Kerst en Oud en Nieuw
Nieuwjaarswens voor 2015
@ll
Een gezond, gelukkig en aan geloofservaringen rijk 2015 gewenst!
Dat is mogelijk zonder NAK lid te zijn. Zelfs als je geëxcommuniceerd bent!
@TB
Veel inspiratie gewenst!
Aan onderwerpen geen gebrek..
Groet,
Levi
Een gezond, gelukkig en aan geloofservaringen rijk 2015 gewenst!
Dat is mogelijk zonder NAK lid te zijn. Zelfs als je geëxcommuniceerd bent!
@TB
Veel inspiratie gewenst!
Aan onderwerpen geen gebrek..
Groet,
Levi
Re: Kerst en Oud en Nieuw
Allen een feestelijke Kerst gewenst!
Dat de kerstgedachte ons moge bezielen en daardoor het Samaritaanse in ons grootse vormen aanneemt!
Groet,
Levi
Dat de kerstgedachte ons moge bezielen en daardoor het Samaritaanse in ons grootse vormen aanneemt!
Groet,
Levi
Re: Kerst en Oud en Nieuw
@all
Graag een fijne en vredevolle Kerst toegewenst!
Groet,
TjerkB
Graag een fijne en vredevolle Kerst toegewenst!
Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Re: Kerst en Oud en Nieuw
@all
Vijf jaar geleden rond deze tijd geloofde ik nog in de AD Oliebollentest:
Groet,
TjerkB
Vijf jaar geleden rond deze tijd geloofde ik nog in de AD Oliebollentest:
... maar onlangs beluisterde ik in het nieuws dat ze bij het AD met die test nogal in de olie waren geweest.BakEenEi schreef:(...)
Een momentje nog want ik sta hier (in Maarssen-Dorp) in de rij...
(...)
Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Ma 31 Dec 2012, 11:47", in de thread "Heersers in de kerk (7): De nieuw-apostolische gedragscode"
Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Re: Kerst en Oud en Nieuw
@all
Al waren vandaag de gehaktballen thuis zo groot als kokosnoten; nú liever de oliebollen van onze nieuwe hofleverancier...
Groet,
TjerkB
Al waren vandaag de gehaktballen thuis zo groot als kokosnoten; nú liever de oliebollen van onze nieuwe hofleverancier...
Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Kerst 2022
@all
De ouders van mijn vader waren weliswaar gelovig, maar ze gingen niet naar een kerk. Mijn grootvader vond namelijk dat het beter was om daarmee nog te wachten tot het duidelijk zou zijn dat kerkgangers in hun dorp op werkdagen dezelfden zouden zijn als op "de dag des Heren". Een broer van mijn grootmoeder echter overleed op jonge leeftijd na een smartelijk lijden aan open tbc. Op zijn sterfbed smeekte hij zijn zus om, als ze met haar gezin geen kerk bezocht, of ze dan toch elke dag bleef bidden. Mijn grootmoeder beloofde dit en haar man begreep het.
Mijn grootvader werkte in de omgeving als landarbeider bij een voorname boer die dan ook over een eigen kerkbank beschikte in de dorpskerk. In een zeker jaar echter dreigde de aardappeloogst verloren te gaan door zwaar weer op komst, terwijl er te weinig arbeiders op het veld waren. Daarom vroeg de boer aan mijn grootvader: "Neem vanmiddag alsjeblieft je vrouw mee want we redden het niet!" Direct liep mijn grootmoeder mee naar de akker, waarna zij de leiding overnam. Snel werden er nog andere dorpsbewoners opgetrommeld. Met man en macht gingen ze aan de slag en zo kwam de oogst toch nog binnen. (...) Toen het later bijna kerst was, zei de boer tegen mijn grootvader, terwijl hij wist dat mijn grootouders niet naar de kerk gingen: "Mocht je vrouw met jullie jongste zoon naar het kinderkerstfeest willen gaan; gebruik dan mijn bank!"
Mijn vader was vier of vijf jaar oud. Hij herinnerde zich dat hij met zijn moeder de dorpskerk binnenkwam, waar alles prachtig versierd was en onder de grote kerstboom stonden kistjes met grote oranje sinaasappelen. Die zouden na afloop van het kerstfeest aan de kinderen worden uitgedeeld. Toch kwam het die middag zover niet. De koster vermaande mijn grootmoeder namelijk om elders plaats te nemen: wist zij dan niet dat deze kerkbank toebehoorde aan boer X.? "Jazeker," antwoordde mijn grootmoeder, "maar wij hebben toestemming." Na twee keer vergeefs dezelfde uitleg aan de koster, werd zij gesommeerd achteraan in de kerk te gaan zitten. Onmiddellijk stond mijn grootmoeder vastberaden op en zij verliet de kerk, terwijl mijn vader achterom keek, naar de sinaasappels die zijn moeder thuis immers niet kocht omdat ze te duur waren.
