Gerrit Sepers

[zefyr]

@TjerkB,

In aanvulling op m'n vorige bijdrage doe ik nog een duit in het zakje. Het is een boodschap vol erbarmen. Jonas en Petrus. Evenals zij zitten wij allemaal in hetzelfde schuitje. In (existentiële) nood, maar de 'KNRM' is onderweg.

https://dordrecht.oudkatholiek.nl/nieuw ... vercammen/

[TjerkB]

(...)
Het is een boodschap vol erbarmen. Jonas en Petrus. Evenals zij zitten wij allemaal in hetzelfde schuitje. In (existentiële) nood, maar de 'KNRM' is onderweg.

https://dordrecht.oudkatholiek.nl/nieuw ... vercammen/

@zefyr

Het blijft hartverwarmend bijzonder voor wie het meemaakt. Jouw handreiking leidde tot een wending waar ik nog elke dag dankbaar voor ben!

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

Terugkomend op de al veelbesproken nieuw-apostolische bestuursverklaring van 20 augustus 2021 en hoe ook Gerrit Sepers bij de kerkleiding aansluitend bot ving; in het belang van velen die daaraan nog méér ten prooi zouden kunnen vallen, hebben wij hier váák en ook nadrukkelijk gewaarschuwd voor ongerechtigheden, erop hopend dat verantwoordelijken én gedoogsteunverleners nog op andere gedachten zouden komen.

Gezien de ernst van de zaak, wilde ik per se niet toegeven aan het om­stan­der­ef­fect (d.i. het ver­schijn­sel dat hoe meer om­stan­ders er zijn bij een on­ge­luk of an­der in­ci­dent, hoe min­der de­ze ge­neigd zijn om in te grij­pen) want om welke andere reden mochten n.b. naasten (!) het ontgelden? Toch niet waarover het handelt in Openbaring 3 vers 15, "Ik weet wat u doet, hoe u niet koud bent en niet warm. Was u maar koud of warm!" ?!

Niet lauwheid zal Hij kronen, maar: getrouwheid (vgl. lied 379, NAK-gezangboek; tweede couplet). Terwijl naasten (!) in nood waren en er op dit Forum om hulp werd geroepen, werd dit uitgelegd als kritiek. Is dat niet hoogst zorgelijk? Dienaren waren op oorlogspad en niemand stopte ze! Natúúrlijk rust er op wanordelijkheden géén zegen, of is het de wereld op z'n kop en werd geloofsgehoorzaamheid gezegend met secularisatie?

In de Nieuw-Apostolische Kerk wordt veel waarde gehecht aan de volgende tekst in de Bijbel:

• En gij, kinderen van Sion! verheugt u en weest blijde in de Heere , uw God; want Hij zal u geven die Leraar ter gerechtigheid; en Hij zal u de regen doen neerdalen, de vroege regen en de spade regen in de eerste maand.
  
  Uit: Joël 2: 23 (SV1977)

Echter, in plaats van aan de werkzaamheid van de Heilige Geest ruim baan te geven, hebben "kerkvorsten" er brutaal de hand op willen leggen. Velen gaven zich over aan de verdwazing die hiervan uiteindelijk het gevolg was. Men ziet het verschil niet meer tussen een kerk en: Zíjn werk. Er is verwarring gesticht, tweespalt ontstaan, geld verkwist en er zijn levens verwoest. Zou het niet beter zijn als het daarmee nu eens ophoudt?

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Er is verwarring gesticht, tweespalt ontstaan, geld verkwist en er zijn levens verwoest. Zou het niet beter zijn als het daarmee nu eens ophoudt?

(...)

