Aantal leden per gemeente van het Apostolisch Genootschap 2021 en 2024

[kwiebuz]

Qua gedachtengoed is het Apgen compleet zwabberend, zeker binnen IederAl kan ik er geen soep van maken met religieus humanisme heeft Iederal ook niet veel te maken. De mensen die actief zijn voor en bij Iederal scoren hoog op de wappiemeetlat

Wanneer ik kijk naar de mensen die voor Iederal werken zie ik het volgende:

ademcoaches,bewustzijnscoaches,bloesemcoaches,manifestatiecoaches,lichtwerkers, gelukstrainers etc etc

Dat is nog tot daar aan toe maar kwalijker is dat ik zakelijke vermengingen tegenkom en zelfs zakelijke relatie van mensen die in dienst zijn van Iederal en ook voorganger zijn met mensen die een bestuurlijke functie hebben binnen het Apostolisch Genootschap en ook nog andere verantwoordelijkheden hebben binnen het apgen. Het stinkt en het zweert men vermijdt zelfs niet meer de schijn van belangenverstrengeling. God is allang buiten de deur gezet, de mantel der liefde verstikt!

[Alexander]

Krimp van het Apostolisch Genootschap: een analyse anno 2024


@zefyr, ZwartSchaap, kwiebuz, TjerkB en anderen,

Al jaren is er sprake van krimp van het ledenaantal van het apostolisch genootschap. En die krimp gaat steeds harder. Van tussen de - 2 en - 2,5 procent in 2018 en 2019, naar ruim – 3 procent in 2020 en 2021, -4,3 procent in 2022 en -4,7 procent in 2023. Het aantal opzeggingen was in 2023 met zo’n 300 aanzienlijk hoger dan het aantal overlijdens. Van een bestuur zou je een gedegen analyse verwachten wat de onderliggende oorzaken zijn, wat hun rol daarin is evenals een plan van aanpak, maar daarvan is geen sprake. Het is echter pappen en nathouden, niet leren van wat er in het verleden gebeurd is, kritiek negeren en doen alsof je luistert maar de opmerkingen naast je neer leggen. Het verleden wordt witgewassen in een boek als Leven in Liefde, een boek dat de facto geschiedvervalsing is. Na het boek van Renske Doorenspleet was de reactie daarop slechts damage control. En de apostelkinderen werden in de dialooggesprekken ook niet serieus genomen. De daling van het ledenaantal is hierdoor toegenomen.

Wat de krimp verder versterkt is dat diepgang en het fundament van het gedachtegoed in de weekbrieven en diensten ver te zoeken is. Het fundament van het gedachtegoed is een ondergeschoven kindje. Er worden namelijk allerlei ideeën uit verschillende tradities worden door elkaar gehusseld zonder de bronnen daarvan te benoemen waardoor het geheel kleurloos en diffuus is geworden. Hierdoor zwabberen de diensten en de weekbrieven alle kanten op en bestaan de diensten uit veel gebabbel, zeker gezien het lekenpastoraat zonder theologische basis. Het is dan ook niet verwonderlijk dat leden massaal met de voeten stemmen: ze komen niet naar de diensten, schrijven zich uit en verminderen hun financiële bijdrage. Met dit doormodderen zoals dit nu plaatsvindt, is het over 20 jaar echt gedaan met het genootschap.

In plaats van het benoemen van de oorzaken van de krimp is het huidige bestuur vooral bezig met uiterlijkheden: een andere naam, andere vormen en het sluiten van gebouwen. Iederal lijkt niet op het genootschap, terwijl het was opgezet om nieuwe leden te werven. Dat doel blijkt nu al weer van tafel te zijn. Als de leden hadden mogen besluiten waren de geldverslindende initiatieven als Iederal en Vandaag er niet geweest. Aan bewustzijn wat de onderliggende oorzaken zijn van de krimp ontbreekt het. Zeker als het aan het bestuur te wijten is.

Met Palmpasen 2024 waren er nog zo’n 1300 leden aanwezigen; met een kleinere zaal in het NBC in Nieuwegein oogde dit als vol. Van een analyse wat er aan de hand is in het genootschap evenals het uitzetten van een koers was geen sprake. En van de dienst in Nieuwegein was wederom geen chocola van te maken. Ter vergelijking: In 2001 had het genootschap nog zo’n 17 duizend leden kreeg het genootschap nog zo’n 10 duizend mensen bij elkaar in de jubileumbijeenkomst ter gelegenheid van het 50 jarig bestaan.

