Bilaterale contacten NAK/VAG (Gesprächskreis Bottrop)

[TjerkB]

@all

Op zaterdag 29 november 2014 vond in Düsseldorf de zgn. Feierstunde zur Versöhung plaats. Dat is aankomende vrijdag dus 10 jaar geleden.

Hoewel ik er toen zelf ook bij aanwezig was, is mij vooral iets anders bijgebleven, namelijk hoe ongeveer een jaar eerder, tijdens een informeel samenzijn in het Duitse Bottrop van broeders en zusters uit de beide geloofsgemeenschappen (NAK en VAG) en ook andere geïnteresseerden, er vanuit de VAG spontaan een oprechte vraag opkwam:

(…)
Een zuster uit de VAG vertelde dat de "Trennung" plaatshad rond haar 20e levensjaar. Hoe prijzenswaardig het van stamapostel Leber ook is dat hij dit voorjaar alsnog een verklaring uitgaf waarin de "Boodschap van stamapostel Johann Gottfried Bischoff" bij nader inzien "een persoonlijke overtuiging" wordt genoemd die op de Bijbel gebaseerd had moeten zijn; "Is het in de gemeenten nu ook bekendgemaakt wat er destijds is gebeurd?", zo vroeg zij zich af: "Wir warten schon so lange!" Met andere woorden: wanneer wij nu een keer in de Nieuw-Apostolische Kerk zouden komen, weet men dan wel af van het leed dat ons heeft getroffen?

De opziener die onze bijeenkomst nu bijwoonde, besloot echter om de waarheid maar te ontwijken (want natúúrlijk waren er in de nieuw-apostolische kerkgemeenten zo weinig mogelijk woorden vuil gemaakt aan de vermoedelijk meest zwarte bladzijde uit de geschiedenis). Omdat de meesten het grote belang ervan inzien dat vooruitkijken beter is dan terugblikken, met name de jongeren die de bewuste periode niet zelf hebben meegemaakt, bla bla. Kortom, laten de geëxcommuniceerden -met aanhang- zich, vooruitblikkend, van harte uitgenodigd weten om deel te nemen aan alle activiteiten en manifestaties in de Nieuw-Apostolische Kerk.

(…)


Uit: Mijn bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "Wo 13 Nov 2013, 18:27" in de thread “Versöhnung jetzt!”
Zie ook het bericht op "di 17 dec 2013, 10:38", in de thread "De Bazuin Sions - Extra nummer - 5 april 1970"

Dat raakte mij. Achteraf en zeker na de bewuste Feierstunde bleek dat de nieuw-apostolische kerkleiding die wens het liefst voor gezien hield. Bij nader inzien wees de opvallende AFwezigheid op 29 november 2014 van stamapostel Jean-Luc Schneider al op een kennelijke desinteresse.

Door de jaren heen zijn er in forumbijdragen talrijke gezichtspunten beschouwd. Ikzelf ben tot de slotsom gekomen dat bij de Neuapostolische Kirche op 4 december 2007 de zgn. Desinformatieavond "het begin van het einde" heeft ingeluid. Naderhand kwam het niet tot oprecht berouw.

Intussen op zeer hoge leeftijd gekomen; de geloofszuster van wie ik mij de genoemde vraag herinner, toonde zich deze zomer níet ontmoedigd!

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Ikzelf ben tot de slotsom gekomen dat bij de Neuapostolische Kirche op 4 december 2007 de zgn. Desinformatieavond "het begin van het einde" heeft ingeluid.

(...)

@all

Het betrof op 4 december 2007 een (tweede) Europese Informatieavond. Over deze avond wil ik eigenlijk toch nog wel een paar dingen zeggen. Er ging bijzonder veel aan vooraf, maar in 1999 met name ook het volgende:

• Die AG „Geschichte der Neuapostolischen Kirche“ (GNK) wurde am 21. Oktober 1999 von Stammapostel Fehr gegründet; ihr Auftrag lautet:
  „Die Geschichte der NAK historisch einwandfrei nachvollziehbar darstellen und auch solche Aspekte aufnehmen, die für die Kirche unbequem sein könnten. Die Darstellung soll objektiv sein und alle Fragen tabufrei beleuchten. Dabei soll der Gedanke berücksichtigt werden: Wenn wir diese Aufgabe nicht wahrnehmen, werden andere es tun“.
  
