 1830) tot Het Apostolisch Genootschap anno 2011' (Eburon 2013), had gelezen men zich de moeite had kunnen besparen het boek 'Apostelkind' van Renske Doorenspleet te lezen... Jalousie de métier?!

(...)


Bron: Bericht op "vr 17 apr 2020, 21:36"
Zie voorts in deze samenhang het bericht op "vr 10 jun 2016, 23:28", in de thread "Historische Bijeenkomst (1946-2016) op 17 september 2016"
@zefyr
@all

Die reactie op Facebook bevreemdde ook mij in hoge mate, juist omdat anderen daar tenhemelschreiende toe­stan­den aankaartten:
  1. [09-04-2020, 00:06]
    (...) Ik ben iets ouder (62) maar alles komt als een film voorbij. Zó herkenbaar. Mijn moeder (...) was dirigente van het koor en heeft tijdens de zangrepetitie een hartstilstand gekregen. Ze is hieraan overleden. Haar crematie ging alleen maar over het Ap Gen net als bij de vader van Martin..... ik heb met kippenvel zitten lezen...... (...)
  2. [09-04-2020, 00:35]
    (...) Mijn broer vroeg'Waarom zijn we toch nog lang gebleven en was het toch nog moeilijk om er uit te gaan?'
    Ik denk dat het in de eerste plaats was ,het verlaten van de groep, je familie.
    Moederziel alleen zou je zijn in een kwaadaardige buitenwereld waar de mensen de weg kwijt waren. Want dat kregen wij steeds te horen.
    En de kern was natuurlijk dat er wel Liefde gepredikt werd. Er werd gezegd dat wij allemaal de liefdesmacht in ons dragen, maar die was op zijn hoogst in de Apostel. Hij was het levende voorbeeld van wat wij ook zouden worden en wij geloofden dat. Zelf geloofde hij ook dat hij 'geroepen' was en God op aarde en wij bevestigden dat keer op keer. Dit geloof was ook heel oprecht van beide kanten.
    Zoals in religies God de hoogste liefdesmacht is en Jezus als zijn levende zoon het voorbeeld is van wat wij in de kern allemaal zijn. Wij zijn schepselen die verlangen naar liefde en ons leven willen en kunnen scheppen.
    En daarom werd je tegelijkertijd op het verkeerde been gezet. We waren machteloos maar luisterend naar de Almacht zouden we net zo machtig kunnen worden.
    'Wij dragen de Goddelijke vonk en scheppingskracht in ons die ons tot grootse dingen in staat stelt' De kern is Liefde. Ook in het Apgen. En daar zijn wij in verwarring gebracht.
    We zoeken allemaal liefde en weten dat het daar om gaat.Er werd ons echter verteld dat wij dat zonder de' Man gods' niet zouden vinden.
    Elk geloof of spirituele beweging die regels oplegt en een hierarchie heeft is verdacht.
    De behoefte aan een machtige heerser hoe liefdevol deze ook is, is gebaseerd op angst.
    Angst om te vertrouwen op eigen oordeel. Eigen liefde.
    Waarschijnlijk moesten we eerst volwassen worden om dat alles te kunnen zien. (...)
  3. [13-04-2020, 18:02]
    (...) Ik had een Apostolische meester in klas zes..
    Moesten we een woord bedenken achter verbond.....
    Iedereen zei.. sluiten.
    Ik steek mijn vinger op en zeg vernieuwen.
    De meester zegt nee fout... ik als 11 jarige denk huh....
    Roept hij mij na school apart... dat is van de dienst en tussen ons en op school is het fout.....
    Ehm... klein jeugdtrauma......nooit vergeten ... en hoezo fout?
  4. [13-04-2020, 19:27]
    Nou ik had diezelfde meester in dezelfde zesde klas een paar jaar later ( tis mijn zus hierboven) ik zei iets niet helemaal goed in de klas werd ik aan mijn oor (1980) keihard de bank uitgesleept. Ik zou toch beter moeten weten met mijn achtergrond. Nooit maar dan ook nooit vergeten, ik voel mijn oor nog zal ik maar zeggen. En ook de vernedering.
  5. [16-04-2020, 18:25]
    Ik zal zeggen wat er speelde, misschien helpt het anderen ,misschien mezelf, ik weet het niet. Mijn vader was psychiatrisch patiënt, maar ook een hele trouwe aanhanger van de apostel, net als zijn hele familie. Met het kerstdeclamatorium 1972, pagina 129, haalde de apostel fel uit tegen randfiguren, zorg dat u zelf geen randfiguur wordt. In maart 1973, het jaar van de zuivering, heeft mijn vader een einde aan zijn leven gemaakt, hij schreef in zijn afscheidsbrief dat we beter af waren zonder hem. Ik was toen 9…
  6. [16-04-2020, 20:24]
    (...) Bij mij zijn echt ongelofelijk schandalige geestelijke beschadigingen aangebracht toen wij getrouwd waren en ergens ander gingen wonen. Toen wij ons eerste kind in 1979 kregen dat Blind en verstandelijk geboren werd en inmiddels ook doof is was het de voorganger die zei, Misschien is het wel goed voor u dat u zo'n kind heb gekregen en heeft u dat juist nodig. Voor mij nog steeds onbegrijpelijk.😢 Mijn bloed kan er nog steeds van aan de kook raken.🤬 Goede raad wel gekregen (volgen hun normen goed) maar nooit enige ondersteuning gekregen vanuit de gemeente. (...)
  7. [18-04-2020, 09:36]
    (...) ik weet dat de kinderen het vreselijk vonden. In die tijd had ik de leiding van choreografie bij de kerstspelen en oefende na de kringen met hen. Het gemopper was niet van de lucht. Overigens is die generatie helemaal weggevallen. Dat geeft toch te denken. Ik heb dat gemopper wel gemeld bij de voorganger maar die veegde het van tafel. Oftewel nam mij niet serieus.
Voordat ik verderga, vraag ik nu eerst het koor maar om een strofe...

Uit: Cantate 20 jaar na 20 eeuwen (1966) |Componist: W. Westerveld
Bespiegelingen over de liefde zoals hiermee "vierdimensionaal" opgediend, kunnen op een magische manier met ons aan de haal gaan. Wij slokken het op en smelten. De kust is veilig. Hoe verstandig is het echter om daarna tijd, geld en autonomie uit handen te geven?

Drs. Brand sprak van "Nieuw licht op oude wegen", maar ikzelf ben meer onder de indruk van "Oud licht op nieuwe wegen". Zie onder:

[7] Toen het tot een hevige woordenstrijd kwam, stond Petrus op en zei: ‘Broeders, u weet dat God mij al in het begin uit uw midden heeft gekozen om de boodschap van het evangelie onder de heidenen te verspreiden en hen tot geloof te brengen. [8] God, die weet wat er in de mensen omgaat, heeft blijk gegeven van zijn vertrouwen in de heidenen door hun de heilige Geest te schenken, zoals hij die ook aan ons geschonken heeft.[9] Hij heeft geen enkel onderscheid gemaakt tussen ons en hen, want hij heeft hen door het geloof innerlijk gereinigd. [10] Waarom wilt u God dan trotseren door op de schouders van deze leerlingen een juk te leggen dat onze voorouders noch wijzelf konden dragen?

Uit: Handelingen 15 (NBV)
[8] Andere gemeenten heb ik geplunderd door geld aan te nemen om u van dienst te kunnen zijn. [9] Maar tijdens mijn verblijf bij u heb ik niemand om hulp gevraagd toen ik in geldnood kwam; het zijn de broeders uit Macedonië geweest die me hebben geholpen. Ik heb er altijd voor gewaakt u iets te kosten, en zal dat blijven doen. [10] Zo zeker als de waarheid van Christus in mij is, die roem zal ik mij nergens in Achaje laten ontnemen. [11] En waarom niet? Omdat ik u niet lief zou hebben? God weet dat ik dat wel doe. [12] Ik zal mijn werk op dezelfde manier blijven doen om die apostelen de kans te ontnemen met hun gewichtigdoenerij dezelfde roem te oogsten als wij. [13] Schijnapostelen zijn het, die zich door oneerlijk te werk te gaan voordoen als apostelen van Christus. [14] Dat is ook geen wonder, want niemand minder dan Satan vermomt zich als een engel van het licht. [15] Het ligt dus voor de hand dat ook zijn dienaren zich voordoen als dienaren van de gerechtigheid. Maar ze zullen krijgen wat ze verdienen.

