Apostolisch genootschap zonder Apostel

[TjerkB]

@all

Wat valt hier met goudeerlijk respect voor het Arabische spreekwoord "Doe je mond pas open als wat je gaat zeggen, mooier is dan de stilte ervóór!" misschien tóch nog -stamelend- over te zeggen, zo vraag ik mij nu al dagenlang af. Misschien eerst alleen nog maar het volgende:

• Alles van de volwassenen - alles, wij dreigen het te vergeten - ontleent zijn aantrekkelijkheid en zijn betekenis aan het kind, dat, op welke wijze ook, tegenwoordig is. Alles. Puur volwassen voorvallen zijn ontwrichte voorvallen, zij zijn te veel.
  
  Bron: J.H. van den Berg, Metabletica of leer der veranderingen (1956)

Groet,
TjerkB


N.B.

(...)
Heb je geld, dan doe je won­de­ren, zo wordt gezegd. Wij zagen het bij de leerstoel, het jubileumjaarboek en de -gekochte- dissertatie. Het is maar net waar de prioriteiten liggen. Bij de high society, bij andere reclamestunts en last but not least bij een paar slachtoffers? Hoe geloofwaardig wil je zijn? De crux is spijtig genoeg dat Lambertus Slok ongestraft bij anderen afdwong wat hijzelf niet waarmaakte. Degenen die daardoor het kind van de rekening werden, kloppen nu aan! Is er in de oude herberg inmiddels plaats voor gerechtigheid? Of handelt men nog altijd alleen uit berekening? Dus: kunnen wij nog wat met die man of die vrouw in "ons Werk" en zo ja, wat hebben wij daar dan voor over? Of: wat brengt het onszelf als we het goed maken met deze of gene? Mijn advies in dezen: make love - not war.

(...)

[TjerkB]

(...)
Mij persoonlijk valt het o.m. tegen dat het kerkbestuur gekozen heeft voor een m.i. magere bezetting van de zgn. adviescommissie:

Procedure bij de adviescommissie
Artikel 11
De adviescommissie bestaat uit een door het bestuur te bepalen oneven aantal externe en onafhankelijke leden: een voorzitter, een deskundige op het gebied van de gedragswetenschappen, zoals een BIG-geregistreerd psycholoog of psychiater, als gewoon lid en een mediator of herstelcoach als gewoon lid.

Ik ben vooral niet gelukkig met de formulering "een deskundige op het gebied van de gedragswetenschappen". Dat lijkt mij te mager, gelet op de ernst van het inmiddels door talrijke getuigenverklaringen bekend geworden sektarische geweld bij dit kerkgenootschap.

(...)

(...)
Heb je geld, dan doe je won­de­ren, zo wordt gezegd. Wij zagen het bij de leerstoel, het jubileumjaarboek en de -gekochte- dissertatie. Het is maar net waar de prioriteiten liggen. Bij de high society, bij andere reclamestunts en last but not least bij een paar slachtoffers? Hoe geloofwaardig wil je zijn? De crux is spijtig genoeg dat Lambertus Slok ongestraft bij anderen afdwong wat hijzelf niet waarmaakte. Degenen die daardoor het kind van de rekening werden, kloppen nu aan! Is er in de oude herberg inmiddels plaats voor gerechtigheid? Of handelt men nog altijd alleen uit berekening? Dus: kunnen wij nog wat met die man of die vrouw in "ons Werk" en zo ja, wat hebben wij daar dan voor over? Of: wat brengt het onszelf als we het goed maken met deze of gene? Mijn advies in dezen: make love - not war.

(...)

@all

Of je nu bij anderen afdwingt wat jezelf niet waarmaakt of jouw politieke mores alleen aan ze voorhoudt zonder er zelf veel van waar te maken; fraai is niet.

Hoe zal binnenkort de laatste apostel van het erf afzwaaien? Moet hij dan hemelhoog worden geprezen vanwege zijn verdienste als visionair met als grande fi­na­le de beursgang van het Genootschap bij de Faculteit Religie en Theologie van de VU, of kon daarmee veeleer langs di­plo­ma­tie­ke weg aan de ANBI-verplichtingen worden voldaan? Passende hulp voor "apostelkinderen" had bij het ApGen-bestuur bepaald een lagere prioriteit.

Wij weten toch inmiddels dat niet weinigen voor hun lidmaatschap en/of voor hun indoctrinatie bij het ApGen de hoogste prijs hebben betaald?

(...)
... dan nóg laten de bestuurders die er bij het Apostolisch Genootschap op het ogenblik over gaan, niet direct alles uit hun handen vallen om vanuit hun "macht der liefde" alsnog te bewerkstelligen dat slachtoffers de VIP-behandeling krijgen die ze jarenlang is onthouden. Welnéé, eerst moesten via de Vrije Universiteit hun aandelen naar de beurs!!

Eerst moeten de felbegeerde statussymbolen, te denken aan leerstoel en dissertatie, in de wacht worden gesleept. Wie betaalt, bepaalt!

Wat is dat in 's hemelsnaam voor een "gedachtegoed", wat zelfs op beslissende momenten een menswaardige bejegening belemmert?

Niet langer mag hier worden toegegeven aan welke inspanning dan ook ter ver­ho­ging van het zelf­ge­voel. Dus: stop de ijdelheidscultus!

(...)

Het bestuur koos een geforceerde uitweg en gaf er blijk van nauwelijks enig gevoel te hebben voor psychopathologie en pastorale psychologie. Door de hoogdrempelige Meldpuntregeling werden "kinderen van de rekening" bejegend als verdachte subjecten in plaats van als slachtoffers!

(...)
Omdat wij in de Nieuw-Apostolische Kerk deels met hetzelfde venijn in aanraking kwamen, herkennen wij de fnuikende machtsmechanismen. Niet zonder schroom hebben wij daar telkens opnieuw de aandacht voor gevraagd. Toch veroorzaken misstanden in sekten (!) veel onzichtbaar leed. Wat hieromtrent bij het Apostolisch Genootschap naar buiten kwam naar aanleiding van het boek Apostelkind, is echter zó schokkend dat het charmeoffensief, wat men er in gang zette, in mijn beleving elk doel voorbijschiet. De volgorde waarin men te werk gaat klopt gewoon niet.

Ik begrijp wel dat men not amused is omdat de losgemaakte publieke onrust de nagestreefde euforie tempert, maar van hoeveel karaat is bij het Apostolisch Genootschap feitelijk dé Liefde?!

(...)

In theorie kan men wel "onbaatzuchtig" willen dienen, maar als dat in de praktijk neerkomt op onhebbelijk heersen, klopt er toch echt iets niet...

• Gelukkig wie zuiver van hart zijn,
  want zij zullen God zien.
  
