TjerkB schreef: ↑vr 11 sep 2020, 09:18(...)zefyr schreef: ↑do 10 sep 2020, 22:16 @allen,
Vanavond plaatste de website van het Reformatorisch Dagblad onderstaand artikel op de website, waarover eerder werd bericht.
https://www.rd.nl/kerk-religie/oud-apos ... -1.1693782
Nú zijn wij er, dacht ik gisteravond onder het lezen van dit artikel over het verborgen gebleven leed in het Apostolisch Genootschap:
cognitieve dissonantie versus dissociatie !!
Druisen de uiteindelijk via de media openhartig thans met ons allen gedeelde "geloofservaringen" niet in tegen onze diepste gevoelens?
Al vanaf de jaren '90 volg ik "de mediastorm" die toen door de opkomst van het internet opkwam vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk. Ik zal er niet omheen draaien dat het verschrikkelijk moeilijk is om gaandeweg echt te begrijpen wat het precies is dat je dan waarneemt.
Achteraf bezien lag dat ook aan mijn apostolische opvoeding: je wilt niet in het verleden blijven steken, maar juist -blij en dankbaar- vooruitkijken en vooral ook niet met één vinger naar een ander wijzen want dan wijzen er ondertussen immers drie vingers naar jezelf. Enzovoort, enzovoort. En: hoe kun je iemand toch iets verwijten terwijl diegene alleen maar goede bedoelingen zegt te hebben gehad?
(...)
@all
Wat het met je doet als schijn-heiligen de heiligste rechten schenden en ze bulldozerend over je integriteit heen walsen; daar kan ik over meepraten. En de dubbele gevoelens waar vanuit het Apostolisch Genootschap menig slachtoffer op wees, ken ik, weliswaar vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk, maar al te goed. Zie mijn forumbijdragen op resp. "di 02 feb 2016, 21:56" en "zo 10 dec 2017, 22:10".
Toch valt de realiteit niet te loochenen. Ook ik wilde, mede in het belang van mogelijke lotgenoten, geen blad voor de mond nemen:
Redactie schreef:(...)
Wie het van jongs af aan werd bijgebracht en ingeprent, dat we "naar de dienst" gaan in het "Vaderhuis", waar de "Godsgezanten" onze "zegenaars" zijn, aangezien "wíj" voor het "werk des Heren" Zijn "uitverkorenen" waren, enzovoort; die heeft nogal wat los te laten indien ernstige psychische klachten dit wenselijk maken. Maar ja, waar zit feitelijk de "loslaat-knop" waarmee we ons gemanipuleerde brein dan kunnen "resetten"?
Traumatiserend is met name dat slachtoffers, die hier ten prooi vallen aan machtsmisbruik en manipulatie, juist in een geloofsgemeenschap welke pretendeert het "werk Gods" (!) te belichamen, het gevoel van veiligheid wordt ontnomen. Daar raak je niet alleen maar een beetje van ontdaan. Om de dooie dood niet: je raakt erdoor ontredderd en het zet je leven op de kop! Je voelt je misbruikt, verraden, geminacht en noem het maar op. Je bent belazerd door minkukels die zich uitgaven voor Godsgezanten!! Tien, twintig, dertig jaar, of zelfs nóg langer! Kan het nóg erger?! En als je ze er op aanspreekt, willen ze ook nog van niets weten! Net als je "liefhebbende" broeders en zusters die zich bij wijze van spreken half in coma bevinden omdat ze door diezelfde minkukels succesvol werden gebrainwasht. Men staat hoogst verbaasd te kijken, nu er van jouw nieuw-apostolische (bij)geloof opeens niets meer over schijnt te zijn. Je bent zielig in hun ogen. (...) Hierna wordt het stil. Héél stil. Misschien heb je je laten uitschrijven. In de "familie" van nieuw-apostolische kinderen Gods ben je in elk geval afgeschreven. Een "hopeloos geval". Men toont geen empathie, geen schuldgevoel en geen spijt. "Dienaren" gedragen zich rationeel en onverantwoordelijk. Slangen in pakken! Alleen het eigenbelang telt. Immuun voor de echt pijnlijke kanten van het leven. Gewetenloos! Op "een ander spoor" zitten ze. Men begrijpt niet wat er in je omgaat. Hier ben je he-le-maal kláár mee. Dit wil je nóóit meer meemaken!! Hoe hebben ze je zo gek gekregen?! Waarom had je niet véél eerder in de gaten dat het geen zuivere koffie was? Wat híer heeft kunnen gebeuren, is straalbezopen! Nazorg?! Welnéé; ze kunnen je missen als kiespijn. Als je maar altijd overal aan meedeed, "de tienden" offerde, gedurig allerhande kosten voor eigen rekening nam, nog een "dankoffer" bracht, en je maar "met je vlaggetje zwaaide" wanneer de apostel kwam. Je was enkel een decorstuk, en nu, nu je er doorheen zit, nu mag je barsten van "ze". Ze mogen zelf barsten! Het was allemaal niet écht. Gebakken lucht! Een piramide-spel. (...) De goeden niet te na gesproken.