@all

Als ik naga hoe lang al en met hoeveel inspanningen allerwegen kenbaar is gemaakt wat zielen heeft benauwd, ook helaas in "de apostolische beweging", en dat daar dan geen liefde en begrip tegenover kwamen te staan doch juist de verontwaardiging van grootwaardigheidsbekleders; waarvandaan komt dan uiteindelijk onze hulp? Duidelijk niet vanuit de ommuurde vestingplaatsen van zulke gezaghebbende hooggeplaatsten. Met krachttermen gaf men zich uit voor Godsgezant, dienaar, zegenaar, "Oberhirte", "geistliches Oberhaupt aller neuapostolischen Christen", "Kirchenpräsident und Stammapostel", doch blijkbaar worden anderen slechts geacht aan hun macht en ambtsinstructies onderworpen te zijn. Onze naasten en wijzelf moesten binnen de door hun gecontroleerde domeinen kennelijk alleen maar betalend in het gareel worden gehouden.

Een "geestelijk concentratiekamp" derhalve. Laat die tirannie maar een beet­je uit onze buurt blij­ven! Goddank is menigeen er al aan ontkomen.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

Ooit schreef ik hier eens dat het mij in mijn vroegere kerkgemeente één keer is overkomen dat ik desgevraagd enkele minuten spreektijd kreeg. Ik wilde het toen namelijk graag kort hebben over Romeinen 12 en 1 Korintiërs 12. Tot die tijd handelde het tijdens diensten natuurlijk altijd wel over een passage uit de Bijbel en soms werd je daardoor als het ware bij de kladden gegrepen. Wat mij op die manier raakte, was bijvoorbeeld:

• [1] Nu u door Christus zozeer bemoedigd wordt en liefdevol getroost, nu er onder u zo’n grote verbondenheid met de Geest is, zo veel hartelijk medeleven, [2] maak mij dan volmaakt gelukkig door eensgezind te zijn, één in liefde, één in streven, één van geest. [3] Handel niet uit geldingsdrang of eigenwaan, maar acht in alle nederigheid de ander belangrijker dan uzelf. [4] Heb niet alleen uw eigen belangen voor ogen, maar ook die van de ander. [5] Laat onder u de gezindheid heersen die Christus Jezus had.
  
  
  Uit: Filippenzen 2 (NBV21)

Wat is daarvoor eerst nodig, zo vroeg ik mij af, dus voor "zo’n grote verbondenheid met de Geest" en "zo veel hartelijk medeleven". Ergens miste ik dat in onze gemeente. Dit kan vanzelf de voorspelbare doch helaas nogal cynische vraag opwerpen: wat heb je er zelf al aan gedaan? Maar van mijn kant was het gewoon een spontaan gevoel, zonder wat voor naargeestige bijbedoeling dan ook en ik wilde alleen maar graag het er een keer over hebben, liefst ongedwongen en onder elkaar. Dat kon in die tijd eigenlijk alleen maar tijdens een zgn. gemeenteavond, buiten wellicht een jaarlijkse barbecue. Hoe dan ook; pas nadat ik een met redenen omkleed schriftelijk verzoek had ingediend, mocht ik iets zeggen.

Ik realiseerde mij dat er nog veel méér nodig is om (naar Handelingen 2: 42) met elkaar de onderlinge gemeenschap te onderhouden en samen het brood te breken. Hoe is het immers in een gezin als je de hemel mag prijzen bij de geboorte van een kind? Ademt het wel, kan het voeding tot zich nemen, kan het horen, kan het zien en voelen? Wanneer je dan later aan tafel zit, en je mag je zelfs geregeld verheugen in elkaars aanwezigheid en over elkaars gezondheid; mogen de kinderen dan niks zeggen? Moeten ze alleen maar gehoorzaam zijn? Niet van míjn Vader!

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 06-09-2023, 13:00 uur]


@all

Gerrit Sepers werd opgevolgd door Peter Klene die in januari 2024 naar verwachting wordt opgevolgd door de Duitssprekende Stefan Pöschel. Zoals elders voor tallozen een "Versöhnung im Herzen" uitbleef, gloort er m.i. evenmin hoop voor wie in óns land stukliep op machtsmisbruik. Overigens is dat natuurlijk allerminst een aandachtspunt voor één enkele hooggeplaatste. Juist ook de districtsvoorgangers laten het afweten.