[16] Nogmaals, laat niemand denken dat ik een dwaas ben. Maar mocht u dat toch denken, accepteer me dan ook als een dwaas en sta me toe dat ook ik eens opschep over mezelf. [17] Want wat ik nu ga zeggen komt niet van de Heer, het is de grootspraak van een dwaas. [18] Wanneer er zo velen zijn die zich op hun afkomst laten voorstaan, zal ik dat ook maar doen. [19] U, die zo verstandig bent, verdraagt dwazen toch met het grootste gemak. [20] Tenslotte verdraagt u het ook dat men u tiranniseert, uitzuigt, onderwerpt, zich boven u verheft en u beledigt.[ 21] Nu, ik moet u tot mijn schande bekennen dat wij daarvoor te zwak zijn geweest.


Uit: 2 Korintiërs 11 (NBV)
[9] Laat u niet misleiden door allerlei vreemdsoortige leerstellingen; we doen er goed aan ons te laten sterken door genade, niet door spijzen waar de aanhangers van die stellingen in het geheel geen baat bij hadden.

Uit: Hebreeën 13 (NBV)
Maar dit heb ik tegen u: u hebt de liefde van weleer opgegeven.

Uit: Openbaring 2: 4 (NBV)
Verder denk ik aan het lied "Wordt verlicht, gij die onwetend in de dienst der geesten staat" ... Voorheen was dit lied 145, in het gezangboek H.A.G.E.A. (1953).

Wáár is het ooit misgegaan?! Misschien al hier:

Afbeelding
Tot de -zeer weinige- buitenstaanders zei de apostel: "Deze enthousiaste ontvangst lijkt op een zinloze mensenverering. Dit is niet zo. Gij hebt hier te maken met een gemeenschap van gelukkige mensen, die hier een gelegenheid vindt het hart te ontladen."
Bron: Leidsch Dagblad, 9 maart 1959, pagina 7

In het verlengde van de aldus in 1959 geregistreerde euforie op Schiphol, werd voor de verdere opbouw van "het Werk" allerwegen de pot gespekt en gold (analoog aan de nieuw-apostolische geloofspraktijk; vgl. lied 245) "Al mijn gaven, al mijn tijd, alles is Uw dienst gewijd!" ; met dien verstande dat bij het Apostolisch Genootschap met een hoofdletter U nimmer God wordt bedoeld, doch de aldaar dienstdoende levensgids c.q. collega van de dalai lama, de paus en de stamapostel. Betrokkene baadde in ongekende weelde en duldde in zijn nabijheid enkel toegewijde volgelingen. Wat dit concreet inhield, valt intussen na te lezen in vele tientallen reacties op Facebook.

Aan drs. Brand schreef ik vanmiddag het onderstaande:
[18-04-2020, 13:09]
(...) In 2015 kocht ik twee kilogram “Nieuw licht op oude wegen”. Op pagina 431 meende u er goed aan te doen melding te maken van het volgende: “De verering door zijn volgelingen heeft Slok nooit verleid tot misbruik daarvan”. Mede hierdoor concludeerde men vanuit het Historisch Documentatiecentrum voor het Nederlands Protestantisme (1800-heden) bij de Vrije Universiteit Amsterdam destijds als volgt: “De sociale aspecten ontberen een concrete en kritische behandeling. (…) Brand komt niet verder dan de vaststelling dat veel afhangt van de gezichtshoek waaruit de zaak bekeken wordt.” Desondanks deelt u nu pedant een lelijke sneer uit naar Renske Doorenspleet. Zij toont zich begaan met de levende have, waaraan de ideologen in uw organisatie zich hebben vergrepen. U daarentegen heeft blijkbaar vrijwel geen enkele boodschap aan de door haar juist wél beschreven ontwrichtende verwarring in het leven van menig apostelkind. Reikt op uw oude dag uw liefde tegenover uw daardoor beschadigde naasten nog altijd niet zo ver, dat u ze met alle binnen het Apostolisch Genootschap door de jaren heen vergaarde geestelijke rijkdommen kunt omarmen én troosten?! Het is mij dus heel erg van u tegengevallen dat u zich het lot niet aantrekt van wie óók in úw ogen kennelijk als randfiguren of anderszins vage gasten niet bijdragen aan uw prestigeproject.
Betrokkene antwoordde daarop als volgt:
[18-04-2020, 15:14]
(...) Beste Tjerk, je slaat de plank is. Ik heb een lovende recensie over haar boeiende boek geschreven. Ik hoop dat die in de Stroom geplaatst wordt.
Kennelijk houdt "cognitieve dissonantie", of zo, ons vooralsnog verdeeld. Zie verder het bericht op "18 jan 2011, 20:18", in de thread "Heersers in de kerk (1): Tactieken van machtsfiguren", op het voormalige Forum van Bauke Moesker.

Groet,
TjerkB

P.S.
Uit: Cantate 20 jaar na 20 eeuwen (1966) |Componist: W. Westerveld
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
zefyr
Berichten: 658
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 16:30

Reformatorisch Dagblad van dinsdag 21 april 2020

Bericht door zefyr »

@allen,

Vandaag publiceerde het Reformatorisch Dagblad op de website het ingezonden artikel 'Zwijgen Apostolisch Genootschap gelukkig doorbroken', dat is geschreven door een ex-lid van het Apostolisch Genootschap, namelijk mr. dr. Luuk Reurich, die van beroep rechter is (zie onderstaande links).

https://www.rd.nl/opinie/zwijgen-aposto ... -1.1654884

https://www.boomjuridischopleidingen.nl ... 17/Reurich

https://ivjo.nl/docenten/mr-dr-l-reurich/
Gebruikersavatar
zefyr
Berichten: 658
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 16:30

Apostel Bert Wiegman van het Apostolisch Genootschap reageert en roept op

Bericht door zefyr »

@allen,

Vandaag reageerde apostel Bert Wiegman van het Apostolisch Genootschap, via het facebookaccount van het Apostolisch Genootschap, op het boek 'Apostelkind' van Renske Doorenspleet. Hij riep (ex-)leden van het Apostolisch Genootschap die behoefte hebben aan een gesprek op zich te melden.

https://www.facebook.com/hetApostolisch ... tn__=kCH-R

Indachtig de woorden van Gerard Reve in z'n boek 'De avonden': 'Het is gezien, mompelde hij, het is niet onopgemerkt gebleven'.

Tja, de golven gaan hoog. De tranen van getraumatiseerde en beschadigde (ex-)leden is van een zodanige intensiteit en omvang, dat in overdrachtelijke zin met recht en reden kan worden gesproken van Berg en Dal https://www.apgen.nl/contact/berg-en-dal/ aan de Noordzee! Het is te waarderen, dat apostel Bert Wiegman spijt betuigt, maar hij biedt niet onomwonden en zonder enige terughoudendheid en reserve verontschuldigingen aan... Toekomstige gesprekken met (ex-)leden zullen worden ingekaderd in een leerproces, dat de realisatie van relevante doelen van de organisatie zal bevorderen. In m'n optiek moeten gesprekken primair plaatsvinden met het oog op een luisterend oor, zodat getraumatiseerde en beschadigde (ex-)leden tot hun recht kunnen komen en hun hart kunnen luchten. Als uit deze gesprekken de organisatie lering kan trekken, dan is dat voor het Apostolisch Genootschap niet alleen mooi meegenomen, maar ook broodnodig. Echter, wel in deze volgorde!
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Apostel Bert Wiegman van het Apostolisch Genootschap reageert en roept op

Bericht door TjerkB »

zefyr schreef: wo 22 apr 2020, 19:10(...)

