Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 20-08-2021, 14:30 uur]

(...)
Onlangs schreef ik:

(...)
"Wer gjin begjinsels binne, heerscet willeker... ", blijkens een in de 16e eeuw ter griffie 's Hofs van Friesland gebruikt Commissie-boek.

Zonder beginselen regeert de willekeur; raken wij verzeild in een samenleving waar­in geen recht heerst en ontaardt veiligheid in angst.

Daar wil je toch niet aan hebben bijgedragen? Wie ten prooi viel aan apostolische pijn dient toch in bescherming te worden genomen?

Dan laat je je door een kerkbestuur toch niet voor hun karretje spannen om hulpzoekenden via een meldpuntregeling te ontmoedigen?

(...)

Ik vraag mij dus af: welke principes houdt men er feitelijk nog op na?

(...)

@all

Op het internet trok het onderstaande mijn aandacht:

Meningvoldoen.nl is er om jou te inspireren en aan te zetten tot een liefdevol en maatschappelijk betrokken leven. Om samen te bouwen aan een samenleving met meer compassie, solidariteit en duurzaamheid.

Alle artikelen worden geschreven vanuit waarden als verbondenheid, gelijkwaardigheid en verantwoordelijkheid. Deze waarden worden onder meer geïllustreerd aan de hand van mensen die ze in de praktijk brengen. Meningvoldoen is een initiatief van Apostolisch Genootschap.

In kort bestek was er, alles bij elkaar genomen, nogal wat de revue gepasseerd...

1. een liefdevol en maatschappelijk leven
2. compassie
3. solidariteit
4. duurzaamheid
5. verbondenheid
6. gelijkwaardigheid
7. verantwoordelijkheid

Maar óók:

• Deze waarden worden onder meer geïllustreerd aan de hand van mensen die ze in de praktijk brengen.

Wie zich op het levensbeschouwelijke vlak wil oriënteren en op zoek is naar een handreiking, zal wellicht geïnteresseerd verder lezen, was mijn indruk, en: de initiatiefnemers hebben in elk geval hoog ingezet - maar die ambitie is ook wel karakteristiek voor het ApGen. Elders las ik: "Vragen? We helpen je graag." Een vriendelijke geste! Aan de andere kant: zijn de éérder gestelde vragen al beantwoord?

Bij ethisch handelen ontkom je immers niet aan enkele principes: weldoen, niet-schaden, verantwoordelijkheid en... rechtvaardigheid.

Graag neem ik aan dat het ApGen rond 2001, 50 jaar na de oprichting in 1951, een switch heeft gemaakt. Het "begin van het vervolg" met voorlopig nog de turbulentie die samenhangt met die eerste periode waarin... "essentiële kennis niet leidde tot essentieel inzicht" want: er was een parallel universum ingericht waaraan voor kinderen en jeugd geen ontkomen aan was, wat, jawel, ten aanzien van hun persoonlijkheidsontwikkeling onaanvaardbare risico's meebracht. De vraag komt dus op: hoe gaan wij om met de aangerichte schade?

Hiermee kwam er een praktische kwestie naar voren die zich bij nadere beschouwing niet bepaald leent voor een theoretisch antwoord. Personenschade handelt over personen! Medemensen die ieder een gezicht hebben, die níet gevoelloos zijn; die eerder misschien wel gehoord zijn, maar te weinig begrepen. Die wellicht vertrokken zijn, maar niet uit enthousiasme, al vonden ze het antwoord in zichzelf: hier ben ik niet veilig. Sommigen worden serieus genomen, maar ík niet. Ik kán geen "goddelijk hormoon" zijn. Dat red ik gewoon niet.

Zoals wij weten: de karavaan trok verder. In de nieuw-apostolische geloofspraktijk gebeurde dat trouwens precies zo want ook voor de getrouwen daar was er geen tijd te verliezen. "Verloren gaan" is een keuze; zeer zeker níet wat iemand door het lot toe­be­deeld kan zijn. Aangeslagen, ontgoocheld, vertwijfeld en ontredderd werden de eigenzinnigen, de dwarsliggers, door de uitverkorenen achtergelaten. Met opgeheven hoofd zetten die laatsten de pas er stevig in, onvermoeid naar het hoogste strevend; tot tevredenheid van hun apostel.

En nu bevinden wij ons allen dus voorlopig nog in de turbulentie... In de Groene Amsterdammer van 29 april jl. las ik het volgende:

• In een wereld van gelijkgestemden kan het moeilijk zijn om je eigen blinde vlekken te zien.
  Daarom is het goed als de maatschappij je af en toe een spiegel voorhoudt.
  Wie sportief is zegt dan: ik ga de impact van mijn activiteiten tegen het licht houden en ik ga kijken waar ik iets kan verbeteren.
  Daar is een vorm voor: de materialiteitsanalyse, die je maakt samen met je critici…

(pag. 63, De zakenprins).

Zou dát het zijn?, dacht ik: ontbreekt het nu aan de "verbondenheid" met... critici? Wat zijn dat hier eigenlijk voor mensen, de cri-ti-ci? Niet al onze herinneringen zijn noodzakelijkerwijs een accurate weergave van de werkelijkheid. Wordt de waarheid irrelevant gemaakt?