  Bron: "Die Neuapostolische Kirche von 1938 bis 1955 - Entwicklungen und Probleme"
  Zie in deze samenhang evt. tevens het bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "Vr 07 Okt 2011, 11:29", in de thread "Langzaam krijgt de NAK-geschiedenis een gezicht!"

"Wenn wir diese Aufgabe nicht wahrnehmen, werden andere es tun", zo had stamapostel Fehr er toen dus al volledigheidshalve bij opgemerkt. Wie niet begrijpt hoe het zover kon komen dat inderdaad nadien anderen opklaarden wat er op 4 december 2007 was verdraaid en verbloemd, kan het best inzoomen op datgene wat laat zien waar bij het kerkbestuur juist wél de focus lag tussen 21 oktober 1999 en 4 december 2007.

Het ging er dus om "auch solche Aspekte aufnehmen, die für die Kirche unbequem sein könnten". Anders gezegd: ga eerlijk en oprecht te werk. Wie in opdracht van de internationale kerkleiding deel uitmaakten van de bewuste projectgroep en met welk mandaat; dat wist vrijwel niemand. Na verloop van tijd vroegen sommigen het zich af waarom het met de "Aufarbeitung" maar niet opschoot. Míj vielen veelmeer andere zaken op.

Ik gaf het al aan, wat die bewuste Informatieavond betreft op 4 december 2007: er ging véél aan vooraf - een bewogen geschiedenis, zeg maar. In elk geval liep het aanzien van de internationale kerkleiding die dag gemene averij op want men verdedigde evident verwrongen conclusies. Bij nader inzien heeft men vooraf jarenlang van alles verzonnen om het eigen aandeel in onverantwoordelijk bestuur listig te verkleind te krijgen. Het was vast niet de bedoeling dat wie op die manier op het verkeerde been werd gezet, er later ooit nog achter zou komen hoe men was bedot. Toch kwam voor wie te grazen was genomen de waarheid aan het licht, dankzij integer weerwerk van oplettende gelovigen en door het internet.

Krampachtig probeerden na de "Desinformatieavond" hoofdrolspelers zich te verhouden tot de opgelaaide verontwaardiging over de bedriegerij. De schaamteloos geveinsde "Einheit im Apostelkreis" zou in hun geledingen allengs een zorgelijk ver­splin­terd po­li­tiek krach­ten­veld blootleggen.

Hierna ging men ertoe over om het imago op te poetsen met woorden, woorden en nog eens woorden. Die kunst kon elders worden afgekeken!

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
De vraagstelling waarmee deze thread begon, is: "Is er nog een toekomst voor de kerk?" Doch wát is nu eerst "ware rijkdom" of "het ware leven"? In 1 Timoteüs 6 gaf het volgende mij namelijk te denken: "Wij hebben niets in deze wereld meegebracht en kunnen er ook niets uit meenemen." Wat kan er dan écht van betekenis zijn en toekomstbestendig van waarde? Zit hem dat in allerhande materiële en intellectuele verworvenheden?

(...)


Uit: Bericht op "vr 08 nov 2024, 22:24", in de thread "Is er nog een toekomst voor de kerk?"

@all

Wie het belangrijk genoeg vindt om wat er met het bovenstaande uit 1 Timoteüs 6 écht wordt gezegd eens in alle rust op zich te laten inwerken, denkt misschien ondertussen ook wel aan het volgende...

