Het gedachtegoed (3)
@all
Wie zich in een kerkgemeente bevindt in het gezelschap van overwegend lieve en aardige mensen en onder dezen vrijwel uitsluitend geestverwanten, zal niet op alle slakken zout leggen want dat zou de sfeer vast niet ten goede komen. Een buitenstaander in datzelfde gezelschap kan vermoedelijk makkelijker een wat ongebruikelijke vraag stellen dan iemand van wie dat eigenlijk niet wordt verwacht. Zo kun je dus jarenlang samenkomen, koffie drinken en thee zetten, zonder dat er een wanklank te horen is. Geen vuiltje aan de lucht.
Maar ja, ondertussen is het vanzelf niet verkeerd om ook nog voor ogen te hebben waar het ons allen toch eigenlijk om begonnen was. Dat deed er volgens mij geregeld nogal toe omdat inwendige tweespalt veelvuldig aanleiding gaf tot afsplitsingen of excommunicaties. Ikzelf was mij daar eerlijk gezegd helemaal niet van bewust totdat via het internet de waarheid talrijke kennelijke leugens achterhaalde. Hoe onwelkom bij mij hierdoor de deceptie ook was, en ergerniswekkend; nu begonnen eindelijk de puzzelstukken in elkaar te passen.
75 Jaar geleden ontmoetten degenen in wier voetstappen wij traden, elkaar nog onder één dak, terwijl van alles ons nu verdeeld houdt. Dat ik de kerk zou verlaten, waarmee mijn ouders zich met hart en ziel verbonden wisten en ikzelf mij lange tijd trouwens net zo goed, was wel het laatste wat ik voor mogelijk hield. Wij hadden niet het geringste besef van wat zich achter de schermen afspeelde. Toch was er in het krachtveld van "de eenheid der apostelen" ruimte voor persoonlijk gewin en de dubbele agenda's kwamen aan het licht.
In mijn persoonlijke situatie was het zelfs zo dat, telkens wanneer ik dacht "erger kan het niet", de verwarring, de ongerijmdheden en het machtsmisbruik alleen nog maar toenamen. Het meest belastend voor mij is altijd geweest als daarbij naasten mensonterend werden behandeld. Dat kan ik eenvoudig niet verdragen. Maar dat maakte de vele (!) nieuw-apostolische "dienaren", tegenover wie ik hierover mijn zorgen uitsprak, niets uit. Niets! Het kwam er op neer dat ik mijn zorgen het best in de handen kan leggen van hun god.
Middenin de Nieuw-Apostolische Kerk bleken Sodom en Gomorra dus te zijn herbouwd. Nu echter als een soort van villawijk voor geprivilegieerde "hogere verantwoordelijke leidinggevenden", met welk containerbegrip de betrokkenen zichzelf aanzien hadden weten te verschaffen. Niemand had nog wat in te brengen als bijvoorbeeld een districtsapostel met criminelen een deal sloot voor 10 miljoen euro terwijl hij tekeningsbevoegdheid had tot 500.000 euro. Dat was opeens all in the game. Geen enkele klacht werd nog behandeld.
Geen verzuim werd hersteld,
niets werd rechtgezet en zielen die in het voorbijgaan emotioneel vermorzeld raakten, mochten creperen.
TjerkB schreef: ↑di 13 okt 2020, 17:06
(...)
In 2017 kwam op dit Forum
'gaslighting' ter sprake. Ik las daar
toen het volgende over:
"Een goede vuistregel is dat je te maken hebt met gaslighting op het moment dat je denkt: ben ik nou gek geworden…?" Achteraf bezien bekroop mij dat gevoel geregeld, wanneer ik door verwarrende toestanden in de Nieuw-Apostolische Kerk eerst al had gedacht: wat heb ik nou weer aan mijn fiets hangen? Telkens brak ik mij het hoofd erover: ligt het aan mij?, hoe kan dit überhaupt?, zie ik het goed dat hier gewoon echt iets níet klopt? Vrijwel altijd was het zo, dat ik nietsvermoedend ergens mee bezig was en dat zich dan weer een kennelijke ongerijmdheid aandiende. Om kort te gaan: dat overkwam mij té vaak. Toch wilde ik er overheen kunnen stappen want het gebeurde in mijn kerk. Zongen wij in een mooi koorlied trouwens ook niet
"Uit onbehouwen stenen is 't Vaderhuis gebouwd"? Ik tilde vast te zwaar aan sommige dingen...