Hierna gaat er voor mijn vader een heel leven voorbij en hij wordt hij ernstig ziek. Mijn ouders dachten zelfs al na over een crematorium in de provinciehoofdstad. Maar dan krijg ik in mijn gezin een seintje: "Jouw vader; die is toch opgegroeid in een dorp waar ook nog familieleden wonen? Kan hij niet misschien dáár zijn laatste rustplaats vinden? Vervolgens gebeurt er iets wonderlijks, wanneer ik contact opneem met de voorzitter van de onderlinge begrafenisvereniging: "Tjerk, jouw vader - hij is toch één van ons? Hij is méér dan van harte welkom! Bovendien zijn er nog twee lege graven - naast die van zijn ouders!" Zo kwam ik naderhand voor het eerst van mijn leven in de dorpskerk van dit verhaal. Mijn grootmoeder was veel eerder al overleden. Nooit meer kwam zij in een kerk, maar zittend voor het raam zong zij 's avonds vaak dít lied:
"Jezus is bij mij, als de zon in 't Westen daalt... "
Graag wens ik jullie een gezegende kerst toe,
TjerkB
De ouders van mijn vader waren weliswaar gelovig, maar ze gingen niet naar een kerk. Mijn grootvader vond namelijk dat het beter was om daarmee nog te wachten tot het duidelijk zou zijn dat kerkgangers in hun dorp op werkdagen dezelfden zouden zijn als op "de dag des Heren". Een broer van mijn grootmoeder echter overleed op jonge leeftijd na een smartelijk lijden aan open tbc. Op zijn sterfbed smeekte hij zijn zus om, als ze met haar gezin geen kerk bezocht, of ze dan toch elke dag bleef bidden. Mijn grootmoeder beloofde dit en haar man begreep het.
Mijn grootvader werkte in de omgeving als landarbeider bij een voorname boer die dan ook over een eigen kerkbank beschikte in de dorpskerk. In een zeker jaar echter dreigde de aardappeloogst verloren te gaan door zwaar weer op komst, terwijl er te weinig arbeiders op het veld waren. Daarom vroeg de boer aan mijn grootvader: "Neem vanmiddag alsjeblieft je vrouw mee want we redden het niet!" Direct liep mijn grootmoeder mee naar de akker, waarna zij de leiding overnam. Snel werden er nog andere dorpsbewoners opgetrommeld. Met man en macht gingen ze aan de slag en zo kwam de oogst toch nog binnen. (...) Toen het later bijna kerst was, zei de boer tegen mijn grootvader, terwijl hij wist dat mijn grootouders niet naar de kerk gingen: "Mocht je vrouw met jullie jongste zoon naar het kinderkerstfeest willen gaan; gebruik dan mijn bank!"
Mijn vader was vier of vijf jaar oud. Hij herinnerde zich dat hij met zijn moeder de dorpskerk binnenkwam, waar alles prachtig versierd was en onder de grote kerstboom stonden kistjes met grote oranje sinaasappelen. Die zouden na afloop van het kerstfeest aan de kinderen worden uitgedeeld. Toch kwam het die middag zover niet. De koster vermaande mijn grootmoeder namelijk om elders plaats te nemen: wist zij dan niet dat deze kerkbank toebehoorde aan boer X.? "Jazeker," antwoordde mijn grootmoeder, "maar wij hebben toestemming." Na twee keer vergeefs dezelfde uitleg aan de koster, werd zij gesommeerd achteraan in de kerk te gaan zitten. Onmiddellijk stond mijn grootmoeder vastberaden op en zij verliet de kerk, terwijl mijn vader achterom keek, naar de sinaasappels die zijn moeder thuis immers niet kocht omdat ze te duur waren.
Hierna gaat er voor mijn vader een heel leven voorbij en hij wordt hij ernstig ziek. Mijn ouders dachten zelfs al na over een crematorium in de provinciehoofdstad. Maar dan krijg ik in mijn gezin een seintje: "Jouw vader; die is toch opgegroeid in een dorp waar ook nog familieleden wonen? Kan hij niet misschien dáár zijn laatste rustplaats vinden? Vervolgens gebeurt er iets wonderlijks, wanneer ik contact opneem met de voorzitter van de onderlinge begrafenisvereniging: "Tjerk, jouw vader - hij is toch één van ons? Hij is méér dan van harte welkom! Bovendien zijn er nog twee lege graven - naast die van zijn ouders!" Zo kwam ik naderhand voor het eerst van mijn leven in de dorpskerk van dit verhaal. Mijn grootmoeder was veel eerder al overleden. Nooit meer kwam zij in een kerk, maar zittend voor het raam zong zij 's avonds vaak dít lied:
"Jezus is bij mij, als de zon in 't Westen daalt... "
Graag wens ik jullie een gezegende kerst toe,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Re: Kerst en Oud en Nieuw
@TjerkB,
Het is een treurige zaak, dat de herenbank in de kerk niet werd opengesteld door het 'bevoegd gezag', in casu de koster, voor jouw grootmoeder. In de meeste kerken waren er tot een halve eeuw geleden betaalde plaatsen (eventueel voorzien van een naambordje). Een heilige zaak werd gedegradeerd tot een heikele kwestie. De sociale strijd woedde in Fryslân heftig. Ook in de kerken. De secularisering diende zich in Nederland eind 19e eeuw aan in de Zaanstreek (als gevolg van de industrialisatie) én in Fryslân, vooral in de landelijke Zuidoosthoek waar bittere armoede heerste. De arbeiders en landwerkers, vaak dagloners, verlieten massaal de kerken. Begrijpelijk.
