@TjerkB,
In het Apostolicum (Apostolische Geloofsbelijdenis) wordt o.a. vermeld:
Ik geloof één, heilige, katholieke en apostolische kerk, de gemeenschap der heiligen.
Hieruit kan worden geconcludeerd, dat de kerk wordt gevormd door de gemeenschap der heiligen. Sterker: de begrippen kerk en de gemeenschap der heiligen vallen samen (idealiter). De gemeenschap der heiligen, krachtens de doop, bestaat uit de levenden én de ontslapenen. Geen enkel kerkgenootschap kan claimen alleen dé kerk te vertegenwoordigen. Doet men dit wel, dan overspeelt men z'n hand. In dat geval maakt men zich schuldig aan sektarisme en heilsegoïsme.
In de kern ontstaat er dus een valse tegenstelling als de begrippen kerk en gemeenschap tegen elkaar worden uitgespeeld. De tragiek is, dat er in de NAK, evenals in enkele andere kerkgenootschappen, sprake is (geweest) van 'kolonisatie' van de menselijke geest, dat gepaard gaat men een rigide organisatievormen, regelzucht, beklemmend formalisme en klerikalisering. Dit laatste zet de gemeenteleden nagenoeg buiten spel (amper of geen inspraak). In de kerk, waarvan ik sinds enkele jaren lid ben, geldt het uitgangspunt: wat iedereen aangaat, daarvan mag iedereen (tijdig!) kennis nemen en elke dopeling (ongeacht of men gemeentelid, diaken, priester of bisschop is) heeft een rol en verantwoordelijkheid te vervullen in de kerk. In principe is er onderling geen (hiërarchisch) onderscheid. Nogmaals: er zijn uiteenlopende taken, rollen en verantwoordelijkheden, maar tezamen vormen alle dopelingen (of men een gewijd ambt draagt of niet) de kerk. Samen is men - ieder met z'n gaven, talenten en charisma - op weg. De eerste christenen werden niet voor niets genoemd: de mensen van de Weg. Dat er in de NAK gemeenteleden zijn, die een tegenstelling ervaren tussen de (empirische) kerk en de gemeenschap is dan ook een verontrustend signaal...
nostalgie of...? kerk versus gemeenschap
Re: nostalgie of...? kerk versus gemeenschap
@zefyr
Wat een ontwapenende duidelijkheid:
Tallozen zijn zo buitenspel gezet, getraumatiseerd zelfs, ook doordat hierbij in blinde onnadenkendheid hun treuren werd opgevat als zeuren. Bazen en bovenbazen in "de gemeenschap" stuurden het erop aan dat wie dit overkwam, te beklagen viel wegens: "een gebrek aan erkenning". Ondertussen waren de rechterhanden van het oppergezag, in ruil voor wat extra aanzien, wel bereid naar links te kijken als dit rechts gebeurde.
Groet,
TjerkB
Wat een ontwapenende duidelijkheid:
- Ik geloof één, heilige, katholieke en apostolische kerk, de gemeenschap der heiligen.
Hieruit kan worden geconcludeerd, dat de kerk wordt gevormd door de gemeenschap der heiligen. Sterker: de begrippen kerk en de gemeenschap der heiligen vallen samen (idealiter). De gemeenschap der heiligen, krachtens de doop, bestaat uit de levenden én de ontslapenen.
(...)
In de kern ontstaat er dus een valse tegenstelling als de begrippen kerk en gemeenschap tegen elkaar worden uitgespeeld. De tragiek is, dat er in de NAK, evenals in enkele andere kerkgenootschappen, sprake is (geweest) van 'kolonisatie' van de menselijke geest, dat gepaard gaat men een rigide organisatievormen, regelzucht, beklemmend formalisme en klerikalisering. Dit laatste zet de gemeenteleden nagenoeg buiten spel (amper of geen inspraak).
Tallozen zijn zo buitenspel gezet, getraumatiseerd zelfs, ook doordat hierbij in blinde onnadenkendheid hun treuren werd opgevat als zeuren. Bazen en bovenbazen in "de gemeenschap" stuurden het erop aan dat wie dit overkwam, te beklagen viel wegens: "een gebrek aan erkenning". Ondertussen waren de rechterhanden van het oppergezag, in ruil voor wat extra aanzien, wel bereid naar links te kijken als dit rechts gebeurde.
Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Re: nostalgie of...? kerk versus gemeenschap
@all
Ook psychische wonden, al dan niet toegebracht door religieus geweld, dienen van binnenuit te kunnen helen. Hoe je daarvan werk maakt en elkaar dan een helpende hand kunt reiken; waarom werd dat toch alleen maar gezien als "een zaak voor de dienaren" en aan hen overgelaten? Tot overmaat van ramp doch feitelijk door spirituele involutie kon het spijtig genoeg zomaar gebeuren dat "het ambtslichaam" ermee volstond ervoor te bidden en schaamteloos zelfs de hoop uit te spreken dat wie ondertussen met een mistroostig gemoed wel wat naastenliefde kon gebruiken, snel tot het inzicht geraakte dat de moed ontbrak om ergens met Gods hulp overheen te stappen, of simpel de knop om te zetten. Als je dat nog altijd niet begreep, namelijk dat wij juist op deze wijze onszelf moeten overwinnen, leefde je "aan de rand van de gemeenschap". Ziektegevolgen hoefden in de kerk dus geen oorzaken te hebben, laat staan oorzaken die zich ervoor lenen liefdevol te worden weggenomen.
Het zou wel eens verstandig kunnen zijn, als je als één van de eersten de besten bij de hemelpoort wilt arriveren, er alvast een beetje rekening mee te houden dat bij aankomst wellicht belangstellend wordt geïnformeerd hoe het volgens jou dan gesteld is met achtergebleven naasten...
Groet,
TjerkB
Ook psychische wonden, al dan niet toegebracht door religieus geweld, dienen van binnenuit te kunnen helen. Hoe je daarvan werk maakt en elkaar dan een helpende hand kunt reiken; waarom werd dat toch alleen maar gezien als "een zaak voor de dienaren" en aan hen overgelaten? Tot overmaat van ramp doch feitelijk door spirituele involutie kon het spijtig genoeg zomaar gebeuren dat "het ambtslichaam" ermee volstond ervoor te bidden en schaamteloos zelfs de hoop uit te spreken dat wie ondertussen met een mistroostig gemoed wel wat naastenliefde kon gebruiken, snel tot het inzicht geraakte dat de moed ontbrak om ergens met Gods hulp overheen te stappen, of simpel de knop om te zetten. Als je dat nog altijd niet begreep, namelijk dat wij juist op deze wijze onszelf moeten overwinnen, leefde je "aan de rand van de gemeenschap". Ziektegevolgen hoefden in de kerk dus geen oorzaken te hebben, laat staan oorzaken die zich ervoor lenen liefdevol te worden weggenomen.
Het zou wel eens verstandig kunnen zijn, als je als één van de eersten de besten bij de hemelpoort wilt arriveren, er alvast een beetje rekening mee te houden dat bij aankomst wellicht belangstellend wordt geïnformeerd hoe het volgens jou dan gesteld is met achtergebleven naasten...
Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)