Weigeren van het sluiten van het levensboek in het apostolisch genootschap

[ZwartSchaap]

@ Alexander,

Met verbijstering las ik over hoe het Apostolisch genootschap is omgegaan
met de sluiting van het levensboek.
Het is in hoge mate respectloos, onnauwkeurig en heersend.
Hieraan is te zien hoe de oude geest/cultuur nog steeds tussen de oren zit.
Lambertus Slok heeft geregeerd tot aan zijn dood in 1984 met ijzeren vuisten
waarna zoonlief met min of meer de zelfde methoden door kon gaan tot 2001.
Het enige wat nog rest is het werk van de curator.

ZwartSchaap

[Alexander]

Het systeem is nog altijd door en door verrot. Opheffen die club.

[TjerkB]

(...)
Praatje en plaatje moeten overeen stemmen! Volgens mij heb je als ApGen gewoon de (laatste) wens van je gemeentelid en de nabestaanden te respecteren. Dat laatste moet n.m.m. altijd prevaleren boven het eventuele gelijk van "daar gaat u niet over".

@all

Een nog altijd disharmonische score dus. Belevenismarketing lijkt in het werkveld de kloof tussen leden en het bestuur níet te hebben verkleind.

Een adagium op het ogenblik wat in grote lijnen lijkt neer te komen op…

• Onze dynamische organisatie beoogt een inspirerende humane samenleving. Ieders ervaringen dragen helend bij aan wat wij samen opbouwen. Ondertussen brengt dit voor allen een persoonlijke ontwikkeling en groei mee. Wat verbindt en energie geeft is hart voor deze gemeenschappelijk zaak.

… heeft vermoedelijk intern het bewustzijn overruled dat tegenover soms kwetsbare mensen niet valt te volstaan met een imponerend nar­ra­tief.

Woor­den ade­men pas lief­de en op­recht­heid als ze gelijke tred houden met bijbehorende mooie daden. Dit zou niemand siberisch mogen laten!

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 22:00 uur]

Het systeem is nog altijd door en door verrot. Opheffen die club.

@Alexander
@all

Getergd en verontwaardigd viel mij meerdere keren, zij het over de nieuw-apostolische geloofspraktijk, ook niets anders te binnen dan juist dát. Ik kan mij echter niet herinneren dat "de gevestigde orde" hiervoor ooit écht enig begrip heeft getoond. Telkens opnieuw daarentegen kwam het er bij wijze van spreken op neer -zoals het naar voren komt in een koorlied- dat wij op "de weg ten leven" zijn, "die een school der vorming is". Toch werd van ons het onmogelijke gevergd. Ieder moest zich altijd maar álles laten welgevallen want wij waren zogenaamd elkaars slijpstenen. Wie zich op die manier niet liet vormen; hoe kon zo iemand desondanks domweg menen voor zichzelf en voor anderen tot zegen te mogen zijn? Talrijke cli­chés werden aangewend zodat je wil en je weerstand uiteindelijk maar zouden breken. Feitelijk was dit "gaslighting" in optima forma.

Ik vind dat Renske Doorenspleet begrijpelijk en overtuigend heeft blootgelegd hoezeer zoiets dergelijks brainwashing is; sektarisch geweld dus. Als je elkaar in een relatie of dierbaren in het gezin op soortgelijke wijze manipuleert en overvraagt, zal de emotionele ravage net zo fataal zijn. Goudeerlijke liefde zal nimmer iemand een trauma bezorgen. Wel daarentegen uiteraard allerhande onhebbelijkheden en religieus fanatisme. Het lijkt wel alsof met name sommigen die aan die verdwazing hebben meegewerkt, zich uit alle macht nu nog willen rechtvaardigen: kijk eens wat wij door de jaren heen toch hebben bereikt! Afvalligen zouden zich met het verstand op nul hebben overgegeven aan ontkerkelijking, maar dat is geen oorzaak doch enkel een gevolg, zoals van schone schijn als niet evenredig aan mooie woorden ook mooie daden ons ten deel vallen.

Het establishment speelt powerplay, is mijn indruk. Dat kan beter fair play worden. Benauwende omstandigheden schreeuwen om realiteitszin.

Over dit laatste gesproken; voor mij waren het destijds indrukwekkende woorden van pater Van Kilsdonk, toen ik van hem het onderstaande las:

"Elementaire mensenliefde, eerbied, daar draait het om in het pastoraat. Als je dat niet opbrengt, ben je ongeschikt voor elke dienst."

Geestelijk leiders kunnen zoiets wel gauw op­po­li­toe­ren met allerhande extra's, om te imponeren en de buitenwacht ermee af te troeven of zo, maar wie dan vervolgens onderscheid maakt door sommigen wél en anderen níet men zoveel liefde en respect te bejegenen, schiet heus tekort.

