Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Alles wat rond het thema van dit Forum extra aandacht verdient
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef: vr 11 sep 2020, 09:18
zefyr schreef: do 10 sep 2020, 22:16 @allen,

Vanavond plaatste de website van het Reformatorisch Dagblad onderstaand artikel op de website, waarover eerder werd bericht.

https://www.rd.nl/kerk-religie/oud-apos ... -1.1693782
(...)
Nú zijn wij er, dacht ik gisteravond onder het lezen van dit artikel over het verborgen gebleven leed in het Apostolisch Genootschap:

cognitieve dissonantie versus dissociatie !!

Druisen de uiteindelijk via de media openhartig thans met ons allen gedeelde "geloofservaringen" niet in tegen onze diepste gevoelens?

Al vanaf de jaren '90 volg ik "de mediastorm" die toen door de opkomst van het internet opkwam vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk. Ik zal er niet omheen draaien dat het verschrikkelijk moeilijk is om gaandeweg echt te begrijpen wat het precies is dat je dan waarneemt.

Achteraf bezien lag dat ook aan mijn apostolische opvoeding: je wilt niet in het verleden blijven steken, maar juist -blij en dankbaar- vooruitkijken en vooral ook niet met één vinger naar een ander wijzen want dan wijzen er ondertussen immers drie vingers naar jezelf. Enzovoort, enzovoort. En: hoe kun je iemand toch iets verwijten terwijl diegene alleen maar goede bedoelingen zegt te hebben gehad?

(...)

@all

Wat het met je doet als schijn-heiligen de heiligste rechten schenden en ze bulldozerend over je integriteit heen walsen; daar kan ik over meepraten. En de dubbele gevoelens waar vanuit het Apostolisch Genootschap menig slachtoffer op wees, ken ik, weliswaar vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk, maar al te goed. Zie mijn forumbijdragen op resp. "di 02 feb 2016, 21:56" en "zo 10 dec 2017, 22:10".

Toch valt de realiteit niet te loochenen. Ook ik wilde, mede in het belang van mogelijke lotgenoten, geen blad voor de mond nemen:
Redactie schreef:(...)
Wie het van jongs af aan werd bijgebracht en ingeprent, dat we "naar de dienst" gaan in het "Vaderhuis", waar de "Godsgezanten" onze "zegenaars" zijn, aangezien "wíj" voor het "werk des Heren" Zijn "uitverkorenen" waren, enzovoort; die heeft nogal wat los te laten indien ernstige psychische klachten dit wenselijk maken. Maar ja, waar zit feitelijk de "loslaat-knop" waarmee we ons gemanipuleerde brein dan kunnen "resetten"?

Traumatiserend is met name dat slachtoffers, die hier ten prooi vallen aan machtsmisbruik en manipulatie, juist in een geloofsgemeenschap welke pretendeert het "werk Gods" (!) te belichamen, het gevoel van veiligheid wordt ontnomen. Daar raak je niet alleen maar een beetje van ontdaan. Om de dooie dood niet: je raakt erdoor ontredderd en het zet je leven op de kop! Je voelt je misbruikt, verraden, geminacht en noem het maar op. Je bent belazerd door minkukels die zich uitgaven voor Godsgezanten!! Tien, twintig, dertig jaar, of zelfs nóg langer! Kan het nóg erger?! En als je ze er op aanspreekt, willen ze ook nog van niets weten! Net als je "liefhebbende" broeders en zusters die zich bij wijze van spreken half in coma bevinden omdat ze door diezelfde minkukels succesvol werden gebrainwasht. Men staat hoogst verbaasd te kijken, nu er van jouw nieuw-apostolische (bij)geloof opeens niets meer over schijnt te zijn. Je bent zielig in hun ogen. (...) Hierna wordt het stil. Héél stil. Misschien heb je je laten uitschrijven. In de "familie" van nieuw-apostolische kinderen Gods ben je in elk geval afgeschreven. Een "hopeloos geval". Men toont geen empathie, geen schuldgevoel en geen spijt. "Dienaren" gedragen zich rationeel en onverantwoordelijk. Slangen in pakken! Alleen het eigenbelang telt. Immuun voor de echt pijnlijke kanten van het leven. Gewetenloos! Op "een ander spoor" zitten ze. Men begrijpt niet wat er in je omgaat. Hier ben je he-le-maal kláár mee. Dit wil je nóóit meer meemaken!! Hoe hebben ze je zo gek gekregen?! Waarom had je niet véél eerder in de gaten dat het geen zuivere koffie was? Wat híer heeft kunnen gebeuren, is straalbezopen! Nazorg?! Welnéé; ze kunnen je missen als kiespijn. Als je maar altijd overal aan meedeed, "de tienden" offerde, gedurig allerhande kosten voor eigen rekening nam, nog een "dankoffer" bracht, en je maar "met je vlaggetje zwaaide" wanneer de apostel kwam. Je was enkel een decorstuk, en nu, nu je er doorheen zit, nu mag je barsten van "ze". Ze mogen zelf barsten! Het was allemaal niet écht. Gebakken lucht! Een piramide-spel. (...) De goeden niet te na gesproken.

(...)

Herkenbaar?!

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Do 21 Jun 2012, 12:00", in de thread "Moat ik soms op myn broer passe?"
Zie ook het bericht op "Zo 29 Mrt 2015, 14:27" in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder... "
BakEenEi schreef:(...)
Hoewel ik er niet bewust rekening mee hield, was ik er -achteraf bezien- tóch op voorbereid dat, wat mijn voorganger en mij betreft, onze wegen zouden scheiden. En dat terwijl wij gedurende een periode van meer dan 30 jaar veel waardering en respect voor elkaar hadden gevoeld. Wat vrijwel onbestaanbaar leek, voltrok zich in enkele ogenblikken. Ikzelf kon en wilde níet anders dan wat ik aan de kerkleiding al kenbaar had gemaakt: geen enkele medeverantwoordelijkheid meer voor het laconieke bestuurlijke gezwalk bij "de heren-Godsgezanten". Ik wilde er nóóit, nóóit meer "als decorstuk" iets mee van doen hebben. Hier wordt met mensen gesold. Met uitgestreken smoelwerken wordt er hier met verantwoordelijkheden én met geld én met zielzorg en met van alles en nog wat alleen maar wat aangerommeld - óm maar dag-in dag-uit ieders zogenaamde directe zegenaar tevredengesteld te houden. Wat een godgeklaagde dwaasheid! Wat een geestelijke armoede ook. Hoe heeft het hier toch zó gigantisch uit de hand kunnen lopen? Is iedereen blind?!