Vandaag reageerde apostel Bert Wiegman van het Apostolisch Genootschap, via het facebookaccount van het Apostolisch Genootschap, op het boek 'Apostelkind' van Renske Doorenspleet. Hij riep (ex-)leden van het Apostolisch Genootschap die behoefte hebben aan een gesprek op zich te melden.

(...)
@zefyr
@all
Afbeelding

Dit is waarvoor apostel Wiegman via Facebook "even" de aandacht vroeg:


In het boek ‘Apostelkind’ vertelt Renske Doorenspleet…
een heel persoonlijk verhaal…
herinneringen uit haar jeugd in het Apostolisch Genootschap…
zo’n veertig tot twintig jaar geleden.
Pakkend geschreven…
maar mijn hart huilt als ik lees welke uitwerking onder andere de kerstspelen…
en de jeugdverzorging van toen op haar hebben.
Een overwegend pijnlijke.
De cultuur van die tijd leidde tot regels en omgangsvormen die…
zeker in het nazien, sterk normerend waren.
Als voor jou een gevoeld gebrek aan ruimte of begrip pijnlijk is geweest of nog steeds is…
dan kan ik niet anders zeggen dan dat me dit oprecht spijt.
Ons past geen…
of laat ik het dichtbij mezelf houden, mij past geen zelfgenoegzaamheid…
al helemaal niet naar degenen die zijn teleurgesteld.
We kennen onze historie…
hebben een onderzoek door externen laten uitvoeren
en gesprekken gevoerd met leden en voormalig leden.
We hebben geleerd…
en we moeten blijven leren hoe we onze organisatie op zo’n wijze ontwikkelen…
dat deze past bij onze doelstellingen:
Waarden als compassie, duurzaamheid en solidariteit…
toevoegen aan de samenleving en elkaar daartoe inspireren.
Scherpe observaties van mensen die kritisch meekijken…
helpen ons om de juiste stappen te zetten in het bereiken van deze relevante doelen.
We hebben gemerkt dat het boek emoties losmaakt bij leden en voormalig leden.
Het genootschap wil ruimte bieden om die emoties te delen…
en staat open voor kritische raadgevingen die kunnen bijdragen aan het leerproces.
Daarom nodig ik je uit om met ons in gesprek te gaan…
persoonlijk of in breder verband.
Als je hiervoor openstaat, laat het ons dan weten…
door een bericht te sturen naar:
info@apgen.nl


Elders op Facebook las ik intussen een overweldigend aantal openhartige berichten, waarin Renske Doorenspleet met name bijval kreeg voor de gepaste vrijmoedigheid waarmee zij haar licht liet schijnen op de kennelijk voor velen extreem benauwende geloofspraktijk bij het Apostolisch Genootschap, met name tijdens ieders kindertijd en jeugdjaren. Apostelkinderen hadden het constant te stellen met botsende culturen en verwarrende tegenstellingen, wat hun persoonlijkheidsontwikkeling, vriendschappen en niet zelden achteraf ook hun familiebetrekkingen verontrustend heeft geschaad. Wie na een vaak jarenlange gewetensstrijd de geloofsgemeenschap verliet, om daarna hopelijk van de ongezonde groepsdruk bevrijd te zijn, achtervolgden vanuit het ApGen steevast onbegrip en bekoelde relaties.

Hoewel menige bestuurder daarvan op de hoogte mocht worden verondersteld, werden slachtoffers van het sektarische geweld waaraan dezen weerloos blootstonden, laconiek aan hun lot overgelaten. Weglopers werd het nagedragen hun roeping in "het Werk" niet op de juiste waarde te schatten zodat ze het aan zichzelf te wijten hebben, ondankbaar als ze willen zijn, als de historie vervolgens pijn doet.

Alles wat alleen maar altijd fijn moest zijn, terwijl "oom Apostel" Sinterklaas nog aftroefde, bleek echter volledig te zijn geënsceneerd, waarvoor de toenmalige apostel Van Oosbree uiteraard al megalomaan de aftrap verrichtte:
TjerkB schreef: za 11 nov 2017, 13:58(...)

Vooropgesteld: wat de geschiedenis van 'het apostolische werk' betreft, moet ik het doen met mijn eigen waarnemingen, inclusief hier en daar een blinde vlek. Maar ik doe wel mijn best om dingen te begrijpen. Ondertussen probeer ik ten aanzien van het evangelie van Christus Jezus niet te verzanden in futiliteiten. Ik waardeer het enorm als mensen hun best doen om achtergronden toe te lichten en zaken op te helderen. Wat mij tegenstaat, zijn namelijk verwarring en de verontrustende weerslag ervan op het gemeenteleven. Het kan veel uitmaken welke voorstelling van zaken men geeft om kennis en inzicht te verschaffen in Gods verborgenheden:


Afbeelding


Volgens mij is het apostel Van Oosbree die zichzelf hierboven als stand-in van de echte herder heeft willen laten afbeelden bij de gefotografeerde schaapskudde. Hij reisde ervoor af naar het buitenland, leende van iemand de herdersstaf en poseerde vijfvoudig in een driedelig kostuum voor de camera. Gesponsord uit offergaven.

(...)

Heus: geen standbeeld gaat uit eigen beweging op een sokkel staan. Nee, die wordt er op getakeld. Kinderen werd dat van jongs af aan in­ge­prent:

Afbeelding


Het relaas van Renske Doorenspleet heeft bij velen pijn­lij­ke er­va­rin­gen uit het ver­le­den weer in her­in­ne­ring gebracht, maar nu ook de toespraak van apostel Wiegman. Veelzeggend lijkt mij daarop de onderstaande reactie:

[22-04-2020, 15:11]


Beste Bert,
Je lijkt me een goede vent, dat voorop.
Ik snap dat deze enorme aandacht van de media en op sociale media heel pijnlijk is voor het genootschap, maar deze boodschap voelt voor mij niet als erkenning voor het bestaan van een structuur die decennialang overeind bleef en die individuen stelselmatig beschadigd heeft, uit naam der liefde en ongetwijfeld met veel goede bedoelingen.
Een systeem waarin één man, die zichzelf als de nieuwe Christus zag, alle touwtjes in handen had, samen met een klein groepje vertrouwelingen. Zoveel macht bij één persoon: de geschiedenis leert ons dat dat niet goed gaat, en dat ging het ook niet. Het ging heel erg mis, met zeer ernstige gevolgen, en niet alleen voor individuen.
Het genootschap bestond en bestaat zonder twijfel nog steeds voor het grootste deel uit goedbedoelende mensen die destijds in een verstikkend systeem gevangen zaten, dat tot in details was uitgedacht en tot in de puntjes is uitgevoerd. Dat is geen mening, helaas, dat is een feit.
De ‘jeugdverzorging’ was in de jaren 70, 80 en 90 een systeem waarin kinderen en masse in een mal werden gepropt. Wie niet paste, had een probleem. Wie heel erg niet paste, een groot probleem. In het genootschap, vaak zeker ook thuis. Want ouders gingen gebukt onder de belofte die ze hun apostel hadden gedaan om het kind tot het achttiende jaar in het gebouw te laten onderwijzen. Lukt dat je als ouders niet, dan had je gefaald. Ten opzichte van de apostel, ten opzichte van de gemeenschap, ten opzichte van jezelf.
Dat gaf spanning tussen kinderen en ouders, en ook huwelijken hadden zwaar te lijden onder deze druk.
Een flink aantal van deze ouders moet nu leven met de wetenschap dat ze hun kinderen daarmee schade hebben berokkend. Soms grote, levenslange schade. Je zult het maar met je mee moeten torsen, als ouders.
Mijn apostolische opvoeding heeft mij, maar ook vele anderen, het mensenrecht ontnomen om me in vrijheid van gedachten te ontwikkelen. Het genootschap beheerste tot mijn vertrek alle facetten van ons leven en het was als kind voor verreweg de meesten onmogelijk om hieraan te ontkomen.
In ieder geval tot in de jaren 90 werd je monddood gemaakt als je anders dacht dan de apostel, en aan de kant gezet, genegeerd, maar ook belachelijk gemaakt. Er was maar één weg: die van de apostel. Als je dat niet zag, dan zag je het fout.
Ik voelde en voel me hierdoor heel ernstig geschonden in mijn integriteit. Naar nu blijkt delen honderden, misschien wel duizenden mensen die ervaring. Dat is nogal wat. Een beweging van bijna 30.000 mensen in die tijd... de maatschappelijke impact moet enorm zijn geweest.
De schade die dat heeft aangericht is tot op de dag tastbaar bij personen, en zelfs in families heeft dat soms ravages aangericht. Tot scheuringen geleid, ernstige problemen en definitieve verwijdering tussen de kinderen onderling, en tussen kinderen en ouders.
Erken met naam en toenaam wat er gebeurd is. Niet in achterkamertjes met individuen, maar in echte openheid. In het volle licht.
Ik persoonlijk voel geen enkele behoefte om het gebeurde te bespreken met leden van het genootschap. Daar is professionele hulp voor, voor mensen die dat nodig hebben. Begeleid hen desnoods naar zulke hulp, maar doe het niet intern. Dit is geen materie die je aan leken moet overlaten, hoe goed bedoeld ook.

