Kerst en Oud en Nieuw
Nieuwjaarswens voor 2015
@ll
Een gezond, gelukkig en aan geloofservaringen rijk 2015 gewenst!
Dat is mogelijk zonder NAK lid te zijn. Zelfs als je geëxcommuniceerd bent!
@TB
Veel inspiratie gewenst!
Aan onderwerpen geen gebrek..
Groet,
Levi
Een gezond, gelukkig en aan geloofservaringen rijk 2015 gewenst!
Dat is mogelijk zonder NAK lid te zijn. Zelfs als je geëxcommuniceerd bent!
@TB
Veel inspiratie gewenst!
Aan onderwerpen geen gebrek..
Groet,
Levi
Re: Kerst en Oud en Nieuw
Allen een feestelijke Kerst gewenst!
Dat de kerstgedachte ons moge bezielen en daardoor het Samaritaanse in ons grootse vormen aanneemt!
Groet,
Levi
Dat de kerstgedachte ons moge bezielen en daardoor het Samaritaanse in ons grootse vormen aanneemt!
Groet,
Levi
Re: Kerst en Oud en Nieuw
@all
Graag een fijne en vredevolle Kerst toegewenst!
Groet,
TjerkB
Graag een fijne en vredevolle Kerst toegewenst!
Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Re: Kerst en Oud en Nieuw
@all
Vijf jaar geleden rond deze tijd geloofde ik nog in de AD Oliebollentest:
Groet,
TjerkB
Vijf jaar geleden rond deze tijd geloofde ik nog in de AD Oliebollentest:
... maar onlangs beluisterde ik in het nieuws dat ze bij het AD met die test nogal in de olie waren geweest.BakEenEi schreef:(...)
Een momentje nog want ik sta hier (in Maarssen-Dorp) in de rij...
(...)
Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Ma 31 Dec 2012, 11:47", in de thread "Heersers in de kerk (7): De nieuw-apostolische gedragscode"
Groet,
TjerkB

"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Re: Kerst en Oud en Nieuw
@all
Al waren vandaag de gehaktballen thuis zo groot als kokosnoten; nú liever de oliebollen van onze nieuwe hofleverancier...
Groet,
TjerkB
Al waren vandaag de gehaktballen thuis zo groot als kokosnoten; nú liever de oliebollen van onze nieuwe hofleverancier...
Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Kerst 2022
@all
De ouders van mijn vader waren weliswaar gelovig, maar ze gingen niet naar een kerk. Mijn grootvader vond namelijk dat het beter was om daarmee nog te wachten tot het duidelijk zou zijn dat kerkgangers in hun dorp op werkdagen dezelfden zouden zijn als op "de dag des Heren". Een broer van mijn grootmoeder echter overleed op jonge leeftijd na een smartelijk lijden aan open tbc. Op zijn sterfbed smeekte hij zijn zus om, als ze met haar gezin geen kerk bezocht, of ze dan toch elke dag bleef bidden. Mijn grootmoeder beloofde dit en haar man begreep het.
Mijn grootvader werkte in de omgeving als landarbeider bij een voorname boer die dan ook over een eigen kerkbank beschikte in de dorpskerk. In een zeker jaar echter dreigde de aardappeloogst verloren te gaan door zwaar weer op komst, terwijl er te weinig arbeiders op het veld waren. Daarom vroeg de boer aan mijn grootvader: "Neem vanmiddag alsjeblieft je vrouw mee want we redden het niet!" Direct liep mijn grootmoeder mee naar de akker, waarna zij de leiding overnam. Snel werden er nog andere dorpsbewoners opgetrommeld. Met man en macht gingen ze aan de slag en zo kwam de oogst toch nog binnen. (...) Toen het later bijna kerst was, zei de boer tegen mijn grootvader, terwijl hij wist dat mijn grootouders niet naar de kerk gingen: "Mocht je vrouw met jullie jongste zoon naar het kinderkerstfeest willen gaan; gebruik dan mijn bank!"
