Profeet Rinus

[Amversace]

(zelfbenoemd?) Profeet Rinus van www.debeloofdeschepping.nl is een (ex)broeder uit de NAK. Komt uit Ede, en is via Eindhoven en Venlo naar Nijmegen verhuisd waar hij Diaken werd. Een aantal weken/ maanden daarna is pas opgevallen dat wij wat radicale ideeen had en is hem gevraagd zijn ambt neer te leggen en heeft hij zich (al dan niet definitief?) uitgeschreven uit de NAK.

[TjerkB]

(zelfbenoemd?) Profeet Rinus van www.debeloofdeschepping.nl is een (ex)broeder uit de NAK. Komt uit Ede, en is via Eindhoven en Venlo naar Nijmegen verhuisd waar hij Diaken werd. Een aantal weken/ maanden daarna is pas opgevallen dat wij wat radicale ideeen had en is hem gevraagd zijn ambt neer te leggen en heeft hij zich (al dan niet definitief?) uitgeschreven uit de NAK.

@Amversace
@all

Bijzonder, maar wat ook een eeuwigdurend strijdgewoel:

• ... Er stierven meer soldaten door die hagelstenen dan door de zwaarden van de Israëlieten. [12] Want op die dag, de dag dat de HEER de Amorieten aan Israël overleverde, had Jozua gebeden tot de HEER. In aanwezigheid van Israël sprak hij:
  ‘Zon, sta stil boven Gibeon,
  maan, blijf staan boven de vlakte van Ajjalon.’
  [13] En de zon stond stil
  en de maan bleef staan,
  tot Israël zijn vijanden had afgestraft.
  Dit staat opgetekend in het Boek van de oprechte. De zon stond een volle dag stil aan het hoogste punt van de hemel zonder zich te haasten om onder te gaan. [14] Het is voor noch na die dag ooit voorgekomen dat de HEER op die manier gehoor gaf aan het gebed van een mens...
  
  Uit: Jozua 10 (NBV21)

Verder kwam Psalm 146 bij mij op, en ik dacht aan het volgende:

• [1] Hij vertelde hun een gelijkenis over de noodzaak om altijd te bidden en niet op te geven: [2] ‘Er was eens een rechter in een stad die voor God geen ontzag had en zich van de mensen niets aantrok. [3] Er woonde ook een weduwe in die stad, die steeds weer naar hem toe ging met het verzoek: “Doe mij recht in het geschil met mijn tegenstander.” [4] Maar lange tijd wilde hij dat niet doen. Ten slotte zei hij bij zichzelf: Ook al heb ik voor God geen ontzag en trek ik me van de mensen niets aan, [5] toch zal ik die weduwe recht verschaffen omdat ze me last bezorgt. Anders blijft ze eindeloos bij me komen en vliegt ze me nog aan.’ [6] Toen zei de Heer: ‘Luister naar wat deze rechter zegt, al minacht hij ook het recht. [7] Zal God dan niet zeker recht verschaffen aan zijn uitverkorenen, die dag en nacht tot Hem roepen? Hij hoort hen immers geduldig aan. [8] Ik zeg jullie dat Hij hun spoedig recht zal verschaffen. Maar als de Mensenzoon komt, zal Hij dan geloof vinden op aarde?’
  
  Uit: Lucas 18 (NBV21)

Liefst echter verwijs ik naar het voor mij hartverwarmende oude lied 14. Zie onder. De daarin neergelegde bezielde gedachten spreken mij aan.

Groet,
TjerkB


N.B.

@all

• Ik hoopte op het goede, maar het kwade kwam,
  het licht verwachtte ik, maar de duisternis brak aan.
  
  Uit: Job 30: 26 (NBV)

• Hoort, moede zielen die naar vrede smachten,
  God in zijn mildheid wil uw leed verzachten,
  Jezus, uw Heiland, werkt nog door Zijn boden,
  geeft u zijn vrede.
  
  Hoort, gij bedroefde, staakt uw bange klachten,
  God is uw helper, schenkt u levenskrachten.
  Jezus, uw Heiland, werkt nog door Zijn boden,
  geeft u vertroosting.
  
  Hoort, bange harten, heft u op naar boven,
  Laat door geen machten Zijne hulp u roven.
  Jezus, uw Heiland, werkt nog door zijn boden,
  Hij is de liefde.
  
  Bron: Lied 14, gezangboek H.A.G.E.A. (1953); lied 19, gezangboek GvAC

Zie tevens het bericht op "Vr 11 Apr 2014, 11:35", in de thread "Religieus entertainment: diagnose gemist/de schaamte voorbij".

Groet,
TjerkB


N.B.

