Opnieuw had een ex-apostelkind de moed om naar buiten te brengen hoe verwarrend, benauwend en schrijnend bij het Apostolisch Genootschap "het gedachtegoed" en de geloofspraktijk destijds waren en voor betrokkene én diens hele gezin ook altijd zijn gebleven. Het betreft verhaal 20, "Pijnlijke ervaringen van een vader", waaruit de onderstaande quote:
(...)
Ik hoop dat de beschreven negatieve en pijnlijke ApGen-ervaringen van mij en mijn kinderen, maar ook die van Renske Doorenspleet en al die andere oud-jongeren die dat al dan niet meldden na het verschijnen van het boek ‘Apostelkind’, zullen leiden tot voor ons en hen passende en bevredigende actie door het ApGen.
In mijn optiek moet dat meer zijn dan het betuigen van spijt en het er als ApGen van leren. Daarvoor is betrokkenen indertijd te veel aangedaan, zeker in geestelijk en emotioneel opzicht. Excuses aanbieden aan hen en afstand nemen/veroordelen van het foutieve handelen binnen het ApGen in de pijnperiode (1970-1993 voor ons) en van de verantwoordelijke apostelen L. en J.L. Slok is mijns inziens beter op zijn plaats!
Overigens had dat laatste al moeten gebeuren na het jaren geleden gehouden historisch onderzoek van broeder Brand. Helaas – en ten onterechte – vergoelijkte hij het autoritair optreden van apostel L. Slok met de ‘verontschuldiging’ dat een dergelijk optreden en taakgericht/hiërarchisch leiderschap paste in het tijdsbeeld en dat dit toen ook bij andere geloven voorkwam.
Uit ervaring weet ik dat dat niet juist is, zeker bij het Doopsgezinde en Hervormde geloof waar ik mee te maken had in mijn jeugd was geen sprake van een autoritaire/dictatoriale stijl van optreden en leiderschap.
(...)
Hieronder volgt tevens een quote uit de inmiddels op de website "Apostelkinderen" binnengekomen reacties van lezers:
Bron: https://apostelkinderen.nl/2020/10/23/p ... mment-1173
- Het helpt mij enorm om te weten dat er mensen zoals jij waren.
Mensen met een kritische blik én stem. Ook al werd er dan niet naar geluisterd.
Ik heb me namelijk vaak afgevraagd waarom niemand inging tegen de idiotie. Maar dat gebeurde dus wel. Alleen waren te weinig mensen zo dapper om kritisch te zijn. Of zagen te weinig mensen wat er gebeurde. In veel verhalen lees ik terug wat nu ‘angstcultuur’ zou worden genoemd. Meegaan met de massa omdat men bang is buiten de boot te vallen. Jij was daar gelukkig niet gevoelig voor.
Als ik jouw verhaal lees dan voel ik de liefde die je hebt voor je kinderen. Je hebt achteraf vastgesteld dat je toen een verkeerde beslissing hebt genomen. Maar je hebt hem genomen met de kennis die je toen had, en met de beste bedoelingen. Fouten maken we allemaal. Het gaat er om hoe je met die fouten omgaat en wat je doet om de schade die daaruit is voort gekomen te herstellen.
(...)
In de geschetste gebeurtenissen herken ik mijn eigen emotionele ballast (weliswaar vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk) maar al te goed want ook voor mij is het werkelijk veel te makkelijk en té kort door de bocht als tijdgenoten van weleer het achteraf laten voorkomen dat men eenvoudig niet anders kon dan de excessen maar te laten plaatsgrijpen zoals ze door toedoen van een enkele hoofdschuldige destijds vele slachtoffers hebben gemaakt. Het is nutteloos én laf om met terugwerkende kracht in het verzet te willen zitten. Het gaat erom dat "defining moments" worden aangegrepen om hét verschil te maken. Het destructieve gedrag ten koste van naasten bij een narcist, juist in een omgeving waar opgroeiende kinderen bescherming toekomt, dient met grote vastberadenheid te worden afgestopt. Het siert onderzoekers niet om een misstand te signaleren zónder te bewerkstelligen dat de emotionele ravage wordt geneutraliseerd.
Wat nog de Nieuw-Apostolische Kerk betreft; ik heb het al bijzonder vaak opgemerkt, maar het is daar echt faliekant verkeerd dat er nog altijd geen solide klachtenregeling tot stand kwam. De slager (evt. een narcist, masochist of psychopaat) keurt er zijn eigen vlees.
Groet,
TjerkB