Mijn vader was vier of vijf jaar oud. Hij herinnerde zich dat hij met zijn moeder de dorpskerk binnenkwam, waar alles prachtig versierd was en onder de grote kerstboom stonden kistjes met grote oranje sinaasappelen. Die zouden na afloop van het kerstfeest aan de kinderen worden uitgedeeld. Toch kwam het die middag zover niet. De koster vermaande mijn grootmoeder namelijk om elders plaats te nemen: wist zij dan niet dat deze kerkbank toebehoorde aan boer X.? "Jazeker," antwoordde mijn grootmoeder, "maar wij hebben toestemming." Na twee keer vergeefs dezelfde uitleg aan de koster, werd zij gesommeerd achteraan in de kerk te gaan zitten. Onmiddellijk stond mijn grootmoeder vastberaden op en zij verliet de kerk, terwijl mijn vader achterom keek, naar de sinaasappels die zijn moeder thuis immers niet kocht omdat ze te duur waren.
Hierna gaat er voor mijn vader een heel leven voorbij en hij wordt hij ernstig ziek. Mijn ouders dachten zelfs al na over een crematorium in de provinciehoofdstad. Maar dan krijg ik in mijn gezin een seintje: "Jouw vader; die is toch opgegroeid in een dorp waar ook nog familieleden wonen? Kan hij niet misschien dáár zijn laatste rustplaats vinden? Vervolgens gebeurt er iets wonderlijks, wanneer ik contact opneem met de voorzitter van de onderlinge begrafenisvereniging: "Tjerk, jouw vader - hij is toch één van ons? Hij is méér dan van harte welkom! Bovendien zijn er nog twee lege graven - naast die van zijn ouders!" Zo kwam ik naderhand voor het eerst van mijn leven in de dorpskerk van dit verhaal. Mijn grootmoeder was veel eerder al overleden. Nooit meer kwam zij in een kerk, maar zittend voor het raam zong zij 's avonds vaak dít lied:
"Jezus is bij mij, als de zon in 't Westen daalt... "
Graag wens ik jullie een gezegende kerst toe,
TjerkB
De ouders van mijn vader waren weliswaar gelovig, maar ze gingen niet naar een kerk. Mijn grootvader vond namelijk dat het beter was om daarmee nog te wachten tot het duidelijk zou zijn dat kerkgangers in hun dorp op werkdagen dezelfden zouden zijn als op "de dag des Heren". Een broer van mijn grootmoeder echter overleed op jonge leeftijd na een smartelijk lijden aan open tbc. Op zijn sterfbed smeekte hij zijn zus om, als ze met haar gezin geen kerk bezocht, of ze dan toch elke dag bleef bidden. Mijn grootmoeder beloofde dit en haar man begreep het.
Mijn grootvader werkte in de omgeving als landarbeider bij een voorname boer die dan ook over een eigen kerkbank beschikte in de dorpskerk. In een zeker jaar echter dreigde de aardappeloogst verloren te gaan door zwaar weer op komst, terwijl er te weinig arbeiders op het veld waren. Daarom vroeg de boer aan mijn grootvader: "Neem vanmiddag alsjeblieft je vrouw mee want we redden het niet!" Direct liep mijn grootmoeder mee naar de akker, waarna zij de leiding overnam. Snel werden er nog andere dorpsbewoners opgetrommeld. Met man en macht gingen ze aan de slag en zo kwam de oogst toch nog binnen. (...) Toen het later bijna kerst was, zei de boer tegen mijn grootvader, terwijl hij wist dat mijn grootouders niet naar de kerk gingen: "Mocht je vrouw met jullie jongste zoon naar het kinderkerstfeest willen gaan; gebruik dan mijn bank!"
Mijn vader was vier of vijf jaar oud. Hij herinnerde zich dat hij met zijn moeder de dorpskerk binnenkwam, waar alles prachtig versierd was en onder de grote kerstboom stonden kistjes met grote oranje sinaasappelen. Die zouden na afloop van het kerstfeest aan de kinderen worden uitgedeeld. Toch kwam het die middag zover niet. De koster vermaande mijn grootmoeder namelijk om elders plaats te nemen: wist zij dan niet dat deze kerkbank toebehoorde aan boer X.? "Jazeker," antwoordde mijn grootmoeder, "maar wij hebben toestemming." Na twee keer vergeefs dezelfde uitleg aan de koster, werd zij gesommeerd achteraan in de kerk te gaan zitten. Onmiddellijk stond mijn grootmoeder vastberaden op en zij verliet de kerk, terwijl mijn vader achterom keek, naar de sinaasappels die zijn moeder thuis immers niet kocht omdat ze te duur waren.
