Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Alles wat rond het thema van dit Forum extra aandacht verdient
Gebruikersavatar
zefyr
Berichten: 658
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 16:30

artikel in het Reformatorisch Dagblad op donderdag 10 september 2020

Bericht door zefyr »

@allen,

Morgen, donderdag 10 september 2020, verschijnt in het Reformatorisch Dagblad https://www.rd.nl/ een (uitgebreid) artikel over het Apostolisch Genootschap in relatie tot de tumultueuze nasleep van het boek 'Apostelkind' van Renske Doorenspleet. Vele ex-apostelkinderen hebben in de afgelopen weken in woord en geschrift hun verhaal gedaan bij https://apostelkinderen.nl/ en volgens ingewijden is de zogeheten dialoog tussen hen en het Apostolisch Genootschap stroef en moeizaam verlopen. Voldoende reden voor de redactie van het Reformatorisch Dagblad een en ander uit de doeken te doen en verslag te doen van de stand van zaken.
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

  • (...)
    Niet de hulp van God uit den Hoge, nee, die van (mijn) God als Apostel. Al dan niet via de Herder, de jeugdverzorger, wie dan ook. Nimmer alleen, zongen we ook. En dat Vaders grote Liefde mij opzocht, en dat hij veilige Vaderarmen had waar je in kon rusten. Vader, Vader, Vader. Levensvriend, Leidsman, Gids op alle levenswegen, eigentijdse Christus. Wat boften we. Je hoefde immers nooit bang of alleen te zijn op de moeilijke momenten in je leven. Hij beloofde op honderden manieren er altijd voor je te zullen zijn. Gods Hulp was altijd nabij.

    (...)
    Er volgde een lawine van alle mogelijke hulpverleningstrajecten in zowel reguliere als alternatieve hulpverlening en ik kwam helaas ook in de WAO omdat ik niet meer kon functioneren. En hoewel ik in elke therapie wel iets over mijzelf leerde, hielp niets écht, tot uiteindelijk na járen aanmodderen bleek dat ik een dissociatieve identiteitsstoornis (DIS) had, een reactie op aanhoudend trauma waarbij je brein de emoties en herinneringen in hokjes wegstopt, zodat in elk hokje de lading minder is dan het totaal. Hierdoor kun je een soort van doorleven zonder bewustzijn van die herinneringen. Maar het blijft zijn invloed uitoefenen en ontregelt je leven volledig, omdat informatie aanhoudend en onvoorspelbaar verdwijnt.

    (…)
    Een omschrijving als ‘leren van de minder mooie kanten van onze geschiedenis’ is voor een huidig lid, geprogrammeerd om niet te zien, waarschijnlijk al een enorme stap. Maar voor mensen die wakker zijn geworden uit hun hypnose, en die de horror van hun geschiedenis en het effect op hun persoonlijkheid en op hun leven onder ogen aan het zien zijn, is het een razend makend slap aftreksel van de werkelijkheid.

    (…)
    Maar wat mijns inziens wel zou moeten kunnen is erkennen, zelfs als je het zelf heel anders hebt beleefd. Simpelweg door van achteren naar voren te denken. Erkennen dat het fout was, domweg omdat er vele, véle mensen beschadigd blijken te zijn. Zelfs als je het niet echt snapt, zou dat moeten kunnen. Als buiten alles nat is, heeft het immers geregend, gehageld of gesneeuwd, zelfs al heb je zelf alleen maar de zon gezien. Maar het is nát. Zeg dan niet ‘het is minder droog’, of ‘het is waar maar niet mijn waarheid’. Nat is nat.

    (...)

Bron: https://apostelkinderen.nl/2020/09/05/v ... /#more-459
@all

Uit de zoveelste hart-ver-scheu-ren-de reactie naar aanleiding van het sektarische geweld waarover Renske Doorenspleet berichtte!

Maar laat niemand zich op de borst slaan: ook vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk ken ik op zijn minst enkele vergelijkbare dossiers.