(...)
Herkenbaar?!
(...)
Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Do 21 Jun 2012, 12:00", in de thread "Moat ik soms op myn broer passe?"
Zie ook het bericht op "Zo 29 Mrt 2015, 14:27" in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder... "
BakEenEi schreef:(...)
Hoewel ik er niet bewust rekening mee hield, was ik er -achteraf bezien- tóch op voorbereid dat, wat mijn voorganger en mij betreft, onze wegen zouden scheiden. En dat terwijl wij gedurende een periode van meer dan 30 jaar veel waardering en respect voor elkaar hadden gevoeld. Wat vrijwel onbestaanbaar leek, voltrok zich in enkele ogenblikken. Ikzelf kon en wilde níet anders dan wat ik aan de kerkleiding al kenbaar had gemaakt: geen enkele medeverantwoordelijkheid meer voor het laconieke bestuurlijke gezwalk bij "de heren-Godsgezanten". Ik wilde er nóóit, nóóit meer "als decorstuk" iets mee van doen hebben. Hier wordt met mensen gesold. Met uitgestreken smoelwerken wordt er hier met verantwoordelijkheden én met geld én met zielzorg en met van alles en nog wat alleen maar wat aangerommeld - óm maar dag-in dag-uit ieders zogenaamde directe zegenaar tevredengesteld te houden. Wat een godgeklaagde dwaasheid! Wat een geestelijke armoede ook. Hoe heeft het hier toch zó gigantisch uit de hand kunnen lopen? Is iedereen blind?!
Inderdaad zijn velen "gemankeerd" geraakt, gedesoriënteerd, en niet zelden ook desolaat want wat kun je überhaupt nog doen? Je hoort niet te klagen, geen vragen te stellen en zeker ook niet te twijfelen! In zo'n toestand kun je je "zegenaar" immers niet tot steun zijn. (...) Dat dit in Zijn werk de omgekeerde wereld is en ook altijd al was, waag je je niet te realiseren. Kortom, je bezit je ziel in lijdzaamheid. Je wacht af, hoopt op betere tijden, al wéét je dat die niet aanbreken. Bij menigeen verstrijkt zó de tijd: "Menig hart versaagt in 't heden en de tijden vlieden heen" (lied 341, NAK-gezangboek). Ook in andere kerken lopen de ledenaantallen terug; daar doe je gewoon niks aan. Wat ze ook proberen, "de dienaren"; onze jeugd groeit op in zó'n andere tijd dan toen wijzelf jong waren - ze hebben tegenwoordig andere interesses. Maar wacht eens even! Sinds wanneer komen kinderen niet meer graag thuis, "waar liefde woont en de Heer Zijn zegen gebiedt"?! (...) "Waar allen die daar dienen doordrongen zijn van hun zo grootse taak!" (3e couplet lied 345, NAK-gezangboek).