Op basis van mijn observaties van verschillende uitgezonden diensten in 2023 en vergelijking met de officiële ledenaantallen kom ik tot een schatting van een gemiddelde participatie aan de diensten van zo’n 20%. Met nog geen 12 duizend leden begin 2024 komt dat neer op zo’n 2.400 bezoekers per zondag die de dienst fysiek bezoeken. Gegeven het aantal diensten per zondag betekent dat gemiddeld circa 40 bezoekers per dienst. Degenen die de diensten fysiek bijwonen zijn overwegend 60-plussers. Kritische, academische leden zijn daarbij met een lampje te zoeken. Voor degenen die nog wel lid zijn en diensten bezoeken zijn deze diensten vaak slechts een sociaal netwerk. Afscheid nemen betekent vaak ook een afscheid van dit netwerk en zonder een netwerk buiten wordt het leven wel vaak heel alleen. Daarom blijven ouderen vaak nog lid. Ik schat in dat ouderen niet terug wil naar de tijden van Slok sr. en Slok jr.

Oudere leden vragen zich massaal af waar het heen moet met het genootschap; een heldere koers ontbreekt. Van echte ledenparticipatie waarbij van onderaf wordt gestuurd op de koers, is geen sprake. Leden hebben nog steeds niets te zeggen. De Raad van Toezicht is daarbij slechts een clubje dat slechts ‘ja en amen’ zegt. Ondertussen verandert men van alles zonder dat te benoemen waarom. Het driemaal amen aan het einde van de dient is zonder toelichting verdwenen, het gebruik van de broeder- en zusternaam verwatert, voor de vierde en vijfde zondag worden geen weekbrieven geschreven, de zangersappels zijn verdwenen en God lijkt afgeschaft te zijn. De wijdingsavond met kerst heeft niets meer met het kerstverhaal te maken, externe liederen worden zonder blikken of blozen gebruikt zonder de theologische inhoud te bekijken. En dan moet je als bestuur niet huilie, huilie doen omdat het ledenaantal daalt, maar de olifant in de apostolische kamer echt te lijf gaan door het gedachtegoed te herbronnen, het verleden echt te verwerken en ledenparticipatie op te zetten die echt wat te vertellen heeft en de raad van toezicht daardoor te vervangen. Wat betreft herbronnen komt men niet verder dat men hierover aan het ‘nadenken’ is; in mijn optiek betekent dit dat men vooralsnog niet de moed heeft om het gedachtegoed te gaan herbronnen, hiervoor openlijk te kiezen en met een plan van aanpak daarvoor te komen. Gezien de ‘prestaties’ van het huidige bestuur is het mijns inziens noodzakelijk om met een nieuw bestuur echt de koers uit te zetten zoals hierboven geschetst (en ook te stoppen met het geldverslindende Iederal-programma).

Alexander

[TjerkB]

Het Angélus-schilderij van Jean-François Millet, in 2019 geëxposeerd in het Van Gogh Museum

@all

Over Vincent van Gogh las ik dat nog veel van zijn werk de wanden siert in het 'Musée d’Orsay', zoals daar ook het Angélus van Millet te zien is:

• ... bij de ondergaande zon van een herfstdag, zes uur ’s avonds, staan een jonge boer en boerin op de akker waar zij hun aardappels aan het rooien waren, het Wees-gegroet van Maria te bidden.
  
  In zijn brieven beschrijft Vincent van Gogh hoe hij getroffen werd door de eenvoud, de oprechte vroomheid die uit deze twee biddende figuren spreekt. […] Het is een vroomheid, de uiting van een diep geloof, dat zijns inziens de volmaakte tegenpool vormt van het dogmatisme van de kerk van zijn vader, de dominee. Vandaar dat hij aan zijn broer Theo schrijft: ‘Geen wonder dat men verstokt en versteent in de kerk, ik weet dat door eigen ervaring. […] Die God van de dominees, ik vind hem zo dood als een pier.’

Bron: ISBN 978 90 53 1663 I / NUR 320, pag. 59/60

In het angelus komt met name het volgende naar voren:

... ut digni efficiamur promissionibus Christi.
/ Opdat wij de beloften van Christus waardig worden.

Om vanuit een oprecht verlangen juist hiervoor nu en dan het werk even te onderbreken, brengt ons verder dan met slaafs religieus fanatisme.