Groet,
TjerkB :shock:
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
zefyr
Berichten: 658
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 16:30

Apostelkind: Ik vraag alleen erkenning (Reformatorisch Dagblad van donderdag 10 september 2020)

Bericht door zefyr »

@allen,

Vandaag publiceerde het Reformatorisch Dagblad het artikel 'Apostelkind: Ik vraag alleen erkenning', dat bijna twee pagina's omvat en een interview behelst met twee ex-apostelkinderen, te weten het echtpaar Marjoleine Bosch (45) en Arjan Bosch (51) uit Harderwijk, die in 1995 uit het Apostolisch Genootschap zijn getreden. Citaat: "Zelf zegt het echtpaar, dat kort na zijn uittreding in aanraking is gekomen met het christelijke geloof en nu is aangesloten bij de christelijke gereformeerde kerk in Harderwijk, (...)". Arjan Bosch heeft in tegenstelling tot z'n echtgenote in juni 2020 deelgenomen aan een dialooggesprek met het Apostolisch Genootschap.
Gebruikersavatar
zefyr
Berichten: 658
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 16:30

Oud-Apostelkinderen hunkeren naar erkenning - rd.nl (donderdagavond 10 september 2020)

Bericht door zefyr »

@allen,

Vanavond plaatste de website van het Reformatorisch Dagblad onderstaand artikel op de website, waarover eerder werd bericht.

https://www.rd.nl/kerk-religie/oud-apos ... -1.1693782
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Oud-Apostelkinderen hunkeren naar erkenning - rd.nl (donderdagavond 10 september 2020)

Bericht door TjerkB »

zefyr schreef: do 10 sep 2020, 22:16 @allen,

Vanavond plaatste de website van het Reformatorisch Dagblad onderstaand artikel op de website, waarover eerder werd bericht.

https://www.rd.nl/kerk-religie/oud-apos ... -1.1693782

@zefyr
@all

Nú zijn wij er, dacht ik gisteravond onder het lezen van dit artikel over het verborgen gebleven leed in het Apostolisch Genootschap:

cognitieve dissonantie versus dissociatie !!

Druisen de uiteindelijk via de media openhartig thans met ons allen gedeelde "geloofservaringen" niet in tegen onze diepste gevoelens?

Al vanaf de jaren '90 volg ik "de mediastorm" die toen door de opkomst van het internet opkwam vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk. Ik zal er niet omheen draaien dat het verschrikkelijk moeilijk is om gaandeweg echt te begrijpen wat het precies is dat je dan waarneemt.

Achteraf bezien lag dat ook aan mijn apostolische opvoeding: je wilt niet in het verleden blijven steken, maar juist -blij en dankbaar- vooruitkijken en vooral ook niet met één vinger naar een ander wijzen want dan wijzen er ondertussen immers drie vingers naar jezelf. Enzovoort, enzovoort. En: hoe kun je iemand toch iets verwijten terwijl diegene alleen maar goede bedoelingen zegt te hebben gehad?

Het resultaat: een en al verwarring - én "middenin de gemeenschap" verwijdering tussen naasten. Maar is dat eigen schuld, dikke bult?

ZwartSchaap schreef: do 30 apr 2020, 15:54(...)
Hoe kan een geloofsgemeenschap zich in positieve zin ontwikkelen als in 1946 L.Slok
zichzelf benoemt tot Heiland der mensheid en stralend middelpunt van het al gebeuren.
Het heeft zich ontwikkeld naar een Babylonische spraakverwarring.

(...)

Het is voor deze Babylonische spraakverwarring tekenend dat slachtoffers zich onbegrepen voelen en sekteleiders ontwijkend reageren:
  • Intense rouw

    Ik ben nu 55. Mijn verwerkingsproces moet nog steeds beginnen, en ja, het kan nu eindelijk. Maar het is wel een beetje laat. Mijn kinderen moesten opgroeien met een emotioneel onbeschikbare en instabiele moeder, en zijn inmiddels ruimschoots volwassen. Beschadigde kinderen toen, beschadigde volwassenen nu. Mijn partner heeft me eindeloos moeten opvangen, zonder al te veel terug te krijgen, en hetzelfde geldt voor de enkele vrienden die het vol hebben gehouden. De tijd voor een carrière, die zo veelbelovend en flitsend startte in de academische wereld, is voor mij voorbij. Ik moet inmiddels denken aan mijn pensioen zonder ooit echt goed werkend te zijn geweest. Mijn lijf is een door een leven lang chronische stress een wrak. Voorbij, voorbij, voorbij. Wat een intense rouw. Wat een boerenbedrog, illusies en leugens. Het is nooit om ons, om mij gegaan. Het ging altijd alleen maar om HEM, om onze illustere Leidsman.