In eerste instantie bestond het bericht wat ik nu schrijf uit twee regels. Hierna voegde ik nog één regel eraan toe, over de districtsvoorgangers. Hoewel dezen ook op het zakelijke vlak een verantwoordelijke controlerende taak hebben, bleef het vanzelf niet onopgemerkt dat hieraan in beslissende situaties amper een serieuze invulling wordt gegeven. Eén van de betrokkenen wilde daar achteraf wel over kwijt dat de gebroeders K. doorgaans de scepter zwaaiden en dat anderen er in de besluitvorming niet of nauwelijks aan te pas kwamen. Maar niemand sloeg alarm! Dat had ook weinig uitgericht want dan lag je er als "bijdehandje" vast snel uit. Echter, ook op het geestelijke vlak lieten de betrokkenen over zich heen walsen en dat heb ik altijd nog vele malen kwalijker gevonden want hoezo valt er namens de Allerhoogste met zielzorg te marchanderen? Ik kan er nog steeds niet over uit want de ambtsbroeders in kwestie zagen Christus niet staan doch in hun kerk uitsluitend de hoogsten in rang.

Groet,
TjerkB

[zefyr]

@TjerkB,

Je schreef:

"Gerrit Sepers werd opgevolgd door Peter Klene die in januari 2024 naar verwachting wordt opgevolgd door de Duitssprekende Stefan Pöschel."

Ik heb begrepen, dat districtsapostelhelper Stefan Pöschel inmiddels Nederlands leert respectievelijk heeft geleerd. De krimp van de NAK NL zal zeer waarschijnlijk doorzetten (voorspellen is lastig, zeker als het om de toekomst gaat). De NAK NL stevent af op om een omvang van de Gemeente van Apostolische Christenen in haar hoogtijdagen (zestiger/zeventiger jaren van de vorige eeuw). De NAK NL zal waarschijnlijk omstreeks 2030 hooguit twee á drie dozijn gemeenten tellen. Saneren, reorganiseren et cetera blijft schering en inslag. Revitalisering en een jaarlijkse Inspiratiedag ten spijt zullen dit niet kunnen keren.

https://www.nak-nl.org/db/7988036/Agenda/Inspiratiedag

[TjerkB]

(...)
Je schreef:

"Gerrit Sepers werd opgevolgd door Peter Klene die in januari 2024 naar verwachting wordt opgevolgd door de Duitssprekende Stefan Pöschel."

Ik heb begrepen, dat districtsapostelhelper Stefan Pöschel inmiddels Nederlands leert respectievelijk heeft geleerd.

(...)

@zefyr

Als in dit geval de in het verleden behaalde resultaten dan maar geen garantie bieden voor de toekomst, was mijn eerste willekeurige gedachte:

[Düsseldorf; tweede vervolg]

(...)
In de garderobe groetten enkele ouderen elkaar allervriendelijkst. Mij werd de hand geschud door een oudere broeder; een dienaar in ruste, dacht ik meteen. Hoe zou diens reactie zijn, zo vroeg ik mij af, als hij wist dat ik de Nieuw-Apostolische Kerk had verlaten. Hij zou mij vast niet kunnen geloven als ik een paar omstandigheden noemde waaronder dat langzaamaan onafwendbaar was geworden. Hij zou mij misschien wel herinneren aan de uitspraak van stamapostel Streckeisen: "Nachfolge bis zuletzt. Alles andere ist Leerlauf". Wij liepen een trap op want de kerkzaal in het gebouw was een verdieping hoger. Twee broeders-dienaren bij de deur naar de kerkzaal begroetten ons. Opmerkelijk dat wij zelfs helemaal uit Nederland waren gekomen! "Onze Districtsapostel leert op het ogenblik Nederlands", zo vertelde één van beiden, "want wanneer D.Ap. De Bruijn in 2011 met ambtsrust gaat, zal de gebiedskerk Nederland onder Nordrhein-Westfalen vallen. Dus zodoende." "Ach so", antwoordden wij, verrast. Daarvan was op dat moment in Nederland nog niets (officieel) bekend! Wijzelf hadden al wel zo'n vermoeden, maar nu kenden wij tenminste ook de feiten. In de kerkzaal was er nog volop ruimte om een plek te zoeken. Ongeveer 10 anderen hadden al plaatsgenomen. Een broeder was bezig om een beamer voor gebruik gereed te maken. Na ons kwamen er nog tien tot vijftien anderen binnen. Hierna liep de broeder naar voren met wie wij eerder spraken, een districtsevangelist. Wij hadden diens visitekaartje ook gekregen. Hij verontschuldigde zich bij de aanwezigen voor de afwezigheid van de districtsoudste die graag had willen komen doch nu verhinderd was vanwege bezoek uit Amerika. Ook verontschuldigde hij zich voor afwezigheid van de jeugd. Voor de gemeenschap hadden zij al eens een presentatie gegeven over de Europese Jeugddag 2009. Velen van hen hadden vanzelf een bijbaantje op de zaterdag en daarom waren zij nu niet opnieuw gevraagd om te komen. Verder verontschuldigde de districtsevangelist zich voor de afwezigheid van broeders en zusters uit de gemeenschap, doch velen van hen hadden de film al gezien en anderen zagen die wellicht uitgerekend aan het begin van deze middag thuis op de regionale TV-zender. Driemaal namelijk zou de film over de Europese Jeugddag 2009 op die manier worden uitgezonden. Vanuit de media was de belangstelling groot geweest, zo begrepen wij. Intussen drong het tot mij door waarom de beamer die ik zag klaar stond.