Het is in precies déze samenhang dat (ook) ik geen kant op kan met het volgende:

"Apostolischen haalden hun religieuze inspiratie niet alleen uit de Bijbel, maar ook uit niet-christelijke verhalen, zoals Griekse mythen en sagen. We hoorden over de apostolische geschiedenis, onze eigen Apostelen en andere ‘lichtdragers’ zoals Thomas Edison. Deze uitvinder was zich bewust van zijn talenten als een gave Gods. ‘Nooit zoekt hij eigen roem of eer, hij denkt louter positief en stelt zijn talenten in dienst van de medemens,’ aldus het script van een apostolisch theaterspel uit 1987. Edison bracht ons het letterlijke licht, maar ook Florence Nightingale, Ignaz Semmelweis, Martin Luther King, Mahatma Gandhi, en alle overleden apostolische Leidsmannen waren belangrijke lichtdragers geweest.

Apostolischen moesten ernaar streven het licht der wereld te zijn, en het zout der aarde. Als nieuwe lichtdragers bouwde het apostolische Godsvolk aan een ‘mooie, menswaardige wereld’. Op den duur zouden volkeren zich eendrachtig verbroederen en zou de Liefde overwinnen, daar waren we van overtuigd." (pag. 246-247)


Renske Doorenspleet: Apostelkind - In de greep van een gesloten genootschap. Uitgeverij Balans, 2020. ISBN 978 94 B638 2093 6

Hiermee werd m.i. de betrokkenen een idyl­le van my­thi­sche pro­por­ties voor­gegoo­che­ld. In de schemering dooft nu langzaam ál het kunstlicht.

Niet praten, maar doen!

Groet,
TjerkB

[Alexander]

Zo de klacht is nu ingediend (zaterdag 27 juli 2024). De man kan zijn borst natmaken...

[Alexander]

Sluiten van het levensboek en de klachtenprocedure: de ware aard van het apgen

Zoals eerder aangegeven in deze thread, heb ik in juli 2024 een klachtenprocedure tegen een geestelijk verzorger van het apgen in gang gezet. Tijdens deze procedure heb ik bewust geen tussentijdse berichten hierover geplaatst. Eind december 2024 kwam het besluit inzake de opgestarte procedure. Al bij het lezen van flarden van het besluit werd ik heel boos. Ik heb het toen meteen terzijde gelegd en niet vanuit een eerste impuls gereageerd. Voor alles is namelijk een tijd. Zo is er een tijd om te zwijgen en een tijd om te spreken (Prediker 3:7). Zwijgen om niet je energie te verkwisten aan mensen en organisaties die dwars over je heen lopen en niet direct te reageren op alle ellende die ze je aandoen, maar ook een tijd om te spreken. Spreken over wat er werkelijk is gebeurd, en dat in heldere, overdachte en wijze woorden; dat laatste heeft tijd en afstand nodig.

Nu de eerste boosheid over het besluit wat is gaan liggen, vind ik het tijd om te spreken. Het is voor mijn verwerking nodig om de ervaringen van mij af te schrijven en deze niet in mijn lichaam op te slaan. En ik deel dit met de wereld om deze zich bewust te laten worden hoe het apgen zich feitelijk heeft gedragen, ook tijdens de klachtenprocedure. Die waarheid toont een geheel ander beeld van het apgen dan zoals het zich aan de buitenwereld presenteert. Het is vaak niet eenvoudig om de slang die met dubbele tong spreekt meteen te herkennen. Hopelijk gaan de ogen van mensen die nog steeds geloven hoe bijzonder en geweldig het apgen is open en hopelijk heeft het delen van mijn ervaringen een zuiverende werking voor het apgen. Echte naastenliefde is niet alleen lief en vriendelijk zijn, maar ook eerlijk en open zijn. Het is niet alleen mensen helpen, maar ook aangeven als je je grenzen hebt bereikt en er mensen daarover heen gaan. En het is niet alleen je naaste liefhebben als jezelf, maar ook jezelf liefhebben als je naaste.

Mijn moeder en haar opvattingen over het apgen
Allereerst mijn moeder. Wat velen niet wisten was dat ze volledig was afgehaakt van het apgen; alleen in naam was ze nog lid. Ze had haar lidmaatschap niet opgezegd omdat dit haar netwerk was. Het apgen was in haar ogen verworden tot een wortelloze en zielloze club, een club waarvan ze zich afvroeg waar het naar toe moest. Ze ergerde zich groen en geel aan bijvoorbeeld het gebruik van voornamen tijdens de diensten, van het afschaffen van het driemaal amen en van geestelijk verzorgers die niet in beeld wilden; de ogen zijn immers de spiegel van de ziel.

Ze heeft me ook een keer verteld dat ze in haar leven vaker NEE had moeten zeggen. Dat heb ik tijdens de uitvaart ook genoemd. Belangrijk is om te weten dat deze uitspraak het apgen betrof. Goed doen was een van haar mooie kwaliteiten, maar ze was gaan beseffen dat teveel van het goede een valkuil is, dat dat pleasen is, jezelf wegcijferen. En om een mooi en waardig leven te leiden heb je het apgen niet nodig; ook tot dat inzicht was ze gekomen. Dat bleek ook in de eerste dagen na het overlijden. Juist van niet-apostolische zijde heb ik veel hulp gekregen, dit in tegenstelling tot wat ik van apostolische zijde over mij heen kreeg; dit laatste betrof niet alleen het gedrag van de betreffende geestelijk verzorger.

