[Bijgewerkt: 01-06-2021, 16:15 uur]
@all
Anno 1976:
"Men mag aanbieden wat men aan capaciteiten heeft, mits het Werk ermee gediend en... niemand erdoor bezeerd wordt."
Spijtig genoeg gebeurde bij het ApGen niet zelden juist het tegenovergestelde. Daarover schreef iemand op 22 april 2020 het volgende:
"In ieder geval tot in de jaren 90 werd je monddood gemaakt als je anders dacht dan de apostel, en aan de kant gezet, genegeerd, maar ook belachelijk gemaakt. Er was maar één weg: die van de apostel. Als je dat niet zag, dan zag je het fout."
Ik haalde dit aan in mijn forumbijdrage van "
za 24 okt 2020, 10:37", alsmede:
TjerkB schreef: ↑za 24 okt 2020, 10:37(...)
Ik vrees dat ook voor de naaste medewerkers van Bert Wiegman geldt: je staat aan de kant van degene door wie je onderhouden wordt c.q. aan de kant van degene aan wie je onnadenkend je hoogst persoonlijke morele kompas uit handen hebt gegeven. Dat is foute boel.
(...)
Het is precies dit venijn wat volgens mij verklaart waarom naderhand de landelijke woordvoerder
alternatieve feiten aandroeg voor
een artikel in het Witte Weekblad. Dit in combinatie met het onlangs aangestipte fenomeen "
strategische onwetendheid" maakt, dat het fraaiklinkende maar betekenisloze volzinnen zijn als apostel Wiegman quasi-spontaan uitpakt met tenenkrommende "tearjerkers" als...
We hebben geleerd…
en we moeten blijven leren hoe we onze organisatie op zo’n wijze ontwikkelen…
dat deze past bij onze doelstellingen:
Waarden als compassie, duurzaamheid en solidariteit…
toevoegen aan de samenleving en elkaar daartoe inspireren.
Het zijn geharnaste monologen, maar hoe laten deze zich doorbreken? De
Meldpuntregeling waarmee bij het ApGen de bestuursleden zich tot overmaat van ramp snood indekten tegen hulpvragen (!) van naasten die zich beschadigd weten, sprak eenvoudig boekdelen.
Het lijkt wel of men, vechtend met de moed der wanhoop, façaden optrekt. Bang voor zelfreflectie en een smet op een lustrumviering. Zo kon het in de Nieuw-Apostolische Kerk vorig jaar ook niet uitblijven dat men de 60e sterfdag herdacht van
stamapostel J.G. Bischoff. Nog geen slachtoffer van diens dwingelandij werd gerehabiliteerd, maar de nagedachtenis van deze machtsfiguur wordt geëerbiedigd.
Ik onderschrijf het door anderen al uitgesproken bange vermoeden dat in beide gevallen velen ten prooi vielen aan een
massapsychose. Het door Lambertus Slok gepropageerde "gedachtegoed" heeft bij het Apostolisch Genootschap menigeen onbewust doen
verdwazen. In omzichtige bewoordingen trachten bewonderaars nu recht te praten wat krom is en van "liefdesaanbiedingen" koopt men aanzien. Hierin slaagt men tot op heden summa cum laude. Met nog een indrukwekkend kerkelijk kapitaal achter de hand, net als overigens bij de internationale Nieuw-Apostolische Kerk, valt zo naar alle waarschijnlijkheid nog jarenlang de schijn van heiligheid op te houden.