Na een kort aanvangsgebed waarin God werd gevraagd ervoor te zorgen dat de techniek ons deze middag niet in de steek zou laten, kregen wij de film te zien die er was gemaakt van de Europese Jeugddag 2009.

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "03 feb 2011, 12:28", in de thread "Elders gelezen... "

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@zefyr
@all

Er zal vast wel over zijn nagedacht wat aanstonds kan helpen om de hoof­den en har­ten te win­nen als iemand uit het buitenland leiding geeft. Wat voor mijzelf onvergetelijk blijft, is trouwens, dat districtsapostel Siegfried Karnick (Sachsen-Anhalt ) in ons land te gast zou zijn bij een jeugddag en dat hij speciaal daarvoor Nederlands had geleerd. Hij sprak het vloeiend! Dat kwam hartverwarmend over en zo was hij ook echt. Ooit waren mijn collega's en ik in Magdeburg, waar hij op de "Kirchenverwaltung" met ongekend respect zijn medewerkers aan ons voorstelde. Ik realiseerde mij op dat moment dat wij door onze eigen leidinggevende, Gijsbert Pos, nog nóóit op zo'n manier met respect waren bejegend. Uit eigen ervaring wéét ik hoe belangrijk het is dat ook in kerkelijk verband er aandacht voor is, dat er vruchtbaar kan worden samengewerkt. Overigens... mag het op dit punt duidelijk zijn, dat het funest kan uitpakken als de zakelijke bedrijfsvoering níet geheel losstaat van zielzorg?

Want: zielzorg - is dat niet de liefdevolle zorg die erop is gericht dat middenin de gemeenschap allen zich veilig mogen weten in Jezus' armen? Zelfs dát bleek al niet voor zichzelf te spreken:

(...)
Ik ken de Nieuw-Apostolische Kerk doordat ik er van kindsbeen af in ben opgegroeid. Zo'n vijftig jaar lang nam ik aan het gemeenteleven actief deel. Met hart en ziel voelde ik mij op de kerkvloer verbonden met mijn geloofsgenoten. In toenemende mate echter ontstond er voor mij ook verwarring want zo werd er vrijwel geen onderscheid gemaakt tussen hoofdzaken en bijzaken. Alles leek gedurig evenveel gewicht in de schaal te moeten leggen. Dat begreep ik niet - toen ik een jaar of vijftien, zestien was. Desondanks viel er niet te tornen aan opvattingen van kerkelijke ambtsdragers, de "zegenaars", hoewel ik mij oprecht afvroeg of ik niet geregeld van hun kant verplicht werd opgezadeld met ongerijmdheden. Maar wie ergens kritisch op doorvroeg, laadde al gauw kwalijk de verdenking op zich een ongelovige Thomas te zijn. Ook ik zou "in stilheid en vertrouwen" mijn weg moeten gaan, zoals het (nieuw-apostolische) kinderen van God betaamt - aan "de hand van leiding", gegeven in "onze dierbare stamapostel", enzovoort. Nauwelijks enig onderscheid dus tussen hoofdzaken en bijzaken; des te meer kwam het er "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" op aan om juist wel onderscheid te maken in belangrijkheid tussen hogere en lagere dienaren; boven alle "rang- en standlozen". De "hoogste" "dienaren" claimden voor zichzelf het meeste aanzien. Ik begon ervan te walgen naarmate ik steeds vaker tot het inzicht kwam hoezeer sommigen overduidelijk misbruik maakten van een hoge(re) positie op de "ambtsladder". Terwijl ongelijkheid onder kinderen van één Vader niets van doen kan hebben met het Evangelie van Jezus Christus, was dat in de kerk die ik verliet een verboden onderwerp en misstanden werden uit alle macht afgedekt. Gaandeweg leverde dit voor mij zo'n dwaze opeenstapeling op van tegenstrijdigheden, dat het voor mij vaststond dat de kerkleiding lelijk aan de haal was gegaan met het Evangelie van Jezus Christus. Daarom wierp ik de mij aangeprate ideologie vanuit het ziekmakende (!) nieuw-apostolische gedachtengoed vastberaden van mij af.

(...)


Uit: Bericht op "zo 01 nov 2015, 16:52", in de thread "De Woensdagavond dienst blijft"

Om redenen van het bovenstaande viel het mij tegen dat stamapostel Wilhelm Leber, toen deze stamapostel Richard Fehr was opgevolgd, geen enkel accent verlegde waardoor na allerhande turbulentie in zijn kerk de hoofdzaak voluit de hoofdzaak had mogen worden. Welke hoofdzaak? Welnu, daarover schreef ik in december 2010 het volgende:

(...)
Jezus' opdracht "Weid Mijn lammeren (...), hoed Mijn schapen" werd overruled door de ingehamerde noodzaak tot het opblikken naar zegenaars. Onder zegenaars worden de broeders verstaan met een geestelijke bediening. Hoe "hoger" een dienaar is, des te meer hoogachting zou men aan deze verschuldigd zijn. Wie zich daarbij tegendraads opstelt, wordt rechts- en linksom te verstaan gegeven dat dan men voor zichzelf "de zegensweg" blokkeert. Sterker nog: je ligt eruit. Door de geneigdheid hoog op te zien naar hogere dienaren, kwam ook veel ellende ter afhandeling bij dezen terecht, en wel in een overdosis. Dit veroorzaakte bij hogere dienaren weerzin tegen vermeende dwarsliggers. "Lagere dienaren" zien voor zichzelf eerder een rol weggelegd om "zegenaars" te steunen dan de aan hun zorgen toevertrouwde zielen in de gemeenschap. Behoeft het een uitgebreid betoog dat men zo compleet de verkeerde kant op steunt?! Is het verwonderlijk dat zielen op een gegeven moment zijn moegestreden om te bereiken dat men voor vol wordt aangezien?

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "17 dec 2010, 15:52", in de thread "(7) Het omslagpunt ligt bij de districtsvoorgangers!"

Hoe Stefan Pöschel verwacht God te kunnen dienen in de Nieuw-Apostolische Kerk, weet ik niet, maar wie aan de Zijnen komt, komt aan Hem.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 15-10-2023, 20:00 uur]

(...)
Hoe Stefan Pöschel verwacht God te kunnen dienen in de Nieuw-Apostolische Kerk, weet ik niet, maar wie aan de Zijnen komt, komt aan Hem.

(...)

@all

Het is maar één enkele passage in de Bijbel en wij kennen deze vermoedelijk ook allemaal (!), maar hebben wij wat er stáát al eens meegemaakt?