  Uit: Matteüs 5: 8 (NBV21)

Bron: Gezangboek der Hersteld Apostolische Zendinggemeente in de Eenheid der Apostelen in Nederland en koloniën (1933)

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

1. (...)
   Toen ik ruim 10 jaar geleden voor het eerst via het Internet reageerde op een bericht over de Nieuw-Apostolische Kerk, waar ik toen nog lid van was, ging het er weliswaar om dat er een grote waarheid was besloten in de woorden waarmee Gerrit Sepers kort daarvoor bij NAKtuell diens vertrek had toegelicht, maar bij mijzelf was toen nog helemaal niet de gedachte opgekomen dat wij als achterblijvers er niet in zouden kunnen slagen om het voor elkaar in onze kerk leefbaar te houden.
   
   Ondanks dat ik in die tijd al heel wat rottigheid had meegemaakt, kende ik in mijn eigen omgeving genoeg mensen van wie ik aannam dat wij het met elkaar in de kerk wel zouden weten te redden. Maar die hoop zou allengs in rook vervliegen. Geen van allen op wie ik mijn hoop had gevestigd, had zin om "de automatische piloot" UIT te zetten. Murw gemaakt en lamgeslagen gaf men zich over aan een voor mij onverdraaglijke kalme berusting en een irritante zelfvoldane bezadigdheid.
   
   Twee jaar later ben ik die apathie en dat defaitisme ontvlucht. Glazige blikken staarden mij na, terwijl men zich "in de volle verzekerdheid des geloofs" waande, in afwachting van de vervulling van de goddelijke beloften en aan "de hand van leiding", al biddend om "verkorting van de tijd", op weg naar "het heerlijke einddoel".
   
   (...)

2. (...)
   "Vind het antwoord in jezelf", hoorde ik op de radio in een reclamespotje van het Apostolisch Genootschap geregeld tegen mij zeggen. Wat is dat voor lariekoek?, dacht ik dan telkens; wat een aanmatigende benadering! Hoezo zouden wij allen een vraag hebben, waarbij het alleen nog ontbreekt aan de helende werking van de therapeutische sessies bij het Apostolisch Genootschap om door te krijgen in welke richting het antwoord ten onrechte nog niet was gezocht? Welk tegen betaling te bemachtigen "hoger bewustzijn" ontberen wij? Wie ontbraken er aan onze opvoeding? Wie staan er bij deze kerk toch in de keuken om ons kostje te koken? Wat zijn dat voor mensen? Ik gunde mijzelf alvast enkele blikken achter de schermen. Zo bekeek ik o.a. personeelsadvertenties van het Apostolisch Genootschap. Verder zag ik vooral veel glitter en glamour. Een serieus obstakel bleef voor mij dat ik van het gedachtegoed geen chocola kan maken.
   
   "Het beste van het beste" is wat men bij het gedachtegoed lijkt te pretenderen, maar wat was dan tot nu toe "het beste van het beste"? Anders gezegd: wat zijn dan hier de "in het verleden behaalde resultaten" die wellicht een garantie voor de toekomst kunnen bieden? Natuurlijk ben ik in deze context geen doorsnee consument want in de Nieuw-Apostolische Kerk viel ik ten prooi aan machtsmisbruik. "Leven in liefde" - hoe doe ik dat bij het Apostolisch Genootschap zó wezenlijk anders en béter dat niets mij nog uit mijn kracht haalt?
   
   (...)

@all

Misleiding en machtsmisbruik eisen hun tol. Ik maakte dat mee in de Nieuw-Apostolische Kerk en ik zie het bij het Apostolisch Genootschap.

Terwijl ik in de kerk die ik verliet leergierig was en oprecht spontaan deed wat ik kon, kwam het er voor mij, terugblikkend, té vaak op neer dat het reilen en zeilen in de geloofspraktijk en op de kerkvloer op gespannen voet stond met wat ons "op de verhoging" werd voorgehouden, zoals:

• [1] Houd de onderlinge liefde in stand [2] en houd de gastvrijheid in ere, want zo hebben sommigen zonder het te weten engelen ontvangen. [3] Bekommer u om de gevangenen alsof u samen met hen gevangenzat, en om de mishandelden alsof u zelf mishandeld werd.
  
  Uit: Hebreeën 13 (NBV21)

Als dit middenin de gemeenschap niet uit de verf komt, mag het duidelijk zijn dat je daar als kind van God niet meer veilig bent in Jezus' armen. Dan is er iets goed mis. Volgens Lambertus Slok was dat trouwens een achterhaald idee want inmiddels belichaamde hijzelf de Macht der Liefde. Hoe het ook zij; in beide geloofsgemeenschappen bleken de ideologische bespiegelingen misleidend en daarmee dus beperkt houdbaar te zijn. Zoiets brengt mensen van hun stuk, maar wat het helemáál moeilijk kan maken, is, als ze dan -manipulatief- worden beschuldigd van ontrouw aan hun geloof. Dit wijst echter op gaslighting, al dan niet ingegeven door cognitieve dissonantie. In werkelijkheid is het immers net andersom. Helaas bevindt men zich dan al royaal in de gevarenzone van sektarisch geweld en van destructieve relaties, en geldt eenvoudig "Stop, hou op!" Be­ter ten hal­ve ge­keerd dan ten he­le ge­dwaald. Wie deze doffe ellende rauw op het dak krijgt, zit er daarna in de regel wel even flink doorheen.

Hoe vervelend het ook is als een geestelijk leider moet worden verdacht van religieuze psychopathie; is het minder erg om slachtoffer te zijn?!

(...)
Wie het strakke keurs­lijf van re­gels en aan­ge­leer­de nor­men niet paste, werd door "oom Apostel" geschoffeerd en heengezonden. Alles onder het mom van dé Liefde (met een hoofdletter). Net als eerder in de Nieuw-Apostolische Kerk, waar in de jaren '50 duizenden de laan uit zijn gestuurd. Zoiets richt een angstcultuur aan waarin de aanbeden idolen vrijuit gaan en niemand verhelpt nog het berokkende verdriet, de schande en de gestichte verwarring.

Zouden degenen die i.c. met vereende krachten en masse vanuit het Apostolisch Genootschap werden opgeofferd of zijn geveld door emotioneel misbruik en de ideologische ratrace niet hebben doorstaan, niet veeleer gebaat zijn met schulddelging en professionele slachtofferhulp dan met vage gesprekken (met een vertrouwenspersoon) in combinatie met de m.i. ondoordachte oproep tot vergeving?

Het betreft hier mensonterende intimidatiepraktijken die nu niet alleen nieuwswaarde blijken te hebben, doch die zonder meer ook klachtwaardig zijn en mogelijk zelfs strafwaardig...

(...)
Opgroeiende kinderen komt een ongestoorde harmonische persoonlijkheidsontwikkeling toe. Ze moesten echter ideologische duplicaten van oom Apostel worden. Op soortgelijke wijze werden nieuw-apostolische gelovigen geïmpregneerd met kadaverdiscipline.

In een boek over hulpverlening aan jeugdige slachtoffers van seksueel geweld las ik dat het -speciaal voor ouders- aankomt op:

- gelóóf je kind
- bescherm je kind
- hélp je kind

(...)

