Wacht de Christelijke Gereformeerde Kerken een salomonsoordeel?

[TjerkB]

Bron: https://www.nd.nl/geloof/protestant

@all

"Deze zaak hoort niet thuis bij de burgerlijke rechter. Het is een kerkelijke zaak die op kerkelijke tafels thuishoort." (...) "Juridisch gezien kan bovendien helemaal niet wat Broeksterwoude doet: de kerkenraad dagvaardt de generale synode, terwijl die begin juni is gesloten. Een niet-bestaande synode kan niet gedagvaard worden en dus moet de eis als niet-ontvankelijk worden beschouwd." Volgens het Nederlands Dagblad was dit wat het CGK-synodebestuur gisteren bij de rechtbank in Zutphen beweerde, nadat de Petrusgemeente van Broeksterwoude als laatste redmiddel in kort geding had verlangd dat een -tegen de interne CGK-voorschriften in- afgebroken kerkvergadering alsnog een vervolg krijgt.

Het ging er nu niet om of ook vrouwen ambtsdrager mogen worden, al was dit wel het twistpunt waardoor de bewuste vergadering strandde.

Tegen het synodebestuur had de rechter gezegd: "Jullie zijn er juist als meerdere vergadering om de plaatselijke kerken te helpen. Die verantwoordelijkheid moet je wel nemen." Hij haalde de vredestichters aan in de Bergrede en wenste de partijen wijsheid toe om er toch nog samen uit te komen. Het bericht eindigt met een laatste handreiking van de rechter: "En betrek Hem hierboven ook maar bij de beslissing."

Toen ik dát las, dacht ik: wat krijgt "de overheid als Gods dienares" toch opeens een gouden glans als een wijze rechter zich zó uitspreekt!

Ik begrijp dat Romeinen 13: 1-7 hierbij als een richtsnoer kon dienen, maar het is waarschijnlijk praktischer om daar nu overheen te stappen:

• [8] Wees elkaar niets schuldig, behalve liefde, want wie de ander liefheeft, heeft de wet vervuld.
  
  Uit: Romeinen 13 (NBV21)

Zie verder resp. het bericht op "zo 02 feb 2025, 13:13" in de thread "gemiddeld aantal bezoekers van de dienst op zondagochtend van nieuw-apostolische gemeenten in Nederland" en op "di 08 apr 2025, 11:19" in de thread "De positie van de vrouw in de Nieuw-Apostolische Kerk".

Groet,
TjerkB


N.B.

(...)
Es war mir von Bezirksapostel [X] damals nicht erlaubt, obwohl ich in der Verwaltung arbeitete als Finanzbuchhalter, dass ich mich beschäftigte mit der Bilanzierung in Bezug auf Missionsarbeiten in Surinam, teilweise nicht mit der Gehaltsliste und nicht mit der Überprüfung von Baukosten. Diese Arbeiten behielt er nur für sich. Auch durfte ich keine Kontakte pflegen mit Kollegen in anderen Kirchenverwaltungen. Und im Zeitschrift Unsere Familie las ich in der Regel wie bei uns das jährliche Dankoffer verwendet wäre. Als uns von einem großen Finanzinstitut slechtes Software geliefert wurde für die Abo-Verwaltung der niederländischen Ausgabe des Zeitschriftes "Unsere Familie", erlaubte der Bezirksapostel nicht einen Anwalt einzuschalten: "Wir sind eine Kirche - wir üben also keine Klagen aus". Hunderte von Überstunden, um die Schwierigkeiten zu bewältigen, hatte ich ehrenamtlich ein zu bringen. Ich kündigte in 1999 weil auch unter Bezirksapostel [Y] eine notwendige Reorganisation nicht stattfand.

(...)


Uit: Bericht op "06.08.2014, 21:51" bij "Glaubensforum24", in de thread "NAK NRW/Niederlande und der Fall Rohn".