• De zorg om wat verloren is
  [1] Alle tollenaars en zondaars kwamen Hem opzoeken om naar Hem te luisteren. [2] Maar zowel de farizeeën als de schriftgeleerden zeiden morrend tegen elkaar: ‘Die man ontvangt zondaars en eet met hen.’ [3] Jezus vertelde hun toen deze gelijkenis: [4] ‘Als iemand van u honderd schapen heeft waarvan er één verloren is geraakt, laat hij dan niet de negenennegentig andere in de woestijn achter om naar het verdwaalde dier op zoek te gaan tot hij het gevonden heeft? [5] En als hij het gevonden heeft, legt hij het vol vreugde op zijn schouders [6] en gaat hij naar huis. Daar roept hij zijn vrienden en buren bijeen en zegt tegen hen: “Deel in mijn vreugde, want ik heb het schaap gevonden dat verdwaald was.” [7] Ik zeg u: zo zal er in de hemel meer vreugde zijn over één zondaar die tot inkeer komt dan over negenennegentig rechtvaardigen die geen inkeer nodig hebben.
  
  Uit: Lukas 15 (NBV21)

Denk je dit toch eens in! Wie luisterden er naar Jezus? Dat waren werkelijk velen, doch enkelen dachten: hier moeten wij tóch iets van zeggen! "Meester, dit gaat te ver! Als u zo doorgaat, wordt onze tomeloze inzet voor uw zaak nog bezoedeld door uw doorgeschoten goedertierenheid." Of zo. Maar ook toen al reikte Gods genade véél verder dan wat er nu en dan hoekig wordt geopperd vanuit een beperkt menselijk denkraam:

• [12] Laat daarom iedereen die denkt dat hij stevig overeind staat, oppassen dat hij niet valt. [13] U hebt geen beproevingen te doorstaan die niet voor mensen te dragen zijn. God is trouw en zal niet toestaan dat u boven uw krachten wordt beproefd: Hij geeft u mét de beproeving ook de uitweg, zodat u haar kunt doorstaan.
  [14] Om deze reden moet u, geliefde broeders en zusters, u verre houden van afgodendienst. [15] Ik spreek tot verstandige mensen, dus u kunt wat ik nu zeg naar waarde schatten.
  
  Uit: 1 Korintiërs 10 (NBV21)

Zo'n 50 jaar was ik ingeschreven in het -door mensen die meenden dat ze overal over gingen- aangelegde kerkregister. Ja, tot aan die "uitweg".

In mijn vroegere thuisgemeente diende ooit apostel Arie Boer mee tijdens een zondagochtenddienst. Ik was nog maar een kind. Hij vertelde vaak ver weg te zijn van huis en daardoor onderweg geregeld ergens te moeten overnachten. In een hotel was hij aan het ontbijt met iemand in gesprek geraakt; iemand ook die werkzaam was voor een kerk. Dat was natuurlijk frappant. "Ook ik ben nu onderweg voor mijn kerk", had apostel Boer toen gezegd. "Mag ik vragen waar ú dan heeft gestudeerd?", had de betrokkene geantwoord. Hierna had de apostel verteld wat hem in zijn leven had gevormd. Waaronder een geleden schipbreuk, zo herinner ik mij. (...) Laten wij elkaar in Zijn werk maar de ruimte geven!

Sinds Gerrit Sepers, na diens afscheid als kerkelijk ambtsdrager in actieve dienst, een nieuw interview gaf in het dagblad Trouw (in 2005, meen ik), heb ook ik maar geregeld vrijuit gesproken en ronduit gezegd wat ik dacht. "Nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" is zoiets vanzelf volslagen ongepast want daar praat je sowieso al niet voor je beurt. Maar als je níemand bent, zoals ikzelf -zonder rang of stand- ook werd geacht níemand te zijn, gaat heus elke beurt aan je voorbij. Ik had helemaal niet door dat dit vooral samenhing met allerhande narigheid. Intussen weet ik dat het écht klopt, dat "zegenaars", zich bedienend van de meest bizarre machinaties, velen in de kerk hebben: weggetreiterd.

