Heersers in de kerk (7): De nieuw-apostolische gedragscode

[Lmg]

@ BakEenEi,

Inderdaad wordt er niet met je gesproken, maar over je gesproken.
Je staat immers met de rug naar het altaar gekeerd, zo wordt gedacht.
Vrijwel vanaf het moment dat je de gemeenschap niet meer bezoekt, weten velen niet meer
hoe ze nog met je in kontakt kunnen staan. Dit heb ik destijds als erg belastend ervaren.
Ook heb ik in die tijd nooit iemand op mijn pad gekregen die als doel had om mij als verloren schaap
terug te willen brengen naar de overige 99.

Lmg

[BakEenEi]

(...)
om mij als verloren schaap
terug te willen brengen naar de overige 99.

(...)

@Lmg

Ik wist niet dat jij het bent die als eerste was vertrokken!

Groet,
BakEenEi

[Lmg]

@ BakEenEi,

Wil jij eens voor mij uitrekenen hoeveel is: 144.000 - 99 =

Wens je een goede laatste dag in 2012

Lmg

[BakEenEi]

@ BakEenEi,

Wil jij eens voor mij uitrekenen hoeveel is: 144.000 - 99 =

Wens je een goede laatste dag in 2012

Lmg

@Lmg

Een momentje nog want ik sta hier (in Maarssen-Dorp) in de rij...

• 
  

Zo dadelijk (...) bij de kassa zal ik vragen of ze even pro forma 144.000 oliebollen willen aanslaan minus 99!

Groet,
BakEenEi

[ACE]

@BEE

Zo mak als een lammetje dus in zo'n rij! Nog 99 voor je!

BTW, oliebollen zijn ook op de CA verkrijgbaar.

Groet en sterkte,
ACE

[ACE]

@lmg

Omdat ook deze voorganger zich verwonderde ging hij in gesprek met de Distr Voorganger die op zijn beurt uiteraard Apostel Pos benaderde.
Kortom, Ik kreeg een brief van G. Pos vanuit de Henry Polaklaan (CA) zeer streng van toon en of ik mij even wilde verantwoorden.
Kort daarop ben ik naar de CA gegaan voor een gesprek met G.Pos die na lang praten in enige mate zijn uitspraak toegaf.
In de NAK kun je maar het beste achter de hand praten.

Het zal omstreeks dezelfde tijd zijn geweest dat wij Pos waarschuwden voor de bijverschijnselen van de toenmalige Oudste R Bijl.
In een vertrouwelijk gesprek vertelden wij Pos waar Bijl mee bezig was, nl het district Arnhem omkloonen tot zijn eigen apostel district!
Daar schrok Pos hevig van. En wat gebeurde? Wij werden ontboden bij Bijl waar wij @#$%$% die indruk van hadden gekregen?
Afijn, de geschiedenis kennen we. Het klopte 200%.

Naderhand werd deze mislukte coupe door Pos gebaggatelliseerd. Ja natuurlijk. De man had het kompleet mis!!
Pos was ook verantwoordelijk voor de aanstelling van de Bruijn. Wat een historische vergissing.

De Bruijn is weer verantwoordelijk voor de aanstelling van Schwarze Peter. En de Stap weer voor de aanstelling van bankier Brinkmann.

Mijn God, mijn God, waarom heeft u de NAK verlaten?

Groet,
ACE

[BakEenEi]

@BEE

ook mijn schoonouders, eveneens woonachtig in Voorthuizen, vierden in de tussenliggende tijd hun 50-jarige huwelijk

Wij waren vroeger kind aan huis (toen nog) in Barneveld bij je schoonouders. Ik herinner mij een oppas avond, dan konden ze met z'n allen op missie in Voorthuizen.
Kerken achter de Spar. Man wat een tijd.
Ook verkocht ik ooit een uitgewoond barrel van je schoonvader op de automarkt. Dit Fordje zakte bijna door z'n hoeven.
Puur geldnood was de reden. ALLES voor de kerk destijds.

