Wohin soll ich mich wenden (Franz Schubert) - opnieuw 'kalibreren' of...? Opmerkelijke vragen?

[TjerkB]

(...)
Ook voor mij was het een niet te de­fi­nië­ren ge­waar­wor­ding toen ik er niet meer omheen kon dat in mijn kerk de focus ergens anders lag: in volgorde van belangrijkheid op de ambtsladder moest je toegewijd zijn aan "hoger geplaatsten".

(...)

@all

Als de bespiegelingen vanuit ons "forumberaad" in de loop van de tijd íets aan het licht hebben gebracht, is dat volgens mij toch wel dat in de nieuw-apostolische geloofspraktijk niet zozeer de vraag relevant is "Wohin soll ich mich wenden", doch veeleer "An wen soll ich mich wenden?" In plaats van biddende handen, "bezield en gewijd en van de banden der aarde bevrijd", indachtig aan Psalm 121...

• [1] Een pelgrimslied.
  
  Ik sla mijn ogen op naar de bergen.
  Van waar komt mijn hulp?
  [2] Mijn hulp komt van de HEER,
  die hemel en aarde gemaakt heeft.
  
  [3] Hij zal je voet niet laten wankelen,
  Hij zal niet sluimeren, je wachter.
  [4] Nee, Hij sluimert niet,
  Hij slaapt niet,
  de wachter van Israël.

... dient op gezag van de hoogste in rang in ieders doen en denken leidend te zijn: "Aufschauen nach oben, zum Segensträger hin!" Eén van de forumdeelnemers citeerde de huidige stamapostel op enig moment hieromtrent dan ook als volgt:

Jean-Luc:

Block 1:
NAK Mitglieder die treu und folgsam zum Apostel halten werden zur Braut Christi gehören.
Sie müssen folgendes dafür erfüllen:

- ihnen nachfolgen,
- gewissenhaft ohne wenn und aber,
- die Wiederkunft Christi in ihrem Leben zum Mittelpunkt gemacht
haben,
- ihr Leben danach ausrichten,
- die Gottesdienste auskaufen, nötig zur Belehrung,
- über jeden Zweifel am Apostelamt erhaben sein,
- täglich in der Erwartung stehen


Bron: Bericht op "zo 08 nov 2015, 19:40", in de thread "Gebakken lucht"

Let wel: onder "Segensträger" (in het Nederlands vertaald: drager van zegen) exclusief te verstaan nieuw-apostolische kerkelijke ambtsdragers.


De ambtsvoorganger van stamapostel Jean-Luc Schneider, Wilhelm Leber, wilde in deze gevoelige samenhang één enkel voorbehoud wel maken:

(...)

• 
  
  Bron: Wort zum Monat - August 2010, "Glaubensbekenntnis und Katechismus"

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "08 mei 2011, 15:36", in de thread "Außerhalb der von uns erkannten Ordnungen... "

Hierna vonden wij het Evangelie als het ware hertaald terug in de nieuw-apostolische catechismus. De inhoud ervan bleek vooraf al algemeen verbindend te zijn, zoals destijds bijvoorbeeld de districtsoudste Thomas Feil in Hannover het zelfs aan den lijve heeft moeten ondervinden. "Segensträger" toonden géén liefde en mededogen. Ook elke bemoedigende weldaad of vertroostend balsem bleef van hun kant achterwege.

Vele anderen ondervonden in de Nieuw-Apostolische Kerk hetzelfde: "geloofsgehoorzaamheid" werd afgedwongen (!) terwijl zielzorg uitbleef. Sterker nog: wie níet in volgorde van hun belangrijkheid op de ambtsladder toegewijd wilde zijn aan "hoger geplaatsten" kon wel ophoepelen.

Brutaal was er ge­or­don­neerd dat wij buiten het lichaam van Christus een ambtslichaam hebben te eerbiedigen, bestaande uit: "Segensträger". Geen enkele wandaad werd sindsdien betreurd, laat staan rechtgezet. Dagboeknotities, ook op dit Forum, zijn stille getuigen van dat geweld. Onder druk van zo'n subversieve geloofspraktijk raakte het levenslicht, voor zover dit in "de gemeenschap" eerder nog straalde, kil verduisterd.


In een mooi lied daarentegen, "Welk een vriend is onze Jezus" (317, NAK-gezangboek), handelt het over Hem in de tegenwoordige tijd. Daarom:

(...)
Wat verder nog de prediking betreft...

• 
  
  Bron: http://www.nak-nordost.de/db/73817/Nach ... uer-Kirche

... wil ik hieronder graag enkele passages aanhalen uit een boekwerkje dat zo'n vijftien jaar geleden in ons land verscheen van... een "andersgezinde christen", namelijk van de weerman Reinier van den Berg die, destijds met collega’s op tornadojacht in Amerika, iets veel mooiers had gevonden, namelijk God. Enkele citaten:

[Eerste citaat] Na thuiskomst

• Vera [echtgenote van de schrijver] vertelt dat ze tijdens mijn verblijf in Amerika met haar zus heeft gesproken over mijn gebrek aan geloof. Haar zus bad al gedurende langere tijd voor mij. Na dit gesprek kon Vera, die zich min of meer had neergelegd bij deze situatie, zich vol vertrouwen ook tot God richten om specifiek te bidden voor een wezenlijke verandering in mijn geloofsleven. Ze vertelt dat ze heeft gebeden of God zich aan mij bekend wil maken. Welnu, dat is gebeurd. Eindelijk begrijp ik en voel ik, dat een christen een mens is die een relatie mag hebben, mag onderhouden met zijn hemelse Vader. Wat is het fijn dat ik dit vanaf nu samen met Vera mag delen.

[Volgende citaat] Nog in Amerika, in een groot postkantoor

• Terwijl hij [de baas van het kantoor] met ons bezig is, vraag ik hem of ik even van het toilet gebruik mag maken. Geen probleem. Hij daar zal het je wel wijzen, en als ik me omdraai zie ik een schoonmaker de hal in lopen. (...) Als ik naar de man toe loop, merk ik dat hij een wat merkwaardige blik in z’n ogen heeft. Het is een geestelijk gehandicapte man. (...) Als we naar boven gaan kijkt hij me vriendelijk aan. Wat heeft deze man een tevreden uitstraling. Hij straalt als het ware. Dan vraagt hij me: “Do you know who Jesus is?” Voordat ik hem kan antwoorden vraagt hij het nog eens, met veel intonatie in z’n stem. (...)
  
  Ik zeg hem dat ik weet wie Jezus is. Hij blijft stralen. Na meer dan dertig jaar kerkgang weet ik wie Jezus is, dus ik kan de vraag van de schoonmaker bevestigend beantwoorden. Of weet ik wie Jezus was? Ik denk dat hier het verschil in zit. Weet je wie Jezus was of weet je wie Jezus is? Geloof je dat Jezus ooit bestaan heeft, of geloof je dat Jezus ook vandaag nog leeft. Ik denk dat ik met het antwoord op de vraag van de schoonmaker vooral bedoelde dat ik weet wie Jezus was. (...) De vraag van de schoonmaker blijft bij me hangen.

[Laatste citaat] ‘s Avonds op de hotelkamer

• Als ik de gebeurtenissen van de laatste dagen overdenk, word ik met ontroering bewogen. Het dringt duidelijk tot me door dat God bestaat. (...) Een gevoel van vrede, veiligheid en geluk vervult me. Alsof ik eindelijk ergens ben aangekomen. (...) Nu weet ik het antwoord op de vraag van de schoonmaker pas echt.