• [15] Toen ze gegeten hadden, sprak Jezus Simon Petrus aan: ‘Simon, zoon van Johannes, heb je Mij lief, meer dan de anderen hier?’ Petrus antwoordde: ‘Ja, Heer, U weet dat ik van U houd.’ Hij zei: ‘Weid mijn lammeren.’ [16] Nog eens vroeg Hij: ‘Simon, zoon van Johannes, heb je Me lief?’ Hij antwoordde: ‘Ja, Heer, U weet dat ik van U houd.’ Jezus zei: ‘Hoed mijn schapen,’ [17] en voor de derde maal vroeg Hij hem: ‘Simon, zoon van Johannes, houd je van Me?’ Petrus werd verdrietig omdat Hij voor de derde keer vroeg of hij van Hem hield. Hij zei: ‘Heer, U weet alles, U weet toch dat ik van U houd.’ Jezus zei: ‘Weid mijn schapen.
  
  Uit: Johannes 21 (NBV21)

• Wees elkaar niets schuldig, behalve liefde, want wie de ander liefheeft, heeft de wet vervuld.
  
  Uit: Romeinen 13: 8 (NBV21)

Ikzelf heb werkelijk nóóit kunnen begrijpen, dat het voorgaande in de kerk die ik ontvluchtte niet te allen tijde en in álle opzichten leidend was!!

Groet,
TjerkB


P.S.

(...)
Hoe dan ook, de tweedeling die er in de Nieuw-Apostolische Kerk kennelijk moest ontstaan tussen "dienaren" en "overigen" is uit den boze. Zoiets kan God nooit hebben gewild voor hen die Hem "Abba, Vader" mogen noemen (vgl. Romeinen 8: 15).

De vraag die ter beantwoording aan u voorligt, broeders en zusters bij de Nieuw-Apostolische Kerk, is, of u als het ware een op afstand bedienbaar technisch speeltje wilt zijn van "dienaren" die zich uitsluitend gedragen als machtsfiguren, óf dat u nog de moed kunt opbrengen om het door God aan u toevertrouwde gevoel voor eigenwaarde overeind te houden:

• Laat de onaanzienlijke gelovige trots zijn op zijn hoge waarde
  
  Uit: Jakobus 1: 9 (NBV)

Geen catechismus en geen kerk zult u de hemel in kunnen meenemen, zelfs uw "zegenaars" niet - omgekeerd trouwens evenmin.

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "07 nov 2012, 16:16", in de thread "Een ongelijke behandeling van hoge kwaliteit"

Als ik nog iets zou mogen wensen, zou dat zijn juist déze thread, "Een ongelijke behandeling van hoge kwaliteit", in zijn geheel door te nemen.

[TjerkB]

(...)
"Freudiaanse versprekingen" in deze samenhang kunnen opeens veelzeggend zijn. Ik herinner mij het volgende:

(...)
Na de pauze kreeg apostel Gassmeyer (VAG) het woord. Hij wees er op hoezeer de liefde van God samenhangt met Zijn waarheid. Meermalen op de avond stelde herder Steinwaller de aanwezigen in de gelegenheid hun eventuele vragen te stellen. Aangezien districtsapostel Brinkmann ditmaal present was, raadde hij aan deze mogelijkheid niet onbenut te laten. Hierop werd aan districtsapostel Brinkmann gevraagd waarom de brieven waarmee destijds excommunicaties waren aangezegd, nimmer door de nieuw-apostolische kerkleiding zijn herroepen. "Zoiets is natuurlijk een kwestie van vijf minuten," aldus de districtsapostel, "maar dan is opziener Kloss morgen weer nieuw-apostolisch en ik weet niet of hem dat voor ogen staat. Verder heb ik de eenheid in de kring van de apostelen te eerbiedigen. Maar ik zal dit onderwerp intern ter sprake brengen." De aanwezige broeders uit Nederland verduidelijkten dat wijlen districtsapostel Pos (NAK) aan apostel Boermeester (GvAC) had laten weten dat dergelijke brieven inmiddels als ongeschreven kunnen worden beschouwd. Hij weigerde echter om dat standpunt op papier te zetten.

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Di 26 Feb 2013, 12:47", in de thread "Het is niet ver naar Bethlehem"

Zó was het er in februari 2013 kennelijk mee gesteld: onder de hooggeplaatsten in de Nieuw-Apostolische Kerk was "verzoening" bepaald geen "Herzensbedürfnis". Een goed ver­staan­der had op dat moment aan een half woord ge­noeg.

