Kan het niet eens ophouden met die eeuwigdurende kritiek?

[TjerkB]

(...)
Nu ligt echter sinds 20 augustus jl. de onderstaande bestuursverklaring voor:

• VERKLARING BESTUUR VAN DE NIEUW-APOSTOLISCHE KERK IN NEDERLAND
  
  (...)
  De afgelopen tijd zijn er individuele gesprekken gevoerd met leden en voormalige leden van de Nieuw-Apostolische Kerk over hun ervaringen met de kerk, met name in de jaren zeventig en tachtig. Terugkijkend blijkt dat deze periode soms gekenmerkt werd door een autoritaire manier van leidinggeven.
  
  (...)
  Het bestuur van de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland

(...)

(...)
Wat speelde er toch in de jaren zeventig en tachtig, zo vroeg ik mij af, waardoor het bestuur zich speciaal daarvoor nu verontschuldigt. Ik heb even nagekeken hoe het zat met de verschillende ambtsperiodes:

• Hermann Schumacher was in ons land districtsapostel van 27 juli 1969 tot 15 maart 1981;
  Gijsbert Pos was apostel vanaf 6 juni 1976 en districtsapostel tot 6 december 1998;
  Gerrit Sepers was als apostel werkzaam van 15 november 1987 tot 1 december 2004.

(...)
Wat ik weet, is, dat er in die tijd op zijn zachtst gezegd bijvoorbeeld moeilijk werd gedaan over ongehuwd samenwonen en dat de kerk ook benauwend kon zijn wanneer iemands seksuele gerichtheid daar volgens bestuurders aanleiding toe mocht geven (sic!). Dit laatste echter bleef absoluut nog het geval tot en met stamapostel Wilhelm Leber (15 mei 2005 tot 19 mei 2013). In de jaren '70 en '80 kwam het er vaak nogal op aan hoe men zich kleedde en uiterlijk verzorgde. Snorren en baarden groeiden wel, doch tot misnoegen van "god". In sommige regio's was men tolerant; elders roomser dan de paus. Op "gedrag en vlijt" kon je ongenadig worden afgerekend. Maar is dat niet nog steeds zo? Immers, stel geen onwelkome vragen!

(...)

@all

Het machtsmisbruik beperkte zich overigens destijds niet tot de in mijn vorige bericht nog maar summier aangeduide mensonterende mi­sè­re. Niet voor niets namelijk spreekt men in Duitsland, wat de Nieuw-Apostolische Kerk betreft, in de regel van een "Ämterkirche" ...

(...)
Het geestelijke klimaat in de Nieuw-Apostolische Kerk wordt beheerst door een angstcultuur. "Lagere" dienaren worden geacht "hoge(re)" dienaren op hun wenken te bedienen. Zo niet: einde oefening. De ambtelijke top laat het voorkomen alsof men de platina-versie van de nieuw-apostolische heilige geest heeft bemachtigd. Dus: tegenspraak wordt niet geduld. Op deze manier wordt er, naast angst, ook verdeeldheid gezaaid onder -naar het evangelie van Christus Jezus- volstrekt gelijkwaardige "kinderen van één Vader".

(...)

(...)
Bauke Moesker e.a. hadden het bij het rechte eind toen men zich toch maar hardop afvroeg of het achter de schermen wel pluis was...

(...)
De Nieuw-Apostolische Kerk is vooral een religieuze organisatie waarin -op basis van eenrichtingverkeer- aan kerkgangers, die geacht worden zich te bevinden op "de weg van de navolging", mededelingen en instructies worden gedaan. Dit verklaart in deze geloofsgemeenschap de tweedeling tussen degenen die in dat opzicht het woord voeren en degenen die er kennelijk mee aan de slag moeten. Spijtig genoeg is daarbij niet de werkzaamheid van de Heilige Geest of de liefde van God richtinggevend, doch de inbreng van ambtsdragers die serieuzer moeten worden genomen naarmate betrokkenen een voornamer ambt bekleden, afhankelijk van hun hiërarchische positie op de "ambtsladder". Hoge(re) dienaren zouden als eersten te weten komen wat de Almachtige ons te zeggen heeft en zij zouden ook het best begrijpen en kunnen uitleggen hoe in de geschiedenis van zijn rijk alles werd bedoeld. Van de aangesloten leden wordt verwacht dat men deze opvatting over "dienen en leiding geven" als "de ordening Gods" onvoorwaardelijk eerbiedigt en faciliteert, naargelang de mededelingen en de instructies die men constant krijgt.

Hogere verantwoordelijke leidinggevenden hebben er daarom alle belang bij dat hun vermeende goddelijke gezag niet aan betekenis inboet, zodat, linksom of rechtsom, vanuit de "kring der dienaren" heiligheid en eenheid moeten worden uitgestraald. Wat daaraan afbreuk doet, kan het nieuw-apostolische daglicht niet velen, met als gevolg dat bijvoorbeeld kritische geluiden amper worden getolereerd. Wie kritiek heeft, wordt ondankbaarheid toegedicht, voortkomend zeker uit of samenhangend met problemen in iemands persoonlijke leven die van een andere orde zijn. Dan moet je jezelf overwinnen in plaats van een ander willen corrigeren.

(...)

Kan het kerkbestuur zich er wel rekenschap van geven, wat zielen te verstouwen kregen toen bleek dat hun goedheid was misbruikt?

(...)

Wie aan de onzichtbare dynamiek van dit machtsspel niet het hoofd weet te bieden, staat doorgaans een kille behandeling te wachten, ook als men zich voor de kerk jarenlang de benen van het lijf heeft gelopen. Het blijft zelden "ongestraft" indien men in voorkomende gevallen, al is het om principiële redenen, tegenover een "hogere verantwoordelijke leidinggevende" geen blad voor de mond neemt...

Omdat verantwoordelijkheden op het zakelijke vlak worden gecombineerd met de verantwoordelijkheden op het terrein van zielzorg, zijn bestuurders in de kerkelijke organisatie oppermachtig. Hoewel ik er al heel vaak vraagtekens bij heb geplaatst, herhaal ik het ook nú: de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland kent 1) géén klachtenregeling, 2) géén vertrouwenspersoon, 3) géén Raad van Toezicht.

Ik vind het meer dan onchristelijk dat bij een conflict met een hogere dienaar -vroeg of laat- alle lagere dienaren je in de steek laten.

Districtsapostel Pos had er een handje van om zielen voor het blok te zetten door te schermen met een gebrek aan offervaardigheid in hun gemeente, welke tragiek zowel in Roden als in Stiens om zich heen heeft kunnen grijpen. Ik herinner mij het onderstaande bericht:

(...)
Doordat ikzelf nog zijdelings betrokken ben geweest bij de gemeenteopbouw in Stiens, kan ik het beschreven enthousiasme onderstrepen waarmee vele (gouden) handen het werk daar licht maakten. Volgens mij heeft niemand ooit kunnen begrijpen waardoor nadien van hogerhand verdere positieve ontwikkelingen werden geblokkeerd. Maar ik weet wél hoezeer ieder altijd werd voorgehouden dat de offervaardigheid in voorkomende gevallen een belangrijke indicator was. Wilde men ergens iets wat geld kostte, dan zou de kerkleiding zich daarover uiteraard welwillend beraden, zij het dat de locale betrokkenen vanzelf ook wel konden begrijpen dat het licht niet vanzelf op groen ging. De op voorhand vereiste aantoonbare dankbaarheid in een gemeente kan "de apostel" immers al aflezen aan de hoogte van de offerontvangsten. In Stiens kon men na verloop van tijd het huurgebouw in eigendom verwerven. Daar was een symbolisch bedrag mee gemoeid. Tienduizend gulden of zo. Bij de kerkleiding kreeg men echter nul op het rekest. Dan moest je bij wijze van spreken niet gaan zeuren, want lastige vragen worden in de Nieuw-Apostolische Kerk nu eenmaal niet op prijs gesteld. Je wilde "in de navolging" staan, of je wilde dat niet. Zoals "de apostel" het besliste om hem moverende redenen, die niemand verder wat aangingen, zo kregen de zaken hun beslag. Punt uit. Als nu de stenen mochten spreken, zouden talrijke voorbeelden hiervan zich snel opstapelen.