Zoals het kinderen niet aan wil als ouders NIET het beste met ze voorhebben, gaven gelovigen zich vol vertrouwen over aan hun "zegenaars". Echter, is een zegenaar niet iemand door wie je bént gezegend? Toch niet daarentegen iemand die alleen maar voorgeeft je ooit te zegenen? In de Nieuw-Apostolische Kerk raakte onverhoopt het hek van de dam en gaven veel te veel "dienaren" niet leiding maar bezorgden zij ons: lijden. Met minachting kijkt men neer op zielen die het naar buiten toe uitschreeuwden van de pijn. Daar hadden ze in de verste verte geen boodschap aan. In klein co­mi­té werden ze het er bijvoorbeeld zelfs vlot over eens dat er op Bauke Moesker dreigend een advocaat kon worden afgestuurd.

Men spreekt zichzelf van alle zonden vrij. Ik kan het wel dromen hoe feestelijk aan de ene betrokkene na de andere "ambtsrust" wordt verleend.

Groet,
TjerkB


P.S.
Wat nog bij mij opkwam, is het onderstaande:

(...)
Het door een kerkbestuur verkozen charmeoffensief in een reclamecampagne bergt echter het risico in zich dat aangesloten leden zich onbewust afficheren met een gedroomde realiteit en dat men daardoor na verloop van tijd zich er helemaal geen rekenschap meer van geeft, dat het er op de kerkvloer heus anders aan toegaat. Als de theorie doorgaat voor de praktijk, wordt het een zweverige aangelegenheid!

(...)


Uit: Bericht op "ma 26 okt 2020, 14:05", in de thread "Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)"

Weliswaar had dit betrekking op wat er bij het Apostolisch Genootschap opeens aan het licht kwam door het spraakmakende boek 'Apostelkind', maar in de Nieuw-Apostolische Kerk gebeurt hetzelfde want, overweldigd door alle mooie woorden, houdt men de mooie daden al voor gezien.


N.B.

(...)
Over (eeuwigdurende) kritiek gesproken; in 1999 verscheen er een boekwerkje dat op de omslag over de auteur het volgende vermeldt:

• Van rooms-katholiek priester, via orthodox-protestants bestrijder van de rooms-katholieke kerk, naar een herkregen mildheid en de ervaring van diepe eenheid: dominee Herman Hegger maakte een opmerkelijke ontwikkeling door en schreef een even opmerkelijk boek. Hij streeft ernaar dat het bittere polemiseren van christenen zal plaatsmaken voor een verrijkend gesprek met elkaar. Bij Christus is alles mogelijk, gelooft de auteur. Laten we dus in liefde luisteren naar de levende Christus en via Hem naar elkaar.

Bron: "Eén in de levende Christus", ISBN 90 435 0125 5 | NUGI 636

Ik kocht het achteraf antiquarisch na een radio-interview met deze auteur, dat destijds op de website van de EO zó was aangekondigd:

• 17 jul 2004 12:02 uur, 747 AM
  
  
  'Verlangen naar de komende heerlijkheid'
  Dominee H. Hegger heeft de leeftijd van 88 jaar bereikt. Hij heeft geleerd hoe je moet geloven, hoe je stil moet zijn voor God. Hij ziet uit naar wat er nog komt voor hem. Tot die tijd wordt hij niet moe meeslepend te getuigen van zijn geloof. Stamelend en zoekend naar woorden wil hij doorgeven hoe hij gegrepen is door Jezus.
  
  Het protestantisme noemt hij een 'praatcultuur'. ,,In een dienst is er maar één man voortdurend aan het woord. Hij praat maar en hij praat maar. Voor een dienst begint is de kerk rumoerig, er is geen stilte. Maar als je op het punt staat om God te gaan ontmoeten, dan moet je je daar toch op voorbereiden? De stilte is van wezenlijk belang.’’
  