(...)


Uit: Bericht door ACE op "Zo 30 Dec 2012, 12:45"

@ACE

De saamhorigheid in die tijd was écht en men bouwde op hetzelfde solide fundament: de rotsgrond "Geloof en Vertrouwen". Ik blijf het een voorrecht vinden om dat zelf ook nog te hebben waargenomen en meegemaakt.

Achteraf bezien speelde er zich op het bestuurlijke vlak achter de schermen het nodige af, maar wie kon dat weten? Pas wanneer je de bovenste treden van de ambtsladder bereikte of indien anderszins een wellicht bekrompen blik moest wijken, kreeg je een meer realistisch begrip van het reilen en zeilen in de organisatie. Maar nog steeds verwachtte ik daarbij in eerste instantie niet, dat feitelijke toestanden wel eens eerder als alarmerend te beschouwen zouden zijn dan vertrouwelijk. Het begint met één enkel voorval binnen één bepaalde context. Je probeert het "een plaats te geven". Heel geleidelijk aan wordt het lastig om zaken die zich nauwelijks nog "wijselijk" laten neutraliseren, te laten voor wat ze zijn. Op de kerkvloer heeft vrijwel niemand daarvan intussen nog enig besef. Hiermee beland je als "insider" in een situatie, die het al bijna niet meer toelaat om informatie die ongevraagd op je bord kwam met anderen te delen. Uiteraard kom je dan als medewerker op de C.A. niet in aanmerking voor bij wijze van spreken een toeslag voor "vuil en onaangenaam werk"! Welnee, je bekijkt het maar. Je zoekt het maar uit: "God legt een last op maar Hij helpt ook." Zo ongeveer zorg je er maar voor dat wanneer je niet dankbaar genoeg overkomt, je óók nog de reprimande in je zak steekt welke de districtsapostel extra voor je in petto heeft. Ik vond die gast bij tijd en wijle dus gewoon een klootzak. In Duitsland zouden ze in plaats van zo'n rotwoord een hele paragraaf aan het manuscript hebben toegevoegd, maar sommige Duitsers kunnen voor mij onderhand de pot op of het dak, de boom in, naar de maan vliegen of de hik krijgen. Hoe durven ze met 10 miljoen euro aan offergaven brutaal aan de haal te gaan en dan ook nog, alsof er (eind december 2007) niets zou zijn gebeurd, vervolgens jaar-in jaar-uit overal de altaren te betreden (lees: te ontheiligen) en constant iedereen de les te lezen?! Hetzelfde geldt voor wie er in Nederland vanuit nota bene een nep-Raad van Toezicht heeft huisgehouden en nóg huishoudt. Miljoenen euro's aan offergaven zijn er gewoonweg verkwist. Een stel minkukels is het (in mijn beleving).

(...)