Hierna gaat er voor mijn vader een heel leven voorbij en hij wordt hij ernstig ziek. Mijn ouders dachten zelfs al na over een crematorium in de provinciehoofdstad. Maar dan krijg ik in mijn gezin een seintje: "Jouw vader; die is toch opgegroeid in een dorp waar ook nog familieleden wonen? Kan hij niet misschien dáár zijn laatste rustplaats vinden? Vervolgens gebeurt er iets wonderlijks, wanneer ik contact opneem met de voorzitter van de onderlinge begrafenisvereniging: "Tjerk, jouw vader - hij is toch één van ons? Hij is méér dan van harte welkom! Bovendien zijn er nog twee lege graven - naast die van zijn ouders!" Zo kwam ik naderhand voor het eerst van mijn leven in de dorpskerk van dit verhaal. Mijn grootmoeder was veel eerder al overleden. Nooit meer kwam zij in een kerk, maar zittend voor het raam zong zij 's avonds vaak dít lied:

"Jezus is bij mij, als de zon in 't Westen daalt... "
Graag wens ik jullie een gezegende kerst toe,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Re: Kerst en Oud en Nieuw
@TjerkB,
Het is een treurige zaak, dat de herenbank in de kerk niet werd opengesteld door het 'bevoegd gezag', in casu de koster, voor jouw grootmoeder. In de meeste kerken waren er tot een halve eeuw geleden betaalde plaatsen (eventueel voorzien van een naambordje). Een heilige zaak werd gedegradeerd tot een heikele kwestie. De sociale strijd woedde in Fryslân heftig. Ook in de kerken. De secularisering diende zich in Nederland eind 19e eeuw aan in de Zaanstreek (als gevolg van de industrialisatie) én in Fryslân, vooral in de landelijke Zuidoosthoek waar bittere armoede heerste. De arbeiders en landwerkers, vaak dagloners, verlieten massaal de kerken. Begrijpelijk.
In de 19e eeuw - Victoriaans tijdperk - heeft de Britse koningin Victoria enkele malen de heilige eucharistie bijgewoond in de Catholic Apostolic Church (Gordon Square) te Londen. Destijds muntte de Engelse maatschappij uit in standsbesef.
https://en.wikipedia.org/wiki/Church_of ... Bloomsbury
De eerste keer dat zij in cognito arriveerde in deze kerk vroeg de hofmaarschalk aan de engel van de gemeente, Mr. Seaton, waar Hare Majesteit kon plaatsnemen. Natuurlijk met het oogmerk op de beste zitplaats. Laatst genoemde antwoordde: Als Hare Majesteit niet gehandicapt is - de gehandicapten zaten in hun rolstoel vooraan nabij het altaar - kan zij te midden van de andere dopelingen plaatsnemen. Aldus geschiedde.
Eén van de gebeden in de Katholiek-Apostolische Kerk luidt als volgt: "Moge de arbeider een rechtvaardig loon krijgen.". Helaas hebben veel werkgevers in de 19e en 20e eeuw de arbeiders als een citroen uitgeknepen (o.a. door arbeiders te dwingen tot verplichte winkelnering).
Het is een treurige zaak, dat de herenbank in de kerk niet werd opengesteld door het 'bevoegd gezag', in casu de koster, voor jouw grootmoeder. In de meeste kerken waren er tot een halve eeuw geleden betaalde plaatsen (eventueel voorzien van een naambordje). Een heilige zaak werd gedegradeerd tot een heikele kwestie. De sociale strijd woedde in Fryslân heftig. Ook in de kerken. De secularisering diende zich in Nederland eind 19e eeuw aan in de Zaanstreek (als gevolg van de industrialisatie) én in Fryslân, vooral in de landelijke Zuidoosthoek waar bittere armoede heerste. De arbeiders en landwerkers, vaak dagloners, verlieten massaal de kerken. Begrijpelijk.