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 27-08-2025, 19:00 uur]


@all

In forumbijdragen heb ik nooit verbloemd het niet te verdragen als door een religieuze regelrimboe gelovigen tot gevangenen worden gemaakt. Ik heb het nu maar op deze manier omschreven want wie in een geloofsgemeenschap in de tang komt te zitten van opgelegde geschreven dan wel ongeschreven codes en (gedrags)voorschriften, zal in de praktijk nauwelijks beter af zijn dan iemand die het slachtoffer wordt van een terreuraanslag. Terreur is: ge­or­ga­ni­seer­de ge­weld­ple­ging met een po­li­tiek doel. Kerken zijn niet per se veilige havens! Er kan héél véél misgaan.

Een keurs­lijf van re­gels, aan­ge­leer­de nor­men, kan zó strak zijn aangemeten, kan zó gaan knellen dat wie zoiets ondervindt, ernstig ziek wordt. Ook door wat ik met eigen ogen heb gezien en zelf heb meegemaakt, weet ik hoe serieus wij manipulatie en intimidatie hierbij moeten nemen. Onevenredig vaak handelde het over zelfgenoegzaam "directief leiderschap", over "geistlicher Mißbrauch" en zelfs gaslighting kwam ter sprake. Doet dit ertoe als sommigen in de Christelijk Gereformeerde Kerken alleen maar willen weten wie God tot zegen van de gemeenten kan zenden?

Wordt intussen het "hbo+ niveau" vereist om nog enigszins kansrijk een mede-erfgenaam te zijn van het koninkrijk van onze hemelse Vader? Zojuist las ik het volgende nog eens na, in Romeinen 12 (NBV21):

• Leef volgens de wil van God
  [1] Broeders en zusters, met een beroep op Gods barmhartigheid vraag ik u om uzelf als een levend, heilig en God welgevallig offer in zijn dienst te stellen. Dat is de ware eredienst die van u wordt gevraagd. [2] U moet uzelf niet aanpassen aan deze wereld, maar u veranderen door uw gezindheid te vernieuwen, om zo te ontdekken wat God wil en wat goed, volmaakt en Hem welgevallig is.
  [3] Met een beroep op de genade die mij geschonken is, zeg ik u allen dat u zichzelf niet hoger moet aanslaan dan u kunt verantwoorden. U moet verstandig over uzelf denken, in overeenstemming met het geloof, de maatstaf die God ieder van u geschonken heeft. [4] Zoals ons ene lichaam vele delen heeft en die delen niet allemaal dezelfde functie hebben, [5] zo zijn we samen één lichaam in Christus en zijn we, ieder apart, elkaars lichaamsdelen. [6] We hebben verschillende gaven, onderscheiden naar de genade die ons geschonken is.

Sinds wanneer had het eenieder duidelijk moeten zijn dat Hij zijn werk laat exploiteren door instituties, dankzij "allerlei juridisch gemillimeter"? Als wij meegingen in dát narratief, zijn wij dan niet ver van huis geraakt, of juister: ver van Zíjn huis? Welke roerganger mocht ons (mis)leiden?

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

Het raakte mij, begin februari jl. in de krant: Kerkscheuring in Christelijke Gereformeerde Kerken lijkt onafwendbaar. 'Het spijt ons broeders’ (...)

Heel anders weliswaar, maar zelf heb ik op dit punt ook wel veel ondervonden, waarvan ik niet had kunnen bedenken dat ik het zou meemaken; namelijk dat verwarring toeslaat en eenzaamheid opkomt als je vanuit je geloof elkaar loslaat zonder dat je geweten je daarvan nog weerhoudt. In één woord: hartverscheurend is dat. Het eerste wat je je dan wellicht afvraagt, is: had dit niet wat anders gekund? Of juist: anders gemóeten?

Uit het laatste krantenbericht, over het kort geding jl. maandag, viel volgens mij op te maken dat de schade zich alleen nog maar laat beperken.

Bij schade -misschien is "letsel" nu trouwens wel een beter woord- vragen wij ons doorgaans af: hoe heeft dit kunnen gebeuren? Immers, als je het snapt, laten de gevolgen zich tenminste nog met enig begrip onder ogen zien. Om iets emotioneel te kunnen verwerken kan dat ook helpen.

