Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Alles wat rond het thema van dit Forum extra aandacht verdient
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

@all

Een apostolische broeder vroeg aan mij: "Gaat de toonzetting van deze brief wel samen met de signatuur van de Meldpuntregeling"?

Afbeelding
Afbeelding


Ik heb hem eerlijk geantwoord.

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef: vr 18 dec 2020, 13:27(...)
Dus, wáár blijft tot op heden bij het Apostolisch Genootschap van bestuurszijde voor slachtoffers van die scheefgroei een waarachtig liefdevol antwoord? Alsof het Bijbelse gouden kalf gereïncarneerd was in een oppermachtig apostolaat, werden de aangesloten leden jarenlang geacht dit tot elke prijs met liefdesaanbiedingen te vereren.

(...)

@all

"Goed bedoeld" wil niet altijd zeggen dat elke inspanning daarmee ook "goed genoeg" is. Wie een ander behandelt zoals hij of zij zelf behandeld zou willen worden, gaat er in de gauwigheid vanuit dat je zoiets voor de zekerheid niet eerst bij de ander hoeft na te vragen! In de regel doen wij wat wijzelf gewend zijn, maar op welke manier hebben wij dan ondertussen ook rekening gehouden met anderen?

Nog vóór het titelblad in het boek "De zegen van de twijfel" viel mij na de omslag de tekst op "Eerst luisterde ik slechts vaag bewust... " Ik besloot destijds zo bewust mogelijk verder te lezen. Vanaf pagina 92 vestigt "de Levende Norm" de aandacht op "een nieuwe koers":
  • Tot nu toe [tot omstreeks 1910;TB] was het Volk Gods in Nederland meegezweefd op de meer 'schwärmerische' interpretatie door de Duitse Apostelen van het 'uitverkoren' zijn. Apostel van Oosbree plantte beide benen stevig op de grond en begon aan het moeizame proces van de ontnuchtering tegen wil en dank en het ons bepalen bij de praktijk van het dagelijkse leven.
    De wijze waarop Apostel van Oosbree deze koerswijziging heeft doorgevoerd, heeft onze grote eerbied en bewondering. Apostel Niehaus was hem in de eerste jaren een belangrijke steun en troost, vooral wanneer bleek dat het tempo waarin deze verhoging van inzicht kon worden gerealiseerd, duidelijk achterbleef bij wat Apostel van Oosbree graag wilde. De vermaningen van de Stamapostel spreken in dit opzicht duidelijke taal:


    'Van Oosbree, ga heen en leer wat het zij: Ik wil barmhartigheid!'
    En:
    'U moet állen zien te behouden; niet allen kunnen met de sneltrein gaan, er zijn er ook die de reis te voet afleggen' 86.

86. Deze passage over Apostel van Oosbree roept een recente uitspraak van onze Apostel [L. Slok; TB] in onze herinnering: 'Hij die het zaad zaait dat men zaaien zal — d.w.z.: dat men behoort te zaaien — gaat aanvankelijk wenende. Doch later zal hij juichende wederkomen, dragend de schoven'.

Het bewuste boek verscheen in 1976. Barmhartigheid was inmiddels ver te zoeken; zelfs opgroeiende kinderen moesten het ontgelden.

Vergeefs hoopten sommigen nu alsnog op compassie, doch men werd uitgehoord en daarna onderworpen aan "de Levende Norm 2.0".

  • ... hij kende hun gedachten en zei tegen hen: ‘Elk koninkrijk dat innerlijk verdeeld is wordt verwoest, en huis na huis stort in.

    Uit: Lucas 11: 17 (NBV)

Een dé­jà vu: in de Nieuw-Apostolische Kerk ging het op vergelijkbare wijze mis na de zgn. Desinformatieavond op 4 december 2007.

Groet,
TjerkB :shock:
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

@all

Wonderbaarlijk; die vergelijking in 1910, nu dus 111 jaar geleden, met een sneltrein (!), toen stamapostel Niehaus apostel Van Oosbree op het hart drukte: "U moet állen zien te behouden; niet allen kunnen met de sneltrein gaan, er zijn er ook die de reis te voet afleggen." Ik keek het zojuist even na op WikipediA, maar al in 1834 was er in Engeland een locomotief die een snelheid haalde van 131,6 km/u.!

"Niet allen kunnen met de sneltrein gaan... " Denk aan kinderen, jonge mensen; álle anderen die het hier echt betreft. Waren -naar het evangelie van Christus Jezus (!)- immers niet állen gelijkgerechtigde kinderen van één Vader en was het niet Zíjn werk waarin wij staan?

Kort na zijn roeping had apostel Van Oosbree kennelijk veel brieven ontvangen en verbaasde hij zich erover dat men hem aansprak met superlatieven. Volgens het boek "De zegen van de twijfel" reageerde hij daarop in het "Hersteld Apostolisch Weekblad" van 10 juli 1910:
  • 'Mijne lieven, ik vraag U vriendelijk, laat U toch in de kerngezonde Apostelleer voeren en leiden, die toch 'eenvoudig' is, die ons niet tot het ziekelijke, overgeestelijke of overdrachtelijke, doch tot het praktisch blijmoedige geloofsleven voert. De nieuwe naam dien ik heb ontvangen heet 'Apostel', en met dien naam ben ik een broeder onder de broederen.'