Groet,
TjerkB

[kwiebuz]

@TjerkB

Ik begrijp je reactie niet helemaal, kun je die uitleggen...

Ik kreeg er wel een bepaald gevoel bij ...iets wat ik eerder heb gezegd over ootmoed daar moest ik aan denken

https://www.youtube.com/watch?v=cFgTWLTgBe8

@Alexander je kan vast meer vertellen over dit lied

[Alexander]

@TjerkB,

Het lied ‘Heer, hoe mint ons harte’ is in apostolische huize voor het eerst in het Neuapostolisches Gesangbuch van 1910 opgenomen onder nummer 688; het is een lied dat oorspronkelijk voor koor bedoeld was. De tekst is gebaseerd op psalm 26:8 en psalm 95:6 en het is gecomponeerd door Heinrich Götze (1836-1906). Ik vermoed dat Götze een externe componist is en dat dit lied van externe komaf is, net als zoveel ‘apostolische’ liederen. Ik heb de bron waaruit dit lied is overgenomen, niet kunnen achterhalen. Vanuit het Neuapostolisches Gesangbuch zijn veel liederen in plaatselijke bundels overgenomen en pas naderhand in officiële bundels.
Alexander

[TjerkB]

(...)
Ik begrijp je reactie niet helemaal, kun je die uitleggen...

Ik kreeg er wel een bepaald gevoel bij ...iets wat ik eerder heb gezegd over ootmoed daar moest ik aan denken

https://www.youtube.com/watch?v=cFgTWLTgBe8

(...)

(...)
Het lied ‘Heer, hoe mint ons harte’ is in apostolische huize voor het eerst in het Neuapostolisches Gesangbuch van 1910 opgenomen onder nummer 688; het is een lied dat oorspronkelijk voor koor bedoeld was. De tekst is gebaseerd op psalm 26:8 en psalm 95:6 en het is gecomponeerd door Heinrich Götze (1836-1906).

(...)

@kwiebuz
@Alexander
@all

Méér toegewijd bezongen dan het nu op YouTube te beluisteren valt, laat het ontzag van de Psalmist zich in het bewuste lied amper vertolken! Diep respect voor hen die dit met zó veel uitdrukking als tolken-vertalers ten gehore brengen.

Ik ken het lied al van kindsbeen af - als balsem voor de ziel. Zo'n 10 jaar geleden wijdde ik er een forumbijdrage aan. Wanneer je als kind nog geen woord kunt lezen en je ook geen notie ervan hebt wat in "de bonte wereld van geloven en denken" grote mensen verdeeld kan houden, wil je volgens mij later graag héél houden wat je in liefde was aangereikt en wat dus met een eervolle vermelding in je klankgeheugen gegrift staat. Véél liederen kwamen "in de gemeenschap" vol bezieling recht uit het hart en ik voel mij nu nog altijd bevoorrecht dat dit echt míjn realiteit was.

Over mijn vorige bericht; als een kerkvorst of zo de weg kwijt is, kan menige gelovige ver van huis raken, maar tóch staat er in Johannes 10:

• [27] Mijn schapen luisteren naar mijn stem, Ik ken ze en zij volgen Mij. [28] Ik geef ze eeuwig leven: ze zullen nooit verloren gaan en niemand zal ze uit mijn hand roven.

Ik gelóóf dat, al wéét ik dat het jarenlang kan duren voordat een gecreëerde mist soms optrekt. Juist op dit punt heb ik mijn ervaringen willen delen want het kan in de praktijk van ons apostolisch-zijn nog wel eens helpen als wij in een reddingsbootje tegen de wind kunnen opzeilen:

(...)
Wat zich voor onze ogen afspeelt is inderdaad dat het nieuw-apostolische geloof schipbreuk lijdt. De manier waarop de betrokkenen ermee omgaan doet mij denken aan de bergbeklimmer in nood die de Zwitserse reddingshelikopter (!) wegstuurde door te roepen: "lk geef niet aan het Rode Kruis". Een dubbele ontkenning in feite.

Elke raad wordt in de wind geslagen. Hulp en handreikingen worden straal genegeerd. Slachtoffers die de hemelbestormers maken worden aan hun lot overgelaten.

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "zo 13 dec 2015, 20:53", in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder..."