(...)

Verbondenheid, gelijkwaardigheid en verantwoordelijkheid. Willen de mensen die ze in de praktijk brengen zich melden bij de receptie?

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Zoals wij weten: de karavaan trok verder. In de nieuw-apostolische geloofspraktijk gebeurde dat trouwens precies zo want ook voor de getrouwen daar was er geen tijd te verliezen. "Verloren gaan" is een keuze; zeer zeker níet wat iemand door het lot toe­be­deeld kan zijn. Aangeslagen, ontgoocheld, vertwijfeld en ontredderd werden de eigenzinnigen, de dwarsliggers, door de uitverkorenen achtergelaten. Met opgeheven hoofd zetten die laatsten de pas er stevig in, onvermoeid naar het hoogste strevend; tot tevredenheid van hun apostel.

(...)

@all

Toen ik vorig jaar las dat er een nieuw boek zou uitkomen over het Apostolisch Genootschap, maar ditmaal níet geschreven onder auspiciën van de Van Oosbreestichting, had ik er op voorhand vertrouwen in dat het geen verhaal zou worden met twee bedoelingen waar­van de twee­de niet met­een dui­de­lijk is. Bij sommige andere publicaties was mijn stellige indruk namelijk dat enerzijds kritische noten toch steevast impliciet sympathie voor het Genootschap moesten opleveren of anderzijds dat de euforie ten faveure van het Genootschap even doelbewust als naïef welhaast ervan afdruipt. Dit laatste ging natuurlijk ook al op voor "De zegen van de twijfel". Achteraf bezien is dat bij "De zegen van de twijfel" een zegen op zichzelf want de inhoud legt feilloos bloot hoe er achter de schermen werd gesproken en gedacht over personen die niet in elke situatie onvoorwaardelijk trouw en loyaal waren aan Van Oosbree en/of Slok. Met terughoudendheid en kritiek, hoe terecht ook, viel je bij de "godenzonen" immers uit de gratie. Je werd prompt voor schut gezet.

De schellen vielen van mijn ogen toen ik doorkreeg hoe ook bij het Apostolisch Genootschap -feitelijk al onder Van Oosbree- op die manier de hazen hadden gelopen. Eerder wist ik bitter weinig van het Genootschap en doordat ik niet ben opgevoed met vooroordelen, had ik er alle vertrouwen in dat de leidinggevenden vol­strekt be­trouw­baar zouden zijn. Voor zover ik gemeenteleden kende, vond ik ieder uitgesproken sympathiek. Ondertussen vond ik het al lastig genoeg dat in mijn eigen kerk het soms zowat een dictatuur was... Oók daar was het ongepast om kritisch te zijn. Als de apostel iets beslist, is dat "een afgebeden zaak". Punt. Uit zelfbehoud hield ik na verloop van tijd maar mijn mond want het was duidelijk dat met kritiek, hoe spontaan en goed bedoeld ook, ik mijn eigen graf groef. Nog altijd was het op de werkvloer niet tot mij doorgedrongen dat er met een soort van verdeel- en heerspolitiek werd geregeerd en hoe fnuikend dit was. Net als bij het Genootschap duurden deze intimidatiepraktijken jarenlang voort. Velen (!) gingen eronderdoor.

Dan mag het later wel zo zijn, dat bij ambtsopvolgers de scherpe randjes er geleidelijk aan vanaf gaan, maar het leed is geschied. Als diezelfde ambtsopvolgers vervolgens uitdrukkelijk degenen in bescherming nemen die ze in het zadel hielpen, klopt er iets niet. Dat is unfair; onchristelijk. Spijtig genoeg is dit precies wat er onverhoopt -met de gedoogsteun van de loyalisten- óók nog kan gebeuren. Een doorgewinterde onderzoeksjournalist prikt hier misschien doorheen, maar bij het Meldpunt zijn volgens mij de leden erin getuind. Net als bij de Nieuw-Apostolische Kerk jaren geleden al, moeten bij het Apostolisch Genootschap kapitalen zijn uitgetrokken voor een charmeoffensief in de media. Geïnteresseerden moeten heel wat kwaliteiten bezitten om te doorzien hoe soms de aandacht van de ontluisterende feiten wordt afgeleid. En medewerkers hebben lang niet altijd door hoe ze als marionetten sluw op afstand worden bestuurd, dan wel hoe ze zich ten koste van anderen inzetten voor de verkeerde zaak en zij door hun eigen ambities worden verblind.

Zie eventueel ook de thread "Gebakken lucht".

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

Doorgaans is er voor een ontwikkeling, ook op dit Forum, natuurlijk wel ergens een trigger. Wat mij deze week pijnlijk trof, was de m.i. hoogst zorgelijke wending in het overleg bij het Meldpunt met de hoofdpersoon in het 24e levensverhaal bij https://apostelkinderen.nl.

Het Apostolisch Genootschap wordt op het ogenblik geleid door dr. Bert Wiegman, die in het dagelijks leven een medisch specialist is. Ik vind dat hij nu de fout in gaat door kennelijk niet te hebben geanticipeerd op wat de contra-indicaties zijn van de meldpuntregeling.