Mensen die het financieel echt nodig hadden werden in haar woorden over het hoofd gezien en als weer het blad ‘Vandaag’ binnenkwam, benoemde ze het als geldverkwisting; het was alleen een duur reclameblaadje voor de activiteiten van Iederal, activiteiten die in haar ogen niets te maken hadden met de wortels van het apgen. De financiële bijdrage aan het apgen had ze daarom al jaren geleden volledig stopgezet.

Mijn moeder was echter van een generatie die niet communiceerde wat ze echt van het apgen vond; niets zeggen betekende echter niet dat ze geen mening had, integendeel. Kritiek geven was in haar ogen not done, daarmee was ze niet opgevoed. Haar waren echter - net als zoveel anderen - de ogen open gegaan over het apgen. Slechts met intimi sprak ze de laatste jaren uit wat ze echt vond. Zo ook over het wens om niet het ritueel te voltrekken van het sluiten van haar levensboek. Ze wilde ons namelijk vrijlaten en niet binden om middels de impliciete belofte bij het sluiten van het levensboek om haar voorbeeld te volgen.

Haar overlijden en de reactie van apostolische zijde …
Laten we teruggaan naar juni 2024. Op zondag 23 juni heb ik in de voormiddag mijn moeder levenloos aangetroffen op haar stoel in haar eigen woning. De twee dokters van de huisartsenpost moesten mij helaas mededelen dat mijn moeder al op zaterdag 22 juni 2024 overleden was. Vervolgens heb ik de uitvaartorganisatie gebeld, mijn broer, en van vaders- en moederskant één persoon om de familie verder op de hoogte te brengen. Op maandagmorgen hebben we met een zeer professionele uitvaartverzorger de uitvaart voorbereid en daarbij zoveel mogelijk rekening gehouden met de wensen van mijn moeder en de datum van de crematie vastgesteld op vrijdag 28 juni. In de uitwerking van de uitvaart is veel werk en energie gaan zitten om alles goed te regelen. Gelukkig hebben we mijn moeder het mooie, warme en persoonlijke afscheid kunnen geven dat ze echt verdiende.
Op maandagavond 24 juni 2024 hebben we de geestelijk verzorger van het apgen ingelicht dat we de bijeenkomst voorafgaande aan de crematie in besloten kring gingen houden en dat het sluiten van het levensboek nadrukkelijk niet de bedoeling was. Als familie wilden we dit niet, en het was ook niet de wens van mijn moeder. Hij had de mededeling aangehoord en gezegd dat hij ‘die zou meenemen’. Wat dit ‘meenemen’ echt betekende, zou twee dagen later blijken… Op woensdagmiddag 26 juni onderschepte ik namelijk op de email van mijn moeder een bericht van deze geestelijk over haar overlijden. Niet alleen was haar leeftijd onjuist, maar ook haar initiaal en de dag van overlijden. Bovendien schreef hij dat er ‘nadere informatie zou komen over het sluiten van het levensboek’.

Toen ik dit bericht las, ben ik uit mijn vel gesprongen van woede en heb de betreffende man dezelfde dag per email helder aangegeven welke fouten er gemaakt waren en dat het nadrukkelijk niet de wens van mijn moeder was dat ze vanuit het apgen haar levensboek zouden sluiten. Besefte de man überhaupt wel hoe pijnlijk deze fouten waren? En hoe onzorgvuldig hij gehandeld had door niet de lidmatenadministratie te raadplegen, dan had een aantal fouten voorkomen kunnen worden. Besefte hij wel hoeveel energie het ons kostte om dit weer recht te zetten op een moment dat we verslagen waren door rouw en bezig waren alles op alles te zetten om mijn moeder een heel mooi afscheid te geven? We hadden niet zomaar al twee dagen daarvoor aangegeven dat het sluiten van het levensboek nicht im Frage was. Waarom dan toch een dergelijk bericht achter onze rug om verspreiden? En vanwaar dit gedraai: eerst de wens ‘meenemen’ en deze vervolgens achter onze rug overrulen. Het voelde totaal respectloos; alsof er volledig over ons heen werd gelopen. Waarom niet eerst nadenken, alsnog contact opnemen alvorens dit bericht de wereld in te slingeren? Dat had ook van zorgvuldigheid getuigd. Ik heb de man dan ook de wacht aangezegd: mocht hij toch het levensboek van mijn moeder sluiten, dan ging ik een officiële klacht tegen hem indienen. Verder heb ik een correctiebericht richting de gemeenschap geëist evenals een kopie daarvan.

In de reactie op mijn email gaf de geestelijk verzorger van het apgen aan dat hij dat het levensboek van mijn moeder niet zou gaan sluiten. Een kopie van het correctiebericht werd mij echter geweigerd. Ik moest erop vertrouwen dat het goed kwam; ja, ja… Als het vertrouwen tot nul gezakt is, is controle beter. Ik heb hem de tegenvraag gesteld wat de reden van de geheimzinnigheid rondom het correctiebericht was onder verwijzing naar Lucas 8:17: ‘Er is niets verborgen dat niet bekend wordt en aan het licht komt’. De man toonde in zijn eerste reactie verder alleen begrip voor het feit dat het ons zoveel energie kostte, van excuses voor de gemaakte fouten was echter geen sprake. Hij verschool zich achter ‘informanten’. Ik heb vervolgens aangegeven dat ik dat veel te gemakkelijk vond. Waarom niet de volle verantwoordelijkheid nemen voor de fouten? Ik heb de man de spiegel voorgehouden dat zijn handelen voor hem een les moet zijn hoe het vooral NIET moet.