Wat er nu voorvalt, zal menigeen ontregelen; in hoe je je samen op weg bevond, in familiekring of onder vrienden en mogelijk zelfs op het werk. Het voelt bepaald niet als een voorrecht, maar ik kan hierover meepraten. Daarom dacht ik nu: door welke rekening haalt zoiets écht een streep?

In een jachtig bestaan is het vaak korte metten maken als omstandigheden tegenzitten. En wat verwachten wij van de Eeuwige? Engelengeduld!

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

• Gods antwoord aan Job
  [1] Toen antwoordde de HEER Job vanuit een storm. Hij zei:
  [2] ‘Wie is het die mijn besluit bedekt
  onder woorden vol onverstand?
  [3] Sta op, Job, wapen je;
  Ik zal je ondervragen, zeg Mij wat je weet.
  [4] Waar was jij toen Ik de aarde grondvestte?
  
  (...)
  
  [10] Ik legde haar mijn grenzen op
  en sloot haar af met deur en grendelbalk,
  [11] en zei: “Tot hier en niet verder,
  dit is de grens die Ik je trotse golven stel.”
  
  Uit: Job 38 (NBV21)

@all

Deze Bijbeltekst kwam bij mij op, terwijl ik nog nadacht over allerhande levensbeschouwelijke verwikkelingen en wat die met mij deden (doen).

Met de Bijbel in onze hand kunnen wij, steevast met het gelijk aan ónze kant iedereen óveral van overtuigen - met inbegrip van het tegendeel!

Daar moet het nu dus beslist níet om gaan en het hád er ook beter niet om kunnen gaan, als wij ooit al dachten dat de letter levend zou maken:

• [1] Beginnen we onszelf weer aan te bevelen? Of hebben we net als sommige anderen aanbevelingsbrieven voor of van u nodig? [2] U bent zelf onze aanbevelingsbrief, in ons hart geschreven, maar voor iedereen te zien en te lezen: [3] u bent zelf een brief van Christus, door ons opgesteld, niet met inkt geschreven maar met de Geest van de levende God, niet in stenen platen gegrift maar in mensenharten. [4] Dit vertrouwen kunnen wij dankzij Christus tegenover God uitspreken. [5] Niet dat wij vanuit onszelf zo bekwaam zijn dat we dit als ons eigen werk kunnen beschouwen; onze bekwaamheid danken we aan God. [6] Hij heeft ons geschikt gemaakt om het nieuwe verbond te dienen: niet het verbond van een geschreven wet, maar dat van zijn Geest. Want de letter doodt, maar de Geest maakt levend.
  [7] Wanneer de dienst die de dood bracht en die met letters in steen werd gegrift, al met zo veel luister verscheen dat het volk van Israël niet naar Mozes kon kijken vanwege de stralende glans op zijn gezicht – een glans die verdween –, [8] zal dan de dienst die de Geest brengt niet nog groter luister hebben?
  
  Uit: 2 Korintiërs 3 (NBV21)

De reden ervan dat ik in forumbijdragen toch wel vaak iets heb aangehaald wat in de Bijbel staat, is eenvoudig dat het mij oprecht veel waard is met elkaar in verbinding te blijven! Is het bijvoorbeeld niet feitelijk weergaloos prachtig dat toen Jezus aan het woord was, hij ook verduidelijkte:

• Want waar twee of drie mensen in mijn naam samen zijn, ben Ik in hun midden.
  
  Uit: Matteüs 18: 20 (NBV21)

Je zult het maar meemaken!!

Wij kunnen ergens in volharden, over iets doordraven, enzovoort. Maar even los van dat alles: wat zouden wij mee willen nemen - de hemel in?