Toen het met Stiens definitief voorbij was, lieten sommigen zich desondanks niet ontmoedigen. Bij anderen was de rek eruit en zoals "te doen gebruikelijk": men verliet de kerk "door een achterdeur". Robert Postma evenwel heeft het karakter dat een eenzame zeiler ook op oceanen in stormachtig weer nog de verkozen zeemijlen doet maken. Geen zee te hoog! De volharding waarmee hij de kerkleiding nu wees op het nut van de nodige koerscorrecties werd hem echter niet in dank afgenomen. Integendeel; hij werd in tegenwoordigheid van andere "dienaren" die er verder maar het zwijgen toe deden, zoals het in de Nieuw-Apostolische Kerk een ieder "betaamt", openlijk geschoffeerd. De hier overduidelijk bedoelde en in deze kerk zeer beproefde verdeel- en heerspolitiek had nu succes. De man uit-één-stuk brak niet maar hij vertrok wél, vergezeld van de meewarige blikken die in deze kerk zo kenmerkend zijn voor de (laffe) achterblijvers die wél "het lef" hebben om "in de navolging" te blijven staan. Dit voorval en soortgelijke voorvallen hebben mij er stilaan van overtuigd dat er in de organisatorische opzet bij de Nieuw-Apostolische Kerk enkele verontrustende systeemfouten zitten die eruit moeten worden gehaald. Maar o wee; wie daarmee op de proppen komt, geeft dus eerbiedig te kennen dat er moet worden gezaagd aan de poten van het opperste gezag. In hun ivoren torens staat het besluit van de oppermachtigen al vast: negeren!!

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Di 08 Feb 2011, 11:47", in de thread "Ex-diaken timmert verder aan de (geloofs)weg en start kerk"

Omdat ik mij begaan voelde met de betrokkenen en om erger te voorkomen, heb ik ook wel eens een bemiddelingspoging gewaagd, maar daar zijn de "zegenaars" niet van gediend. Liever verspilt men extra een kapitaal aan offergaven en laat men zielen wegkwijnen...

(...)
Waar ik mij over blíjf verbazen, is, dat er vanaf de kerkvloer tussen 2008 en nu, 2016, nooit een oerkracht opkwam, in de zin van: "Hoe lossen wij dit praktisch op?!" Als er zich al een oerkracht heeft gemanifesteerd, was dat vanuit het aangeprate oerbesef dat alles wat er ook maar enigszins toe doet een zaak is voor de dienaren. Alle overigen (vrouwen, kinderen, mannen met hoogtevrees en bejaarden) kennen hun eigen roeping: zorg ervoor dat de dienaren zich over jou geen zorgen maken.

"Hoe lossen wij dit praktisch op?!" Laat ik een handreiking doen, dacht ik al meteen in 2010, toen ik zag hoe "de dienaren" tegenover broeder Rohn zich aan het ingraven waren. Ik ken hun werkelijkheid namelijk, niet in de laatste plaats ook doordat ikzelf ruim veertien jaar werkzaam ben geweest, in loondienst bij deze kerk. Daardoor wist ik welke prijs er wordt betaald voor... (in het meest gunstige geval) goedwillend amateurisme. Tienduizenden, honderdduizenden guldens belandden ongezien in de sloot; alleen maar te denken aan de verkoop van de kerkgebouwen in Amsterdam-Centrum en Hoogeveen. Dat had allemaal heel veel beter gekund.

Met de gedoogsteun van een wat ruimer denkend bestuurslid hadden in die tijd daarom al verkenningen plaats om te komen tot het ontwikkelen van commerciële investeringsprojecten, zodat we in de toekomst met zijn allen betere rentmeesters zouden kunnen zijn. Het duurde echter niet lang of de verkenners hadden maar te begrijpen dat het ze niet in dank werd afgenomen op die manier voor de troepen uit te lopen. Indirect werden hun inspanningen uitgelegd als kritiek op het doen en laten van de toenmalige districtsapostel en enkele van diens vertrouwelingen. Geen oppositie in de kerk! Zo werden spontane initiatieven domweg de kop ingedrukt.

Wie steeds meer van zulke ervaringen opdoet, weet na verloop van tijd natuurlijk haarfijn hoe de hazen lopen, waar de gevoeligheden liggen, enzovoort. De naar buiten toe verbeten uitgedragen "Einheit im Ämterkreis" bleek een utopie te zijn. Of het nu immateriële zaken betrof of materiële aangelegenheden; van beslissende betekenis was iemands positie op de ambtsladder en voor het overige gold "fortune favours the bold". Meer dan competenties (...) telde onvoorwaardelijke loyaliteit; nee, niet aan het werk van God doch veeleer aan het in de Nieuw-Apostolische Kerk alomtegenwoordige machtsbestel van hoge, hogere en nóg hogere zogenaamde dienaren. Altijd handig als je door familiebetrekkingen of zo nog wat extra connecties met ze kunt onderhouden. Daar walgde ik op een gegeven moment van en ik voelde mij er ongemakkelijk bij. Kortom, ik deed mijn ding en ging in vrije tijd geleidelijk aan over tot mijn eigen orde van de dag. Het machtsbestel boeide mij niet.

Maar dan ben je nog niet jarig.

(...)

Aldus wordt er vanuit het "ambtslichaam" in deze kerk een dwingende controle uitgeoefend op de vereiste "geloofsgehoorzaamheid" en ik heb er geen aanwijzingen voor dat het hiermee nu anders zou zijn gesteld dan in de (op 20 augustus jl. genoemde) jaren '70 en '80.

• Al sprak ik de talen van alle mensen en die van de engelen – had ik de liefde niet, ik zou niet meer zijn dan een dreunende gong of een schallende cimbaal.
  
  Uit: 1 Korintiërs 13: 1 (NBV21)

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Nadat bij de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland op 20 augustus jl. de verklaring naar buiten was gebracht waarover in deze thread nu al veel is geschreven, hoopte ik oprecht even dat er in deze geloofsgemeenschap met vereende krachten was toegewerkt naar een breed draagvlak voor verzoening en dat die verklaring welgemeend een handreiking zou zijn voor eenieder die zich achtergelaten (!) voelt. Let wel: dat is héél wat anders dan zelf afgedwaald te zijn. Ook ik meldde mij, maar de "zegenaars" toonden zich "not amused".

(...)

@all

In deze samenhang wil ik nog graag de aandacht vestigen op de onderstaande forumbijdrage uit 2016:

@all

Toen ik tot mijn verbazing bij Glaubensforum24 las dat stamapostel Jean-Luc Schneider op 3 juli jl. tijdens de in Canada gehouden ontslapenendienst onomwonden had opgemerkt...

• "Auch als Kirche wissen wir, dass in der Vergangenheit Fehler gemacht wurden. Manchmal wurde der Mensch wichtiger als Jesus Christus. Eigene Meinung und Regeln wurden wichtiger als das Evangelium und manche haben deswegen ihren Glauben verloren.",

... was ik natuurlijk erg benieuwd wat hij daarmee verder wilde zeggen. Hij voegde er zelfs nog aan toe...

• "Wir können nicht einfach sagen, dass wir das Gleiche erlebt haben. Als Kirche müssen wir uns dessen bewusst sein. Wir müssen uns bewusst sein, dass manchmal in den Gemeinden zu viel Härte und Beurteilung vorherrscht, anstelle von Liebe und Güte.",

én

• "Für manche wurde es zu viel, zwischen dem was gepredigt wurde und dem was sie gesehen haben."

Nú komt het dacht ik, namelijk troost en bemoediging voor eenieder die het op die manier -middenin de gemeenschap (!)- door zinloos geestelijk geweld heeft moeten ontgelden. Echter, hij reikte geen balsem aan voor wie dat leed nog altijd met zich mee moet dragen. Daarentegen wendde hij zich tot alle anderen, onder wie in dit verband uiteraard ook "daders en medeplichtigen", en sprak juist dezen moed in:

• "Ich möchte nicht, dass wir uns schuldig fühlen und unglücklich: 'Oh, es ist unsere Schuld, wir sind so unglücklich.' Das ist nicht der Wille Gottes. Der Wille Gottes ist eine demütige Kirche zu haben, eine demütige Gemeinde, ein demütiges Gotteskind. Wie verstehen, dass wir Fehler gemacht haben. Bitte vergib uns, wir möchten uns bessern. Wir möchten, dass Jesus mehr und mehr wichtig wird. Wir möchten das Evangelium immer besser verstehen."

Ik kom hier zo dadelijk op terug want ik herinner mij daaromtrent een eerdere evenzeer verbijsterende uitspraak. Het enige wat Jean-Luc Schneider indirect toch nog wel tegen slachtoffers (levenden dan wel ontslapenen), die volgens hem allen de weg kwijt zijn en naar de geest waarschijnlijk dood (!), wilde zeggen, was dit:

• "Wir flehen Jesus an: 'Bitte schenke ihnen Gnade. Lass sie den Weg zurück zu deinem Altar finden, zu deiner Gnade und deinem Heil. Wir geben nicht auf.' Jemand könnte sagen, dass das keine Hoffnung ist, weil man denjenigen genau kennt. Der Sohn der Witwe von Nain war tot, absolut tot. Da war keine Hoffnung mehr auf Änderung. Der Herr stoppte die Prozession und sagte zu dem jungen Mann, steh auf! Er hörte die Stimme vom Herrn und stand auf. Die Witwe hatte damit nichts zu tun. Sie hatte lediglich ein betrübtes, zerschlagenes Herz. Wir können niemand auferstehen lassen, der geistig gestorben ist, aber wir können für sie beten. Wir geben nicht auf, wir vertrauen Jesus. Es ist nicht zu spät, er kann sie noch erretten, hier und im Jenseits. Unser Wunsch ist, dass sie die Stimme des Herrn hören und ihm folgen."