Men kan bij het Apostolisch Genootschap met allerlei omtrekkende bewegingen om de hete brij heen blijven draaien, maar naar mijn vaste overtuiging wordt hier een kritische grens bereikt. Ik merkte het al op: personenschade handelt over personen - dat zijn naasten!

Het mag dan wel zo zijn, dat bij het ApGen de christelijke principes niet meer expliciet worden uitgedragen; nu wordt het inhumaan zoals men met slachtoffers omgaat. Natuurlijk, als het bij schadeclaims Amerikaanse toestanden worden, begrijp ik ieders aarzeling.

De meldpuntregeling zoals die nu voorligt getuigt echter van welhaast vijandigheid tegenover zielen die heel ernstig zijn getroffen. Dat zag ik vorig jaar echt al in een oogopslag. Daarbij kan ik niet de enige zijn. Dr. Wiegman, ik reken u tot de 2% die het tóch kon weten...

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

Als bij mij over evidente schijnheiligheid de authentieke verontwaardiging weer eens toeslaat, krijg ik meestal een seintje van een goede vriend die net als ik oprecht begaan is met het apostolische werk maar die minstens zo oprecht ook compassie (!) heeft met degenen, die deze verontwaardiging in hun realiteitsbesef nog geen plaats geven. Dan herinnert hij mij eraan hoe lang wijzelf erover hebben gedaan om ervan doordrongen te geraken dat onze goedheid, ja, ons "kinderlijke vertrouwen", wel degelijk werd misbruikt.

Ik waardeer dat altijd enorm. Als het forumbijdragen betreft doe ik vervolgens in de regel mijn best om relevante achtergronden ook nog eens aan te lichten vanuit een wat andere invalshoek. Wat voor mij persoonlijk intussen vanzelf spreekt, hoeft nog geen gesneden koek te zijn voor anderen. Tegelijkertijd zou ik wensen dat dit hele onverkwikkelijke thema eindelijk eens tot het verleden kan behoren want welbeschouwd is godsdienstwaanzin (waar het hierbij op uitloopt) voor iedereen die ermee te maken krijgt, één groot drama.

Wat die waanzin betreft; onbewust doch onterecht laten mensen zich meevoeren in de waan dat men zich inzet voor een goede zaak. Maar behoeft het in dit geval nog een betoog als je van kindsbeen af moet dansen naar de pijpen van een legertje moraalapostelen die, wanneer het erop aankomt je harteloos dumpen; dat je dan domweg op een godgeklaagde manier wordt belazerd en bent uitgemolken? Laat daarna dus niemand een blik halfgare slimmeriken opentrekken om hetzelfde vergif in cadeaupapier opnieuw aan ons te slijten.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

Mag een enkele keer ook een harde noot worden gekraakt, of moet alles alleen maar altijd appelmoes zijn, fijn, salonfähig, enzovoort? Als ik dingen schrijf en er zuiver op uit zou zijn dat het er hier in moet glijden als Gods Woord in een ou­der­ling, zou ik moeten acteren.

Ik heb best wel eens ergens spijt van, maar niet omdat ik op sommige momenten, hoe stuntelend ook, toch maar mijzelf ben gebleven. Ze hadden bij de Nieuw-Apostolische Kerk geen passende confectiemaat voor het keurslijf waarin ik waardering had kunnen oogsten. Ik deed gewoon zonder welke ge­pre­me­di­teerde list dan ook oprecht mijn best want ik meende dat ik mij inzette voor het werk van God. Achteraf ben ik blij dat ik het door de jaren heen daar eenvoudig bij heb gelaten, al had ik een kloon van mijn "zegenaars" moeten zijn; een grijze muis, een gemuilkorfd schaapje hunner weide. Hoe had ik mijzelf dan nu in 's hemelsnaam recht in de ogen kunnen kijken?

Vandaar zojuist de link naar het YouTube-filmpje met de bekende gospel "Give Me That Old Time Religion". Ingewikkelder is het niet...

Ik denk dat sommige notarissen er wel eens tabak van kregen als er alwéér iemand voor de deur stond die een kerk wilde oprichten: "U moet weten, ik ben een Godsgezant, en het heeft Hem persoonlijk behaagt dat u Zijn bedoelingen op mijn aanwijzingen in beton giet."

(...)
Blijkens de laatst verschenen editie (2008) van het "Handboek Christelijk Nederland" telt ons land meer dan 648 kerken en kerkelijke genootschappen. "Hoe Hollands," zo berichtte overigens (in 2016) een lezer bij GeenStijl, "Zodra er drie gelovigen bij elkaar staan, begint de derde een nieuw kerkgenootschap." Wat nú?!

De thans in Nederland woonachtige Amerikaanse predikant Harcourt Klinefelter (80), destijds de pr-man van Martin Luther King jr., vertelde bij het dagblad Trouw:

• "Meer nog dan van zijn woorden was ik onder de indruk van de sfeer die hij creëerde. Die sterkte me in de overtuiging dat de zin van alle godsdienst niet zit in het denken over God, maar in de uitwerking ervan. Voor mij lag de toekomst van de kerk dan ook niet in het behoud van het instituut zelf, maar in de geest van een open beweging, waarin mensen bereid zijn alles wat zij bezitten voor een hoger doel te verliezen. Met andere woorden: de praktijk gaat altijd boven de theorie. En dat zag ik bevestigd in het elan van de burgerrechtenbeweging."