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

In wat voor wereld laten wij onze kinderen opgroeien? Dat hebben wijzelf helemaal niet in de hand, kan hierbij vanzelf een eerste gedachte zijn. Ik kwam erop door het onderstaande:

• [14] Nu dan,’ vervolgde Jozua, ‘eerbiedig de HEER, dien Hem met onvoorwaardelijke trouw en doe de goden weg die uw voorouders ten oosten van de Eufraat en in Egypte hebben gediend. Dien alleen de HEER. [15] Als u daar niet toe bereid bent, kies dan nu wie u wel wilt dienen: de goden van uw voorouders ten oosten van de Eufraat of de goden van de Amorieten, van wie u nu het land bewoont. Ikzelf en mijn familie zullen de HEER dienen.’
  [16] Hierop antwoordde het volk: ‘Het is verre van ons de HEER te verlaten om andere goden te dienen.
  
  Uit: Jozua 24 (NBV21)

Toen ik een jaar of veertien was, wilde ik op een vrije middag een schoolconcert niet missen. Een halfuurtje fietsen. Met welke aanleiding weet ik echt niet meer, maar onderweg wenste ik het ook mijzelf toe: "Maar ik en mijn huis, wij zullen de Here dienen!" Het concert toen -met de pianist Willem Hielkema- was trouwens ook onvergetelijk. Hij speelde en vertelde met bezieling over de revolutie-etude van Chopin. Het klinkt nóg na!

Op WikipediA las ik zojuist dit:

De vele schoolconcerten en het leven als concertpianist leverden hem in 1979 de onderscheiding als ridder in de Orde van Oranje-Nassau op. Een jaar later stokte zijn muzikale loopbaan; een verkeersongeluk waarbij hij zijn vrouw verloor, haalde zijn enthousiasme voor het concertleven weg.

Dat doet mij verdriet.

Als je je realiseert hoe er in ieders leven omstandigheden kunnen plaatsgrijpen die op slag zowat álles ondersteboven keren; wat valt er dán nog te bakkeleien over wie God! mag zenden om te vertroosten, te bemoedigen, om nog wat helen, terwijl je niet meer weet waar je het kunt vinden?

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

• [5] Toen Hij Kafarnaüm binnenging, kwam er een centurio naar Hem toe die Hem om hulp smeekte.[6] ‘Heer,’ zei hij, ‘mijn knecht ligt thuis verlamd op bed en lijdt hevige pijn.’ [7] Jezus antwoordde hem: ‘Ik zal meegaan en hem genezen.’ [8] Daarop zei de centurio: ‘Heer, ik ben het niet waard dat U onder mijn dak komt. Spreek slechts een enkel woord en mijn knecht zal genezen. [9] Ook ik ben iemand die onder andermans gezag staat en zelf weer soldaten onder zich heeft, en als ik tegen een soldaat zeg: “Ga!”, dan gaat hij, en tegen een andere: “Kom!”, dan komt hij, en als ik tegen mijn slaaf zeg: “Doe dit!”, dan doet hij het.’ [10] Toen Jezus dit hoorde, verbaasde Hij zich en Hij zei tegen degenen die Hem volgden: ‘Ik verzeker jullie: bij niemand in Israël heb Ik zo’n groot geloof gevonden. [11] Ik zeg jullie dat velen uit het oosten en uit het westen zullen komen en met Abraham, Isaak en Jakob zullen aanliggen bij het feestmaal in het koninkrijk van de hemel, [12] maar de erfgenamen van het koninkrijk zullen worden verbannen naar de uiterste duisternis; daar zullen zij jammeren en knarsetanden.’ [13] Tegen de centurio zei Jezus: ‘Ga naar huis. Zoals u het geloofd hebt, zo zal het gebeuren.’ Op hetzelfde moment genas zijn knecht.
  
  Uit: Matteüs 8 (NBV21)

@all

Doordat de gebeurtenissen mij nog bezighielden, besefte ik hoe waardevol het is dat ik in de kerk die ik in 2007 weliswaar onverhoopt verliet, veel heb meegekregen:

(...)
Als ik bij mijzelf te rade ga, hebben de broeders en zusters in wier midden ik in de gemeenschap opgroeide het in hun geloof eerlijk gemeend. Velen werden mij heel bijzonder dierbaar want zij hadden werkelijk een goudeerlijk warm kloppend hart vol liefde, terwijl wanneer ik nu aan ze denk, ik mij realiseer dat de inhoud van een schitterend koorlied als "Heden" niet alleen vast verankerd was in hun ziel maar men lééfde ernaar!