Met andere woorden:
hoewel wij sommigen het leven zuur hebben gemaakt, wat wij heus wel willen betreuren, was het fout van ze dat ze het daarna in ons midden niet meer uithielden. Dus: God is met óns - en wie weet aanstonds ook weer met hen.

Onder het lezen rezen de ha­ren mij te ber­ge - en, zoals ik het hierboven al aangaf, zulks niet voor het eerst want deze stamapostel kan mensen echt ongelofelijk krenken. Immers, ga eens na wat het voor slachtoffers (!) betekent als hij nota bene tijdens een gebed het volgende uitkraamt:

(...)

• Eingangsgebet – Stammapostel Jean-Luc Schneider:
  „Lieber himmlischer Vater, in diesem besonderen Kreis kommen wir zu Dir und danken Dir aus der Tiefe unseres Herzens. Wir danken Dir für Deine Gnade, Deine Bewahrung und Deine Hilfe. In diesem Kreis haben wir Dich schon oft in besonderer Weise erlebt. Wir danken Dir für die vielen Gebete, die Du schon erhört hast, wir danken Dir, dass wir schon so oft Deine Hilfe und Deinen Beistand erleben durften. Wir danken Dir, dass Du uns Deine Gnade schenkst, damit Deine Kinder unter unseren Unzulänglichkeiten und Schwachheiten nicht leiden müssen.
  
  (...)
  ... und gib uns über Bitten und Verstehen, erhöre uns um Jesu Willen. - Amen.“
  
  (...)
  
  
  Bron: "Stärkungsstunde für Amtsträger", CANITIES-news.de (n.a.v. bijeenkomst ambtsdragers Innsbruck, o.l.v. stamapostel Jean-Luc Schneider d.d. 15-02-2014)

(...)


Uit: Mijn bericht op "27 jun 2014, 22:41" in de thread "Redevoering van het brein achter de NAK-catechismus... "
Zie ook het bericht op "Zo 29 Jun 2014, 15:07" in de thread "Kan het niet eens ophouden met die eeuwigdurende kritiek?"
alsmede het bericht op "Wo 03 Aug 2016, 22:28" in de thread "Ontslapenendiensten"

Slachtoffers krijgen domweg een trap na!! Sterker nog: de voorzitter van het internationale kerkbestuur van deze sekte (!) verdenkt ze ervan geestelijk dood te zijn.

Ontstellend. Tot overmaat van ramp verheft menigeen na zo'n inhoudsloze prediking de stem met een pijnlijk hoorbaar "Amen". Nogmaals, wat is dit toch vreselijk. Wat daar trouwens nog bij komt, is, dat wie zich met dergelijke verzuchtingen conform de Leidraad dienen en leiding geven "vol vertrouwen", zoals het daarin woordelijk wordt aanbevolen, wendt tot een "hogere verantwoordelijke leidinggevende", steevast nul op het rekest krijgt. Alles was goed bedoeld en daarmee basta.

(...)
Het eerste wat ik vrijwel altijd meemaak als ik sporadisch in gesprek kom met broeders en zusters, die ik nog ken vanuit de tijd dat ikzelf ook lid was van de Nieuw-Apostolische Kerk, en als het dan gaat om "cultuurverschijnselen" zoals ik die schetste in mijn vorige bericht, is, dat men dan bijna haastig aangeeft dat er sindsdien heus al heel veel in de kerk is veranderd. Welke krant leest u, denk ik dan in de regel, en: achter welke pilaar bevindt zich tijdens de voorstelling uw zitplaats?!

(...)


Uit: Bericht op "Di 24 Feb 2015, 10:38" in de thread "Der Fall Rohn"

Het lijkt helemaal nergens naar, het eenrichtingverkeer in de communicatie ten gunste van hooggeplaatsten onder de "dienaren" in deze "Nieuw-Apostolische Kerk".

Groet,
TjerkB

Als er overduidelijk zó zelfingenomen wordt neergekeken op zielen die de gemeenschap hebben verlaten, zonder dat men met een open vizier en met een warm kloppend hart vol liefde openstaat voor wat zich bij de betrokkenen in de ziel ‘beweegt’ aan emo­ties en wensen, vertegenwoordigt men misschien wel een kerk, maar niet Zíjn werk...

Groet,
TjerkB


N.B.

(...)
Het ontwijkende gedrag bij gemeenteleden en "ambtsbroeders" brengt mee dat wie door het beschreven machtsmisbruik of anderszins door wantoestanden in geestesnood geraakt, de kerk veelal ontroostbaar "door een achterdeur" verlaat. Pas vanaf dat moment gaat de voorbede naar dezulken uit want wat de "zegenaars" ondanks alles wél heel goed kunnen is: bidden voor de zielen die "het altaar" de rug hebben toegekeerd, voor afgedwaalden en verdwaalden, voor beterweters, onverschilligen, degenen wier "brillenglazen" zijn beslagen; voor de rijken en verrijkten die onterecht menen "het levende woord" niet meer nodig te hebben, voor wie lauw geworden is, voor hen die God alleen in de natuur zoeken, voor de zwakken, voor wie andere zaken belangrijker heeft geacht, voor wie plaats heeft gemaakt voor de twijfel, voor allen die net als destijds Lot "het verkeerde deel" hebben gekozen, en voor wie er zo ongelovig is als Thomas. Kortom, voor "de wereld om ons heen"; want wij, de "good guys", nemen uit de hand Gods dankbaar in ontvangst wat hij óns juist wél toedeelt omdat wíj de tijd uitkopen, "oogzalf" krijgen en daardoor alles op de juiste waarde weten te schatten.

Het is déze zelfgenoegzaamheid, déze angstvallige passiviteit en déze hooghartige houding die déze geloofsgemeenschap met haar bazige bazen en bovenbazen in hun ivoren torens gaandeweg onherroepelijk in haar greep heeft gekregen. Dienen werd theorie; heersen de praktijk.

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Wo 19 Jan 2011, 21:36", in de thread "Heersers in de kerk (5): In de greep van de macht"

[TjerkB]

@all

Over (eeuwigdurende) kritiek gesproken; in 1999 verscheen er een boekwerkje dat op de omslag over de auteur het volgende vermeldt:

• Van rooms-katholiek priester, via orthodox-protestants bestrijder van de rooms-katholieke kerk, naar een herkregen mildheid en de ervaring van diepe eenheid: dominee Herman Hegger maakte een opmerkelijke ontwikkeling door en schreef een even opmerkelijk boek. Hij streeft ernaar dat het bittere polemiseren van christenen zal plaatsmaken voor een verrijkend gesprek met elkaar. Bij Christus is alles mogelijk, gelooft de auteur. Laten we dus in liefde luisteren naar de levende Christus en via Hem naar elkaar.

Bron: "Eén in de levende Christus", ISBN 90 435 0125 5 | NUGI 636

Ik kocht het achteraf antiquarisch na een radio-interview met deze auteur, dat destijds op de website van de EO zó was aangekondigd:

• 17 jul 2004 12:02 uur, 747 AM
  
  
  'Verlangen naar de komende heerlijkheid'
  Dominee H. Hegger heeft de leeftijd van 88 jaar bereikt. Hij heeft geleerd hoe je moet geloven, hoe je stil moet zijn voor God. Hij ziet uit naar wat er nog komt voor hem. Tot die tijd wordt hij niet moe meeslepend te getuigen van zijn geloof. Stamelend en zoekend naar woorden wil hij doorgeven hoe hij gegrepen is door Jezus.
  
  Het protestantisme noemt hij een 'praatcultuur'. ,,In een dienst is er maar één man voortdurend aan het woord. Hij praat maar en hij praat maar. Voor een dienst begint is de kerk rumoerig, er is geen stilte. Maar als je op het punt staat om God te gaan ontmoeten, dan moet je je daar toch op voorbereiden? De stilte is van wezenlijk belang.’’
  