In de 19e eeuw - Victoriaans tijdperk - heeft de Britse koningin Victoria enkele malen de heilige eucharistie bijgewoond in de Catholic Apostolic Church (Gordon Square) te Londen. Destijds muntte de Engelse maatschappij uit in standsbesef.
https://en.wikipedia.org/wiki/Church_of ... Bloomsbury
De eerste keer dat zij in cognito arriveerde in deze kerk vroeg de hofmaarschalk aan de engel van de gemeente, Mr. Seaton, waar Hare Majesteit kon plaatsnemen. Natuurlijk met het oogmerk op de beste zitplaats. Laatst genoemde antwoordde: Als Hare Majesteit niet gehandicapt is - de gehandicapten zaten in hun rolstoel vooraan nabij het altaar - kan zij te midden van de andere dopelingen plaatsnemen. Aldus geschiedde.
Eén van de gebeden in de Katholiek-Apostolische Kerk luidt als volgt: "Moge de arbeider een rechtvaardig loon krijgen.". Helaas hebben veel werkgevers in de 19e en 20e eeuw de arbeiders als een citroen uitgeknepen (o.a. door arbeiders te dwingen tot verplichte winkelnering).
Het is een treurige zaak, dat de herenbank in de kerk niet werd opengesteld door het 'bevoegd gezag', in casu de koster, voor jouw grootmoeder. In de meeste kerken waren er tot een halve eeuw geleden betaalde plaatsen (eventueel voorzien van een naambordje). Een heilige zaak werd gedegradeerd tot een heikele kwestie. De sociale strijd woedde in Fryslân heftig. Ook in de kerken. De secularisering diende zich in Nederland eind 19e eeuw aan in de Zaanstreek (als gevolg van de industrialisatie) én in Fryslân, vooral in de landelijke Zuidoosthoek waar bittere armoede heerste. De arbeiders en landwerkers, vaak dagloners, verlieten massaal de kerken. Begrijpelijk.
In de 19e eeuw - Victoriaans tijdperk - heeft de Britse koningin Victoria enkele malen de heilige eucharistie bijgewoond in de Catholic Apostolic Church (Gordon Square) te Londen. Destijds muntte de Engelse maatschappij uit in standsbesef.
https://en.wikipedia.org/wiki/Church_of ... Bloomsbury
De eerste keer dat zij in cognito arriveerde in deze kerk vroeg de hofmaarschalk aan de engel van de gemeente, Mr. Seaton, waar Hare Majesteit kon plaatsnemen. Natuurlijk met het oogmerk op de beste zitplaats. Laatst genoemde antwoordde: Als Hare Majesteit niet gehandicapt is - de gehandicapten zaten in hun rolstoel vooraan nabij het altaar - kan zij te midden van de andere dopelingen plaatsnemen. Aldus geschiedde.
Eén van de gebeden in de Katholiek-Apostolische Kerk luidt als volgt: "Moge de arbeider een rechtvaardig loon krijgen.". Helaas hebben veel werkgevers in de 19e en 20e eeuw de arbeiders als een citroen uitgeknepen (o.a. door arbeiders te dwingen tot verplichte winkelnering).
Kerst 2023
- «Uren, dagen, maanden, jaren, vliegen als een schaduw heen.»
Rhijnvis Feith
@all
Waar blijft de tijd? (...) Als ik denk aan kerst, denk ik graag ook terug aan de traditionele prachtig versierde grote kerstboom en de bijbehorende kerststal in mijn oude kerkgemeente, Leeuwarden. Honderden lampjes erin, sneeuw en engelenhaar. Het kerstfeest voor oud en jong. Mandjes met mandarijnen. Mooie mannenkoorliederen. Wat een werk moet het ieder jaar zijn geweest om dat allemaal tóch weer voor elkaar te krijgen! Dierbare herinneringen waar ik dankbaar aan terugdenk. En we zongen: "Daar is uit 's werelds duis'tre wolken een licht der lichten opgegaan."
Terugblikkend nu op het al bijna voorbije jaar, dringt zich uit een ander lied de versregel op: "Nooit was er een tijd, zo vol ernst en vol nood." Dit brengt mij op wat ik eenieder toewens, namelijk dat wij allen zélf mogen ondervinden: "Nooit was ook Gods hulp toch zo grenzeloos groot."
Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)