Een "onderbuikgevoel" zegt je: er is hier iets niet pluis. Of sterker nog: ik word belazerd, maar hoe? Wij herkennen het waarschijnlijk allemaal. Maar nu overkwam het mij in het werk Gods; althans, zo leek het.
Driemaal zeven "magere jaren" gingen er uiteindelijk voorbij, alvorens ik er voor mijzelf onder de bedrijven door voldoende vat op had gekregen. Al die jaren overheerste bij mij het gevoel dat ik "alert" moest zijn.
Terwijl er "in de gemeenschap" een "plaats van rust en vrede" werd bezongen (lied 604, NAK-koorboek), "o huis door God gebouwd", speelde bij mij telkens weer zo'n vervelend onbestemd onderbuikgevoel op.
Achteraf denk ik nu echter dat het voor verreweg de meeste nieuw-apostolische gemeenteleden, die daarin wel iets herkennen, vrijwel onmogelijk zal zijn om te ontdekken wat er -achter de coulissen van de organisatie- écht zó verschrikkelijk mis is, dat men tijdig de feitelijk enig juiste conclusie kan trekken: opstappen voordat het te laat is om er géén trauma aan over te houden. Is het dan zó erg? Ja, nóg erger, om precies te zijn. Het goede nieuws in deze samenhang is goddank dat er met het werk Gods (!) niks mis is. Het venijn daarentegen zit hem vooral in de hiërarchische organisatiestructuur bij de Nieuw-Apostolische Kerk want zoiets is domweg "vragen om moeilijkheden". Niet zomaar af en toe een dilemma, wat je in ieder huishouden tegenkomt; nee, het gaat hier speciaal om het daarmee ingebakken kolossale risico van massief machtsmisbruik. En daar is het bij dit kerkgenootschap spijtig genoeg inderdaad van gekomen. Machtsmisbruik nota bene in de meest godgeklaagde en mensonterende verschijningsvorm. Te bizar om in woorden te kunnen kleden. Boerenbedrog tot de zestiende macht. Gezinsrelaties gaan eraan kapot, gezondheidsschade wordt berokkend, gelovigen worden uit elkaar gespeeld en soms zelfs financieel te gronde gericht, enzovoort. De ambtelijke top is intussen dóór en dóór verrot, om het maar kernachtig uit te drukken. Terwijl de aangesloten leden worden geacht eerst en vooral op te blikken naar hun ultieme "zegenaars", de "hogere dienaren", spelen die juist vals. Alleen, hoe krijg je daar zicht op? Hoe moet je uitvinden welke verborgen agenda's dezulken hanteren? En: zijn de heilige apostelen wel écht zo hypocriet?
Allerminst ligt het nu in mijn bedoeling om wat er al is geschreven op het forum van Bauke Moesker híer uitgebreid te herhalen. De op dat forum verzamelde informatie vormt een uniek onderdeel van een in omvang alsmaar toenemend dossier. Ook in het buitenland wordt er gewerkt aan dezelfde klus, namelijk om waarheid en gerechtigheid niet langer te laten overwoekeren door onkruid, hoe prachtig dat er op enige afstand wellicht ook uitziet. Te denken aan Glaubenskultur-Magazine en aan nog veel meer platforms, waarop mensen-van-vlees-en-bloed spontaan hebben besloten van hun hart geen moordkuil te maken. Hun drijfveer is volgens mij geen andere dan te willen bijdragen aan het herstel van menswaardige verhoudingen onder gelijken in Zijn werk, zodat goddelijk leven kan gedijen! Dan geef je niet een beetje om elke naaste, doch juist een heleboel. "Hogere verantwoordelijke leidinggevenden", "zegenaars", of in welke andere hoedanigheid men vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk ook wil imponeren, die daar geen boodschap aan hebben, zijn "van een andere planeet". In een "open brief" hieromtrent schreef ik in december 2011 voor alle duidelijkheid het volgende: "Een bestuur dat bedrijfje speelt, kerkje en dictatuurtje tegelijk, en dat een spoor van vernielingen aanricht met één vast patroon, herkenbaar aan een aan minachting grenzende onverschilligheid jegens naasten op wie nota bene vanuit geestelijke bedieningen de zucht tot roem en de honger naar macht worden botgevierd, verdient een serie rake klappen waarmee voor de vele slachtoffers, die eenzaam aan hun lot werden overgelaten, het berokkende leed eindelijk een naam zal mogen krijgen."
"De Nieuw-Apostolische Kerk bevindt zich in een transitie", zo gaf ik het aan op 3 maart 2011 via het voornoemde forum. Het blijkt namelijk dat het internationale kerkbestuur allang begreep dat zij haar gezag in de organisatie op langere termijn niet zou weten te handhaven. Nog één enkele generatie, moet men hebben gedacht, en dan is de tijd ongetwijfeld rijp voor iets heel nieuws, althans "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis". Een soort van EO-metterdaad, maar dan vooral voor de Bühne. Topprioriteit onder de initiatiefnemers: het behoud van ieders persoonlijke materiële verworvenheden. Natuurlijk, ook de schone schijn van heiligheid moest worden veiliggesteld. Na één generatie zou op de kerkvloer niemand meer last hebben van de oude garde, die niet voor het hoofd mag worden gestoten. "Maar onze jeugd; die heeft de toekomst. De verdiensten van hun grootouders zullen wij prijzen, maar ondertussen trekken wij stiekem ons eigen plan. Pakken wij het anders aan, dan gooien wij onze dure glazen in." Zo ongeveer moet het in de denkhoofden van betrokkenen zijn omgegaan. (...) Als je in werkelijkheid geen "apostel der Heren" bent, geen "bode van Jezus Christus", wéét je dat zelf als geen ander. Dat wisten bij het overlijden in 1960 van stamapostel Johann Gottfried Bischoff óók degenen al die toen binnen 24 uur met een brief op de proppen kwamen, waarvan de misleidende inhoud onmogelijk pas na het overlijden tot stand kan zijn gekomen. Een ontmoeting van de overledene met Jezus Christus en een belofte die er zou zijn gedaan om vóór Zijn wederkomen niet te hoeven sterven; het daaraan gekoppelde dogma was "fake"! En dat wisten ze!
Daarom:
- [7] U mag uw zorgen op hem afwentelen, want u ligt hem na aan het hart.
[8] Wees waakzaam, wees op uw hoede, want uw vijand, de duivel, zwerft rond als een brullende leeuw, op zoek naar een prooi. [9] Stel u tegen hem teweer, gesterkt door uw geloof, in het besef dat uw broeders en zusters, waar ook ter wereld, onder hetzelfde leed gebukt gaan.
Uit: 1 Petrus 5 (NBV)
Groet,
TjerkB
© nakobserver.nl
(soks betsjut oars neat as ferheardens oer hoe rûch dêr mei Syn tsjerke omskuord wurdt)