• Heden, heden, zo gij hoort Zijn vaderstemme;
  heden, heden, zo gij hoort Zijn vaderstemme,
  zo verhard dan uwe harten niet,
  zo verhard dan uwe harten niet,
  zo verhard dan uwe harten niet,
  uwe harten, uwe harten niet,
  zo verhard dan uwe harten niet!
  
  Kom! Laat ons saâm aanbidden.
  Kom! Laat ons saâm aanbidden
  en knielen en nedervallen voor de Heer.
  
  Kom! Laat ons saâm aanbidden.
  kom! Laat ons saâm aanbidden
  en knielen en nedervallen voor de Heer
  die ons gemaakt heeft, die ons gemaakt heeft,
  want Hij is onze God, want Hij is onze God,
  want Hij is onze God, ja, Hij is onze God
  en wij het volk Zijner weide
  en schapen Zijner hand,
  het volk Zijner weide en schapen Zijner hand,
  en schapen Zijner hand, en schapen Zijner hand.
  Hij is onze God!
  
  Bron: Lied 13, NAK-koorboek

Nog altijd voel ik mij bevoorrecht dat dit lied geregeld kon worden gezongen omdat er in onze gemeenschap ook een heel groot koor was.

Of ook te denken aan een enkel vers uit een prachtig lied in onze oude gemeentebundel als:

• Slechts een meer erkennend leven
  kan een schoner uitkomst geven,
  voert van licht tot licht ons voort.
  Zijn wij zwak in dit ons pogen,
  God schenkt krachten uit de hoge,
  sterkt ons door ’t apostelwoord.
  Sterkt ons door ’t apostelwoord.
  
  Bron: Tweede couplet van lied 183, gezangboek H.A.G.E.A. (1953)

Sterkt ons door 't apostelwoord; nee, niet van lieden die zich daar alleen maar voor uitgaven maar van dienaren (!) die God zelf werkelijk zendt. De broeders en zusters over wie ik hierboven schreef, hadden zuivere bedoelingen, droegen in alle bescheidenheid bij aan een hemel op aarde. Dat bracht zegen mee! Niet dánkzij alsmaar méér hogere "waardigheidsbekleders" die hun opwachting maakten, doch veeleer óndanks al dezen.

(...)


Uit: Bericht op "ma 25 sep 2023, 12:48", in de thread "Uitgave van het niew-apostolische tijdschrift Onze Familie wordt met ingang van 1 januari 2024 beëindigd"

Het genoemde koorlied verwijst naar Psalm 95 waaruit ook de volgende woorden:

• Luister vandaag naar zijn stem:
  [8] ‘Wees niet halsstarrig als bij Meriba,
  als die dag bij Massa, in de woestijn,
  [9] toen jullie voorouders Mij op de proef stelden,
  Mij tartten, al hadden ze mijn daden gezien.

Als het bewuste lied ooit maar één keer was gezongen, was het mij misschien niet bijgebleven, maar in de gemeenschap waarin ik opgroeide vormden vele zangers een heel groot koor en terwijl ik als kind in de kerkbanken mijn benen nog kon kon laten bungelen, hoorde ik het vaak! Waarschijnlijk ontging het mij grotendeels waarover het handelde. Maar nú; nu herinner ik mij de welluidendheid ervan en begrijp ik de inhoud.

Uiteraard is het onderwerp van deze thread de als het ware ontstane patstelling bij de Christelijke Gereformeerde Kerken over de ambtsgaven. Dit leidde tot een gang naar de rechter. Eiser en gedaagde baden vermoedelijk beiden om goddelijke bijstand bij de uitkomst in kort geding.

De rechter sprak één woord:

• Gelukkig de vredestichters,
  want zij zullen kinderen van God genoemd worden.
  