Te pas en te onpas gold in mijn kerk ook:
"wat ook hindert, ik loop voort" (door d'Apost'len aangespoord). Dat bleek een bijkomende moeilijkheid te zijn. Wat iemand gisteren dwarszat, waarom moest die ballast er per se ook vandaag nog toe doen? Dus: overwin
"de oude mens" (vgl. Ef. 4: 22 ) in jezelf en je zult zien - naar een ander mooi koorlied:
"aardse lasten worden licht"! Enzovoort, enzovoort. Zo speelden vaak bewust, maar het meest onbewust allerhande apostolische mantra's in mijn gedachten mee op de achtergrond. Wat daarnaast echt een dilemma was, is, dat bijna nooit iemand echt ergens over ging. Alles vond plaats "in opdracht van d'Apostel". Maar wanneer de apostel niet thuis gaf, was het in opdracht van de districtsapostel of wanneer het deze niet uitkwam, de stamapostel - en die deed vanzelf niets tenzij hij het ook Christus Jezus zou zien doen of verordonneren. "Waarom verzette ik mij dus zo tegen God?"
(...)
Met deze ballast op mijn rug sleepte ik mij voort. Ze zeggen dan dat je een ervaringsdeskundige bent. Ik vind dat een twijfelachtige eer.
Nu kom ik terug op het Apostolisch Genootschap. Bij de berichtgeving daarover las ik tussen de regels door dat ook daar zielen worden platgewalst; zelfs kinderen en jonge mensen moesten het ontgelden. Blijkbaar waren oneigenlijke gezagsverhoudingen ook hier al snel de oorzaak ervan dat men op de kerkvloer niet meer op een gezonde manier voeling met elkaar kon houden. Het besef dat naasten pijn leden werd verdrongen. Niemand die een arm om ze heen sloeg, toen "het gebouw" (!) een onherbergzaam oord voor ze was geworden.
Ga toch eens na, bij voorkeur met een wat voller bewustzijn dan het de zwijgende meerderheid doorgaans betaamt, wat er écht speelt:
TjerkB schreef: ↑za 18 apr 2020, 21:21
(...)
- [09-04-2020, 00:06]
(...) Ik ben iets ouder (62) maar alles komt als een film voorbij. Zó herkenbaar. Mijn moeder (...) was dirigente van het koor en heeft tijdens de zangrepetitie een hartstilstand gekregen. Ze is hieraan overleden. Haar crematie ging alleen maar over het Ap Gen net als bij de vader van Martin..... ik heb met kippenvel zitten lezen...... (...)
- [09-04-2020, 00:35]
(...) Mijn broer vroeg'Waarom zijn we toch nog lang gebleven en was het toch nog moeilijk om er uit te gaan?'
Ik denk dat het in de eerste plaats was ,het verlaten van de groep, je familie.
Moederziel alleen zou je zijn in een kwaadaardige buitenwereld waar de mensen de weg kwijt waren. Want dat kregen wij steeds te horen.
En de kern was natuurlijk dat er wel Liefde gepredikt werd. Er werd gezegd dat wij allemaal de liefdesmacht in ons dragen, maar die was op zijn hoogst in de Apostel. Hij was het levende voorbeeld van wat wij ook zouden worden en wij geloofden dat. Zelf geloofde hij ook dat hij 'geroepen' was en God op aarde en wij bevestigden dat keer op keer. Dit geloof was ook heel oprecht van beide kanten.
Zoals in religies God de hoogste liefdesmacht is en Jezus als zijn levende zoon het voorbeeld is van wat wij in de kern allemaal zijn. Wij zijn schepselen die verlangen naar liefde en ons leven willen en kunnen scheppen.
En daarom werd je tegelijkertijd op het verkeerde been gezet. We waren machteloos maar luisterend naar de Almacht zouden we net zo machtig kunnen worden.
'Wij dragen de Goddelijke vonk en scheppingskracht in ons die ons tot grootse dingen in staat stelt' De kern is Liefde. Ook in het Apgen. En daar zijn wij in verwarring gebracht.
We zoeken allemaal liefde en weten dat het daar om gaat.Er werd ons echter verteld dat wij dat zonder de' Man gods' niet zouden vinden.