Aansprekend uitgedrukt, "het praktisch blijmoedige geloofsleven", doch hoe komt daarna het koninkrijk van God binnen ieders bereik? Vgl. Lucas 17: 21 (NBV). De grondslagen van het geloof zouden bij de apostolische beweging níet boven alle twijfel verheven blijven, of althans de beweegredenen voor allerhande koerswijzigingen. De bron van veel ellende was volgens mij doorgaans: ‘Wie is eigenlijk de grootste in het koninkrijk van de hemel?’ (vgl. Mat. 18: 1). Telkens weer stonden er machtsfiguren op en hun bevel werd ieders gebod. Het behoeft geen betoog dat als dienen geleidelijk aan verandert in heersen en wisselwerking daarbij overgaat in eenrichtingverkeer, in een geloofsgemeenschap nota bene; als ongeschreven codes en (gedrags)voorschriften een angstcultuur aanjagen; als kerkvorsten hun overmacht laten gelden; hoe ben je dán in 's hemelsnaam nog veilig in Jezus' armen, of: wat is er dán nog over van goudeerlijke liefde?!

  • [1] Schrijf aan de engel van de gemeente in Efeze:
    “Dit zegt hij die de zeven sterren in zijn rechterhand houdt en tussen de zeven gouden lampenstandaards verblijft: [2] Ik weet wat u doet, hoe u zich inzet en standhoudt, en dat u boosdoeners niet verdraagt. Zo hebt u mensen die beweren dat ze apostelen zijn, op de proef gesteld en als leugenaars ontmaskerd.[3] U bent standvastig en hebt veel verdragen omwille van mijn naam, zonder te verslappen. [4] Maar dit heb ik tegen u: u hebt de liefde van weleer opgegeven. [5] Bedenk van welke hoogte u gevallen bent. Breek met het leven dat u nu leidt en doe weer als vroeger. Anders kom ik naar u toe en neem ik, als u geen berouw toont, uw lampenstandaard van zijn plaats. [6] Het pleit echter voor u dat u net als ik de praktijken van de Nikolaïeten verafschuwt.
    [7] Wie oren heeft, moet horen wat de Geest tegen de gemeenten zegt. Wie overwint zal ik laten eten van de levensboom die in Gods paradijs staat.”


    Uit: Openbaring 2 (NBV)

(...) Intussen lijkt het wel alsof men bij het Apostolisch Genootschap allerwegen het patent nastreeft op "humaniteit versie 4.0", maar als dat voor slachtoffers van zinloos geestelijk geweld in het recente verleden betekent dat ze worden overladen met mooie woorden zonder de bijbehorende mooie daden, snap ik dat de met het boek "Apostelkind" geopende Doos van Pandora vooralsnog open blijft.

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

Voor degene in een schuilhoek achter glas...

Voor degene die niets doet, die alleen maar wacht...

Voor degene met z'n mateloze trots
In z'n risicoloze hoge toren
Op z'n risicoloze hoge rots...

@all

Met een hink-stap-sprong van 1910 naar 1976, naar 2020...
  1. TjerkB schreef: ma 31 mei 2021, 11:49(...)
    Kort na zijn roeping had apostel Van Oosbree kennelijk veel brieven ontvangen en verbaasde hij zich erover dat men hem aansprak met superlatieven. Volgens het boek "De zegen van de twijfel" reageerde hij daarop in het "Hersteld Apostolisch Weekblad" van 10 juli 1910:
    • 'Mijne lieven, ik vraag U vriendelijk, laat U toch in de kerngezonde Apostelleer voeren en leiden, die toch 'eenvoudig' is, die ons niet tot het ziekelijke, overgeestelijke of overdrachtelijke, doch tot het praktisch blijmoedige geloofsleven voert. De nieuwe naam dien ik heb ontvangen heet 'Apostel', en met dien naam ben ik een broeder onder de broederen.'

    Aansprekend uitgedrukt, "het praktisch blijmoedige geloofsleven", doch hoe komt daarna het koninkrijk van God binnen ieders bereik?

    (...)
    • (...)
      Wat steeds opnieuw als een zielehunkering uit de woorden van onze Apostel naar voren komt, is het vormen van een échte Gemeenschap met onderlinge verhoudingen die getuigen van waarachtige liefde en waardering, bij de meest uiteenlopende karaktereigenschappen. Rivaliteit, jaloersheid en dadendrang mogen allemaal blijven, mits er sprake is van een gezonde grondslag. Men mag aanbieden wat men aan capaciteiten heeft, mits het Werk ermee gediend en . . . niemand erdoor bezeerd wordt. En dat betekent in dit geval: geef het Apostolische Volk wat het nódig heeft! Wat is er meer nodig dan rust en vertrouwen? Welnu, gééf dan rust en vertrouwen, broeders-verzorgers, door zèlf voor honderd procent rust en vertrouwen uit te stralen! Dat is het proces van vereenzelviging, van groei-door-bevruchting. Alleen zó ontstaat er een eenheid, waarin de schone verscheidenheid van de mensheid volkomen gevaarloos is terug te vinden. Naarmate ieder mens zich uitstrekt naar deze wezensverhoging, zal ook Zijn wijze van denken en zullen Zijn maatstaven bij de beoordeling van het leven worden verhoogd. En naargelang de menselijke gedachten van hoger niveau worden, verwijdt zich zijn gezichtsveld en komt hij in de onbegrensde ruimte van Levenstaak op de grondslag van Liefde! Dit is de bestemming van de mens! Alleen zó raakt de mens bevrijd van zijn zucht tot zeurderig doordrammen op gebieden waar Zijn uitzicht te beperkt is.

      Wij zouden het zo kunnen samenvatten: wij zijn met onze Apostel een ontdekkingsreis aangevangen naar een nog nooit geëxploreerde schoonheid van de mens met Zijn specifieke gevoelens en eigenschappen van geloof, hoop, liefde, verlangen, sentiment, vertrouwen, overleggingen, vreugde, ontroering, redeneerzin, verdriet en nog zoveel meer. Gevoelens en eigenschappen waarvan er zovele traditioneel zijn verknoopt met het ongewenste, met de 'zonde', waardoor de mens zich kronkelt onder de ontstemde blikken van de zelfbedachte, rechtzinnige God. . , terwijl de milde God 'zag dat het goed was' en Zich wil verwerkelijken in Zijn Schepping, waar alles veilig is, omdat het in de juiste proporties is gedoseerd. Dát is de schoonheid van de onbeperkt goddelijke Mens!



