- Voor: Jou
Ze zeiden
wij hebben een levend geloof
want bij ons
blijven de wegwijzers
niet staan
waar ze staan
die gaan met je mee
nee
niet tot je er bent
maar gewoon
tot ze genoeg
van je hebben
fijn, he
vind ik ook niet
Van: Mij
BakEenEi
Hierover wil ik nu eigenlijk nog wel wat zeggen. Velen ervaren het als "not done" als iemand in de openbaarheid treedt met... laat ik het maar "vuile was" noemen. Wie aldus het "werk Gods" brutaal in een kwaad daglicht stelt, zal het slecht vergaan, zo wordt dan tevens gesuggereerd. Men houdt het voor onmogelijk dat bij kennelijke geestesnood de "knechten Gods" niet "met Zijn hulp" het leed hadden kunnen verzachten. Wie zich dan bovendien -door de kerk te verlaten- onttrekt aan zielzorg, heeft veel, zo niet uiteindelijk alles, aan zichzelf te wijten. (...)BakEenEi schreef:(...)
P.S. Zojuist kwam ik nog een oud forumbericht tegen. Ik schreef het o.a. op 11 mei 2007 bij NAK-Observer:
** "Natürlich möchten wir jeden Amtsträger behalten. Ich habe allerdings an dem Uster-Abend deutlich gemacht, dass ich erwarte, dass sich die Amtsträger ganz hinter die Lehraussagen der Kirche stellen."@all
Op 2 mei jl. ben ik uitgetreden als lid van de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland. Ik geef er de voorkeur aan hierover -uit de eerste hand- nog wat te zeggen.
Waar ik al jarenlang moeite mee heb, is de vermenging van bedrijfsmatige en geestelijke zaken. Dienaren kunnen hun energie en tijd immers maar één keer uitgeven. En staat dan zielzorg wel het meest centraal? Ook heb ik nooit kunnen begrijpen dat elk opvolgend ambt extra gewicht in de schaal zou leggen doordat aan dienaren dan meer en meer zgn. ponden waren toevertrouwd. Alsof God, wanneer het er op aankwam, méér had aan bijv. een priester dan aan een diaken. Als priester is iemand in de organisatie voornamer dan als diaken. In elk geval had het daar gedurig alle schijn van, want iedere hogere dienaar kan de initiatieven van een lagere dienaar altijd met een hiërarchische overmacht verslaan. Dankbaar hoorden we op te blikken naar onze zegenaars, de ambtsdragers. Hierbij is het de bedoeling dat ambtsdragers op hun beurt opzien naar degenen die een voornamer ambt (en dus een groter ambtsvermogen) hebben dan zijzelf. Altijd heb ik mij ongemakkelijk gevoeld bij de gedachte dat wie "lager" was, kennelijk minder goed tot zegen kan zijn, en ook bij de gedachte dat onder dienaren alleen de broeders worden verstaan die in de kerk een ambt hebben. Ik vind dit een akelige hooghartige benadering.
In mijn geloofsbeleving zijn deze "subcultuurverschijnselen" altijd verontrustende dissonanten geweest. Ik kon het moeilijk rijmen met de kerngedachte dat onze hemelse Vader één en al liefde is. Het leek wel alsof Hij lievelingskinderen had, onder wie met name "de zegenaars", en dat Hij het verder aan de Stamapostel en de Districtsapostelen overliet hoe in een ieder het geloof eventueel kon worden voleindigd. De Nieuw-Apostolische Kerk had het patent gekregen op de exploitatie van het werk des Heren. Echter, het is naar mijn stellige overtuiging een misvatting om te denken dat de Heilige Geest deze kerk regeert en dat een gevolmachtigd internationaal kerkbestuur het voor het kiezen heeft welke leidslieden God (!) moet zenden. Wat een hoogmoed om zoiets statutair te willen bepalen! In één van de gemeenten in Hamburg hebben we onlangs gezien dat er een voorbeeld is gesteld voor wie er (ná Uster**) nog aan twijfelde dat dienende broeders zich volledig akkoord dienen te verklaren met alle bevelen en voorschriften die er op gezag van de Stamapostel worden uitgevaardigd, zulks op straffe van uitsluiting. Werkelijk, dit is geen zuivere koffie. Het valt mij zwaar om deze en dergelijke ongerijmdheden te verdragen.