(...)


Uit: Bericht op "zo 11 jun 2017, 16:46", in de thread "Apostolische zeepbellen"

@all

Vandaag schoot het bovenbeschreven voorval in 2013 mij weer te binnen. Ik weet nog goed wat voor een onwezenlijk gevoel mij toen bekroop.

Zó leerstellig kon in 1955 een gedachtespinsel van destijds stamapostel Johann Gottfried Bischoff opeens aan iedereen worden opgedrongen...

Het afgekondigde dogma zaaide verdeeldheid en het spleet hele kerkgemeenten uiteen. Tallozen raakten uitzichtloos van elkaar vervreemd. Wie innerlijk met zichzelf in conflict was gekomen en zich daarover uitsprak, werd geëxcommuniceerd en moedwillig in gezelschap buitengesloten.

In 2007 werd degenen die zich hierdoor tekortgedaan voelen, voorgehouden dat ieder de aanvechting van twijfel het best had kunnen trotseren want dan was er waarschijnlijk weinig misgegaan; althans, daar kwamen de onderzoeksbevindingen van het internationale kerkbestuur op neer. Ondanks dat deze onverwachte schoffering er toen nog bovenop kwam, hoopte menigeen dat het alsnog tot een verzoening zou mogen komen. Zo ontstonden er van onderaf in de kerk initiatieven om de van bovenaf neergedaalde kou uit de lucht te halen. Broeders en zusters uit zowel de Apostolische Gemeinschaft als uit de Neuapostolische Kirche kwamen al jaren geregeld bijeen, toen ook ik nu en dan bij ze mocht aanschuiven.

Pas achteraf of ruim op afstand door buitenstaanders is het in de regel gemakkelijk zeggen hoe soms anderen iets hadden moeten doen, maar laat in deze specifieke samenhang niemand zich vergissen. Hoewel ik vrijwel geen moeite uit de weg ging om van het teisterende koudefront zo veel mogelijk te begrijpen, kwam het mij voor dat leidinggevende "dienaren" hoge ideologische vestingmuren hadden opgetrokken, waarachter men zich verschanst in ivoren torens. In "de gemeenschap" was het ons vaak aangeraden om af te dalen, maar hoe ingeval van nood geharnaste en hoogverheven "dienaren" ertoe kunnen worden bewogen om zich wat barmhartiger op te stellen, is volgens mij nog altijd niemand duidelijk.

Alle Bijbelse aanbevelingen over liefde en waarheid ten spijt; opziener Kloss (VAG) zou vast niet gebaat zijn met een herroepen excommunicatie, zo hoorde ik de districtsapostel Brinkmann in 2013 hardop denken; laten wij (NAK-I) dus geen moeite doen om onze vergissing recht te zetten. Dan riskeer ik -Brinkmann- hiermee gelukkig ook geen ongenoegen in "de kring der dienaren". Vraag: spreekt zoiets alleen boekdelen voor míj?

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

• "Der Stammapostel allein ist die geoffenbarte Liebe Gottes. Wer sich von ihm trennt, hat sein eigenes Todesurteil unterschrieben."

Bron: Amtsblatt Neuapostolische Kirche, 15. Juni 1952/S. 94

Zie -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- tevens het bericht op "26 okt 2010, 18:00", in de thread "Geloofwaardigheid van de nieuw-apostolische kerkleiding"

@all

Terugblikkend nu op de Feierstunde zur Versöhung in Düsseldorf op zaterdag 29 november 2014; buiten alle de direct-betrokkenen om werd er die dag een soort van klinische vrede beklonken tussen de nieuw-apostolische concernleiding en het bestuur van de geloofsgemeenschap die ontstond uit onvrede over de straffe onderwerping van gelovigen aan dwaasheden van de hoogbejaarde stamapostel Johann Gottfried Bischoff. Méér zat er sinds 1955 en na 2007 definitief niet in, getuige ook de latere geheimhouding van de uitkomsten van een gelast extern onderzoek. Aldus toonde de Neuapostolische Kirche wederom haar ware kilkoude gezicht, waarbij tot elke prijs de schijn van heiligheid intact moet blijven.