De week na de crematie kreeg ik alsnog het correctiebericht van de betreffende geestelijk verzorger, echter zonder aanduiding wanneer hij het verstuurd had. Het bleek via een van mijn informanten op donderdag 27 juni 2024 te zijn verstuurd. In het correctiebericht sprak hij zichzelf tegen over de onjuiste datum die hij eerder vermeld had. Waar hij op woensdag meldde dat de datum van overlijden zondag 23 juni was, meldde hij op donderdag 27 juni dat hij ten onrechte had aangegeven dat het overlijden op vrijdag 21 juni 2024 had plaatsgevonden. Wederom een gebrek aan zorgvuldigheid. In het correctiebericht werd wel aangegeven dat er geen sluiten van het levensboek ging plaatsvinden.

De afscheidsdienst op 7 juli 2024 die plaatsvond zonder mijn medeweten vooraf
Na de mailwisseling met deze geestelijk verzorger hield de ellende echter niet op. Achter mijn rug had een apostolische tante van moederskant aangekaart om in het apgen tijdens een dienst afscheid van mijn moeder te nemen. Ze had dit achter mijn rug om gedaan, maar dat bleek pas naderhand. De geestelijk verzorger van het apgen had mij bewust niet vooraf geïnformeerd over het afscheid van mijn moeder. Ik las naderhand dat in zijn ogen de verhoudingen teveel verstoord waren; nou, daar was hij dan zelf debet aan.

Op zondag 7 juli 2024 vond het afscheid plaats bleek achteraf. Tijdens deze dienst werd mijn moeder neergezet als een zeer trouw en dienstbaar lid; dat was echter een zeer eenzijdig en gekleurd beeld van mijn moeder (zie boven). Hoe ze werkelijk over het apgen dacht kwam niet aan de orde, want dat wist men niet. Als men mij wel vooraf had betrokken, dan had ik ze dat aan het verstand kunnen brengen. En dan had ik bovendien de mogelijkheid gehad om er zelf fysiek bij te zijn, maar die kans heeft de betreffende geestelijk verzorger mij ook ontnomen. Het levensboek van mijn moeder is gelukkig niet gesloten.

Ondanks het feit dat de mailwisseling er kennelijk bij hem was ingehakt – ik heb hem geconfronteerd met zijn eigen gedrag zoals hierboven beschreven – meende hij toch de dienst van 7 juli 2024 te moeten leiden, inclusief het afscheid van mijn moeder. In zijn woorden tijdens deze dienst ‘ging de familie niet over het sluiten van het levensboek’ en was de communicatie met mij ‘naar’. Ten eerste heeft het apgen niet het recht om het sluiten van het levensboek af te dwingen; dat is nergens vastgelegd. Bovendien is het proberen om dit te doen in strijd met de idealen van het genootschap om te ‘werken aan een menswaardige wereld’. Daarnaast zette de opmerking dat de ‘communicatie ‘naar’ was mij ten onterechte in een kwaad daglicht; alsof ik de kwade genius was. Laster dus. Wat naar was, was het gedrag van de betreffende geestelijk verzorger zelf. Hij schoof zijn rol naar de achtergrond en legde mij de schuld in schoenen terwijl ik juist het slachtoffer van zijn gedrag was. In essentie is dit blaming the victim gedrag, een vorm van sektarisch gedrag. Wat ik mij in hindsight afvraag is waarom de man niet vooraf heeft nagedacht dat een dienst niet de plek is om je grieven te uiten en dat hij er wijs aan gedaan zou hebben om de dienst door iemand anders te laten leiden, zeker omdat het hem heel hoog zat?

De klachtenprocedure: nog meer ellende
Het afscheid van mijn moeder tijdens de dienst op zondag 7 juli 2024 was de spreekwoordelijke druppel om de klachtenprocedure alsnog in gang te zetten. Er was door de geestelijk verzorger wederom bruut over mij heen gewalst. Dit kon ik niet over mijn kant laten gaan. Daarom heb ik op 22 juli 2024 bij het apgen een officiële klacht ingediend over het gedrag van deze geestelijk verzorger. In mijn klacht heb ik de situatie geschetst en onder andere geëist dat deze man in het openbaar tijdens een dienst boete doet en excuses aanbiedt, mij in mijn eer herstelt en dat er een schadevergoeding voor de onherstelbare immateriële schade wordt betaald. Gezien mijn eerdere negatieve ervaringen met het apgen ben ik de klachtenprocedure ingegaan met mijn eigen waarden en waardigheid als uitgangspunt; vanuit dat perspectief heb ik ook alles wat er vanuit de klachtenprocedure kwam op haar merites beoordeeld en conform gehandeld.