In de 19e eeuw - Victoriaans tijdperk - heeft de Britse koningin Victoria enkele malen de heilige eucharistie bijgewoond in de Catholic Apostolic Church (Gordon Square) te Londen. Destijds muntte de Engelse maatschappij uit in standsbesef.
https://en.wikipedia.org/wiki/Church_of ... Bloomsbury
De eerste keer dat zij in cognito arriveerde in deze kerk vroeg de hofmaarschalk aan de engel van de gemeente, Mr. Seaton, waar Hare Majesteit kon plaatsnemen. Natuurlijk met het oogmerk op de beste zitplaats. Laatst genoemde antwoordde: Als Hare Majesteit niet gehandicapt is - de gehandicapten zaten in hun rolstoel vooraan nabij het altaar - kan zij te midden van de andere dopelingen plaatsnemen. Aldus geschiedde.
Eén van de gebeden in de Katholiek-Apostolische Kerk luidt als volgt: "Moge de arbeider een rechtvaardig loon krijgen.". Helaas hebben veel werkgevers in de 19e en 20e eeuw de arbeiders als een citroen uitgeknepen (o.a. door arbeiders te dwingen tot verplichte winkelnering).
Kerst 2023
- «Uren, dagen, maanden, jaren, vliegen als een schaduw heen.»
Rhijnvis Feith
@all
Waar blijft de tijd? (...) Als ik denk aan kerst, denk ik graag ook terug aan de traditionele prachtig versierde grote kerstboom en de bijbehorende kerststal in mijn oude kerkgemeente, Leeuwarden. Honderden lampjes erin, sneeuw en engelenhaar. Het kerstfeest voor oud en jong. Mandjes met mandarijnen. Mooie mannenkoorliederen. Wat een werk moet het ieder jaar zijn geweest om dat allemaal tóch weer voor elkaar te krijgen! Dierbare herinneringen waar ik dankbaar aan terugdenk. En we zongen: "Daar is uit 's werelds duis'tre wolken een licht der lichten opgegaan."
Terugblikkend nu op het al bijna voorbije jaar, dringt zich uit een ander lied de versregel op: "Nooit was er een tijd, zo vol ernst en vol nood." Dit brengt mij op wat ik eenieder toewens, namelijk dat wij allen zélf mogen ondervinden: "Nooit was ook Gods hulp toch zo grenzeloos groot."
Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Kerst 2024
@all
De bekende mr. G.B.J. Hiltermann typeerde "de toestand in de wereld" op zekere dag aldus: 'De tijd van eeuwige vrede is nog niet aangebroken.'
Ademt er nog ergens een geest van liefde en vrede, terwijl brandhaarden dichtbij en veraf door oorlog en geweld de mensheid verdeeld houden? Hoeven wij trouwens ver om ons heen te kijken om aan soms een dun laagje beschaving te kunnen aflezen of een mensenleven nog telt? En laat ik het als politiek vluchteling uit "de gemeenschap" niet onbenoemd laten: door roofbouw op andermans gezondheid droogde de bron daar op. Het lag echt op niemands weg om, waarom dan ook, wie dan ook, welk heil dan ook te onthouden of om wie dan ook op een voetstuk te heisen!
Groet,
TjerkB
P.S.
De bekende mr. G.B.J. Hiltermann typeerde "de toestand in de wereld" op zekere dag aldus: 'De tijd van eeuwige vrede is nog niet aangebroken.'
Ademt er nog ergens een geest van liefde en vrede, terwijl brandhaarden dichtbij en veraf door oorlog en geweld de mensheid verdeeld houden? Hoeven wij trouwens ver om ons heen te kijken om aan soms een dun laagje beschaving te kunnen aflezen of een mensenleven nog telt? En laat ik het als politiek vluchteling uit "de gemeenschap" niet onbenoemd laten: door roofbouw op andermans gezondheid droogde de bron daar op. Het lag echt op niemands weg om, waarom dan ook, wie dan ook, welk heil dan ook te onthouden of om wie dan ook op een voetstuk te heisen!
- [5] Een kind is ons geboren,
een zoon is ons gegeven;
de heerschappij rust op zijn schouders.
Deze namen zal hij dragen: Wonderbare raadsman,
Sterke God, Eeuwige vader, Vredevorst.
[6] Groot is de heerschappij en zonder einde de vrede
voor de troon van David en voor zijn koninkrijk;
ze zijn gegrondvest op recht en gerechtigheid
en staan vast voor altijd en eeuwig.
De HEER van de hemelse machten
brengt dit in zijn vurige liefde tot stand.