  • De wereld van een Apostelkind

    En toch denk ik – misschien conform mijn apostolische programmering – telkens maar weer dat ze het echt wel goed bedoelen. Dat ze integer, maar blind (want geprogrammeerd) en uiterst onhandig zijn, en zelf ook worstelen om te zien. Het ene moment zie ik wat het genootschap me allemaal heeft gebracht; de vele mooie momenten, mijn identiteit (wankel en al maar toch), mijn kwaliteiten die ik kon inzetten. Ik zie Bert Wiegman, de huidige Apostel, die ik persoonlijk ken, en waarvan ik weet dat hij als mens echt oké is. Dat hij oprecht zijn best doet, ook in de huidige omstandigheden. Maar dan realiseer ik me weer dat diezelfde Bert Wiegman wel degelijk al die dingen die ik net noemde aanstuurt of minimaal goedkeurt. En lees ik op de officiële Facebook pagina van het genootschap nog maar heel kort geleden deze uitspraak namens het genootschap:

    “Gelukkig is er geen sprake van dat duizenden mensen beschadigd zijn. Uit de 38 zeer intensieve gesprekken zijn rode draden gekomen (…)”

    En dan zie ik weer dubbel. Welkom in de wereld van een Apostelkind. Het is er eenzaam, verwarrend en pijnlijk. Ik snap wel dat er zoveel mensen zijn die dit niet wíllen weten. Het doet namelijk behoorlijk zeer.

Bron: "Verhaal 15: Gods Hulp" d.d. 05-09-2020 op de website "Apostelkinderen"
  • Een dialooggesprek met het Apostolisch Genootschap, daar voelen zij en haar man Arjan (51) aanvankelijk niet voor. „We hebben in 1995 op een vervelende manier afscheid genomen en voor ons gevoel was het een afgesloten hoofdstuk. We zagen er het nut niet van in.”

    Tot Arjan in een video de reactie van de huidige apostel Bert Wiegman op het boek van Doorenspleet bekijkt. „Hij reageerde heel vriendelijk op het boek, betuigde spijt dat sommige oud-leden zulke pijnlijke indrukken hadden opgedaan, maar maakte tegelijk heel duidelijk dat het om een persoonlijk, subjectief verhaal van Renske gaat. Dat was zo in strijd met de ervaringen van ons en zo veel anderen.”

Bron: Artikel "Oud-Apostelkinderen hunkeren naar erkenning" d.d. 10-09-2020 in het Reformatorisch Dagblad

In de medische praktijk wordt er lang niet altijd voldoende rekening gehouden met mogelijk meervoudige diagnostiek. In "verhaal 15" was jarenlang dissociatie over het hoofd gezien en zo geeft ene Wiegman er nu blijk van dat hij psychiatrie niet in aanmerking neemt!

Tja, politici willen nu eenmaal de kool en de geit sparen en als dat dan betekent dat er een zootje slachtoffers wordt opgeofferd; soit.


[wordt vervolgd]

Groet,
TjerkB :shock:


N.B.
TjerkB schreef: wo 02 mei 2018, 14:54(...)
Een aandachtspunt waar menigeen te weinig oog voor heeft, is overigens, dat mensen geneigd zijn allerhande ervaringsfeiten NIET met elkaar te combineren. Ikzelf werd mij hiervan pas beter bewust na een gesprek met een deskundige die in een psychiatrisch ziekenhuis aan het hoofd had gestaan van een afdeling Jeugd. Hij zei: "Vaak wordt de optelsom niet gemaakt van talrijke voorvallen en omstandigheden, die op zichzelf beschouwd weliswaar geen 'harde psychiatrie' opleveren, doch juist wel degelijk in hun interfererende samenhang." Anders gezegd: jongeren blijven op beslissende momenten nogal eens verstoken van de aangewezen helpende hulp doordat er onzorgvuldig wordt gediagnosticeerd. Relevante zaken dienen met elkaar in verband te worden gebracht. Het lijkt de Nieuw-Apostolische Kerk wel, dacht ik meteen want daar geldt serieus te pas en te onpas (naar Filippenzen 3 vers 13): "... ik vergeet wat achter me ligt en richt mij op wat voor me ligt." Met deze Bijbeltekst worden in elk geval alle scharlaken zonden (vgl. Jes. 1:18) "rücksichtslos und endgültig" naar het land der vergetelheid gedirigeerd. Dat was ook de truc van stamapostel Wilhelm Leber, op de Europese Jeugddag 2009, tegenover genodigden vanuit de Apostolische Gemeinschaft (AG), nota bene slachtoffers (!) van het machtsmisbruik onder diens ambtsvoorganger Bischoff. Zie -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- mijn bericht op "Do 03 Feb 2011, 17:54", in de thread "Elders gelezen... " Het misdadige hiervan is uiteraard dat naastenliefde (!) uitblijft en slachtoffers met zo'n Bijbeltekst er alwéér helemaal alleen voor staan. Vandaar, ook al in 2011, daartegenin van mijn kant een vlammend protest:
Redactie schreef:(...)
Want: missen wij nooit eens iemand, in de gemeenschap? Valt ons nooit iets op? Hoe zou het wellicht gekomen zijn dat zielen verstillen? Waarom, waarom exact verliezen wij elkaar soms emotioneel uit het oog? (...) Omdat ik serieus wéét wat er hier aan de orde kan zijn, begin ik erover. Opnieuw trouwens. Onderschat u allen alstublieft niet wat er met mensen van vlees en bloed gebeurt indien het er voor de dienaren, in wie men graag Godsgezanten wilde zien, amper toe doet wie een naaste persoonlijk feitelijk is; indien pijnlijk blijkt dat het er voornamelijk om draait "dat de tent gerund kan worden", zodat de (districts)apostel trots kan zijn op de "zegenaars" die dat allemaal keurig netjes voor elkaar hebben gekregen. Dan, ja dán krijgen kinderen Gods (!) het in hun geloof écht moeilijk. Je was immers hooguit een decorstuk dat men goed kon gebruiken. Hoe ondertussen het klimaat was waarin goddelijk leven in de gemeenschap zou mogen gedijen, was voor de kerkelijke ambtsdragers klaarblijkelijk van ondergeschikt belang! Wie met zo'n ontluisterende ervaring wordt geconfronteerd, verandert! Een deceptie van dit kaliber geeft je namelijk een ongelofelijke geestelijke dreun. Terwijl niemand schijnbaar doorkrijgt wat er met je is, loop jíj -als onwillig decorstuk- met je ziel onder de arm. Men heeft medelijden met je, en dat is absoluut héél wat anders dan mededogen. Medelijden omdat jij "de vreugde" zeker kwijt bent. "Nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" kun je dan het best zo snel mogelijk inzien dat je jezelf moet overwinnen. Het ligt dus aan jou! (...) Om precies te zijn: in de Nieuw-Apostolische Kerk ligt áltijd álles alléén aan jóu. (...) En dat komt omdat "ze" in deze kerk niet meer willen weten wat zielzorg écht is.

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "vr 23 dec 2011, 23:05", in de thread "Recente intimidatiepraktijken bij de Nieuw-Apostolische Kerk"
Laat het bovenstaande een wake-up­call mogen zijn voor wie in de Nieuw-Apostolische Kerk wellicht nog altijd nietsvermoedend de oren laat hangen naar de mantra, die erop neerkomt dat wij niet achterom maar vooruit moeten kijken, ook omdat wij "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" anders nog in een zoutpilaar (vgl. Gen. 19:26) zouden veranderen. Zó namelijk werkt brainwashing, zó raak je hopeloos geconditioneerd en zó word je dus ongeneeslijk nieuw-apostolisch ziek.