Inderdaad zijn velen "gemankeerd" geraakt, gedesoriënteerd, en niet zelden ook desolaat want wat kun je überhaupt nog doen? Je hoort niet te klagen, geen vragen te stellen en zeker ook niet te twijfelen! In zo'n toestand kun je je "zegenaar" immers niet tot steun zijn. (...) Dat dit in Zijn werk de omgekeerde wereld is en ook altijd al was, waag je je niet te realiseren. Kortom, je bezit je ziel in lijdzaamheid. Je wacht af, hoopt op betere tijden, al wéét je dat die niet aanbreken. Bij menigeen verstrijkt zó de tijd: "Menig hart versaagt in 't heden en de tijden vlieden heen" (lied 341, NAK-gezangboek). Ook in andere kerken lopen de ledenaantallen terug; daar doe je gewoon niks aan. Wat ze ook proberen, "de dienaren"; onze jeugd groeit op in zó'n andere tijd dan toen wijzelf jong waren - ze hebben tegenwoordig andere interesses. Maar wacht eens even! Sinds wanneer komen kinderen niet meer graag thuis, "waar liefde woont en de Heer Zijn zegen gebiedt"?! (...) "Waar allen die daar dienen doordrongen zijn van hun zo grootse taak!" (3e couplet lied 345, NAK-gezangboek).

Heus, er werd ons zand in de ogen gestrooid! Niet een schep of een kuub, doch complete vrachtladingen. O, wat kwam het toch allemaal aan op "de navolging". In het noordoosten van ons land moest je zelfs met inachtneming van de geordende weg "naadloos verbonden" zijn met al je "zegenaars". Zoals het bij hen thuis voorbeeldig gesteld was met alles, voor zover je je dat vast wel kon indenken, behoorde het ook bij jou thuis te zijn. Hoe feestelijker de ontvangst was van de (districts)apostel wanneer diens komst was aangekondigd, des te groter moest in deze kerkgemeente ook wel "de erkenning" zijn. Wie de bijbehorende waardering in ontvangst mocht nemen, was een top-voorganger. Waren tevens de offerontvangsten "op niveau", dan mocht je bij wijze van spreken een wens doen. Dán kreeg je het voor elkaar want zó werkte het. Wie het níet voor elkaar kreeg, werd vroeg of laat op een zijspoor (af)gerangeerd. Daar kon je gif op innemen. "Voorwaarts, op de hemel aan" (lied 409, NAK-gezangboek), zo diende het bij de zegehelden in het banier te staan.

Zó holde bij ons de gestage drop de steen uit; althans, zo zou er op ons sterfbed afscheid van ons genomen hebben moeten kunnen worden. Dan was je, zij het postuum, voluit geprezen voor alles wat je in feite had nagelaten om te doen, namelijk opstaan! Opstaan tegen de hypocrisie, tegen de rangen en standen; tegen de kaalslag! Het nieuw-apostolische idioom in de openbare erediensten, wat je wel kunt dromen, verhulde de "mantra's" waarmee zowat iedereen zich in slaap liet sussen. De "good guys" - dat waren wij! Wij liepen over van de standaardantwoorden op de vragen waarvan wij vonden dat anderen die ten onrechte niet stelden. Ten faveure in feite van een "policy van matchfixing", waarbij alles in deze kerk draait om het aanzien en de macht van "hoge(re) dienaren", dienden wij ons gedachteloos te verootmoedigen (lees: te laten vermurwen). Resultaat: een wanorde, getuige "dienaren" die "zegenaars" hoog- en overige stervelingen minachten. Getuige het saboteren, wat ze dóen (!), van alle controlemiddelen die bedoeld zijn om zulke ellende te vermijden.

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Wo 08 Mei 2013, 23:14", in de thread "Het is niet ver naar Bethlehem"

De psychische onderdrukking die plaatsgreep bij de beide kerkgenootschappen lijkt mij grotendeels vergelijkbaar. Zoiets valt niet te behappen. Je raakt erdoor van in de war, waarna vertwijfeling, wanhoop en ontreddering zich opstapelen en je er doodziek van wordt. Van het onderstaande lijkt mij dan ook geen woord gelogen:
Renske Doorenspleet op Radio 1 in de VPRO-documentaire "Het Spoor Terug: Apostelkind" van 5 april jl.:

"Kijk, als ik met mijn politicologische bril die kerstspelen nalees, dan denk ik: het is gewoon enorm fascistisch."

Om bij het Apostolisch Genootschap de schone schijn te redden, zien wij o.a. marketingmedewerkers vechten voor wat ze waard zijn. Hetzelfde gebeurde eerder bij de Nieuw-Apostolische Kerk, vooral na een kapitale blunder in 2007 van stamapostel Wilhelm Leber. Er zou een onafhankelijk onderzoek komen, en dat gebeurde ook inderdaad maar de uitkomsten ervan werden nooit bekendgemaakt. Sindsdien wordt er in families en onder vrienden amper nog over het geloof gesproken want men werd hopeloos uit elkaar gespeeld.

Kortom, cognitieve dissonantie versus dissociatie. Wat kan ik er verder nog van zeggen? Dit: verwacht van misleiders geen wonderen.

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

[Bijgewerkt: 15-09-2020, 11:30 uur]

TjerkB schreef: zo 10 mei 2020, 12:12(...)

Wat de berichtenstroom van de laatste weken over het Apostolisch Genootschap voor mij heeft blootgelegd, zijn o.a.:
  1. een chaos van denkbeelden; rangen en standen binnen de organisatie en een babylonische spraak­ver­war­ring
  2. het pronken met muzikale en verstandelijke talenten van gemeenteleden teneinde de buitenwacht te imponeren
  3. een naarstig streven om de vermeende consistentie van de ideologie i.c.m. het bestaansrecht van de organisatie aan te tonen
  4. pestgedrag door gaslighting, intimidatie en manipulatie (het kerkgenootschap is daardoor pertinent niet hufterproof)
  5. een zorgwekkende discrepantie tussen de theorie en de praktijk van de gepredikte naastenliefde
  6. geen zorg en geen nazorg voor gemeenteleden die door een verdeel- en heerspolitiek een psychotrauma hebben ontwikkeld
  7. egoïstisch en ontwijkend gedrag bij leidinggevenden, geen gezonde zelfreflectie, doofpotpolitiek; machtsdenken
Wat nu?!

(...)