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 06-02-2022; 14:00 uur]

bezinning

zin­ge­ving
zinontsluiting
zins­ver­voe­ring
zins­om­zet­ting

zins­be­goo­che­ling
zins­ver­bijs­te­ring
zins­ver­do­ving
zins­be­drog

zin­loos

@all

Grasduinend op het word wide web stuitte ik op de titel "De functioneele zin-structuur der tijdelijke werkelijkheid en het probleem der kennis". Nu ben ik er bíjna, dacht ik; ik kan de Open Universiteit overslaan. Aansluitend herinnerde ik mij een interview op de radio met, zeg maar, een deskundige. Het ging erom waar wij ons bewust van (willen) zijn. Als voorbeeld noemde de geïnterviewde de statistiek in Israël van het aantal dodelijk verongelukte verkeersslachtoffers per jaar. Bij 100 doden kan men zeggen: dat is normaal. Maar je kunt óók zeggen: onaanvaardbaar!!

Of neem "de ge­brui­ke­lij­ke gang van za­ken" als voorbeeld, zoals hieronder beschreven:

(...)
In 2011 kwam het bovenstaande in ons "forumberaad" als volgt zijdelings aan de orde...

@WT

Ooit heb ik mij opgewonden dat iemand Judaspenningen op het altaar had gesplaatst.
Deze broeder was zich er destijds al terdege van bewust wat er zich op die plek afspeelde.
Ik had het pas tientallen jaren later door.

Groet,
ACE

@ACE

Hoe onbeduidend zulke voorvallen op het eerste gezicht misschien ook lijken; het zijn dé tekenen aan de wand die "verantwoordelijken" aan het denken moeten zetten. Je bent namelijk verantwoordelijk om daadwerkelijk verantwoordelijk te kunnen zijn. Op de C.A. had een collega destijds in zijn werkkamer een prent opgehangen waarop -onder het toeziend oog van een herder (!)- een hele stroom schapen was te zien die op een ravijn af rende en daar ook in stortte. Eén of twee schapen probeerden tegen de stroom in te gaan... Een onmiskenbaar teken aan de wand. Het was tóen al een schreeuwend protest tegen de lafhartigheid van herders, machtsfiguren in de kerk die natuurlijk wijselijk op de rand van de afgrond zelf (als zoutpilaren) blijven staan, op het moment dat de schapen die ze de dood in jagen, nog steeds in allerijl de richting volgen die ze door hun misleiders wordt voorgehouden.

Weliswaar bespraken wij deze werksituatie later met stamapostel Fehr, maar dat gesprek leidde er níet toe dat de "arbeidsomstandigheden" beter werden. Het geestelijk klimaat in de Nieuw-Apostolische Kerk werd en wordt namelijk beheerst door de arrogantie van de macht. Plaatselijk kan men daar soms enige afstand van nemen, maar daarna houdt het in de regel al gauw weer op met de vrede en harmonie. Vandaar dat ik op verzoek van broeder Bauke Moesker in februari 2010 beschreef hoe de kerk in feite bestaat uit twee gescheiden werelden, met de districsdienaren er tussenin. Zie ook mijn berichten van 27 oktober 2010 in de thread "Achtergrondinformatie Nieuw-Apostolische Kerk". De authentieke verontwaardiging van Helmut Winner in Siberië is eenzelfde teken aan precies dezelfde wand. Liever laten de "verantwoordelijken" zo iemand vallen dan dat zijzelf eens de hand in eigen boezem steken.

Groet,
BakEenEi


Bron: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "12 nov 2011, 11:23", in de thread "Elders gelezen... "

...maar er werd onverminderd door geregeerd, gelovigen werden hooguit aangehoord en vervolgens weer dag in, dag uit toegesproken.

(...)

Wat ik hiermee nu wil zeggen, is dit. Het Apostolisch Genootschap bestaat ruim 70 jaar, waarvan de eerste 40 jaar níet voor herhaling vatbaar is. De reden daarvan is helaas, dat iemand bij nader inzien zo ziekelijk vervuld was van zichzelf, dat ook kinderen in de knel raakten en meerderen daarvan nog altijd last ondervinden. Los ervan hoe alles zich exact voltrok; er heeft een ongelofelijke bewustzijnsvernauwing plaatsgegrepen.

Daar zou ik dus maar niet langer omheen (willen) draaien...

Groet,
TjerkB


N.B.

(...)

"Mijn kinderen moesten opgroeien met een emotioneel onbeschikbare en instabiele moeder", zo schreeuwt een moederhart het hier uit!

Bert Wiegman, óók als arts valt u door de mand als u niet begrijpt én goedmaakt wat naasten op uw kerkvloer aldus werd aangedaan...

(...)

@all

Wat bij het Apostolisch Genootschap telkens weer opvalt, is, dat de verantwoordelijken géén blijk geven van een gezonde zelfreflectie. Als men die zelfreflectie namelijk wél had, was men van het begin af aan NIET terughoudend geweest in het aanreiken van helpende hulp. Dan had men ingezien dat het Genootschap in de schuld staat bij zielen, van wie sommigen door hardvochtig beleid van kwalijk over het paard getilde kerkvorsten voor de rest van hun leven beschadigd zijn. Liefde zadelt gelovigen NIET op met een psychotrauma!

Het navrante van deze toestand is dat de huidige bestuurders hun voordeel hadden kunnen doen met hoe soortgelijke zaken uit de hand zijn gelopen bij de Nieuw-Apostolische Kerk. Ook daar werd de nood van hulpzoekenden NIET gelenigd want dezen werden alleen nog maar méér doodgegooid met meewarige blikken, zalvende woorden en geplengde krokodillentranen. Op hypocrisie rust geen zegen...

Nogmaals:

(...)
Welhaast hersenloos denkend werden bij de Nieuw-Apostolische Kerk Johann Gottfried Bischoff en bij het Apostolische Genootschap Lambertus Slok nagenoeg onfeilbaar en onschendbaar gewaand, tot miljonairs gemaakt én al tijdens hun leven als heiligen vereerd. Nog altijd worden hun narcistische onhebbelijkheden voor onbeduidend gehouden, terwijl juist ook kinderen het moesten ontgelden. Bestuurders die dat sektarische geweld nu onder ogen moeten zien, mogen er niet mee volstaan dit te betreuren en af te keuren doch zij dienen aan slachtoffers daarvan alsnog de bescherming, de begeleiding en bijstand te verlenen die de betrokkenen nodig hebben.

Het zou getuigen van een onbeschaamde brutaliteit indien boven de aangewezen slachtofferhulp in de komende tijd voorrang wordt gegeven aan festiviteiten rond het 70-jarig bestaan van dit kerkgenootschap. Er vált niets te vieren. Hooguit het nodige te betreuren.

Er zal een cultuuromslag moeten komen; níet omlijst met nog méér verwarrende mooie woorden doch nu eindelijk met mooie daden!

(...)