  ,,Denk maar aan de psalmen waarin wordt gebeden: ‘Mijn ziel, wees stil voor God. We moeten leren stil te zijn voor God. Jezus gaf het voorbeeld en zei: ‘Wacht maar in Jeruzalem. Ga er niet op uit’. Wij zouden zeggen: ‘De wereld is in nood. Ga erop uit’. Jezus zegt: ‘Wacht, totdat de Geest over jullie komt. Dat wachten, dat verwachten kennen wij te weinig, omdat we vaak zelf aan het woord zijn. Om God te laten spreken, laat Hij maar spreken, diep in je. Zijn spreken is niet in de storm en in het vuur, maar in het suizen van de zachte stilte. Daar hoor je de stem van God. Zijn stem is anders dan die van mensen: Zijn stem dringt door tot in het diepst van ons leven. Je moet er stil en ontvankelijk voor zijn. Als je wacht tot de Geest komt, dan voltrekt zich het wonder. Dan word je een ander mens, bruikbaar voor God. Zonder de Geest kun je niet, Hij geeft je kracht. Sinds Pinksteren gaat het als een storm over de wereld. Meeslependheid betekent niets: het Woord en de Geest doen het. Je moet je hart en je geest ervoor open stellen, leeg van jezelf. ‘Here, vervul mij’. Als je zo in ootmoed bidt, dan vervult Hij je.’’
  
  De oude predikant ziet geen bijzondere moeilijkheden in zijn hoge leeftijd. Hij gelooft vast in het grote wonder van de opstanding aan de andere kant van de doodsgrens. Intens ziet hij uit naar dat moment. Hegger en zijn vrouw hebben een dochter verloren. Tot zijn verbazing heeft Hegger geen opstand tegen God gekend, wel heeft hij de intens diepe liefde voor zijn kind gevoeld. Het kind had een bijzondere naam.
  
  ,,Jezus zegt: Wat wil je? Ik bied je het water des levens: alle vreugde die je maar kunt denken,’’ vertelt Hegger. ,,Kom bij Mij. Maar je moet het wel willen. Die keuze moet je echt maken. Maar ik mag rusten in Hem, Hij zorgt voor mij.’’
  
  
  [Oorspronkelijke bron: http://www.eo.nl/portals/programs/episo ... de=4807577]

Het interview vond ik ronduit hartverwarmend. Hoe keek ds. Hegger in 1999, op zijn 83e, als ervaringsdeskundige aan tegen "het bittere polemiseren", wilde ik vandaag nog eens weten want: hoe voorkomen wij (eeuwig) langs elkaar heen te denken en te schrijven? De auteur koos voor een inleiding van meer dan tien bladzijden. De twee onderstaande passages daarin raakten mij in het bijzonder:

Open voor opbouwende kritiek
Wij willen dus ook graag dienstbaar zijn. Wij zijn ons echter bewust van onze beperktheid. Daarom zijn we blij met eventuele opbouwende kritiek van andere gelovigen die eveneens dienstbaar willen zijn. We zullen die graag verwerken in een eventuele tweede druk van dit boek.
Onze grondhouding is: 'Wie een oor heeft, die hore wat de Geest tot de gemeenten zegt,' (Openb. 2 en 3) En dat betekent tegelijk een luisterende houding naar 'allen die onze Here Jezus Christus onvergankelijk liefhebben' (Ef. 6: 24) Daaruit volgt de bereidheid om onze tekst te wijzigen, wanneer mede-kinderen van God aantonen dat de Schrift het anders leert. (...)

Wij moeten door u aangevuld worden
Dat wij met de mogelijkheid van nodige correctie en aanvulling rekening houden, heeft, behalve het besef van onze eigen (zondige) beperktheid, ook nog een andere reden. Het is de bedoeling van Christus dat wij de volle rijkdom van Zijn liefde slechts leren kennen langs de weg van de beoefening van de gemeenschap met alle gelovigen (Ef. 3: 18). Wij mogen ons dus nooit afsluiten tegenover andere christenen, want dan verarmen wij onszelf. De Geest wil dat we via elkaar telkens nieuwe flonkeringen in de diamant van Gods Woord ontdekken. Niemand kan en mag de Heilige Geest als een privé-bezit beschouwen. (...)

Wisselwerking derhalve - géén eenrichtingverkeer.

(...)


Uit: Bericht op "za 30 okt 2021, 23:52", in de thread "Kan het niet eens ophouden met die eeuwigdurende kritiek?"