Uit: Bericht op "zo 10 mei 2020, 12:12"

@all

Het zal de lezers van deze thread niet zijn ontgaan, dat ik pa­ral­lel­le toon­soor­ten zie in ziekmakende omstandigheden enerzijds bij het Apostolisch Genootschap (zie boven) en anderzijds bij de Nieuw-Apostolische Kerk (zie onder).

TjerkB schreef: za 13 apr 2019, 15:59 (...)
Al in 2007 vroeg ik om aandacht voor zielen die in de Nieuw-Apostolische Kerk door macht en manipulatie ernstig worden beschadigd:
Onrust
« Antwoord #7 Gepost op: 28-08-2007, 19:52:48 »

@all

Er is onrust ontstaan in de Nieuw-Apostolische Kerk. De opkomst van het Internet heeft daarbij een katalyserende werking gehad. Wat is er gebeurd? In het ontdekkend licht van Zijn genade werd de geloofsbeweging aan een nadere beschouwing onderworpen. De uitkomsten zijn totaal ontnuchterend. Enkele punten:
  1. alleen personen die via een aantal opvolgende geestelijke bedieningen in de organisatie zijn opgeklommen, krijgen tevens zeggenschap over geldzaken
  2. door de aandacht die nodig is voor de behartiging van organisatorische en bedrijfseconomische aangelegenheden houden leidinggevenden te weinig tijd over voor de geestelijke verzorging van naasten
  3. deze “ondergeschikten” hebben op dat punt niets in te brengen
  4. er is geen enkele uitwerking voorhanden over wat aangesloten leden onder zielzorg mogen verstaan
  5. de kerkleiding duldt geen machtskritiek en een degelijke klachtenregeling ontbreekt
  6. t.a.v. de macht die men uitoefent op grond van bestuursfuncties zijn er bijna geen procedures en regels
  7. leden kunnen nergens enig recht aan laten toetsen
  8. er bestaat geen enkele waarborg voor (de kwaliteit en de continuïteit van) zielzorg
  9. niemand vanuit de organisatie neemt het gegarandeerd voor je op wanneer je met zinloos geestelijk geweld onheus wordt bejegend
  10. bij de leden vindt men geen krachtig correctief vermogen om zaken te verbeteren
In zo’n chaotische situatie is er vanzelf nog maar heel weinig plaats voor saamhorigheid. Veiligheid en geborgenheid voor gelovigen zijn doorgaans ver te zoeken. Vertrouwelijke informatie blijft vaak niet vertrouwelijk. Wie geestelijk beschadigd wordt door macht en manipulatie wordt vooral aan diens lot overgelaten. Zang, muziek en allerhande evenementen moeten de bovenbeschreven omstandigheden camoufleren. Ondertussen gaat deze kerk ten onder.

(...)
(...)

Uit: Bericht op "za 13 apr 2019, 15:59" in de thread "... und vor allem: Was erwartet Gott von uns?"

Ik wéét het: publish and be damned. Als het had gehandeld over een zakelijk akkefietje, had ik er geen water vuil om willen maken. Het betreft nu echter de pijn bij onze naasten (!) én onszelf dat het leed niet is te dragen, terwijl degenen die uit hoofde van hun functies en verantwoordelijkheden de nood wel degelijk kunnen lenigen, kennelijk gefocust blijven op allerhande ondergeschikte (eigen) belangen.

Dit laatste gaat dan ongeveer zó (om precies te zijn: steevast ongeveer zó) in zijn werk:
  • De wereld van een Apostelkind

    En toch denk ik – misschien conform mijn apostolische programmering – telkens maar weer dat ze het echt wel goed bedoelen. Dat ze integer, maar blind (want geprogrammeerd) en uiterst onhandig zijn, en zelf ook worstelen om te zien. Het ene moment zie ik wat het genootschap me allemaal heeft gebracht; de vele mooie momenten, mijn identiteit (wankel en al maar toch), mijn kwaliteiten die ik kon inzetten. Ik zie Bert Wiegman, de huidige Apostel, die ik persoonlijk ken, en waarvan ik weet dat hij als mens echt oké is. Dat hij oprecht zijn best doet, ook in de huidige omstandigheden. Maar dan realiseer ik me weer dat diezelfde Bert Wiegman wel degelijk al die dingen die ik net noemde aanstuurt of minimaal goedkeurt. En lees ik op de officiële Facebook pagina van het genootschap nog maar heel kort geleden deze uitspraak namens het genootschap:

    Gelukkig is er geen sprake van dat duizenden mensen beschadigd zijn. Uit de 38 zeer intensieve gesprekken zijn rode draden gekomen (…)”


    En dan zie ik weer dubbel. Welkom in de wereld van een Apostelkind. Het is er eenzaam, verwarrend en pijnlijk. Ik snap wel dat er zoveel mensen zijn die dit niet wíllen weten. Het doet namelijk behoorlijk zeer.

Bron: "Verhaal 15: Gods Hulp" d.d. 05-09-2020 op de website "Apostelkinderen"
(...)

Konradsblatt: Immer wieder gibt es Klagen über Amtsträger der NAK, sie hätten ihren Einfluß auf Gläubige ausgenutzt und sie sogar terrorisiert.
Bansbach: Natürlich sind mir diese Vorwürfe bekannt. Insgesamt sind das aber nur um die 200 Anklagende. Sollten ihre Behauptungen zutreffen, ist das in jedem einzelnen Fall schlimm. Das sind aber mit Sicherheit ganz große Ausnahmen, die es in jeder Kirche gibt. Das Bild, das von uns entsteht, ist deshalb völlig falsch. Wir werden dargestellt, als ob wir die letzte Sekte mit Psychoterror wären.

Konradsblatt: Kenner sprechen aber zumindest von einer Tendenz zur Unselbständigkeit bei Ihren Gläubigen. Sie würden zum naiven Glauben angehalten, ihnen würden zu viele Entscheidungen abgenommen werden.
Bansbach: Wir wollen den Menschen in der Seelsorge auf keinen Fall entmündigen. Jeder ist bei uns für sein Seelenheil selbst verantwortlich, wir stehen nur bei und helfen etwas. Auch der Gottesdienst und das finanzielle Opfer sind absolut freiwillig. Niemand wird zu irgend etwas gezwungen.

(...)