      (…)
      Een 'liefdesverhouding' die aanleiding zou kúnnen geven tot een voorkeurssituatie, tot het kopen van sympathie door naar de mond te praten of zwart wit te noemen, is in volkomen tegenspraak met het karakter van onze Apostel. Vanaf het begin is zijn hunkering om met zijn Volk tot een verhouding van volledige liefdesovergave te komen, dan ook gebaseerd geweest op een eerlijke aanpak van alle problemen. Het was en is nog altijd: 'Ik zal U liefdevol, doch wel ronduit aantonen wat er mis is en waar de oorzaak van Uw moeilijkheden ligt. Als U dan ontzet van Uzelf, zal ik bij U zijn om U in Uw benauwdheid bij te staan. Ik zal Uw tranen drogen, ik zal U een nieuwe weg tonen, ik zal U in staat stellen die als vrij mens te betreden én ik zal in oprechte, warme liefde U voortdurend terzijde staan, hoe vaak U ook opnieuw zult falen. Denk niet dat ik anders ben en vanaf een hoogte spreek; ik ben Uw broeder!'

      (...)

    Uit: De zegen van de twijfel, hoofdstuk "VI. Christus weer onder ons/6. De trossen los... goede vaart!" (pag. 155-157)
  2. TjerkB schreef: do 23 apr 2020, 15:27(...)
    Dit is waarvoor apostel Wiegman via Facebook "even" de aandacht vroeg:


    In het boek ‘Apostelkind’ vertelt Renske Doorenspleet…
    een heel persoonlijk verhaal…
    herinneringen uit haar jeugd in het Apostolisch Genootschap…
    zo’n veertig tot twintig jaar geleden.
    Pakkend geschreven…
    maar mijn hart huilt als ik lees welke uitwerking onder andere de kerstspelen…
    en de jeugdverzorging van toen op haar hebben.
    Een overwegend pijnlijke.
    De cultuur van die tijd leidde tot regels en omgangsvormen die…
    zeker in het nazien, sterk normerend waren.
    Als voor jou een gevoeld gebrek aan ruimte of begrip pijnlijk is geweest of nog steeds is…
    dan kan ik niet anders zeggen dan dat me dit oprecht spijt.
    Ons past geen…
    of laat ik het dichtbij mezelf houden, mij past geen zelfgenoegzaamheid…
    al helemaal niet naar degenen die zijn teleurgesteld.
    We kennen onze historie…
    hebben een onderzoek door externen laten uitvoeren
    en gesprekken gevoerd met leden en voormalig leden.
    We hebben geleerd…
    en we moeten blijven leren hoe we onze organisatie op zo’n wijze ontwikkelen…
    dat deze past bij onze doelstellingen:
    Waarden als compassie, duurzaamheid en solidariteit…
    toevoegen aan de samenleving en elkaar daartoe inspireren.
    Scherpe observaties van mensen die kritisch meekijken…
    helpen ons om de juiste stappen te zetten in het bereiken van deze relevante doelen.
    We hebben gemerkt dat het boek emoties losmaakt bij leden en voormalig leden.
    Het genootschap wil ruimte bieden om die emoties te delen…
    en staat open voor kritische raadgevingen die kunnen bijdragen aan het leerproces.
    Daarom nodig ik je uit om met ons in gesprek te gaan…
    persoonlijk of in breder verband.
    Als je hiervoor openstaat, laat het ons dan weten…
    door een bericht te sturen naar:
    info@apgen.nl


    (...)

"We hebben geleerd" rijmt op ... "in de aap gelogeerd".

Groet,
TjerkB :shock:


N.B.
Redactie schreef: wo 06 jul 2011, 19:19(...)
Over het fraaie interieur van De Statenzaal in het "Provinsjehûs Fryslân" in Ljouwert valt veel te zeggen, zoals het ook bij WikipediA valt na te lezen:
  • De Statenzaal

    (...)
    De laatste schildering stelt de edelman Gemme van Burmania voor die bij de eedaflegging voor Filips II weigerde te knielen en daarbij de woorden "Wy Friezen knibbelje allinne foar God" gesproken zou hebben. Ook hier is een onderschrift: "Gemme van Burmania voor Philips II. XXV October MDLV. Wij Friezen knielen alleen voor God." (...)

    Hierboven bevinden zich acht voorstellingen van figuren die deugden personifiëren. Er is hierbij enigszins afgeweken van de zeven canonieke deugden. Aanwezig zijn: matigheid, kracht, hoop, geloof, liefde, waarheid, bermhartigheid en ingetogenheid. In het midden van deze wand bevindt zich ook de schouw die voorzien is van beeldhouwwerk dat drie van de kardinale deugden voorstelt: voorzichtigheid, rechtvaardigheid en kracht. Dit beeldhouwwerk is van de hand van Friedrich Stephan Stoltefus (1849-1910) en Johann Heinrich te Poel (1844-1897) van de firma Te Poel en Stoltefus. Ook bevinden zich hier het wapen en de vlag van Friesland, het Rijkswapen en de spreuken Concordia res parvae crescunt en Je maintiendrai.

    De tegenoverliggende wand bevat een balkon met de publieke tribune onder drie spitse boogopeningen. In de boogvelden zijn beschilderd met afbeeldingen van drie engelen die ieder een banderol dragen met een typisch Fries spreekwoord. Wierheit boppe al
    (de waarheid gaat boven alles), It is mei sizzen net to dwaen (met praten alleen kom je er niet) en Dy folle praet, moat folle wier meitsje (wie veel zegt, moet veel verantwoorden). Daar tussen nog twee vrouwfiguren die de spaarzaamheid en de vrijgevigheid personifiëren. Op de korbelen die het balkon dragen, staan de namen van fameuze Friezen, zoals Menno Simons, Gysbert Japicx en Onno Zwier van Haren.