Nog steeds had ik het tot dan toe ook voor mijzelf niet uitgesloten dat het uit berouw alsnog zou komen tot veel meer persoonlijk mededogen:

• Nu dan, omdat Christus tijdens zijn leven op aarde heeft geleden, moet u zich wapenen met dezelfde gezindheid als Hij. Immers, wie in zijn aardse leven geleden heeft, heeft afstand genomen van de zonde.
  
  Uit: 1 Petrus 4: 1 (NBV21)

Doch veeleer waren het juist velen die het berokkende leed was aangedaan, die deze ontwapenende gezindheid hierna liefdevol uitstraalden...

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

Deze thread komt voort uit kwalijke ontsporingen bij de nieuw-apostolische kerkleiding, in het verleden met name, én uit hardnekkige loochening door opvolgende verantwoordelijken van kwetsuren bij de gewonden. Als "aangesloten leden" zich ermee bemoeien, vallen die in ongenade. Zelf echter brengen de vermeende bestuurlijke heelmeesters er weinig van terecht maar als ze dit wordt voorgehouden, komt de stoom uit hun oren.

Eleganter kan ik het niet samenvatten. Als op een kerkvloer déze geloofspraktijk huishoudt, jaagt dat de vernietiging aan van menselijk kapitaal.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

Of er vandaag elders ook wordt gereflecteerd over geschiedenis die samenhangt met de Feierstunde zur Versöhung van nu precies 10 jaar geleden, weet ik niet, maar ik zou nog wel enkele herinneringen willen delen.

Zo kwam ik een keer een kop koffie drinken bij Frits Deubel thuis. "Kijk Tjerk," zei hij, "dit is de tafel waarachter ik 's ochtends graag ga zitten en dan, net zoals ik mij een dirigent voorstel bij een orkest, vraag ik mij biddend af: valt er nog ergens harmonie aan te brengen - wáár en voor wie kan ik vandaag misschien wel even iets betekenen?" Meerderen onder ons kennen van Frits vast wel zijn gedichten. Ikzelf denk nu hieraan:

(...)

een omarmer

ik wil graag een omarmer zijn
een mens die and'ren kan verwarmen
die lief kan hebben zonder taal
met beide uitgestoken armen
ik wil geen strenge rechter zijn
doch een geboren pleiter wezen
en Vader, mag toch iedereen
dat in mijn ogen kunnen lezen

ik wil graag een omarmer zijn
daar waar de wanhoop harten griefde
Heer, met een liefdevol gebaar
vertaal ik woordeloos Uw liefde
want dat is toch een groot geheim
het stille wonder van erbarmen
dat ieder mensenkind verstaat
de taal van uitgestoken armen

ik wil graag een omarmer zijn
en metterdaad Uw naam belijden
ik wil graag een ontfermer zijn
een vriend die strijdt waar and'ren strijden
en als mijn armen moede zijn
wilt Gij ze dan opnieuw weer sterken
opdat ze als een instrument
Heer, in Uw handen blijven werken

fd

(...)


Uit: Bericht op "wo 08 mar 2017, 21:21", in de thread "Het overlijden van onze broeder Frits Deubel"

Een tweede herinnering:

(...)
Maar met onszelf of met één van onze naasten kan het wel eens zo zijn gesteld, dat het zonder helpende hulp niet gaat om genezing te vinden. Daarom was ik diep onder de indruk van wat spontaan ter sprake kwam tijdens een bezoekje dat ik bracht:

(...)
Het tweede voorbeeld betrof een oude voorganger in mijn nieuwe kerkgemeente. Hij was een echte zielenherder, niet in de laatste plaats ook voor zielen die -zoals men het tegenwoordig wellicht zou uitdrukken- een laag zelfbeeld hebben. Op een middag ging ik even bij hem op bezoek. "Belangrijk is voor mij de waardigheid die God in elk klein stukje van Zijn schepping heeft neergelegd," zo vertelde hij. "Ik zoek ernaar, net zo lang tot ik mij erover kan verwonderen. En dan wend ik mij tot Hem en vraag ik hoe ik het goddelijke leven in mijn naaste mag eren; met welke hulp het in Zijn werk verder tot ontwikkeling komt."