Ik denk dat wie niet op eigen benen mocht staan en uit zelfbehoud zijn of haar geloofsgemeenschap uiteindelijk verlaat, zich geen moment van God verlaten hoeft te voelen. Het gaat niet om religieus amusement, maar dat in onze ontmoetingen "hemel en aarde" elkaar zouden naderen. Als ieders goudeerlijke bedoelingen daarbij tot inzet worden gemaakt, dan kan het het daglicht velen. Dan raak je elkaar toch niet zomaar kwijt?

(...)

• Weg
  van de snelweg,
  ver
  verwijderd van
  de dubbele moraal
  en ook nog
  een heel eind uit de buurt van
  het centrum
  van de macht
  waren er vandaag
  enkelen
  in Zijn naam
  samengekomen
  en trad Híj
  in hún midden.

(...)

Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "20 feb 2011, 13:30", in de thread "Weg"

Waarschijnlijk was het ook zo iets dergelijks wat er omging in Vincent van Gogh, toen hij zich gegrepen voelde door "het Angélus" van Millet; in diepe ootmoed voor wat er méér aan de orde kan zijn tussen hemel en aarde dan wat soms kerkelijke autoriteiten in hun kraam te pas komt. Door toedoen van dezulken kan er ruis op de lijn zitten, zo bedoelde ik, maar laten wij ons volkomen vrij voelen daarvan afstand van te nemen.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)

• [6] Bedenk dit: wie karig zaait, zal karig oogsten; wie overvloedig zaait, zal overvloedig oogsten. [7] Laat ieder zo veel geven als hij zelf besloten heeft, zonder tegenzin of dwang, want God heeft lief wie blijmoedig geeft.
  
  Uit: 2 Korintiërs 9 (NBV)

Het voorgaande doet mij trouwens denken aan het bekende schilderij met de zaaier van Vincent van Gogh...

• Eigen foto
  
  "The sower, Vincent van Gogh (1888)" / "De zaaier, 1888 Vincent van Gogh (1853-1890)"

Ik mocht een keer voordat het museum opende foto's maken van de collectie. Zo maakte ik o.a. de foto hierboven. Hoewel ik de kleuren prachtig vond en de compositie indrukwekkend, was mij verder nog niets opgevallen - totdat mijn vader speciaal over dit ene schilderij iets bijzonders aan mij vertelde. Lang geleden, aldus mijn vader, bezocht de autodidact Jopie Huisman een expositie met schilderstukken van Van Gogh, in het stadhuis van Bolsward! Dat moet inderdaad lang geleden zijn, dacht ik onmiddellijk. Op slag voelde Huisman zich bij "De zaaier" gegrepen door de zeggingskracht van één detail, waarover hij volgens mijn vader later had opgemerkt: "Het was alsof ik een klap voor mijn hersens kreeg!" Van Gogh heeft hier de hand van de zaaier namelijk groter geschilderd dan anatomisch voor de hand zou liggen, wat voor Huisman, toen hem dit in Bolsward opviel, een verpletterende gedrevenheid uitdrukte om overvloedig te zaaien, daarmee alles in het werk stellend om -zo God het wil- rijkelijk te mogen oogsten. Thuisgekomen bekeek ik direct de betreffende foto's. Wow... De dag erna overleed mijn vader.

(...)


Uit: Bericht op "za 25 feb 2017, 21:43" in de thread 'Houd stand!' - strijdlied als troostlied?

@all

Terwijl het in deze thread handelt over krimp van ledentallen, was ikzelf maar zo vrij om mij af te vragen in welke samenhang dit ertoe doet. Het eerste wat er nu ook opkwam bij mij, was tóch: wat jammer en zorgelijk natuurlijk. Maar waar zit hem dat dan in - en: hoezo "natuurlijk"? Omdat ons forumberaad over "beweging in het apostolische werk" al een aantal jaren gaande is, zijn er al talrijke gezichtspunten aangelicht; niet speciaal altijd over ledentallen, maar wél over de "Handelingen der Apostelen" en de liefst zegenrijke voortzetting ervan in ons eigen leven. Mogelijk echter rijst er nu al meteen een zeker misverstand. Zo waarschuwde één van de forumdeelnemers daaromtrent immers voor sprookjes.