Nadat mijn klacht ontvankelijk was verklaard, werd mij de vraag gesteld of ik bereid was om voor een gesprek zelf naar Baarn te komen. Ik heb dat zonder toelichting geweigerd; ik heb de mogelijkheid aangegeven om dit middels een videoverbinding te doen. Een tijdje daarna kreeg ik een tweede reactie. Er was een adviescommissie opgericht om in deze klachtenprocedure het bestuur te adviseren. Deze commissie bestond uit louter leden van het apgen. De commissie had over de klacht nagedacht en kwam met een aantal vragen. Niet alleen wilden ze email-communicatie hebben, maar ze stelden ook een aantal niet-relevante en indiscrete vragen. Vragen zoals of mijn moeder ziek was, of mijn moeder zou gaan overlijden, of ze haar wens gecommuniceerd had aan de geestelijke verzorging van het apgen en of ze ‘iets’ had gezegd over het bezoek van de aandachtgroep voor ouderen zonder dat ‘iets’ te specificeren. Het waren vragen om de wens van mijn moeder van het niet sluiten van het levensboek onderuit te halen, volledig in strijd met de wens van mijn moeder. Verder werd er gedaan alsof er excuses zouden zijn gemaakt en dat toch afdoende zou moeten zijn. Er waren echter geen excuses gemaakt en daarmee is het een gekleurde vraag. De werkelijkheid werd verdraaid. Ik heb daarom richting de adviescommissie gereageerd dat ik niet ging reageren op vragen die niet relevant waren en die alleen ten doel hadden om de wens van mijn moeder onderuit te halen. Tevens heb ik de onafhankelijkheid van de commissie in twijfel getrokken gegeven de aard van de vragen. Naderhand werd dit vermoeden impliciet bevestigd doordat er aan mij gecommuniceerd werd dat dezelfde vragen die aan mij gesteld waren ook aan de betreffende geestelijk verzorger gesteld waren. Heel veel relevante vragen over het gedrag van de betreffende geestelijk verzorger zijn daarmee niet door de adviescommissie gesteld zoals:

- Waarom heeft de geestelijke verzorger op de betreffende maandagavond niet gevraagd naar de wens van mijn moeder?
- Heeft de geestelijk verzorger alleen gehandeld om het sluiten van het levensboek van mijn moeder toch proberen door te zetten of heeft hij mensen vanuit het bestuur of anderen daarover geconsulteerd voordat hij op woensdag 26 juni 2024 het bericht over het overlijden van mijn moeder verspreidde? Zo ja, wat was de strekking van deze consultatie?
- Waarom heeft hij naar ons niet teruggekoppeld dat het sluiten van het levensboek moeilijk lag?
- Waarom heeft de geestelijk verzorger toch een bericht over het sluiten van het levensboek verspreid terwijl we hadden aangegeven dat dit nadrukkelijk niet de bedoeling was?
- Waarom draaide de geestelijk verzorger achter de rug van de familie om? Op maandag was het dat de wens werd ‘meegenomen’ en op woensdag werd deze zonder communicatie overruled. En heeft hij beseft dat hij hiermee zonder blikken of blozen over mij heen liep?
- Waarom heeft hij de lidmatenadministratie niet geraadpleegd?
- Waarom heeft hij zich verscholen achter informanten en niet ruiterlijk de fouten toegegeven en excuses aangeboden?
- Waarom deed de betreffende man moeilijk over het sturen van een kopie van het correctiebericht?
- Waarom heeft hij niet eerst nagedacht alvorens een dienst te leiden en daar lasterlijke praat over mij uit te slaan als hij zich klaarblijkelijk zo gekwetst voelde? Heeft hij zich niet beseft dat beter was geweest om de dienst daarom niet zelf te leiden?
- Wat heeft de betreffende geestelijk verzorger van deze situatie geleerd en wat gaat hij in het vervolg anders doen?

In het najaar van 2024 is de betreffende geestelijk verzorger gehoord; van dat gesprek kreeg ik een verslag met de vraag of ik daarop wilde reageren. Ik heb dat bewust niet gedaan; zonde van mijn tijd en energie. Ook ik werd uitgenodigd om gehoord te worden. Men had zonder opgaaf van redenen bepaald dat dit gesprek fysiek in Baarn zou gaan plaatsvinden. Huh? Ik had toch eerder aangegeven dat ik niet naar Baarn ging komen? Daarom heb ik verwijzing naar deze eerdere reactie aangegeven dat ik niet fysiek naar Baarn ging komen en dat ik dit gedrag uit de hoogte vond. Nee is nee. Daarvan hadden ze niet terug. Ik laat mij niet manipuleren, en zeker niet door het apgen.

Verder heb ik geverifieerd of de vragen die eerder aan mij gesteld waren (zie boven) nog ter tafel lagen. Ik kreeg een heel uitgebreid antwoord, ineens kon het opeens wel op afstand via een videoverbinding, kon ik vragen onbeantwoord laten maar er werd niet geantwoord of deze vragen nog op aan de orde waren. Dat laatste was voor mij reden om niet in te gaan op de uitnodiging tot horen. Dat heb ik ook teruggekoppeld. Ik dans niet naar de pijpen van het apgen.