Uit: "Von Aposteln an den Rand des Selbstmords getrieben", Konradsblatt Karlsruhe - 29. Januar 1995

Zie ook het bericht -op het voormalige forum van Bauke Moesker- op "zo 03 feb 2013, 19:00", in de thread "Heersers in de kerk (5): In de greep van de macht"

Leerden wij in de Nieuw-Apostolische Kerk vroeger nog dat één ziel voor God méér van waarde was dan alle schatten op aarde, en waren wij er ook vast van overtuigd dat Zijn dienaren dit zouden waarmaken; juist dezen leerden wij níet als onze vrienden kennen in de nood. Voor hen schijnen status en macht en het aanzien van hun organisatie zwaarder te wegen dan... goudeerlijke naastenliefde.

Hooggeplaatst is niet per se synoniem aan hoogbegaafd of hoogbeschaafd als slachtoffers worden vertaald in procenten en in getallen.

Zie tevens mijn forumbijdrage d.d. "wo 18 apr 2018, 14:57" in de thread "circulaire voorgelezen in NAK NL op zondag 8 april 2018".

Groet,
TjerkB :shock:
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef: ma 14 sep 2020, 11:05(...)
Als het had gehandeld over een zakelijk akkefietje, had ik er geen water vuil om willen maken. Het betreft nu echter de pijn bij onze naasten (!) én onszelf dat het leed niet is te dragen, terwijl degenen die uit hoofde van hun functies en verantwoordelijkheden de nood wel degelijk kunnen lenigen, kennelijk gefocust blijven op allerhande ondergeschikte (eigen) belangen.

(...)

@all

Ter aanvulling: juist als de buitenwacht niet bekend is met een verborgen geloofscultuur, worstelen slachtoffers eenzaam met hun leed.

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

Wie zal ik zijn? | Tekst: M. Heerink | Muziek: T. Bethlehem
@all

Naast mijn studie verdiende ik destijds wat bij door via een uitzendbureau fabriekswerk te doen aan een lopende band. Dan werd er telkens één medewerker aangewezen die bij calamiteiten deze band kon stopzetten. Dat moest vanzelf alleen als er echt opeens iets grondig mis was. De vele handen die het werk licht zouden maken, mochten natuurlijk niet zomaar in de baas zijn tijd met de handen over elkaar komen te zitten. Op zekere dag werd ik bij de bewuste noodschakelaar te werk gesteld. En ja, hoor; er ging iets mis, doch bij nader inzien niet zó grondig mis dat ik mijn bevoegde gezag had mogen aanwenden. Het werd dus de eerste én de laatste keer dat ik bij de rode knop mocht zitten.

Vreemd genoeg dacht ik aan dit voorval terug door de manier van doen, op het ogenblik bij de kerkleiding van het ApGen - want hoe is het toch in vredesnaam mogelijk dat niemand ooit “de lopende band” heeft stilgezet? De één na de ander draaide de vernieling in! Door emotionele verwaarlozing, door sektarisch geweld. Onder eenzaam lijden kwijnden de naamlozen weg. De karavaan trok verder, maar was dat wel te goeder naam en faam?

Het lijkt wel of bij het ApGen de ideologie ongemerkt naar zo’n hoog abstractieniveau werd getild, dat deze de aangesloten leden dehumaniseerde (tot een ding maakte). Toch is het natuurlijk ongelofelijk zorgwekkend als bij menselijk leed niemand meer verstandig nadenkt over de oorzaak en het gevolg. Door toedoen van de kerkleiding raakten hier nota bene wel mensenlevens ontwricht, verwoest. Hoe kun je dán nog menen dat er na 70 jaar feest te vieren valt (met -als het effe kan- de Koning én de Koningin erbij als eregasten)?

Inderdaad vernam ik over dit laatste dat sommigen nog altijd “als een gieter” zó fier zijn op de vermeende verdiensten van hun "onvergetelijke" apostelen Van Oosbree en Slok, dat alles en iedereen daarvoor zou dienen te wijken. Aan de pijn van naasten hebben de betrokkenen overduidelijk geen boodschap. Men vindt het ongepast van slachtoffers pas nú; sterker nog, júist nu van zich te laten horen. Bijna immers was er een jubeljaar aangebroken, met drie keer groot, groot feest: vanwege de ingestelde "leerstoel Religieus Humanisme en Compassie”, door de lang verbeide promotie van Frederique Demeijer en dankzij de zegen van het 70-jarige bestaan.

Ongemerkt gaven voorlieden zich over aan zegevierend leiderschap - in plaats van aan dienend leiderschap. Keer om, is mijn advies.

Groet,
TjerkB :shock:


P.S.

Vrede in God | Tekst naar Psalm 62 | Componist: H. Ober
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef: do 17 sep 2020, 13:44(...)
De één na de ander draaide de vernieling in! Door emotionele verwaarlozing, door sektarisch geweld. Onder eenzaam lijden kwijnden de naamlozen weg. De karavaan trok verder, maar was dat wel te goeder naam en faam?

Het lijkt wel of bij het ApGen de ideologie ongemerkt naar zo’n hoog abstractieniveau werd getild, dat deze de aangesloten leden dehumaniseerde (tot een ding maakte). Toch is het natuurlijk ongelofelijk zorgwekkend als bij menselijk leed niemand meer verstandig nadenkt over de oorzaak en het gevolg.

(...)

@all

In aansluiting aan het bovenstaande stel ik voor aandachtig te luisteren en te kijken naar het volgende:
  1. Aflevering 33 van De Ongelooflijke Podcast, t.w. Geluk, geloof en het goede leven met Dirk de Wachter en Stefan Paas
  2. Aflevering 18 van De Verwondering, t.w. Réginald Moreels
En kunnen wij er daarna (hier of elders) van gedachten over wisselen?

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef: ma 11 mei 2020, 15:25 (...)
Eerst werden onze ouders al misleid met halve waarheden en daarna waren wijzelf aan de beurt om te mogen worden besodemieterd bij de firma's List & Bedrog.

(...)

@all

En dat allemaal terwijl wij onderweg waren van de ene koorrepetitie en dienststonde naar de volgende keer dat wij waren ingedeeld voor schoonmaakwerkzaamheden of werden verwacht bij een vergadering op basis van vooral eenrichtingverkeer in de communicatie. Op vrijwel alle weekdagen stonden er wel kerkelijke activiteiten op de agenda en desondanks was ’t meer voor "d'Apostel" nooit vol. Ik schreef eens: "Alles is voor Bassie!", dat wil zeggen: voor niemand compassie, behalve voor de "slagers" die er hun eigen vlees keuren.