Wat nu nodig is, zou op zijn minst zijn dat het Genootschap aanbiedt juist wél de kosten van rechtshulp aan slachtoffers te vergoeden, zoals het bestuur het kerkelijke vermogen nu ook aanspreekt om de veroorzakers van het onheil van hun blaam optimaal te vrijwaren.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Het Apostolisch Genootschap bestaat ruim 70 jaar, waarvan de eerste 40 jaar níet voor herhaling vatbaar is. De reden daarvan is helaas, dat iemand bij nader inzien zo ziekelijk vervuld was van zichzelf, dat ook kinderen in de knel raakten en meerderen daarvan nog altijd last ondervinden. Los ervan hoe alles zich exact voltrok; er heeft een ongelofelijke bewustzijnsvernauwing plaatsgegrepen.

(...)

@all

De "kinderen in kwestie" moesten het trouwens achteraf doen met de opmerking "De cultuur van die tijd leidde tot regels en omgangsvormen die... zeker in het nazien, sterk normerend waren." Wat een vondst, dacht ik, toen ik dat las; sterk normerend - als je niet onder ogen wilt zien dat het feitelijk ging om geestelijke mishandeling. Wie er zo'n draai aan weet te geven, kan misschien wel hoogintelligent zijn, maar zeker niet hoogbegaafd. Eerder leep aangelegd; als de hy­e­na’s van de slag­vel­den. De tragiek is werkelijk vele malen groter dan "het bestuur" heeft willen toegeven. Uit alle macht moest schijnbaar de gierend uit de klauwen gelopen aposteladoratie nog de laatste eer worden bewezen. Een gotspe!

Al in 1933 vond er een verontrustend changement plaats doordat "de leerling" boven zijn meester ging staan (vgl. Mat. 10: 24, Joh. 13: 16):

Bron: Bromet's Opwekkingsliederen, ed. 1922

Bron: Gezangboek der Hersteld Apostolische Zendinggemeente in de Eenheid der Apostelen in Nederland en koloniën (1933)

Zelfs in 2012 werd daar nog vol trots op gereflecteerd:

(...)
... wat ik las in een boekwerkje dat in 2012 verscheen vanwege een "J.H. van Oosbreelezing" dat jaar:

• Er is een overbekend, in de hele wereld gezongen christelijk lied dat heet ‘What a friend we have in Jesus’. De tekst is van de negentiende-eeuwse Ierse dichter Joseph Scriven en de muziek van Charles Converse. Het werd in de Nederlandse vertaling als ‘Welk een vriend is onze Jezus’ opgenomen in de bekende zangbundel van Johannes de Heer. Tot op de huidige dag wordt het met deze tekst ook in de Nieuw-Apostolische Kerk gezongen. Kenmerkend is dat in de door Van Oosbree uitgegeven zangbundel van 1933 de tekst was veranderd in ‘Welk een vriend is ons d’Apostel, die aan Jezus’ plaats nu staat.’ Nog beter passend bij de plaats die Van Oosbree innam, had de tekst eigenlijk moeten luiden: ‘Welk een vriend is ons d’Apostel, die als Jezus daar nu staat.’

Bron: Pag. 13, ISBN 978-90-5972-753-3

(...)

Obligaat ging "het bestuur" na de ophef over het boek Apostelkind over tot de orde van de dag en drong zij in de waan van onaantastbaarheid normerend (!) aan slachtoffers een Meldpuntregeling op. Is het niet schandalig dat ook dit nog gebeurde? Fouten verdoezelen en bulldozeren...

Onder de tirannie van L. Slok waren kinderen niet belangrijk genoeg om écht rekening mee te houden en nu ze volwassen zijn, nog steeds niet.

• "Darkness cannot drive out darkness:
  only light can do that."
  
  Dr. Martin Luther King Jr.

Als ik bij de Nieuw-Apostolische Kerk geen kijk­je in de ma­chi­ne­ka­mer had gehad, had ik waarschijnlijk nooit iets gezegd over het Apostolisch Genootschap. Idolenverering leidt tot collectieve blindheid en dan brengt het recht van de sterk­ste ook mee dat de slager zijn eigen vlees keurt. Wie ergens waar vooral mooi weer wordt gespeeld, onder de voet wordt gelopen, zal niet snel een gerede ingang vinden om geloofd te worden. Alles ketst af op verzet als er een orde geldt, die gebaseerd is op macht en aanzien. Te­kort­ko­min­gen worden in de regel bewust geca­mou­fle­erd. Helaas leert de geschiedenis, dat juist in religieuze organisaties niemand per se veiliger is dan overal elders waar misbruik niet wordt gestraft.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 20:00 uur]

(...)
Obligaat ging "het bestuur" na de ophef over het boek Apostelkind over tot de orde van de dag en drong zij in de waan van onaantastbaarheid normerend (!) aan slachtoffers een Meldpuntregeling op.

(...)

@all

Zoals honden wel een bot toe­ge­sme­ten krijgen, maakte apostel Wiegman korte metten met de zielen die in de gemeenschap waren... uitgebuit: het was slikken of stikken voor ze bij de voorgeschotelde Meldpuntregeling. Al mishandeld en beschadigd, werden ze nu bovendien vernederd. Dat zijn malafide handelspraktijken waarmee voor slachtoffers van sektarisch geweld een hondenleven is weggelegd! Zo is elke apostel een sta-in-de-weg en dus inderdaad volstrekt overbodig. Wat staat dit toch in schril contrast met het gemeenteleven zoals dit eertijds werd bezongen:

Bron: Gezangboek der Hersteld Apostolische Zendinggemeente in de Eenheid der Apostelen in Nederland en koloniën (1933)

Spreken levensverhalen zoals wij die kennen van Robin Brouwer of Truus Bouman-Komen nog altijd geen boekdelen over de ernst van de zaak? Van ongeveinsde liefde hoeft niemand achteraf in psychotherapie. Wél als je namens een apostel (...) emotioneel en financieel wordt uitgebuit.

(...)
Wie zich thans nog bevindt in het aldus geschetste ongezonde (lees: traumatiserende) klimaat, kán het m.i. niet objectief beschouwen.

Misschien kan mr. Wolfsen wel nagaan wat bijvoorbeeld vijf jaar psychoanalyse kost...

(...)

Voorts: werd er bij deze in- en intrieste aangelegenheid al eens overwogen dat verzekeraars en uitkeringsinstanties een regresrecht hebben? Als ik zie hoe gewiekst het ApGen-bestuur telkens acteert, sluit ik niet uit dat juist zulke aspecten de Meldpuntregeling maakten tot wat deze nu is.

Groet,
TjerkB


N.B.

(...)
Bij ethisch handelen ontkom je immers niet aan enkele principes: weldoen, niet-schaden, verantwoordelijkheid en... rechtvaardigheid.

Graag neem ik aan dat het ApGen rond 2001, 50 jaar na de oprichting in 1951, een switch heeft gemaakt. Het "begin van het vervolg" met voorlopig nog de turbulentie die samenhangt met die eerste periode waarin... "essentiële kennis niet leidde tot essentieel inzicht" want: er was een parallel universum ingericht waaraan voor kinderen en jeugd geen ontkomen aan was, wat, jawel, ten aanzien van hun persoonlijkheidsontwikkeling onaanvaardbare risico's meebracht. De vraag komt dus op: hoe gaan wij om met de aangerichte schade?