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "08 jul 2012, 18:46", in de thread "Uit onze doorlevingen".

Wow! Van beroep was deze voorganger pottenbakker. Het kunstenaarschap had hij vanzelf niet neergelegd, sinds een bescheiden AOW-tje de werkdruk wat had verminderd. Eén van zijn laatste werken was abstract. Het kunstwerk verbeeldde het bewegende water in het bad van Betzata. Het kwam later te hangen tegenover een zitje in de hal van het landelijke bureau van onze kerk. "Hopelijk mag ikzelf, wanneer de stamapostel hier eens is, erover vertellen", zo vertrouwde hij mij toe. Het betrof aan de kerk een schenking. Omdat ikzelf toen op dat bureau werkzaam was, herinner ik mij nog dat het aan de muur werd bevestigd. Nadien kwam ook de stamapostel langs, maar de kunstenaar werd niet uitgenodigd. Hierna gingen er jaren voorbij. Ik werkte er niet meer en de oude voorganger was inmiddels overleden. In de deels verbouwde ruimten en de hal waarin ik werd rondgeleid miste ik juist dit ene veelzeggende kunstwerk. Enige tijd geleden vernam ik dat het lange tijd ergens in een opslag had gestaan. Men had ook niet geweten wat het voorstelde. Degene die ik nu sprak, was het in die opslag tegengekomen, mocht het uiteindelijk wel gratis meenemen en had het kunstwerk intussen naar eigen inzicht voorzien een naam. Ik vertelde wat er ik ervan wist; het voorgaande dus.

(...)


Uit: Bericht op "wo 04 okt 2023, 10:33", in de thread "Inaugurele rede op 26 november 2021 van prof. dr. Jan Loffeld: Getting to know God after God"

Een andere ontmoeting nog:

(...)
Dienen is echt heel wat anders dan heersen... Hierbij valt bijvoorbeeld te denken aan:

• (...)
• In het najaar van 2002 gebruikte ik, samen met enkele collega's, in Den Haag ergens iets voor de lunch, toen er een heilsoldate binnenkwam. Op slag voelde ik de grootst mogelijke bewondering voor haar, want in een flits zag ik een vriendelijke oude dame van beslist al in de tachtig, doch in de kracht van haar geloof! Ik realiseerde me hoezeer dat werkelijk nog heel wat anders is dan "in de kracht van iemands leven". Vooral de blije uitdrukking op haar gelaat trof mij diep.
  
  In de Strijdkreet, die ik kreeg, las ik in de trein op weg naar huis iets opvallend moois:
  
  • "Geef dan de keizer wat de keizer toekomt, en God wat God toekomt."
    (Matth. 22 : 21)
  • "Jezus geeft de opdracht om aan God te geven waar Zijn beeld op staat. God heeft geen geld, maar mensen naar Zijn beeld in omloop gebracht. Hij wil dat zij hun waarde behouden."

(...)


Uit: Bericht op "zo 07 feb 2016, 15:38", in de thread "Kan ik daar wat aan doen?"

Deze week bij een EHBO-training vanwege vrijwilligersactiviteiten betrof het vooral adequaat optreden bij alledaags letsel. Zielzorg is van een andere orde, maar ook daarbij lijkt het mij cruciaal dat er niet lukraak wordt gehandeld. Liever bedachtzaam en toch ook oog hebbend voor urgentie, invoelend, oprecht helpend. Doortastend dus.

"Dienaren" lichtten desgevraagd wel eens toe dat niet alle overwegingen die bij hun beslissingen betrokken waren, vrijuit kenbaar te maken zijn. Dat behoeft geen betoog, dacht ik dan: als iemands intentie maar gewoon 24 karaat is. En bij een arts vertrouw je graag op iemands kundigheid.