    (...)

    Bron: WikipediA inzake Provinciehuis Friesland
Wat moeten wíj hier nu mee, in Holland en omstreken, zullen lotgenoten bij wie dit rauw op het dak valt zich wellicht afvragen!?

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "06 jul 2011, 19:19", in de thread "Moat ik soms op myn broer passe?"
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

[Bijgewerkt: 01-06-2021, 16:15 uur]


@all

Anno 1976: "Men mag aanbieden wat men aan capaciteiten heeft, mits het Werk ermee gediend en... niemand erdoor bezeerd wordt."

Spijtig genoeg gebeurde bij het ApGen niet zelden juist het tegenovergestelde. Daarover schreef iemand op 22 april 2020 het volgende:

"In ieder geval tot in de jaren 90 werd je monddood gemaakt als je anders dacht dan de apostel, en aan de kant gezet, genegeerd, maar ook belachelijk gemaakt. Er was maar één weg: die van de apostel. Als je dat niet zag, dan zag je het fout."


Ik haalde dit aan in mijn forumbijdrage van "za 24 okt 2020, 10:37", alsmede:
TjerkB schreef: za 24 okt 2020, 10:37(...)
Ik vrees dat ook voor de naaste medewerkers van Bert Wiegman geldt: je staat aan de kant van de­ge­ne door wie je on­der­hou­den wordt c.q. aan de kant van degene aan wie je onnadenkend je hoogst persoonlijke morele kompas uit handen hebt gegeven. Dat is foute boel.

(...)

Het is precies dit venijn wat volgens mij verklaart waarom naderhand de landelijke woordvoerder alternatieve feiten aandroeg voor een artikel in het Witte Weekblad. Dit in combinatie met het onlangs aangestipte fenomeen "strategische onwetendheid" maakt, dat het fraai­klin­ken­de maar be­te­ke­nis­lo­ze vol­zinnen zijn als apostel Wiegman quasi-spontaan uitpakt met tenenkrommende "tear­jer­kers" als...

We hebben geleerd…
en we moeten blijven leren hoe we onze organisatie op zo’n wijze ontwikkelen…
dat deze past bij onze doelstellingen:
Waarden als compassie, duurzaamheid en solidariteit…
toevoegen aan de samenleving en elkaar daartoe inspireren.


Het zijn geharnaste monologen, maar hoe laten deze zich doorbreken? De Meldpuntregeling waarmee bij het ApGen de bestuursleden zich tot overmaat van ramp snood indekten tegen hulpvragen (!) van naasten die zich beschadigd weten, sprak eenvoudig boekdelen.

Het lijkt wel of men, vechtend met de moed der wanhoop, fa­ça­den op­trek­t. Bang voor zelfreflectie en een smet op een lustrumviering. Zo kon het in de Nieuw-Apostolische Kerk vorig jaar ook niet uitblijven dat men de 60e sterfdag herdacht van stamapostel J.G. Bischoff. Nog geen slachtoffer van diens dwingelandij werd gerehabiliteerd, maar de nagedachtenis van deze machtsfiguur wordt geëer­bie­digd.

Ik onderschrijf het door anderen al uitgesproken bange vermoeden dat in beide gevallen velen ten prooi vielen aan een massapsychose. Het door Lambertus Slok gepropageerde "gedachtegoed" heeft bij het Apostolisch Genootschap menigeen onbewust doen verdwazen. In om­zich­ti­ge be­woor­din­gen trachten bewonderaars nu recht te praten wat krom is en van "liefdesaanbiedingen" koopt men aanzien. Hierin slaagt men tot op heden summa cum laude. Met nog een indrukwekkend kerkelijk kapitaal achter de hand, net als overigens bij de internationale Nieuw-Apostolische Kerk, valt zo naar alle waarschijnlijkheid nog jarenlang de schijn van heiligheid op te houden.

Om redenen van het bovenstaande breng ik -hopelijk niet ten overvloede- nogmaals het volgende in herinnering:
TjerkB schreef: ma 25 jan 2021, 11:26(...)
  • Meldpuntmedewerker: mevr. T. Bokhorst
    Secretaris adviescommissie: mevr. mr. Tineke Duijnstee
    Voorzitter adviescommissie: dhr. mr. Aleid Wolfsen
    Lid adviescommissie: mevr. mr. Monique Heijst
    Lid adviescommissie: dhr. drs. Peter van Beelen

Bron: https://www.meldpuntapgen.nl/extern-meldpunt/

Klinkende namen; maar hoe kan het, zo vraag ik mij af, dat de betrokkenen een beklemmende meldpuntregeling wensen te omarmen?

(...)

De bedoelde Meldpuntregeling is met name beklemmend omdat de commissie die er uitvoering aan moet geven, nauwelijks armslag kreeg om in het belang van de rechthebbenden toe te werken naar een bevredigende vorm van compensatie voor het onbeschrijfelijke leed wat de betrokkenen werkelijk is aangedaan. Het is mij een raadsel waarom met name mr. Wolfsen en mr. Heijst, die dit duivelse dilemma m.i. in een oogopslag aan de regeling hadden kunnen aflezen, desondanks hebben geriskeerd dat slachtoffers op die manier ten prooi zouden vallen aan wat in de personenschadewereld "secundair victimisme" wordt genoemd: je bent al slachtoffer van een noodlottige gebeurtenis maar vervolgens word je óók nog eens het slachtoffer van de ziekmakende nasleep ervan. Hoe hebben deze deskundigen zich toch zó makkelijk voor het karretje van het in deze samenhang o zo partijdige ApGen-bestuur laten spannen? Ook door de meest recente uiteenzettingen van Robin Brouwer weten wij immers dat men bij het Apostolisch Genootschap van binnenuit nog helemáál niet goed genoeg onder ogen weet en waagt te zien welke psychologische mechanismen op de kerkvloer (!) bij velen een ongecompliceerde persoonlijkheidsontwikkeling dramatisch in de weg hebben gestaan. En welke tenhemelschreiende toestanden dat over sommige slachtoffers heeft afgeroepen. Als damagecontrol al vooropstaat bij de thans verantwoordelijke bestuurders, moeten hun inspanningen in de allereerste plaats erop zijn gericht dat bij de slachtoffers de schade niet toeneemt. Juist dát siert het bestuur van een algemeen nut beogende instelling (ANBI):
TjerkB schreef: zo 12 apr 2020, 15:32(...)
Wie het strakke keurs­lijf van re­gels en aan­ge­leer­de nor­men niet paste, werd door "oom Apostel" geschoffeerd en heengezonden. Alles onder het mom van Liefde (met een hoofdletter).