Ik zou zeggen: laat die open luiken maar zitten, breek het gebouw af, en begin opnieuw. Verzet die berg, het is nu of nooit.
Het ga je goed.



Bron: https://www.facebook.com/hetApostolisch ... 5113144007

Dat laatste zal inderdaad van cruciaal belang blijken te zijn. Juist daarom merkte ik onlangs dít op:
TjerkB schreef: wo 08 apr 2020, 22:17(...)
Mil­joe­nen do­len nog om in een stik­don­ke­re nacht van dwa­ling en bij­ge­loof. Dat geldt in brede zin bij de apostolische beweging trouwens óók voor de honderden miljoenen guldens/euro’s die van de onwetenden werden afgetroggeld. Het zou de dienstdoende apostel(en) niet misstaan van deze opgepotte “tienden” een steunfonds in te stellen, zodat wie hulp toekomt die ook echt krijgt.

(...)

Het is niet fijn als apostel Wiegman nu de indruk wekt dat het nut om met slachtoffers in gesprek te gaan, vooral kan zijn dat het ApGen, ondanks een pathologische ontwikkelingsbaan, alsnog een bestaansgrond vindt.


Voor de door de Nieuw-Apostolische Kerk afgeleverde ervaringsdeskundigen betreffen de jongste ontwikkelingen hooguit een dé­jà vu:

BakEenEi schreef:(...)
Als een "zegenaar" zich tegen je keert, heb je in deze kerk meteen 10 miljoen potentiële vijanden! Zie in dit verband mijn bericht van "Vr 27 Jul 2012, 08:56" in de thread "Dienen en lijden geven". Over intimidatie gesproken!

Echt waar, al kaart je in de Nieuw-Apostolische Kerk zonder enige pretentie bij een (hogere) verantwoordelijke leidinggevende (conform de Leidraad "dienen en leiding geven") aan dat je onheus wordt bejegend en dat je gezondheid eronder lijdt omdat er aan die toestand maar geen einde schijnt te komen, zelfs dan draait men "op de automatische piloot" het bekende bandje af: 1) bid je er wel genoeg voor dat de zaken zich ten goede keren, 2) begrijp je wel dat alles ongetwijfeld met de beste bedoelingen gebeurt, 3) kun je wel de minste zijn, 4) besef je wel welke offers er door deze dienaren gedurig worden gebracht, 5) zou je er niet overheen stappen, 6) ligt het niet voor een deel ook aan jezelf, 7) waarom laat je het verleden niet gewoon rusten, 8) tel je niet liever al je zegeningen, 9) laten wij samen het in Gods hand leggen, 10) alles dient tot onze vorming, enzovoort. Dit verschijnsel heb ik voor mijzelf uiteindelijk maar een naam gegeven, te weten "de ondoordringbare laag". Je komt er met je verhaal over de ellende die je wordt berokkend door collega-zegenaars bij de "dienaren" namelijk niet doorheen. Met geen mogelijkheid. "Zinloos geestelijk geweld" derhalve. Al zeg je dat er extra bij, óók dan schieten de betrokkenen steevast in de "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" voorspelbare psychologische reflex: men maakt zich ervan af. Onder vrijwel geen enkele omstandigheid vinden slachtoffers in deze kerk gehoor. Over manipulatie gesproken!

Om redenen van het bovenstaande heb ik er op dit Forum herhaaldelijk op gewezen hoe kwalijk het écht is als er van hogerhand instructies worden gegeven in de trant van "heb een onbegrensd vertrouwen in de (hogere) dienaren" (Woord van de maand, februari 2006) of "laat geen ongenoegen en ontevredenheid bij u opkomen" (Woord van de maand, januari 2007). Heus, hierdoor ontstaat er een akelig verstikkend klimaat. Wat daar trouwens mede de oorzaak van is, is in de Nieuw-Apostolische Kerk het gecreëerde gekunstelde kastestelsel (!) in de "kring der dienaren". Broeders met een geestelijke bediening worden hierdoor geacht onvoorwaardelijk loyaal te zijn aan hun meerderen.

(...)


Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Wo 29 Aug 2012, 20:16", in de thread "Vrede laat Ik u, Mijn vrede geef Ik u".

Bij de Nieuw-Apostolische Kerk blijft "de ondoordringbare laag" ondoordringbaar. Geen transparantie, geen klachtenregeling; niks...

Groet,
TjerkB


P.S.
"Een nieuwe dag" |Tekst: Hans Reinold |Componist: Raymond Stoop
Deel 3 van drieluik voor De stille Week |Uitvoering: Apostolisch Genootschap, Projectkoor Leiden |Pianobegeleiding: Sander Lekkerkerk
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
zefyr
Berichten: 658
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 16:30

Nederlands Dagblad van vrijdag 17 april 2020 - Apostolisch Genootschap is snel veranderd

Bericht door zefyr »

@allen,

In het Nederlands Dagblad van vrijdag 17 april 2020 is onderstaand artikel gepubliceerd.

"Ingezonden Viola Lindeboom - werkzaam bij en lid van Apostolisch Genootschap

Welke invloed heeft een religieuze organisatie op de individuele ontwikkeling van leden? Renske Doorenspleet schrijft in haar boek Apostelkind aan de hand van archiefmateriaal en persoonlijke ervaring over het Apostolisch Genootschap vanaf zo'n veertig jaar geleden (ND 8 april). Als generatiegenoot van Renske herken ik de cultuur van die tijd die leidde tot opvattingen die te normerend waren. De regels en omgangsvormen lieten te weinig ruimte voor het individuele kind en dat betreurt het genootschap.
Renske beëindigde haar lidmaatschap in 1998. Rond die tijd veranderde het Apostolisch Genootschap snel tot een zeer vrijzinnige religieuze organisatie met een levendige overlegcultuur. Het is een plek waar leden zich aangesproken voelen door een religieus-humanistisch gedachtegoed en niet, zoals in de tijd die Renske beschrijft, door één persoon. Waar kinderen en volwassenen in individuele vrijheid elkaar inspireren om bewust en liefdevol te leven. In een omgeving met respectvolle en integere omgangsvormen, bekrachtigd door een gedragscode voor geestelijk verzorgers en degenen die met jeugd werken, naast een verklaring omtrent gedrag.
Dit najaar promoveert Frederique Demeijer aan de VU. Zij heeft zes generaties leden gevraagd naar hun ervaringen met de veranderingen binnen het Apostolisch Genootschap en de invloed daarvan op hun identiteit. Ik ben met de jaren anders gaan denken over wie ik ben, wil zijn en wat ik kan betekenen voor anderen. De religieuze organisatie waar ik deel van uitmaak stelt zichzelf deze vragen ook - onophoudelijk."