Nadat ik dat zowat 50 jaar lang had volgehouden, kon er nog geen bedankje van af toen ik de Nieuw-Apostolische Kerk ontvluchtte (!). Alleen als er voor de kerk door iemands vertrek reputatieschade dreigt, zoals destijds bij de bestuurder Gerrit Sepers, worden er tot op zekere hoogte beleefdheidsvormen in acht genomen, maar reken er niet op dat zoiets dan van harte gebeurt. Om de dooie dood NIET. In een reflex van aangeleerde en afgedwongen gedienstigheid doen alle rechterhanden van "d'Apostel" er vervolgens het zwijgen toe.

Wat daar nog bij komt, is, dat wanneer iemand de kerk verlaat, dit volgens de nieuw-apostolische traditie "een zaak voor de dienaren" is. Ongeschreven gedragsregels zorgen ervoor dat individuele gemeenteleden "weten" dat men zich er niet mee heeft te bemoeien. Ze mogen er "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" vanuit gaan dat álles eraan is gedaan om de betrokkenen zielen voor "het werk Gods" te behouden. Wie dan desondanks "eigen wegen" wil inslaan, begeeft zich op glad ijs - maar voor wie achteraf spijt krijgt, zal de deur vanzelf altijd openstaan. Ondertussen hopen de zwijgzame achterblijvers oprecht dat hun innige gebeden worden verhoord voor "de vele zielen die met hun rug naar het altaar staan". Wie zich namelijk afwendt van "het levende altaar", "opgericht in onze dierbare stamapostel en de met hem verbonden apostelen en trouwe dienaren", stelt wél zijn of haar eeuwig heil in de waagschaal... Kortom, in de beleving van je vroegere broeders in zusters, de "ooms en tantes in de gemeenschap", zijn kerkverlaters kortzichtige betreurenswaardige figuren want kennelijk geven dezen "in de wereld om ons heen" liever gehoor aan "vreemde herderstemmen" en aan alle verlokkingen van dien... dan aan "de lieve Heilandsstem". Ja, wat mag je dán "in het Vaderhuis" toch nog "blij en dankbaar" zijn.

Frits Deubel wist het verdriet treffend onder woorden te brengen:

TjerkB schreef: ma 30 okt 2017, 12:35(...)

  • Eenzaamheid

    Ze zeggen dat je flink bent
    en alles goed verwerkt.
    Ze hebben zelfs al tijden
    niets van je zorg bemerkt.
    Er zijn er die beweren
    dat het je niets meer doet,
    maar niemand weet je angsten,
    de storm die in je woedt.

    Zo ga je moegestreden,
    geen mens die je echt kent.
    Ze zien niet dat je eenzaam
    en ongelukkig bent.
    Zo dwaal je door het leven,
    gepijnigd en bebloed
    en niemand weet je angsten,
    de storm die in je woedt.


    Toch zal het niet zo blijven.
    Er komt een and’re dag,
    waarop je Gods erbarmen
    en hulp ontvangen mag,
    want ook nog op jouw paden
    Samaritanen gaan,
    die helpen zonder praten
    en troostend naast je staan!


    Frits Deubel
(...)

Wat ik met het bovenstaande tegen de zwijgende meerderheid heb willen zeggen, is: probeer iets mínder te zwelgen in deze passiviteit!

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef: do 01 okt 2020, 16:29(...)
In een reflex van aangeleerde en afgedwongen gedienstigheid doen alle rechterhanden van "d'Apostel" er vervolgens het zwijgen toe.

(...)
Wat ik met het bovenstaande tegen de zwijgende meerderheid heb willen zeggen, is: probeer iets mínder te zwelgen in deze passiviteit!

(...)

@all

Des te kwalijker was het dus dat op 4 december 2007 stamapostel Wilhelm Leber tegenover allen, die in peilloze ellende verzeild waren geraakt door de geloofsdwang waaronder de Boodschap van diens ambtsvoorganger Johann Gottfried Bischoff moest worden geëer­bie­digd in de jaren '50 van de vorige eeuw (nota bene de grootvader van diens echtgenote, Barbara Leber-Bischoff), onbeschaamd het standpunt innam dat men dat verdriet over zichzelf had afgeroepen: als men trouw was gebleven, was er niets aan de hand geweest...

Ik denk dat bij het Apostolisch Genootschap tegenover kerkverlaters soortgelijke opvattingen heersen: laten ze niet klagen want wie de gemeenschap trouw was gebleven, had zich in ons midden nog steeds in een warm bad kunnen bevinden - vol van liefde en compassie. Gezien de psychiatrische pathologie die door toedoen van de ApGen-apostelen Slok c.s. om zich heen greep blijkens de vele daarmee samenhangende getuigenissen op het internet sinds de verschijning van het boek Apostelkind, waag ik dat echter sterk te betwijfelen.

In volle ernst: in hoofdstuk 23 van het boek Apostelkind las ik dat in het begin van de jaren '90 "een grondig intern onderzoek" onder jongeren tussen de 13 en 24 jaar al glashelder had aangetoond dat hun tevredenheid over de thuissituatie in schril contract stond met "het genootschapsgeluk":

  • Het onderzoeksteam bestond uit apostolischen die in de buitenwereld werkzaam waren als socioloog, psycholoog, medicus, econoom, wiskundige, jurist en filosoof. In het voorjaar van 1993 werden de resultaten beschreven in interne publicaties.

    Slechts 29 procent van de Derde Kringers voelde zich thuis in de zondagsdienst, 42 procent voelde zich gedwongen om te gaan, 66 procent vond de diensten te lang duren, en 10 procent vond de woensdagavonddienst belangrijk. Slechts 1 procent van de Derde Kringers, 10 procent van de confirmanten en 17 procent van de jongeren vond het apostolische geloof praktisch. De kringavonden werden meer gewaardeerd: 58 procent vond ze belangrijk en 45 procent ging er ‘meestal graag’ heen. Bijna een kwart (22 procent) voelde zich gedwongen te gaan; dit percentage was veel lager dan de gemelde dwang rondom andere apostolische activiteiten.

    In hun antwoorden op open vragen klaagde de jeugd over de hiërarchie, kledingvoorschriften, moeilijke taal, strenge gewoonten, vreemde rituelen (‘voor ik zit, heb ik al zes keer bij een deur een hand gegeven’) en de verstikkende sociale controle (‘als je niet geweest bent, word je meteen gebeld’). Tot slot werd de jeugd gevraagd: ‘Ben je blij apostolisch te zijn?’ Van de Derde Kringers weigerde 56 procent de hokjes ‘ja’ of ‘meestal wel’ aan te kruisen. Een ruime meerderheid was niet gelukkig met hun tweede wereld.

