Herinnering aan een huisbezoek
- ZwartSchaap
- Berichten: 184
- Lid geworden op: wo 21 okt 2015, 13:23
Re: Herinnering aan een huisbezoek
@ Allen,
In 2008 vernam ik iets over een ambtsteruggave van een districksevangelist in Saarbrücken (D)
Heb toen telefonisch contact met Jürgen R. opgenomen en na een goede eerste uitwisseling gevraagd
of ik hem in Saarbrücken mocht bezoeken, hierop werd positief gereageerd en wij hebben een afspraak gemaakt.
Samen met @,,,Z,,, zijn wij naar Saarbrücken gereden en werden aldaar vriendelijk ontvangen.
In de tuin naast het woonhuis kwamen wij in gesprek met de voormalige Distr.Evangelist en zijn sympathieke vrouw.
Tot enkele jaren terug, vertelde Jürgen, dat hij Herder voorganger van de grote gemeenschap Saarbrücken was geweest.
In die tijd laveerde de kerkleiding voortdurend tussen minderen van exclusieve kerkleer tot juist meer exclusiviteit.
Hieromtrent ontstonden binnen zijn gemeente en onder de ambtsbroeders spanningen en verdeeldheid.
Met deze zorg is Jürgen in gesprek gekomen met zijn Distr.Apostel Hagen W.
Aldaar werd hij hoogst vriendelijk ontvangen, er is veel gesproken over de geloofsleer en de Apostolische geschiedenis.
Thuisgekomen moest feitelijk vastgesteld worden dat er vele woorden gewisseld waren maar geen antwoorden waren
gegeven op de voor hem belangrijke vragen.
Iets later in de tijd is er tweede gesprek geweest met de Distr.Apostel. Ook toen vele woorden, nauwelijks antwoorden.
Korte tijd later tijdens een grote Aposteldienst sprak de Distr.Apostel enkele woorden en riep aansluitend de Herder
Jürgen R. naar het altaar te komen om ingezet te worden als Distr.Evangelist.
Dit verwarde Jürgen en dit overviel hem, hier klopte iets niet.
Ook in zijn nieuwe ambt werd de exclusiviteit verder aangescherpt, zodanig dat e.e.a aan vooral jongeren niet meer
was uit te leggen.
Daarop heeft Jürgen R. een brief geschreven aan Distr.Apostel Hagen W. waarin hij schrijft van zijn ambt ontheven te willen worden.
Juist achteraf werd het J.R. duidelijk met welke methoden Hagen W. een verontruste Herder bewust OMHOOG GEPROMOVEERD had.
Re: Herinnering aan een huisbezoek
ZwartSchaap schreef: ↑wo 15 jan 2025, 12:35(...)
In die tijd laveerde de kerkleiding voortdurend tussen minderen van exclusieve kerkleer tot juist meer exclusiviteit.
Hieromtrent ontstonden binnen zijn gemeente en onder de ambtsbroeders spanningen en verdeeldheid.
Met deze zorg is Jürgen in gesprek gekomen met zijn Distr.Apostel Hagen W.
Aldaar werd hij hoogst vriendelijk ontvangen, er is veel gesproken over de geloofsleer en de Apostolische geschiedenis.
Thuisgekomen moest feitelijk vastgesteld worden dat er vele woorden gewisseld waren maar geen antwoorden waren
gegeven op de voor hem belangrijke vragen.
Iets later in de tijd is er tweede gesprek geweest met de Distr.Apostel. Ook toen vele woorden, nauwelijks antwoorden.
Korte tijd later tijdens een grote Aposteldienst sprak de Distr.Apostel enkele woorden en riep aansluitend de Herder
Jürgen R. naar het altaar te komen om ingezet te worden als Distr.Evangelist.
Dit verwarde Jürgen en dit overviel hem, hier klopte iets niet.
(...)
@ZwartSchaap
@all
Heel herkenbaar!
Mijn oprechte wens is dat velen, die wel eens meelezen met wat er via ons "forumberaad" wordt gemeld, begrijpen wat juist híer kon gebeuren.
Zonder er ook maar íets nodeloos mee te willen dramatiseren, breng ik eerst graag het onderstaande in herinnering:
- Filippus haastte zich naar hem toe en hoorde hem de profeet Jesaja lezen, waarop hij vroeg: ‘Begrijpt u ook wat u leest?’
Uit: Handelingen 8: 30 (NBV21)
Mijn persoonlijke ervaring, speciaal met déze zinsnede in de Bijbel, is namelijk dat dit achteraf bezien váker van toepassing was dan ik doorhad. Mag ik dit toelichten aan de hand van twee bekende maar tegelijk uitzonderlijk veelbetekenende apostolische koorliederen?
- 1
Vang met Jezus alles aan!
Gij kunt Hem als kind vertrouwen,
zult op eigen kracht niet bouwen.
Hoed u toch voor eigen waan.
Vang met Jezus alles aan,
vang met Jezus alles aan.
2
Vang met Jezus alles aan!
Allen die Hem uitverkiezen,
kunnen nooit het doel verliezen,
zij slechts gaan op zeek’re paân.
Vang met Jezus alles aan,
vang met Jezus alles aan.
3
Vang met Jezua alles aan!
Moed zal u de Helper zenden;
blij zult gij uw werk voleinden,
want het is in God gedaan.
Vang met Jezus alles aan,
vang met Jezus alles aan.
Bron: Lied 336, Lied 230, liederenbundel NAK-zangkoren
. - 1
Al het leven stroomt uit U,
al het leven stroomt uit U
en bruist voort in duizend beken
en bruist voort in duizend beken
door de landen.
Allen spreken:
“Uwer handen werk zijn wij,
Uwer handen werk zijn wij,
Uwer handen werk zijn wij,
Uwer handen werk zijn wij.”
2
Dat ik wete wat ik ben,
dat ik wete wat ik ben.