Het besluit naar aanleiding van de klachtenprocedure
Eind december 2024 kreeg ik het besluit. Het was onthutsend. Er bleek geen enkel besef te bestaan hoe groot de geleden immateriële schade was die de betreffende geestelijk verzorger had aangericht. Van laster zou er geen sprake zijn; de geestelijk verzorger had alleen niet negatief over mij mogen spreken. Een openbare boetedoening door de geestelijk verzorger tijdens een dienst werd afgewezen gegeven het ‘besloten karakter’ van de diensten; de facto een oneigenlijk argument. Van een schadevergoeding was ook geen sprake. En van ruiterlijk erkennen van de fouten en het aanbieden van oprechte excuses ook niet; men kwam niet verder dan dat het een ‘leerervaring’ was voor de betreffende geestelijk verzorger.

Conclusies en bevindingen
Gezien de samenstelling, de aard van de vragen en het eenzijdige karakter daarvan stel ik vast dat de adviescommissie niet onafhankelijk was. Dit betekent dat deze commissie onzorgvuldig heeft gehandeld.

Ik concludeer daarnaast dat het besluit niet alleen onzorgvuldig maar ook partijdig was. Mijns inziens was het slechts erop gericht om de veroorzaker de hand boven het hoofd te houden en om vooral de zaak niet publiekelijk te maken, geen excuses te maken en de onherstelbare immateriële schade niet te compenseren.

Zowel het gedrag van de betreffende geestelijk verzorger als dat van het apgen was abject, immoreel en niet conform de hoge idealen die het apgen voorstaat. Het apgen moet zich diep en diep schamen. Met al het gebrek aan respect en zorgvuldigheid, het draaien en verdraaien, manipuleren, over mensen heen lopen, victim blaming, laster en hun fouten niet erkennen en daarvoor geen excuses aanbieden gedraagt het apgen zich anno 2024 nog steeds sektarisch.

Ik heb het apgen ongevraagd geadviseerd dat het sluiten van het levensboek ten principale een zaak is van de overledene en anders van de directe nabestaande en om hierover een heldere beleidswijziging in het openbaar over te communiceren. Het apgen heeft niet het recht om het sluiten van het levensboek af te dwingen. Dit is in strijd met het vrijzinnige karakter dat het apgen zegt te hebben en in strijd met de hoge idealen die het voorstaat. Wat mij is overkomen mag anderen niet meer overkomen.

[TjerkB]

Sluiten van het levensboek en de klachtenprocedure: de ware aard van het apgen

(...)
Het is voor mijn verwerking nodig om de ervaringen van mij af te schrijven en deze niet in mijn lichaam op te slaan.

(...)

@Alexander

De ge­kwets­te ei­gen­lief­de voer­de in het re­pliek de bo­ven­toon. Was dat maar een dienende gezindheid geweest, vanuit een Geest van ontferming.

Wanneer dringt het nu toch eindelijk eens goed genoeg tot het hele samenkliekende establishment door hoe beschadigend (!) hier alleen maar ijskoud liefde wordt geveinsd (?), dacht ik onder het lezen van jouw laatste bericht. Verongelijkt wordt er geëxperimenteerd met imponerende werkvormen, om maar alsnog het springlevende bewijs ervoor te kunnen etaleren dat het koppig gepropageerde gedachtegoed volstrekt oké is.

Laten wij maar met beide benen op de rotsgrond 'Geloof en Vertrouwen' blijven staan - want:

• Wee de wereld met haar valstrikken. Want dat er valstrikken zijn is onvermijdelijk, maar wee de mens die de valstrik zet!
  
  Uit: Matteüs 18: 7 (NBV21)

• U moet uzelf niet aanpassen aan deze wereld, maar u veranderen door uw gezindheid te vernieuwen, om zo te ontdekken wat God wil en wat goed, volmaakt en Hem welgevallig is.
  
  Uit: Romeinen 12: 2 (NBV21)

Toch ondervindt menigeen dat de dienst wordt uitgemaakt. Niettemin: "Bezit u ook maar iets dat u niet geschonken is?" Vgl. 1 Kor. 4: 7 (NBV21)

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@Alexander

Uitdrukkelijk stelde jij: "Het is voor mijn verwerking nodig om de ervaringen van mij af te schrijven en deze niet in mijn lichaam op te slaan." Ergens koester je dan wellicht ook altijd nog de voorzichtige hoop dat door op die manier iets op te helderen het onbegrip zich ten goede keert.

Ikzelf heb natuurlijk ook véél geschreven. Eerst was dat vooral omdat ik het echt pijnlijk vond dat naasten die in dezelfde geloofsgemeenschap jarenlang saamhorig met elkaar waren opgetrokken, elkaar emotioneel kwijtraakten - en het leek wel: door futiliteiten. Aangelegenheden dus die, op zichzelf beschouwd, te onbeduidend zijn om niet tot klaarheid te willen brengen. Ik snapte werkelijk niet dat wie in het apostolische werk ook is opgegroeid met prachtige liederen als "Zooals de glanzende sterren verbleeken" (in het gezangboek uit 1933 is dat al lied 124), met "Kom! Hoor het woord: "Gij zult hier trooste vinden: God stilt hier door Zijn liefd' uw zielepijn" (destijds lied 9), en het lied dat ik in mijn vorige bericht al aanhaalde, "De rotsgrond: 'Geloof en Vertrouwen' " (destijds lied 99); dat, alles bij elkaar genomen, ál dat vele moois ons dan nóg te weinig zou hebben toegerust om, wanneer het er op aankomt, de Liefde zoals die werd verwoord en in klank gebracht, om te zetten in daden!