Volgens mij was het opziener Kamstra die in het Fries eens opmerkte "De tsjerke - dat binne jimme!" (de kerk - dat zijn júllie). Zo op zichzelf beschouwd is dat beslist een mooie gedachte. Maar ja, hoe gaat het dan verder? Welk initiatief mag nu bij onszelf liggen en hoe verhoudt zich dat met de inbreng van anderen? Mede door wat ik via de C.A. voor mijn kiezen had gekregen, ten aanzien waarvan ik hierboven een paar facetten heb belicht, kwam het voor mijzelf steeds meer aan op de vraag: wat gelóóf je nu in feite? Ben ik nieuw-apostolisch, wil ik een christen zijn; maakt dat trouwens nog een verschil, enzovoort. Ik ga het nu niet opzoeken, maar op dit Forum heb ik daarover wel eens uit de doeken gedaan dat ik gaandeweg van mijn "bijgeloof" af ben gestapt. Het "bewustwordingsproces" dat daaraan voorafging, heb ik als verlossend ervaren! Als een plant of een boom geen water vindt, zullen de wortels dieper moeten reiken. Ik zal maar niet aangeven hoe lang je dan als het ware met je ziel onder de arm moet lopen, doch reken hierbij niet op een kwestie van weken of maanden. "De tsjerke - dat binne jimme!" Wie straks de nieuw-apostolische catechismus zal hebben bestudeerd, kan er niet omheen dat het volwaardige lidmaatschap van de Nieuw-Apostolische Kerk dat men geacht wordt rechtmatig te verkrijgen bij het sacrament van de Heilige Verzegeling, heel wat gewicht in de schaal legt. Dan mag je opeens erover dagdromen dat je erbíj bent, bij de Bruid des Heren. Stamapostel Leber zei hierover kortgeleden dat hij ervan uitgaat dat er in het verkeer of anderszins geen ernstige ongevallen plaatshebben indien de Bruid plotseling aan de aarde zal worden ontrukt. Hij ging daarbij voorshands uit van 10 miljoen personen! Die uitspraak deed natuurlijk alom stof opwaaien, maar het liep -gerekend naar aardse maatstaven- voor hem uiteindelijk met een sisser af. Tja, wat wil hij dat wij geloven?

Welnu, die laatste vraag; daar ben ik voor mijzelf al heel lang uit want deze stamapostel is het spoor bijster. Hetzelfde geldt voor diens opvolger en evenzo voor hun marionetten die onlangs zo uitgebreid werden "gewürdigt" vanwege de aan ze toegeschreven verdiensten bij de totstandkoming van de nieuw-apostolische catechismus. Al dit soort van inspanningen hebben in het werk Gods namelijk niets om het lijf. Hooguit is het interessant voor een rechtspersoonlijkheid bezittend lichaam, of zo. Halve waarheden zijn immers hele leugens. Daar word je niet blij van. Het maximale leereffect ervan kan zijn dat men -langs de toeristische route- tot het inzicht komt hoe het allemaal beter anders had gekund. Dat is een bijzonder belastende onaangename manier van leren en afleren, kan ik uit ervaring hierover zeggen.

Met het vinden van een antwoord op de voorafgaande vraag evenwel, "Wat gelóóf je nu in feite?", ben ik goddank veel verder gekomen. Ik herinner mij een gemeenteavond in de Nieuw-Apostolische Kerk, in 2005 of in 2006. Toen werd een ieder gevraagd om daarvoor ideeën aan te reiken. Ik vroeg of ik in plaats daarvan 10 minuten spreektijd kon krijgen. Oei! Degene die er kennelijk over ging, zo begreep ik wel, was op van alles voorbereid maar zó'n lumineus idee - ging dat niet misschien een tikkeltje te ver? Toegegeven, ik maakte het opzettelijk ook wel een beetje spannend want nadat bij betrokkene de wenkbrauwen langer dan bij een doorsnee verbazing gefronst waren gebleven, besloot ik aan die bovengemiddelde verbazing recht te doen. Ik merkte dus op: "Ik zal mijn uiterste best doen om alle ingekapselde agressie van de afgelopen vijftig jaar in tien minuten tot een kwartier zo samen te vatten, dat mijn boodschap duidelijk overkomt". Dit leidde ertoe dat in allerijl de schriftelijke aanvraagprocedure van toepassing werd verklaard. Dat werd nog een leerzame ervaring. Bovendien: wie schrijft, die blijft. Het was lang geleden -mogelijk voerde die vage doch niet onwelkome onverwachte herinnering zelfs terug tot in mijn verkeringstijd- dat ik mij vol overgave had geoefend in het welluidende proza dat nu wellicht de doorslag kon geven...