Dat ik U, de Almacht, roeme,
dat ik U, de Almacht, roeme
en ik blij U Vader noeme.
Vader noeme.
O, ik buig mij voor U neer,
o, ik buig mij voor U neer,
o, ik buig mij voor U neer,
o, ik buig mij voor U neer.
3
Zijt Gij zó mij dan nabij,
zijt Gij zó mij dan nabij.
Wees mijn Engel, wil mij leiden,
wees mijn Engel, wil mij leiden,
dat mijn zwakke voet niet glijde,
voet niet glijde,
dat ik toch het doel bereik’,
dat ik toch het doel bereik’,
dat ik toch het doel bereik’,
dat ik toch het doel bereik’.
Bron: Lied 230, liederenbundel NAK-zangkoren
Een eerste gedachte is nu wellicht: ja, dat zijn voor ons natuurlijk bekende liederen. Ikzelf ken deze beide liederen ook al van kindsbeen af. Pas in de afgelopen dagen echter was er hierbij iets wat opeens diep tot mij doordrong. Het bericht van ZwartSchaap van vanmiddag versterkte dit...
[wordt vervolgd]
Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Re: Herinnering aan een huisbezoek
Herkenbaar (2)
@all
Met toneellampen wordt in een theater vanuit het donker soms speciaal even één plek aangelicht, waarna ieders aandacht juist daarnaar uitgaat. Pas later valt er weer veel méér te zien.
Gisteren maakte ZwartSchaap ons deelgenoot van hoe er werd omgegaan met geloofsvragen in een Duitse kerkgemeente; eerder in Hoogezand. Ware zielzorg voor een districtsvoorganger bleef uit, met alle verdrietelijke gevolgen van dien. Wel werden er nog... "beleefdheden uitgewisseld".
Als wij zoiets horen of lezen, passeert er dan als in schouwspel hooguit wat informatie, óf kan eenzaam lijden van een naaste (!) ons ook raken? Oftewel: wanneer staan wij onszelf een actieve herinnering toe aan "Een Samaritaan echter, die op reis was, kreeg medelijden toen hij hem zag."
Samen met iemand anders kwam ZwartSchaap met betrokkene nog in gesprek: "Wanneer één lichaamsdeel pijn lijdt, lijden alle andere mee... " In "de gemeenschap" echter keerde de herbergzaamheid niet terug. Voor geen van allen. Ikzelf heb dat óók meegemaakt - en dat went nóóit!!
De districtsoudste in ruste Frank Preusse in Hannover, over wie ik berichtte, nam het op voor degene die hem was opgevolgd, doch ook voor laatstgenoemde liepen kille bespiegelingen, die door het herschrijven van de geloofsleer ieder werden opgedrongen, uit op: slikken of stikken.
De lichtbundel die ik in mijn vorige bericht wilde aanwijzen, hangt samen met het gesprek met een Samaritaanse vrouw! Vgl. Johannes 4: 7-29:
Precies om deze reden heb ik nu een oprecht verzoek, namelijk: probeer eens te bedenken wat er onder het zingen toch écht wordt beleden...
Wat kan er desondanks gebeuren in de Nieuw-Apostolische Kerk? Daar lijken de woorden van Jezus exclusief gericht aan hoge "ambtsdragers"! Door nauwelijks ook anderen voor vol aan te zien ontstond er in "de gemeenschap" alom aanhoudende extreme droogte, terwijl velen zingen...
Heus, de in kerkelijk verband toegeëigende rangen en standen verstoren álles want: Hij zendt die Hij zenden wil en zegent die Hij zegenen wil.
Groet,
TjerkB
@all
Met toneellampen wordt in een theater vanuit het donker soms speciaal even één plek aangelicht, waarna ieders aandacht juist daarnaar uitgaat. Pas later valt er weer veel méér te zien.
Gisteren maakte ZwartSchaap ons deelgenoot van hoe er werd omgegaan met geloofsvragen in een Duitse kerkgemeente; eerder in Hoogezand. Ware zielzorg voor een districtsvoorganger bleef uit, met alle verdrietelijke gevolgen van dien. Wel werden er nog... "beleefdheden uitgewisseld".
Als wij zoiets horen of lezen, passeert er dan als in schouwspel hooguit wat informatie, óf kan eenzaam lijden van een naaste (!) ons ook raken? Oftewel: wanneer staan wij onszelf een actieve herinnering toe aan "Een Samaritaan echter, die op reis was, kreeg medelijden toen hij hem zag."
Samen met iemand anders kwam ZwartSchaap met betrokkene nog in gesprek: "Wanneer één lichaamsdeel pijn lijdt, lijden alle andere mee... " In "de gemeenschap" echter keerde de herbergzaamheid niet terug. Voor geen van allen. Ikzelf heb dat óók meegemaakt - en dat went nóóit!!
De districtsoudste in ruste Frank Preusse in Hannover, over wie ik berichtte, nam het op voor degene die hem was opgevolgd, doch ook voor laatstgenoemde liepen kille bespiegelingen, die door het herschrijven van de geloofsleer ieder werden opgedrongen, uit op: slikken of stikken.
De lichtbundel die ik in mijn vorige bericht wilde aanwijzen, hangt samen met het gesprek met een Samaritaanse vrouw! Vgl. Johannes 4: 7-29:
- [13] Jezus antwoordde: ‘Iedereen die dit water drinkt zal weer dorst krijgen, [14] maar wie het water drinkt dat Ik hem geef, zal nooit meer dorst krijgen. Het water dat Ik geef, zal in hem een bron worden waaruit water opwelt dat eeuwig leven geeft.’
Precies om deze reden heb ik nu een oprecht verzoek, namelijk: probeer eens te bedenken wat er onder het zingen toch écht wordt beleden...