Bron: "In hoger sferen" door Reinier van den Berg, 2001, Uitgeverij Kok Kampen, ISBN 90 435 0418 1

Leden van de Nieuw-Apostolische Kerk, ontwaak!!

(...)


Uit: Bericht op "za 17 dec 2016, 13:21", in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder... "

Leden van de Nieuw-Apostolische Kerk, ontwaak!!

Groet,
TjerkB


N.B.

(...)
Als ik een wens mag doen, zou het zijn dat men in de kerk de hiërarchie afschaft. Een ambtslichaam naast het lichaam van Christus bestáát niet. Nóg een wens: vervang de bestuursverklaring van 20 augustus 2021 en schakel (zoals bij het Apostolisch Genootschap) externe deskundigen in.

(...)


Uit: Bericht op "di 10 sep 2024, 12:33", in de thread "Nog eenmaal hemelse klanken met orgelbegeleiding vanuit de NAK Leeuwarden aan de Emmakade 1-bis Noordzijde"

[TjerkB]

(...)
"Segensträger" toonden géén liefde en mededogen. Ook elke bemoedigende weldaad of vertroostend balsem bleef van hun kant achterwege.

(...)
Leden van de Nieuw-Apostolische Kerk, ontwaak!!

(...)

@all

De hyperlink in de quote hierboven verwijst overigens naar een m.i. hier bijzonder toepasselijk bericht op wo 30 nov 2016, 09:34, in de thread "bezoek kerkdienst op woensdagavond - zwartekousenkerken". Was niet alles al gezegd, kan nu vanzelf spontaan de gedachte zijn die postvat!

Ja, dat laatste klopt volgens mij ergens wel want als ik naga wat wij van de kerkleiding mochten verwachten, wát is er dan nog níet opgenoemd? In elk geval het onderstaande:

1. De kerk verzorgt haar gelovigen (...) in het bijzonder in de vorm van (...) gewetensvolle zielszorg en een door de geest van naastenliefde gedragen maatschappelijke zorg.
2. Als ontstane conflicten niet kunnen worden opgelost, kan iedereen zich vol vertrouwen tot een hogere verantwoordelijke leidinggevende wenden.
3. Berechtigte Kritik nehmen wir zu Herzen, unberechtigte zur Kenntnis
4. Wir können nicht sechs Monate warten, um ein Wort in die Tat umzusetzen. Es gibt manchmal Konflikte in de Gemeinden, da können wir nicht sechs Monate warten, um sie zu lösen - das müssen wir sofort tun
5. Schenke dem anderen dein Ohr! (...) Und wenn du die Geschichte schon fünfmal gehört hast, höre sie bitte ein sechstes Mal an.
6. Er forderte seine Mitbrüder dazu auf, für jede einzelnen Seele in der Gemeinde zu kämpfen: für (...) die Komplizierten oder die mit Problemen Beladenen.
7. Lasst uns immer bereit sein zur Versöhnung, immer wieder dem anderen die Hand entgegen strecken. Und wenn es fünfzig Mal nicht funktioniert hat, machen wir es einundfünfzig Mal.
8. Was nicht sein darf, daß man keine Antwort gibt.

Kortom - en daarbij citeer ik nu wat ik om werkelijk gewichtige redenen als volgt toelichtte in 2011:

(...)
Tussendoor nu iets heel anders, al heeft het er indirect wel mee te maken. In een TV-programma van Martin Šimek sprak deze eens een man die in het kort iets vertelde over een immens trauma dat hij in zijn vroegste jeugd had opgelopen. De man was amper een kleuter toen hij hoorde dat zijn vader in de stal van hun boerderijtje een woordenwisseling kreeg met zijn oudere zus die thuisgekomen was van catechisatie. Toen het meisje niet direct kon vertellen waarover het bij catechisatie die keer had gehandeld, haalde de vader naar haar uit. Dit zag haar broertje door een kier. Zij viel echter zo ongelukkig dat zij kort daarop overleed. De vader deed het daarna het voorkomen alsof zijn dochter alleen maar ongelukkig ten val was gekomen, zich niet realiserende dat zijn 3- of 4-jarig zoontje ooggetuige was geweest van doodslag. Dit kind werd een man die later stratenmaker was geworden. En nu vertelde hij zijn geheim aan Martin Šimek. Ik dacht: als de straatstenen eens konden spreken waarover hij zich dag-in dag-uit met een kinderhart vol eenzaam verdriet later heeft moeten buigen, wat zou er dan veel los komen over wat deze beide (!) kinderen is aangedaan... Dit schreef ik trouwens achteraf aan de redactie van het programma die mij met de man in verbinding bracht. (...)

Wat ik hiermee wil zeggen is dit: werd er niet (toen ik een kind was) in de gemeenschap vaak aangehaald dat één ziel voor de lieve God méér van waarde is dan alle schatten der aarde?! Zo ja, hoe valt dit dan te rijmen met de heerschappij van "hoge dienaren" (?!) in het "werk Gods" ten koste van enkelingen die daartegen géén verweer hadden? Kan iemand mij dit omgaand uitleggen?!

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "vr 28 jan 2011, 21:15, in de thread "Elders gelezen... "

Echter, ondanks dat ik telkens nog hoopte -net als anderen elders- dat de kerkleiding eenvoudig zelf ook zou doen wat men anderen voorhield, gebeurde dit: zelden. Wat men verkondigde en waar zielen die het moeilijk hadden zich aan vastklampten, betrof holle frasen en loze woorden.

Tot overmaat van ramp wilden opvolgende stamapostelen hier respectievelijk wel aan toevoegen "dat kritiek feitelijk samenhangt met zwakte in het geloof" en: "Jesus will nicht, dass wir glauben, dass jedes Wort, das er hier gesprochen hat, ein göttliches Wort ist". Is zoiets niet sektarisch?

Groet,
TjerkB


N.B

1. (...)
   

   Artikel 2 Doelstelling
   
1. De Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland heeft tot doel het woord en de ordeningen van God aan alle mensen te verkondigen, de sacramenten toe te dienen en de zegenhandelingen uit te voeren die zij noodzakelijk acht.
 De kerk verzorgt haar gelovigen en bevordert het nieuw-apostolische geloofsleven overeenkomstig haar geloofsbelijdenis. Dit geschiedt in het bijzonder in de vorm van regelmatig gehouden kerkdiensten, gewetensvolle zielszorg en een door de geest van naastenliefde gedragen maatschappelijke zorg.


   Dat is een achtenswaardig streven, "de ordeningen van God aan alle mensen te verkondigen" en zulks als het ware te onderstrepen door "gewetensvolle zielszorg en een door de geest van naastenliefde gedragen maatschappelijke zorg". Gelukkig heeft overigens het lichaam van Christus "vele delen" zodat niemand er alleen voor hoeft te staan om werk te maken van juist dit streven. Immers: allen hebben in de gemeenschap een dienende taak. Ambtsdragers echter hebben daarenboven een specifieke verantwoordelijkheid, afhankelijk van de inhoud van hun opdracht.
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "15 nov 2010, 22:11", in de thread "Open brief aan alle kerkelijke ambtsdragers"

2. (...)
   Voorwoord
   
   De Nieuw-Apostolische Kerk wil met deze leidraad een uniforme basis leggen voor het dienen en leidinggeven binnen de kerk. Deze leidraad beoogt voor allen bindend te zijn en een ieder afzonderlijk te helpen om door christelijke naastenliefde, wederzijds begrip en waardering bij te dragen tot de eenheid binnen de kerk en de gemeente.
   