(...)
Mensen doen vaak bitter weinig moeite om elkaar eerst eens goed te begrijpen. Bewust of onbewust worden er nevenzaken bij gehaald en men praat hopeloos langs elkaar heen. En wat ook nogal eens gebeurt: men wendt zich niet regelrecht tot degene die ergens verantwoordelijk voor is. Maar dan bots je bij de Nieuw-Apostolische Kerk al snel op een hardnekkig probleem, waar al sinds jaar en dag grote onduidelijkheid heerst over taken en bevoegdheden. Dit probleem echter wordt nodeloos in de hand gewerkt door de hiërarchische organisatiestructuur, doch juist daaraan houdt de "ambtelijke top" krampachtig vast. Men koestert namelijk het standpunt dat God alles precies zo wil hebben, zoals de "toppers" het "onder bidden en smeken" al hadden geregeld of, wanneer de Heilige Geest aan hen nieuwe impulsen geeft, zoals het in de toekomst mogelijk anders wordt geregeld. Met andere woorden: wij luisteren alleen naar de Heilige Geest (lees: naar onszelf). Zo word je als onderworpene aan het kerkelijke leergezag op jezelf teruggeworpen! Hooguit mag je een wens doen, en dat is het. Wie een klacht heeft, legt die klacht maar in een innig gebed aan God voor. Mocht Hij het dan, na ampel beraad en na veel wikken en wegen, nuttig vinden dat de Heilige Geest iets indachtig maakt bij de kerkleiding; dan is het daarna voor dezulken nog vroeg genoeg om ergens actie op te ondernemen. Maar met zo'n bijgeloof wordt er in deze kerk aan nietsvermoedende christenen een loodzware last opgelegd. Twintig jaar geleden, of zo, vroeg ik mij dus o.a. af hoe die onduidelijkheid de wereld uit kon worden geholpen. Niemand had zin om te snappen wat ik bedoelde en degenen die het allang donders goed begrepen, keken snel een andere kant op. Ik loste de problemen die ik zag maar zelf op. Dat is trouwens de gulden standaard bij deze Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI). Jouw liefhebbende "zegenaars" denken aan je, ze bidden voor je en ongevraagd delen ze met hun meerderen alles wat je vertrouwelijk met ze had besproken.

(...)


Uit: Bericht op "Do 10 Apr 2014, 18:09", in de thread "Religieus entertainment: diagnose gemist/de schaamte voorbij"

Bron: Bericht op "vr 02 okt 2015, 17:13", in de thread "Teken van leven... "

[TjerkB]

• 1
  Vredekoning, vol genade,
  Gij biedt ons een rijk onthaal,
  nu G'ons heden weder nodigt:
  "Komt, aan 't Heilig Avondmaal."
  Dankbaar willen wij genieten
  van de dis, door U bereid,
  't harte vindt daarin verkwikking,
  en de ziel haar zaligheid. (bis)
  
  2
  Vrede, zegen, heil, erbarming,
  liefde, goedheid, vriend'lijkheid,
  daarmee spijzigt G'onze ziele,
  en bereidt G'ons zaligheid.
  Innig dankbaar voor die gaven,
  roemen wij Uw liefdedaân,
  en verhogen in ons loflied
  Heer, Uw onvolprezen Naam. (bis)
  
  Bron: Lied 186, gezangboek H.A.G.E.A. (1953)

@all

Velen zullen dit lied nog wel kennen. Zoals tal van andere liederen belandde ook dit lied min of meer argeloos in een donker archief. Dat is ooit gebeurd omdat de door stamapostel Ernst Streckeisen aangereikte suggestie van de hand werd gewezen, namelijk om in het vanuit het Duits te vertalen nieuwe gezangboek een supplement op te nemen met een aantal mooie vertrouwde liederen uit de oude Nederlandse gemeentebundel. Districtsapostel Pos antwoordde met een wedervraag: waren wij niet oprecht dankbaar met een nieuw gezangboek met maar liefst 652 liederen? Ja apostel, nee apostel. Alleen al dat er een vraag bij je opkwam die mogelijk blijk gaf van ondankbaarheid, plaatste je in een verdachtenhoek.

Telkens bij zulke confrontaties en antwoorden, werd er, zo voelde dit althans voor mij aan, naar mij uitgehaald of eigenlijk: op mijn ziel getrapt. Daar hoorde je je in het nieuw-apostolische werk gods snel bij neer te leggen want ongenoegen of ontevredenheid misstaat je als kind van god. Zo werden klein en groot geacht tegen geesten uit de afgrond alvast gepokt en gemazeld te zijn. Vandaar nu geen (af)god met een hoofdletter. Aldus regeerde de angst want legden wij ons niet in stilheid en vertrouwen overal bij neer, was onze vormingstijd op aarde voor niets geweest. Maak er in dit geval maar misvormingstijd van, heb ik daardoor wel eens gedacht. De nieuw-apostolische heilige geest werkt enkel via anderen.

Maar wij werden ontvoerd, mishandeld; ge­kid­napt onder het mom van geloofsgehoorzaamheid: "Aufschauen nach oben, zum Segensträger hin!" Ondertussen werd er op ons neergekeken. Wij werden geminacht. Alles draaide om de hoogsten in rang. Voor anderen gold: slikken of stikken. Wij moesten ons laten "voor- en toebereiden". Graag of niet. Met het grootste gemak wordt elk ambt ontbonden of iemand uitgeschreven. De communicatie met "Führungsverantwortliche" resulteerde in eenrichtingverkeer. De "zegenaars" dragen geen zegen met zich mee en zegenen niet. Hierdoor waren wij alsmaar meer hooguit stiefmoederlijk bedeeld. Offergaven belandden bij marketinglieden. Die wisten er wel raad mee.