- al het leven stroomt uit U
en bruist voort in duizend beken
Wat kan er desondanks gebeuren in de Nieuw-Apostolische Kerk? Daar lijken de woorden van Jezus exclusief gericht aan hoge "ambtsdragers"! Door nauwelijks ook anderen voor vol aan te zien ontstond er in "de gemeenschap" alom aanhoudende extreme droogte, terwijl velen zingen...
- Hoed u toch voor eigen waan.
Vang met Jezus alles aan
Heus, de in kerkelijk verband toegeëigende rangen en standen verstoren álles want: Hij zendt die Hij zenden wil en zegent die Hij zegenen wil.
Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Re: Herinnering aan een huisbezoek
[Bijgewerkt: 20:00 uur]
@all
In mijn laatste bericht sprak ik van...
Daar hebben "wij" niets van gemerkt, zo zou iemand hierop nu kunnen reageren. Toch hebben respectievelijk in juni 2010 en in maart 2011 ten minste twee districtsapostelen in een zgn. "Monatsrundschreiben für alle Amtsträger" alvast het dreigement gebezigd "Ein offen bekannter oder sogar am Altar verkündeter Lehrwiderspruch kann nicht hingenommen werden!", terwijl de catechismus pas eind 2012 officieel zou verschijnen. Wie hieromtrent nergens in binnen- of buitenland de veelvuldig geslaakte noodkreten heeft meegekregen, heeft toch werkelijk van alles gemist.
Ook kan ik mij de reactie indenken: de inhoud van de catechismus is een afgebeden zaak ; daar hoef je dus zéker geen hoofdpijn van te krijgen! Niet alleen knetterende koppijn kregen sommigen ervan, maar érger nog. Dat haalt men zich dan zélf op de hals, antwoordt dan vast elke robot. Toch domineert en typeert déze redeneertrant de nieuw-apostolische geloofspraktijk. Al jarenlang gaat het er zó dodelijk mechanisch aan toe. Van aangesloten leden wordt verwacht dat niemand ergens aan twijfelt indien het gaat om informatie, afkomstig van een hoge(re) ambtsdrager.
Wie de nieuw-apostolische geloofsopvattingen kort wil samenvatten, kan helaas goeddeels volstaan met het onderstaande:
Geenszins merk ik dit op om degene die op deze wijze zich erover uitsprak, in verlegenheid te brengen, doch bemoedigen is níet: murw maken!
Wat ik bij deze treurnis constant mis zijn goudeerlijke liefde en onversneden wijsheid. Liefde zónder bedrog; wijsheid zónder geraffineerdheid...
Ontbreekt het bij sommigen die krachtens het Evangelie anderen de weg willen wijzen maar zélf zichtbaar dwalen, niet aan oriëntatievermogen? Juist herbezinning op de desbetreffende Bijbelse boodschap was wat de schilder van het grote doek, hieronder in beeld, al in 1907 inspireerde:

Uit: NPO2-programma Nu te Zien!, Afl. 1•Za 11 jan 21:15•6m (Hoe Van Gogh naar Groningen kwam)
Vorige week bezocht ik deze expositie. Ikzelf had het schilderij nog niet gezien maar vanuit een nevenruimte zag ik hoe een andere bezoeker zich verwonderde. Alleen dat al fascineerde mij. De naam van de kunstenaar die in 1932 overleed had ik nog nooit gehoord. Het bleek een wel eens onbegrepen gelovig man te zijn. Thuisgekomen wilde ik méér weten. Het schilderij -uit het kunstmuseum in Krefeld- heet "De blinden".
Groet,
TjerkB
P.S.
@all
In mijn laatste bericht sprak ik van...
kille bespiegelingen, die door het herschrijven van de geloofsleer ieder werden opgedrongen.
Daar hebben "wij" niets van gemerkt, zo zou iemand hierop nu kunnen reageren. Toch hebben respectievelijk in juni 2010 en in maart 2011 ten minste twee districtsapostelen in een zgn. "Monatsrundschreiben für alle Amtsträger" alvast het dreigement gebezigd "Ein offen bekannter oder sogar am Altar verkündeter Lehrwiderspruch kann nicht hingenommen werden!", terwijl de catechismus pas eind 2012 officieel zou verschijnen. Wie hieromtrent nergens in binnen- of buitenland de veelvuldig geslaakte noodkreten heeft meegekregen, heeft toch werkelijk van alles gemist.
Ook kan ik mij de reactie indenken: de inhoud van de catechismus is een afgebeden zaak ; daar hoef je dus zéker geen hoofdpijn van te krijgen! Niet alleen knetterende koppijn kregen sommigen ervan, maar érger nog. Dat haalt men zich dan zélf op de hals, antwoordt dan vast elke robot. Toch domineert en typeert déze redeneertrant de nieuw-apostolische geloofspraktijk. Al jarenlang gaat het er zó dodelijk mechanisch aan toe. Van aangesloten leden wordt verwacht dat niemand ergens aan twijfelt indien het gaat om informatie, afkomstig van een hoge(re) ambtsdrager.
Wie de nieuw-apostolische geloofsopvattingen kort wil samenvatten, kan helaas goeddeels volstaan met het onderstaande:
TjerkB schreef: ↑do 19 dec 2024, 20:12(...)
- (…)
Leg niet op alle slakken zout.
Maak niet overal een probleem van!
Alstublieft, lieve broeders en zusters,
ga nou met plezier naar die gemeenschap toe
en help een beetje mee…
En als er wat gebeurt in je leven, blijft rustig;
wéét, dat de lieve God misschien iets toelaat
- het handelen van onze God is goed -
maar voor ons is het misschien best wel eens wat lastig,
maar berust erin, lieve broeders en zusters!
Twijfel niet en heb vertrouwen in die God
want Hij helpt.
(...)
(...)
Geenszins merk ik dit op om degene die op deze wijze zich erover uitsprak, in verlegenheid te brengen, doch bemoedigen is níet: murw maken!