    Waarschijnlijk lag het werkelijke percentage van ongelukkige Apostelkinderen veel hoger: wij hadden immers – dag in dag uit – geleerd om ‘fijne antwoorden’ te geven. Het voelde fout om je verzorgers – die nu opeens de rol van onderzoekers op zich hadden genomen – te vertellen dat je je niet thuis voelde in de Gebouwen.

Bron: Renske Doorenspleet | Apostelkind - In de greep van een gesloten genootschap. Uitgeverij Balans, 2020. ISBN 978 94 B638 2093 6

Terwijl in 1993 iedereen dus al wist, dat jonge mensen op de kerkvloer ten prooi waren gevallen aan emotionele verwaarlozing, gingen de psycholoog en de medicus vanuit dat illustere onderzoeksgezelschap NIET dwarsliggen om dit onheilspellende ontij direct te keren. Evenmin initieerden zij het op grond van hun (toevals)bevindingen aangewezen vervolgonderzoek naar mogelijke gezondheidsschade. Zo veronachtzaamde men de voorzienbare gevolgen van de tijdens het vooronderzoek al gediagnosticeerde emotionele verwaarlozing.

Ik weet niet of met de genoemde medicus de huidige apostel en bestuursvoorzitter Bert Wiegman wordt bedoeld, maar mocht dat wel het geval zijn, dan misstaat het hem op zijn zachtst gezegd dat hij na de publicatie van het boek Apostelkind de vermoorde onschuld speelde. Niet voor niets namelijk pleitte ik in mijn bericht van "wo 08 apr 2020, 22:17" al meteen voor het instellen van een steunfonds. Degenen die het betreft verdienen bescherming, begeleiding en bijstand, maar toch niet door "apostolischen" met dubbele petten op?

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef: ma 13 apr 2015, 09:06 (...)
Bij nader inzien werden de godsdienstoefeningen van hogerhand in de organisatie verontreinigd door een Geest-dodende mantra en die kwam op het volgende neer:
  • "Op de automatische piloot" draaide men het bekende bandje af: 1) bid je er wel genoeg voor dat de zaken zich ten goede keren, 2) begrijp je wel dat alles ongetwijfeld met de beste bedoelingen gebeurt, 3) kun je wel de minste zijn, 4) besef je wel welke offers er door deze dienaren gedurig worden gebracht, 5) zou je er niet overheen stappen, 6) ligt het niet voor een deel ook aan jezelf, 7) waarom laat je het verleden niet gewoon rusten, 8) tel je niet liever al je zegeningen, 9) laten wij samen het in Gods hand leggen, 10) alles dient tot onze vorming, enzovoort.
Dit verschijnsel heb ik voor mijzelf later "de ondoordringbare laag" genoemd. Gaandeweg ontbrak het aan balsem voor de ziel. In plaats van mededogen heeft men medelijden met je, als het leven onder de vernietigende werking van zo'n mechanische toestand pijn doet. Je moet jezelf overwinnen, zo is de heersende gedachte…

(...)

@all

De laatste dagen spelen telkens de bovenstaande zinsneden door mijn gedachten. Hoewel het in deze thread natuurlijk in de eerste plaats handelt over de voor velen jarenlang traumatiserende geloofscultuur bij het Apostolisch Genootschap, herken ik in de berichtgeving daaromtrent van alles wat mij herinnert aan de nieuw-apostolische geloofspraktijk die even spijkerhard kon zijn. Eerder schreef ik daarom ook het volgende:
TjerkB schreef: zo 12 apr 2020, 15:32 (...)
Wie het strakke keurs­lijf van re­gels en aan­ge­leer­de nor­men niet paste, werd door "oom Apostel" geschoffeerd en heengezonden. Alles onder het mom van Liefde (met een hoofdletter). Net als eerder in de Nieuw-Apostolische Kerk, waar in de jaren '50 duizenden de laan uit zijn gestuurd. Zoiets richt een angstcultuur aan waarin de aanbeden idolen vrijuit gaan en niemand verhelpt nog het berokkende verdriet, de schande en de gestichte verwarring.

Zouden degenen die i.c. met vereende krachten en masse vanuit het Apostolisch Genootschap werden opgeofferd of zijn geveld door emotioneel misbruik en de ideologische ratrace niet hebben doorstaan, niet veeleer gebaat zijn met schulddelging en professionele slachtofferhulp dan met vage gesprekken (met een vertrouwenspersoon) in combinatie met de m.i. ondoordachte oproep tot vergeving?

Het betreft hier mensonterende intimidatiepraktijken...

(...)

Wát degenen die dit voor hun kiezen kregen ook erover uit de doeken wilden doen; het werd steevast-domweg- weggewuifd. Niet onbelangrijk is dan echter het antwoord op de cruciale vraag: hóe kunnen -naar ik mag aannemen- weldenkende en tevens welwillende mensen, jouw huisgenoten in "het werk Gods", in wie wij allen oprecht helpers wilden zien aan Christus' plaats, toch zó onnadenkend worden dat zij noodsignalen (!) negeerden van zielen, wier gezondheid middenin de gemeenschap nota bene geweld werd aangedaan?

Bovendien: de leidinggevenden bij wie de noodklok werd geluid, waren in de samenleving niet zelden hoogopgeleide functionarissen. Er waren mensen bij met indrukwekkende maatschappelijke posities. Desondanks hielden dezen er kennelijk een dubbele moraal op na; alsof men, existerend in volstrekt onverenigbare en gescheiden werelden, een soort van gespleten persoonlijkheid had ontwikkeld! Beroepshalve of buiten de kerk had men in exact dezelfde situatie naar verwachting handelend opgetreden en zelfs diametraal anders.

Waarom, o waarom toch; ja, wáárom moesten opgroeiende kinderen, jonge mensen en vele anderen het dan toch zó zwaar ontgelden?

Heus, is het onderhand niet de hoogste tijd om onder ogen te zien dat hier de verdwazing heeft kunnen toeslaan - zoals in élke sekte?

Welnu, als dát bij nadere beschouwing inderdaad -domweg- het geval moet zijn geweest, namelijk dat de kerkleiding met in haar kielzog menig lijdend voorwerp rück­sichts­los de ene na de andere afslag miste; zet dan toch eindelijk recht wat er recht te zetten valt!

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef: vr 02 okt 2020, 22:00 (...)