  Uit: Matteüs 5: 9 (NBV21)

Dat geeft de burger moed, zou ik zeggen:

• Om te verhinderen dat ik mezelf zou verheffen, werd mij een doorn in het vlees gestoken: ik word gekweld door een engel van Satan. [8] Ik heb de Heer driemaal gesmeekt ervoor te zorgen dat hij bij me wegging. [9] Zijn antwoord was: ‘Je hebt genoeg aan mijn genade, want mijn kracht openbaart zich juist ten volle wanneer iemand zwak is.’ Dus laat ik me veel liever voorstaan op mijn zwakheden, opdat de kracht van Christus in mij komt wonen.
  
  Uit: 2 Korintiërs 12 (NBV21)

Groet,
TjerkB

[zefyr]

@allen,

https://www.rd.nl/artikel/1118657-broed ... echtszaken

[TjerkB]

@allen,

https://www.rd.nl/artikel/1118657-broed ... echtszaken

@zefyr
@all

"Welk getuigenis gaat er naar niet-christenen uit, als leden van de kerk elkaar voor de rechter slepen?", aldus nu het Reformatorisch Dagblad.


Je maakt er geen reclame mee, denk ik ook. Het maakt natuurlijk wél uit in welke situatie er op enig moment rechtshulp kan worden gebruikt. Als je je liever niets verbeeldt, dus in alle bescheidenheid onder ogen ziet dat je er zelf echt niet meer uitkomt en je bevind je ook nog in de bevoorrechte positie dat er van overheidswege een onafhankelijk rechtvaardig oordeel te verwachten valt; dan kan zoiets bevrijdend uitpakken! Als de geloofscultuur binnen de Christelijke Gereformeerde Kerken hiervoor ruimte laat; wie zou zich dan achteraf in een leerproces ergens voor willen schamen? Het wordt vanzelf anders als er aanmatigend, zomaar over de hoofden heen van alle anderen in de gemeenten, stellingen zijn betrokken waarvan de buitenwacht schande spreekt en die het thuisfront, ook onder opgroeiende kinderen, blijvende verdeeldheid toebrengen.

Dit laatste is helaas wat ik hier vrees. Ik wil niet naïef zijn, onpraktisch of dom, maar ik vond het altijd akelig, gewoonweg grievend, als iemand opmerkte dat we bij God als de rechtvaardige Rechter óf allemaal op de zeef blijven liggen óf wij gaan er met zijn allen doorheen. Waar slaat dat op!, dacht ik dan. Ik haalde eens een liedvers aan uit de 16e eeuw:

• Nooit kan 't geloof te veel verwachten,
  des Heilands woorden zijn gewis.
  't Faalt aardse vrienden vaak aan krachten,
  maar nooit een vriend als Jezus is.
  Wat zou ooit Zijne macht beperken?
  't Heelal staat onder Zijn gebied.
  Wat Zijne liefde wil bewerken,
  ontzegt Hem Zijn vermogen niet.

Mijn indruk van de reli-industrie is dat de verleiding vaak te groot is geweest om "Zijne macht" níet af te kaderen binnen menselijke denkramen. Oók nu qua ambtsgaven. In een ander lied klinkt het "Geloofd zij God met diepst ontzag", maar waaruit blijkt ondertussen dat... diepste ontzag? Toen ik mijzelf gaandeweg helemaal bedolven voelde onder de theoretische voortbrengselen van dienstdoende eigenzinnigen, was ik eruit: hun ballast noch hun voorspraak heb ik (hebben wij) nodig! Het aangeprate bijgeloof kon overboord, waarna ik mijn geloof (!) liever niet kwijtraakte.

Wat er op het spel staat als voorlieden zich bazig verheffen boven de andere kinderen van hun hemelse Vader, is, dat daar géén zegen op rust...

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

Zou je iets willen veranderen aan je geschiedenis?
Nee en ik ga daar ook niet over filosoferen, dat vind ik verspilde energie. Ik heb m'n rugzak, je moet alleen zien hoe je die meesleurt. Als je die volsteekt met 'had ik dit' en 'had ik dat', dan wordt hij alleen maar zwaarder. Ik zal zeker fouten hebben gemaakt. Maar het is wat het is en dat is voorbij.