Wat ik bij deze treurnis constant mis zijn goudeerlijke liefde en onversneden wijsheid. Liefde zónder bedrog; wijsheid zónder geraffineerdheid...
Ontbreekt het bij sommigen die krachtens het Evangelie anderen de weg willen wijzen maar zélf zichtbaar dwalen, niet aan oriëntatievermogen? Juist herbezinning op de desbetreffende Bijbelse boodschap was wat de schilder van het grote doek, hieronder in beeld, al in 1907 inspireerde:

Uit: NPO2-programma Nu te Zien!, Afl. 1•Za 11 jan 21:15•6m (Hoe Van Gogh naar Groningen kwam)
Vorige week bezocht ik deze expositie. Ikzelf had het schilderij nog niet gezien maar vanuit een nevenruimte zag ik hoe een andere bezoeker zich verwonderde. Alleen dat al fascineerde mij. De naam van de kunstenaar die in 1932 overleed had ik nog nooit gehoord. Het bleek een wel eens onbegrepen gelovig man te zijn. Thuisgekomen wilde ik méér weten. Het schilderij -uit het kunstmuseum in Krefeld- heet "De blinden".
Groet,
TjerkB
P.S.
Redactie schreef: ↑ma 28 feb 2011, 12:52(...)
N.B. Indien de mensheid eerst door nieuw-apostolische apostelen wordt vastgepind aan het ene geloofsinzicht en een aantal jaren later aan het tegengestelde geloofsinzicht, kan dit níet (!) worden uitgelegd als een prijzenswaardige geste uit naam van God jegens andere christelijke instituties. Het verschijnsel "Zoals de wind waait, waait zijn jasje!" is tekenend voor de hier domweg aan het licht getreden "ambtelijke willekeur".
Wat stamapostel Leber nu echter exact (!) bedoelde met...(...)
Afsluitend wil ik nog het volgende benadrukken: volgens ons nieuw-apostolische geloofsinzicht is het aan het apostelambt gegeven om de Heilige Schrift uit te leggen. Dat betekent niet, dat het niet verrijkend zou zijn als gelovigen de Bijbel kunnen lezen. Maar het is aan het apostelambt gegeven om de Heilige Schrift uit te leggen, te verklaren en voorschriften in het geloof te geven. Daar worden de Bijbelteksten mee in verband gebracht, want overaccentuering van op zich staande uitspraken kan tot verkeerde conclusies leiden.
In zoverre mijn uiteenzetting met betrekking tot het thema “Hoe moeten wij de Heilige Schrift begrijpen.”
Wilhelm Leber
Bron: Woord van de maand, maart 2009: Hoe moeten wij de Heilige Schrift begrijpen?
... maakte hij in augustus 2010 al exact (!) duidelijk:
- Ja, andere – nichtneuapostolische – Christen sind nicht vom Heil ausgeschlossen.
- Ja, der Geist Gottes kann auch außerhalb der Neuapostolischen Kirche wirksam sein.
- Ja, es ist denkbar, dass auch nichtneuapostolische Christen bei der Wiederkunft Christi angenommen werden.
- Ja, auch Geistliche anderer Konfessionen können Werkzeuge in der Hand Gottes sein und vielfältige segensreiche Dienste verrichten.
Samengevat: het feit "... dass wir früher die Auffassung vertraten, die Kirche Christi bestehe allein aus der Neuapostolischen Kirche" werd enkel omgezet in het feit "Wij kunnen niet uitsluiten dat God in individuele gevallen ook buiten de door ons erkende orde werkt.", en dat is per saldo exact (!) wat niemand meer in de gaten mag hebben na het opzuigen van een catechismus, bestaande uit 600 pagina's wollig taalgebruik!(...)
De geloofsartikelen bieden ons zekerheid. Ze beschrijven centrale punten uit ons geloof in een bondige vorm. Dat zorgt er per definitie voor dat niet alle aspecten van de geloofsleer opgenomen kunnen worden. In het bijzonder brengen de geloofsartikelen niet tot uitdrukking hoe wij tegenover andere christelijke overtuigingen staan. Een principieel punt is echter al vaker door mij benadrukt, ik herhaal het hier nog eens: God is Zijn handelen altijd soeverein. Wij kunnen niet uitsluiten dat God in individuele gevallen ook buiten de door ons erkende orde werkt. Verdere uitspraken over onze houding komen in volgende publicaties ter sprake.
(...)
Wilhelm Leber
Bron: Woord van de maand, augustus 2010: Geloofsbelijdenis en catechismus
Anders gezegd: "God werkt binnen de kaders die wij straks met zo veel woorden uiteenzetten in onze catechismus, maar wij zullen het Hem niet kwalijk nemen als Hij bij wijze van hoge uitzondering buiten ons om aan een enkeling een goede daad verricht... Volledigheidshalve geven wij dus op voorhand toe, hoezeer God aan ons ook alle volmachten gaf die wij nodig hebben om exclusief namens Hem op te treden, dat ook wij bij Hem nog wel eens, zij het hoogst zelden, voor verrassingen komen te staan. Zó is ónze God. Lief, hé?! Daarom hoeven christenen de hoop ook nog niet op te geven: ieder maakt kans op één van die uitzonderingen. Maar men kan natuurlijk ook gewoon nieuw-apostolisch worden! Voorheen sloten wij uit dat God buiten ons om genade schenkt aan onbekende derden. Het strekt ons echter tot eer dit standpunt nu iets te kunnen verruimen. Mocht dit de oecumenische beweging redenen geven tot het aanrichten van vreugdevuren, hetgeen wij verwachten, dan laten wij ons daarbij gaarne met veel egards verwelkomen."
Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "ma 28 feb 2011, 12:52", in de thread "Der Bezirksapostel wird entscheiden, wie verfahren wird... "
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Re: Herinnering aan een huisbezoek
@all
In een verklarende tekst van vele godsdienstwetenschappers over de Bijbelse zaligsprekingen volgens Matteüs 5: 1-12 las ik iets opmerkelijks:
Toch hield ik mijn hart vast want misschien komen er wel eindeloos veel mitsen en maren naar voren, zodra het er in de praktijk op aankomt.
Eén voorbeeld. Op 14 september 2010 wendde ik mij als volgt tot het nieuw-apostolische kerkbestuur in ons land:
Ondertussen verstaat de Van Dale onder een afgod:
werkelijk of denkbeeldig wezen, dat als godheid wordt aanbeden en vereerd i.p.v. de als enig ware God beschouwde godheid.
Vanwaar nu dit thema? Als wij in kerkelijk verband niet willen worden doodgegooid met mooie woorden, is er dan al houvast aan mooie daden?
Vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk zou men dienen te betreuren dat het bij alle mededelingen omtrent de catechismus buigen of barsten was!! Wie niet knielde voor dat geïntroduceerde afgodsbeeld, werd door veel "lijden-gevenden" opzettelijk genegeerd en mocht eenzaam wegkwijnen.
Zo lijkt verzoening mij bepaald geen act voor de bühne, maar indien zoiets níets om het lijf heeft, impliceert "de tafel van de Heer" die tegen het einde van elke nieuw-apostolische openbare eredienst "gereed" zou zijn geen vermeend hoogtepunt, doch telkens een godgeklaagd dieptepunt.
Groet,
TjerkB
In een verklarende tekst van vele godsdienstwetenschappers over de Bijbelse zaligsprekingen volgens Matteüs 5: 1-12 las ik iets opmerkelijks:
- Het Joodse voorschrift van kidoesj Hasjeem (‘heiliging van de naam [van God]’) vereist dat men de dood verkiest boven plegen van afgoderij, ontucht of moord.
Naar de Talmoed (Sanhedrin 74a). Vgl. Deuteronomium 16: 20.
Toch hield ik mijn hart vast want misschien komen er wel eindeloos veel mitsen en maren naar voren, zodra het er in de praktijk op aankomt.
Eén voorbeeld. Op 14 september 2010 wendde ik mij als volgt tot het nieuw-apostolische kerkbestuur in ons land:
Het werd laconiek terzijde geschoven.(...)
Wat ik echter verschrikkelijk triest vind is dat ik al jarenlang van anderen lees dat zij meemaken wat ook mij in de Nieuw-Apostolische Kerk het leven zuur heeft gemaakt. Neem nu bijvoorbeeld het onderstaande berichtje dat gisteren iemand schreef bij Glaubenskultur:
- (Name und Ort der Red. bekannt), 13-09-2010:
Ich bin mittlerweile zu der Überzeugung gekommen, dass es völlig gleichgültig ist, was in den offiziellen Verlautbarungen der Kirchenleitung drinsteht, der überwiegende Teil der treuen Knechte schnallt es sowieso nicht. Ob heilsvermittlend oder heilsnotwendig, profiliert (das ist mit Ecken und Kanten, oder?) oder gesichtslos, Konsubstantion oder Transirgendwas: Das ist eine Ebene, auf der sich in den überwiegenden Bezirken und Gemeinden niemand aus der Geistlichkeit bewegt, geschweige denn positioniert.
Meine Erfahrung ist (und es wird eher schlimmer als besser): Es ist völlig Wurscht, was in einer Anleitung Musik, im neuen Katechismus, in der neuen Liturgie etc. drinsteht. Immer dann, wenn ich in meiner Gemeinde- oder Bezirksfunktion mit meinen Vorstehern oder Bezirksämtern gemeinsam Freiräume ausloten möchte, welche die genannten Verlautbarungen von der Papierlage her bieten, immer dann, wenn das aktive Ausgestalten eines von der Kirchenleitung gegebenen Rahmens erforderlich ist, greift folgendes Abwehr-Muster: Man zieht sich zurück auf eine Veranstaltung (in ich nicht eingalden/zugegen war) und beruft sich auf ein Statement von Bischof x oder Apostel y, was dazu führt, dass man sich mit dem Thema nicht weiter auseinandersetzen muss.
Zack, formale Karte draufgelegt, nicht nachprüfbar, nicht angreifbar, sinnlos darüber zu diskutieren, weiter in der sog. treuen Nachfolge.
Liebe Kirchenleitung (wer immer sich dazu zählen mag): Hört auf, Briefe zu schreiben, die jeder für sich interpretieren kann. Geht in die Bezirke und Gemeinden und stärkt denen den Rücken, die sich mit ihrem Glauben auseinandersetzen. Hört auf, Euch in den Ämterzimmern weihevolle Geschichten und ergreifende Schönfärberei anzuhören. Erkundigt Euch bei der Basis, macht Euch ein realistisches Bild und zieht daraus auch hinsichtlich personalpolitischer Entscheidungen tragfähige Konsequenzen.
Dann wird sich all das allmählich vollziehen, was in Euren Briefen so hoffnungsvoll nach Öffnung klingt.
Bron: (pagina) http://www.glaubenskultur.de/premium-1340.html
Wie zoiets schrijft moet op geen enkele andere wijze kans hebben gezien een noodsignaal af te geven!! De afzender van een dergelijk bericht heeft het écht moeilijk in de gemeenschap. Honderden van zulke berichten heb ik in de afgelopen jaren in het publieke domein (!) voorbij zien komen... Is het niet een ongelofelijk schandelijke aangelegenheid dat de nieuw-apostolische kerkleiding het zó ver heeft laten komen?! Dat het zó zeer ontbreekt aan zielzorg?!
(...)
Ondertussen verstaat de Van Dale onder een afgod:
werkelijk of denkbeeldig wezen, dat als godheid wordt aanbeden en vereerd i.p.v. de als enig ware God beschouwde godheid.
