Re: Luister naar mijn woorden maar die staan los van mijn da
Geplaatst: do 20 okt 2011, 10:01
[Bijgewerkt: 12.00 uur]
Maar valt er dan intussen geen beter nieuws te melden?! In elk geval werd de burn-out problematiek aan het begin van dit jaar ook belicht tijdens een bijeenkomst van voorgangers en districtsdienaren in Nordrhein-Westfalen. Zie onder:
Wie veel belangrijke achtergronden niet kent, zal het bovenstaande artikel misschien wel helemaal geweldig vinden! Inderdaad is de inhoud ervan zonder meer veelbelovend. Moet er dan tóch aan de vooruitgang worden getwijfeld? "Het is ook nóóit goed! Het zijn ook altijd de eeuwige verongelijkten die wat aan te merken hebben." (...) Tot zover een enkele gedachte die nu onder het lezen mogelijk al direct opkomt. Een "volautomatische reactie", zeg maar. Dit hele onderwerp echter, waarbij psychosomatische gezondheidsproblematiek aan de orde is, vraagt werkelijk om méér dan alleen een oppervlakkige benadering in algemene zin! Wie namelijk bekend zou zijn met ziektegevallen, waarbij de nieuw-apostolische geloofspraktijk als een belangrijke oorzaak moet worden gezien, is zich er naar alle waarschijnlijk wel van bewust geworden hoezeer die oorzaken verweven kunnen zijn met soms diepgewortelde basale mechanismen in diezelfde geloofspraktijk. Concreet: wat zegt het bijvoorbeeld indien de hoogste dienaren (!?) zich gedragen alsof zij (in navolging van Lodewijk XIV) zonnekoningen zouden zijn?
Waaraan valt nu te denken bij zo'n "basaal mechanisme"? Het zijn er vele. Zo zal niemand ontkennen dat de nieuw-apostolische kerkleiding liefst ziet dat naarmate dienaren "hoger" zijn, gelovigen eerder willen aannemen dat hun uitspraken zuiver op goddelijke waarheid berusten. Maar ís dat ook zo? Kan het in het werk Gods (!) wel écht kloppen dat er plaats zou zijn voor een dergelijke -zelfgenoegzame- zienswijze? En: hogere dienaren - bestáán die in Zijn werk?! Immers, wat betekent dit tegelijkertijd voor "lagere dienaren"? Voorts: was God het, die de bevoegdheden heeft geregeld voor hooggeplaatsten in de Nieuw-Apostolische Kerk, óf waren het wellicht deze hooggeplaatsten zélf?! Het fenomeen "zonnekoning" komt hier beslist niet zo maar uit de lucht vallen...
"Aan de ene kant dragen wij de zorgzame verantwoording voor onze broeders en zusters in de districten en in onze kantoren. Aan de andere kant wijzen wij zelf ook op een risico van een burnout: want onze veeleisende, veelvoudige opgaven, die wij met volle overgave vervullen, zouden ons tot te uitputtende inspanning kunnen verleiden", zo sprak stamapostel Leber onlangs tijdens de herfstvergadering van het internationale kerkbestuur volgens het PR-artikel hierover op het Internet. Uiteraard, kan onze eerste reactie zijn; hun opgaven zijn veeleisend en veelvoudig! Maar waarom zou het dan logisch zijn, of misschien zelfs "de wille Gods", dat bestuursleden zich tegenover "de aangesloten leden" amper hoeven te verantwoorden zoals de kerkleiding het op het ogenblik voor zichzelf (!) heeft geregeld? Ziedaar een diepgeworteld basaal mechanisme! Alles is in beweging, doch wat "vanzelfsprekend" níet ter discussie staat zijn de verregaande "goddelijke" volmachten van... zonnekoningen. Hebben knechten Gods zulke volmachten? Hoe "veeleisend en veelvoudig" dienen de opgaven van sommigen werkelijk te zijn?
En stel nu eens, dat er buiten ieders waarneming om, op het hoogste echelon in de organisatie, achter gesloten deuren als het ware, zaken worden aangestuurd op een manier die voor een enkeling níet (!!) te verdragen is omdat van hem of haar méér aan loyaliteit wordt gevergd dan voor betrokkene absoluut het uiterste; wat dán?! (...) Ik persoonlijk ben bekend met meerdere van zulke praktijksituaties. (...) Op de vraag "Wat dán?!" is het antwoord in de Nieuw-Apostolische Kerk: dan heeft die ene betrokkene toevallig pech gehad. Het is nog niet zo lang geleden dat ik een hoge dienaar attent maakte op psychisch letsel, waarbij hij een verantwoordelijkheid draagt. Tot tweemaal toe zelfs vroeg ik voor het slachtoffer om hulp en aandacht. Geen antwoord!! Laat die hoge dienaar nu toch dezelfde zijn als de imponerende zonnekoning die ik in de berichtgeving aan het woord zag op 9 januari 2011... Mooi gesproken, dat wel. Héél mooi. Dáárom is het juist bij dít onderwerp vele malen te kort door de bocht om alleen maar in twee tellen te oordelen in trant van: "Het is ook nóóit goed! Het zijn ook altijd de eeuwige verongelijkten die wat aan te merken hebben."
Het WebTeam/BEE
@allRedactie schreef:(...)
In het artikel van 5 oktober jl., waarin het handelt over de kans op een burn-out bij medewerkers en vrijwilligers die zich inzetten voor de Nieuw-Apostolische Kerk, prijst de kerkleiding feitelijk zichzelf over haar verantwoordelijkheidsbesef. Doe dan echter geen navraag bij broeders en zusters, die in dit opzicht (chronische) ziekteverschijnselen hebben ontwikkeld, hoe de kerkleiding in onderscheidene praktijksituaties haar verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid heeft waargemaakt!