Hiermee kwam er een praktische kwestie naar voren die zich bij nadere beschouwing niet bepaald leent voor een theoretisch antwoord. Personenschade handelt over personen! Medemensen die ieder een gezicht hebben, die níet gevoelloos zijn; die eerder misschien wel gehoord zijn, maar te weinig begrepen. Die wellicht vertrokken zijn, maar niet uit enthousiasme, al vonden ze het antwoord in zichzelf: hier ben ik niet veilig. Sommigen worden serieus genomen, maar ík niet. Ik kán geen "goddelijk hormoon" zijn. Dat red ik gewoon niet.

Zoals wij weten: de karavaan trok verder. In de nieuw-apostolische geloofspraktijk gebeurde dat trouwens precies zo want ook voor de getrouwen daar was er geen tijd te verliezen. "Verloren gaan" is een keuze; zeer zeker níet wat iemand door het lot toe­be­deeld kan zijn. Aangeslagen, ontgoocheld, vertwijfeld en ontredderd werden de eigenzinnigen, de dwarsliggers, door de uitverkorenen achtergelaten. Met opgeheven hoofd zetten die laatsten de pas er stevig in, onvermoeid naar het hoogste strevend; tot tevredenheid van hun apostel.

(...)

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 23:30 uur]

(...)
Bij ethisch handelen ontkom je immers niet aan enkele principes: weldoen, niet-schaden, verantwoordelijkheid en... rechtvaardigheid.

(...)

@all

Als het niet meer een soms wat ongelukkige samenloop van omstandigheden betreft, maar eerder een soort van verdorvenheid waardoor in een geloofsgemeenschap zielen min of meer bezwijken, wat houdt verantwoordelijken dan tegen alvorens zij op enkele schreden terug willen keren? In de Nieuw-Apostolische Kerk bleek hierbij achteraf dat nobele intenties weken zodra het consolideren van machtsposities in het geding kwam. Het wilde mij níet aan. Zag ik het wel goed? Wilde ik dan nu beweren dat mijn ouders én andere dierbaren zich feitelijk hebben laten misleiden? Juist als wij onze ziel en zaligheid zowat aan ze opknopen, is vanzelf de deceptie groot indien gerespecteerde naasten van hun voetstuk vallen. Echter; de vraag is wél hoe terecht het bij nader inzien was om "helpers aan Christus' plaats" met vereende krachten van een sokkel te voorzien. Wat voor helpers waren dit toch eigenlijk en hoe kon het gebeuren, dat hun "werk der duisternis" zo lang voor ons allen verborgen is gebleven? In mijn bijdrage d.d. za 05 jun 2021, 20:40 in de thread "Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)" concludeerde ik: verraad. Maar welke gelegenheid maakte hier de dief? Hoe werd de spreekwoordelijke schotel linzensoep aangereikt? En: hoe valt de schade te beperken?

"No lie can live forever" staat er in koeienletters op de gevel van het Openbaar Ministerie in Arnhem. Het zijn woorden van Martin Luther King Jr. die hij uitsprak in 1965 bij de protestmars naar Selma (Alabama). (...) De geschiedenis kan ons veel leren, soms zelfs wat er nog valt af te leren:

(...)
... bij het Apostolisch Genootschap werden nietsvermoedende gelovigen emotioneel onder de voet gelopen door een nota bene door de intelligentsia binnen de organisatie gelegitimeerde seksistische verdeel- en heerspolitiek namens hun "apostel". Het sektarische geweld wat hier talloze slachtoffers heeft gemaakt, dient eindelijk serieus te worden genomen.

Onbegrijpelijk dat allen die hun ogen sloten voor dit geweld nu opscheppen over een "leerstoel Religieus Humanisme en Compassie". De tegenwoordig alom recipiërende AG-coryfeeën imponeren met geld en gebouwen, maar is dat niet onderhand de waanzin ten top?

(...)
Wie het onverschillig laat dat naasten zo veel leed werd berokkend, heeft een hart van steen.

(...)

Ik las ergens: "Het Apostolische Werk helpt je bij het worden van een beter mens en samen werken we in Liefde aan een menswaardige wereld." Mijn voorstel is: schaf intern liefst eerst de gekunstelde klassenmaatschappij (!) af die tot op heden de oorzaak lijkt te zijn van een hoop mi­sè­re. In één van onze buurlanden wordt gezegd "All Brits are equal, but some are more equal than others", maar bij het ApGen speelt iets dergelijks.

Vanuit de Hersteld Apostolische Zendinggemeente in de Eenheid der Apostelen in Nederland en koloniën (HAZEA) kreeg destijds apostel J.H. van Oosbree (1862-1946) al een zo'n extreme voorkeursbehandeling dat er in 1938 exclusief voor hemzelf in Zandvoort aan Zee een state-of-the-art "rusthuis" werd neergezet. Het Hersteld Apostolisch Weekblad van 4 september 1938 was in zijn geheel hieraan gewijd. Kort samengevat:

• Nu is onze Apostel van huis uit gewend, te arbeiden. De levensomstandigheden, waarvan zeer terecht gezegd wordt, dat zij den mensch vormen, hebben hem gedrongen, zelfs zeer hard te werken, zijn tijd uit te koopen en geen uur verloren te laten gaan. Ieder zal toch begrijpen, dat er voor het grootbrengen en opvoeden van twaalf kinderen heel wat komt kijken. Een en ander stelde aan het leven van onzen Apostel en zijn trouwe echtgenoote dan ook groote eischen.
  
  Nauwelijks waren - wat die gezinsverzorging betreft - de moeilijkste jaren achter den rug. of onze Apostel werd op 48-jarigen leeftijd tot de Apostelbediening geroepen. Gewend zijnde, elk uur productief te maken, gedroeg onze Apostel zich in het "gareel" dezer' bediening precies zoo als hij zich als huisvader benomen had.
  
  (...)
  Hoe gaarne onze Apostel zich tot ontspanning ook op reis of naar de bergen begaf, hetgeen hij tot voor kort ook nog deed, de omstandigheid, dat hij zoo ver van huis was en meer andere dingen, verschaften hem den laatsten tijd evenveel onrust als het verblijf in de hooge berglucht hem rust en herstel van kracht schonk; met andere woorden: hij schoot er niets bij op.
  
  Onze Apostel nam dan ook een kort en definitief besluit, om zijn heil voortaan niet meer zoo ver weg te zoeken, doch dichter bij "honk" te blijven.
  
  De Broederen en de geloofskinderen zaten intusschen ook niet stil en hebben niet alleen voor hunnen Apostel gebeden, maar ook gewerkt en hebben hem bewerkt. Het gevolg van een en ander was, dat hij zich liet bewegen en ten slotte gezwicht is voor den door anderen op hem uitgeoefenden drang, dat er dan aan zee, waar hij ook zoo gaarne toeft, een rusthuis voor hem gebouwd zou worden.
  