Over de liederen die ik als organist in de Nieuw-Apostolische Kerk vóór aanvang van de diensten zou spelen, dacht ik van tevoren serieus na. Daardoor zijn niet alleen de melodieën mij bijgebleven, maar van de liederendichters misschien wel bovenal de vaak veelbetekenende inhoud.

Uit de drie bovengenoemde liederen enkele passages:

• Laat liefde lichten, bij werk en plichten.
  Dát zal bestaan, wat in liefd' is gedaan.
  
  ***
  
  Wordt g'u bewust, hoe liefd'rijk Jezus is.
  Geef dan vrijmoedig weer getuigenis:
  "Ik ga met God, ik ben Zijn eigendom... "
  
  ***
  
  De rotsgrond: "Geloof en Vertrouwen"
  Die d'invloed der tijden weerstaat,
  Zij u 't fundament om te bouwen,
  Een woning, die nimmer vergaat.

Alleen al -welbeschouwd- de multidimensionale herinneringen aan deze liederenschat, zijn voor mij van een niet in geld uit te drukken waarde. Terwijl ik als kind amper nog kon praten, laat staan lezen en schrijven, nam ik het allemaal in mij op; óók hoe er met bezieling werd gezongen.

Pas veel, heel véél later kon ik er niet omheen dat er met liedteksten ook akelig misleidend kan worden geknoeid. Zo werd "Welk een vriend is onze Jezus" op enig moment omgebogen tot "Welk een vriend is ons d'Apostel". Eerder waren tallozen al aan de haal gegaan met het Evangelie.

Vooraan in het genoemde oude gezangboek viel mij vanochtend iets op. Daar wordt namelijk niet alleen vermeld...

• Gezangboek der Hersteld Apostolische Zending-Gemeente in de Eenheid der Apostelen in Nederland en koloniën
  
  Uitgegeven door: De Centrale Administratie der H.A.Z.G. - 1933
  
  Druk van Posthuma's Electrische Drukkerij, Enkhuizen

... maar het afgebeelde embleem vermeldt ook een Bijbeltekst:

Wat zou dáár nu toch precies staan, zo wilde ik weten! Welnu, dít dus:

• [1] Broeders en zusters, toen ik bij u kwam om u het geheim van God te verkondigen, beschikte ook ik niet over uitzonderlijke welsprekendheid of wijsheid. [2] Ik had besloten u geen andere kennis te brengen dan die over Jezus Christus – de gekruisigde.

Wow! De reden ervan dat mij dit enorm aansprak, is vooral dat als je ergens géén verwarring (!) aan toevoegt, het vaak nog wel te begrijpen valt.

Paulus legde als volgt uit wat hij bedoelde:

• [3] Bovendien kwam ik bij u in al mijn zwakheid en was ik angstig en onzeker. [4] De boodschap die ik verkondigde overtuigde niet door wijsheid, maar bewees zich door de kracht van de Geest, [5] want uw geloof moest niet op menselijke wijsheid steunen, maar op de kracht van God.
  [6] Toch is wat wij verkondigen wijsheid voor wie volwassen is in het geloof. Het is echter niet de wijsheid van deze wereld en haar machthebbers, die ten onder zullen gaan. [7] Waar wij over spreken is Gods verborgen en geheime wijsheid: vóór alle tijden heeft God besloten dat wij door haar zouden delen in zijn luister. [8] Geen van de machthebbers van deze wereld heeft die wijsheid gekend; zouden ze haar wel hebben gekend, dan zouden ze de Heer van alle luister niet hebben gekruisigd. [9] Maar het is zoals geschreven staat: ‘Wat het oog niet heeft gezien en het oor niet heeft gehoord, wat in geen mensenhart is opgekomen, dat heeft God bestemd voor wie Hem liefheeft.’

(...) Als gelovigen elkaar na verloop van tijd desondanks emotioneel uit het oog verliezen én uit het hart; hóe heeft zoiets dan kunnen gebeuren?

Zou niet menige leidinggevende zichzelf groter hebben gewaand dan nodig om eenvoudig, zoals Paulus, "het geheim van God te verkondigen"?

Men kan zich wel geroepen voelen om, meeliftend op het Evangelie, zelf een denksysteem te verzinnen en daar dan schijnwerpers op te richten, maar in het échte Evangelie is de Liefde van God van het zuiverste gehalte! Samenvattend: dan wordt dus niemands nagedachtenis geschonden!!

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 05-04-2025, 15:30 uur]

(...)
... in het échte Evangelie is de Liefde van God van het zuiverste gehalte! Samenvattend: dan wordt dus niemands nagedachtenis geschonden!!

(...)

@Alexander

Tegelijkertijd; was het hier los van de macht der gewoonte die achter nonchalance kan schuilgaan niet uit fatsoen op zijn plaats geweest ingeval van overlijden aan nabestaanden allereerst respect te bewijzen? Nu daarentegen leek men aan hun gevoelens vrijwel geen boodschap te hebben.

