Waar is de taal van het hart gebleven?

[TjerkB]

@all

Vervang NOS door NAK, verruim het tijdvak maar zo onbescheiden mogelijk en het handelt o.a. over mij, maar niemand vanzelf "hat es gewußt". Niemand leest er zeker nog een krant, een boek of een tijdschrift. En vast ook geen forumbijdragen. Alleen tweets of zo zijn nog te behappen.

Eén van de redenen waarom in de nieuw-apostolische geloofspraktijk elk rood licht of stopverbod wordt genegeerd, zal ongetwijfeld zijn dat de gemeenteleden eraan gewend zijn geraakt dat er geen enkel initiatief meer bij hunzelf ligt sinds "dienaren die ons voorgaan" aan het roer staan want die verzekeren eenieder ervan dat wie bij hen "in de navolging" blijft, een behouden aankomst wacht in het (nieuw-apostolische) hemelrijk. Men kan ermee volstaan bij de georganiseerde kerkelijke activiteiten trouw present te zijn en daarnaast gewillig te "doen wat er gezegd wordt".

Mag het echter, na ook van mijn kant allerhande verontrustende berichtgeving en zulks gedurende een betekenisvolle lange reeks van jaren, wel eens duidelijk zijn dat zo'n geestelijk klimaat het gemeenteleven als het ware lamlegt? Gelovigen worden ertoe aangezet om zich van hogerhand in de organisatie op afstand te laten bedienen. Hoe beter iemand uitblinkt in "geloofsgehoorzaamheid", des aannemelijker wordt het dat men daarmee de goedkeuring wegdraagt van "hogere verantwoordelijke leidinggevenden" en de kanshebbers krijgen dan een ambt of een opdracht. Vervolgens werkt het zo, dat naarmate het een hoger ambt betreft, iemands aanzien en de invloed die men kan aanwenden, alsmaar toenemen. Voor hen die zich als hooggeplaatsten in de schijnwerpers publiekelijk hebben laten vereeuwigen, is er daarna meestal geen weg meer terug. Het meest actuele voorbeeld hiervan lijkt mij het bestuursbericht "Apostel Stefan Pöschel tot districtsapostelhelper benoemd" d.d. 12-12-2022.

Als in een geloofsgemeenschap zielen van hogerhand in de organisatie op bovenbeschreven wijze welhaast op afstand worden bediend, gaat dat dan niet feitelijk te ver? Toch worden in de Nieuw-Apostolische Kerk de gelovigen geacht hun autonomie aldus zorgwekkend prijs te geven. Het hiermee aangeleerde gedragspatroon leidt helaas tot depersonalisatie, maar dat is een stoor­nis in het be­sef van de ei­gen per­soon­lijk­heid!

Wát ik door de jaren heen ook kenbaar maakte; de kerkleiding wendde zich af en vele anderen hulden zich al dan niet angstvallig in stilzwijgen.

Desondanks herinner ik in deze samenhang nu graag nog aan het volgende, respectievelijk gedateerd 5 december 2013 en 16 december 2022:

1. (...)
   Als nu aan mij wordt gevraagd "Wat is de Nieuw-Apostolische Kerk?" en ik zou niet in de gauwigheid even mogen spieken in notities, brieven, op het Internet of in een boek; zou ik oprecht als volgt kunnen antwoorden:
   

   • Ik ken het kerkgenootschap "de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland" vrij goed doordat ik er een halve eeuw lid van ben geweest en ik in die tijd de meeste diensten heb bijgewoond. Bovendien volgde ik er o.a. godsdienstonderwijs en het confirmatenonderricht. Later was ik nog werkzaam op het landelijke bureau van de Centrale Administratie. Ik deed mee aan allerlei activiteiten, ook in weekenden en vakanties, mede om de kerk naar buiten toe meer bekendheid te geven. Ik raakte onder de indruk van koor- en gemeentezang. Alles wat er over het nieuw-apostolische geloof te lezen was, had mijn belangstelling. Ik heb er "op de kerkvloer" veel integere mensen ontmoet. Hun voorbeeld doet nog altijd goed volgen. In de prediking werd er met nadruk op gewezen herinneringen aan waardevolle ervaringen als het ware in marmer te graveren en slechte herinneringen in stromend water. Daar zat wel wat in, vond ik. Juist op dit punt echter, zo werd het mij naderhand pijnlijk duidelijk, is er een nuancering op zijn plaats. Dat zit zo: te pas en te onpas moest gelden, wanneer er bijvoorbeeld grove fouten waren gemaakt, dat wie zich dan op het standpunt stelt dat het desondanks goed bedoeld was geweest; elke zaak daarmee zou zijn afgedaan. Toen dit fenomeen in een overdosis op mijn bord kwam te liggen, begon de hele "bedrijfscultuur" eromheen mij tegen te staan want van bestuurszijde bleek er in dat opzicht steevast minder compassie te zijn voor "lagere dienaren" dan voor "hogere dienaren". Bestond er rechtsongelijkheid in "het werk Gods"? Conclusie: ja, er bestaat op dit punt nogal wat rechtsongelijkheid, en nee; níet in Zijn werk. Wel daarentegen in deze kerk.