Het schiet mij nu te binnen dat mijn vader werk heeft gedaan waardoor hij drie beroepsziekten heeft ontwikkeld! Het begon met klachten die zich niet lieten duiden, maar er werd wel alvast ook een loodvergiftiging gevonden. Omdat men verder nergens de vinger op kon leggen, kwam het niet tot een behandeling. Telkens wanneer mijn vader zijn werk weer hervatte, keerden de klachten terug. Vergelijk deze situatie eens met wat een automonteur door koolmonoxide overkomt als er in een garage niet wordt geventileerd. Stelde zo'n man zich aan? Heeft-ie écht niks?

Als sommigen gezondheidsklachten ontwikkelen onder een bepaald geestelijk klimaat en vele anderen niet; zijn die enkelingen dan simulanten?

Bij de Nieuw-Apostolische Kerk heb ik mijn lidmaatschap opgezegd omdat ik ziek werd van de ongelofelijke (!) verwarring die men daar stichtte. De heelmeesters "in de gemeenschap" wisten er geen raad mee; néé, toch wél eigenlijk: "Nachfolge bis zuletzt." And that's the way they like it.

Zo'n 10 jaar nadat de internist die mijn vader had onderzocht aan het bewuste klachtenpatroon geen naam had kunnen geven, stuurde deze aan mijn vader spontaan een brief: de ziekte had alsnog een naam gekregen. Uit de brief sprak respect en mijn vader vond dat toen heel bijzonder. Hij overleed trouwens in de gezegende ouderdom van bijna 90 jaar aan nóg een beroepsziekte díe hij nietsvermoedend óók onder de leden had.

Ruim veertien jaar werkte ik ook voor de kerk, in loondienst. Al betrof het zuiver een administratieve functie; het kerkbestuur is dan vanzelf je werkgever en is dan het arbeidsklimaat anders dan, zeg maar, op het postkantoor in mijn oude woonplaats waar ik vroeger vakantiewerk deed? Ik vroeg mij dit nu even af omdat ik mij een aantal vacatures herinner bij het Apostolisch Genootschap. Er waren tekstschrijvers nodig, of zo. Stel, je bent aangenomen en je kunt van start. Er gaat nog wat tijd overheen, maar op een dag denk je bijvoorbeeld: wat gebeurt hier feitelijk? Ikzelf kwam er destijds, bij de Nieuw-Apostolische Kerk, niet goed uit. Ergens klopte het daar niet. Ik had mij voor een karretje laten spannen.

In de afgelopen dagen las ik nog het een en ander over het leven van Vincent van Gogh, maar ook over het leven van Friedrich Nietzsche. Het geloof fascineerde ze, ze kwamen erdoor in de knoop te zitten en de samenleving had er geen antwoord op. Opeens zag ik hierdoor bij het Van Gogh Museum nu de datum staan van de tentoonstelling in Bolsward van "De Zaaier", in het stadhuis: 19e eeuwse kunstschatten uit het Stedelijk Museum Amsterdam, van 3 tot 28 mei 1949. Het schilderij reisde naderhand nog de hele wereld over. Op weg naar school fietste ik altijd langs de boerderij van Jopie Huisman. Ik ben blij dat hij ons deelgenoot maakte van veelal indringend tot uitdrukking gebrachte bezielde gedachten.

Kortom; ik denk niet dat de Almachtige van ons een imponerend businessplan nodig heeft om voor het nageslacht ledentallen veilig te stellen.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 21-04-2024, 11:30 uur]



@all

Een spreekwoord zegt "uit het oog, uit het hart". Daarentegen; als een dierbare een tijdlang niet in ons midden is, merken wij misschien juist wel op: "uit het oog, maar níet uit het hart"! Je mist iemands nabijheid terwijl je zielsgraag met elkaar verbonden wilt blijven. Je geeft om elkaar.

"Naar de Geest" is dat niet ánders, zo zou hieraan in "apostolisch idioom" kunnen worden toegevoegd want in Zijn heiligdom (vgl. Exodus 3: 5), in "het Vaderhuis", middenin "de gemeenschap"; een plaats van ontkoming; daar schaarden wij ons ter verkwikking in liefde rondom Zijn altaar.