(...)
Zouden degenen die i.c. met vereende krachten en masse vanuit het Apostolisch Genootschap werden opgeofferd of zijn geveld door emotioneel misbruik en de ideologische ratrace niet hebben doorstaan, niet veeleer gebaat zijn met schulddelging en professionele slachtofferhulp dan met vage gesprekken (met een vertrouwenspersoon) in combinatie met de m.i. ondoordachte oproep tot vergeving?


(...)

Wie in de plaatsen van samenkomst nog altijd actief deelneemt aan de activiteiten, baalt er misschien wel verschrikkelijk van dat het Apostolisch Genootschap door de buitenwacht nu al langer dan een jaar telkens opnieuw in een minder fraai daglicht wordt geplaatst. Plastisch beschouwd: hoe fijn is dat? Níet fijn! Of het echt een geruststelling is, weet ik niet, maar: ik kan dat heus wel invoelen. In de Nieuw-Apostolische Kerk raakte het mijzelf óók als ogenschijnlijk derden lichtvaardig oordeelden. Bovendien was mij als catechisant voorgehouden: "Jullie beseffen wat wíj mogen bezitten, maar anderen beseffen niet wat zíj missen." Dus: waarom puur dat pessimisme? Zeker als jezelf part noch deel aan iets hebt. En méér wellicht nog als het erop lijkt dat de kritiek door de actualiteit al achterhaald is.

Sinds ik in de jaren '90 kennisnam van de kritiek waarmee de nieuw-apostolische kerkleiding toen in het publieke domein ongezouten de waarheid werd gezegd, heeft het nog ruim 10 jaar geduurd voordat het tot mij doordrong dat er in mijn kerk echt iets goed fout zat; ondanks allerhande initiatieven waarmee er al werd toegewerkt naar openheid, maatschappelijke relevantie, transparantie, enzovoort. Als ik daarop terugkijk, kan ik er spijtig genoeg niet omheen dat ik destijds de clou niet snapte. Wat niet goed was betrof andere zaken! Enerzijds speelden bij de kerkleiding misplaatste pretenties, maar het ergste was dat de bestuurders er dubbele agenda's op nahielden. Ze grossierden in mooie woorden, ze benoemden vrienden in spilfuncties, dekten elkaars fouten toe en ze maakten overal goede sier.

Zoiets zie je pas als je de tijd neemt dat heel aandachtig te bekijken. Terwijl "de onwetenden" in wat voor hen "het Werk Gods" inhield, constant met "offers van tijd en van geld" loyaal over de brug kwamen en alles deden om "hogere verantwoordelijke leidinggevenden" te "ondersteunen", werd er op het hoogste niveau in de organisatie heel geraffineerd stiekem vals gespeeld. In binnen- en buitenland. Al vanuit een ver verleden hadden de boosdoeners een soort van tweede natuur ontwikkeld die gaandeweg geheel vergroeid was met hun persoonlijkheid. Moeiteloos schakelden ze met twee of meer gezichten tussen werelden van verschil, afhankelijk van elke situatie. Het werden slangen in (zwarte) pakken; kwelgeesten voor zielen die onraad proefden en vragen stelden. Die werden dus "kaltgestellt".

Terugkomend op het Apostolisch Genootschap. Wat kan er in 's hemelsnaam op tegen zijn om recht te doen aan -let wel- slachtoffers?

Helaas wringt op het ogenblik juist daar de schoen. Met opzet hield ik mij vorig jaar op de vlakte toen er naar aanleiding van het boek van Renske Doorenspleet ook wel reacties naar buiten kwamen van ApGen-prominenten. Sommigen begrepen wel dat erkenning van het leed voor slachtoffers cruciaal is in het licht van hun traumaverwerking. Dus ApGen-bestuur, het kan amper moeite kosten om daar liefst een beetje snel een serieuze tekst aan te wijden. Aldus geschiedde. Maar ja, allengs zwol onder de bedrijven door de kritiek alom aan. Aan de inmiddels gecommuniceerde mooie woorden ontbraken nog de bijbehorende mooie daden. De tijdsdruk nam voelbaar toe, net als waarschijnlijk intern de irritatie over allerwegen vernietigende oordelen. Een ongelukkig gesternte voor een meldpuntregeling...

Ik vind dat er een gigantische kans (die er wel degelijk nog is) wordt gemist indien de voorliggende regeling niet snel wordt aangepast.

Hoe dan? (...) Laat ik eerst dít zeggen: de uiteenzettingen van Robin Brouwer illustreren een zorgelijke besluiteloosheid bij het ApGen. De geleerden zijn het er zeker niet over eens hoe de organisatie midden in de vaart der volken alsnog hoog kan worden opgestoten - conform de aloude ambitie van Lambertus Slok. Het draagvlak daarvoor lijkt het ApGen te zijn ontvallen. Wat nú met de ultieme Liefde? (...) Zullen wij er niet omheen draaien? De zuiverheid van wat in het verleden mocht doorgaan voor Liefde was niet optimaal. Verre van. Liefde bij het ApGen was namelijk ál te zeer aan voorwaarden gebonden; aan "liefdesaanbiedingen", om maar één voorbeeld te noemen. Het gekunstelde verstikkende klimaat wat er ontstond en waarin de een zich staande hield maar de ander niet, moet worden gelucht!