  (...)
  Met een van dankbaarheid bewogen gemoed en met betraande oogen, heeft onze Apostel toen dit offer der liefde aanvaard, mèt ons den wensch uitsprekende, dat het hem door onzen hemelschen Vader vergund zou worden, nog vele jaren daar een plaats van rust en genieting te mogen vinden.

Na diens overlijden begon het realiteitsbesef bij de door Van Oosbree benoemde opvolger, Lambertus Slok, te ontsporen. Velen gaven zich over aan een soort van god­de­lij­ke­be­vels­the­o­rie waarbij Jezus van Nazareth in de schaduw kwam te staan van de ook aan Slok toegedichte mes­si­a­ni­teit. Hij overleed in 1984 maar ter gelegenheid van zijn 100e geboortedag, in 2004, dook er over hem nog een lof­rede op - vol su­per­la­tie­ven:

• Na de oorlog en in de periode dat de relatie met de Neu Apostolische Kirche onduidelijk was, nam de apostel [L. Slok; TB] de vrijheid om de gedachten van apostel Van Oosbree over God verder tot ontwikkeling te brengen. Gesymboliseerd in de woorden ‘Wij zijn er voor God’ in 1949 in het Goffertstadion te Nijmegen, bracht hij een omwenteling teweeg in het denken over God, die te vergelijken is met de ontdekking van Copernicus dat de zon en niet de aarde het centrum van het heelal was.

Bron: https://www.vanoosbreestichting.nl/site ... l-slok.pdf

Ondertussen had de verplichtende idolate verering van deze godenzonen echter meegebracht dat niet weinigen er emotioneel onder bezweken. Waar het nu om gaat, is, dat er -thans bij het Apostolisch Genootschap- niet langer met twee maten wordt gemeten, al lijkt dit te veel gevraagd.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

Wellicht een toepasselijke aanvulling...

@all

Zojuist toevallig weer op het spoor gekomen: een e-mailtje, aan vrienden...

[...], 18 september 2004


Beste [...],

Zoals jullie weten begeef ik me, op weg naar mijn werk bijvoorbeeld en terug naar huis, af en toe onder de mensen. Onder de forensen en reizigers, kan ik beter zeggen, want volgens mij zijn de meesten van hen elders met hun gedachten. De uiterlijke kenmerken van hun persoonlijkheid verplaatsen zich van A naar B, terwijl daar hun innerlijke wezen waarschijnlijk al is aangekomen.

Tussen het moment dat je gedachten al ergens zijn en je uiteindelijk fysiek arriveert met al je (geestelijke) bagage -of misschien is het soms ook wel ballast- kunnen er vele jaren verstrijken. Wegomleidingen en oponthoud; we hebben het allemaal niet in de hand.
In de Van Dale wordt bij het woord "vertrouwen" een zinsnede aangehaald uit het oeuvre van de schrijver Arthur van Schendel: "haar ogen glansden van kinderlijk vertrouwen". Dan kan het zijn, dacht ik, dat jaren later, na een reis door de tijd, zo'n kind "een motie van wantrouwen" indient. Weg de glans, weg de idealen en het vertrouwen; de plaats van bestemming wordt niet bereikt. Het leven werd een dwaaltocht, levensdoelen werden gesaboteerd, de uitzichtloosheid sloeg toe.

Mijn omzwervingen door de realiteit hebben met name één gezichtspunt opgeleverd dat als het ware in mijn ziel gebeiteld staat: kinderen verdienen áltijd zorg en bescherming. Het enige wat daarbij helpt is liefde, en dan niet in de zin van genegenheid of hartstocht maar goudeerlijke liefde. Die liefde; dat is het allermooiste geschenk dat je kan krijgen. Wanneer je schip strandt, geeft het je vleugels; wanneer het wordt beantwoord, geeft het eindeloze energie; wie het doorgeeft, raakt zelf niets kwijt! Wie het begeert, moet eerst alle arrogantie aan de kant zetten.

Dit besef is in feite mijn leefgevoel geworden. Ik voel me bevoorrecht omdat ik als kind mensen heb mogen ontmoeten, die mij door die liefde helemaal de wind in het zeil hebben gegeven. Bovendien geeft die liefde het inzicht wat in het leven het echte gewicht is van veel zaken, ongeacht wat mensen je verder ook willen laten geloven. Allerhande nieuwe filosofieën kwamen er later voorbijrazen. Hoe ik het ook bekeek; het waren evenzoveel stormen in een glas water.

Liefde heeft voor mij dus iets buitengewoons. Je zou kunnen stellen: het is niet van deze wereld. Net als het leven. Ware liefde neemt je niets af, het voegt alleen maar wat toe: de warmte van het gevoel van eigenwaarde. Zonder liefde ontstaat er een atmosfeer die beklemmend werkt op dat gevoel.

Een bekend spelletje heet "Ik ga op reis". Ik ga op reis en neem mee! De eerste begint met: ik ga op reis en neem mee: een koffer. De tweede gaat verder: ik ga op reis en neem mee: een koffer en een tandenborstel. Nummer drie: een koffer, een tandenborstel en een zaklamp, enzovoort. Nu kunnen een koffer, een tandenborstel en een zaklamp natuurlijk van pas komen, maar liefde, en dan niet de laag-bij-de-grondse egoïstische uitgave ervan, dáár wil ik niet zonder!

Ik gun mijn medereizigers dus een hart vol liefde. Met die liefde op zak vinden mensen andere reisdoelen. Dan is het niet meer een kwestie van: als ík er maar kom. Nee, samen! Liefde moet ook niet van één kant komen. Begrip voor elkaars omstandigheden, een slag om de arm, even een handreiking, en soms -over en weer- een onhandigheid maar door de vingers willen zien. Liefde is het cement tussen alle handgevormde stenen van het mooiste bouwwerk aller tijden.

Ben ik nu een zweverig type? Nee, dit was de aankondiging van een prachtige nuchtere realiteit.

Met hartelijke groeten,
[...]

Groet,
BakEenEi


Bron:
Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "01 dec 2012, 09:43", in de thread "Waar je van houdt - daar doe je moeite voor!"

Groet,
TjerkB


P.S.
Een afschrift van mijn brief van 18 september 2004 stuurde ik de dag erna naar een mij bekende voorganger bij het Apostolisch Genootschap!

[TjerkB]

(...)
Onlangs schreef ik op dit Forum het onderstaande:

(...)
Met "verhaal 23" bereikte ons opnieuw een authentiek getuigenis van één van de velen die het ApGen onzichtbaar en stil zijn ontvallen. Goddank was de betrokkene goed genoeg bij stem om uiteen te zetten in wat voor een af­han­ke­lij­ke en kwets­ba­re po­si­tie zij zich binnen de muren van het Apostolisch Genootschap jarenlang misbruikt heeft gevoeld; zonder kans te zien tegenstand te bieden. Die kwetsbaarheid werd in stand gehouden door morele chantage want wie de gemeenschap verliet, zou immers reddeloos verloren zijn.

