TjerkB schreef: ↑di 05 okt 2021, 16:15(...)
Nu ligt echter sinds 20 augustus jl. de onderstaande bestuursverklaring voor:
(...)
- VERKLARING BESTUUR VAN DE NIEUW-APOSTOLISCHE KERK IN NEDERLAND
(...)
De afgelopen tijd zijn er individuele gesprekken gevoerd met leden en voormalige leden van de Nieuw-Apostolische Kerk over hun ervaringen met de kerk, met name in de jaren zeventig en tachtig. Terugkijkend blijkt dat deze periode soms gekenmerkt werd door een autoritaire manier van leidinggeven.
(...)
Het bestuur van de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland
TjerkB schreef: ↑di 26 okt 2021, 13:58(...)
Wat speelde er toch in de jaren zeventig en tachtig, zo vroeg ik mij af, waardoor het bestuur zich speciaal daarvoor nu verontschuldigt. Ik heb even nagekeken hoe het zat met de verschillende ambtsperiodes:
(...)
- Hermann Schumacher was in ons land districtsapostel van 27 juli 1969 tot 15 maart 1981;
Gijsbert Pos was apostel vanaf 6 juni 1976 en districtsapostel tot 6 december 1998;
Gerrit Sepers was als apostel werkzaam van 15 november 1987 tot 1 december 2004.
Wat ik weet, is, dat er in die tijd op zijn zachtst gezegd bijvoorbeeld moeilijk werd gedaan over ongehuwd samenwonen en dat de kerk ook benauwend kon zijn wanneer iemands seksuele gerichtheid daar volgens bestuurders aanleiding toe mocht geven (sic!). Dit laatste echter bleef absoluut nog het geval tot en met stamapostel Wilhelm Leber (15 mei 2005 tot 19 mei 2013). In de jaren '70 en '80 kwam het er vaak nogal op aan hoe men zich kleedde en uiterlijk verzorgde. Snorren en baarden groeiden wel, doch tot misnoegen van "god". In sommige regio's was men tolerant; elders roomser dan de paus. Op "gedrag en vlijt" kon je ongenadig worden afgerekend. Maar is dat niet nog steeds zo? Immers, stel geen onwelkome vragen!
(...)
@all
Het machtsmisbruik beperkte zich overigens destijds niet tot de in mijn vorige bericht nog maar summier aangeduide mensonterende misère. Niet voor niets namelijk spreekt men in Duitsland, wat de Nieuw-Apostolische Kerk betreft, in de regel van een "Ämterkirche" ...
TjerkB schreef: ↑do 22 mar 2018, 10:24(...)
Het geestelijke klimaat in de Nieuw-Apostolische Kerk wordt beheerst door een angstcultuur. "Lagere" dienaren worden geacht "hoge(re)" dienaren op hun wenken te bedienen. Zo niet: einde oefening. De ambtelijke top laat het voorkomen alsof men de platina-versie van de nieuw-apostolische heilige geest heeft bemachtigd. Dus: tegenspraak wordt niet geduld. Op deze manier wordt er, naast angst, ook verdeeldheid gezaaid onder -naar het evangelie van Christus Jezus- volstrekt gelijkwaardige "kinderen van één Vader".
(...)
TjerkB schreef: ↑di 05 okt 2021, 16:15(...)
Bauke Moesker e.a. hadden het bij het rechte eind toen men zich toch maar hardop afvroeg of het achter de schermen wel pluis was...
Kan het kerkbestuur zich er wel rekenschap van geven, wat zielen te verstouwen kregen toen bleek dat hun goedheid was misbruikt?TjerkB schreef: ↑za 19 nov 2016, 12:33(...)
De Nieuw-Apostolische Kerk is vooral een religieuze organisatie waarin -op basis van eenrichtingverkeer- aan kerkgangers, die geacht worden zich te bevinden op "de weg van de navolging", mededelingen en instructies worden gedaan. Dit verklaart in deze geloofsgemeenschap de tweedeling tussen degenen die in dat opzicht het woord voeren en degenen die er kennelijk mee aan de slag moeten. Spijtig genoeg is daarbij niet de werkzaamheid van de Heilige Geest of de liefde van God richtinggevend, doch de inbreng van ambtsdragers die serieuzer moeten worden genomen naarmate betrokkenen een voornamer ambt bekleden, afhankelijk van hun hiërarchische positie op de "ambtsladder". Hoge(re) dienaren zouden als eersten te weten komen wat de Almachtige ons te zeggen heeft en zij zouden ook het best begrijpen en kunnen uitleggen hoe in de geschiedenis van zijn rijk alles werd bedoeld. Van de aangesloten leden wordt verwacht dat men deze opvatting over "dienen en leiding geven" als "de ordening Gods" onvoorwaardelijk eerbiedigt en faciliteert, naargelang de mededelingen en de instructies die men constant krijgt.