[wordt vervolgd]

Groet,
BakEenEi

[BakEenEi]

(vervolg)


@ACE

Toch hield ik al meteen mijn hart vast want hoe lang zou de doorlooptijd kunnen zijn van een rekest, strekkende tot de welwillende kennisneming van een aanvrage, gericht op een herschikking van de mogelijkerwijs reeds verdeelde genadetijd en samenhangend met de omstandigheid dat een ongehoorde kinderstem de van hogerhand zozeer gekoesterde stilte in de gemeenschap voor de duur van zowat tien minuten zou wensen te verbreken. (...) Ik moest er niet aan denken, dat het niet tijdig genoeg te overwegen viel of aan mijn verzoek ambtshalve kon worden tegemoetgekomen.

• "Vijftig jaar ben ik telkens gekomen, heb ik aandachtig geluisterd en ben ik weer stil naar huis gegaan. Vijftig jaar heb ik geduld gepraktiseerd en heb ik mijn mond gehouden, op één keer na (in december 2005 op een woensdagavond). Nú wil ik eindelijk wel eens wat zeggen. Mijn punt is dit: hoe levend is onze gemeente?! Komt ieder er een beetje tot zijn of haar recht?! Wordt er wel eens aan iemand, aan mij of aan anderen, gevraagd: 'Hoe is het nu écht met je? Vind je het fijn in de gemeenschap? Heb je misschien voor ons allen nog een mooi inzicht?' Nee dus."
  
  "Voorganger, dit gaat zo niet goed. Onze gemeente bloeit niet en groeit niet. En dat is geen wonder. Integendeel, het is volkomen logisch. 'Hogere verantwoordelijke leidinggevenden' hebben alle initiatieven naar zich toegetrokken. Wat gebeurt er dan na enkele tientallen jaren?! Precies: de broeders en zusters in-de-bank wachten op de instructies die, zoals intussen gebruikelijk, van hogerhand worden aangereikt. Echter, dit is vragen om moeilijkheden! Zó kan goddelijk leven niet gedijen. Dáárover wil ik het hebben, op een positieve manier."
  
  "Aan de andere kant is het natuurlijk wél zo dat ik in onze kerk ontzettend ben beschadigd door het keurslijf dat mij gedurig en in tal van opzichten werd aangemeten. Wie in onze kerk bij wijze van spreken een poema is, hoort zich te gedragen als een lammetje. Tot de dood erop volgt. Fout, helemaal fout, en nog eens fout. Lees maar 1 Korinthiërs 12."
  
  "Wat ik nu schrijf heb ik nergens gehoord en het is mij ook door niemand voorgehouden. Ik heb het gewoon van mijzelf. De laatste jaren heb ik veel berichten geschreven op het Internet: (deels in het Duits) bij NAKtuell en Glaubenskultur, op de weblog van Gerrit Sepers en bij NAK-Observer. Niemand, niemand, niemand uit onze gemeenschap, uit ons district, uit onze kerk, heeft mij hier ooit op aangesproken. Ik voel mij soms net een enfant terrible. Nochtans...
  
  • God heeft ons niet een geest van lafhartigheid gegeven, maar een geest van kracht, liefde en bezonnenheid.
    Uit: 2 Timoteüs 1: 7 (NBV)
  In die zin wil ik op de gemeenteavond wel wat zeggen. Het hóeft niet per se, want goddank (!), zoals ik al eerder aangaf, staat óók het volgende in de Bijbel:
  
  • Enkele Farizeeën in de menigte zeiden tegen Jezus: ‘Meester, berisp uw leerlingen.’ [40] Maar hij antwoordde: ‘Ik zeg u: als zij zouden zwijgen, dan zouden de stenen het uitschreeuwen.’
    Uit: Lucas 19: 39 (NBV)
  Met hartelijke groeten,

Tijdens de bewuste gemeenteavond kwamen vanaf 20.00 uur eerst uitgebreid al degenen aan het woord die altijd al spraken. Rond 21.10 uur kreeg ik een knipperend groen licht en vertelde ik over 1 Korinthiërs 12 want daar staat onder andere in:

• Wanneer één lichaamsdeel pijn lijdt, lijden alle andere mee; wanneer één lichaamsdeel met respect behandeld wordt, delen alle andere in die vreugde.