   Het komt er dus op neer, dat de schellen mij van de ogen zijn gevallen. Ondertussen vraag je je onwillekeurig telkens af: heb ik het goed gezien? Maar als je het gaandeweg zeventig maal zeven maal goed genoeg gezien hebt, ben je voor de bestuurders in deze kerk, de veroorzakers en de beschermheren van de ontstane afdekcultuur, de nieuw-apostolische "boden van Jezus Christus", de idolen van tienduizenden onwetenden, enzovoort; voor al dezen ben je dan een "enfant terrible" geworden. Je hebt ze namelijk dóór en je kent de patronen van de ongelofelijk bedrieglijke manier waarop ze -triomfantelijk- als olifanten door Gods porseleinkast banjeren.
   
   (...)

2. (...)
   Emotioneel verpletterd? Wát is hier dan toch in 's hemelsnaam aan de hand! Als ik nu spontaan hierop moet reageren, wil ik dít erover zeggen...
   
   Wat aan het licht komt, zijn in feite duistere praktijken die buiten onze waarneming kennelijk áltijd al plaatshadden, maar waarvan wij, in ons klein hoekje, onmogelijk konden weten wat de ware ernst ervan zou zijn. Hoewel de uitkomsten boekdelen spreken, staat tóch ieder versteld.
   
   Blijkbaar heeft de kerkleiding gedurende een lange reeks van jaren met man en macht achter de coulissen ter zelfverheerlijking gewerkt aan een masterplan voor een christelijk ogend doch eigenzinnig verlossingswerk met een totalitair regiem. Daarbij creëerde men een parallel universum.
   
   Met welke hulpvragen de gelovigen zich ook meldden; hoe dan ook moest altijd álles egoïstisch wijken voor die verderfelijke dubbele agenda. In de Bijbel, namelijk in Handelingen 15, staat een i.c. toepasselijk verhaal over zielen die gebukt gingen onder nodeloos opgelegde zware lasten. Sla het bewuste hoofdstuk er alsjeblieft zelf ook eens op na, maar het kwam goed want men kreeg speciaal hierover een brief en daar stond in:
   
   

   • ‘Van de apostelen en de oudsten. Aan onze broeders en zusters in Antiochië, Syrië en Cilicië afkomstig uit de heidense volken: gegroet! [24] Wij hebben vernomen dat enkelen van ons u een bezoek hebben gebracht – zonder dat wij hun dat hadden opgedragen – en dat hun uitspraken aanleiding zijn geweest tot verwarring en verontrusting. [25] Daarom hebben we eensgezind besloten enkele broeders naar u toe te zenden in het gezelschap van onze geliefde Barnabas en Paulus, [26] mensen die hun leven op het spel hebben gezet voor de naam van onze Heer Jezus Christus. [27] We hebben Judas en Silas afgevaardigd, en zij zullen de inhoud van deze brief mondeling toelichten. [28] In overeenstemming met de heilige Geest hebben wij namelijk besloten u geen andere verplichtingen op te leggen dan wat strikt noodzakelijk is: [29] onthoud u van vlees dat bij de afgodendienst is gebruikt, van bloed, van vlees waar nog bloed in zit, en van ontucht. Als u zich hieraan houdt, doet u wat juist is. Het ga u goed.’

   
   (...)

Dit laatste wens ik ook u allen, namelijk dat het u goed gaat. Maar ik mag toch aannemen dat wij dit juist ook onze "naasten" gunnen, onder wie niet weinigen die de kerk zijn ontvallen, terwijl niet zelden aan betrokkenen door toedoen van "zegenaars" (!) "helpende hulp" werd onthouden...

Groet,
TjerkB