Er waren mensen bij met indrukwekkende maatschappelijke posities. Desondanks hielden dezen er kennelijk een dubbele moraal op na; alsof men, existerend in volstrekt onverenigbare en gescheiden werelden, een soort van gespleten persoonlijkheid had ontwikkeld!

(...)

@all

Niettemin zagen de betrokkenen kans als het ware een vat vol tegenstrijdigheden te belichamen, zonder enige ogenschijnlijke gê­ne! Hun levensovertuiging liep synchroon met het killerinstinct van een machtsfi­guur die binnen de geloofsbeweging in ieders leven tot gids moest dienen, terwijl bijna niemand doorzag hoezeer men daarbij van doen had met een notoire narcist; een psychopaat in feite.

Dan groei je als kind bepaald níet op in een veilige omgeving. Bij ouders speelde misschien wel soms een niet-pluis gevoel op, maar waar dat vandaan kwam; hoe konden zij daar de vinger op leggen? Met een gelovig hart zagen ze nobele motieven, maar die waren er niet echt. Op het hoogste niveau in de organisatie was het verhevene fake. Intussen ben ik er trouwens heilig van overtuigd dat de kopstukken in kwestie dat zelf heel goed wisten. Ook hier gaat op: de geest is ge­wil­lig, maar het vlees is zwak (naar Matth. 26: 41).

Zo'n vat vol tegenstrijdigheden is dus tóch géén con­tra­dic­tio in ter­mi­nis. Lege vaten klinken het hardst. Authenticiteit? Ver te zoeken! Het waren energieslurpende stoorzenders. Ze toverden uit hun hoge hoed. Hun volgelingen werden psychisch murw gemasseerd.

Laat ons voortschrijdend inzicht er nu echter maar uit mogen bestaan dat er helemaal niks mis mee is onze autonomie te koesteren:

BakEenEi schreef: do 24 feb 2011, 07:04 (...)

Mijn laatste bureaubladachtergrond (in 1999) op de "C.A."...
  • Afbeelding

(...)

Groet,
TjerkB


N.B.
TjerkB schreef: ma 01 jan 2018, 14:24 (...)

    • Zijn wij nog bruikbaar?

      Wij waren de zwijgende getuigen van slechte daden, wij zijn door de wol geverfd, wij leerden de kunst te veinzen en te spreken met dubbele tong, ervaring maakte ons wantrouwig tegenover de mensen, we konden hun vaak niet vrijuit de waarheid zeggen, zware conflicten maakten ons murw, misschien zelfs cynisch - zijn wij nog bruikbaar? Geen geniale, cynische, hautaine of geraffineerde, maar ongekunstelde, eenvoudige en eerlijke mensen zullen we nodig hebben. Zal onze innerlijke weerstand tegen alles wat ons werd opgedrongen nog sterk genoeg zijn, zal de oprechtheid tegenover onszelf nog radicaal genoeg zijn, om weer de weg te vinden naar eenvoud en eerlijkheid?
    Bron:
    Dietrich Bonhoeffer - Verzet en overgave, brieven en aantekeningen uit de gevangenis. Herziene uitgave, derde druk 2014 (ISBN 978 90 435 2411 7), Uitgeverij Kok.

(...)
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef: za 03 okt 2020, 15:49 (...)
Op het hoogste niveau in de organisatie was het verhevene fake. Intussen ben ik er trouwens heilig van overtuigd dat de kopstukken in kwestie dat zelf heel goed wisten.

(...)

@all

Op het bovenstaande kom ik zo dadelijk terug. Eerst graag het volgende want toen ik op het voormalige Forum van Bauke Moesker zocht naar het zojuist aangehaalde bericht over mijn oude bureaubladachtergrond, trok ook dít bericht uit 2011 mijn aandacht:
BakEenEi schreef: zo 20 feb 2011, 13:30 @all

  • Weg
    van de snelweg,
    ver
    verwijderd van
    de dubbele moraal
    en ook nog
    een heel eind uit de buurt van
    het centrum
    van de macht
    waren er vandaag
    enkelen
    in Zijn naam
    samengekomen
    en trad Híj
    in hún midden.

Groet,
BakEenEi

Het heeft aan actualiteit niets ingeboet. Mijn forumbijdragen verschenen destijds onder de bijnaam die ik had gekozen: BakEenEi. Dat was namelijk de vaste opmerking van een oudere nieuw-apostolische zuster om wie ik geef, wanneer ze wilde zeggen: bekijk het even!

Tja, wáárom wisten de misleiders op onze geloofsweg donders goed waar ze mee bezig waren? Wat de Boodschap van stamapostel Bischoff betreft, waarmee de nieuw-apostolische kerkleiding in haar geledingen letterlijk dood en verderf heeft verspreid, is het in 1960 natuurlijk veelzeggend dat al binnen enkele uren na de dood van Bischoff er een heel draaiboek voorhanden bleek te zijn (de firma List & Bedrog ten voeten uit), waarin de drogredenering was uitgewerkt dat -ter wille van de uitverkorenen- bij God de plannen waren gewijzigd, nadat eerder Christus Jezus wel degelijk in een visoen aan Bischoff zou zijn verschenen met de gelofte dat Gods verlossingswerk nog tijdens diens persoonlijke leven zou worden voleindigd. Aan die omstreden profetie was nota bene zowel de complete nieuw-apostolische geloofsleer opgehangen als ieders ziel en zaligheid. De nieuwe instructie luidde: vind het laatste schaap:


Zo wezen weer alle neuzen dezelfde kant op. De zoon van de overleden stamapostel, apostel Friedrich Bischoff die tezamen met een groepje hooggeplaatsten binnen de kerk in het complot zat én diens drukkerij waarmee aan de kerk miljoenen werd verdiend, bleven buiten schot. Dochter Barbara zou naderhand in het huwelijk treden met de latere stamapostel Wilhelm Leber. In NAK-jargon spreekt men dan graag van een "Segenslinie". Ja waarlijk, de wegen van de nieuw-apostolische god zijn ondoorgrondelijk (dankzij het gelobby).