(...)
Uit: Bericht door Redactie op "ma 17 okt 2011, 20:10"
Maar valt er dan intussen geen beter nieuws te melden?! In elk geval werd de burn-out problematiek aan het begin van dit jaar ook belicht tijdens een bijeenkomst van voorgangers en districtsdienaren in Nordrhein-Westfalen. Zie onder:
Bron: Neues Jahr: Kräftig und mutig handeln, Neuapostolischen Kirche Nordrhein-Westfalen K.d.ö.R.
Wie veel belangrijke achtergronden niet kent, zal het bovenstaande artikel misschien wel helemaal geweldig vinden! Inderdaad is de inhoud ervan zonder meer veelbelovend. Moet er dan tóch aan de vooruitgang worden getwijfeld? "Het is ook nóóit goed! Het zijn ook altijd de eeuwige verongelijkten die wat aan te merken hebben." (...) Tot zover een enkele gedachte die nu onder het lezen mogelijk al direct opkomt. Een "volautomatische reactie", zeg maar. Dit hele onderwerp echter, waarbij psychosomatische gezondheidsproblematiek aan de orde is, vraagt werkelijk om méér dan alleen een oppervlakkige benadering in algemene zin! Wie namelijk bekend zou zijn met ziektegevallen, waarbij de nieuw-apostolische geloofspraktijk als een belangrijke oorzaak moet worden gezien, is zich er naar alle waarschijnlijk wel van bewust geworden hoezeer die oorzaken verweven kunnen zijn met soms diepgewortelde basale mechanismen in diezelfde geloofspraktijk. Concreet: wat zegt het bijvoorbeeld indien de hoogste dienaren (!?) zich gedragen alsof zij (in navolging van Lodewijk XIV) zonnekoningen zouden zijn?
Waaraan valt nu te denken bij zo'n "basaal mechanisme"? Het zijn er vele. Zo zal niemand ontkennen dat de nieuw-apostolische kerkleiding liefst ziet dat naarmate dienaren "hoger" zijn, gelovigen eerder willen aannemen dat hun uitspraken zuiver op goddelijke waarheid berusten. Maar ís dat ook zo? Kan het in het werk Gods (!) wel écht kloppen dat er plaats zou zijn voor een dergelijke -zelfgenoegzame- zienswijze? En: hogere dienaren - bestáán die in Zijn werk?! Immers, wat betekent dit tegelijkertijd voor "lagere dienaren"? Voorts: was God het, die de bevoegdheden heeft geregeld voor hooggeplaatsten in de Nieuw-Apostolische Kerk, óf waren het wellicht deze hooggeplaatsten zélf?! Het fenomeen "zonnekoning" komt hier beslist niet zo maar uit de lucht vallen...
"Aan de ene kant dragen wij de zorgzame verantwoording voor onze broeders en zusters in de districten en in onze kantoren. Aan de andere kant wijzen wij zelf ook op een risico van een burnout: want onze veeleisende, veelvoudige opgaven, die wij met volle overgave vervullen, zouden ons tot te uitputtende inspanning kunnen verleiden", zo sprak stamapostel Leber onlangs tijdens de herfstvergadering van het internationale kerkbestuur volgens het PR-artikel hierover op het Internet. Uiteraard, kan onze eerste reactie zijn; hun opgaven zijn veeleisend en veelvoudig! Maar waarom zou het dan logisch zijn, of misschien zelfs "de wille Gods", dat bestuursleden zich tegenover "de aangesloten leden" amper hoeven te verantwoorden zoals de kerkleiding het op het ogenblik voor zichzelf (!) heeft geregeld? Ziedaar een diepgeworteld basaal mechanisme! Alles is in beweging, doch wat "vanzelfsprekend" níet ter discussie staat zijn de verregaande "goddelijke" volmachten van... zonnekoningen. Hebben knechten Gods zulke volmachten? Hoe "veeleisend en veelvoudig" dienen de opgaven van sommigen werkelijk te zijn?
En stel nu eens, dat er buiten ieders waarneming om, op het hoogste echelon in de organisatie, achter gesloten deuren als het ware, zaken worden aangestuurd op een manier die voor een enkeling níet (!!) te verdragen is omdat van hem of haar méér aan loyaliteit wordt gevergd dan voor betrokkene absoluut het uiterste; wat dán?! (...) Ik persoonlijk ben bekend met meerdere van zulke praktijksituaties. (...) Op de vraag "Wat dán?!" is het antwoord in de Nieuw-Apostolische Kerk: dan heeft die ene betrokkene toevallig pech gehad. Het is nog niet zo lang geleden dat ik een hoge dienaar attent maakte op psychisch letsel, waarbij hij een verantwoordelijkheid draagt. Tot tweemaal toe zelfs vroeg ik voor het slachtoffer om hulp en aandacht. Geen antwoord!! Laat die hoge dienaar nu toch dezelfde zijn als de imponerende zonnekoning die ik in de berichtgeving aan het woord zag op 9 januari 2011... Mooi gesproken, dat wel. Héél mooi. Dáárom is het juist bij dít onderwerp vele malen te kort door de bocht om alleen maar in twee tellen te oordelen in trant van: "Het is ook nóóit goed! Het zijn ook altijd de eeuwige verongelijkten die wat aan te merken hebben."
Het WebTeam/BEE