Bron: https://www.trouw.nl/home/de-levensless ... ~a60a1bb1/

Stof tot nadenken wellicht voor wie op het punt staat "een kerk" te prevaleren boven "Zijn werk".

(...)

Over het Apostolisch Genootschap wilde ik aanvankelijk helemaal geen mening uitspreken. Allereerst uit respect, maar ik wist er ook veel te weinig van af. Vanwege de gemeenschappelijke historische roots wilde ik tóch de tijd nemen om er serieus meer over te weten te komen. In de Nieuw-Apostolische Kerk werd er namelijk zelden iets verteld. Het enige wat men wel kwijt wilde was dat er duizenden zielen waren geweest die "het levende altaar", "opgericht in onze dierbare stamapostel en de met hem verbonden apostelen en trouwe dienaren", de rug hadden toegekeerd: het stomste wat je als kind van God kon doen - zoveel was duidelijk. Dus: gif probeer je niet uit.

Maar wát heeft ons dan tóch vergiftigd?! Ik denk dat dit samenhangt met het volgende: het werk van God laat zich NIET exploiteren. Niet vanuit Rome, niet vanuit Zürich, noch vanuit Baarn. Wie Christus Jezus wil navolgen, heeft geen scepter nodig (vgl. Mat. 16: 24). Mijn geloof in God is geen vergif maar het is een gift. Het laat zich niet aanpraten. Laten wij elkaar maar op ooghoogte bejegenen...

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Mag een enkele keer ook een harde noot worden gekraakt, of moet alles alleen maar altijd appelmoes zijn, fijn, salonfähig, enzovoort?

(...)
Laten wij elkaar maar op ooghoogte bejegenen...

(...)

@all

Over wat mij in de Nieuw-Apostolische Kerk alsmaar meer was komen tegen te staan, schreef ik in 2010 nog een brief aan een apostel:

• (...) Geregeld wanneer ik mijzelf ook probeer te realiseren wat mij werd ingegeven om op te schrijven in een reactie aan dienaren die het wezenlijke belang van de door hen aanvaarde verantwoordelijkheden op het vlak van zielzorg klaarblijkelijk niet of nauwelijks meer kennen, is het voor mij verbijsterend om onder ogen te moeten zien wat er hier daadwerkelijk voor misstanden aan de hand zijn. "Hogere verantwoordelijke leidinggevenden" wanen zich "in het werk Gods" heer en meester, boven de wet gesteld; enzovoort. Op de C.A. was dat ook al zo: eerst had je in ons land als het ware D.Ap. Pos, dan Hare Majesteit de Koningin, dan onderkoning Jan Nagel, op de voet gevolgd door Ap. Sepers, en dan een poos helemaal niemand. Zoals je van mij weet vertelde D.Ap. Pos wanneer hij teruggekomen was van verre reizen vrijwel nooit iets fijns wat ook voor mij in het geloof een mooi perspectief had kunnen openen, doch ging het altijd over "maten en gewichten" zoals aantallen gasten onder de aanwezigen, weersomstandigheden en wat dies meer zij. Ik heb van hem in het geloof dan ook niets (!) geleerd. (...)

Wat is het punt dat ik wil maken? Machtsfiguren hadden de kerkelijke organisatie zó ingericht dat telkens één iemand overal over ging. Net als bij het Apostolisch Genootschap want in de praktijk werd tegenspraak immers niet geduld. God was belichaamd in Pos c.q. Slok. Ze regeerden als kerkvorsten. Alles wisselde op hun wenken. Zoals zíj het verordonneerden, wilde God het hebben. Take it or leave it.

Hierna gebeurt er wat er altíjd gebeurt: het hek raakt van de dam. Allengs wanen zulke kerkvorsten zich groter dan hun God ze schiep. Hun trackrecords vullen zich met in statistieken gevangen heldendaden, met imponerende resultaten, met materiële verworvenheden. Nagenoeg geen oog meer voor hoe het sommigen ondertussen te moede kan zijn...

(...)
In een forumbericht schreef ik eens: "Hoewel er nog een boel over valt te zeggen, gun ik niemand om bij een bushalte te moeten staan wachten met een gebroken hart terwijl bij het instappen iemand met een gebroken been, dat doorgaans vlot kan genezen, voorrang krijgt."

(...)