  ,,Denk maar aan de psalmen waarin wordt gebeden: ‘Mijn ziel, wees stil voor God. We moeten leren stil te zijn voor God. Jezus gaf het voorbeeld en zei: ‘Wacht maar in Jeruzalem. Ga er niet op uit’. Wij zouden zeggen: ‘De wereld is in nood. Ga erop uit’. Jezus zegt: ‘Wacht, totdat de Geest over jullie komt. Dat wachten, dat verwachten kennen wij te weinig, omdat we vaak zelf aan het woord zijn. Om God te laten spreken, laat Hij maar spreken, diep in je. Zijn spreken is niet in de storm en in het vuur, maar in het suizen van de zachte stilte. Daar hoor je de stem van God. Zijn stem is anders dan die van mensen: Zijn stem dringt door tot in het diepst van ons leven. Je moet er stil en ontvankelijk voor zijn. Als je wacht tot de Geest komt, dan voltrekt zich het wonder. Dan word je een ander mens, bruikbaar voor God. Zonder de Geest kun je niet, Hij geeft je kracht. Sinds Pinksteren gaat het als een storm over de wereld. Meeslependheid betekent niets: het Woord en de Geest doen het. Je moet je hart en je geest ervoor open stellen, leeg van jezelf. ‘Here, vervul mij’. Als je zo in ootmoed bidt, dan vervult Hij je.’’
  
  De oude predikant ziet geen bijzondere moeilijkheden in zijn hoge leeftijd. Hij gelooft vast in het grote wonder van de opstanding aan de andere kant van de doodsgrens. Intens ziet hij uit naar dat moment. Hegger en zijn vrouw hebben een dochter verloren. Tot zijn verbazing heeft Hegger geen opstand tegen God gekend, wel heeft hij de intens diepe liefde voor zijn kind gevoeld. Het kind had een bijzondere naam.
  
  ,,Jezus zegt: Wat wil je? Ik bied je het water des levens: alle vreugde die je maar kunt denken,’’ vertelt Hegger. ,,Kom bij Mij. Maar je moet het wel willen. Die keuze moet je echt maken. Maar ik mag rusten in Hem, Hij zorgt voor mij.’’
  
  
  [Oorspronkelijke bron: http://www.eo.nl/portals/programs/episo ... de=4807577]

Het interview vond ik ronduit hartverwarmend. Hoe keek ds. Hegger in 1999, op zijn 83e, als ervaringsdeskundige aan tegen "het bittere polemiseren", wilde ik vandaag nog eens weten want: hoe voorkomen wij (eeuwig) langs elkaar heen te denken en te schrijven? De auteur koos voor een inleiding van meer dan tien bladzijden. De twee onderstaande passages daarin raakten mij in het bijzonder:

Open voor opbouwende kritiek
Wij willen dus ook graag dienstbaar zijn. Wij zijn ons echter bewust van onze beperktheid. Daarom zijn we blij met eventuele opbouwende kritiek van andere gelovigen die eveneens dienstbaar willen zijn. We zullen die graag verwerken in een eventuele tweede druk van dit boek.
Onze grondhouding is: 'Wie een oor heeft, die hore wat de Geest tot de gemeenten zegt,' (Openb. 2 en 3) En dat betekent tegelijk een luisterende houding naar 'allen die onze Here Jezus Christus onvergankelijk liefhebben' (Ef. 6: 24) Daaruit volgt de bereidheid om onze tekst te wijzigen, wanneer mede-kinderen van God aantonen dat de Schrift het anders leert. (...)

Wij moeten door u aangevuld worden
Dat wij met de mogelijkheid van nodige correctie en aanvulling rekening houden, heeft, behalve het besef van onze eigen (zondige) beperktheid, ook nog een andere reden. Het is de bedoeling van Christus dat wij de volle rijkdom van Zijn liefde slechts leren kennen langs de weg van de beoefening van de gemeenschap met alle gelovigen (Ef. 3: 18). Wij mogen ons dus nooit afsluiten tegenover andere christenen, want dan verarmen wij onszelf. De Geest wil dat we via elkaar telkens nieuwe flonkeringen in de diamant van Gods Woord ontdekken. Niemand kan en mag de Heilige Geest als een privé-bezit beschouwen. (...)

Wisselwerking derhalve - géén eenrichtingverkeer. Het deed mij terugdenken aan enkele forumbijdragen uit 2011, over "de financiën":

1. (...)
   In het verslag op de VKB-site over het symposium van 23 maart 2010 was overigens te lezen dat er toen een bundel werd gepresenteerd "met vijftien opstellen over het thema 'Kansen voor Kerken', geschreven door een kerkbreed palet van originele denkers. Een rode draad door deze bundel is dat schrijvers ervoor pleiten terug te grijpen op de kernwaarden van de kerk":
   

   • 

   
   (...)
   Een saillant detail in dit verband is trouwens dat onlangs bij de aftrap in Utrecht van Kerkbalans 2011 er vanuit de Dienstenorganisatie van de Protestantse Kerk bekend werd gemaakt dat in 2010 de bijdrage per lid bij de vijf deelnemende kerkgenootschappen opnieuw was toegenomen, namelijk van ca € 91 naar € 93 per jaar.
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht - op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "05 feb 2011, 17:19", in de thread "Kerkrentmeesters PKN riepen hulp in van andere kerken"

2. (...)
   Van de ongeveer 300 ingeschreven leden bij de nieuw-apostolische kerkgemeente Frankfurt-West waren er zondagochtend "zu Erntedank 2011" hooguit 70 gekomen. Hierover raakten wij naderhand in gesprek met de districtsoudste Rüdiger Wend die erop wees dat elke zitplaats ondertussen wel € 120 per jaar kost. Men stond dientengevolge -binnen de kring der dienaren- voor "große Herausforderungen": alleen al in Duitsland zullen er in de nabije toekomst honderden miljoenen euro's nodig zijn om het verworven onroerendgoedbezit in stand te houden. Vroeger kon het zomaar gebeuren dat een broeder van de Bouwafdeling tegen de districtsapostel zei dat een project spijtig genoeg wel wat duurder was uitgevallen, aldus de districtsoudste. Indien de districtsapostel er dan dieper op inging, kon het heel goed zijn dat de begroting met 50% (!) was overschreden; "Dat willen wij nu vermijden. Tegenwoordig wordt er bij voorkeur gewerkt op basis van planmatig onderhoud. Ook zullen er de komende tijd versneld gemeenten moeten worden samengevoegd." Sommigen van ons, "criticasters", keken elkaar aan en ik hoorde ze zeggen: "Waarom worden niet tevens 'de broeders en zusters' hierbij betrokken want waarom moeten 'de dienaren' per se alles regelen? Zouden die hun tijd niet onderhand véél beter enkel aan zielzorg kunnen besteden? Dan ontdekken zij tenminste waardoor de kerken momenteel zo hard leeglopen en valt daartegen misschien óók nog wat te doen!"
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "07 okt 2011, 12:29", in de thread "Langzaam krijgt de NAK-geschiedenis een gezicht!"

Hoewel de districtsapostel Armin Brinkmann aanvankelijk geregeld sprak van transparantie, stond men daar uiteindelijk niet voor open. Dat lijkt mij een gemiste kans. Wat overigens de offergaven betreft: het maakt m.i. verschil of men in weelde offert of vanuit "armoede".

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Nadat ikzelf ook via het e-mailadres, dat in de verklaring wordt genoemd, contact opnam met de kerkleiding, ontving ik gistermiddag een bevreemdende reactie.

(...)

(...)
Achteraf schreef ik nog een brief ter attentie van o.a. de districtsvoorgangers, maar ik ga ervan uit dat dezen die niet hebben gekregen want ook dat is mijn ervaring: aangekaarte problemen worden onder het tapijt geveegd en ingekomen correspondentie terzijde gelegd.

(...)

@all

In 2014 lichtte stamapostel Jean-Luc Schneider toe hoezeer in zijn kerk eenieder zich het belang van verzoening ter harte mag nemen:

(...)
Over mercy gesproken; stamapostel Jean-Luc Schneider scoort wat mij betreft een 10 voor de theorie op het punt van verzoening...

Die Sprache der Gnade

Gnade war ein weiterer Punkt, den der Stammapostel deutlich ansprach: "Wir kommen jetzt nicht zum lieben Gott und sagen: ‚Hast du gesehen, was ich schon alles für dich gemacht habe? Hast du gemerkt, wie viele Opfer ich schon für dich aufgebracht habe?’ Nein, wir kommen ganz demütig zum Herrn Jesus und sagen ihm, bitte schenk mir deine Gnade."

Dass die Beziehung zum Nächsten dabei ebenso wichtig sei, wurde anschließend deutlich: "Wir wollen auch mit unserem Nächsten mit der Sprache (…) der Gnade sprechen. (…) Lasst uns immer bereit sein zur Versöhnung, immer wieder dem anderen die Hand entgegen strecken. Und wenn es fünfzig Mal nicht funktioniert hat, machen wir es einundfünfzig Mal."


Bron: Artikel "Stammapostel Schneider in Oslo" d.d. 02-12-2014 op de website van de Neuapostolische Kirche Norddeutschland

Alleen, nú nog de praktijk ervan.

(...)

Maar ben ik nu de enige die zich dit herinnert c.q. de enige die bij zo'n uitspraak denkt aan "een man een man, een woord een woord"?

