BakEenEi schreef:(...)
Het voordeel van het nadeel van de levendige gedachtewisseling van gisteren en vandaag is voor mij, dat, wat er gebeurt in de Nieuw-Apostolische Kerk ons niet onberoerd laat. Ik zou willen dat nieuw-apostolische broeders en zusters aanvoelen dat er op dit forum niet wordt geschreven om hun kerk in een kwaad daglicht te stellen, doch louter uit pijn en bezorgdheid over hoe het er op bestuurlijk niveau in deze kerk aan toegaat. Hierbij weegt zielzorg voor mij verreweg het zwaarst, ofschoon ik (als oud-administrateur op de C.A.) mijn ogen natuurlijk niet kan sluiten voor een aantal alarmerende feiten (!) die er niet om liegen.
Ik wéét hoezeer het veelal te doen gebruikelijk was dat tal van zaken "aan
de dienaren werden overgelaten". Wie wilde er immers in hun verantwoordelijkheden treden? Wat er op hun weg lag, ging "ons" vanzelf ook niet aan. Met biddende handen ondersteunde je je zegenaars; dat was het minste wat je tóch kon doen. (...) So far, so good. Stond er echter wel eens iemand bij stil, als er echt iets helemaal mis was gegaan, hoe
de dienaren dit dan "in goddelijke zin" tot een oplossing brachten? Of zou er nooit iets zijn misgegaan? En dan bedoel ik niet "een beetje mis" of "een beetje verkeerd", maar echt... ongelofelijk verschrikkelijk hartverscheurend mis, fout, verkeerd; en zó erg dat woorden ervoor ontbreken!
Het meest zorgelijke scenario in dat opzicht voltrekt zich op het ogenblik. Wie ooit mocht hebben gedacht met bij wijze van spreken het lidmaatschap van de Nieuw-Apostolische Kerk op zak ertoe te kunnen overgaan nog slechts "de Heer te verbeiden", komt nú bedrogen uit. Bijna ongemerkt is na jarenlang getouwtrek onder machtigen achter de coulissen het pleit beslecht - in het voordeel van de allermachtigsten: een paar Amerikanen en een paar Duitsers. Gerrit Sepers maakte er eerder al melding van, maar toen leek het voor de meesten van ons nog de "ver-van-mijn-bed-show". Het goede zal hopelijk het kwade wel overwinnen, vonden "wij".
Doch zó heeft het níet mogen zijn. Een grapje was vroeger dat een leerling die niet goed kon meekomen tegen de meester zei, toen de tafels van 1 tot 10 moesten worden opgezegd:
"Meester, ik ken de wijze wel, maar de woorden niet!" In de Nieuw-Apostolische Kerk kenden velen de theorie wel; die kon men wel dromen (!), maar waren in de praktijk ieders werken daar ook naar? Hoe ging men om met zielen, die middenin de gemeenschap (!) beschadigd (!) waren geraakt; aan wie werkelijk leed (!) was berokkend? Hoe ging men om met bedrijfsmatige zaken? Werden die naar behoren in goede banen geleid? Was controle daarop solide geregeld? Handelde men vanuit de liefde van God óf sprak men er alleen over?
Terwijl meer dan de helft van alle gemeenteleden het voor gezien hielden, wisten de "dienaren" nauwkeurig te verklaren waaraan dat lag: aan de ontkerstening in onze samenleving, aan van alles en nog wat - maar niet aan de kerk. Nee, pertinent níet. Het lag toch niet aan God en aan Zijn gezanten in Zijn kerk? Als het al aan sommigen lag, dan was het aan de afgedwaalden zelf. Die hadden zich afgewend van het levende altaar, opgericht... enzovoort, enzovoort. Hun brillenglazen waren nu beslagen, aldus een voorganger in het Amsterdamse. En nu het die afgedwaalden intussen óók nog ontbrak aan ogenzalf; tsja, wat kon je er dán nog aan doen - vanuit de gemeenschap, als kinderen Gods zijnde? (...)
Zonder dat het tot velen doordrong, berustte men in omstandigheden, in het beloop van gebeurtenissen, waarbij het juist die aangenomen laakbare houding is welke zich nú wreekt. Men geloofde het wel, men zag het wel; het was toch de taak van
de dienaren? O ja? Wie zijn eigenlijk
de dienaren? De zegenaars?! Wie zijn dát dan wel, de zegenaars?! De hogere dienaren? Hogere dienaren?! Bestáán die dan? In Zíjn werk? Sinds wanneer?! Het internationale kerkbestuur? Wát voor kerkbestuur? (...) Intussen kunnen wij het allemaal weten: zó veel vertrouwen, zó'n enorme overgave, zó'n groot bij-geloof, zó'n godsvreze voor de allerhoogste "dienaren"; dat was niet alleen zwáár overdreven maar ook volkomen misplaatst!!
Want wát is er gebeurd? Ze zijn met dat vertrouwen, met die overgave, met ons bijgeloof en wat dies meer zij ongelofelijk aan de haal gegaan! Niet "in de wereld om ons heen" was men lauw geworden en noem het allemaal maar op; maar "wijzelf" (!!) hadden ons in slaap laten sussen!! Steeds méér vertrouwen vroegen "ze", en "wij" gaven dat - gewoon. Gewoon?! Ja, natúúrlijk; waarom zou je "de zegenaars" niet je volste vertrouwen schenken? (...) Sta nu alsjeblieft even stil. Even maar. En zeg dan eens eerlijk: is een zegenaar iemand die van plan is om anderen te zegenen, óf is een zegenaar diegene die jou persoonlijk heeft (!) gezegend? "Zegenaar" of "dienaar" is in het échte werk van God namelijk géén titel!!
Hoe dan ook, "wij" hebben ons zaken laten welgevallen; "wij" hebben gemakshalve aan anderen verantwoordelijkheden gedelegeerd, al dan niet "op aanvraag", die deze anderen helemaal niet toekwamen. Die hadden "wijzelf" moeten waarmaken!! Onze éigen verantwoordelijkheid lag namelijk bij onszelf!! Was er in de Nieuw-Apostolische Kerk ruimte voor ieders "eigen verantwoordelijkheid"? Ja? Néé, integendeel, die was er absoluut niet en die werd ook NIET gerespecteerd.
Wie het er niet mee eens was, die kon wel gaan!! Zó was het, zo ging het en zó moest het volgens de "zegenaars" ook vooral blijven. En nu; nu worden "wij" opgetrommeld om ook de rest van ons verstand te laten brainwashen.
(...)
Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "
Zo 27 Feb 2011, 20:22", in de thread "Stelling: de Nieuw-Apostolische Kerk is hét werk Gods!"