ISBN 978 90 209 0810 7 - NUR 740, 875 | pag. 64

@all

Eén van mijn kinderen vroeg mij eens hetzelfde. Toen antwoordde ik dat ik níet voor de kerk had moeten gaan werken. Later dacht ik: als ik daar eerder was weggegaan, was het misschien heel lastig geworden om te kunnen inzien dat in een autocratie de onderworpenen dissociëren. Weliswaar overkwam het in dit geval ook mijzelf, al kon ik die wantoestand met vallen en opstaan achter mij laten, behalve dan herinneringen:

:
Een andere herinnering die opkwam betreft de paragraaf "Wie kleine Jungen oder kindliche Menschen" in het op 4 januari 2005 bij NAKtuell verschenen interview met Gerrit Sepers:

• 
  
  Bron uitsnede: „Dahinter steckt immer das konservative Denken“

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "15 mar 2011, 12:02", in de thread "Deining in Duitsland over 'Kirchenverständnis' "

Zonder het te beseffen kunnen gelovigen zo opgaan in een denksysteem en anderen ter wille zijn, dat ze nog maar gedeeltelijk zichzelf blijven. Men is selectief present in het hier en nu, de autonomie hapert (door ethisch imperialisme), achter gedragingen schuilen onnatuurlijke reflexen. Kortom, je bent tot slaaf gemaakt en dan kun je worden bevrijd van de ge­vol­gen van een her­sen­spoe­ling, en meer mensenrechtenschendingen:

• [15] God wil namelijk dat u door het goede te doen onwetende dwazen de mond snoert. [16] Handel als vrije mensen, maar ook als dienaren van God, want u moet u niet achter uw vrijheid verschuilen om u te misdragen.
  
  Uit: 1 Petrus 2 (NBV21)

Dát is pas instaan voor je eigen verantwoordelijkheid! Ingewikkeld hoeft dit niet te zijn want het volstaat werk te maken van het onderstaande:

• [34] Nadat de farizeeën hadden vernomen dat Hij de sadduceeën tot zwijgen had gebracht, kwamen ze bij elkaar. [35] Om Hem op de proef te stellen vroeg een van hen, een wetgeleerde: [36] ‘Meester, wat is het grootste gebod in de wet?’ [37] Hij antwoordde: ‘Heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand. [38] Dat is het grootste en eerste gebod. [39] Het tweede is daaraan gelijk: heb uw naaste lief als uzelf. [40] Deze twee geboden zijn de grondslag van alles wat er in de Wet en de Profeten staat.’
  
  Uit: Matteüs 22 (NBV21)

Als iemand wegkwijnde, keek men in de kerk die ik verliet hooguit meewarig toe want zoiets was "een zaak voor de dienaren". Dat zijn wijzélf!

Groet,
TjerkB

[zefyr]

@TjerkB,

In geval van een juridische kwestie dat aanhangig wordt gemaakt bij de rechter door een kerkgenootschap of een lid/functionaris van een kerk is het uitgangspunt dat de kerk wordt geregeerd door haar statuut. De rechter toetst in zo'n geval of kerkrechterlijk de juiste procedure is gevolgd. Jaren geleden woonde ik in de oud-katholieke kathedrale kerk te Haarlem een boeiende en bezielende lezing van twee uren bij van prof. mr. Jan Hallebeek over kerkrecht vanuit oud-katholiek perspectief. Indertijd was hij als docent kerkrecht verbonden aan het Oud-Katholiek Seminarie. Thans als onderzoeker (zie onderstaande links).

https://seminarie.oudkatholiek.nl/onder ... erzoekers/

https://research.vu.nl/en/persons/jan-hallebeek

De openingszin luidde: 'De liefde van Christus is de Alfa en Omega van het kerkrecht!'.

Tja, zonder de liefde van Christus is de Kerk een ruïne...