• [1] Toen David zijn einde voelde naderen, droeg hij zijn zoon Salomo op: [2] ‘Ik moet nu heengaan, net als iedereen. Wees sterk en laat zien dat je een man bent. [3] Houd je aan je verplichtingen tegenover de HEER, je God: gehoorzaam Hem en neem zijn bepalingen, geboden, rechtsregels en voorschriften in acht, zoals die zijn vastgelegd in de wetten van Mozes. Dan zul je slagen in alles wat je doet en onderneemt...
  
  Uit: 1 Koningen 2 (NBV21)

• Salomo heerste over het hele gebied ten westen van de Eufraat, van Tifsach tot aan Gaza, over alle koninkrijken ten westen van de rivier, en hij leefde in vrede met alle omringende landen.
  
  Uit: 1 Koningen 5: 4 (NBV21)

• De HEER schonk Salomo wijsheid, zoals Hij hem had beloofd. Er heerste vrede tussen Chiram en Salomo en ze sloten een verdrag met elkaar.
  
  Uit: 1 Koningen 5: 26 (NBV21)

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 12:00 uur]

(...)
De historische feiten liegen er niet om: ten faveure van zichzelf hebben leidinggevenden soms statutenwijzigingen gerealiseerd en zij gingen het bestek te buiten door met offerontvangsten uit welbegrepen eigenbelang het beloop van de gebeurtenissen te beïnvloeden. Niet langer was Christus "het licht der we­reld" (vgl. Matth. 5: 14), doch machtsfiguren in de kerk claimden voor zichzelf diens gezag.

Terwijl menige gelovige amper de eindjes aan elkaar kon knopen, werd er vanuit het geïnstitutionaliseerde apostolaat van hun "tienden" met geld gesmeten. Apostel Van Oosbree gaf een dure auto cadeau aan stamapostel Niehaus en apostel M. Kraus aan stamapostel Fehr. Niets menselijks is de betrokkenen vreemd. Zij voeren geen heer­schap­pij over hun harts­toch­ten doch over hun geknechte volgelingen.

(...)

@all

Zojuist las ik iets na in de thread "Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)" en viel mijn oog op het bovenstaande. Net als onlangs vanuit de Nieuw-Apostolische Kerk werd vorig jaar immers ook bij het Apostolisch Genootschap te kennen gegeven dat voorheen niet alle bestuurders even gewetensvol te werk gingen waardoor broeders en zusters onrecht en verdriet kan zijn aangedaan. Volgens de huidige bestuurders had dat niet mogen gebeuren en men toonde zich bereid de betrokkenen hierover te woord te staan. Bij het Apostolisch Genootschap ging men op dit punt zelfs alvast een stap verder door toe te zeggen belanghebbenden recht te doen.

Van het Bijbelhoofdstuk Jozua 24 dat handelt over een volksvergadering in Sichem, herinner ik mij de uitspraak van Jozua in vers 15:

Maar ik en mijn huis, wij zullen de Here dienen! (NBG51)

Wat was er gebeurd? Zie onder:

• Volksvergadering in Sichem
  [1]Jozua riep alle stammen van Israël bijeen in Sichem. Nadat hij de oudsten, stamhoofden, rechters en griffiers zich ten overstaan van God had laten opstellen, [2] sprak hij tot het volk: (...)
  [13] Ik heb jullie een land gegeven waarvoor jullie niets hebben hoeven te doen, steden die jullie niet hebben gebouwd en waarin jullie zomaar konden gaan wonen, wijngaarden en olijfbomen die jullie niet hebben geplant en waarvan jullie zomaar kunnen eten.
  
  [14] Nu dan,’ vervolgde Jozua, ‘eerbiedig de HEER, dien Hem met onvoorwaardelijke trouw en doe de goden weg die uw voorouders ten oosten van de Eufraat en in Egypte hebben gediend. Dien alleen de HEER. [15] Als u daar niet toe bereid bent, kies dan nu wie u wel wilt dienen: de goden van uw voorouders ten oosten van de Eufraat of de goden van de Amorieten, van wie u nu het land bewoont. Ikzelf en mijn familie zullen de HEER dienen.’
  [16] Hierop antwoordde het volk: ‘Het is verre van ons de HEER te verlaten om andere goden te dienen. [17] Hij is het, de HEER, onze God, die ons en onze voorouders uit de slavernij in Egypte heeft bevrijd. Hij heeft grote wonderen voor ons verricht; dat hebben we met eigen ogen gezien. Hij heeft ons op onze hele tocht beschermd tegen alle volken waarvan we het gebied doortrokken.
  
  Uit: Jozua 24 (NBV21)

Is dat niet indrukwekkend? Nadat Jozua de oudsten, stamhoofden, rechters en griffiers zich ten overstaan van God had laten opstellen...

Ik dacht: als er nu kerkleiders zijn die de stelling betrekken dat in hun organisatie naasten (!) emotioneel onder de voet zijn gelopen; hoe kom je dan eerst nader tot elkaar? Anders gezegd: hoe zuiver is de intentie om de onderdrukten een hart onder de riem te steken?

Groet,
TjerkB


P.S.
Uit mijn jeugd herinner ik mij dat er in de Nieuw-Apostolische Kerk wel over Jezus werd gesproken doch vooral over de stamapostel - als "de Eliëzer van deze, onze tijd". Ook aan de hand van "waardevolle woorden van onze Stamapostel" die in de ledenbladen werden gepubliceerd, was het de bedoeling dat eenieder zich richtte naar het via hem geopenbaarde "tijdovereenkomstige" "Woord van God". Wat wij onder "de gewerkte arbeid" te weten kwamen, was "een afgebeden zaak". Daar moest niemand aan twijfelen. Er telde maar één ding, namelijk trouw te blijven "in de navolging" en "de dienaren die ons daarin voorgaan" waren "ten nauwste" met elkaar verbonden. Het doorslaggevende verschil met alle andere geloofsrichtingen was, zo werd ons verteld, "dat wij levende apostelen hebben" die door handoplegging de Heilige Geest "afdragen". Juist dat was de enige manier om kind van God te worden en "mede-erfgenamen" te zijn. Elders werd er wel OVER Christus Jezus gesproken, maar bij ons sprak Hij door Zijn gezanten zélf. Het moest voor ons allen een heilige opdracht zijn hiervan te getuigen, de oude Adam af te leggen en dankbaar en blij ál onze gaven en krachten in Zijn dienst te stellen.

Wat is nu ten diepste de reden ervan dat zielen zich inwendig gebroken voelen doordat zij meegingen in deze voorstelling van zaken? Ik denk dat dit hem zit in het volgende:

• Met een beroep op de genade die mij geschonken is, zeg ik u allen dat u zichzelf niet hoger moet aanslaan dan u kunt verantwoorden. U moet verstandig over uzelf denken, in overeenstemming met het geloof, de maatstaf die God ieder van u geschonken heeft.
  
  Uit: Romeinen 12: 3 (NBV21)

Wat er al in de Bijbel stond, was voor de kerkleiders namelijk niet genoeg. IJverig vaardigden ze aanvullende regels en voorschriften uit. Dat menigeen hierdoor werd overvraagd, wenste men zich niet te realiseren. Toch was juist ook deze valkuil in de Bijbel al beschreven:

• Waarom wilt u God dan trotseren door op de schouders van deze leerlingen een juk te leggen dat onze voorouders noch wijzelf konden dragen?
  
  Uit: Handelingen 15: 10 (NBV21)

Wat dat betreft, hoeft het aan duidelijkheid niet te ontbreken:

• Christus heeft ons bevrijd opdat wij in vrijheid zouden leven; houd dus stand en laat u niet opnieuw een slavenjuk opleggen.
  
  Uit: Galaten 5: 1 (NBV21)

Wat grieft is echter dat degenen, die zich uitgaven voor boodschappers aan Christus' plaats, aan Zíjn boodschap (!) verraad pleegden:

• [28] Kom allen bij Mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, Ik zal jullie rust geven. [29] Neem mijn juk op je en leer van Mij: Ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, [30] want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’
  
  Uit: Matteüs 11 (NBV21)

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 20:45 uur]

(...)
Wat is nu ten diepste de reden ervan dat zielen zich inwendig gebroken voelen doordat zij meegingen in deze voorstelling van zaken?

(...)
Wat er al in de Bijbel stond, was voor de kerkleiders namelijk niet genoeg. IJverig vaardigden ze aanvullende regels en voorschriften uit. Dat menigeen hierdoor werd overvraagd, wenste men zich niet te realiseren.

(...)

@all

Net als bij het Apostolisch Genootschap kwam het er in de nieuw-apostolische geloofspraktijk op aan zo veel mogelijk de zorgen weg te nemen waarvan ons tijdens de diensten werd voorgehouden dat "de apostel" die had. Zorgen erover dat toch tijdig, dus voordat "de genadetijd" voorbij zou zijn, "het laatste schaap" mocht worden gevonden; zorgen over het aantal dienaren en zorgen over "de offers". Zolang wij maar met ieders volle inzet handelden naar het welgevallen van de apostel, waren wij in "het verlossingswerk" goed op weg.