Maar de onderdanen blijven hun helden naar de mond praten, toejuichen, op sokkels takelen. Het klimaat op de kerkvloer slaat dus om:

• Met gevoelens van trots en dankbaarheid geven wij hier een samenvatting aangaande de opbouw van ons nieuwe bezit. In de jaren 1952-1959 worden er circa vijfenveertig gebouwen aangekocht, waaronder elf die in de periode van 1928-1939 door Apostel van Oosbree waren gezet. Tevens wordt in 1952 gestart met de nieuwbouw: de broeders en zusters in Wageningen Zijn de eersten die een nieuwe behuizing ontvangen. In 1953 wordt begonnen met nieuwbouw te Bussum, ons eerste monumentale gebouw. Hiervan zegt onze Apostel: 'Dit is bedoeld als een monument van dankbaarheid en erkenning én als een symbool van de onverzettelijke wil van het Godsvolk, de wens van de Apostel als hoogste Gebod in het leven te eerbiedigen en te betrachten'. Het gehele Apostolische Volk geniet van dit prachtige, nieuwe bezit, voor de Gemeente waar onze Apostel zelf staat ingeschreven.
  
  Het ene gebouw na het andere wordt gezet, steeds voornamer van stijl en inrichting. Het woordje 'gebouw' wordt hiervoor te kil. Er zal een niéuwe naam zijn, een die funktioneel is, meer warmte afstraalt en in overeenstemming is met de uitwendige en inwendige voornaamheid: 'Plaats van Samenkomst'. Ja, dat is meer in overeenstemming met de funktie. Een samenkomst van mensen, waarvan warmte en bezieling uitstraalt!
  
  Met verwondering realiseren wij ons, dat ons bezit in Nederland thans — begin 1976 — bestaat uit zeventig nieuw gebouwde en negenentwintig aangekochte Plaatsen van Samenkomst, terwijl op één plaats van een gehuurde lokaliteit gebruik wordt gemaakt. In het buitenland zijn drie Plaatsen van Samenkomst ons eigendom, terwijl er op twee plaatsen een onderkomen is gehuurd. Dit alles is mogelijk gemaakt door het godsvertrouwen en de bezielende voortvarendheid van onze Apostel en de hartverwarmende offervaardigheid van Zijn Volk.
  
  Onze Plaatsen van Samenkomst, een bezit waarvoor wij allen iets mochten opbrengen, zijn voor ons een voortdurende bron van vreugde. Het intensieve voorgaan van onze Apostel in een onbaatzuchtige levenshouding heeft ons gebracht tot het écht genieten van de voorspoed en het geluk van de ander. De bezoeken die wij op de vrije zondagmiddag aan elkanders Gebouwen mogen brengen, zijn dan ook vreugdevolle ervaringen. Vooral ook omdat zowel bij de bezoekers, als bij degenen die hen ontvangen, de bedoeling voorop staat om elkander vreugde te bereiden. En het is onze trots dat dit onverminderd geldt voor bezoekers die het voorlopig zelf nog met een minder fraaie behuizing moeten doen. Als wij dan denken aan de stimulerende invloed op onze houding in onze Plaatsen van Samenkomst, die uitgaat van het smaakvolle interieur, dan voelen wij ons o, zo rijk met een Levensvriend, die in een dynamische voortvarendheid ons als het ware dwingt om op een hoger niveau te gaan leven!

Uit: De zegen van de twijfel, hoofdstuk "VI. Christus weer onder ons/10. En nu, na dertig jaar!" (pag. 168-169)

"Voor degene met z'n mateloze trots... in z'n risicoloze hoge toren." Over trots gesproken:

(...)

Als kinderen die vragen stelselmatig worden overgeslagen, als je zand in de ogen wordt gestrooid, als er verontreinigd voedsel wordt opgediend maar je domweg moet... vreten wat de pot schaft zodat mensen met toch ergens een zieke geest hun gang kunnen gaan; ze over het paard worden getild, op voetstukken worden getakeld, mateloos worden vereerd, aanbeden en ze hun weelde niet op kunnen; hoe zit dat dan als kennelijk wijsheid verandert in eigenzinnigheid en als koude trots een warm kloppend hart vol liefde mag overrulen?

(...)

Dat laatste, een warm kloppend hart vol liefde. Dát is wat hulpvragers op het ogenblik vergeefs zoeken bij het ingestelde Meldpunt...

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Ik vind dat er een gigantische kans (die er wel degelijk nog is) wordt gemist indien de voorliggende regeling niet snel wordt aangepast.

Hoe dan? (...)

@all

Doordat opvolgende bestuurders bij het Apostolisch Genootschap de activiteiten van nieuwe grondslagen hebben voorzien, los nu van het christendom, betekende dat uiteraard ook voor de aangesloten leden dat men werd geacht qua ziel en zaligheid emotioneel mee te migreren naar een alternatief denkplatform. Ten aanzien van het gedachtegoed geldt volgens mij sindsdien vooral: the sky is the limit. Ik heb er mijn uiterste best voor gedaan, maar welke principes men nu écht praktiseert, dus niet: pretendeert, werd mij niet duidelijk.

Wat de "Auferbeitung" van het verleden betreft, kan ik níet begrijpen wat het bestuur in de weg staat om recht te doen aan slachtoffers. Ik vrees dat van binnenuit in de organisatie men amper aanvoelt wat werkelijk de impact ervan is geweest dat gemeenteleden crashten.