Ook doordat ikzelf jarenlang werkzaam ben geweest op het landelijke bureau van de kerk, is het mij duidelijk geworden dat wie kans ziet om bij hooggeplaatsten in de organisatie in het gevlij te komen, een stempel kan drukken op het beloop van de gebeurtenissen. Die gewiekstheid moet echter niet worden verward met de wijsheid van Salomo. Eerder met het gedrag van het bekende typetje uit Van Kooten en De Bie, wethouder Tjolk Hekking. Het is niet fijn als in een geloofsgemeenschap de milieuvervuiling op die manier toeslaat:

TjerkB schreef: zo 04 okt 2015, 11:12 (...)
Redactie schreef:(...)
Als het dienaren (!) níet in de eerste plaats helder voor ogen staat dat het er in Zijn werk om is begonnen de liefde van hun Zender aan naasten daadwerkelijk te bewijzen, zijn het géén Godsgezanten! Het gaat in de Nieuw-Apostolische Kerk meer en meer de kant op van wat een dichteres (die ik persoonlijk heb mogen kennen) eens als volgt verwoordde:
  • wij leven hier naar rang en stand
    eens sprak iemand:
    'ik ben aan de koning verwant'
    alle mensen bogen zich in het stof
    maar een paar dachten na
    en zeiden:
    'de koning is de koning
    wat heb jij gedaan?
    niets anders dan in zijn schaduw gestaan'


    Bep van Laar

    Uit: Aan woorden voorbij, 1984, Bosch & Keuning
(...)


Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Do 16 Feb 2012, 11:41", in de thread "Recente intimidatiepraktijken bij de Nieuw-Apostolische Kerk"
Wie zich rijk rekent met een zekere status die te ontlenen zou zijn aan een geestelijke elite die men adoreert, creëert alleen maar zijn of haar eigen luchtkasteel...

(...)

Doorgaans is het dan alleen nog een kwestie van tijd tot men de wrange vruchten smaakt van alles wat er brutaal in scè­ne was gezet:
BakEenEi schreef: za 07 jul 2012, 16:57 (...)
Wat mij aan het denken zette was op een gegeven moment antwoord 177 in "Vragen en Antwoorden" (editie 1993):
  • 177. Welke plaats neemt de Stamapostel in binnen de Nieuw-Apostolische Kerk?
    De stamapostel is als zichtbaar hoofd van de kerk van Jezus Christus in alle kerkelijke aangelegenheden de hoogste instantie. Hij wordt door de leden van de Nieuw-Apostolische Kerk beschouwd als de vertegenwoordiger van de Heer op aarde en beschouwt zichzelf als helper in het geloof van zijn ambtsbroeders en medebroeders en -zusters. (...)
Waarom ziet "de Stamapostel" (Fehr) zichzelf blijkbaar heel anders dan hij (!) nu in drukvorm heeft laten optekenen dat "de leden" hem zien, zo vroeg ik mij af! Nog steeds kunnen zulke suggestieve formuleringen en impliciete leerstellingen mij verbazen. Wat dat aangaat, blijf ik mij juist graag de opvallend verhelderende taal herinneren van stamapostel Urwyler: "Wisse alles, was du sagst, aber sage nicht alles, was du weißt!"

Wat mij áltijd tégen heeft gestaan is de uit alle macht in de Nieuw-Apostolische Kerk in stand gehouden tweedeling (!) tussen wetenden en onwetenden, tussen zegenaars en zij die afhankelijk zouden zijn van hun zegen, tussen aanzienlijken en onaanzienlijken, tussen degenen die een voorbeeld zouden zijn en alle anderen die dat voorbeeld zouden dienen na te volgen, enzovoort. Kortom: de tweedeling tussen "dienaren" (lees: kerkelijke ambtsdragers) en "overigen". In de Nieuw-Apostolische Kerk wordt veel te veel "heiligheid" toegedicht aan mannen in het algemeen, en aan de kerkelijke ambtsdragers onder hun in het bijzonder!!

Als dergelijke cultuurverschijnselen er bij ons inslijpen, kan het jaren later zomaar opeens zijn dat ons gezonde verstand ons op beslissende momenten in de steek laat: wij hebben ons vereenzelvigd met een welhaast anti-christelijke logica. Toen ik er bij wijze van spreken continu koppijn van kreeg, wilde ik weten hoe ik daar vanaf kon komen. Het nieuw-apostolische bijgeloof (!) bleek de boosdoener te zijn. Met het evangelie van Jezus Christus is niks mis, maar wat je er in de Nieuw-Apostoliche Kerk bíj krijgt om extra te geloven, daar kun je verschrikkelijk ziek van worden...

(...)

Natúúrlijk koos de stamapostel die heus wel wist dat er toneel werd gespeeld, in "Vragen en Antwoorden" voor zo'n sluwe formulering.

Iets soortgelijks viel mij op bij Lambertus Slok:
TjerkB schreef: za 18 apr 2020, 21:21 (...)

Wáár is het ooit misgegaan?! Misschien al hier:

Afbeelding
Tot de -zeer weinige- buitenstaanders zei de apostel: "Deze enthousiaste ontvangst lijkt op een zinloze mensenverering. Dit is niet zo. Gij hebt hier te maken met een gemeenschap van gelukkige mensen, die hier een gelegenheid vindt het hart te ontladen."
Bron: Leidsch Dagblad, 9 maart 1959, pagina 7

In het verlengde van de aldus in 1959 geregistreerde euforie op Schiphol, werd voor de verdere opbouw van "het Werk" allerwegen de pot gespekt en gold (analoog aan de nieuw-apostolische geloofspraktijk; vgl. lied 245) "Al mijn gaven, al mijn tijd, alles is Uw dienst gewijd!" ; met dien verstande dat bij het Apostolisch Genootschap met een hoofdletter U nimmer God wordt bedoeld, doch de aldaar dienstdoende levensgids c.q. collega van de dalai lama, de paus en de stamapostel. Betrokkene baadde in ongekende weelde en duldde in zijn nabijheid enkel toegewijde volgelingen.

(...)

"Deze enthousiaste ontvangst lijkt op een zinloze mensenverering. Dit is niet zo." Fout, fout en nog eens fout. Het was juist wél zo!

(...) Het zijn héél dure lessen geweest en het is diepdroevig dat sommigen onder ons die zelfs met hun gezondheid moesten betalen. Tegen de huidige kerkleiding die vindt dat men daar part noch deel aan had, zou ik willen zeggen: zet recht wat er recht te zetten valt.

Groet,
TjerkB :shock:


P.S.
TjerkB schreef: di 15 apr 2014, 21:20 (...)
Het is een trieste zaak dat men vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk niet omkijkt naar de slachtoffers die het systeem maakt.

Overigens - misschien wel het allermooiste en meest veelzeggende gedicht van Bep van Laar:
  • voorbij het laatste dorp
    is niemandsland
    als daar nog iemand is
    - van God en iedereen verlaten
    ga dan het laatste dorp voorbij
(...)
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Plaats reactie

Terug naar “Nieuws en andere actuele zaken”