Om redenen van het bovenstaande breng ik -hopelijk niet ten overvloede- nogmaals het volgende in herinnering:
De bedoelde Meldpuntregeling is met name beklemmend omdat de commissie die er uitvoering aan moet geven, nauwelijks armslag kreeg om in het belang van de rechthebbenden toe te werken naar een bevredigende vorm van compensatie voor het onbeschrijfelijke leed wat de betrokkenen werkelijk is aangedaan. Het is mij een raadsel waarom met name mr. Wolfsen en mr. Heijst, die dit duivelse dilemma m.i. in een oogopslag aan de regeling hadden kunnen aflezen, desondanks hebben geriskeerd dat slachtoffers op die manier ten prooi zouden vallen aan wat in de personenschadewereld "secundair victimisme" wordt genoemd: je bent al slachtoffer van een noodlottige gebeurtenis maar vervolgens word je óók nog eens het slachtoffer van de ziekmakende nasleep ervan. Hoe hebben deze deskundigen zich toch zó makkelijk voor het karretje van het in deze samenhang o zo partijdige ApGen-bestuur laten spannen? Ook door
de meest recente uiteenzettingen van Robin Brouwer weten wij immers dat men bij het Apostolisch Genootschap van binnenuit nog helemáál niet goed genoeg onder ogen weet en waagt te zien welke psychologische mechanismen op de kerkvloer (!) bij velen een ongecompliceerde persoonlijkheidsontwikkeling dramatisch in de weg hebben gestaan. En welke tenhemelschreiende toestanden dat over sommige slachtoffers heeft afgeroepen. Als damagecontrol al vooropstaat bij de thans verantwoordelijke bestuurders, moeten hun inspanningen in de allereerste plaats erop zijn gericht dat bij de slachtoffers de schade niet toeneemt. Juist dát siert het bestuur van een algemeen nut beogende instelling (ANBI):
TjerkB schreef: ↑zo 12 apr 2020, 15:32(...)
Wie het strakke keurslijf van regels en aangeleerde normen niet paste, werd door "oom Apostel" geschoffeerd en heengezonden. Alles onder het mom van
dé Liefde (met een hoofdletter).
(...)
Zouden degenen die i.c. met vereende krachten en masse vanuit het Apostolisch Genootschap werden opgeofferd of zijn geveld door emotioneel misbruik en de ideologische ratrace niet hebben doorstaan, niet veeleer gebaat zijn met schulddelging en professionele slachtofferhulp dan met vage gesprekken (met een vertrouwenspersoon) in combinatie met de m.i. ondoordachte oproep tot vergeving?
(...)
Wie in de plaatsen van samenkomst nog altijd actief deelneemt aan de activiteiten, baalt er misschien wel verschrikkelijk van dat het Apostolisch Genootschap door de buitenwacht nu al langer dan een jaar telkens opnieuw in een minder fraai daglicht wordt geplaatst. Plastisch beschouwd: hoe fijn is dat? Níet fijn! Of het echt een geruststelling is, weet ik niet, maar: ik kan dat heus wel invoelen. In de Nieuw-Apostolische Kerk raakte het mijzelf óók als ogenschijnlijk derden lichtvaardig oordeelden. Bovendien was mij als catechisant voorgehouden:
"Jullie beseffen wat wíj mogen bezitten, maar anderen beseffen niet wat zíj missen." Dus: waarom puur dat pessimisme? Zeker als jezelf part noch deel aan iets hebt. En méér wellicht nog als het erop lijkt dat de kritiek door de actualiteit al achterhaald is.
Sinds ik in de jaren '90 kennisnam van de kritiek waarmee de nieuw-apostolische kerkleiding toen in het publieke domein ongezouten de waarheid werd gezegd, heeft het nog ruim 10 jaar geduurd voordat het tot mij doordrong dat er in mijn kerk echt iets goed fout zat; ondanks allerhande initiatieven waarmee er al werd toegewerkt naar openheid, maatschappelijke relevantie, transparantie, enzovoort. Als ik daarop terugkijk, kan ik er spijtig genoeg niet omheen dat ik destijds de clou niet snapte. Wat niet goed was betrof andere zaken! Enerzijds speelden bij de kerkleiding misplaatste pretenties, maar het ergste was dat de bestuurders er dubbele agenda's op nahielden. Ze grossierden in mooie woorden, ze benoemden vrienden in spilfuncties, dekten elkaars fouten toe en ze maakten overal goede sier.