(...)
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Oud-Apostelkinderen hunkeren naar erkenning - rd.nl (donderdagavond 10 september 2020)

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef: vr 11 sep 2020, 09:18(...)
Het is voor deze Babylonische spraakverwarring tekenend dat slachtoffers zich onbegrepen voelen en sekteleiders ontwijkend reageren:

(...)

@all

Zojuist las ik op de website "Apostelkinderen" nog "Verhaal 14". Ik dacht: betreft het hier niet eerder bendeleiders dan sekteleiders?

Groet,
TjerkB :shock:


N.B.
TjerkB schreef: wo 19 sep 2018, 23:52(...)
Om op het voorgaande aan te sluiten in termen van Willem Jacobus Eijk of Adrianus Johannes Simonis; een kardinaal punt in de omgang met naasten (!), niet in de laatste plaats uit heilig respect voor het evangelie van Christus Jezus, mag toch zijn dat men waarde hecht aan rechtschapenheid, en aan wat eerlijk is en liefdevol.

In verband daarmee herinner ik mij een televisie-interview met kardinaal Simonis, waarin hij, toen het erom ging of hij, "in het naschouwen", afwist van gevallen van seksueel misbruik, zich met destijds zowat het schaamrood al op de kaken bediende van de voor mij toen werkelijk stuitende uitspraak "Wir haben es nicht gewußt".

Relevant in deze samenhang lijkt mij ook het volgende:
Redactie schreef: (...)
"Hogere verantwoordelijke leidinggevenden" (terminologie ontleend aan de Leidraad dienen en leiding geven van de Nieuw-Apostolische Kerk) schijnen de instructie te hebben een ieder te negeren die aankomt met "onwelkome vragen", lid of geen lid van deze Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI). Wij beschouwen deze aanpak als een vorm van zinloos geestelijk geweld. Ook is het een kwestie van diefstal. Wat steelt men immers? Op zijn minst:
    • respect
    • geloof
    • vertrouwen
    • geestkracht
    • vrede
    • offervaardigheid
    • veiligheid
    • geborgenheid
    • enthousiasme
    • welbevinden
  • Diefstal is de enige zonde:

    "Als je iemand vermoordt, steel je een leven," zei Baba. "Je steelt het recht van zijn vrouw op een echtgenoot, berooft zijn kinderen van een vader. Als je een leugen vertelt, steel je iemands recht op de waarheid. Als je iemand bedriegt, steel je zijn recht op een rechtvaardige behandeling. Kun je dat volgen?"


    Uit: "De vliegeraar van Kabul" (geschreven door Khaled Hosseini)

Bovendien valt i.c. te denken aan het volgende:
Jan Boone: bisdom is criminele organisatie
15 maart 2010

Het aartsbisdom Utrecht vormt onder verantwoordelijkheid van de aartsbisschop een criminele organisatie, die het seksueel misbruik van kinderen faciliteert. Tot die conclusie komt strafpleiter Jan Boone. Hij heeft vrijdag ”uit verontwaardiging” aangifte tegen het bisdom gedaan bij de hoofdofficier van justitie in Utrecht.

Volgens Boone voldoet het bisdom aan alle kenmerken van een misdadige organisatie. ”Er is sprake van een structuur, leidinggevenden, deelnemers, een gezamenlijk oogmerk en het voortbestaan in de tijd”, schrijft hij in zijn aangifte. De raadsman meent dat het vaststaat dat het aartsbisdom op de hoogte is geweest van het voortduren van het misbruik en niet heeft ingegrepen. ”De enige maatregel die is genomen, is het instellen van een ‘excuuscommissie’ ”, de onderzoekscommissie-Deetman.

Het bisdom kan wat Boone betreft worden vervolgd wegens het vormen van een criminele organisatie, omdat dit strafbare feit niet is verjaard. Dit in tegenstelling tot het feitelijke misbruik zoals dat tot dusver aan het licht is gekomen.