Zo werd er als het ware druk op de ketel gehouden. Gaandeweg werd ik mij er echter van bewust dat er op werkelijk véél manieren van bovenaf in de organisatie op de kerkgemeenten pressie werd uitgeoefend - om maar bij de districtsapostel in de gunst te blijven staan. Bij een apostelbezoek werden de kerkgebouwen en de erewacht geïnspecteerd. En met de "offers in tijd en geld" moest het in orde zijn. Zo niet, dan werd de plaatselijke voorganger er op aangekeken en wist de districtsvoorganger wat hem de komende tijd te doen stond.

Volwassenen in de Nieuw-Apostolische Kerk werden op vergelijkbare wijze bang gemaakt en op het verkeerde been gezet als kinderen:

• Wie zoet is krijgt lekkers
  wie stout is de roe!
  Oh, lieve Sint Nicolaas
  kom ook eens bij mij
  en rijd toch niet stilletjes
  ons huisje voorbij!

God was de Liefde, althans, zolang de apostel maar zag dat je met "een fijne aanbieding" én gehoorzaam "in de navolging" bleef staan. Sommigen werden stilletjes gediskwalificeerd zonder ooit te weten te komen, waardoor dat zo was gekomen. Of dit nu een freudiaanse verspreking mag heten, weet ik niet, maar de districtsapostel Pos in ruste lichtte hierover eens een tipje op van de sluiter door bijna smalend te vertellen hoe hij op een zaterdag, tezamen met de toenmalige districtsapostel Schumacher, bij twee ambtsdragers speciaal nog langs het huis was gereden want ze vroegen zich af wie van beiden de volgende dag in de bewuste gemeente het best de nieuwe voorganger kon worden. De tuinverzorging gaf de doorslag. De moraal van het verhaal was kennelijk: God ziet het hart aan; wij de tuin. Deze en talrijke andere -pijnlijke- voorvallen die mij niet ontgingen legden voor mij uiteindelijk een ontluisterende werkelijkheid bloot van wat ik voor mijzelf maar ambtelijke willekeur heb genoemd. Sommigen werden opgehemeld; anderen op een zijspoor gerangeerd.

In dit verband herinner ik mij ook het onderstaande:

(...)
Onderschat de kadaverdiscipline bij de Nieuw-Apostolische Kerk niet. Zo had districtsapostel Pos de gewoonte om wie aan hem een openhartige brief stuurde met kritiek op een kerkelijke ambtsdrager, hij die brief ongevraagd voor commentaar aan de desbetreffende "dienaar" doorstuurde - om maar even één enkel voorbeeld te noemen. Met andere woorden: waag het niet een naaste verdacht te maken want ik verraad je. Daarna kreeg steevast de "dienaar" bij hem het voordeel van de twijfel. (...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Do 04 Jul 2013, 19:10", in de thread "Hooguit weten wij wat wij kunnen weten!"

Als je zoiets nietsvermoedend niet één keer meemaakt, maar stilaan -tegen wil en dank- een rode draad erin ontdekt, word je in het gunstigste geval in de Nieuw-Apostolische Kerk achter het behang geplakt. In mijn geval echter werd ik achteraf levend dood verklaard. Wellicht ten overvloede: de Nieuw-Apostolische Kerk kent géén klachtenregeling, heeft géén vertrouwenspersoon of Raad van Toezicht. Hierdoor valt het ook niet snel op als er op bestuursniveau iets onder het tapijt wordt geveegd want vrijwel niemand ziet dat gebeuren. Wat dit extra in de hand werkt, is, dat lagere dienaren worden geacht volkomen loyaal te zijn aan hun "zegenaars", de hogere dienaren. Zij worden op hun woord geloofd, anders dan vele overigen die in het gekunstelde nieuw-apostolische kastenstelsel niks voorstellen. Wie niet het minste besef heeft van zulke godgeklaagde machtsmechanismen waaraan door de jaren heen achter de schermen tallozen ten prooi vielen, houdt het uiteraard niet voor mogelijk dat "zegenaars" zo te werk gaan - maar leeft men dan nu niet onder een steen?

(...)
Wat grieft is echter dat degenen, die zich uitgaven voor boodschappers aan Christus' plaats, aan Zíjn boodschap (!) verraad pleegden:

• [28] Kom allen bij Mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, Ik zal jullie rust geven. [29] Neem mijn juk op je en leer van Mij: Ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, [30] want mijn juk is zacht en mijn last is licht.’
  
  Uit: Matteüs 11 (NBV21)

Ook voor mij persoonlijk geldt eenvoudig dat er niet aan te wennen valt als misstanden, zoals hierboven beschreven, maar voortduren. Wie niet anders dan (naar het eerste couplet van -thans- lied 376 in het nieuw-apostolische gezangboek) vertrouwd is gemaakt met de troostrijke gedachte "Heeft een golf van zorgen u soms overspat? Weet, in de gemeenschap wacht u vreed' en rust.", doch onverhoopt bij de "ambtelijke top" in de organisatie duistere praktijken waarneemt, wacht middenin diezelfde gemeenschap een heel eenzaam lot. Niet voor niets sprak de voormalige apostel Sepers in het dagblad Trouw bij nadere beschouwing van een geestelijk concentratiekamp! Zoals ik het eerder al opmerkte; ik wilde er oprecht vanuit gaan dat de bestuursverklaring van 20 augustus jl. geschreven was met een zuivere intentie. Ik dacht: stel, dat de apostel Peter Klene -met diens pensioen in het vooruitzicht- graag in alle redelijkheid rechtgezet wil hebben wat er recht te zetten valt, verdient dat dan niet alle respect? Toch heb ik mij vergist. Wat zijn motief wél was, weet ik niet.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 06-11-2021, 22:30 uur]


@all

Gedane zaken nemen geen keer, zegt het bekende spreekwoord. Aan de andere kant kan de gedachte opkomen: maar onaangename ervaringen kunnen wij toch wel achter ons laten en wij willen elkaar toch wel vergeven? Dan komt de wind tenminste weer in het zeil! Zeker en vast, zal men in België antwoorden. Ik denk echter dat, zoals het de voorkeur verdient om een defect niet alleen provisorisch te verhelpen, het in een geloofsgemeenschap pas echt helend werkt als de oorzaak van recidiverend ongenoegen wordt weggenomen. "Een eerlijk pogen" leek dan cruciaal, maar in de praktijk stond of viel de zegen op de arbeid veelal bij de voorafgaande "politieke wil". Daar kwam bij dat ons (naar Lucas 6: 27-35) werd geleerd: wees maar de minste. Maar waarom gold dat extra tegenover "dienaren"?

Ja, waarom bleef bij wat "de dienaren" hadden verordonneerd in de regel alles zoals het was? Is "de ambtsladder" een godsgeschenk? Nee? Weg ermee! Eén van de stellingen van Maarten Luther betrof al de zogeheten sleutelmacht want machtsmisbruik is van alle tijden. Wat namelijk niet verkeerd is, is in te zien dat er géén zegen op rust indien er in de tempel handel wordt gedreven met statussymbolen. Niettemin, God laat ons vrij, maar volgens mij bestaat Zijn akkerwerk niet uit hogere en lagere echelons en is de slavernij al afgeschaft. Als ik dit in een pastoraal gesprek naar voren zou brengen, kan iemand wel instemmend knikken, maar alleen zo'n knikje vergroot in de kerk die ik ontvluchtte niet de herbergzaamheid. Evenmin een afsluitend gebed om God te belasten met wat wijzelf kunnen doen...

Groet,
TjerkB


P.S.

(...)
Opvallend genoeg wond wijlen stamapostel Richard Fehr in ruste in het boekwerkje, dat hij na diens pensionering in eigen beheer uitgaf, er al geen doekjes om dat er voor de "Ämterhierachie" in zijn kerk géén Bijbelse grondslag is:

• Man kann auch in der Neuapostolischen Kirche beim besten Willen nicht alle praktizierten Segnungen un Handlungen von heute biblisch belegen und beweisen. Wie denn zum Beispiel die Erstkommunkation oder Konfirmation? Wie eine gewachsene Ämterhierarchie?

Bron: Betrachtungen eines Ruheständlers, 2010, ISBN 978-3-839-15312-3; pagina 185

Desondanks trekken bestuurders geen lering uit het verleden en men houdt hardnekkig/angstvallig vast aan verworven machtsposities binnen de internationale kerk. Zo heeft men ook blijkbaar maling aan een andere welbekende uitspraak van Richard Fehr:

• Ein Bezirksapostel meinte mal: Eigentlich müssen wir manchen Kritikern auch dankbar sein. Sie haben gewisse Prozesse in der inner- und ausserkirchlichen Entwicklung bei uns beschleunigt! Früher wäre ein solches Statement unmöglich gewesen. Aber vieles andere an vielen anderen Orten auch nicht.
  