Heus, er werd ons zand in de ogen gestrooid! Niet een schep of een kuub, doch complete vrachtladingen. O, wat kwam het toch allemaal aan op "de navolging". In het noordoosten van ons land moest je zelfs met inachtneming van de geordende weg "naadloos verbonden" zijn met al je "zegenaars". Zoals het bij hen thuis voorbeeldig gesteld was met alles, voor zover je je dat vast wel kon indenken, behoorde het ook bij jou thuis te zijn. Hoe feestelijker de ontvangst was van de (districts)apostel wanneer diens komst was aangekondigd, des te groter moest in deze kerkgemeente ook wel "de erkenning" zijn. Wie de bijbehorende waardering in ontvangst mocht nemen, was een top-voorganger. Waren tevens de offerontvangsten "op niveau", dan mocht je bij wijze van spreken een wens doen. Dán kreeg je het voor elkaar want zó werkte het. Wie het níet voor elkaar kreeg, werd vroeg of laat op een zijspoor (af)gerangeerd. Daar kon je gif op innemen. "Voorwaarts, op de hemel aan" (lied 409, NAK-gezangboek), zo diende het bij de zegehelden in het banier te staan.
Zó holde bij ons de gestage drop de steen uit; althans, zo zou er op ons sterfbed afscheid van ons genomen hebben moeten kunnen worden. Dan was je, zij het postuum, voluit geprezen voor alles wat je in feite had nagelaten om te doen, namelijk opstaan! Opstaan tegen de hypocrisie, tegen de rangen en standen; tegen de kaalslag! Het nieuw-apostolische idioom in de openbare erediensten, wat je wel kunt dromen, verhulde de "mantra's" waarmee zowat iedereen zich in slaap liet sussen. De "good guys" - dat waren wij! Wij liepen over van de standaardantwoorden op de vragen waarvan wij vonden dat anderen die ten onrechte niet stelden. Ten faveure in feite van een "policy van matchfixing", waarbij alles in deze kerk draait om het aanzien en de macht van "hoge(re) dienaren", dienden wij ons gedachteloos te verootmoedigen (lees: te laten vermurwen). Resultaat: een wanorde, getuige "dienaren" die "zegenaars" hoog- en overige stervelingen minachten. Getuige het saboteren, wat ze dóen (!), van alle controlemiddelen die bedoeld zijn om zulke ellende te vermijden.
(...)
Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Wo 08 Mei 2013, 23:14", in de thread "Het is niet ver naar Bethlehem"
De psychische onderdrukking die plaatsgreep bij de beide kerkgenootschappen lijkt mij grotendeels vergelijkbaar. Zoiets valt niet te behappen. Je raakt erdoor van in de war, waarna vertwijfeling, wanhoop en ontreddering zich opstapelen en je er doodziek van wordt. Van het onderstaande lijkt mij dan ook geen woord gelogen:
Renske Doorenspleet op Radio 1 in de VPRO-documentaire "Het Spoor Terug: Apostelkind" van 5 april jl.:
"Kijk, als ik met mijn politicologische bril die kerstspelen nalees, dan denk ik: het is gewoon enorm fascistisch."
Om bij het Apostolisch Genootschap de schone schijn te redden, zien wij o.a. marketingmedewerkers vechten voor wat ze waard zijn. Hetzelfde gebeurde eerder bij de Nieuw-Apostolische Kerk, vooral na een kapitale blunder in 2007 van stamapostel Wilhelm Leber. Er zou een onafhankelijk onderzoek komen, en dat gebeurde ook inderdaad maar de uitkomsten ervan werden nooit bekendgemaakt. Sindsdien wordt er in families en onder vrienden amper nog over het geloof gesproken want men werd hopeloos uit elkaar gespeeld.
Kortom, cognitieve dissonantie versus dissociatie. Wat kan ik er verder nog van zeggen? Dit: verwacht van misleiders geen wonderen.
Groet,
TjerkB