Bron: ANP


Ontleend aan: http://tuchtklacht.info/15/03/2010/jan- ... comment-16
(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Do 22 Dec 2011, 21:16" in de thread "Recente intimidatiepraktijken bij de Nieuw-Apostolische Kerk"
Zie aldaar ook het bericht op "Za 14 Sep 2013, 18:29", in de thread "Versöhnung jetzt!"
Nu las ik het afgelopen weekend de NRC, maar wat daarin qua onwaarachtigheid de revue passeert over wat er in ons land binnen de kerk van Rome in de doofpot is gestopt op het vlak van gevallen van seksueel misbruik, tart welhaast elke beschrijving, mede door het alsnog ontmaskerde evidente bedrog van kardinaal Simonis; sterker nog, van bovendien vele anderen, behorend tot de katholieke hogere geestelijkheid in Nederland, die zich laf gedroegen, ten koste van weerloze slachtoffers!

(...)
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
zefyr
Berichten: 658
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 16:30

De helft is mij niet verteld - Arjan Bosch doet een boekje open

Bericht door zefyr »

@allen,

In gedachten hoor ik, tijdens het lezen van de toelichting van Arjan Bosch op het RD-artikel 'Oud-Apostelkinderen hunkeren naar erkenning' van gisteren, de dienstleider zeggen: 'Het koor, een lied graag.'. Het kan niet missen, want er wordt gezongen: De helft is mij niet verteld. Ja, nog niet de helft is mij verteld... Lees en huiver.

https://apostelkinderen.nl/2020/09/11/a ... mber-2020/

Kafkaësk?!
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

  • De wereld van een Apostelkind

    En toch denk ik – misschien conform mijn apostolische programmering – telkens maar weer dat ze het echt wel goed bedoelen. Dat ze integer, maar blind (want geprogrammeerd) en uiterst onhandig zijn, en zelf ook worstelen om te zien. Het ene moment zie ik wat het genootschap me allemaal heeft gebracht; de vele mooie momenten, mijn identiteit (wankel en al maar toch), mijn kwaliteiten die ik kon inzetten. Ik zie Bert Wiegman, de huidige Apostel, die ik persoonlijk ken, en waarvan ik weet dat hij als mens echt oké is. Dat hij oprecht zijn best doet, ook in de huidige omstandigheden. Maar dan realiseer ik me weer dat diezelfde Bert Wiegman wel degelijk al die dingen die ik net noemde aanstuurt of minimaal goedkeurt. En lees ik op de officiële Facebook pagina van het genootschap nog maar heel kort geleden deze uitspraak namens het genootschap:

    Gelukkig is er geen sprake van dat duizenden mensen beschadigd zijn. Uit de 38 zeer intensieve gesprekken zijn rode draden gekomen (…)”


    En dan zie ik weer dubbel. Welkom in de wereld van een Apostelkind. Het is er eenzaam, verwarrend en pijnlijk. Ik snap wel dat er zoveel mensen zijn die dit niet wíllen weten. Het doet namelijk behoorlijk zeer.

Bron: "Verhaal 15: Gods Hulp" d.d. 05-09-2020 op de website "Apostelkinderen"

@all

Aan dokter Wiegman zou ik willen vragen hoe déze ene zinsnede in een officiële reactie van het Apostolisch Genootschap op Facebook, namelijk "Gelukkig is er geen sprake van dat duizenden mensen beschadigd zijn", zich volgens hem verhoudt tot het onderstaande:
  • AstraZeneca is voorlopig gestopt met onderzoek naar een coronavaccin, nadat een proefpersoon een serieuze aandoening bleek te hebben. Volgens Nederlandse wetenschappers is het goed nieuws dat de "veiligheidsprocedures worden gevolgd", maar betekent het ook dat de ontwikkeling van het vaccin maanden vertraging op kan lopen.

    (...)

    "Het laat zien dat, ondanks de druk om alles zo snel mogelijk te doen, alle normale veiligheidsprocedures worden gevolgd", zegt Ingrid Schellens, van het College ter Beoordeling van Geneesmiddelen. Zodra AstraZeneca een vergunning wil voor de Europese markt, moet zij als klinisch beoordelaar namens Nederland het vaccin beoordelen.

    Volgens haar is niet ongebruikelijk dat bij vaccins en medicijnen het onderzoek tijdelijk wordt stilgelegd als er een melding komt over een aandoening met onbekende oorzaak.