Bovengenoemd artikel is geïllustreerd met een foto van Berg en Dal te Baarn (beeld ISTOCK).
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

Renske Doorenspleet op Radio 1 in de VPRO-documentaire "Het Spoor Terug: Apostelkind" van 5 april jl.:

"Kijk, als ik met mijn politicologische bril die kerstspelen nalees, dan denk ik: het is gewoon enorm fascistisch."

@zefyr
@all

Het boek "Apostelkind", de bedoelde radio-uitzending en talloos veel reacties op internet laten ons zien hoezeer "het gedachtegoed" bij het Apostolisch Genootschap menigeen onbewust heeft doen verdwazen, zoals in de Nieuw-Apostolische Kerk anderen evenzeer door indoctrinatie met opzet op het verkeerde been zijn gezet, zonder dat voor het gebruikte psychische geweld rekenschap wordt afgelegd.

"Het is gewoon enorm fascistisch", aldus Renske Doorenspleet wanneer zij als politicoloog de geloofspraktijk zou moeten kwalificeren. Wat in deze samenhang eveneens niet onderbelicht mag blijven, is m.i. dat bepaald niet altijd en overal iedereen buiten elke verdenking valt als het gaat om eigenschappen die eerder ziekelijk te noemen zijn dan gezond. Dan was je als machtsfiguur niet domweg een kind van je tijd, maar je was misschien juist ten onrechte nooit ontmaskerd als een narcist - met alle sadistische onhebbelijkheden van dien.

Ook ik las van Viola Lindeboom (bij het Apostolisch Genootschap: hoofd marketing en communicatie) het onderstaande...
(...)
"Dit najaar promoveert Frederique Demeijer aan de VU. Zij heeft zes generaties leden gevraagd naar hun ervaringen met de veranderingen binnen het Apostolisch Genootschap en de invloed daarvan op hun identiteit. Ik ben met de jaren anders gaan denken over wie ik ben, wil zijn en wat ik kan betekenen voor anderen. De religieuze organisatie waar ik deel van uitmaak stelt zichzelf deze vragen ook - onophoudelijk."

(...)
Hoe selectief zou de promovenda haar respondenten hebben gekozen, zo vraag ik mij af. Alleen onder de generaties die nog "volgen"? En van mevrouw Lindeboom zou ik heel graag willen weten hoe het ApGen zichzelf nu de vraag stelt wáárdoor de bij zowel verre als nabije naasten klaarblijkelijk achtergelaten psychische strie­men, spo­ren en lit­te­kens precies werden veroorzaakt. Voer voor psychiaters!

Groet,
TjerkB

P.S.
"Mijn God, op wie ik hope" |Naar Psalm 91 |Componist: Carl Stein
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Berry Brand reageert - jalousie de métier?!

Bericht door TjerkB »

Renske Doorenspleet op Radio 1 in de VPRO-documentaire "Het Spoor Terug: Apostelkind" van 5 april jl.:

"Kijk, als ik met mijn politicologische bril die kerstspelen nalees, dan denk ik: het is gewoon enorm fascistisch."

@all

Ik kom er niet van los; van de vaststelling hierboven want hoe het er echt in zo'n kerstspel aan toe kon gaan, weten wij inmiddels óók:
TjerkB schreef: za 18 apr 2020, 21:21(...)
  1. (...)
  2. (...)
  3. (...)
  4. (...)
  5. [16-04-2020, 18:25]
    Ik zal zeggen wat er speelde, misschien helpt het anderen ,misschien mezelf, ik weet het niet. Mijn vader was psychiatrisch patiënt, maar ook een hele trouwe aanhanger van de apostel, net als zijn hele familie. Met het kerstdeclamatorium 1972, pagina 129, haalde de apostel fel uit tegen randfiguren, zorg dat u zelf geen randfiguur wordt. In maart 1973, het jaar van de zuivering, heeft mijn vader een einde aan zijn leven gemaakt, hij schreef in zijn afscheidsbrief dat we beter af waren zonder hem. Ik was toen 9…
  6. (...)
  7. (...)
(...)

Bij het Apostolisch Genootschap spreekt men wel over Jezus Christus, maar geef mij maar het begrip van wijlen pater Jan van Kilsdonk:

TjerkB schreef: ma 30 dec 2013, 16:37(...)
In de dagen van Jezus van Nazareth was er in het Joodse land een godsdienstige stroming gegroeid, de partij van de farizeeërs. Zij hoorden niet tot de erfelijke en dus gesloten priesterklasse, die rijk was, politiek collaborerend en structureel omkoopbaar. Nee, de farizeeër was een ontwikkelde leek, zeer bestudeerd in alle letters van de Schrift en met fabelachtige verfijning geoefend in tucht en morele rechtspraak. Zijn wetgeleerdheid nam zulke vormen aan dat in zijn kringen het rabbijnse spreekwoord ontstond, even fabelachtig als verbijsterend: het is goed de Thora meer lief te hebben dan God. Met andere woorden: als je nu maar de Thora, de wet, met al haar ommuringen bemint, dan ken je de weg.

De wet meer liefhebben dan God... Wat betekent dat voor die hele schare wettelozen die anders zijn opgevoed, niet zo geletterd, niet zo weldenkend, niet zo arbeidzaam of ordelievend dat ze tot hun recht en op adem komen aan de voeten van de wet? Al die dronkaards en klap, kortom het grauw, het gepeupel, de randfiguren of degenen over wie men zich in iedere familie schaamt?

Het oorspronkelijke van Jezus is nu dat Hij zijn kritiek toespitst juist op dit beeld van klap en tollenaars, geminacht en gekleineerd door het moreel gewicht van de Thora-juristen, die tot op de laatste letter weten hoe een mens hoort te zijn en waar zijn geluk en ziel liggen.

Waar de farizeeër uit alle eeuwen de eigen onzekerheden overschreeuwt door de bazuinstoten van wet of dogma of, misschien nog erger, zijn jaloezie op de randfiguren wreekt door de wet zelf tot een huis van bewaring te maken, laat Jezus zich juist ontroeren door de oneindigheid van de eenling en van zijn gelaat, onherhaalbaar, onoptelbaar.



Bron: Hoofdstuk XXX "Verdacht en veracht", pag. 206-207, uit het boek "Pater Van Kilsdonk - raadsman in delicate zaken"; memoires, samengesteld door Alex Verburg. Uitgeverij Atlas Contact, 2013. ISBN 978 90 450 2203 1.
(...)

Het is er nu werkelijk te laat voor om bij het Apostolisch Genootschap met terugwerkende kracht in het verzet te hebben willen zitten. Het volstaat dan ook pertinent niet om "even" schamper te stellen:
(...)
We kennen onze historie…
hebben een onderzoek door externen laten uitvoeren
en gesprekken gevoerd met leden en voormalig leden.
We hebben geleerd…

(...)


Heus, zo stap je niet in een hink-stap-sprong over alle systematisch gepleegde en volstrekt antichristelijke gewelddadigheden heen:

TjerkB schreef: ma 30 dec 2013, 16:37(...)

Over pater Van Kilsdonk graag ook nog het volgende:
Ik heb letterlijk duizenden mannen en vrouwen, jongens en meisjes ontvangen die hoe dan ook niet voldoende geluk hebben gevonden en soms wel erger. Als pastor heb ik alles meegemaakt wat er mee te maken is.

Niet zo lang geleden is in een Brabants dorp een vrouw een kerkelijke begrafenis geweigerd omdat ze zich al een paar jaar niet meer in de kerk had laten zien. Zo'n weigering is heiligschennis, dat doe je niet, dat is een fundamentele aantasting van wat we het christelijke geloof noemen! Dat is nu zo'n voorbeeld van een minderbegaafde, vooral sociaal minderbegaafde priester die zijn kracht zoekt in autoritair beleid: dit zegt de bisschop, dit zegt de paus, en dit zullen we handhaven.