  Ich sagte deshalb in einem Gottesdienst ganz offiziell: Konstruktieve Kritik nehmen wir zu Herzen, unberechtigte Kritik nehmen wir zur Kenntnis!

Bron: Betrachtungen eines Ruheständlers, 2010, ISBN 978-3-839-15312-3; pagina's 40 en 41

Of te denken aan het onderstaande...

• Vergangenheitsbewältigung und deren Aufarbeitung ist in unseren Breitengraden für manche ein vordringliches Thema. Ist dies überhaupt möglich? Wohl kaum, oder dann jedenfalls nur in Ansätzen. Ein "Mea Culpa", eine Entschuldigung für ungeschicktes Verhalten, ja, unbedingt. - Nötigenfalls sogar mehrmals, und zwar so, dass dies bis zu den einzelnen Gläubigen durchdringt.
  
  Und dann vor allem aber eines: aus Fehlern lernen und es in Zukunft besser machen.

Bron: Betrachtungen eines Ruheständlers, 2010, ISBN 978-3-839-15312-3; pagina 71

Mooie woorden als deze -zonder de bijbehorende mooie daden- maakten ons telkens opnieuw blij met een dode mus...

(...)

[TjerkB]

@all

Aan de hand van het voorgaande bericht zou ik graag nog willen toelichten waarom kritiek juist ook heel nuttig en waardevol kan zijn...

Stamapostel Fehr attendeerde in het boekwerkje over zijn herinneringen immers op "Konstruktieve Kritik" en hij leidde dit als volgt in:

"Ein Bezirksapostel meinte mal: Eigentlich müssen wir manchen Kritikern auch dankbar sein.
Sie haben gewisse Prozesse in der inner- und ausserkirchlichen Entwicklung bei uns beschleunigt!"

Ook vanuit de Bijbel worden wij immers wel eens ergens op geattendeerd, zoals in dit verband op "Als de mensen zeggen dat er vrede en veiligheid is, worden ze plotseling getroffen door de ondergang." (1 Tes. 5: 3) of "Geliefde broeders en zusters, vertrouw niet elke geest. Onderzoek altijd of een geest van God komt, want er zijn veel valse profeten in de wereld verschenen." (1 Joh. 4: 1). Met andere woorden:

• Daarom raad Ik u aan: koop van Mij goud dat in het vuur gelouterd is, en u zult rijk zijn; witte kleren om u te kleden en uw naaktheid te bedekken, zodat u zich niet meer hoeft te schamen; zalf voor uw ogen, zodat u weer kunt zien.
  
  Uit: Openbaring 3: 18 (NBV21)

Nu kan het bijvoorbeeld zijn, toen ik deze week had geschreven...

(...)
... volgens mij bestaat Zijn akkerwerk niet uit hogere en lagere echelons en is de slavernij al afgeschaft. Als ik dit in een pastoraal gesprek naar voren zou brengen, kan iemand wel instemmend knikken, maar alleen zo'n knikje vergroot in de kerk die ik ontvluchtte niet de herbergzaamheid. Evenmin een afsluitend gebed om God te belasten met wat wijzelf kunnen doen...

(...)

... dat iemand dacht: wat kan er in 's hemelsnaam mis mee zijn als wij in een gebed voor de troon van God neerleggen wat ons beroert? Wat ik feitelijk bedoelde, betreft echter een heel belangrijk onderscheid wat hierbij te maken valt. Mag ik dat als volgt verduidelijken?

1. Ik dacht namelijk terug aan een kinderkoorlied uit de jaren '60, en speciaal aan het tweede couplet ervan:
   
   
   
   
   Muziek en bewerking: F. Deubel, 1962
   
   (...)
2. Want: op zondag 3 oktober jl. is in de Nieuw-Apostolische Kerk velen iets heel moois overkomen - in relatie tot Hebreeën 13...
   
   [1] Houd de onderlinge liefde in stand [2] en houd de gastvrijheid in ere, want zo hebben sommigen zonder het te weten engelen ontvangen. [3] Bekommer u om de gevangenen alsof u samen met hen gevangenzat, en om de mishandelden alsof u zelf mishandeld werd.
   
   Via YouTube werd er toen namelijk vanwege de Dankdag voor de Oogst een "concert" uitgezonden van ingezonden filmpjes, waaronder (vanaf minuut 20:53) een ingesproken verhaal over een engel:
   
   
   Directe link: https://www.youtube.com/watch?v=tpN4A54x3Yw&t=1253s
   
   
   Dit verhaal handelde niet alleen over een engel; het wás ook een engel die het aan ons vertelde! En denk nú eens aan Marcus 9...
   
   [35] Hij ging zitten en riep de twaalf bij zich. Hij zei tegen hen: ‘Wie de belangrijkste wil zijn, moet de minste van allemaal zijn en ieders dienaar.’ [36] Hij pakte een kind op en zette het in hun midden neer; Hij sloeg zijn arm eromheen en zei tegen hen: [37] ‘Wie in mijn naam één zo’n kind ontvangt, ontvangt Mij; en wie Mij ontvangt, ontvangt niet Mij, maar Hem die Mij gezonden heeft.’

Samenvattend; voor wie in het geloof vooruit wil komen, gaan bidden én werken hand in hand. Iets minder bidden...

(...)
Het ontwijkende gedrag bij gemeenteleden en "ambtsbroeders" brengt mee dat wie door het beschreven machtsmisbruik of anderszins door wantoestanden in geestesnood geraakt, de kerk veelal ontroostbaar "door een achterdeur" verlaat. Pas vanaf dat moment gaat de voorbede naar dezulken uit want wat de "zegenaars" ondanks alles wél heel goed kunnen is: bidden voor de zielen die "het altaar" de rug hebben toegekeerd, voor afgedwaalden en verdwaalden, voor beterweters, onverschilligen, degenen wier "brillenglazen" zijn beslagen; voor de rijken en verrijkten die onterecht menen "het levende woord" niet meer nodig te hebben, voor wie lauw geworden is, voor hen die God alleen in de natuur zoeken, voor de zwakken, voor wie andere zaken belangrijker heeft geacht, voor wie plaats heeft gemaakt voor de twijfel, voor allen die net als destijds Lot "het verkeerde deel" hebben gekozen, en voor wie er zo ongelovig is als Thomas. Kortom, voor "de wereld om ons heen"; want wij, de "good guys", nemen uit de hand Gods dankbaar in ontvangst wat hij óns juist wél toedeelt omdat wíj de tijd uitkopen, "oogzalf" krijgen en daardoor alles op de juiste waarde weten te schatten.

Het is déze zelfgenoegzaamheid, déze angstvallige passiviteit en déze hooghartige houding die déze geloofsgemeenschap met haar bazige bazen en bovenbazen in hun ivoren torens gaandeweg onherroepelijk in haar greep heeft gekregen. Dienen werd theorie; heersen de praktijk.

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Wo 19 Jan 2011, 21:36", in de thread "Heersers in de kerk (5): In de greep van de macht"

... om op Zijn akkerwerk doelbewust méér werk te maken van wat Hij voor ons daarin al zaaide, leidt tot de wasdom die eerder uitbleef.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Directe link: https://www.youtube.com/watch?v=tpN4A54x3Yw&t=1253s

Dit verhaal handelde niet alleen over een engel; het wás ook een engel die het aan ons vertelde!

(...)
Samenvattend; voor wie in het geloof vooruit wil komen, gaan bidden én werken hand in hand. Iets minder bidden (...) om op Zijn akkerwerk doelbewust méér werk te maken van wat Hij voor ons daarin al zaaide, leidt tot de wasdom die eerder uitbleef.

(...)

@all

“En ring av gull, en riktig stor. Med plass til alle hender.
Der ingen er først, der ingen er størst, der ingen er sist, der ingen er minst.
Der alle sammen er venner.”

"Een gouden ring, eentje heel groot. Met ruimte voor alle handen.
Waar niemand de eerste is, niemand is de grootste, niemand is de laatste, niemand is de minste.
Waar iedereen vrienden is."

Groet,
TjerkB


N.B.

@all

• [7] Bij het bidden moeten jullie niet eindeloos voortprevelen zoals de heidenen, die denken dat ze door hun overvloed aan woorden verhoord zullen worden. [8] Doe hen niet na! Jullie Vader weet immers wat jullie nodig hebben, nog vóór jullie het hem vragen.
  
  Uit: Matteüs 6 (NBV)
  
  
  Maar hij zei: ‘Gelukkiger zijn zij die naar het woord van God luisteren en ernaar leven.’
  