In een (nieuw-)apostolisch koorlied wordt gezongen over "de liefde als fundering die alles samenhoudt". Niet doortrapt, maar oprecht en eerlijk! Ik twijfelde er niet aan dat dit eenieder voor ogen stond wanneer wij naar de dienst gingen. Nooit zag ik een tegenstelling of een verschil in voornaamheid tussen "dienaren" en "broeders en zusters in-de-bank". God had het lichaam van Christus toch tot een eenheid samengevoegd? In een biddende gezindheid verootmoedigden wij ons. Een andere realiteit kon ik mij niet indenken. Mogelijk aanvankelijk ook Timoteüs niet:

• Opdracht aan Timoteüs
  [3] Toen ik naar Macedonië vertrok, heb ik je gevraagd in Efeze te blijven. Je moet voorkomen dat bepaalde mensen daar een afwijkende leer onderwijzen [4] en zich verdiepen in verzinsels en eindeloze geslachtsregisters. Die leiden meer tot speculaties dan tot de vervulling van de taak die God met het geloof gegeven heeft. [5] Het doel van je opdracht is de liefde die voortkomt uit een rein hart, een zuiver geweten en een oprecht geloof. [6] Sommigen hebben zich daarvan afgewend en zijn vervallen tot hol gezwets. [7] Zij willen de wet van God onderwijzen, maar weten niet wat ze zeggen en begrijpen niets van wat ze zo stellig beweren.
  
  (...)
  
  [18] Timoteüs, mijn kind, ik vertrouw je deze opdracht toe op grond van de profetische woorden die destijds over jou zijn uitgesproken. Laten die je tot steun zijn in de goede strijd die je, [19] toegerust met geloof en een zuiver geweten, moet voeren. Doordat sommigen hun geweten hebben verloochend, heeft hun geloof schipbreuk geleden.
  
  Uit: 1 Timoteüs 1 (NBV21)

Wat echter dit laatste betreft, kom ik graag terug op wat ik "eerder" opmerkte over het lied "Prijst de Heer met blijde galmen" (naar Psalm 146). In diezelfde Psalm staat namelijk óók:

• [3] Vertrouw niet op mensen met macht,
  op een sterveling, bij wie geen redding is.
  [4] Stokt zijn adem, hij keert terug tot de aarde,
  op die dag gaat hij met zijn plannen ten onder.
  [5] Gelukkig wie de God van Jakob tot hulp heeft...

Herbronnen begint bij nader inzien bij onszelf! Als het in kerkelijk verband ontbreekt aan elementaire mensenliefde, wat ikzelf ook doorkreeg...

(...)
Niettemin, over de "ethische, morele, boodschap van het Christendom" gesproken; dus laat ieder in zijn waarde en wees lief voor elkaar, of zo; zelfs alléén dát laat zich in de praktijk al amper waarmaken en prompt daarbij de tienden van elk gezinsbudget hebben géén verschil gemaakt.

(...)

... is het verstandig om goed te beseffen dat religieuze verdwazing een zandbank is waarop wij buiten de vaargeul beter niet kunnen vastlopen.

Groet,
TjerkB


P.S.
Zie a.u.b. tevens het bericht op "di 16 mei 2023, 20:47", in de thread "Het Apostolisch Genootschap anno 2023: Geen wortels en geen hoeders"

[TjerkB]

@all

Aan het vorige bericht voegde ik een mogelijk veel emoties oproepende P.S. toe want het apostolische werk bezorgde ons complexe dilemma's. Natuurlijk, niet iedereen bevond of bevindt zich in dezelfde positie, maar laten wij mededogen hebben met wie, sterk eufemistisch uitgedrukt, qua geestelijke kost ongetwijfeld beter af was geweest met een meer uitgebalanceerd dieet:

• [28] Kom allen bij Mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, Ik zal jullie rust geven. [29] Neem mijn juk op je en leer van Mij: Ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, [30] want mijn juk is zacht en mijn last is licht.
  
  Uit: Matteüs 11 (NBV21)

Wat er onder ogen valt te zien zien is immers, dat niet weinigen kampen met traumaverwerking - door wat het apostolische werk in levens heeft kunnen aanrichten. Daar willen wij toch niet gevoelloos, mechanisch reagerend tegenover staan? Helaas hebben doorgeslagen ambities soms nogal wat leed veroorzaakt.

Verteerd door wroeging is vanzelf het ándere uiterste, maar waarom zou het ijs niet kunnen breken door wat meer begrip van het onderstaande:

• [26] Wanneer één lichaamsdeel pijn lijdt, lijden alle andere mee; wanneer één lichaamsdeel met respect behandeld wordt, delen alle andere in die vreugde. [27] Welnu, u bent het lichaam van Christus en ieder van u maakt daar deel van uit.
  
  Uit: 1 Korintiërs 12 (NBV21)

Groet,
TjerkB