Normaal gesproken, als mensen overboord slaan, worden drenkelingen gered; wanneer een vliegtuig neerstort, komt iedereen in actie. Maar bij het Apostolisch Genootschapde liet the commander and chief, de apostel, de vermeende mislukkelingen, onwilligen, creperen. Let wel: de nieuw-apostolische kerkleiding is in dat opzicht geen haar beter want als je daar om hulp vraagt, mag je óók doodvallen. Er is géén klachtenregeling, géén vertrouwenspersoon, noch een Raad van Toezicht en de Raad van Kerken in Nederland maalt er niet om.

Als het ApGen nu 70 jaar bestaat en er waaide minstens 50 jaar een foute wind; zet daar dan nu eindelijk een dubbele streep onder!!

Maar je laat slachtoffers pertinent NIET in de goot liggen. Wat dezen toekomt is een vorstelijke behandeling wanneer ze, vroeg of laat, schoorvoetend arriveren bij een voor de bühne uitgeroepen Meldpunt. Doe toch niet zo kinderachtig; doe recht aan deze mensen!! Hoe leg je anders ooit aan je kleinkinderen uit dat je actief in het verzet hebt gezeten nadat anderen waren weggepest door een narcist? (...)

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Tussen 11 oktober 2020 en 27 november 2020 wanneer er een verontrustend sobere meldpuntregeling wordt geïntroduceerd, heeft het bestuur haar waarden echter verloochend want die meldpuntregeling legde de eventuele hulp aan slachtoffers al op voorhand aan banden. Eenzelfde aanpak, waaruit desinteresse sprak, wantrouwen en het marginaal maken van de problematiek, zagen wij later van overheidswege bij de slachtoffers van de toeslagenaffaire. Hoezo stelde het bestuur van Apostolisch Genootschap op 11 oktober 2020 "Daarom bieden we onze oprechte excuses aan..." ? Als de op 27 november 2020 gepresenteerde meldpuntregeling de uitkomst is van dat schuldbesef, klopt er iets niet...

(...)

@Het Bestuur

Als nu de onderstaande waarden voor gezien worden gehouden, mogen wij dan aannemen dat er iets beters voor in de plaats kwam?

Uit: De zegen van de twijfel, hoofdstuk "V. Het apostolische werk in Nederland tussen 1895 en 1946/
9. Het ritselen van een nieuwe Dag" (pag. 119)

Waarom is hierop het antwoord bij een nadere uitwerking c.q. het finetunen van de meldpuntregeling in toenemende mate van belang?

Desgewenst licht ik het verder toe in een overlegsituatie, maar als ik terugblik op een periode van inmiddels 25 jaar, gedurende welke de nieuw-apostolische kerkleiding zich geconfronteerd heeft gezien met telkens opnieuw in het -internationale- publieke domein overwegend gerechtvaardigde kritiek die men niet anders heeft beantwoord dan door de aandacht er imponerend van af te leiden met gebruikmaking van nieuwe media of anderszins indirect door allerhande "Veranstaltungen" groots op te zetten (zulks bekostigd uit de verkoopopbrengst van onroerend goed na kerksluitingen), dus zonder inhoudelijk en rechtstreeks met belanghebbenden kwesties tot een oplossing te brengen, moet ik één ding constateren: het schip strandt. Het was dus beter geweest... naastenliefde wáár te maken.

Er kan wel hoog in het vaandel staan "U bid ik aan, o Macht der liefde", maar staat het dan feitelijk alleen maar hoog in het vaandel?

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

De hierboven geciteerde uitspraak van Ien Dales heb ik wel vaker aangehaald, ook in combinatie met wat Bauke Moesker soms heel stellig kon opmerken, namelijk: "Halve waarheden zijn hele leugens!" Maar wáárom kwamen zulke zaken ter sprake? Niet aan elke nuance heb ik "een actieve herinnering", maar volgens mij handelde het hierbij telkens over gebroken harten, zuiver doordat "dienaren", dus geestelijk verzorgers in onze geloofsgemeenschap, hun principes hadden verloochend. De oorzaak van de pijn was dus: verraad.

Wanneer zulk verdriet gaandeweg amper slijt, kan degene die het betreft op enig moment natuurlijk wel een handreiking gebruiken. Niks bijzonders aan de hand, zouden anderen in het voorbijgaan kunnen denken: cognitieve fixatie, een schop onder de kont en klaar.

Maar zou het nog kunnen uitmaken door wie je je "verraden" wéét, of wélk (heilig) principe er precies geschonden zou zijn, enzovoort? Ik denk dat als wij niemand tekort willen doen er in voorkomende gevallen ruimte mag zijn voor "de omstandigheden van het geval" want immers: niet iedereen reageert op een voorval hetzelfde. Dat geldt toch ook voor medicatie? Zal "maatwerk" niet het beste zijn?

Vanwege tekortkomingen van hun ambtsvoorgangers werden de huidige bestuursleden geattendeerd op een slepende kwestie ten aanzien waarvan de bestuurlijke verantwoordelijkheid nú berust bij hen. Opvallend serieus pakten de betrokkenen dit op, getuige ook hun verklaring in oktober 2020. Zie onder:

• VERKLARING VAN HET BESTUUR
  
  Na het verschijnen van het boek Apostelkind van Renske Doorenspleet zijn wij geconfronteerd met verhalen uit en emoties over het verleden. Het was voor ons als bestuur van het Apostolisch Genootschap aanleiding om hierover in gesprek te gaan met leden en voormalig leden om ons een zo volledig mogelijk beeld te vormen van onze geschiedenis. Na zo’n 130 indringende en waardevolle gesprekken willen we een verklaring afleggen.
  