Toen St.Ap. Fehr werd opgevolgd door St.Ap. Leber, gaf deze te kennen: "Laten we het elkaar licht maken". Intussen kan ik er niets anders meer van maken dan dat hijzelf het heeft aangestuurd op het absolute tegendeel daarvan. In het woord van de maand van februari 2006 riep hij op tot een onbegrensd vertrouwen in ambtsdragers en onlangs, in het woord van de maand van januari 2007, om vooral geen ongenoegen en ontevredenheid te laten opkomen. Welnu, dan ben je dus uitgepraat. In de gauwigheid verschijnen er in de Onze Familie nog een aantal mededelingen en interviews, waarin ons onder andere te verstaan wordt gegeven dat aan homoseksuele broeders en zusters geen taak of ambt moet worden gegeven, en dat de zgn. Boodschap van St.Ap. Bischoff van hetzelfde zuivere gehalte was als de Openbaring van Johannes zal zijn. "Laten we het elkaar licht maken". (...) Voor mij zijn dat soort van uitlatingen door het "geistliches Oberhaupt aller neuapostolischen Christen", in welke hoedanigheid St.Ap. Leber recentelijk namens alle ingeschreven leden de Paus gelukwenste bij diens 80e verjaardag, klinkklare onzin. Zo'n warhoofd heb ik niet nodig en ik wens niemand toe van hem het slachtoffer te worden.
Hoe nu verder? Ik blijf gewoon die ik ben, en ik kies voor het evangelie van Christus zonder nog langer de filterwerking van de dogmatiek in een kerk. Ik zal er op dit forum geen discussie over aangaan. Maar ik vertelde dit nu liever even zelf dan dat er straks indianenverhalen de ronde gaan en ik die later moet ontzenuwen. Ik ervaar het als een ongelofelijk trieste zaak dat het allemaal zo is gelopen. Mijn devies: leef gezond met uitgebalanceerde geestelijke kost. God ziet bij ons het hart aan.
Bron: Antwortbrief von Stammapostel Leber vom 04. Dezember 2006 auf das Schreiben der Gemeinde Hamburg-Blankenese vom 12. November 2006
Betrokkene merkt op dat opgelegde gedragsvoorschriften waar menigeen vroeger mee worstelde nu niet meer gelden, maar dat er tegenwoordig andersoortige maatstaven worden aangelegd waarbij het opnieuw lastig is om eraan te voldoen. Vrij vertaald: wij als individuele leden doen het nooit goed genoeg, maar vragen bestuurders zich ondertussen wel eens af wat er nu werkelijk op hun weg ligt om te willen bereiken? Het lijkt wel alsof dezen alleen maar gedurig anderen aan het frustreren zijn! (...) De betreffende forumdeelnemer had de kerk na 57 jaar daarom onlangs verlaten.(...)
Nun mache ich mir echt langsam Gedanken wie es denn weitergehen wird.
Leere Bänke, zum Verkauf stehende Kirchen, mehr als je zuvor???
Kaum Zuwachs???????????
Und dazu noch die vielen Gebötlein, die wir "Alten" doch sehr versucht haben einzuhalten und auf sehr vieles verzichtet haben und das wohl doch gar nicht notwendig war???
Da ich auch intern in der Gemeinde und im Bezirk große Schwierigkeiten hatte, weil man mit meinem Wirken nicht zufrieden war, es nicht professionell genug....
habe ich jetzt nach 57 Jahren die Konsequenzen gezogen und bin aus der NAK ausgetreten....und damit ich nicht ohne den lieben Gott weiterfahren will, schnurstracks in die Evangelische Kirche eingetreten, wo es auch sehr schön ist....nur man nicht so auf Schritt und Tritt beobachtet wird....und trotzdem selig werden kann..
(...)
Bron: http://f3.webmart.de/f.cfm?id=1449553&r ... 0#16245190
@ACEACE schreef:@BEE
Nav jouw observaties:
Als Peter Klene van het kaliber 'een man een man, een woord een woord' is, stapt hij per direct op!
(...)