Heb je geld, dan doe je won­de­ren, zo wordt gezegd. Wij zagen het bij de leerstoel, het jubileumjaarboek en de -gekochte- dissertatie. Het is maar net waar de prioriteiten liggen. Bij de high society, bij andere reclamestunts en last but not least bij een paar slachtoffers? Hoe geloofwaardig wil je zijn? De crux is spijtig genoeg dat Lambertus Slok ongestraft bij anderen afdwong wat hijzelf niet waarmaakte. Degenen die daardoor het kind van de rekening werden, kloppen nu aan! Is er in de oude herberg inmiddels plaats voor gerechtigheid? Of handelt men nog altijd alleen uit berekening? Dus: kunnen wij nog wat met die man of die vrouw in "ons Werk" en zo ja, wat hebben wij daar dan voor over? Of: wat brengt het onszelf als we het goed maken met deze of gene? Mijn advies in dezen: make love - not war.

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef: do 07 mei 2020, 13:00(...)
De NAK-apostel Peter Klene vond achteraf dat ik hierover mijn mond moest houden want volgens hem was de kwestie... verjaard!! Wat dat betreft gaat apostel Bert Wiegman bij het Apostolisch Genootschap met de tussenkomst van het bureau Dialogue nu in elk geval één stap verder. Doch nogmaals: het betreft hier pure psychiatrie. Vreemd dat i.c. ook de medicus Wiegman de diagnose heeft gemist.

(...)
TjerkB schreef: ma 31 mei 2021, 11:49 (...) Intussen lijkt het wel alsof men bij het Apostolisch Genootschap allerwegen het patent nastreeft op "humaniteit versie 4.0", maar als dat voor slachtoffers van zinloos geestelijk geweld in het recente verleden betekent dat ze worden overladen met mooie woorden zonder de bijbehorende mooie daden, snap ik dat de met het boek "Apostelkind" geopende Doos van Pandora vooralsnog open blijft.

(...)

@all

Pas zojuist zag ik het op de website https://apostelkinderen.nl gisteren geplaatste 24e levensverhaal staan: Mijn strijd voor erkenning.

Wat een hypocrisie van "de Levende Norm 2.0". Laf. Dan heb je, ook als je Bert Wiegman heet, domweg een haperende gewetensfunctie. Ik gunde hem oprecht het voordeel van de twijfel, maar toen ik de Meldpuntregeling had doorgelezen, wist ik: dit is zuiver het werk van mechanisch functionerende robotachtige systeemagenten. De "Liefde" waarvan men hoog opgeeft bij het ApGen-bestuur is een farce.

Het lijdt volgens mij geen twijfel dat men i.c. wegkijkt van feiten en omstandigheden die bij de veroorzakers van het leed psychiatrische pathologie aan het licht brengen. In de Nieuw-Apostolische Kerk heb ik trouwens moeten vaststellen dat men op het hoogste niveau on­ge­ge­neerd net zo hardvochtig te werk gaat. Men bedient zich van meedogenloze machtspolitiek. Deels heb ik dat zelf ondervonden:
TjerkB schreef: do 08 okt 2020, 20:58(...)
Ondertussen werden kinderen Gods die wat te vragen hadden, overgeslagen. Brieven die ik later stuurde, werden niet beantwoord...

(...)
TjerkB schreef: do 08 okt 2020, 21:14(...)
Ik kon mijn tijd dus beter besteden. Ik heb mijzelf uiteindelijk getroost met de gedachte: verwacht van de beul geen barmhartigheid...

(...)
TjerkB schreef: do 08 okt 2020, 21:19(...)
Maar ja, ik moet vanzelf toegeven dat ook bij mij de pijn toch wel zó diep zit, dat ik over al het sektarische geweld niet uitgepraat raak.

(...)

Al hebben slachtoffers in het doolhof waarin ze zich als gegijzelden bevonden een uitgang weten te bereiken; het leven blijft pijn doen, niet in de laatste plaats doordat niemand serieus rekenschap aflegt voor het geestelijke geweld en de aangerichte emotionele ravage. Als kerkleiders zich hier verschuilen achter een slap ex­cuus en het daarbij laten, vergrijpt men zich zelfs dubbelop aan de slachtoffers.

Als je in nood ver­keert, blijkt pas wie je ech­te vrien­den zijn. Ik vind deze ontwikkelingen zorgwekkend. Het wordt van kwaad tot erger.

Zie in deze samenhang tevens mijn forumbijdrage op "do 25 jun 2015, 07:15", in de thread "Opheffingsuitverkoop - alles moet weg!" zomede die van "wo 20 jan 2016, 19:46" in de thread "Overeenstemming van denken en handelen".

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef: za 30 jan 2021, 12:43(...)
Hoeveel exemplaren van het ApGen-jaarboek "Leven in Liefde" er met het oog op de feestdagen eind vorig extra over de toonbank zijn gegaan omdat bij kopers in de gauwigheid het oog viel op een mooie omslag, een aansprekende titel en een auteursnaam die ze niet direct aan propaganda deed denken, weet ik niet, maar is het geen schande dat het kerkbestuur nu zó ver ging met emotiemarketing?