In de praktijk is het vanzelf lang niet altijd alleen maar simpel een kwestie van het beloop maar even afwachten en schouderophalend weglopen. Dus: hoe kon ooit bij wijze van spreken de urgentie ontvallen zijn aan mededogen met naasten die achterbleven toen er in de jaren '50 binnen de kortste keren rücksichtslos naar de hoogste ideologische versnelling werd opgeschakeld? Of toen er voortschrijdend inzicht was en het ging om oprecht berouw?

Zou je je dan niet christelijk willen verootmoedigen als je bestuurlijke verantwoordelijkheid wel degelijk ook een serieuze zorgplicht meebrengt?

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Dus: hoe kon ooit bij wijze van spreken de urgentie ontvallen zijn aan mededogen met naasten die achterbleven toen er in de jaren '50 binnen de kortste keren rücksichtslos naar de hoogste ideologische versnelling werd opgeschakeld? Of toen er voortschrijdend inzicht was en het ging om oprecht berouw?

(...)

@all

Wie véél méér afweet van wat er door de jaren heen is gebeurd dan ik, zal misschien denken: je snapt gewoon veel te veel nog niet. Zeer zeker, dat klopt want ik weet helemaal níets van... verreweg het meeste! Maar ik verbaas mij erover dat wat ik hoorde niet overeenkomt met wat ik zie.

Een issue van de laatste jaren is het leeglopen van kerken. Ikzelf ben ook weggegaan, in feite precies om wat ik zojuist al opmerkte. In en om "de gemeenschap" bleek er zó veel gaande te zijn, dat het werkelijk niet meer klopte als je zou willen zingen van een "plaats van rust en vrede".

Hierdoor komt elders misschien volledig geautomatiseerd de gedachte op: maar wat heb je er dan zelf actief aan gedaan om dat te voorkomen!

Soms werd die gedachte inderdaad uitgesproken en in andere gevallen manifesteerde dit boemerangeffect zich vaak in een andere verpakking.

Als lastige zaken die ingewikkeld worden voorgesteld tegen het licht worden gehouden, en er zijn rampzalige gevolgen onder ogen te zien; dan valt het achteraf niet zelden op dat er een situatie of een moment aan te wijzen is waarna niemand ingreep op wat alsmaar zorgelijker misging.

Op dat punt is mij in de Nieuw-Apostolische Kerk -naast het vele wat mij heeft kunnen ontgaan- tóch door de jaren heen wél iets opgevallen, namelijk: als een ondergeschikte kwam je er in de regel níet aan te pas. Een priester die anoniem wilde blijven, legde dit vorig jaar als volgt uit:

(...)

1. Het was het straal negeren van mij als persoon en van wat ik deed, iets anders kon ik er niet van maken. Het op deze manier creëren van afstand is uiteindelijk rondweg machtsmisbruik. Er is er één die een leidende rol heeft, namelijk de apostel. De taak die op hem rust is erin gelegen om macht in positieve zin te gebruiken door zijn medewerkers te motiveren, te ondersteunen en ze aan te moedigen.
   
   (...)
2. Na de afsplitsing van de katholiek-apostolische gemeenten en vooral nadat men zich had losgemaakt van de profeten (hoofdstuk 22), veranderde de NAK van een kerk waarin de werkzaamheid van de Heilige Geest leidend was, in een sterk patriarchaal bestuurde kerk met een overdaad aan hiërarchische ambten, en met een verregaand machtsmonopolie voor de apostelen die doorgaans geen afgestudeerde theologen meer waren. Dit rigide systeem, dat gericht is op strikte geloofsgehoorzaamheid, bestaat nog steeds en biedt de meeste NAK-ambtsdragers amper nog bewegingsvrijheid om zelf beslissingen te nemen. Dit is een aangelegenheid waarover ik helemaal geen uitleg kreeg vóór mijn wijding tot diaken, noch later toen ik tot priester werd gewijd. Ik wist niet eens waar ik aan begon.
   