Hogere verantwoordelijke leidinggevenden hebben er daarom alle belang bij dat hun vermeende goddelijke gezag niet aan betekenis inboet, zodat, linksom of rechtsom, vanuit de "kring der dienaren" heiligheid en eenheid moeten worden uitgestraald. Wat daaraan afbreuk doet, kan het nieuw-apostolische daglicht niet velen, met als gevolg dat bijvoorbeeld kritische geluiden amper worden getolereerd. Wie kritiek heeft, wordt ondankbaarheid toegedicht, voortkomend zeker uit of samenhangend met problemen in iemands persoonlijke leven die van een andere orde zijn. Dan moet je jezelf overwinnen in plaats van een ander willen corrigeren.
(...)
(...)
Wie aan de onzichtbare dynamiek van dit machtsspel niet het hoofd weet te bieden, staat doorgaans een kille behandeling te wachten, ook als men zich voor de kerk jarenlang de benen van het lijf heeft gelopen. Het blijft zelden "ongestraft" indien men in voorkomende gevallen, al is het om principiële redenen, tegenover een "hogere verantwoordelijke leidinggevende" geen blad voor de mond neemt...
Omdat verantwoordelijkheden op het zakelijke vlak worden gecombineerd met de verantwoordelijkheden op het terrein van zielzorg, zijn bestuurders in de kerkelijke organisatie oppermachtig. Hoewel ik er al heel vaak vraagtekens bij heb geplaatst, herhaal ik het ook nú: de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland kent 1) géén klachtenregeling, 2) géén vertrouwenspersoon, 3) géén Raad van Toezicht.
Ik vind het meer dan onchristelijk dat bij een conflict met een hogere dienaar -vroeg of laat- alle lagere dienaren je in de steek laten.
Districtsapostel Pos had er een handje van om zielen voor het blok te zetten door te schermen met een gebrek aan offervaardigheid in hun gemeente, welke tragiek zowel in Roden als in Stiens om zich heen heeft kunnen grijpen. Ik herinner mij het onderstaande bericht:
BakEenEi schreef: ↑di 08 feb 2011, 11:47(...)
Doordat ikzelf nog zijdelings betrokken ben geweest bij de gemeenteopbouw in Stiens, kan ik het beschreven enthousiasme onderstrepen waarmee vele (gouden) handen het werk daar licht maakten. Volgens mij heeft niemand ooit kunnen begrijpen waardoor nadien van hogerhand verdere positieve ontwikkelingen werden geblokkeerd. Maar ik weet wél hoezeer ieder altijd werd voorgehouden dat de offervaardigheid in voorkomende gevallen een belangrijke indicator was. Wilde men ergens iets wat geld kostte, dan zou de kerkleiding zich daarover uiteraard welwillend beraden, zij het dat de locale betrokkenen vanzelf ook wel konden begrijpen dat het licht niet vanzelf op groen ging. De op voorhand vereiste aantoonbare dankbaarheid in een gemeente kan "de apostel" immers al aflezen aan de hoogte van de offerontvangsten. In Stiens kon men na verloop van tijd het huurgebouw in eigendom verwerven. Daar was een symbolisch bedrag mee gemoeid. Tienduizend gulden of zo. Bij de kerkleiding kreeg men echter nul op het rekest. Dan moest je bij wijze van spreken niet gaan zeuren, want lastige vragen worden in de Nieuw-Apostolische Kerk nu eenmaal niet op prijs gesteld. Je wilde "in de navolging" staan, of je wilde dat niet. Zoals "de apostel" het besliste om hem moverende redenen, die niemand verder wat aangingen, zo kregen de zaken hun beslag. Punt uit. Als nu de stenen mochten spreken, zouden talrijke voorbeelden hiervan zich snel opstapelen.
Toen het met Stiens definitief voorbij was, lieten sommigen zich desondanks niet ontmoedigen. Bij anderen was de rek eruit en zoals "te doen gebruikelijk": men verliet de kerk "door een achterdeur". Robert Postma evenwel heeft het karakter dat een eenzame zeiler ook op oceanen in stormachtig weer nog de verkozen zeemijlen doet maken. Geen zee te hoog! De volharding waarmee hij de kerkleiding nu wees op het nut van de nodige koerscorrecties werd hem echter niet in dank afgenomen. Integendeel; hij werd in tegenwoordigheid van andere "dienaren" die er verder maar het zwijgen toe deden, zoals het in de Nieuw-Apostolische Kerk een ieder "betaamt", openlijk geschoffeerd. De hier overduidelijk bedoelde en in deze kerk zeer beproefde verdeel- en heerspolitiek had nu succes. De man uit-één-stuk brak niet maar hij vertrok wél, vergezeld van de meewarige blikken die in deze kerk zo kenmerkend zijn voor de (laffe) achterblijvers die wél "het lef" hebben om "in de navolging" te blijven staan. Dit voorval en soortgelijke voorvallen hebben mij er stilaan van overtuigd dat er in de organisatorische opzet bij de Nieuw-Apostolische Kerk enkele verontrustende systeemfouten zitten die eruit moeten worden gehaald. Maar o wee; wie daarmee op de proppen komt, geeft dus eerbiedig te kennen dat er moet worden gezaagd aan de poten van het opperste gezag. In hun ivoren torens staat het besluit van de oppermachtigen al vast: negeren!!