Zoals ik al kenbaar maakte, overkwam mij in de kerk die ikzelf verliet meermalen iets soortgelijks; als onverhoopte emotionele granaatinslagen. Eerder greep mij de bovenbedoelde nonchalance al bij de keel terwijl ik op dat moment in mijn gezin voor het leven van een kind moest vrezen.

Te pas en te onpas en dat ook nog talloze keren zag ik om mij heen de schouders ophalen want: alles was "goed bedoeld". Maar wel: domweg...

Ik denk dat het niet verwonderlijk is dat wie zoiets in zijn of haar rugzakje meedraagt, sommige gebeurtenissen ánders ervaart. Er vallen mij dan dingen op waar anderen aan voorbijgaan. Omgekeerd geldt dit natuurlijk ook voor mijzelf - maar wij kunnen elkaar ergens op attenderen!

Wat nog het geloof betreft, mijn levensbeschouwing; hoezeer ik ook geïnteresseerd was of over zienswijzen en opvattingen van velen het hoofd brak; telkens keerde ik terug, noch kwam ik verder dan bij de bestendige duurzaamheid die uitgaat van onvoorwaardelijke (goddelijke) Liefde:

• [34] Nadat de farizeeën hadden vernomen dat Hij de sadduceeën tot zwijgen had gebracht, kwamen ze bij elkaar. [35] Om Hem op de proef te stellen vroeg een van hen, een wetgeleerde: [36] ‘Meester, wat is het grootste gebod in de wet?’ [37] Hij antwoordde: ‘Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand. [38] Dat is het grootste en eerste gebod. [39] Het tweede is daaraan gelijk: heb uw naaste lief als uzelf. [40] Deze twee geboden zijn de grondslag van alles wat er in de Wet en de Profeten staat.’
  
  Uit: Matteüs 22 (NBV21)
  
  [8] De liefde zal nooit vergaan. Profetieën zullen verdwijnen, klanktaal zal verstommen, kennis verloren gaan – [9] want ons kennen schiet tekort en ons profeteren is beperkt. [10] Wanneer het volmaakte komt zal wat beperkt is verdwijnen. [11] Toen ik nog een kind was sprak ik als een kind, dacht ik als een kind, redeneerde ik als een kind. Nu ik volwassen ben heb ik al het kinderlijke achter me gelaten. [12] Nu zien we nog maar een afspiegeling, een raadselachtig beeld, maar straks staan we oog in oog. Nu is mijn kennen nog beperkt, maar straks zal ik volledig kennen, zoals ik zelf gekend ben. [13] Dit is wat blijft: geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde.
  
  Uit: 1 Korintiërs 13 (NBV21)
  
  [15] Als iemand belijdt dat Jezus de Zoon van God is, blijft God in hem en blijft hij in God. [16] Wij hebben Gods liefde, die in ons is, leren kennen en vertrouwen daarop. God is liefde. Wie in de liefde blijft, blijft in God, en God blijft in hem.
  
  Uit: 1 Johannes 4 (NBV21)

In feite ben ik bij de theorie híer blijven steken. In de praktijk probeer ik er werk van te maken. Als het ingewikkelder wordt, krijg ik hoofdpijn.

Groet,
TjerkB


P.S.



Bron: Gezangboek der Hersteld Apostolische Zendinggemeente in de Eenheid der Apostelen in Nederland en koloniën (1933)

[TjerkB]

(...)
In de uitwerking van de uitvaart is veel werk en energie gaan zitten om alles goed te regelen. Gelukkig hebben we mijn moeder het mooie, warme en persoonlijke afscheid kunnen geven dat ze echt verdiende.

(...)
Op zondag 7 juli 2024 vond het afscheid plaats bleek achteraf. Tijdens deze dienst werd mijn moeder neergezet als een zeer trouw en dienstbaar lid; dat was echter een zeer eenzijdig en gekleurd beeld van mijn moeder (zie boven). Hoe ze werkelijk over het apgen dacht kwam niet aan de orde, want dat wist men niet.

(...)

@Alexander

Met een kloek boek verscheen onlangs de biografie van Godfried Bomans. Door deze thread verraste mij daarin het woord "levensboekhouding":

• 'Schrijven is schrappen' is een gevleugelde uitspraak van Godfried Bomans. (...) Een biografie is immers geen feitenpresentatie, geen levensboekhouding en geen anekdoteverzameling. (pag. 722)

De auteur vervolgt:

• Het schrijven van een biografie is een langdurig en eenzaam proces - al is dat laatste ook betrekkelijk. Tal van personen hebben vanaf het begin tot het einde met mij meegelopen. Sommigen met enkele voetstappen, anderen legden een kilometerslange weg en vroegen zich weleens met enige vertwijfeling af wanneer het eindpunt in zicht kwam. Ik prijs mij gelukkig dat ik betrokken meelezers had, die mij hebben behoed voor uitglijders, die niet terugschrokken voor het wegstrepen van hele passages en die constructieve vragen stelden. (pag. 724)

"Betrokken meelezers (...) die constructieve vragen stelden". Alexander, de vragen die je naar voren bracht overtuigen door jouw betrokkenheid.

Groet,
TjerkB