   (...)
   Het afhandelen van conflicten
   
   De menselijke samenleving wordt gekenmerkt door wederzijdse ondersteuning en vriendschap, maar ook door uiteenlopende opvattingen, belangentegenstellingen en vooroordelen. Regelmatige besprekingen scheppen meer begrip voor elkaar en verkleinen de kans op het ontstaan van (onnodige) conflicten.
   
   Door heldere beslissingsbevoegdheden en gezonde zelfkritiek van betrokkenen kunnen vele conflicten reeds bij voorbaat worden vermeden.
   
   De samenwerking van geloofsgenoten wordt niet gekenmerkt doordat er geen conflicten ontstaan, maar door de wijze waarop deze worden opgelost. Conflicten houden voor alle betrokkenen ook de mogelijkheid in om nieuwe en betere oplossingen te vinden. Deemoed, liefde en wederzijds respect verlichten dit. Daarbij moet onderscheid worden gemaakt tussen het persoonlijk karakter en de zakelijke handeling. Dikwijls wordt met goede bedoelingen gehandeld, doch onbewust worden vaak fouten gemaakt. Het gaat erom de oorzaak op te sporen en niet naar schuldigen te zoeken.
   
   De bereidheid moet evenwel aanwezig zijn om in situaties waarin de oorzaak van de problemen gelegen is in het feit dat het bepaalde ambtsdragers of leidinggevenden ontbreekt aan formaat, deze aan te spreken of zo nodig wijzigingen aan te brengen in de bezetting. Als gesprekken noodzakelijk zijn, worden deze gevoerd met behoud van persoonlijke waardigheid
   
   Als ontstane conflicten niet kunnen worden opgelost, kan iedereen zich vol vertrouwen tot een hogere verantwoordelijke leidinggevende wenden.
   
   "Zo trekt nu aan als uitverkorenen Gods, heiligen en beminden, hartelijke ontferming, vriendelijkheid, ootmoedigheid, zachtmoedigheid, lankmoedigheid; en de een verdrage de ander en vergeeft elkander, zo iemand een klacht heeft tegen de ander; gelijk Christus u vergeven heeft, alzo ook gij. En boven dit alles, trekt aan de liefde,welke is de band der volkomenheid." (Kolossers 3 : 12-14)
   
   
   Korte samenvatting van de leidraad
   

   • ● De leer van Jezus Christus en Zijn voorbeeldige werkzaamheid zijn voor ons dienen en leidinggeven in de Nieuw-Apostolische Kerk bindend en maatgevend voor de omgang met onze medemensen.
     ● Onze arbeid moet ertoe bijdragen dat alle gelovigen de eeuwige gemeenschap met God verkrijgen en op weg naar dat doel gelukkig worden.
     ● Beproefde zaken behouden wij. De impulsen die de Heilige Geest ons voor deze tijd geeft, zetten wij in de daad om.
     ● Wederzijds respect, openheid, bescheidenheid en discretie zijn voorwaarden voor een gezegende samenwerking en leiden tot een God welgevallige gemeenschap.
     ● Onze kerkelijke autoriteit wordt uitgeoefend in liefde, gerechtigheid en een voorbeeldig gedrag.
     ● De vrede bewaren wij door gebeden, gemeenschappelijke gesprekken en de wil tot verzoening.
     ● Wij belijden: God en Zijn werk zijn ons heilig!
     
     © 2001 Nieuw-Apostolische Kerk International - laatste wijziging: 25.12.2001
     
     Oorspronkelijke bron: http://www.nak.org/nl/nieuws/news-displ ... e/12637/3/
     Duitstalige versie: http://www.nak.org/de/kennenlernen/leit ... d-fuehren/

   
   Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "ma 14 maart 2011, 20:34", in de thread "NAK-Leidraad Dienen en leiding geven".

3. (...)
   Tijdens de dienst met Pinksteren in 1997 in Neurenberg sprak stamapostel Fehr: "Berechtigte Kritik nehmen wir zu Herzen, unberechtigte zur Kenntnis". Fijn (!), was vermoedelijk bij velen de eerste gedachte, waarna vast wel de vraag opkwam naar wiens oordeel "kritiek" dan gerechtvaardigd zou zijn, of niet. Omdat van degene die het ambt bekleedt van stamapostel mag worden aangenomen dat het vervolgens in de Nieuw-Apostolische Kerk niet zal mankeren aan "de deugd der rechtvaardigheid", was voor velen destijds wellicht het verlossende woord gesproken sinds het van stamapostel Fehr (via het tijdschrift "Unsere Familie") eerder bekend was geworden dat hij (op 17 maart 1993 in het Zwitserse Aarau) quasi-laconiek had verkondigd: "Das Wort "Kritik" steht nirgends in der Bibel. Also hat es bei uns im Werk Gottes auch nichts zu suchen".
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "21 sep 2011, 17:56", in de thread "Geloofwaardigheid van de nieuw-apostolische kerkleiding"

4. (...)
   

   Ein Zitat aus "Unsere Familie"
   

   • "Eine Gemeinde, die wirklich auf den Herrn wartet - die erkennt man. Sie ist in eile, sie verschwendet keine Zeit, den der Herr kommt ja bald. Wir können nicht sechs Monate warten, um ein Wort in die Tat umzusetzen. Es gibt manchmal Konflikte in de Gemeinden, da können wir nicht sechs Monate warten, um sie zu lösen - das müssen wir sofort tun, denn der Herr kommt bald; darum demütigen wir uns und bringen Opfer. Der Herr kommt bald - uns bleibt nicht viel Zeit, wir wollen uns beeilen."
     
     (aus einem Gottesdienst des Stammapostelhelfers) (Nr.8/2013, Seite 5)

   Hilft das etwas?
   
   Liebe Grüße
   
   eric
   
   
   Bron: Bericht door "eric" op "19.05.2013, 21:48" in de thread "Intensives Warten auf den Herrn" bij Forum "Glaube & Kirche" - Eine Plattform zum religiös orientierten Gedankenaustausch
   Zie ook het bericht door zefyr op "Wo 16 Jan 2013, 20:58" in de thread "preek stamapostelhelper Schneider 13.01.13 Bern (CH)"

   (...)
   
   Uit: Bericht -op het voormalige forum van wijlen Bauke Moesker- op "09 sep 2013, 19:32", in de thread "Elders gelezen... "

5. (...)
   

   • „Lasst uns immer wieder Zeit aufbringen, um dem anderen zuzuhören.
     Wir leben in einer Kommunikationsgesellschaft und doch hat man so wenig Zeit! Schenke dem anderen dein Ohr!
     Er braucht das! Und wenn du die Geschichte schon fünfmal gehört hast, höre sie bitte ein sechstes Mal an.
     Er braucht das! Es ist ein Zeichen des Mitempfindens, dass man zuhört.“
     
     Bron: »Mit Liebe ans Werk!« – das neue Motto für 2014

   Aldus geraken deze volgelingen nu al decennia lang -gedachteloos- van de ene flow in de andere. "Zoo de wind is, waait het jasje". Men waait met alle winden mee, die er in dit machtsbestel worden aangewakkerd.
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht op "di 07 jan 2014, 14:53", in de thread "Geen woorden maar daden"

6. (...)
   De theorie spreekt voor zich...
   