Zoiets zie je pas als je de tijd neemt dat heel aandachtig te bekijken. Terwijl "de onwetenden" in wat voor hen "het Werk Gods" inhield, constant met "offers van tijd en van geld" loyaal over de brug kwamen en alles deden om "hogere verantwoordelijke leidinggevenden" te "ondersteunen", werd er op het hoogste niveau in de organisatie heel geraffineerd stiekem vals gespeeld. In binnen- en buitenland. Al vanuit een ver verleden hadden de boosdoeners een soort van tweede natuur ontwikkeld die gaandeweg geheel vergroeid was met hun persoonlijkheid. Moeiteloos schakelden ze met twee of meer gezichten tussen werelden van verschil, afhankelijk van elke situatie. Het werden slangen in (zwarte) pakken; kwelgeesten voor zielen die onraad proefden en vragen stelden. Die werden dus "kaltgestellt".
Terugkomend op het Apostolisch Genootschap. Wat kan er in 's hemelsnaam op tegen zijn om recht te doen aan -let wel- slachtoffers?
Helaas wringt op het ogenblik juist daar de schoen. Met opzet hield ik mij vorig jaar op de vlakte toen er naar aanleiding van het boek van Renske Doorenspleet ook wel reacties naar buiten kwamen van ApGen-prominenten. Sommigen begrepen wel dat erkenning van het leed voor slachtoffers cruciaal is in het licht van hun traumaverwerking. Dus ApGen-bestuur, het kan amper moeite kosten om daar liefst een beetje snel een serieuze tekst aan te wijden. Aldus geschiedde. Maar ja, allengs zwol onder de bedrijven door de kritiek alom aan. Aan de inmiddels gecommuniceerde mooie woorden ontbraken nog de bijbehorende mooie daden. De tijdsdruk nam voelbaar toe, net als waarschijnlijk intern de irritatie over allerwegen vernietigende oordelen. Een ongelukkig gesternte voor een meldpuntregeling...
Ik vind dat er een gigantische kans (die er wel degelijk nog is) wordt gemist indien de voorliggende regeling niet snel wordt aangepast.
Hoe dan? (...) Laat ik eerst dít zeggen: de uiteenzettingen van Robin Brouwer illustreren een zorgelijke besluiteloosheid bij het ApGen. De geleerden zijn het er zeker niet over eens hoe de organisatie midden in de vaart der volken alsnog hoog kan worden opgestoten - conform de aloude ambitie van Lambertus Slok. Het draagvlak daarvoor lijkt het ApGen te zijn ontvallen. Wat nú met de ultieme
Liefde? (...) Zullen wij er niet omheen draaien? De zuiverheid van wat in het verleden mocht doorgaan voor
Liefde was niet optimaal. Verre van. Liefde bij het ApGen was namelijk ál te zeer aan voorwaarden gebonden; aan "liefdesaanbiedingen", om maar één voorbeeld te noemen. Het gekunstelde verstikkende klimaat wat er ontstond en waarin de een zich staande hield maar de ander niet, moet worden gelucht!
Heb je geld, dan doe je wonderen, zo wordt gezegd. Wij zagen het bij de leerstoel, het jubileumjaarboek en de -gekochte- dissertatie. Het is maar net waar de prioriteiten liggen. Bij de high society, bij andere reclamestunts en last but not least bij een paar slachtoffers? Hoe geloofwaardig wil je zijn? De crux is spijtig genoeg dat Lambertus Slok ongestraft bij anderen afdwong wat hijzelf niet waarmaakte. Degenen die daardoor het kind van de rekening werden, kloppen nu aan! Is er in de oude herberg inmiddels plaats voor gerechtigheid? Of handelt men nog altijd alleen uit berekening? Dus: kunnen wij nog wat met die man of die vrouw in "ons Werk" en zo ja, wat hebben wij daar dan voor over? Of: wat brengt het onszelf als we het goed maken met deze of gene? Mijn advies in dezen: make love - not war.
Groet,
TjerkB