  De schrijver heeft met haar boek een verborgen en onverwerkte kant van het verleden aan het licht gebracht. Het geeft ons de kans dit deel van onze geschiedenis aandacht te geven en recht te doen aan de mensen die pijn uit dit verleden met zich meedragen. Doordat mensen hun aangrijpende en persoonlijke verhalen hebben gedeeld, beseffen we dat de hiërarchische cultuur, van met name voor de eeuwwisseling, sporen heeft achtergelaten en dat mensen deze cultuur als beschadigend hebben ervaren.
  
  We erkennen voluit dat er in die tijd binnen het genootschap een normerende en daarmee uniformerende cultuur was waarbinnen een deel van de (jeugd)leden belemmerd werd in hun autonomie en persoonlijke ontwikkeling. Normen waren veelal belangrijker dan de waarden waar het genootschap voor stond. De groepsdruk was destijds groot en afwijken van de groep leidde in bepaalde situaties tot uitsluiting of publiekelijke terechtwijzing.
  
  Wij betuigen spijt over het feit dat we de signalen hiervan onvoldoende en niet tijdig hebben opgemerkt. Of dat we de moed niet hadden elkaar erop aan te spreken, waardoor er in menig situatie niet juist is gereageerd. Er was sprake van inmenging in levenskeuzes en familiesituaties, waarbij de privacy in het geding was. Er zijn mensen geweest die hebben moeten zwijgen of niet durfden te spreken. Daardoor werd steun die soms nodig was, niet gegeven of gevonden. Professionele hulp werd in enkele gevallen zelfs afgeraden.
  
  Dit had niet mogen gebeuren. Het past niet bij de menswaardigheid waarvoor we ons inzetten en waarop we aanspreekbaar willen zijn. Daarom bieden we onze oprechte excuses aan, aan iedereen die miskenning, beknelling en emotionele pijn ervaren heeft door de destijds heersende organisatiecultuur en/of daaruit voortvloeiend handelen van geestelijk verzorgers binnen het Apostolisch Genootschap.
  
  
  11 oktober 2020, bestuur van het Apostolisch Genootschap

Bron: https://www.apgen.nl/over-ons/reflectie ... t-bestuur/

Echter, op 27 november 2020 maakte het momentele bestuur korte metten: dit is onze Meldpuntregeling en daar moet u het mee doen.

Onverhoopt ligt er sindsdien een zodanig normerende regeling voor dat de getroffenen zich opnieuw miskend en zelfs verraden voelen: aan hun smarten, eenzaamheid en aan hun onpeilbare verdriet gedurende een lange reeks van jaren, werd een standaarddumptarief gekoppeld! Als ze bij het kruisje het dumpcontract ondertekenden, moest het klaar zijn. Dan was er recht aan ze gedaan. Zand erover...

Wat er aan de orde was, is helaas hoogst roekeloos weggedrag op de geloofsweg van hun ambtsvoorgangers, in diensttijd. Wanneer dit tot ongevallen leidde, reden zij laconiek dóór, waarna slachtoffers goeddeels aan hun lot werden overgelaten. Dit verergerde het leed! Sommige slachtoffers waren extra kwetsbaar door hun leeftijd. Anderen (ook) door hun gezinssituatie. Wie bekommert zich nú om ze?

Waarom is deze gang van zaken verwerpelijk? Het Apostolisch Genootschap nam bij monde van de toenmalige apostel Lambertus Slok (arbeidsperiode: 1946-1984) uitdrukkelijk een verregaande zorgplicht op zich voor m.n. de kinderen die door hem werden "geëigend". Op "ma 31 mei 2021, 16:19" haalde ik hierover het volgende aan uit het in 1976 verschenen jubileumboek "De zegen van de twijfel" ...

• (...)
  Wat steeds opnieuw als een zielehunkering uit de woorden van onze Apostel naar voren komt, is het vormen van een échte Gemeenschap met onderlinge verhoudingen die getuigen van waarachtige liefde en waardering, bij de meest uiteenlopende karaktereigenschappen. Rivaliteit, jaloersheid en dadendrang mogen allemaal blijven, mits er sprake is van een gezonde grondslag. Men mag aanbieden wat men aan capaciteiten heeft, mits het Werk ermee gediend en . . . niemand erdoor bezeerd wordt. En dat betekent in dit geval: geef het Apostolische Volk wat het nódig heeft! Wat is er meer nodig dan rust en vertrouwen? Welnu, gééf dan rust en vertrouwen, broeders-verzorgers, door zèlf voor honderd procent rust en vertrouwen uit te stralen! Dat is het proces van vereenzelviging, van groei-door-bevruchting. Alleen zó ontstaat er een eenheid, waarin de schone verscheidenheid van de mensheid volkomen gevaarloos is terug te vinden.
  