   Gottesdienst für Amtsträger in Wiesbaden: "Kämpfen um jede einzelne Seele"
   12.03.2006
   
   Wiesbaden. In einem besonderen Gottesdienst für alle Amtsträger der Neuapostolischen Kirche in Europa wandte sich Stammapostel Wilhelm Leber an seine Brüder: "Lasst uns um jede einzelne Seele kämpfen!" Diese Aufgabe gab der internationale Kirchenleiter seinen Amtsbrüdern mit auf den Weg.
   
   Knapp 30.000 Amtsträger zählt die Neuapostolische Kirche in den europäischen Gebietskirchen. Am Sonntag, 12.03.2006, hielt ihnen ihr oberster Kirchenleiter, Stammapostel Wilhelm Leber, einen besonderen Gottesdienst. Mit eingeladen waren die Ehefrauen.
   
   Der Gottesdienst wurde aus der Kirchengemeinde Wiesbaden in 534 europäische Gemeinden per Satellit übertragen. Empfangsgemeinden in Albanien, im Kosovo, in Finnland oder im Libanon waren genauso "auf Sendung" wie Gemeinden in den traditionellen Gegenden in Europa - von England bis Spanien, von der Tschechischen Republik bis nach Frankreich. Stammapostel Wilhelm Leber predigte nach einen Bibelwort aus Kolosser 2,1.2: "Ich will euch nämlich wissen lassen, welchen Kampf ich um euch führe und um die in Laodizea und um alle, die mich nicht von Angesicht gesehen haben, damit ihre Herzen gestärkt und zusammengefügt werden in der Liebe und zu allem Reichtum an Gewissheit und Verständnis, zu erkennen das Geheimnis Gottes, das Christus ist".
   
   Drei Ziele für die Arbeit als Amtsträger in der Kirche leitete das Kirchenoberhaupt daraus ab: Herzen sollen gestärkt und zusammengefügt werden, Gewissheit und Verständnis sollen wachsen. Er forderte seine Mitbrüder dazu auf, für jede einzelnen Seele in der Gemeinde zu kämpfen: für die Jugendlichen genauso wie für die Kritischen, die Komplizierten oder die mit Problemen Beladenen.
   
   (...)
   
   
   Bron: NAK International

   ... net als de nieuw-apostolische geloofspraktijk.
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht op "di 17 feb 2015, 09:30", in de thread "Gebakken lucht"

7. (...)
   Over mercy gesproken; stamapostel Jean-Luc Schneider scoort wat mij betreft een 10 voor de theorie op het punt van verzoening...
   

   Die Sprache der Gnade
   
   Gnade war ein weiterer Punkt, den der Stammapostel deutlich ansprach: "Wir kommen jetzt nicht zum lieben Gott und sagen: ‚Hast du gesehen, was ich schon alles für dich gemacht habe? Hast du gemerkt, wie viele Opfer ich schon für dich aufgebracht habe?’ Nein, wir kommen ganz demütig zum Herrn Jesus und sagen ihm, bitte schenk mir deine Gnade."
   
   Dass die Beziehung zum Nächsten dabei ebenso wichtig sei, wurde anschließend deutlich: "Wir wollen auch mit unserem Nächsten mit der Sprache (…) der Gnade sprechen. (…) Lasst uns immer bereit sein zur Versöhnung, immer wieder dem anderen die Hand entgegen strecken. Und wenn es fünfzig Mal nicht funktioniert hat, machen wir es einundfünfzig Mal."
   
   
   Bron: Artikel "Stammapostel Schneider in Oslo" d.d. 02-12-2014 op de website van de Neuapostolische Kirche Norddeutschland

   Alleen, nú nog de praktijk ervan.
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht op do 12 nov 2015, 22:32", in de thread "Der Fall Rohn"

8. (...)
   Zelfs wat ik van stamapostel Wilhelm Leber had gelezen in de Unsere Familie van 5 april 2006, legde daarbij geen enkel gewicht in de schaal:
   

   • Was nicht sein darf, daß man keine Antwort gibt.

   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht op "wo 16 aug 2023, 20:01", in de thread "Waar is de taal van het hart gebleven?"

---

---

1. (...)
   
   

   • 
     Bron: bamilehu, (Name und Ort der Red. bekannt), 22-04-2011 21:59, Glaubenskultur-Magazine

   Hier staat dus nota bene dat stamapostel Leber onlangs in Buenos Aires heeft verteld dat kritiek feitelijk samenhangt met zwakte in het geloof (!), en dat districtsapostel Brinkmann dit nu -in zijn circulaire voor de maand mei 2011- tevens voorhoudt aan de ambtsdragers in Nordrhein-Westfalen. Fijntjes wordt er nog aan toegevoegd dat broeders en zusters die ergens kritiek op hebben niet als vijanden hoeven te worden gezien!
   
   (...)
   
   
   Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "22 apr 2011, 22:48", in de thread "Kerkleiding dicteert vernieuwd totaalconcept"

2. In oktober 2017 hield stamapostel Jean-Luc Schneider een dienst in Zuid-Afrika. Hij zei toen o.a. het volgende:
   

   • „Ja, früher haben wir so gesagt in unserem apostolischen Wortschatz: Das geistgewirkte Wort. Ja, und ich weiß, dass nicht jedes Wort, das gepredigt wird, jetzt göttliche Wahrheit ist. Das weiß ich aus eigener, persönlicher und jüngster Erfahrung. ... Also, es ist glasklar, nicht jedes Wort, das am Altar gepredigt wird, ist das Wort Gottes.
     
     Jesus will nicht, dass wir glauben, dass jedes Wort, das er hier gesprochen hat, ein göttliches Wort ist, aber er möchte, dass wir vom Heiligen Geist inspiriert werden, damit der Heilige Geist in uns wirken kann, damit der Heilige Geist uns sagen kann, das war für dich, das war das Evangelium.

     Es gibt einige Fehler, es kommt manchmal sogar Unsinn vor. Zumindest in Europa, vielleicht nicht in Südafrika. Aber es passiert, dass einiger Unsinn vom Altar gesagt wird. Aber für den Heiligen Geist ist das kein Problem. Der Geist sagt uns, okay, vergiss dies, aber hör zu, das war das Evangelium: hast du die Stimme Jesu Christi erkannt?“

   Anders gezegd: “U voelt toch hopelijk zelf wel aan wanneer de Heilige Geest de sprekende is?” Zouden woorden van deze strekking voor wie het betreft een vertroostend balsem zijn? Hoe zou ikzelf naar huis zijn gegaan, na zo’n dienst, vroeg ik mij af. Waarschijnlijk met een gebroken hart.

   
   Uit: Mijn schrijven d.d. 06-09-2021 aan het bestuur van de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland

P.S.

(...)

Deutschlandweit betrachtet, steht etwa 21 Mitgliedern ein Amtsträger zur Verfügung. Amtsträger in der Neuapostolischen Kirche zu sein, bedeutet, ehrenamtlich, also ohne Bezahlung, einen Dienst am Nächsten zu tun. Bis auf wenige hauptamtliche Amtsträger verrichten die Geistlichen der Neuapostolischen Kirche ihre seelsorgerische Tätigkeit neben dem Beruf. Dabei gilt der Grundsatz: Alles zur Ehre Gottes und zum Wohle des Nächsten!