In werkelijkheid echter waren de gelovigen naar een ideologisch labyrint geloodst, waarin men zowel emotioneel gedesoriënteerd raakte als beroofd van de individuele autonomie. Hooguit bestond de zin van het leven er nog uit aan de opgelegde groepsnormen te voldoen. Zo worden door brainwashpraktijken nietsvermoedende mensen gegijzeld gehouden én van hun dierbaren vervreemd. Wie aan zo'n beklemmende realiteit weet te ontsnappen, wacht door de pijn van het volstrekte onbegrip alom helaas opnieuw een isolement.

(...)

Na mijn vertrek uit de Nieuw-Apostolische Kerk besefte ik allerminst dat bij het Apostolisch Genootschap de geloofspraktijk voor velen minstens zo beklemmend is geweest. Pas door het boek Apostelkind gingen voor mij in dat opzicht dit voorjaar de luiken open. Dat was een hoogst onaangename gewaarwording. Ik wist immers hoe het voelt om je ziel in lijdzaamheid te bezitten en om meewarig te worden aangekeken, wanneer "kinderen die vragen worden overgeslagen". Ik ken de situatie, terwijl er brandende vragen voorliggen, van zalvende blikken en vroom geneuzel over de mantel der liefde. Of, zoals Ruud Reurich berichtte, van "We houden toch van elkaar?"

Toch waren het persoonlijkheidsstoornissen en waandenkbeelden, waar wij tegenop moesten boksen; narcisme, cognitieve dissonantie. Hoe destructieve krachten zich van nietsvermoedende mensen meester kunnen maken, had ik "bij maatschappijleer" niet meegekregen. Als marionetten, schaakstukken en rekwisieten worden de gelovigen gepositioneerd, gemanipuleerd, ge­des­avou­eerd en gedegradeerd.


(...)

@all

"Emotioneel gedesoriënteerd en beroofd van de individuele autonomie." Het zal je maar overkomen, of erger: dat zoiets je wordt aangedaan! Volgens degenen die in de pen klommen om te beschrijven van wat voor een onschatbare waarde de kroonjuwelen zijn, die de apostelen Van Oosbree en Slok sr. in hun geestelijke erfenis hebben nagelaten, zou het daarbij in het bijzonder gaan om het door beide leidslieden zozeer aangelichte belang van ieders eigen verantwoordelijkheid. Dat gelovigen dan werden geacht allengs tot het inzicht te geraken dat men die verantwoordelijkheid vervolgens het best in handen kan leggen van de dienstdoende bestuursvoorzitter, blijft echter doorgaans onvermeld...

Wie aan den lijve ondervond dat het helemaal niet fijn was om als het ware te worden afgericht als een marionet van "oom Apostel", wordt door het niet-aflatende eerbetoon aan het adres van de founding fathers telkens opnieuw met terugwerkende kracht bij het Apostolisch Genootschap subtiel gediskwalificeerd. Het komt er bijna op neer dat men constant wordt voorgehouden: "Heb je stront in je ogen, dat je het licht niet ziet?" Het huidige bestuur wilde er uiteindelijk wel over kwijt dat regels en omgangsvormen té normerend kunnen zijn geweest, maar meer ook niet. Apostel Wiegman vond dat als deze zienswijze in zo'n 2% van de gevallen de nood niet lenigt, een paar duizend euro ook de pijn wel wegneemt.

Succesvol was er intussen druk ge­lob­byd bij de Vrije Universiteit waarmee het gedachtegoed van Wiegman c.s. tot wetenschap wordt verheven. Voor geld is toch alles te koop? Het apostolaat maakte zichzelf overbodig, nu men in Amsterdam handig "van geloven tot aanschouwen" kwam. Toch vraag ik mij af wanneer de nakomelingen van de generatie geestverwanten die menen hun eigen twijfelachtige inbreng ten tijde van de gloriedagen van m.n. apostel Slok sr. aldus te kunnen witwassen en tegenover hun eigen kroost te kunnen verantwoorden, deze sluwe politiek alsnog doorzien. Kennelijk hebben óók bij het Apostolisch Genootschap velen nog niet het lef om mooie woorden om te zetten in mooie daden.

Echter; hoe trots moet je vanuit het pastoraat (!) willen zijn als je apostelkinderen die, na alles wat ze hadden meegemaakt, voorzichtig hoopten op een oprechte handreiking, op bovenbeschreven wijze een poets hebt weten te bakken. Jij, handige held op sokken met je bovengemiddelde intelligentie en je bovengemiddelde geniepigheid; je hebt je ware aard getoond - en dat is opgevallen. Veel zegen toegewenst bij het verzilveren van alle nog resterende goudstaven bij het Apostolisch Genootschap, waarmee ongetwijfeld met evenveel gemak nog veel méér goede sier valt te maken. Sigaren uit eigen doos! En dat allemaal van het geld dat destijds bij nietsvermoedende gelovigen brutaal uit de zakken werd geklopt:

(...)
P.S. Over liefdesaanbiedingen gesproken; op Facebook las ik hoe bij het Apostolisch Genootschap de rijkdom werkelijk wordt vergaard:

[24-04-2020, 13:59]
(...)
Achterdocht? Uiteraard is er achterdocht.
Ik denk met groot verdriet terug aan de uitvaart van mijn Moeder die haar hele leven haar kracht uit de dienst putte en haar hele leven had ingericht om toch aan alle activiteiten deel te kunnen nemen. Volledig volgens haar wens en uiteraard mijn wens (het was immer haar leven) hadden we ApGen uitgenodigd een rol op haar uitvaart te spelen.
Tot mijn grote verdriet is er werkelijk niets over mijn Moeder gezegd tijdens de uitvaart door het ApGen. Er werd slechts stichtelijk en bekerend gesproken. Precies zoals ik dat kende vanuit mijn jeugd want elke uitvaart wordt ook bezocht door "vreemden" en is een kans om zieltjes te winnen. Dat heeft mij toch zo vreselijk diep geraakt.
Gelukkig hadden mijn kinderen en ik nog wel lieve woorden die we over mijn Moeder konden uitspreken.
Ter informatie....... Mijn Moeders uitvaart was in 2008.
De tijd dat alles inmiddels veranderd zou zijn. Meer open, meer gericht op het individu.
Met een nieuwe bril kijken of met andere ogen??
Hoe dan en gebaseerd op wat?
Mijn Moeder is jaren voor haar overlijden, wegens ernstige gezondheidsklachten, niet meer in de gelegenheid geweest de diensten bij te wonen. Ze werd vergeten. 1x per maand kwam er iemand langs om haar liefdesaanbieding op te halen, dat dan weer wel. Verder kreeg ze ook geen huisbezoek meer terwijl juist dat soort contact zo belangrijk voor haar was geweest.
Gelukkig kreeg ze van sommige leden af en toe een beterschapskaartje. Dat was dan wel weer fijn voor haar.