Überhaupt de gedachte om deels ook van een uiterst omstreden (want: narcistische) geestelijk leider weekbrieven te recyclen, terwijl zielen, die vanwege diens regiem emotioneel onder de voet zijn gelopen, juist het afgelopen jaar dankzij Renske Doorenspleet eindelijk aandacht vroegen voor het ongekende onrecht (!) wat ze is aangedaan, stuit mij enorm tegen de borst, temeer omdat velen er in die foute tijd met hun neus bovenop stonden en vrijwel niets uitrichtten wat het aan weerloze slachtoffers berokkende leed kon beperken. Nog altijd wordt er over de impact van dat sektarische geweld véél te lichtvaardig gedacht. Dat vermijdingsgedrag is egoïstisch en laf. Het vergroot bij hen die een psychotrauma ontwikkelden de eenzaamheid en de miskenning triggert nodeloos pijnlijke herbelevingen.

Ondertussen wordt er bij vriend en vijand op het gemoed gewerkt door hoog op te geven van liefde, doch zónder daar werk te maken.

(...)

@all

Ja, egoïstisch en laf - dát is het. Ongekend egoïstisch en ongekend laf.

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef: ma 25 jan 2021, 11:26(...)
  • Meldpuntmedewerker: mevr. T. Bokhorst
    Secretaris adviescommissie: mevr. mr. Tineke Duijnstee
    Voorzitter adviescommissie: dhr. mr. Aleid Wolfsen
    Lid adviescommissie: mevr. mr. Monique Heijst
    Lid adviescommissie: dhr. drs. Peter van Beelen

Bron: https://www.meldpuntapgen.nl/extern-meldpunt/

Klinkende namen; maar hoe kan het, zo vraag ik mij af, dat de betrokkenen een beklemmende meldpuntregeling wensen te omarmen?

(...)

@Adviescommissie

Zalvende woorden met een ondertoon van oprecht berouw en een ruimhartig financieel gebaar van het ApGen-bestuur waren er vorig jaar wellicht de reden van dat kandidaten voor de Adviescommissie de kleine lettertjes van de Meldpuntregeling voor gezien hielden...


En nu; mogen nu volstrekt onschuldigen die als kind het slachtoffer werden van psychisch geweld, het daardoor andermaal ontgelden?

Groet,
TjerkB :shock:
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

TjerkB schreef: ma 26 okt 2020, 14:05(...)
Niet voor niets schreef Renske Doorenspleet (in hoofdstuk 25) ook: "Mijn leven als Apostelkind is bedolven onder een machtige marketingmachine met nieuwe denkbeelden." Met gelikte brochures en websites kan men weliswaar imponeren, maar wie als slachtoffer daaronder dan bedolven raakt, is nog niet jarig.

Het door een kerkbestuur verkozen charmeoffensief in een reclamecampagne bergt echter het risico in zich dat aangesloten leden zich onbewust afficheren met een gedroomde realiteit en dat men daardoor na verloop van tijd zich er helemaal geen rekenschap meer van geeft, dat het er op de kerkvloer heus anders aan toegaat. Als de theorie doorgaat voor de praktijk, wordt het een zweverige aangelegenheid!

(...)
Werkelijk, dan wordt het tijd om het aardcontact te controleren! Zoals de koninklijke familie er nu verstandig aan deed om thuis te zijn, uit solidariteit met de ingeperkte vrijheden van de bevolking, zo doet het bestuur van het Apostolisch Genootschap er verstandig aan alsnog solidair te zijn met de velen, die hardvochtig van de kerkvloer werden verdrongen en daar nooit ondervonden wat compassie is.

(...)

@all

In het boek "De zegen van de twijfel" dat een geschenk was voor apostel L. Slok toen deze in 1976 het ApGen 25 jaar had geleid, komt nauwkeurig naar voren welke geloofsopvattingen men in die jaren was toegedaan en welke geloofscultuur men uitdrukkelijk koesterde. Wie in perspectief wil krijgen hoe het destijds moet zijn geweest om "apostolisch" te zijn met Slok als ‘Eigenaar’ en diens volgelingen als de ‘geëigenden’, doet er dus verstandig aan naast het boek van Renske Doorenspleet beslist ook "De zegen van de twijfel" te lezen.

Overigens beschrijft Renske Doorenspleet in haar boek "Apostelkind" in hoofdstuk 11 het nodige over de reikwijdte van die "eigening":
  • Eigendom Gods’ waren twee centrale woorden binnen de groep. Sinds 1847 had dit begrip uit het Oude Testament betekenis voor apostolischen: na de handoplegging van de Apostel zou de volgeling gespaard worden als het einde der tijden zou aanbreken en de wereld zou vergaan. In het interbellum had Apostel Van Oosbree het begrip nieuwe betekenis gegeven: alle apostolische zielen waren als eigendom Gods aan hem toevertrouwd, en de Leidsman had het recht om over elk uur van de vrije tijd van de apostolischen te beschikken.

    Onder Slok werd het begrip ‘Eigendom Gods’ geseculariseerd. Apostolischen hoefden niet meer te wachten op de wederkomst des Heren, want ze hadden hun eigentijdse Christus: ‘God als Apostel’. Tot zijn dood in 1984 bleef Slok herhalen dat hij eigendomsrechten over zijn volk had: ‘Kunt U erkennen en geloven dat de Mens die met U spreekt, de Gezalfde Gods is, dat Zijn Woorden de Woorden-Gods zijn en dat Hij de Eigenaar is?’ Hij stelde dat dit ‘de grondwet van het Werk Gods’ was. Volgelingen moesten accepteren het Eigendom-Gods te zijn: ‘Daarop is alles gebaseerd, onze Liefdesaanbieding, ons meedienen, ons luisteren, ons blij, dankbaar en waarderend meewerken.’