(...)
Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Di 08 Feb 2011, 11:47", in de thread "Ex-diaken timmert verder aan de (geloofs)weg en start kerk"
Omdat ik mij begaan voelde met de betrokkenen en om erger te voorkomen, heb ik ook wel eens een bemiddelingspoging gewaagd, maar daar zijn de "zegenaars" niet van gediend. Liever verspilt men extra een kapitaal aan offergaven en laat men zielen wegkwijnen...
TjerkB schreef: ↑za 15 okt 2016, 15:30(...)
Waar ik mij over blíjf verbazen, is, dat er vanaf de kerkvloer tussen 2008 en nu, 2016, nooit een oerkracht opkwam, in de zin van: "Hoe lossen wij dit praktisch op?!" Als er zich al een oerkracht heeft gemanifesteerd, was dat vanuit het aangeprate oerbesef dat alles wat er ook maar enigszins toe doet een zaak is voor de dienaren. Alle overigen (vrouwen, kinderen, mannen met hoogtevrees en bejaarden) kennen hun eigen roeping: zorg ervoor dat de dienaren zich over jou geen zorgen maken.
"Hoe lossen wij dit praktisch op?!" Laat ik een handreiking doen, dacht ik al meteen in 2010, toen ik zag hoe "de dienaren" tegenover broeder Rohn zich aan het ingraven waren. Ik ken hun werkelijkheid namelijk, niet in de laatste plaats ook doordat ikzelf ruim veertien jaar werkzaam ben geweest, in loondienst bij deze kerk. Daardoor wist ik welke prijs er wordt betaald voor... (in het meest gunstige geval) goedwillend amateurisme. Tienduizenden, honderdduizenden guldens belandden ongezien in de sloot; alleen maar te denken aan de verkoop van de kerkgebouwen in Amsterdam-Centrum en Hoogeveen. Dat had allemaal heel veel beter gekund.
Met de gedoogsteun van een wat ruimer denkend bestuurslid hadden in die tijd daarom al verkenningen plaats om te komen tot het ontwikkelen van commerciële investeringsprojecten, zodat we in de toekomst met zijn allen betere rentmeesters zouden kunnen zijn. Het duurde echter niet lang of de verkenners hadden maar te begrijpen dat het ze niet in dank werd afgenomen op die manier voor de troepen uit te lopen. Indirect werden hun inspanningen uitgelegd als kritiek op het doen en laten van de toenmalige districtsapostel en enkele van diens vertrouwelingen. Geen oppositie in de kerk! Zo werden spontane initiatieven domweg de kop ingedrukt.
Wie steeds meer van zulke ervaringen opdoet, weet na verloop van tijd natuurlijk haarfijn hoe de hazen lopen, waar de gevoeligheden liggen, enzovoort. De naar buiten toe verbeten uitgedragen "Einheit im Ämterkreis" bleek een utopie te zijn. Of het nu immateriële zaken betrof of materiële aangelegenheden; van beslissende betekenis was iemands positie op de ambtsladder en voor het overige gold "fortune favours the bold". Meer dan competenties (...) telde onvoorwaardelijke loyaliteit; nee, niet aan het werk van God doch veeleer aan het in de Nieuw-Apostolische Kerk alomtegenwoordige machtsbestel van hoge, hogere en nóg hogere zogenaamde dienaren. Altijd handig als je door familiebetrekkingen of zo nog wat extra connecties met ze kunt onderhouden. Daar walgde ik op een gegeven moment van en ik voelde mij er ongemakkelijk bij. Kortom, ik deed mijn ding en ging in vrije tijd geleidelijk aan over tot mijn eigen orde van de dag. Het machtsbestel boeide mij niet.
Maar dan ben je nog niet jarig.
(...)
Aldus wordt er vanuit het "ambtslichaam" in deze kerk een dwingende controle uitgeoefend op de vereiste "geloofsgehoorzaamheid" en ik heb er geen aanwijzingen voor dat het hiermee nu anders zou zijn gesteld dan in de (op 20 augustus jl. genoemde) jaren '70 en '80.
- Al sprak ik de talen van alle mensen en die van de engelen – had ik de liefde niet, ik zou niet meer zijn dan een dreunende gong of een schallende cimbaal.
Uit: 1 Korintiërs 13: 1 (NBV21)
Groet,
TjerkB