Vanwaar nu dit thema? Als wij in kerkelijk verband niet willen worden doodgegooid met mooie woorden, is er dan al houvast aan mooie daden?
Vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk zou men dienen te betreuren dat het bij alle mededelingen omtrent de catechismus buigen of barsten was!! Wie niet knielde voor dat geïntroduceerde afgodsbeeld, werd door veel "lijden-gevenden" opzettelijk genegeerd en mocht eenzaam wegkwijnen.
Zo lijkt verzoening mij bepaald geen act voor de bühne, maar indien zoiets níets om het lijf heeft, impliceert "de tafel van de Heer" die tegen het einde van elke nieuw-apostolische openbare eredienst "gereed" zou zijn geen vermeend hoogtepunt, doch telkens een godgeklaagd dieptepunt.
Groet,
TjerkB

"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Re: Herinnering aan een huisbezoek
@all
Rond zevenen vanochtend opende het zgn. ND-weekoverzicht met het volgende -tenenkrommende- nieuws:
Onwillekeurig dwaalden hierdoor mijn gedachten af naar déze forumbijdrage in 2011:
Overigens; de rubriek waarin deze thread recentelijk werd geopend, betreft "Historische ontwikkelingen". Doordat ikzelf de geschiedenis van de Nieuw-Apostolische Kerk heel lang alleen maar kende, voor zover het internationale kerkbestuur zelf daarover inhoudelijk publiceerde, kon ik er later niet omheen dat mij vooral één kant van de medaille was voorgehouden. En welbeschouwd, naderhand, dealde ik met halve waarheden. Echtwaar, als dát tot je doordringt en als het je dan óók nog langzaamaan duidelijk wordt dat naasten met volkomen terecht achteraf brandende vragen, werden opgeofferd, door hun "zegenaars" nog wel; dán sta je er met je nieuw-apostolische "bijgeloof" opeens verdomd bedremmeld bij.
Wat mij hierbij nu te binnen schiet, is wat iemand die ooit over zijn geloof werd geïnterviewd in een tv-programma van Catherine Keyl, spontaan antwoordde: "Geloof niet méér dan wat jezelf kunt waarmaken!" Wie dat namelijk doet, vertilt zich nergens aan en blijft zelf ook geloofwaardig. Laten wij daarnaast maar leren om de sluwe marketingtechnieken te doorzien, die zich bedienen van intimidatiepraktijken en halve waarheden.
Zie in deze samenhang -als een handreiking- tevens het bericht op "zo 14 aug 2022, 13:35", in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder... "
Groet,
TjerkB
Rond zevenen vanochtend opende het zgn. ND-weekoverzicht met het volgende -tenenkrommende- nieuws:
Een paar maanden onderwijs volgen, God beter leren kennen en daarna op reis om het evangelie te delen. Voor veel christelijke jongeren klinkt het als een droom. Maar de Discipelschap Training School (DTS) van Jeugd met een Opdracht blijkt voor veel jongeren ook een keerzijde te hebben.
Het Nederlands Dagblad krijgt al een tijdlang signalen over een onveilige sfeer op verschillende van deze scholen en sprak daarom met twaalf oud-studenten. Naast allerlei mooie ervaringen die oud-DTS’ers vertellen te hebben gehad, zijn er ook voorbeelden van studenten die beschadigd werden, doordat ze tijdens hun DTS in sociaal onveilige situaties terechtkwamen.
‘Je móét Gods stem horen. Hoor je niets, dan doe je iets verkeerd, werd ons verteld. De gedachte dat ik niet goed genoeg zou geloven, heeft me nog jaren achtervolgd.’
Onwillekeurig dwaalden hierdoor mijn gedachten af naar déze forumbijdrage in 2011:
Redactie schreef:(...)
Want: missen wij nooit eens iemand, in de gemeenschap? Valt ons nooit iets op? Hoe zou het wellicht gekomen zijn dat zielen verstillen? Waarom, waarom exact verliezen wij elkaar soms emotioneel uit het oog? (...) Omdat ik serieus wéét wat er hier aan de orde kan zijn, begin ik erover. Opnieuw trouwens. Onderschat u allen alstublieft niet wat er met mensen van vlees en bloed gebeurt indien het er voor de dienaren, in wie men graag Godsgezanten wilde zien, amper toe doet wie een naaste persoonlijk feitelijk is; indien pijnlijk blijkt dat het er voornamelijk om draait "dat de tent gerund kan worden", zodat de (districts)apostel trots kan zijn op de "zegenaars" die dat allemaal keurig netjes voor elkaar hebben gekregen. Dan, ja dán krijgen kinderen Gods (!) het in hun geloof écht moeilijk. Je was immers hooguit een decorstuk dat men goed kon gebruiken. Hoe ondertussen het klimaat was waarin goddelijk leven in de gemeenschap zou mogen gedijen, was voor de kerkelijke ambtsdragers klaarblijkelijk van ondergeschikt belang! Wie met zo'n ontluisterende ervaring wordt geconfronteerd, verandert! Een deceptie van dit kaliber geeft je namelijk een ongelofelijke geestelijke dreun. Terwijl niemand schijnbaar doorkrijgt wat er met je is, loop jíj -als onwillig decorstuk- met je ziel onder de arm. Men heeft medelijden met je, en dat is absoluut héél wat anders dan mededogen. Medelijden omdat jij "de vreugde" zeker kwijt bent. "Nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" kun je dan het best zo snel mogelijk inzien dat je jezelf moet overwinnen. Het ligt dus aan jou! (...) Om precies te zijn: in de Nieuw-Apostolische Kerk ligt áltijd álles alléén aan jóu. (...) En dat komt omdat "ze" in deze kerk niet meer willen weten wat zielzorg écht is.
(...)
Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "vr 23 dec 2011, 23:05", in de thread "Recente intimidatiepraktijken bij de Nieuw-Apostolische Kerk"
Zie aldaar ook het bericht op "Za 16 Jan 2016, 14:35", in de thread "Marcel Dagenbach houdt de Neuapostolische Kirche voor gezien"
Overigens; de rubriek waarin deze thread recentelijk werd geopend, betreft "Historische ontwikkelingen". Doordat ikzelf de geschiedenis van de Nieuw-Apostolische Kerk heel lang alleen maar kende, voor zover het internationale kerkbestuur zelf daarover inhoudelijk publiceerde, kon ik er later niet omheen dat mij vooral één kant van de medaille was voorgehouden. En welbeschouwd, naderhand, dealde ik met halve waarheden. Echtwaar, als dát tot je doordringt en als het je dan óók nog langzaamaan duidelijk wordt dat naasten met volkomen terecht achteraf brandende vragen, werden opgeofferd, door hun "zegenaars" nog wel; dán sta je er met je nieuw-apostolische "bijgeloof" opeens verdomd bedremmeld bij.
Wat mij hierbij nu te binnen schiet, is wat iemand die ooit over zijn geloof werd geïnterviewd in een tv-programma van Catherine Keyl, spontaan antwoordde: "Geloof niet méér dan wat jezelf kunt waarmaken!" Wie dat namelijk doet, vertilt zich nergens aan en blijft zelf ook geloofwaardig. Laten wij daarnaast maar leren om de sluwe marketingtechnieken te doorzien, die zich bedienen van intimidatiepraktijken en halve waarheden.
Zie in deze samenhang -als een handreiking- tevens het bericht op "zo 14 aug 2022, 13:35", in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder... "
Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Re: Herinnering aan een huisbezoek
TjerkB schreef: ↑vr 17 jan 2025, 10:16(...)
Zie in deze samenhang -als een handreiking- tevens het bericht op "zo 14 aug 2022, 13:35", in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder... "
(...)
@all
De meesten van ons kennen vast de onderstaande versregels wel:
- 'k Wil dus ijlen; elk verwijlen
leidt van 't doel voorwaar!
Want wie aan het doel niet hecht,
heeft verbeurd zijn kroningsrecht.
Het verleden is betreden,
voorwaarts richt ik mij.
Bron: Tweede couplet van lied 276, NAK-gezangboek ("Ik wil streven dat mijn leven Gode zij gewijd")
Geregeld zongen wij dit lied en wat "het verleden" betreft, wist je: de vrouw van Lot veranderde in een zoutpilaar toen zij omkeek (Gen. 19: 26). Wij keken dus wel uit! Gods "tijdovereenkomstige woord" liet ons "uit genade" ver vooruit blikken. Wat er vanuit het verleden juist wél toe deed, vernamen wij ondertussen uit de eerste hand, vanaf "Zijn levende altaar". Ook ik wilde aannemen dat de Heilige Geest hierbij "de werkende" was.
In mijn vorige bericht noemde ik de thread "Tussenbalans en hoe nu verder... " Zojuist scrolde ik in deze thread naar beneden en herlas ook dít:
TjerkB schreef: ↑ma 15 aug 2022, 18:35(...)
Niet zelden werd er in kerkgemeenten op gehamerd dat je méér moest willen doen dan in je vermogen lag. Immers, "Give of Your Best to the Master". Wie iets afweet van het rendement op arbeid, om maar een zijstraat te noemen, en het je dan nota bene middenin de gemeenschap wordt voorgehouden dat ieder zich -in zijn of haar vrije uren- voor 200% voor het werk van God dient in te zetten, terwijl de marionet die zulke lariekoek verkondigt of napraat, zich geen seconde begaan toont met wie dit (in gezinnen) misschien wel moeten bezuren, staat toch perplex? Pas toen het zoveelste spreekwoordelijke kalf verdronken was, sprak men haastig alsnog van ieders zogenaamde "eigen verantwoordelijkheid". Hierna kon de aansprakelijke kerkleiding elke bal terugkaatsen. Bij menigeen die zichzelf had overvraagd, was de rek er toen al uit; voorgoed.
Ook door het speciale aanzien dat verbonden was aan elk opvolgend "hoger" kerkelijk ambt, werd er ingespeeld op intrinsiek foute drijfveren. Soms voelden partners zich vereerd met een voorafgaand bezoek aan huis van de apostel, waarna echtgenoten alsnog een ambt aanvaardden. "De apostel wil graag kennismaken met mijn vrouw", zei iemand eens tegen mij. Sta dit NIET toe, raadde ik aan - stoken in een goed huwelijk.
(...)
Uit: Bericht op "ma 15 aug 2022, 18:35", in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder... "
Wat ik op dat moment zó opschreef zoals het hierboven echt staat, is dat niet verschrikkelijk? Het zou toch in elk geval NIET wáár moeten zijn?!
Kún je dan überhaupt nog wel verder?
Spijtig genoeg wierpen de omstandigheden in en rond de gemeenschap mij deze ervaringen wel degelijk voor de voeten. Is er ook dán zielzorg?
Néé.
[wordt vervolgd]
Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Re: Herinnering aan een huisbezoek
Zielzorg (2)
@all
Als "dienaren" zich van je afwenden omdat je "versaagt en vertraagt" terwijl het juist de bedoeling is dat je -naar lied 276- "ijlt" en "niet verwijlt", duurt het in de regel niet lang, zo weten degenen die het hebben meegemaakt, of de gelederen sluiten zich want: je bent een blok aan elk been. Je loopt niet "in stilheid en vertrouwen" in de pas, wat "in de eindtijd waarin wij leven" sowieso verkeerd is. Wat eraan scheelt... doet er niet toe. Toch: als een religieus denksysteem deels in de plaats moet komen van de gaven waarmee God ons heeft toegerust, maakt dat menigeen ziek. Van enige bijwerking van geloofsdwang waaronder sommigen afstevenen op "het einddoel" wil men in de Nieuw-Apostolische Kerk níets weten:
Als er systematisch (!) zó weinig compassie is met zielen die het aangemeten keurslijf eenvoudig niet past en die pathogeen worden overvraagd; wordt het dan écht nooit eens tijd voor een heroriëntatie op de oorzaken van secularisatie? Zou het niet nuttig zijn hierbij effectief stil te staan?