Elementaire mensenliefde, eerbied, daar draait het om in het pastoraat. Als je dat niet opbrengt, ben je ongeschikt voor elke dienst.



Bron: Hoofdstuk XXX "Verdacht en veracht", pag. 207, uit het boek "Pater Van Kilsdonk - raadsman in delicate zaken"; memoires, samengesteld door Alex Verburg. Uitgeverij Atlas Contact, 2013. ISBN 978 90 450 2203 1.
Wanneer ik zoiets lees, moet ik onwillekeurig denken aan hoe in de Nieuw-Apostolische Kerk zielen werden bejegend die oprecht moeite hadden met "de Boodschap van stamapostel Johann Gottfried Bischoff", aan hoe nota bene zich als fascisten manifesterende "districtsapostelen" de ether vervuilden met leuzen als "Ein offen bekannter oder sogar am Altar verkündeter Lehrwiderspruch kann nicht hingenommen werden!" en met nog veel méér van dergelijke waanzin; hoe een districtsoudste Thomas Feil kon opkrassen, hoe óók Bauke Moesker mocht worden aangepakt door gretige types als De Lange, Vis en Nijland die op afroep wel voor antichrist willen spelen! Mijn achting voor zulke mensen is hierdoor inwendig gebroken.

"Kan ik daar wat aan doen?" Welnu, dat zal hier niet zo eenvoudig zijn want in deze kerk kunnen dan zelfs goede vrienden prompt reageren in de trant van "Daar doe je niks aan, he?", of "Daar houden wij ons niet mee bezig". Of de kerkleiders in kwestie die ondertussen het aanzien wensen te genieten van "boden van Jezus Christus" nu maling hebben aan statuten, zij zich schuldig maken aan wat grenst aan misdrijven tegen de menselijkheid, óf zij de werkzaamheid van de Heilige Geest daadwerkelijk minachten; het raakt amper het bewustzijn van de aan hun machtswellust onderworpen aangesloten leden want velen zwelgen al in een gevoelloze onnadenkendheid.

(...)

Ik mag hopen dat bij de verantwoordelijken binnen het Apostolisch Genootschap het ethisch kompas nog het juiste noorden aanwijst...

Groet,
TjerkB


N.B.
BakEenEi schreef: wo 09 okt 2013, 11:03(...)
NRC Handelsblad, 23 maart 2013
door Jannetje Koelewijn

Verraden jezuïet

Pater Van Kilsdonk werd studentenpastor in het Amsterdam van de jaren zestig. Seks voor het huwelijk en homoseksualiteit keurde hij goed, het celibaat noemde hij zinloos en ongezond. Alex Verburg schreef zijn biografie.

Een mediahype was het, een van de eerste in Nederland die door de televisie werd veroorzaakt – oktober 1962. Pater Jan van Kilsdonk, 46 jaar en al een beroemdheid in het Amsterdamse studentenleven, had in het deftige gezelschap van katholieke academici gezegd dat je best kritisch mocht zijn over bisschoppen en pausen. Dat waren ook maar mensen.
Ongehoord, in die tijd.
De camera's van de KRO waren erbij. Van Kilsdonk had geen benul wat daar de gevolgen van konden zijn. Diezelfde avond werden de beelden uitgezonden. Nederland had nog maar één net, maar er waren meer dan een miljoen huishoudens met een televisietoestel. De woorden die pater Van Kilsdonk had uitgesproken voor de leden van de Sint Adelbert-vereniging werden wereldnieuws.
En toen werd pater Van Kilsdonk afgezet. Hij las het op een ochtend in de Volkskrant, toen nog katholiek: het Heilig Officie in Rome eiste zijn ontslag. “Klopt dat?”, vroeg hij telefonisch aan de bisschop van Haarlem, onder wiens jurisdictie hij viel. “Ja”, zei die. “Dat klopt.” De Romeinse curie vond het hoogst gevaarlijk als deze pater zijn ideeën zou blijven verspreiden.
Een maand later werd hij na bemiddeling in Rome weer in genade aangenomen, maar tot op zijn sterfbed, in 2008, zou hij er gekrenkt door blijven – zegt Alex Verburg, de man die Van Kilsdonks memoires schreef. Ze zijn net gepubliceerd: Pater Van Kilsdonk. Raadsman in delicate zaken.
Verburg (1953): “Hij begon er meteen over, de eerste keer dat ik bij hem was. Ik wilde chronologisch te werk gaan en bij zijn jeugd beginnen, maar hij zei: pardon, mag ik even de regie? En toen begon hij over die Adelbert-rede en wat dat met hem gedaan had. In de gesprekken daarna is hij er minstens tien keer op teruggekomen. Soms zei ik: pater, dat hebt u toch al verteld? Nee hoor, zei hij dan. Toch wel, pater. O ja? Hij moest en zou erover praten.”
Wat hem vooral zo verdrietig had gemaakt: het verraad van de mensen van wie hij wist dat ze het met hem eens waren, maar die hem in het openbaar niet durfden te steunen of hem afvielen. (...)


Bron: http://www.alexverburg.nl/interviews.htm
(...)
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
ZwartSchaap
Berichten: 164
Lid geworden op: wo 21 okt 2015, 13:23

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door ZwartSchaap »

Het Apostolisch genootschap heb ik gedurende vele jaren geobserveerd en
heb erediensten bezocht in verschillende plaatsen van samenkomst.
Heb mij steeds verwonderd over de onsamenhangende en oppervlakkige prediking.
het boek van Renske Doorenspleet "Apostelkind" heb ik met belangstelling gelezen.
Heb grote bewondering voor haar moedige strijd om na langdurige verwarring vanuit het AG
zich los te maken en het verleden onder ogen te zien.
Hoe kan een geloofsgemeenschap zich in positieve zin ontwikkelen als in 1946 L.Slok
zichzelf benoemt tot Heiland der mensheid en stralend middelpunt van het al gebeuren.
Het heeft zich ontwikkeld naar een Babylonische spraakverwarring.

ZwartSchaap
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

[Bijgewerkt: 20:30 uur]


@all

Onder bescheidenheid zijn de leidslieden bij het Apostolisch Genootschap nimmer gebukt gegaan. Zo vermeldt de meerjarenvisie 2017-2022 een drietal ambities, met als laatste:

“Onze betekenis voor de samenleving vergroten, landelijk en in de wereld.”
Bron: Jaarverslag 2018, pagina 5

In diens voorwoord bij het jaarverslag 2018 omschreef de huidige bestuursvoorzitter, apostel Bert Wiegman, de pretenties als volgt:

“Via betekenisvolle ontmoetingen in gastvrije gemeenschappen en daarbuiten, nodigen we iedereen uit om eigen antwoorden te vinden op levensvragen. Door daarnaast in financiële en opiniërende zin maatschappelijk van betekenis te zijn, maken we concreet dat we als apostolischen goed doen in de wereld.”

Wow - en toegegeven: met een kerkelijk vermogen van een kleine 450 miljoen euro, gedurende de laatste 70 jaar bijeengebracht uit zogeheten liefdesaanbiedingen van aangesloten leden en sympathisanten, is het kerkgenootschap inderdaad alles behalve armlastig. Een brandende vraag die ook bij mij opkomt, is natuurlijk wel: waar exact in de wereld en aan wie precies worden de in deze samenhang toegezegde liefdesaanbiedingen op het ogenblik uitgedeeld? Of bedoelde apostel Wiegman hier alleen maar het geld dat het Apostolisch Genootschap, misschien wel uitsluitend gelet op de ANBI-voorwaarden en uit marketing-overwegingen, tegenwoordig aan de Vrije Universiteit Amsterdam (VU) betaalt vanwege de aldaar ingestelde leerstoel Religieus Humanisme en Compassie bij de Faculteit Religie en Theologie (FRT), zodat studenten uit de hele wereld in een nieuwe geënsceneerde setting geïndoctrineerd worden?