Vor diesem Hintergrund weist der genannte Durchschnittswert auf die hohe Bedeutung des Ehrenamtes in der Neuapostolischen Kirche hin. Zugleich wird deutlich, dass die individuelle Seelsorge jedes einzelnen neuapostolischen Christen gewährleistet ist: Ihr Seelsorger ist ansprechbar, erreichbar und engagiert.

http://www.nak.de/zahlen.html


(...)


Uit: Bericht op "do 17 mei 2018, 21:36", in de thread "Wat is een sekte?"

[TjerkB]

(...)

"Jesus will nicht, dass wir glauben, dass jedes Wort, das er hier gesprochen hat, ein göttliches Wort ist".

(...)

@all

Zojuist stelde ik mij voor dat de dienst al was begonnen en dat wij gezamenlijk déze beide coupletten, inclusief het refrein, zingen van lied 183:

• 1
  Naar huis, naar huis!
  Zijt gij 't dwalen niet moe,
  blinkt geen sterre u toe?
  Toch de Heer u bemint.
  
  4
  Naar huis, naar huis!
  Bij de Vader is 't goed,
  vindt ge vreê voor 't gemoed.
  Hier de hemel begint.
  
  
  • Refrein:
    O afgedwaald kind, kom thuis,
    kom thuis, o kom thuis!
    Kom thuis; kom, o thuis (kom thuis)!

Hierna is het tekstwoord voor deze ochtend uit 1 Korintiërs 11:

• [17] Nu ik u toch aanwijzingen geef: ik kan u niet prijzen om uw samenkomsten. Die doen meer kwaad dan goed. [18] Om te beginnen: ik hoor dat er bij uw samenkomsten in de gemeente verdeeldheid heerst, en tot op zekere hoogte geloof ik dat ook. [19] Het is onvermijdelijk dat er partijvorming onder u is, zodat duidelijk wordt wie van u betrouwbaar is. [20] Maar bij uw samenkomsten is nu geen sprake van een maaltijd van de Heer.

Aansluitend zingt het koor, uit de gemeentebundel, alleen het eerste couplet van lied 10:

• Jezus staat steeds kloppend daar.
  Laat uw Heiland in! Laat uw Heiland in!
  Hij brengt vrede u voorwaar.
  Laat uw Heiland in! Laat uw Heiland in!
  O, laat Hem niet wachtend staan,
  wil in blijdschap tot Hem gaan.
  Hij biedt u Zijn leven aan.
  Laat uw Heiland in! Laat uw Heiland in!

Wat nú?


Opeens is het stil in de gemeenschap en aansluitend handelt het over Lucas 22:

• [24] Toen ontstond er onder hen onenigheid over de vraag wie van hen de belangrijkste was. [25] Jezus zei tegen hen: ‘Vorsten oefenen heerschappij uit over de aan hen onderworpen volken, en wie macht heeft laat zich weldoener noemen. [26] Laat dat bij jullie niet zo zijn! De belangrijkste van jullie moet de minste worden en de leider de dienaar.

Dan volgt weerklank vanuit het koor:

• Hebt gij dan geen tijd voor Jezus?
  Zie, hoe wachtend Hij daar staat.
  Ach, wil spoedig toch besluiten,
  eer Hij wenend van u gaat.
  
  Uit: Tweede couplet van lied 334, NAK-gezangboek: "Ernstig dringt een grote vraag toch"

(...) Wat ik hiermee graag kenbaar maak, is toch echt dat er in de nieuw-apostolische geloofspraktijk, vooral sluipend, iets ontregeld is geraakt. Ik zou dit willen verduidelijken aan de hand van het onderstaande:

• O, ga toch uit langs heggen, stegen;
  zoek hen die dwalen, breng hen thuis!
  Reik hen de broederhand tot zegen
  en nood hen in het vaderhuis!
  De hemel is bij ons op aarde,
  dit blij geloof zal in ons staan.
  Hem die met ons erkent deez' waarde,
  zal ook de hemel opengaan.
  
  Uit: Vierde couplet van lied 485, NAK-gezangboek: "Wat zou ik zonder U, Heer, wezen; hoe zou ik zonder U bestaan?"

Want: kunt u het zich op het ogenblik nog wel indenken dat ook dít lied gemeenschappelijk wordt gezongen - uit het hart en mét overtuiging?


In forumbijdragen heb ik vaak één of meer liederen aangehaald, of ik noemde iets uit de Bijbel als ik mij iets herinnerde en dan keek ik het na. Vervolgens deelde ik het hier. Hoe komt dat? Eerst had ik het zélf al meegekregen! Lang of korter geleden, doch veelal in de kerk die ik verliet... Waarom?! Ik draai er niet omheen: wij werden gegritstraald met desinformatie en de Liefde was niet meer "de fundering, die alles samenhoudt"!


Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Ik draai er niet omheen: wij werden gegritstraald met desinformatie en de Liefde was niet meer "de fundering, die alles samenhoudt"!


(...)

@all

Onder "gegritstraald" te verstaan: "geïm­preg­neerd" met een fa­na­tiek ge­loof in en een in­to­le­ran­te ver­de­di­ging van het ge­lijk van de ei­gen groep.

Onlangs nog wees ik er opnieuw op, namelijk dat wij nietsvermoedend werden onderworpen aan ongeschreven codes en (gedrags)voorschriften. Dat vermurwt gelovigen, het isoleert ze en het maakt ze kapot. Elk voorval lijkt hooguit iets subtiels, maar het is onverbiddelijk én methodisch. Wat mij constant tot in het diepst van mijn ziel kwetste -en op legio manieren gebeurde dit min of meer onophoudelijk- illustreert déze quote:

(...)
... dat er extra veel zegen verbonden zou zijn aan de ambtsgaven van een hogere dienaar. Wie zo vrij was om daarover "wat genuanceerder" te denken, droeg in het hart niet de juiste gezindheid. Het ging immers om de "aanbieding" tegenover de "zegenaars". Hoe "hoger" hun ambt, des te dichter bracht hun aanwezigheid ons aan Jezus' voeten. Juist zij hadden het vermogen ontvangen om "boven bidden en denken" te zegenen.

Toevallig dacht ik er vanochtend nog aan terug hoe er op een donderdagochtend op de C.A. werd nagepraat over de "tegenvallende opkomst" tijdens de voorafgaande woensdagavonddienst in Amersfoort, terwijl het tijdig in de "gemeenschap" bekend was gemaakt dat "de opziener" in deze dienst zou voorgaan. Voor de districtsapostel was het duidelijk dat de opziener onvoldoende door de plaatselijke voorganger in de harten van de kinderen Gods was ingebouwd. (...) Daar sta je dan opeens nogal ongemakkelijk bij, als "minister zonder portefeuille" zal ik maar zeggen. [Slechts één enkel voorval!]

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "29 dec 2012, 16:26", in de thread "Heersers in de kerk (7): De nieuw-apostolische gedragscode"

Nou en? Wat dan nog?

Zó ongeveer wordt ieder signaal over dergelijke voorvallen opgevat, hoe weinig zachtzinnig de kerkleiding soms ook bulldozerend te werk gaat:

(...)