Uit: Jesaja 9 (NBV21)
Groet,
TjerkB
P.S.
TjerkB schreef: ↑zo 07 feb 2016, 15:38(...)
(...)
- Het was in een kerstnacht. Ik was een jaar of negen en lag al in bed. Het vroor. Opeens hoorde ik dat er werd gezongen. Met mijn adem maakte ik tussen de ijsbloemen op de ruit (dubbel glas had je volgens mij toen nog niet) een plekje vrij waardoorheen ik naar buiten kon kijken. Het waren heilsoldaten die kerstliederen zongen. Elk jaar trokken zij tijdens de kerstnacht, blij in het geloof, zo bij ons door de stad. Het kindje Jezus was geboren, voor alle mensen! Wij hadden het geluk dat er tegenover ons huis een lantaarnpaal stond die de hele nacht bleef branden. Dat was alleen zo met de lantaarns in het midden van de straten en op de hoeken. Bij onze lantaarn hadden de zangers ook dit jaar weer hun zangbundels te voorschijn gehaald. Onder het zingen zag je wolkjes in de lucht van het uitademen. Tussen de liederen door sloegen sommige mannen de armen krachtig om hun lichaam heen. Tegen de kou. Het zingen gaf me een heel speciaal gevoel. En ik was er trots op dat juist bij óns huis er zo'n echte lantaarn was die 's nachts áán bleef.
Uit: Bericht op "zo 07 feb 2016, 15:38", in de thread "Kan ik daar wat aan doen?"
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)
Oud en Nieuw


“Het belangrijkste blijft de spirituele verankering die elk handelen pas werkelijk doeltreffend en zinvol maakt. Het gaat er, zoals bij Martha en Maria van Bethanië met hun aandacht voor Jezus van Nazareth, om getuigenis te geven van de menslievendheid van God. Wat telt is zich open te blijven stellen voor het werk van Christus’ Geest in ons mensen. Vertrouwend op God, die door de deemoedige werkt.”
@all
In vrije uren ontmoette ik "een naaste", op hoge leeftijd inmiddels. Bij onze kennismaking raakte mij iets tot in het diepst van mijn ziel want wij kwamen te spreken over geloven en leven met: de moed der hoop. Niet wanhoop, maar juist hoop! Een welhaast verpletterende gewaarwording:
- Een groepje geëngageerde katholieke vrouwen begon in 1919 een avontuur. Onder de naam 'Vrouwen van Bethanië' stelden zij zich ten doel mensen op het spoor van God te brengen. De grondlegger van hun beweging was Jacques van Ginneken, pater jezuïet. Gekleed in burger maar gebonden aan geloften vestigden zij zich in de grote steden waar de nood aan een bevrijdende en menslievende God volgens hen het hoogst was.
De Vrouwen van Bethanië raakten vertrouwd met jong en oud, arm en rijk, laag- en hoogopgeleiden van alle stromingen en gezindten. Niet alleen in Nederland, ook in Oostenrijk , Rome, de Verenigde Staten en Spanje hebben zij geloofsbegeleiding gegeven en mensen geestelijk en sociaalmaatschappelijk bijgestaan, overtuigd van een heilige ruimte in ieder mens.
Naast hun collectieve geschiedenis en spiritualiteit zijn er de minstens zo bijzondere persoonlijke verhalen van de vrouwen. Het zijn krachtige getuigenissen van hoop en vertrouwen, van doorleefde spiritualiteit die inspireert en motiveert.
Deze moed en die hoop is wat ik ons allen graag per direct alvast toewens!
- [17] Zo is de liefde bij ons tot volmaaktheid gekomen, en daardoor kunnen we op de dag van het oordeel vol vertrouwen zijn, want hoewel wij nog in deze wereld zijn, zijn we als Jezus. [18] De liefde laat geen ruimte voor angst; volmaakte liefde sluit angst uit, want angst veronderstelt straf. In iemand die angst kent, is de liefde niet tot volmaaktheid gekomen. [19] Wij hebben lief omdat God ons het eerst heeft liefgehad.
Uit: 1 Johannes 4 (NBV21)
Groet,
TjerkB
"Das Schweigen zu einer Untat, die man weiß, ist die allgemeinste Art unserer Mitschuld" (Max Frisch)