Veelzeggend is overigens déze historische foto van 11 juli 1926, waarop stamapostel Hermann Niehaus wordt geflankeerd door zowel o.a. de dan 17-jarige Friedrich Bischoff (2e persoon, links van de stamapostel) als de 21-jarige Lambertus Slok (4e persoon van rechts):

Afbeelding

Ruim 20 jaar later zou men na hevige ideologische twisten verwikkeld zijn in een verbeten juridische strijd; om de liefdesaanbiedingen!
Tijdens de kinderkringen leerden we dat onze nieuwe Apostel zo verschrikkelijk schrok bij het horen van zijn eigen naam dat hij ontzet in zijn stoel terugviel en huilend uitriep: ‘O Opziener, O Opziener, dat kan toch niet!’ De Opziener had troostend gesproken: ‘Ja, lieve vriend, geboorte doet pijn.’ Daarna was de hele zaal spontaan gaan roepen ‘Hij is het, hij is het!’ en toen hadden we een nieuwe Apostel.

Het is onwaarschijnlijk dat deze roeping totaal onverwachts kwam voor Slok. Hij was bevriend geweest met Van Oosbree, kwam vaak bij hem over de vloer en was uitstekend op de hoogte van de apostolische perikelen, niet alleen op internationaal niveau maar vooral binnen de Nederlandse tak. Hij wist dat er geen andere serieuze kandidaat voor de aposteltaak was: de naaste medewerkers van Van Oosbree waren te oud of te trouw aan de Duitse moederkerk.

Als Apostelkind wist ik dit niet. Ons werd plechtig verteld dat Slok het loodzwaar vond om deze verantwoordelijke taak te moeten aanvaarden. ‘Hier sta ik en God helpe mij, zo kán ook ik niet anders, maar ik wíl ook niet anders,’ sprak hij op die voorjaarsdag in 1946. Ten slotte zong de zaal: ‘’k Wil U volgen, mijn Apostel, waar ook ’t levenspad mij leidt. Buiten U voor ons geen Leven! Blijf, Apostel, ons nabij.’

Deze tekst zong ik later als Apostelkind mee. Het komt uit de bundel met ‘gemeenschappelijk te zingen liederen’, lied nummer 251. Tot aan zijn dood benadrukte Slok dat hij er onthutst van was geweest toen hij hoorde dat hij Leidsman van het Godsvolk zou worden. Zo schreef hij bijvoorbeeld in 1980 aan ons allemaal:

"Ik kan het zelf nauwelijks omvatten Heiland der Mensheid te zijn, de Gezalfde Gods, het stralende Middelpunt van het ­Algebeuren. Dat is Mijn Roeping en zo wil Ik het ook! Ik weet dat het zo moet, er ís geen andere oplossing."


Renske Doorenspleet: Apostelkind - In de greep van een gesloten genootschap, pagina 76. Uitgeverij Balans, 2020. ISBN 978 94 B638 2093 6
Door "de in het verleden behaalde resultaten", die in het boek "Apostelkind" van Renske Doorenspleet op ontluisterende wijze werden onthuld, ben ik -inderdaad- sceptisch over de bedekte termen waarin apostel Wiegman zich mogelijk opzettelijk vaag heeft uitgedrukt. Ondertussen wordt er stevig aan de weg getimmerd. In diens wekelijkse column op de website van het ApGen meldde apostel Wiegman op 12 mei 2019 bijvoorbeeld:

“Op 4 mei sprak ik Tweede Kamervoorzitter Kadhija Arib. Ik heb haar bedankt voor de wijze waarop zij onze democratie probeert te leiden.”

Iemand die zoiets zegt tegen de Tweede Kamervoorzitter; was het dan niet beter geweest eerst zelf orde op zaken te hebben gesteld?

Blijkens een recent verschenen YouTube-filmpje rekent het Apostolische Genootschap zich alvast tot de grote religies in Nederland:

Nee, onder bescheidenheid zijn -ook- de leidslieden bij het Apostolisch Genootschap nimmer gebukt gegaan...

Groet,
TjerkB


P.S. Over liefdesaanbiedingen gesproken; op Facebook las ik hoe bij het Apostolisch Genootschap de rijkdom werkelijk wordt vergaard:
[24-04-2020, 13:59]
(...)
Achterdocht? Uiteraard is er achterdocht.
Ik denk met groot verdriet terug aan de uitvaart van mijn Moeder die haar hele leven haar kracht uit de dienst putte en haar hele leven had ingericht om toch aan alle activiteiten deel te kunnen nemen. Volledig volgens haar wens en uiteraard mijn wens (het was immer haar leven) hadden we ApGen uitgenodigd een rol op haar uitvaart te spelen.
Tot mijn grote verdriet is er werkelijk niets over mijn Moeder gezegd tijdens de uitvaart door het ApGen. Er werd slechts stichtelijk en bekerend gesproken. Precies zoals ik dat kende vanuit mijn jeugd want elke uitvaart wordt ook bezocht door "vreemden" en is een kans om zieltjes te winnen. Dat heeft mij toch zo vreselijk diep geraakt.
Gelukkig hadden mijn kinderen en ik nog wel lieve woorden die we over mijn Moeder konden uitspreken.
Ter informatie....... Mijn Moeders uitvaart was in 2008.
De tijd dat alles inmiddels veranderd zou zijn. Meer open, meer gericht op het individu.
Met een nieuwe bril kijken of met andere ogen??
Hoe dan en gebaseerd op wat?
Mijn Moeder is jaren voor haar overlijden, wegens ernstige gezondheidsklachten, niet meer in de gelegenheid geweest de diensten bij te wonen. Ze werd vergeten. 1x per maand kwam er iemand langs om haar liefdesaanbieding op te halen, dat dan weer wel. Verder kreeg ze ook geen huisbezoek meer terwijl juist dat soort contact zo belangrijk voor haar was geweest.
Gelukkig kreeg ze van sommige leden af en toe een beterschapskaartje. Dat was dan wel weer fijn voor haar.

Verder komt mijn achterdocht voort uit de persoonlijk ervaren doctrine. Het keurslijf wat mij niet stond. De mal waarin ik niet wilde passen. De publieke verwijten, de openbare terechtwijzingen.......
Ach, ik ga verder ook niet in herhaling treden.
Ik heb, her en der in dit topic, genoeg reacties achtergelaten waarin ik aangeef wat voor effect de doctrine van destijds nog steeds heeft op mijn leven.
Mocht het je interesseren...... kan je ze terugvinden.
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
zefyr
Berichten: 658
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 16:30

mr. dr. Luuk Reurich geeft Berry Brand repliek

Bericht door zefyr »

@allen,

Ruim twee weken geleden meldde ik op dit forum, dat drs. Berry Brand op de facebookpagina van prof. dr. Renske Doorenspleet een hak zette. Een paar dagen geleden nam Berry Brand op deze facebookpagina mr. dr. Luuk Reurich, die een recensie/ingezonden artikel over het boek 'Apostelkind' schreef in het Reformatorisch Dagblad, op de korrel. In felle bewoordingen heeft Luuk Reurich zich verweert en Berry Brand van repliek gegeven. Intussen wordt Berry Brand verweten, dat hij insinueert dat Renske Doorenspleet plagiaat zou hebben gepleegd. In onderstaande enkele fragmenten uit deze discussie, dat is ontaard in een felle polemiek.