Niet een vij­an­de­lij­k le­ger wordt dan ver­strooid maar stilaan "neeg'nennegentig" van de 100 schapen (vgl. hierbij ook lied 197; NAK-koorboek).

De gevolgen van manipulatie en intimidatie, psychische onderdrukking en emotionele verwaarlozing blijven niet uit. Tóch waren wij voorbereid:

• Ik kom spoedig. Houd vast aan wat u hebt, dan zal niemand u de lauwerkrans kunnen afnemen.
  
  Uit: Openbaring 3: 11 (NBV21)

• 1
  De rotsgrond "Geloof en Vertrouwen",
  die d’ invloed der tijden weerstaat,
  zij u ’t fundament om te bouwen
  een woning, die nimmer vergaat.
  Al mogen dan stormen en golven
  het beuken met hevig gedruis,
  de kracht van de branding zal breken
  op die rotsvaste grond van uw huis.
  
  2
  Geen schrik zal uw harte bevangen,
  noch vrees voor de komende vloed,
  als sterk in u staat de erkenning:
  mijn God m’ in gevaren behoedt.
  Bouw niet op het zand van miskennen,
  het zou u berouwen, o kind!
  Staat gij op de "rots van erkennen",
  ondermijnt u geen zee en geen wind.
  
  Bron: Lied 60, gezangboek H.A.G.E.A. (1953)

Kortom, ik wíl helemaal niet ondankbaar zijn, maar voor mij zijn de 275 liederen uit die vermaledijde oude gemeentebundel nog wel toereikend.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

In geen van mijn twee vorige berichten ging ik inhoudelijk ook direct in op wat er is uiteengezet op de website over De Beloofde Schepping. Uiteraard heb ik geprobeerd er alvast iets van te begrijpen waar het hierbij in de kern om gaat. Als God voor ons de Schepper is van hemel en aarde, aan welke uitgangsgedachte volgens mij duidelijk wordt vastgehouden, en indien ook wij, mensen, het werk zijn van Zijn handen, en Hij, die ons gemaakt heeft, dé Liefde is, past eenieder eerst en vooral diepst ontzag, dankbaarheid en bescheidenheid, denk ik; géén schuldgevoel. Dit laatste merk ik zuiver op omdat wij intussen mogen weten welk genoegzaam offer Christus Jezus in dat licht voor de Zijnen heeft gebracht. De geschiedenis in de Bijbel over de boom der ken­nis van goed en kwaad leert ons, meen ik, dat het ongepast is als wij God willen "uitkleden"; Hem bijvoorbeeld reduceren tot de Bedenker van een onzerzijds best wel te ontrafelen algoritme bij bijvoorbeeld Zijn vrijetijdsbesteding, of zo.

Het is om die reden dat ik het alsmaar minder goed verdraag als mensen zich opdringen als Godsgezanten, een blanco mandaat uit de hemel voorwendend, en dat hun tijdverdrijf er dan uit bestaat "schapen Zijner weide" mores te leren door ze bij nader inzien aan zich te onderwerpen. Zo heb ik dat althans ervaren in de kerk die ik ben ontvlucht. Slachtoffers werd een last opgelegd die de zelfbenoemde "zegenaars" zelf niet wílden dragen. Uit de berichtgeving op website over De Beloofde Schepping maak ik op dat de samensteller ervan maant tot deemoed, bewust tegenover God. Voor het overige schetsen diens uiteenzettingen bepaald geen rooskleurig beeld, voor zover een luid tikkende tijdbom wordt genegeerd door een zich aan buitensporige vrijheden bezondigende mensheid die zou dienen te beseffen aldus hel en verdoemenis te riskeren. In deze samenhang zou ik echter liever vriendelijk willen herinneren aan Paulus' woorden in Romeinen 12 vers 19: "... laat God uw wreker zijn."

Op het internet beluisterde ik trouwens een in dit verband wellicht toepasselijke dialoog over "het gevaar van de evangelische eindtijdobsessie". Zie evt.: https://youtu.be/YXckbJCY3G4?feature=shared. Daarbij worden wij ertoe opgeroepen elkaar in Zijn gemeente te zien als huisgenoten:

• O, zalig 't huis, waar allen, die daar dienen,
  doordrongen zijn van hun zo grootse taak.
  En al hun werk met liefd' en trouw verrichten,
  dit steeds beschouwend als een heil'ge zaak.
  Waar oud en jong elkaar als huisgenoten,
  als kind'ren Gods erkennend, achting bien;
  in wederzijdse liefde en waardering
  het wezen van de Vader wordt gezien.
  
  Bron: Derde couplet van lied 345, NAK-gezangboek
  
  Zie ook het bericht op do 23 mar 2023, 21:48", in de thread "scheuring in de Hersteld Apostolische Zendingkerk (groep Schaap-Rijnders-Straetemans versus groep Kuipers)"

Groet,
TjerkB