Mit welchem Geiste wollen wir getauft sein? (2)

(...)

"Ab 1897 bildete sich das Stammapostelamt als das führende Amt der Kirche heraus, das Friedrich Krebs bis zu seinem Tod im Jahr 1905 bekleidete", heißt es im Katechismus. Ich fragte mich, wie der derzeitige Stammapostel sich beschäftigt mit schmerzhafte Begebenheiten:

Eingangsgebet – Stammapostel Jean-Luc Schneider:
„Lieber himmlischer Vater, in diesem besonderen Kreis kommen wir zu Dir und danken Dir aus der Tiefe unseres Herzens. Wir danken Dir für Deine Gnade, Deine Bewahrung und Deine Hilfe. In diesem Kreis haben wir Dich schon oft in besonderer Weise erlebt. Wir danken Dir für die vielen Gebete, die Du schon erhört hast, wir danken Dir, dass wir schon so oft Deine Hilfe und Deinen Beistand erleben durften. Wir danken Dir, dass Du uns Deine Gnade schenkst, damit Deine Kinder unter unseren Unzulänglichkeiten und Schwachheiten nicht leiden müssen.“


Quelle: "Stärkungsstunde für Amtsträger" am 15. Februar 2014 in Innsbruck

Für Opfer von seelischer Gewalt in der Neuapostolische Kirche ist so ein Gebet wie ein Dolchstoß in den Rücken!

(...)


Bron: http://forum.glaubensforum24.de/viewtop ... 052#p58052

(...)

Uit: Bericht op "ma 11 aug 2014, 23:50", in de thread "Henk S. is niet Henk B."

Zo liet een kerkvorst diens vermeende status met één pennenstreek legitimeren, met terugwerkende kracht tot 1897. En laf geef je dan biddend hulpzoekenden het nakijken... "Für Opfer von seelischer Gewalt in der Neuapostolische Kirche ist so ein Gebet wie ein Dolchstoß in den Rücken!"

• O Heil'ge Geest, die maant maar nimmer griefde,
  die bidden leert, vertroost, bestraft en recht,
  Gij hebt steeds goddelijke vree en liefde
  als geestesgaven voor mij weggelegd.
  Regeer in mij en druk het eeuw'ge stempel
  van 't kindschap Gods diep in het harte mijn;
  opdat mijn ziele toch een heil'ge tempel
  vol stille wijding en gebed mag zijn!
  
  Bron: Derde couplet van lied 172, NAK-gezangboek, "O vaderhand, die mij zo trouw geleide"

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

"Wir danken Dir, dass Du uns Deine Gnade schenkst,
damit Deine Kinder unter unseren Unzulänglichkeiten und Schwachheiten nicht leiden müssen."

Wat de "Oberhirte" en "geistliches Oberhaupt aller neuapostolischen Christen", "Kirchenpräsident und Stammapostel" hier precies zei, was dus:

"Wij danken U dat U ons Uw genade heeft gegeven,
zodat Uw kinderen niet hoeven te lijden onder onze tekortkomingen en zwakheden."

Niet hoeven te lijden terwijl de verslagenen alleen maar laconiek wordt voorgehouden dat alles wat misging ongetwijfeld niet zo was bedoeld? Sorry dus - en onnadenkend volgt daarbij in de regel tot overmaat van ramp:

(...)
... vanuit de sorrycultuur het "alscuus" (combi van 'als' en 'excuus'): "Als ik je gekwetst heb, dan spijt me dat!"

(...)


Uit: Bericht op "di 10 sep 2024, 14:21", in de thread "Nog eenmaal hemelse klanken met orgelbegeleiding vanuit de NAK Leeuwarden aan de Emmakade 1-bis Noordzijde"

Zó onaandoenlijk sla je niet liefdevol en vertroostend een arm om iemand heen. Ook niet door er nog even bij te zeggen: "Heus, dat méén ik!" Als het namelijk géén toneelspel was, was er aan deze grievende Ahnungslosigkeit allang uit oprecht berouw vastberaden een halt toegeroepen.

Er zijn nu eenmaal gedragingen die hun uitwerking níet zullen missen; misdragingen derhalve. Wilde men de helpende hand reiken, of niet écht?

Ik kan méér voorbeelden noemen, ook door ze uit eerdere forumbijdragen aan te halen, maar het zou fijn zijn als er alsnog wat begrip opkomt want nú ontbreekt het in wat voor eenieder het Vaderhuis (!) zou mogen zijn juist in dit opzicht aan de minimale (!) veiligheid en geborgenheid.

Een meer oprechte biddende gezindheid: "Maak mij reiner, immer kleiner - maak bewust mij, wat mijn doel zij - leid mij hemelwaarts, o Heer!" Ons doel is toch niet als eersten en besten aan te komen bij "de hemelpoort", rücksichtslos met achterlating van naasten die links bleven liggen?


Groet,
TjerkB

[zefyr]

@TjerkB,

Je schreef:

"Een meer oprechte biddende gezindheid: "Maak mij reiner, immer kleiner - maak bewust mij, wat mijn doel zij - leid mij hemelwaarts, o Heer!" Ons doel is toch niet als eersten en besten aan te komen bij "de hemelpoort", rücksichtslos met achterlating van naasten die links bleven liggen?"

De gewraakte gedragslijn van de nieuw-apostolische 'aristocraten' (Oudgrieks voor uitmuntenden) is een voortvloeisel van het heilsegoïsme, dat meer dan 100 jaar met 'zalvende' woorden is gepredikt en driemaal per week in de zielen is 'ingebouwd' (ofwel indoctrinatie).

[TjerkB]

(...)
... nú ontbreekt het in wat voor eenieder het Vaderhuis (!) zou mogen zijn juist in dit opzicht aan de minimale (!) veiligheid en geborgenheid.

(...)

@all

Graag wil ik in deze bepaald niet betekenisloze samenhang nog de aandacht vragen voor wat wellicht een bewustwordingsmoment mag worden. Opeens dringt er iets (véél beter) tot je door en je denkt: wel verdraaid! Lang niet altijd immers snappen wij de dingen in één keer goed genoeg: on­danks het feit dat ergens her­haal­de­lijk op ge­we­zen wordt, kan het tóch gebeuren dat iemand nog het besef mist van de belangrijkheid ervan!

Er hoeft in het leven toch niet per se altijd eerst iets indringends plaats te grijpen, alvorens een bevrijdende gewaarwording te willen omarmen? Vanuit mijn jeugd herinner ik mij dat "in de gemeenschap" soms "het ontdekkend licht van Zijn genade" ter sprake kwam. Dan ging het om iets moois, om waardevolle inzichten die onze saamhorigheid versterkten. Dan vielen er zegeningen te tellen en onze geloofsschatten te koesteren.

Wie na eerst iets dierbaars of kostbaars te missen, de waarde ervan juister vaststelt, zal niet ontkennen hoe pijnlijk zo'n constatering kan zijn. Zo had ikzelf niet door wat het met je doet als energieverslindende ongerijmdheden niet aan de kant worden gezet. Nu kan ik de tijd niet meer terugdraaien. Hoe kun je tijdig ergens het nut (of het venijn) van inzien? En als het daarmee te laat uitpakte, hoe blijft de schade dan beperkt?