Verder komt mijn achterdocht voort uit de persoonlijk ervaren doctrine. Het keurslijf wat mij niet stond. De mal waarin ik niet wilde passen. De publieke verwijten, de openbare terechtwijzingen.......
Ach, ik ga verder ook niet in herhaling treden.
Ik heb, her en der in dit topic, genoeg reacties achtergelaten waarin ik aangeef wat voor effect de doctrine van destijds nog steeds heeft op mijn leven.
Mocht het je interesseren...... kan je ze terugvinden.

[06-05-2020, 14:37]
(...) De één heeft een grote aanvaring en de ander vele kleintjes. Ikzelf was een rebel. Ik MOEST overal naar toe en ik wilde me zo graag ontplooien en wist al meteen mijn dromen voor de toekomst. Muziekles kon niet. Geen geld ( 10% ging in t buideltje) en als t op zondag was mocht het niet.

(...) De jeugdkringen dat was vreselijk. Ik MOEST naar de jeugd kring. ( voor de eerste wereld ging ik elke keer naar mijn oma , schaamte....) op de kring werd je klaargestoomd voor de confirmatie. " jullie MOGEN jullie straks confirmeren" mijn antwoord " Hebben wij een keus dan " Jazeker . " Nou schrijf maar op dat er een minder is. Ik laat me nooit en te nimmer confirmeren " rustig aan [...], daar moet je echt klaar voor zijn . Wij gaan je helpen om de weg naar de confirmatie te vinden. ......Nou zulk soort gesprekken. Ik zei mijn waarheid. Dat ging altijd mis. De eerste 17njaar heb ik geen VRIJHEID genoten helaas. Maar toen die dag.......Ik voel het nog. Echt vrij zijn .

(...)

(...)

In één woord: ontluisterend.

Groet,
TjerkB


N.B.

(...)
Compleet tegengesteld aan de bovenbeschreven schijnvertoning. Het betrof een kind van een jaar of acht, negen. Door een zwaar verkeersongeval dat in het gezin had plaatsgegrepen, was het zo kwetsbaar geworden dat een psychiatrisch onderzoek aan het licht bracht dat het gebaat zou zijn bij de bescherming die uitgaat van speciaal onderwijs. Na enkele maanden kwam er een plek vrij in een observatiegroep. In een voorafgaand gesprek wilde één van de ouders, misschien uit schaamte, toelichten dat het kind weliswaar extra zorg nodig heeft maar dat het beslist ook bijzonder hulpvaardig kon zijn. Alsof een stem uit de hemel tussenbeide kwam, antwoordde toen echter de woordvoerder van deze school voor speciaal onderwijs: "Al was het gedrag van uw kind heel lastig te hanteren en zouden wij er de handen aan vol krijgen; dan nóg zou uw kind hier van harte welkom zijn!" Denk je dat eens in, zo heb ik later nog vaak gedacht, in het werk Gods! Niet in wat daarvoor moet doorgaan, maar in het échte werk Gods. Sindsdien valt het mij zwaar als ik zie hoe "middenin de gemeenschap" de harten zich hebben verhard, hoe de liefde er bekoelde en hoe ook anderszins de zaken er kil en koud marcheren.

(...)

P.S.

(...)
De bezielde gedachten die Marjolein Sanders voor Bert Wiegman heeft aangereikt, ervaar ik als helend en zijn "van het zuiverste water". Zal de moraliteit in de hoogste kringen van het Apostolisch Genootschap nu echter ook daadwerkelijk de bepleite compassie toelaten?

Ik hoop het oprecht! Misschien helpt hierbij het onderstaande...

(...)
Op zoek naar heel wat anders, kwam ik vanochtend uit 2008 dit veelzeggende "elfje" tegen...

• Eigen foto

(...)

(...)
Een ge­dicht van elf woor­den, waar­van de eer­ste re­gel één woord be­vat, de twee­de twee, de der­de drie, de vier­de vier en de vijf­de één...

Het "elfje" in het vorige bericht ...

• Liefde
  is mooi
  en heel prachtig
  ook moeilijk en ingewikkeld
  liefde

... is geschreven door een op dat moment elfjarig kind, leerling van een mytylschool nadat het op zesjarige leeftijd bij een zwaar ongeval zeer ernstig hersenletsel opliep. Aan het einde van de projectweek over poëzie waren de ouders, broertjes en zusjes en de opa's en oma's op deze school uitgenodigd om te komen kijken. Bij de ingang werd ik al opgewacht door een juf. "Heeft u er al iets van meegekregen wat Thierry heeft gemaakt? De kinderen in zijn groep kregen les over een elfje en toen heeft hij er een bedacht, waar wij allemaal helemaal stil van zijn geworden. Wat hij heeft opgeschreven - daar zit het héle leven in, vonden wij. Komt u met mij mee? Dan zal ik het gauw laten zien!" Verbaasd en zonder dat ikzelf trouwens al doorhad wat een "elfje" precies is, liepen wij achter de juf aan. "Als collega's zeiden wij tegen elkaar: dit kan bij ons op school maar één kind hebben geschreven", zo vervolgde zij terwijl wij ons door de gangen met alle bezoekers een weg baanden. Nog steeds had ik er geen idee van, wat er zo bijzonder kon zijn aan dat ene werkstuk dat wij nu snel te zien zouden krijgen. (...)

(...)

"Die einzig wahrhaft Glücklichen
unter uns werden diejenigen sein,
die den Weg zum Dienst an anderen
gesucht und gefunden haben"

(Albert Schweitzer)

(...)

[TjerkB]

@all

Al heb ik in de voorafgaande forumbijdragen ten aanzien van de pastorale zorg bij het ApGen gewag gemaakt van... herderlijk onvermogen en vind ik het zelf schrijnend om te zien hoe men talmt, tekortschiet en stug om de hete brij heen draait; ik moet óók toegeven dat ik er niet achter ben gekomen waarom uitzonderlijk veel schrandere mensen, ondanks de kennis van nu, van al­les maar blijven ver­goe­lij­ken wat toch echt fout was. Het is ernstig grievend als er, hoe onbedoeld ook, luchtig of ontwijkend wordt gesproken over wat anderen juist heeft getraumatiseerd. Uit niets bleek ook dat zielen die de gevolgen dragen van emotionele verwaarlozing, nu tegen zulk onbegrip in bescherming werden genomen. Ten onrechte volgens mij heeft het ApGen-bestuur ervan afgezien breed externe expertise in te roepen en professioneel onderzoek te gelasten. Zo kwam menig slachtoffer op voorhand met de rug tegen de muur te staan. Bij de regie die het ApGen voerde, was fair play kennelijk geen issue. Doordat ikzelf in uiteenlopende situaties en hoedanigheden ook werd geconfronteerd met falend beleid, zag ik soms waar het precies misging.

Ik denk dat velen beter af zijn zónder de apostel die dit heeft laten gebeuren en dat slachtoffers definitief beter af zijn zónder het Genootschap.

Groet,
TjerkB