  Uit: Lucas 11: 28 (NBV)

• Wij willen met daden U danken
  voor 't heil, dat G' ons nu reeds bereidt.
  Sterk verder ons in het geloven.
  U zij thans ons loflied gewijd.
  Ja, bij U, trouwe Heer,
  daar vinden wij ruste steeds weer.
  Ja, bij U, trouwe Heer,
  daar vinden wij ruste steeds weer.
  
  Bron: Vijfde couplet van lied 445, NAK-gezangboek

Groet,
TjerkB

P.S.

(...)
Het zou de nieuw-apostolische kerkleiding sieren, tenminste indien zij de reikwijdte onder ogen wenst te zien van wat zijzelf officieel als haar standpunt kenbaar maakt, daden te verbinden aan bewoordingen als:

• "Die Kirche erfüllt ihre aus den Gesetzen und Verordnungen des jeweiligen Landes bestehenden Verpflichtungen; sie erwartet auch, dass sie in ihrer Position respektiert und anerkannt wird."
  Bron: Paragraaf 13.5.1 "Stellung zum Staat" op pagina 472 van de nieuw-apostolische catechismus (1. Auflage 2012, ISBN 978-3-943980-00-4)
• "Die Kirche ist dem Evangelium und den Geboten christlicher Ethik verpflichtet."
  Bron: "Ektrakt" op pagina 474 van de nieuw-apostolische catechismus (1. Auflage 2012, ISBN 978-3-943980-00-4)
  Zie tevens het redactionele bericht op "Za 18 Mei 2013, 15:46" in de thread "Hooguit weten wij wat wij kunnen weten!"

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "25 mei 2013, 00:00", in de thread 'Lafhartige "verklaring' van Betonkopf Wilhelm Leber"

[TjerkB]

@all

Iemand attendeerde mij op een tweetal webpagina's bij de Duitse moederkerk van de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland, namelijk deze:

1. • Neues Beratungsangebot
     nach belastenden Erfahrungen in der Seelsorge
     
     Westdeutschland. Kirchenmitgliedern und ehemaligen Mitgliedern, die nach belastenden Erfahrungen in der Neuapostolischen Kirche Beratung suchen, möchte die Kirchenleitung kompetente Hilfe anbieten. Dazu wurde eine neutrale Ansprechstelle eingerichtet, die ab sofort zur Verfügung steht.
     
     Die Neuapostolische Kirche strebt an, eine Kirche zu sein, in der sich Menschen wohlfühlen. Die Seelsorge hat zum Ziel, den Glaubenden beizustehen und sie auf die Wiederkunft Christi vorzubereiten.
     
     Dabei lehnt die Neuapostolische Kirche jede Form von psychischem oder physischem Zwang gegen ihre Mitglieder oder Amtsträger in Bezug auf Lebensgestaltung und Glaubensausübung ab. Sie betont die Nachfolge Jesu Christi in ungezwungener, freier Entscheidung und die umfassende Eigenverantwortung des Gläubigen.
     
     Kirchenleitung will helfen
     Trotzdem kam und kommt es mitunter zu Situationen, aus denen ein Beratungsbedarf erwächst. Die Kirchenleitung bedauert, wenn Gläubige in der Vergangenheit kirchliche Aussagen, das Handeln einzelner Amtsträger oder Gemeindemitglieder als psychisch belastend empfunden haben oder es gar zu inneren Verletzungen oder Enttäuschungen gekommen ist.
     
     Dies gilt insbesondere für Erfahrungen, die durch menschliche Unzulänglichkeit leitender Amtsträger, örtlicher Seelsorger oder einzelner Gemeindemitglieder entstanden sind.
     
     Uneingeschränkte Vertraulichkeit
     Um solche Verletzungen ernst zu nehmen, einen Rahmen anzubieten, über diese Verletzungen zu sprechen und im besten Fall zur Heilung der Wunden beitragen zu können, hat die Kirchenleitung die Ansprechstelle ins Leben gerufen. Betroffenen von belastenden Erfahrungen möchte die Kirche eine neutrales und vertrauliches Beratungsangebot machen und bei Bedarf Hilfsangebote vermitteln.
     
     Dazu stehen eine Psychologische Psychotherapeutin und eine Pädagogin zur Verfügung, die sowohl unabhängig von der Kirchenleitung arbeiten als auch beide über mehrjährige berufliche und kirchliche Erfahrung verfügen. Die Mitarbeiterinnen der Ansprechstelle sind verpflichtet, die uneingeschränkte Vertraulichkeit sowohl hinsichtlich der Kontaktaufnahme als auch der Gesprächsinhalte zu gewährleisten.
     
     Handreichung zur Versöhnung
     „Die Kirchenleitung hofft, mit dem Beratungsangebot einen Beitrag zur Versöhnung des Einzelnen mit der Kirche und zur Förderung des inneren Friedens leisten zu können“, sagt Bezirksapostel Rainer Storck, Leiter der Neuapostolischen Kirche Westdeutschland.
     
     Erstes derartiges Angebot
     Bislang nutzen insbesondere ehemalige Kirchenmitglieder die Beratungsangebote anderer Kirchen. So berichtete Andrew Schäfer vom Landespfarramt für Weltanschauungsfragen der Evangelischen Kirche im Rheinland in einem Radiointerview vor einiger Zeit von jährlich zwei bis drei Hilfeersuchen aus dem Kreis ehemaliger Mitglieder der Neuapostolischen Kirche.
     
     Im gleichen Interview drückte er sein Bedauern darüber aus, dass die Neuapostolische Kirche bislang keine eigene Ansprechstelle für Betroffene eingerichtet habe. Das neue Beratungsangebot soll diese Lücke nun auf Seiten der Kirche schließen.
     
     Kontakt
     Erreichbar ist die Ansprechstelle für Ratsuchende nach belastenden Erfahrungen in der Seelsorge per Telefon (+49 231 9978-5000) sowie per E-Mail (ansprechstelle[@]nak-westdeutschland.de). Da die Mitarbeiterinnen ehrenamtlich tätig sind, wird in einem ersten Schritt ein Beratungstermin vereinbart. Die Kontaktaufnahme ist auch per Formular auf der Seite der Ansprechstelle möglich.

   
   Bron: https://www.nak-west.de/db/7826467/Beri ... -Seelsorge

2. • Ansprechstelle für Ratsuchende
     nach belastenden Erfahrungen in der Seelsorge
     
     Kirchenmitgliedern und ehemaligen Mitgliedern, die nach belastenden Erfahrungen in der Neuapostolischen Kirche Beratung suchen, möchte die Kirchenleitung kompetente Hilfe anbieten und hat deshalb eine neutrale Ansprechstelle eingerichtet.
     
     Die Kirchenleitung bedauert, wenn Gläubige in der Vergangenheit kirchliche Aussagen, das Handeln einzelner Amtsträger oder Gemeindemitglieder als psychisch belastend empfunden haben oder es gar zu inneren Verletzungen oder Enttäuschungen gekommen ist.
     
     Dies gilt insbesondere für Erfahrungen, die in der menschlichen Unzulänglichkeit leitender Amtsträger, örtlicher Seelsorger oder einzelner Gemeindemitglieder liegen mögen.
     
     
     Die Neuapostolische Kirche lehnt jede Form von psychischem oder physischem Zwang gegen ihre Mitglieder oder Amtsträger in Bezug auf Lebensgestaltung und Glaubensausübung ab. Sie betont die Nachfolge Jesu Christi in ungezwungener, freier Entscheidung und die umfassende Eigenverantwortung des Gläubigen.
     
     Die Kirchenleitung hofft, mit dem Beratungsangebot einen Beitrag zur Versöhnung des Einzelnen mit der Kirche und zur Förderung des inneren Friedens leisten zu können.
     
     
     Für Beratungsgespräche stehen eine Psychologische Psychotherapeutin und eine Pädagogin zur Verfügung, die sowohl unabhängig von der Kirchenleitung arbeiten als auch beide über mehrjährige berufliche und kirchliche Erfahrung verfügen.
     
     Die Mitarbeiterinnen der Ansprechstelle sind verpflichtet, die uneingeschränkte Vertraulichkeit sowohl hinsichtlich der Kontaktaufnahme als auch der Gesprächsinhalte zu gewährleisten.

   
   Bron: https://www.nak-west.de/glaube/seelsorge/ansprechstelle

De beide kennisgevingen zijn niet voorzien van een dagtekening, maar mogelijk betreft het een voorafgaand soortgelijk initiatief als op 20 augustus jl. in Nederland. Het bevreemdt mij echter dat de systeembeheerder bij de kerk het e-mailverkeer voorbij ziet komen. Dus "uneingeschränkt" vertrouwelijk zijn de contacten bepaald niet. Ook vind ik het beschamend dat vrijwilligers hier het puin mogen ruimen.

Groet,
TjerkB