Berry Brand (drie dagen geleden): Reurich 25 april 2009 aan Berry Brand over het concept voor Nieuw licht op oude wegen: Ik heb met enorme interesse en stijgende verbazing je tekst gelezen. Al dagen ben ik ermee bezig omdat het enorm veel oproept. Dat zal voor iedereen die bekend is met deze periode denk ik gelden. Ik ben zeer onder de indruk van de uitvoerige documentatie en het betoog bevat een aantal zeer verrassende passages. Ook de kritische opmerkingen zijn mij uit het hart gegrepen. Ik betreur het dat deze tekst niet twintig jaar geleden geschreven is - dat zou mij toen enorm geholpen hebben.' (...) 'En nu ligt er eindelijk voor het eerst een consistente tekst, zeer uitvoerig gedocumenteerd, met kritische vragen en een onderzoekende blik. Die geesteshouding heb ik zo gigantisch gemist, ik heb mij daardoor eenzaam gevoeld.'' Op 18 mei 2010: 'Deze tekst zal vermoed ik een enorme impact hebben. Dat heeft het in ieder geval op mij. Vele kwesties waarover ik vragen had, heb je beantwoord. Kritische vragen die ik vergeefs heb gesteld, stel je alsnog. En vooral de context waarin het alles wordt geplaatst, heeft me verrast. Maar misschien het belangrijkste: je hebt met deze tekst mijn verleden voor mij geopend. Het was in de tijd van J.L. Slok niet mogelijk om over het verleden te spreken. Zonder enig resultaat heb ik aangedrongen op verantwoording. En nu ligt deze tekst er, het is waarlijk een weldaad. Nog altijd opgekropte emoties en frustraties vinden ineens ontlading. Het mooie is dat ik er - juist door de kritische en heldere toon van je betoog - eigenlijk alleen maar meer sympathie voor dat verleden heb gekregen. Waardoor ik me niet meer vervreemd voel van de belevenissen in mijn jeugd.'

Martine Kooreman (drie dagen geleden) Berry Brand wat wil je hiermee zeggen 🤷🏻‍♀️?

Berry Brand (drie dagen geleden) Luuk doet net alsof hem nu pas de schellen van de ogen vallen.

Berry Brand (drie dagen geleden) Renske schrijft (pag. 358) dat mijn boek erg belangrijk is geweest voor haar onderzoek, hoewel ze feiten moest verifiëren via an..nadere bronnen omdat mijn boek onde auspiciën van het genootschap was uitgebracht. .

Berry Brand (drie dagen geleden) Die verificatie heeft dan wel opgeleverd dat mijn feiten klopten want ze heeft ze gewoon overgenomen. Vele pass
ages komen ook rechtstreeks uit mijn boek.

Luuk Reurich (twee dagen geleden) In haar boek schrijft prof. Doorenspleet over een beproefde ‘apostolische strategie’: het door de apostel onverwacht openbaar maken van vertrouwelijke mededelingen die in een persoonlijke setting (een brief of een gesprek) aan hem werden gedaan. Om aldus de eigen autoriteit te bevestigen.

De heer Brand is in dit opzicht waarlijk apostolisch. Ik heb geen toestemming gegeven om de inhoud van mijn email openbaar te maken. Ik heb mij daartegen ook niet kunnen verweren. Verder ben ik niet actief op sociale media; nu ben ik genoodzaakt om een account aan te maken omdat de handelwijze van Brand niet onweersproken mag blijven. Ik zal mijn account hierna onmiddellijk weer verwijderen.

Ik heb een recensie geschreven over het boek van Doorenspeet. Ik heb dat gedaan in de publieke ruimte. Zoals het hoort. Vanwege mijn apostolische verleden voel ik een stevige afkeer voor alles wat ‘binnenskamers’ blijft. Brand verblijft echter nog steeds in de binnenkamer. En gebruikt de strategieën van de binnenkamer.

Ik was destijds onder de indruk van het boek van Brand – met name ten aanzien van de passages over de beruchte rechtszaak die zo anders was verlopen dan door het genootschap altijd was gepresenteerd, het structurele plagiaat van L. Slok (terwijl wij zongen: “Uw Woord, Apostel, de bezieling van ons leven”) en waarvan ook zijn zoon op de hoogte was. En de gang van zaken rond de stilgelegde confirmaties in de jaren zeventig van de vorige eeuw.

Het had Brand gesierd als hij mijn reactie volledig had weergegeven. Ik heb hem namelijk ook laten weten dat ik het betreurde dat hij zijn ambitie om op het onderzoek te promoveren had losgelaten, zodat de wetenschappelijke onafhankelijkheid niet was gegarandeerd (zoals ook in de serieuze pers werd opgemerkt: https://www.bmgn-lchr.nl/.../abs.../10. ... lchr.9899/). Voorts heb ik hem gezegd dat ik grote moeite had met het hagiografische hoofdstuk over de periode van J.L. Slok en het onbesproken laten van het relationele leven van Van Oosbree. Ook deelde ik mijn meer fundamentele kritiek dat het boek een ‘apostelgeschiedenis’ is geworden waardoor de autoriteit van de apostel wordt bevestigd in plaats van deze aan de kaak te stellen (zie ook mijn opmerking in voetnoot 2 van mijn blog http://www.opdekeperbeschouwd.nl/vanwege-bevrijdende.../). Ik heb hem ten slotte meegedeeld dat het boek zo overduidelijk is geschreven door iemand die deel uitmaakt van het genootschap en die dus niet ‘belangeloos’ is.

Wat een verademing is dan het boek van Doorenspleet. Het is scherper, intelligenter en vindingrijker. Het is scherper omdat het twee onverenigbare werelden met elkaar contrasteert. Het is intelligenter omdat het verhaal voortdurend heen en weer pendelt tussen gevoel en analyse, ervaring en distantie zonder dat de inhoudelijke regie verloren gaat. Het is vindingrijker omdat het stilistisch wendbaar en inventief is. Het is kortweg een boek dat je bij de kladden grijpt.

Maar uiteindelijk ligt de kwaliteit van het boek ook elders: in het motief dat aan het boek ten grondslag ligt. Het gaat Doorenspleet om waarheidsvinding en niet om beeldvorming.

Hoe anders Brand. Hem gaat het om de ‘beelden’. Hij probeert de beeldvorming van zijn boek te beïnvloeden en zet daartoe oneigenlijke middelen in. Onaangenaam.

https://www.bmgn-lchr.nl/articles/abstr ... pDYtnznBH8

Ilonka Sinkeldam (twee dagen geleden) Luuk Reurich zonder dit stuk van jou gelezen te hebben, heb ik net al een reactie geschreven op het forum van het apostolisch genootschap. Beschuldiging van plagiaat aan adres van de auteur, citeren uit een persoonlijke brief. En dan schrijven dat je een recensie in de stroom wilt zetten. Ik mag toch hopen dat de redacteuren van de Stroom zich daar verre van houden.

Marjan Oosting (twee dagen geleden) Berry Brand of u bent uit op een relletje of u bent gewoon een nare man. Het zou u sieren uw mond te houden hier en geen nutteloos en vervelend opruiend commentaar meer te leveren op het account van de schrijfster!

Marjolein Sanders (twee dagen geleden) Berry Brand Ten eerste vind ik het grensoverschrijdend hoe u hier privécorrespondentie (ook nog zonder toestemming) op social media deelt. Ten tweede vind ik het grensoverschrijdend hoe u hier insinuaties van plagiaat aan het adres van Renske Doorenspleet doet.
Ten derde vind ik het grensoverschrijdend hoe u keer op keer enkel en alleen met uw eigen boek bezig bent, zonder ook maar enige inhoudelijke reactie te geven op ‘Apostelkind’.
U toont zich zo grensoverschrijdend en onprofessioneel.

André Posthuma (twee dagen geleden) Berry Brand het neemt een bizarre wending op deze manier. Weet niet of je uit naam van het Apostolisch genootschap spreekt, maar dit gaat op een hetze lijken, zowel tegen Renske als Luuk.

Frank Molenaar (twee dagen geleden) Brand start simpelweg een relletje. Dit is niet de eerste keer. Het heeft maar 1 reden: aandacht creëren voor zijn eigen boek. Goedkoop meeliften op het succes van Renske Doorenspleet. Doorspekt van jaloezie. Misschien zit het hem nog steeds niet helemaal lekker dat Renske een top recensie kreeg van Arend Lijphart, Professor Emeritus of Political Science, UC San Diego, USA en Brand niet.
Plaats reactie

Terug naar “Nieuws en andere actuele zaken”