Terwijl ik "mijn plaats in de gemeenschap" eenvoudig wilde innemen, raakte ik overweldigd door allerhande ballast en niks ervan keerde zich ten goede. Integendeel. Ik heb hier vervolgens zó lang mee gestoeid, dat het mij gewoonweg sloopte. Hoewel anderen soortgelijke ervaringen opdeden, kon ik dat voor mijzelf amper in perspectief brengen. Het woord "sekte" kende ik uit de Bijbel, nog zónder een negatieve connotatie.

Wat bij mij de schellen van de ogen liet vallen was de onwil tegenover zielen die het op grond van het genadeverbond (!) opnamen voor anderen. Tot op heden ziet de nieuw-apostolische kerkleiding het niet in dat die intrinsieke onwil het werkelijk rechtvaardigt om er berouw voor te tonen. Al weet ik van "de onderste weg" dat deze "met door'nen en dist'len omzoomd" kan zijn; toch is dat de enige begaanbare route - tot verzoening!

De paus geldt al als bisschop van Rome. Daarom ziet de nieuw-apostolische stamapostel zichzelf misschien wel als de bisschop van Nazareth, maar hij zou de nagedachtenis aan Christus Jezus beter in ere houden als hij en allen die geacht worden hem te ondersteunen, ermee ophouden van anderen te verlangen dat er lasten worden gedragen en dat er werk wordt verzet, enkel met het oogmerk zelf macht en aanzien te genieten.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Nooit heb ik onderscheid kúnnen maken in respect voor sommigen boven anderen. Waarschijnlijk beviel dat enkelen niet. Het is niet zo dat ik voor die enkelingen géén respect had, alleen geen éxtra respect.

(...)


Uit: Bericht op "zo 26 mei 2024, 10:42", in de thread "nostalgie of...? kerk versus gemeenschap"

(...)
De gewraakte gedragslijn van de nieuw-apostolische 'aristocraten' (Oudgrieks voor uitmuntenden) is een voortvloeisel van het heilsegoïsme, dat meer dan 100 jaar met 'zalvende' woorden is gepredikt en driemaal per week in de zielen is 'ingebouwd' (ofwel indoctrinatie).

@zefyr

Zelfs desgevraagd en in beslissende situaties in de kerk die ik ontvluchtte, mócht het er níet toe doen wat ons wél was verteld, uit Filippenzen 2:

• [3] Handel niet uit geldingsdrang of eigenwaan, maar acht in alle nederigheid de ander belangrijker dan uzelf. [4] Heb niet alleen uw eigen belangen voor ogen, maar ook die van de ander.

Hoe dan onverhoopt onwil (!) gelovigen aangrijpt, hoe het ze uit het veld slaat, doorwaakte nachten hun deel worden, hoe menig getroffene dan soms nog slechts in lijdzaamheid de ziel kan bezitten, hoe pijnlijk en listig aristocraten vervolgens berokkend leed wegpraten - onbeschrijfelijk.

De hoogst geplaatsten hebben alles onder controle: ze schrijven leden in en uit, benoemen vertrouwenspersonen en ontslaan ze bij disloyaliteit, enzovoort.

Over de eerste christenen las ik in een wetenschappelijke verhandeling het onderstaande:

• Jezus vroeg om navolging, juist in het lijden. Een leerling van Jezus moest 'zichzelf verloochenen' en 'zijn kruis op zich nemen' (Mt.16,24). Maar dit betekent niet dat christenen uit zichzelf het lijden zochten of automatisch daarop aanstuurden. Over het algemeen leefden christenen een rustig en onopvallend leven, wetend dat het wettelijk gezag een 'instelling van God' is, tot welzijn van alle mensen (Rom.13,1-7). Christenen baden voor de overheden, en in het bijzonder ook voor de keizerlijke familie (2 Tim.2,2; Tertullianus, Apologeticus 30,4 en 31,2).
  
  Toch werden christenen regelmatig gezocht en vervolgd. Meestal niet omdat de keizers daartoe de opdracht gaven, maar omdat de aanwezigheid van christenen lokaal of regionaal allerlei verdachtmakingen uitlokte en de plaatselijke autoriteiten zich vanwege het gevaar van sociale onrust en opstootjes genoodzaakt zagen om onderzoek naar de uitgebrachte beschuldigingen te doen. Het kon gebeuren dat christenen verantwoordelijk werden gehouden voor overstromingen, een mislukte oogst of een of andere epidemie, omdat zij nu eenmaal niet als 'loyale burgers' bekend stonden en daarom de wraak van de goden over het land zouden afroepen. Christenen brachten zogezegd de vrede van het Romeinse Rijk in gevaar (de pax Romana) doordat zij niet in de Romeinse cultus participeerden en de vrede met de goden verstoorden (pax deorum). De pax Romana en de pax deorum hingen in het religieuze levensgevoel van de Romein ten nauwste samen.
  
  Als christenen werden aangegeven, gearresteerd en voorgeleid, werd meestal niet of nauwelijks onderzoek naar de feiten achter de (veelal anonieme) aanklachten gedaan. De christelijke apologeten (zoals Justinus, Athenagoras en Tertullianus) spreken daar in hun traktaten schande van, want het was in feite heel on-Romeins om de normale rechtsgang te omzeilen. De gemakkelijkste manier voor een gouverneur, stadsprefect of plaatsvervangend rechter om de orde te handhaven was om de loyaliteit van de veronderstelde christen op de proef te stellen. Het was immers bekend dat christenen, zo zij niet beticht konden worden van goddeloosheid, kindermoord of incest (Athenagoras, Smeekschrift 3), wél weigerden om de knieën te buigen voor een afbeelding van de keizer en te offeren aan diens dynastieke beschermgeest (genius). De christen, áIs hij werkelijk christen was, viel dan toch door de mand, niet vanwege begane misdaden of obsceniteiten, maar vanwege het herhaalde weigeren om bij het altaar van de keizer een offer te brengen. Deze koppigheid werd uitgelegd als majesteitsschennis (sacrilegium, contumacia, en crimen lesae majestatis), en ook wel als landverraad of hoogverraad. In elk geval werd deze obstinate houding als abnormaal en haatdragend aangevoeld (Tacitus: 'haat jegens het mensdom'), omdat christenen met hun exclusieve gedrag voor hun leefomgeving als asociaal te boek stonden. Ze vierden de keizerlijke feesten niet mee, dosten zich niet uit om naar de tempels te gaan, liepen niet mee in processies, bezochten de arena's en theaters niet, en hadden geen trek in vlees dat aan de afgoden was gewijd. Christenen mochten hun eigen God wel hebben en dienen, maar dan moesten ze zich wel engageren. Uitsluitend Christus vereren, stond gelijk aan bijgeloof, landverraad en mensenhaat.
  
  Maar het was beslist niet zo dat christenen altijd en overal werden vervolgd. Zelden kwam het voor dat keizers eigenhandig de opdracht gaven, of zelfs een edict uitvaardigden om christenen op te sporen en te berechten. De meeste christenen leefden een betrekkelijk ongestoord en veilig leven.

Bron: ISBN 978 90 435 1833 8

Ik dacht: zou precies dát het ook zijn, in de Nieuw-Apostolische Kerk? Worden daar gelovigen geminacht die niet per se de aristocratie vereren?