Juist dienaangaande kwam er in mijn kerk bitter weinig uit de verf. Toen mijn spreektijd bijna voorbij was, verwees ik nog naar Romeinen 12. Hiermee gaf ik een invulling aan de eenmalige uitzondering die men trof.

Ondertussen had ik echter ontdekt welke prachtige vergezichten de rotsgrond "Geloof en Vertrouwen" naar het evangelie van Jezus Christus mij vanuit deze twee bijzondere hoofdstukken in de Bijbel te bieden heeft.

"De tsjerke - dat binne jimme!" Zouden zij die nu de hemel in werden geprezen vanwege hun tomeloze inzet voor een catechismus welke voor de Heer en al de Zijnen algemeen verbindend zou zijn, dat óók al weten?

Groet,
BakEenEi

[Lmg]

@ Ace,

Over D.Oudste Ruud Bijl gesproken, heb ik zeker een aantal indrukken etc opgedaan.
De man vroeg er gewoon om te worden geobserveerd, en dat deed ik dan ook.
In 1954 waren Bijl samen met Groen (Den Haag) en Van Asperen (Utrecht) de mannen
van het eerste uur ten aanzien van de oprichting van de Oude NAK.
Geheel buiten Apostel Kamphuis om hebben deze mensen in Luxemburg afspraken gemaakt
met Rockenfelder sr om tot een aparte Apostolische afdeling te komen in Nederland.
Door Rockenfelder is toen even geregeld dat Walter Schmidt hun Apostel werd.
Vanaf 1961 waren de beide clubs weer onder een dak omdat het onderscheid in de boodschap
beleving was weggevallen.
Dus ook Bijl kwam terug en kreeg T.Bischoff als D.Apostel, Bijl was inmiddels Oudste geworden.
Al vanaf die tijd is Bijl begonnen met het afzonderen van het district Arnhem. Als Apostel Bischoff
naar de gemeente Ede kwam zei Bijl tegen zijn vrienden T.B komt. De goede verstaander wist dat
hij hiermee tuberculose bedoelde.

Groet Lmg

[BakEenEi]

@all

Door het continue getouwtrek onder lieden die ondertussen ook nog menen zich er op voor te kunnen staan voor de mensheid een door God (exclusief met het keurmerk van de Nieuw-Apostolische Kerk) afgevaardigde "zegenaar" te zijn (...) laat zich hier een ongelofelijk trieste balans opmaken. Van al deze opgeblazen potsenmakers hoort er helemaal niemand thuis in Zijn tempel!

Kan er niet eindelijk eens een lans worden gebroken voor de vele duizenden slachtoffers (!) die daaraan nodeloos ten prooi moesten vallen? Wat hier -tot ieders schande die het had kunnen voorkomen- aan de hand is, is niets anders dan volslagen zinloos geestelijk geweld!

Toen ik het overduidelijk hopeloos gefrustreerde duo "Leber und Schneider" zag acteren in het YouTube-filmpje van de dienst, onlangs in Duisburg op de Dankdag voor Gewas en Arbeid, dacht ik: wie wil zich nu toch in godsnaam door zulke krijsende types nóg langer laten krenken?

Nooit had zulke egoïsten zo veel macht in handen mogen worden gespeeld want immers: voor de dictatuur die men nu botviert, worden vanaf de kerkvloer de faciliteiten verleend. Hoe langer er wordt gewacht met ingrijpen, des te kwalijker zullen de gevolgen zijn. Zaterdag nog probeerde ik de ernst van de zaak aan iemand die het heus kon snappen uit te leggen, maar betrokkene deed net alsof hij het allemaal niet begreep.

Zo zit het werk Gods niet in elkaar. Echt niet.

Groet,
BakEenEi