Elk geloof of spirituele beweging die regels oplegt en een hierarchie heeft is verdacht.
De behoefte aan een machtige heerser hoe liefdevol deze ook is, is gebaseerd op angst.
Angst om te vertrouwen op eigen oordeel. Eigen liefde.
Waarschijnlijk moesten we eerst volwassen worden om dat alles te kunnen zien. (...)
- [13-04-2020, 18:02]
(...) Ik had een Apostolische meester in klas zes..
Moesten we een woord bedenken achter verbond.....
Iedereen zei.. sluiten.
Ik steek mijn vinger op en zeg vernieuwen.
De meester zegt nee fout... ik als 11 jarige denk huh....
Roept hij mij na school apart... dat is van de dienst en tussen ons en op school is het fout.....
Ehm... klein jeugdtrauma......nooit vergeten ... en hoezo fout?
- [13-04-2020, 19:27]
Nou ik had diezelfde meester in dezelfde zesde klas een paar jaar later ( tis mijn zus hierboven) ik zei iets niet helemaal goed in de klas werd ik aan mijn oor (1980) keihard de bank uitgesleept. Ik zou toch beter moeten weten met mijn achtergrond. Nooit maar dan ook nooit vergeten, ik voel mijn oor nog zal ik maar zeggen. En ook de vernedering.
- [16-04-2020, 18:25]
Ik zal zeggen wat er speelde, misschien helpt het anderen ,misschien mezelf, ik weet het niet. Mijn vader was psychiatrisch patiënt, maar ook een hele trouwe aanhanger van de apostel, net als zijn hele familie. Met het kerstdeclamatorium 1972, pagina 129, haalde de apostel fel uit tegen randfiguren, zorg dat u zelf geen randfiguur wordt. In maart 1973, het jaar van de zuivering, heeft mijn vader een einde aan zijn leven gemaakt, hij schreef in zijn afscheidsbrief dat we beter af waren zonder hem. Ik was toen 9…
- [16-04-2020, 20:24]
(...) Bij mij zijn echt ongelofelijk schandalige geestelijke beschadigingen aangebracht toen wij getrouwd waren en ergens ander gingen wonen. Toen wij ons eerste kind in 1979 kregen dat Blind en verstandelijk geboren werd en inmiddels ook doof is was het de voorganger die zei, Misschien is het wel goed voor u dat u zo'n kind heb gekregen en heeft u dat juist nodig. Voor mij nog steeds onbegrijpelijk. Mijn bloed kan er nog steeds van aan de kook raken. Goede raad wel gekregen (volgen hun normen goed) maar nooit enige ondersteuning gekregen vanuit de gemeente. (...)
- [18-04-2020, 09:36]
(...) ik weet dat de kinderen het vreselijk vonden. In die tijd had ik de leiding van choreografie bij de kerstspelen en oefende na de kringen met hen. Het gemopper was niet van de lucht. Overigens is die generatie helemaal weggevallen. Dat geeft toch te denken. Ik heb dat gemopper wel gemeld bij de voorganger maar die veegde het van tafel. Oftewel nam mij niet serieus.
Voordat ik verderga, vraag ik nu eerst het koor maar om een strofe...
(...)
Uit de ontzagwekkende berichtenstroom die na de verschijning van "Apostelkind" op gang kwam, zijn dit nog maar enkele voorbeelden, maar is dit niet al compleet de waanzin ten top? Maar dan nóg laten de bestuurders die er bij het Apostolisch Genootschap op het ogenblik over gaan, niet direct alles uit hun handen vallen om vanuit hun "macht der liefde" alsnog te bewerkstelligen dat slachtoffers de VIP-behandeling krijgen die ze jarenlang is onthouden. Welnéé, eerst moesten via de Vrije Universiteit hun aandelen naar de beurs!!
Eerst moeten de felbegeerde statussymbolen, te denken aan leerstoel en dissertatie, in de wacht worden gesleept. Wie betaalt, bepaalt!
Wat is dat in 's hemelsnaam voor een
"gedachtegoed", wat zelfs op beslissende momenten een menswaardige bejegening belemmert?
Niet langer mag hier worden toegegeven aan welke inspanning dan ook ter verhoging van het zelfgevoel. Dus: stop de
ijdelheidscultus!
[wordt vervolgd]
Groet,
TjerkB