Ik zie het trouwens ook voor districtsoudste Nico Klene en districtsevangelist Vis somber in. Beiden lieten zich door apostel Peter Klene benoemen in diverse (betaalde) bestuurs- en directiefuncties, maar wat hebben zij ervan gebakken?!Wie als kerkelijke ambtsdrager (sterker nog: als Godsgezant en Apostel des Heren) zulke zaken in scene zet terwijl men ingevolge de statuten van dit kerkgenootschap "een onbesproken levenswandel" moet hebben "die afgestemd is op de leer van Christus", dient "de eer aan zichzelf te houden". Voor apostel Peter Klene en (al) diens handlangers zal dit betekenen dat ieder de ambtsopdracht terug moet geven en men bestuursfuncties vanuit het kerkgenootschap moet neerleggen.
Bron: Dubbelhartigheid "Godsgezanten" doorzien; Redactie op "di 25 jan 2011, 11:11"
Hoewel ik hem o.a. had geschreven dat ik de diensten bezoek bij de GvAC, hield Armin Brinkmann (die vanaf mei 2011 voor Nederland de nieuwe districtsapostel zal zijn) mij op 23 december 2009 in niet mis te verstane bewoordingen voor hoe het er nu met mij voorstaat:BakEenEi schreef:@allBakEenEi schreef:(...)
In de jaren '50 van de vorige eeuw heeft het hierdoor zelfs zó ver kunnen komen dat er in een gedrukt tijdschrift voor ambtsdragers werd gesteld:
(...)"Der Stammapostel allein ist die geoffenbarte Liebe Gottes. Wer sich von ihm trennt, hat sein eigenes Todesurteil unterschrieben. Solche sind zu ihrem eigenen Richter geworden. Der liebe Gott will seine Kinder selig machen, aber nicht solche, die alles besser wissen. Wir sollen keine Sklaven sein, sondern freigemachte Gotteskinder. Wir lieben nicht allein Gott, sondern auch den, den er gesandt hat." (Amtsblatt; 15. Juni 1952; S. 94)
Al lijkt het aangehaalde statement uit 1952 inmiddels gedateerd; op 29 maart 2009 hield stamapostel Leber een dienst in Oeganda (o.a. in het bijzijn van districtsapostel De Bruijn). In het tijdschrift Unsere Familie werd van diens prediking als volgt verslag gedaan:
Hier wordt dus gedreigd (!!) met de liefde van God. Die zouden gelovigen namelijk kwijtraken indien zij "de verbinding" met de stamapostel (die in deze dienst in Oeganda op dat moment zelf aan het woord is) en de apostelen loslaten. Werkelijk, ik zou persoonlijk niet weten hoe je jezelf (!!) als vermeende Godsgezant nóg belangrijker kunt maken. Prompt wendde ik mij hierover vorig jaar tot een "hogere verantwoordelijke leidinggevende" van de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland; meermalen zelfs. Ik wacht nog steeds op een serieuze reactie... Intimidatie en manipulatie "uit naam van God" zijn wat mij betreft... uit den boze!
- (...)
Wir stehen auf einem Felsen. Ich erinnere daran, dass Jesus einst zu Petrus sagte: „Du bist Petrus, und auf diesen Felsen will ich meine Gemeinde bauen, und die Pforten der Hölle sollen sie nicht überwältigen" (Matthäus 16,18). Wir als die Gemeinde stehen auf dem Felsen. Solange wir mit diesem Felsen verbunden sind, haben wir Kraft. Diese Kraft befähigt uns, den Teufel zu überwinden, ja, alle Geister zu bezwingen. Aber wenn man nicht mehr auf dem Felsen steht, wenn es anderen Mächten gelingt, diese Verbindung zu unterbrechen, dann verliert man sofort seine Kraft. Dann ist man nicht mehr gesegnet. Dann verliert man den Glauben und kann die Liebe Christi nicht mehr wahrnehmen. Deshalb ist es so wichtig, auf diesem Felsen gegründet zu sein, mit dem Stammapostel verbunden zu bleiben, Verbindung mit den Aposteln zu haben, so oft wie möglich in die Gottesdienste zu gehen. Stehen wir nicht mehr auf dem Felsen, sind wir unserer Kraft beraubt und werden zum Spielball der Geister.
(...)
Groet,
BakEenEi
Bron: http://samenapostolisch.nl/phpbb3/vi ... p=876#p876