  (…)
  Een 'liefdesverhouding' die aanleiding zou kúnnen geven tot een voorkeurssituatie, tot het kopen van sympathie door naar de mond te praten of zwart wit te noemen, is in volkomen tegenspraak met het karakter van onze Apostel. Vanaf het begin is zijn hunkering om met zijn Volk tot een verhouding van volledige liefdesovergave te komen, dan ook gebaseerd geweest op een eerlijke aanpak van alle problemen. Het was en is nog altijd: 'Ik zal U liefdevol, doch wel ronduit aantonen wat er mis is en waar de oorzaak van Uw moeilijkheden ligt. Als U dan ontzet van Uzelf, zal ik bij U zijn om U in Uw benauwdheid bij te staan. Ik zal Uw tranen drogen, ik zal U een nieuwe weg tonen, ik zal U in staat stellen die als vrij mens te betreden én ik zal in oprechte, warme liefde U voortdurend terzijde staan, hoe vaak U ook opnieuw zult falen. Denk niet dat ik anders ben en vanaf een hoogte spreek; ik ben Uw broeder!'
  
  (...)

Uit: De zegen van de twijfel, hoofdstuk "VI. Christus weer onder ons/6. De trossen los... goede vaart!" (pag. 155-157)

De auteur van het boek, dr. H. Boer, beschreef het ondubbelzinnig: niemand wordt bezeerd, geen voorkeursbehandeling, enzovoort. Hoe Lambertus Slok dit als pater familias bij het ApGen aanvankelijk daadwerkelijk waarmaakte, ondervond een in 1949 vijfjarig kind:

• (...)
  Wat kunnen wij van de arbeidsperiode van apostel J.L. Slok leren?
  Ik wil vijf persoonlijke ervaringen met u delen. Die ervaringen wil ik telkens in een ruimer perspectief plaatsen.
  
  (...)
  De tweede ervaring dateert van juli 1984, direct na de roeping waarvan u zojuist de bewogen beelden hebt kunnen zien. In mijn eerste brief aan mijn jonge apostel vroeg ik hem afstand te doen van de Christusnaam.
  Ik heb zielsveel gehouden van zijn vader, apostel L. Slok, die voor mij, nadat ik op 5-jarige leeftijd mijn vader had verloren, als een vader was. Hij paarde een nuchter realisme aan een diepe religiositeit.

Uit: Lezing prof.dr. H.F.J. (Manfred) Horstmanshoff (geb. 1944) d.d. 21-09-2019 t.g.v. Najaarssymposium
"Hoe branden mijn genegenheên", handelend over de arbeidsperiode (1984-2001) van apostel Jan L. Slok

Hierna ondervonden velen onverhoopt... een ongelijke behandeling. Op zijn zachtst genomen werd er dus met twee maten gemeten. Zie het op de website https://apostelkinderen.nl gepubliceerde (24e) levensverhaal "Mijn strijd voor erkenning". Een schrijnend relaas.

Verraad dus. De emotionele (én economische) ravage die dit bij menig slachtoffer heeft aangericht laat zich met geen pen beschrijven. Het in eerste instantie zich berouwvol tonende huidige bestuur bedingt nu voor het Apostolisch Genootschap een kwantumkorting: uit de losse mouw toverde men per casus voor alle "kinderen van de rekening" een vaste merkwaardige afkoopsom tevoorschijn. En geld voor een gedegen extern onderzoek dat er naar de misstanden zou komen, komt er alsnog niet. Daarmee keert men de bewijslast om.

Is het bovenbeschreven zorgelijke vermijdingsgedrag het bestuur van een Algemeen Nut Beogende Instelling niet volstrekt onwaardig?

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

Tijdens een vakantie onttrok ik mij op een toeristisch plein even aan het alledaagse. Uitnodigend stond er namelijk een deur open. Hierna raakte ik onder de indruk van het contrast:

Uit Matteüs 11 (NBV):

Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, want mijn juk is zacht en mijn last is licht.

Intussen is het mij natuurlijk wel duidelijk dat bij het ApGen de tijd niet mag stilstaan, ter wille van mogelijk voortschrijdend inzicht. Niettemin, soms moet je één stap terug doen om daarna weer twee vooruit te kunnen zetten - en dat is wat ik nu graag wil bepleiten.


Groet,
TjerkB

een omarmer

ik wil graag een omarmer zijn
een mens die and'ren kan verwarmen
die lief kan hebben zonder taal
met beide uitgestoken armen
ik wil geen strenge rechter zijn
doch een geboren pleiter wezen
en Vader, mag toch iedereen
dat in mijn ogen kunnen lezen

ik wil graag een omarmer zijn
daar waar de wanhoop harten griefde
Heer, met een liefdevol gebaar
vertaal ik woordeloos Uw liefde
want dat is toch een groot geheim
het stille wonder van erbarmen
dat ieder mensenkind verstaat
de taal van uitgestoken armen

ik wil graag een omarmer zijn
en metterdaad Uw naam belijden
ik wil graag een ontfermer zijn
een vriend die strijdt waar and'ren strijden
en als mijn armen moede zijn
wilt Gij ze dan opnieuw weer sterken
opdat ze als een instrument
Heer, in Uw handen blijven werken

fd