Bron: Artikel "Pauze in vaccinonderzoek AstraZeneca: kan maanden vertragen, kan zo opgelost zijn" d.d. 09-09-2020 bij https://nos.nl

Wáárom, zo vraag ik mij oprecht af, heeft één enkele melding bij uw organisatie nooit direct het nodige gewicht in de schaal gelegd?

Anders geformuleerd: wáárom was er bij u geen serieuze aandacht voor wel degelijk contra-indicaties van de apostolische ideologie?

Volledigheidshalve; in de Nieuw-Apostolische Kerk zijn tallozen beschadigd, m.n. door de zgn. Boodschap van stamapostel Bischoff...

Groet,
TjerkB :shock:
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

@all

Als mensen een extra agenda hebben, komt dit meestal vroeg of laat wel aan het licht. Terwijl ik naar de kerk ging om het geloof en ik musiceerde om de muziek, kunnen op de achtergrond ongemerkt onzuivere motieven de drijfveer zijn bij anderen, waardoor op enig moment zich een ontluisterende waarheid aandient. Kennelijk hebben sommigen het nodig invloed te hebben of aanzien te verwerven terwijl dit ten koste gaat van naasten.

Zo is prestige lang niet altijd een gezonde drive. Als mensen een koor of een kerk nodig hebben als dekmantel om zichzelf zo nodig in de picture te spelen en de hoofdzaak een bijzaak wordt, ontbreekt het ze kennelijk aan inborst. Saamhorigheid en synergie worden hierdoor dramatisch ondermijnd. Zodra het domweg vijf over twaalf is geworden, is er geen weg meer terug. Hooguit kun je dan nog je best doen om de schade te beperken.

Zie in deze samenhang eventueel ook mijn forumbijdrage d.d. "di 21 jan 2014, 15:44", in de thread "Transparantie of zelfbevlekking?".

Groet,
TjerkB


N.B.
BakEenEi schreef: vr 25 jan 2013, 12:28 [Bijgewerkt: 15.00 uur]


@all

Toen ik deze week bij Glaubenskultur-Magazine tussen de ingezonden reacties een bericht tegenkwam waarin een lezer o.a. had opgemerkt "In unserer Gemeinde fehlt mir schon seit sehr langer Zeit die Liebe, die Christus immer gepredigt hat", liet mij die mededeling niet onberoerd. Alles in een kerkgemeente kan wel "zo z'n gangetje gaan", maar waar is het in Zijn werk nu toch feitelijk om begonnen?! Zijn dat statuten, is dat het ondernemingsplan, het bedrijfsreglement; de eerbiediging van opgelegde gezagsverhoudingen? Als je zoals ik een poosje "in de keuken van de kerk" werkzaam bent geweest, krijg je op dergelijke zaken een íets meer genuanceerde kijk dan op afstand vanuit de periferie in de organisatie. Voordien had ik een baan als consulent in de schuldhulpverlening. Dat was toen een heel verschil met het werk op een accountantsbureau, wat ik eerder deed. Nu ontmoette ik juist mensen die een accountant absoluut niet konden betalen, met soms alle gevolgen van dien. Maar het kwam óók voor dat personen zich meldden op een spreekuur met in feite de simpele boodschap: ik heb een probleem en jij lost dat maar even keurig netjes op! Of het gebeurde dat iemand een draagtas vol ongeopende enveloppen over mijn bureau leeg kieperde. Meestal beperkte ik mij in eerste instantie tot de enveloppen waarvan de inhoud er vermoedelijk onmiddellijk toe deed. Zo is het wel voorgekomen dat een woningontruiming een halfuur van tevoren nog moest worden uitgesteld.

Waar het mij nu om gaat is echter: hoe gaat de nieuw-apostolische kerkleiding om met hulpvragen? Welke hulpvragen acht men relevant en welke (ten onrechte) mogelijk níet?
Doet het ons wat als iemand schrijft "In unserer Gemeinde fehlt mir schon seit sehr langer Zeit die Liebe, die Christus immer gepredigt hat", of is dan wellicht de eerste gedachte: o, dat is "een zaak voor de dienaren"!