Groet,
TjerkB
@all
Als "dienaren" zich van je afwenden omdat je "versaagt en vertraagt" terwijl het juist de bedoeling is dat je -naar lied 276- "ijlt" en "niet verwijlt", duurt het in de regel niet lang, zo weten degenen die het hebben meegemaakt, of de gelederen sluiten zich want: je bent een blok aan elk been. Je loopt niet "in stilheid en vertrouwen" in de pas, wat "in de eindtijd waarin wij leven" sowieso verkeerd is. Wat eraan scheelt... doet er niet toe. Toch: als een religieus denksysteem deels in de plaats moet komen van de gaven waarmee God ons heeft toegerust, maakt dat menigeen ziek. Van enige bijwerking van geloofsdwang waaronder sommigen afstevenen op "het einddoel" wil men in de Nieuw-Apostolische Kerk níets weten:
TjerkB schreef: ↑do 29 aug 2024, 11:44(...)
"Licht in de duisternis brengen" is natuurlijk níet hetzelfde als "duisternis brengen in het licht" ... Toch is dit laatste wel degelijk wat niet alleen mijzelf in kerkelijk verband is overkomen (of juister wellicht zelfs: werd aangedaan), doch werkelijk overal én sinds jaar en dag, ontelbaar velen. Ook gisteren las ik in die samenhang weer een verontrustend artikel in de krant. Steeds valt er een soortgelijk patroon te ontdekken: iemand werpt zich op als bovenbaas en prompt staat het leven van de sluw beroofde gelovigen verstikkend in het teken van "to pray, to obey en to pay". Beroofd, bovenal van ieders hoogst persoonlijke autonomie.
(...)
Uit: Bericht op "do 29 aug 2024, 11:44", in de thread "Wohin soll ich mich wenden (Franz Schubert) - opnieuw 'kalibreren' of...? Opmerkelijke vragen?"
Als er systematisch (!) zó weinig compassie is met zielen die het aangemeten keurslijf eenvoudig niet past en die pathogeen worden overvraagd; wordt het dan écht nooit eens tijd voor een heroriëntatie op de oorzaken van secularisatie? Zou het niet nuttig zijn hierbij effectief stil te staan?
Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Re: Herinnering aan een huisbezoek
@all
Doordat het mij is bijgebleven dat zijn verjaardag op 14 januari was, herinnerde ik mij de afgelopen dagen weer veel moois van onze (in 1985 veel te vroeg overleden) D.Ev. De Vries - voor velen: "oom Yske". Volgens mij was zijn geboortejaar 1927, maar helemaal zeker weet ik dat niet.
Bijvoorbeeld: een dienst waarin hij voorging in de gemeente Sneek-Sperkhem, waarbij hartverwarmend de jongste kinderen rondom het altaar waren gaan zitten omdat er in de gemeenschap amper nog plek was. Of een dienst in Leeuwarden, waarbij hij tijdens het zingen van een nog wat onbekend aanvangslied spontaan aangaf: laten wij overnieuw beginnen! Met elan deed hij even uit de doeken hoe het beter anders kon, en warempel, opeens kwam het stukken beter uit de verf. Of na onze allereerste koorrepetitie op Malta; wij raakten met elkaar in gesprek, vergaten de tijd en ontdekten een hemel op aarde. Niks geen rangen en standen; contact op ooghoogte, vragen staan vrij, alle respect, eerlijk en oprecht.
Nog een tijdlang ook was hij in de kleine gemeenschap waarin ik opgroeide, mijn voorganger. Wat waren wij blij als hij op gezinsbezoek kwam...
Groet,
TjerkB
P.S.
Mogelijk waardevol om te delen: https://youtu.be/40HZigDSaV8?si=Wn1Rg0V1JX1bQGKo
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Re: Herinnering aan een huisbezoek
@all
Volgens mij waren wij met zijn zestienen, die avond. Een opmerking over waarom iemands gevoelens er voor "dienaren" soms niet toe lijken te doen, was voor D.Ev. De Vries de aanleiding om hier serieus op in te gaan. Voor mijzelf werd dit bijna het enige helpende zielzorg-gesprek ooit.
Want: vragen "dienaren" bij de aan hun goede zorgen in de gemeenschap toevertrouwde zielen wel eens na of men zich al echt begrepen voelt? In hoeverre datgene wat de gemeenteleden "vanuit hun zegensvaten rijkelijk toevloeit" ongemak kán meebrengen, was hoegenaamd géén issue, maar een valkuil hierbij is helaas beslist dat wie dan "de sprekende mond" is, mogelijk té lichtvaardig aanneemt dat overal enkel zegen op rust.
In de theologie van de Nieuw-Apostolische Kerk is het een voornaam ding dat je je laat leiden door je "zegenaars" en dat je die gehoorzaamt, maar is er wel eens iemand die begrijpt dat dit in sommige situaties stuitend tegen elke verantwoordelijke pastorale zorgvuldigheid in gaat? Zelfs bestuurders worden volgens mij in deze samenhang niet vooraf gescreend op de onontbeerlijke vaardigheden voor echt helende zielzorg.
Gaat het echter mis, dan ben je in de Nieuw-Apostolische Kerk doorgaans reddeloos verloren want al jouw "dienaren" spreken met één mond. Er is géén klachtenregeling, géén vertrouwenspersoon, géén Raad van Toezicht; niets van dat alles. Dienaren ondersteunen uitsluitend zegenaars!!
Groet,
TjerkB

"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)