    (...)
    Ouders erkenden dat het kind ‘Eigendom Gods’ was en dat de Apostel eigenaarsrechten over de geëigende Apostelkinderen had. Ze beloofden hun Leidsman dat ze hun pasgeborene volledig zouden onderdompelen in het apostolische leven totdat het kind achttien jaar zou zijn. Na de plechtige belofte van beide ouders betuigde de gehele gemeenschap met één mond steun en kregen de ouders hun baby terug in hun armen. (pag. 146-148)

Renske Doorenspleet: Apostelkind - In de greep van een gesloten genootschap. Uitgeverij Balans, 2020. ISBN 978 94 B638 2093 6

Door het hierboven beschreven geestelijke klimaat bij het Apostolisch Genootschap kon er in de jaren '60 iets vreselijks plaatsgrijpen:
  • Naar het oordeel van de toenmalige voorganger van de gemeente Breda van het AG, was er door mijn gedrag echter wel aanleiding om in ons gezin te grijpen. Alhoewel er de mogelijkheid voor mij bestond om te gaan wonen bij mijn inmiddels uitwonende zus, werd er op zijn initiatief anders besloten. Hij stond plotseling voor de deur en deelde mij, de kennelijk al met mijn ouders besproken beslissing, mede dat ik vanaf de volgende dag uit huis zou worden geplaatst. Ik was een jochie van 8 jaar.

    (...)
    De min of meer afgedwongen adviezen en ingrepen vanuit het apostolisch genootschap, hebben grote negatieve gevolgen gehad op het leven van mijn ouders en op mijn leven. Vanuit de visie van het AG hadden mijn ouders en ik als kind hierin immers geen enkele zeggenschap over en dat was kennelijk gebaseerd op de gedachte dat de apostel binnen het AG meende te beschikken over ‘eigendomsrechten’ over de leden. Nu mijn ouders totaal verweven waren met het AG en daardoor niet meer zelfstandig konden beslissen over de gevolgen van de hen overkomen ingrijpende gebeurtenissen, waren zij overgeleverd aan de veelal amateuristische en totaal verkeerd uitgepakte adviezen en ingrepen vanuit het AG. Ik verwijt het AG dan ook dat zij verantwoordelijkheid dragen voor deze gevolgen waardoor ik, naast de erkenning van deze desastreuze adviezen en ingrepen van het AG, gecompenseerd wil worden voor de hierdoor ontstane schade.

Bron: Levensverhaal 24 d.d. 30-05-2021, "Mijn strijd voor erkenning", https://apostelkinderen.nl/2021/05/30/2 ... erkenning/

De interventie vanuit het ApGen werd dit gezin fataal. Het kind van de rekening kreeg bij het Meldpunt nu goeddeels nul op het rekest!

"Als de theorie doorgaat voor de praktijk, wordt het een zweverige aangelegenheid!", zo schreef ik op 26 oktober 2020. Voor het ApGen had het echter niet gehoeven dat onaangename zaken worden opgerakeld want zoals apostel Wiegman het op 23 april 2020 onmiddellijk stelde, wat het verleden betreft; daaruit heeft men al lering getrokken. STOP!! Hier stuiten wij op waanzin en dat is exact waarom het bij het ApGen ontbreekt aan een helder en rustig besef van wat er valt waar te maken aan medemenselijkheid tegenover hen die in datzelfde verleden letsel met blijvende gevolgen werd toegebracht. Wie een apostolische hemel op aarde propageert, doet er verstandig aan die in de eerste plaats te realiseren voor zielen die met een urgentieverklaring daarnaartoe zouden mogen verhuizen.

Wat hebben wij van de "Liefde" begrepen als we er alleen maar dromerig en idyllisch over praten? We kunnen er beter werk van maken!

Maak het met de betrokkenen toch alsjeblieft goed en doe het níet voor de bühne. Een greintje mededogen; mag het nú iets méér zijn?

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Gebruikersavatar
TjerkB
Berichten: 2773
Lid geworden op: di 03 dec 2013, 15:28

Re: Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

Bericht door TjerkB »

@all
Samen!

Ik heb gehuild omdat jij pijn hebt,
de smart van jou is ook mijn smart
en alles waar jij over piekert
leeft elke dag ook in mijn hart.
Ik draag jouw leed of het van mij is
en twijfel als jij twijf’len zult.
De nood die jij hebt mee te dragen,
is ook de nood die mij vervult.

Ik vrees wanneer jouw hart vol vrees is.
Ik ben niet moediger dan jij,
dus je behoeft nooit ”ik” te zeggen,
zeg maar bij al je zorgen ”wij”
en wil je op mijn schouder leunen,
dan houden we elkaar wel vast,
want als we alles samen dragen,
wordt elke last een halve last.

Ik heb gebeden toen jouw bidden
niet meer zo’n innigheid bezat.
Ik zong een lied toen jij liet weten
dat jij daarvoor geen kracht meer had,
Wees nu maar stil, ik zal ook stil zijn,
gelijk de uitgetrilde snaar.
Zo wordt de klank der hoop geboren
en daarin vinden wij elkaar.


Frits Deubel

Zojuist kwam de herinnering bij mij op aan dit gedicht. Niet zomaar een herinnering want op zekere dag -ik was toen nog werkzaam op het landelijke bureau van mijn kerk- kwam Frits Deubel langs om iets af te geven. Hij vroeg: "Heb je even tijd om met mij mee te gaan naar de kerkzaal want ik heb een lied gemaakt, waarvan ik mij afvraag hoe dat gaat klinken als jij orgel speelt en ik het zing." Het was vroeg in de ochtend; ik was nog maar net op kantoor en voelde mij juist op dat moment diep ongelukkig, wat samenhing met de werksfeer. Ik vertelde er níets over aan Frits, maar door het bewuste lied gebeurde er precies wat er in het bovenstaande gedicht staat.

Hij schreef dus niet alleen mooie gedichten, maar hij handelde er ook naar - en dat laatste niet eens met voorkennis. Dankjewel, Frits!

Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Plaats reactie

Terug naar “Nieuws en andere actuele zaken”