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Hoe dan onverhoopt onwil (!) gelovigen aangrijpt, hoe het ze uit het veld slaat, doorwaakte nachten hun deel worden, hoe menig getroffene dan soms nog slechts in lijdzaamheid de ziel kan bezitten, hoe pijnlijk en listig aristocraten vervolgens berokkend leed wegpraten - onbeschrijfelijk.

De hoogst geplaatsten hebben alles onder controle:

(...)

@all

Wegpraten:

weg·pra·ten
over­gan­ke­lijk werk­woord • praat­te weg, heeft weg­ge­praat

1. door pra­ten doen weg­gaan
   •
   ein­de­lijk had ik hem weg­ge­praat
2. door re­de­ne­ren te­niet­doen
   •
   dat valt niet weg te pra­ten
3. pra­tend uit­scha­ke­len
   ≈ over­schreeu­wen

Bron: Dikke Van Dale

In de quote bovenaan staat een hyperlink die verwijst naar een publicatie n.a.v. de dienst met de stamapostel op zondag 19 mei jl. (Pinksteren). Gerrit Sepers wees in diens blogpost van 30 mei jl hierbij namelijk op een artikel bij https://nac.today/: "Building our lives on the foundation".

Merk op hoe de eerste decennia, volgend op het oorspronkelijke pinksterfeest, nu werden vergeleken met de recent achterliggende decennia:

(...)
“Let us focus on the basic elements of our faith!” Chief Apostle Jean-Luc Schneider urged the faithful during the 2024 Pentecost service. He went on to explain exactly what this means and how it works.

“But you, beloved, building yourselves up on your most holy faith, praying in the Holy Spirit.” This passage from Jude 20 is the Bible text the Chief Apostle used for his sermon in Lucerne, Switzerland, on 19 May 2024.

He explained the context. In the decades following the biblical Pentecost event, new teachings emerged. The epistle of Jude admonishes the believers to reject these teachings and to stop and think about the teachings of the Apostles. Even today, false doctrines emerge that we should reject, the Chief Apostle said. “But that is not really the point now,” the Chief Apostle said, addressing a dangerous development.

(...)

Chief Apostle Schneider went on to outline what this most holy faith actually is:

• “We believe in God, the Creator. Nothing is impossible for Him. He can do anything He wants.”
• “We believe in Jesus Christ, in His death, resurrection, ascension, and return. He has revealed to us: God is love. He wants all human beings to be saved.”
• “We believe in the Holy Spirit. God works on earth today through the Holy Spirit. We cannot see Him, but we can perceive His activity.”
• “We believe in eternal life, in the salvation that God will give: eternal fellowship with God.” Those who wish can already obtain this at the return of Christ, all others in the kingdom of peace.
• “The church of Christ, the sacraments, and the Apostles sent by Jesus are necessary for salvation.”

“Do you notice something?” the Chief Apostle asked: “Nothing has changed in the last few decades.”

Tijdens zo'n bijzondere dienst denk je misschien alleen even: er valt mij hier iets op, maar wát eigenlijk? Daarna laat zich dit lastig herinneren. Toch kregen in de Nieuw-Apostolische Kerk juist in de laatste decennia meerdere zaken hun beslag die de bezieling nogal hebben ondermijnd. De levendigheid, het elan, het "feu sacré" en wat er nog meer hemels mooi was lijken plaats te hebben gemaakt voor een soort van ij­de­le glans.

Nothing has changed in the last few decades?


Onwillekeurig deed mij nu daarom ook déze publicatie...

(...)

... terugdenken aan de tijd waarin ik werkzaam was op "de C.A.", het landelijke bureau van de Nieuw-Apostolische Kerk. Het faxverkeer was toen in opkomst. Dat betrof bij ons in belangrijke mate correspondentie met het buitenland, zoals na het weekend meestal de inkomende "maandagochtendfax" met alvast een verkort verslag van de dienst die de stamapostel, waar dan ook ter wereld, de zondag ervoor had gehouden. Het "Bijbelwoord" en de in grote lijnen aangereikte prediking daaromtrent van de stamapostel werden dan door onze districtsapostel, apostel en/of opziener aansluitend "verbroken" bij gelegenheden in de week die volgde. Het volledige verslag liet meestal niet lang op zich wachten. Soms ging het om een overlijdensbericht. Er was bijvoorbeeld ergens in de wereld een apostel overleden. Ik weet nog dat ik zo'n bericht in handen kreeg, net toen ikzelf een fax wilde versturen. O, wat erg, dacht ik; dat zal best een gevoelig verlies zijn. Maar dat leek mee te vallen. Lag deze overleden "zegenaar" misschien niet zo goed "in de groep"? Hoe dan ook; op zekere dag was het de districtsapostel die ons vroeg even op zijn kamer bijeen te komen. Er was een "collega-districtsapostel" overleden en in tegenstelling tot het sterfgeval van de vermoedelijk minder sympathieke apostel, ging het nu om een innemende persoon die enorm gemist zou worden. Bij "districtsapostelvergaderingen", zo werd ons verteld, was het ook de stamapostel telkens weer opgevallen dat deze districtsapostel amper aan de beraadslagingen deelnam - totdat het handelde over de levende have in de gemeenschap want dan toonde hij zich als zielenherder enorm bij de zaak betrokken en nam hij zijn broeders en zusters als geen ander krachtig bescherming! Ik zal nooit vergeten dat het mij op slag duidelijk was: hier is waarlijk een apostel gestorven. En: was juist dat, zielzorg (!), niet immers welhaast de enige hoofdzaak? Blijkbaar ging er in zulke vergaderingen onevenredig veel tijd zitten in de behandeling van nevenzaken.

(...)


Uit: Bericht op "ma 15 feb 2016, 14:57", in de thread "Tussenbalans en hoe nu verder... "
Zie evt. tevens het bericht op "do 30 mei 2024, 20:37", in de thread "nostalgie of...? kerk versus gemeenschap"

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

In de nieuw-apostolische liederenbundels staan veel liederen waar ik nog altijd graag aan denk en die mij hopelijk ook nog lang bijblijven. Dat heeft minstens twee redenen: als kind genoot ik er al van, ik mocht op muziekles, speelde daarna in de dienst en ik was bij veel koorrepetities. Was ik ingedeeld als organist; dan zocht ik van tevoren liederen op waarvan ik dan wist: die wil ik nu vóór aanvang van de dienst graag spelen. Daardoor herinner ik mij niet alleen melodieën, de bezielende inhoud van veel liederen, maar óók: hoe "het grote koor", het mannenkoor, het kinderkoor (!) én de gemeenschap deze vaak prachtige liederen onder het zingen voor mij veranderden in een levend getuigenis van hún geloof!

Ik wil er niet pathetisch over doen, maar het is wél zo dat toen ik mij niet meer in staat voelde om te spelen; ik écht besefte: het is over en uit. Ik maakte namelijk niet telkens alleen maar wat muziek van een heleboel noten; nee, ik speelde vanuit mijn hart, vanuit mijn geloof en: met liefde. Werkelijk, als dat dan niet meer lukt, door wanordelijkheden achter de schermen, dan valt er een steen op je hart en je hebt lood in je schoenen. Het voelt als irreëel om zelfs na enkele duizenden berichten soms nog te vermoeden dat er in de kerk zowat niemand denkt: wat is mij ontgaan? Door toedoen van "de meest invloedrijken onder de machtigen" hebben zich helaas ontwikkelingen kunnen voltrekken, die onomkeerbaar lijken.

Groet,
TjerkB