Uit de tijd dat ik in de schuldhulpverlening werkzaam was zijn mij heel wat gebeurtenissen bijgebleven. Doordat het een regionale functie betrof, leerde ik in diverse gemeenten de "sociale kaart" kennen en viel het mij op hoe ongelijk het begrip "zorgplicht" kon worden opgevat. Nooit heb ik het als "nogal wiedes" ervaren dat ik nu juist aan de ene kant van de tafel of het bureau zat en anderen tegenover mij. Hoe "maakbaar" is immers vanaf dag 1 ons leven? Ik kreeg bewondering voor maatschappelijk werkenden die soms hét verschil wisten te maken voor "naasten met een hulpvraag". Of óók ik kreeg de schrik van mijn leven doordat een hulpvraag zich opeens niet meer liet beantwoorden. De zelfkant van de samenleving diende zich aan: fraude, drugsgebruik, prostitutie, brandstichting, kindermishandeling. Nu en dan trof ik bekenden (uit mijn kerk).

In meerdere berichten op dit Forum wees ik er op dat er onderscheid valt te maken tussen zielzorg en maatschappelijk werk. Ik vind trouwens dat in de Nieuw-Apostolische Kerk velen (!) er blijk van geven zowat geen flauw begrip ervan te hebben wat zielzorg namens de Allerhoogste onderscheidt van ál het overige. (...) Bij zielzorg begint het bij de Liefde van God. Daar blíjft het ook bij! En ondertussen geldt het onderstaande:
  • Want ik verzeker jullie: vele profeten en rechtvaardigen hebben ernaar verlangd te zien wat jullie zien, maar ze kregen het niet te zien, en te horen wat jullie horen, maar ze kregen het niet te horen.

    Uit: Matteüs 13: 17 (NBV)
Welnu, de vruchten hiervan zijn niet te vinden in een catechismus waarin het evangelie van Jezus Christus handig werd weggemoffeld. De samenstellers wilden alleen maar hun eigen ingebeelde gezag veiligstellen!!

Een keer of vier, vijf, vroeg ik aan "dienaren" om zielzorg (!) voor een naaste omdat het juist daarop aankwam. Evenzovele keren had men er geen oren naar, zelfs niet wanneer ik mijn vraag meer dan eens herhaalde.

  • Leg uw last op de HEER
    en hij zal u steunen,
    nooit zal hij dulden
    dat een rechtvaardige ten val komt.


    Uit: Psalm 55 (NBV)


    Maar hij antwoordde: ‘Ik zeg u: als zij zouden zwijgen, dan zouden de stenen het uitschreeuwen.’

    Uit: Lucas 19: 40 (NBV)


    [1] Houd de onderlinge liefde in stand [2] en houd de gastvrijheid in ere, want zo hebben sommigen zonder het te weten engelen ontvangen. [3] Bekommer u om de gevangenen alsof u samen met hen gevangen zat, en om de mishandelden als om mensen die net zo’n lichaam hebben als u.

    Uit: Hebreeën 13 (NBV)
Ik had nooit gedacht dat in de Nieuw-Apostolische Kerk de situatie zich kon voordoen dat je bij broeders met een geestelijke bediening vergeefs aanklopt terwijl het gaat om zielzorg. En wat ik al helemáál zou hebben uitgesloten is, dat wanneer je een klemmend daartoe strekkend verzoek herhaalt, er opnieuw nul op het rekest wordt gegeven. Men weigerde eenvoudig om verantwoordelijkheid te nemen! In de gevallen waarbij ik dit onder ogen moest zien, betrof het onder de "zegenaars" bepaald niet de eersten de besten, althans "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis". (...) Daarom: een zegenaar is iemand door wie je bént gezegend!

Deze en andere ervaringen welke in de Nieuw-Apostolische Kerk onverhoopt op mijn weg kwamen, gaven mij zeer te denken. Wat is er nu nodig voor zielzorg, zo vroeg ik mij af. Heel veel níet, was uiteindelijk mijn slotsom; daarbij inbegrepen de organisatie zoals die in de geciviliseerde wereld om zich heen kan grijpen rondom een geloofsgemeenschap die wellicht te boek staat als een Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI).

Groet,
BakEenEi
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Plaats reactie

Terug naar “Nieuws en andere actuele zaken”