   (...)
3. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat al het denken binnen het nieuw-apostolische ambtslichaam erop is toegespitst dat het zuiver aan de apostelen moet worden overgelaten om "na te denken, standpunten in te nemen en te beslissen". Het middenkader, d.w.z. opzieners en districtsvoorgangers, heeft die beginselen vervolgens één-op-één uit te dragen, terwijl de diakenen en priesters in de gemeenten deze gedragslijn volstrekt hebben te eerbiedigen.
   
   (...)
4. Als priester ben je een nul, een nobody. Als priester kun je honderd keer de waarheid verkondigen; je wordt niet geloofd. Maar zodra je een apostel bent, kun je zeggen wat je wilt; de overgrote meerderheid van de NAK-leden zal het klakkeloos voor waarheid houden; men zal er gewoon heilig in geloven. De apostelen van de NAK werden steevast aan de gemeenten voorgesteld als zijnde "boodschappers van Christuswege", zodat wat ze zeggen waarheid moet zijn. Vanuit het credo "Verlaat u niet op eigen meningen en inzichten; geloof slechts" heeft de decennialange indoctrinatie zijn uitwerking nog niet verloren.
   
   (...)
5. Je zou het ook zo kunnen zeggen: "De apostelen zijn afhankelijk van Christus, alle anderen van de apostelen." Dit gaat te ver.
   
   (...)

(...)


Uit: Bericht op "wo 12 apr 2023, 19:54", in de thread "Meinem Gott gewidmet... "

Ook voor mij tekenden zich in "de gemeenschap" onbarmhartige scheidslijnen af tussen een kennelijk hoog­ste, mid­del­ste en laag­ste eche­lon. Onverbiddelijke hiërarchische structuren in de bestuurlijke organisatie maakten duistere praktijken mogelijk en camoufleerden deze vervolgens.

Terwijl de gemeenteleden werden geacht hun "zegenaars" omwille van hun "hoogheilige taken en opdracht" op "handen des gebeds" te dragen, kon het gebeuren dat degenen die daarbij voor zichzelf gevaarlijk "een onbegrensd vertrouwen" claimden, zich schaamteloos vergaloppeerden.

Het zal niemand verbazen dat je je dan later van veel lariekoek moet bedienen om zo'n hele causaliteit omzichtig tot een abstractie te verheffen.

Onverhoopt heb ik daarvan zó veel te zien gekregen, dat ik doorzag waarom menigeen buiten "de gemeenschap" beter af was dan er middenin.

Groet,
TjerkB


P.S.

Uit: NAK-zangkoorboek, jaren '60/'70

[TjerkB]

(...)
Wie véél méér afweet van wat er door de jaren heen is gebeurd dan ik, zal misschien denken: je snapt gewoon veel te veel nog niet. Zeer zeker, dat klopt want ik weet helemaal níets van... verreweg het meeste! Maar ik verbaas mij erover dat wat ik hoorde niet overeenkomt met wat ik zie.

(...)

@all

Volgens mij dachten in "de gemeenschap" maar heel weinigen erover na hoe op het vlak van zeggenschap de zaken verantwoord te regelen zijn.

Toch doen zich telkens weer op dát punt problemen voor:

(...)
Ter informatie:

• "Das Führerprinzip in der Neuapostolischen Kirche"
  Een historische zoektocht naar sporen van het autocratische begrip van het ambt van 1908 tot 2022
  Auteur: Detlef Streich, januari 2022 | ISBN-13: 9783755799351

Over de titel:
Autoritair of autocratisch leiderschapsgedrag komt voor in vele institutionele organisaties waarbinnen de communicatie eenzijdig van "top" naar "bottom" wordt ingegeven door sterk hiërarchische structuren. Dat is ook in de Neuapostolische Kirche sinds haar oprichting het geval. Op grond van uitgebreid onderzoek en objectief aan de hand van nieuw ontdekte bronnen worden verbanden voor het voetlicht gebracht, die door de buitenwacht vaak niet werden onopgemerkt omdat de gebeurtenissen zich afspeelden achter gesloten deuren. Maar ook de roekeloze ingrepen in het privéleven bij de NAK-leden vanaf de beginjaren tot de jaren '90 worden beschreven, uitgediept en ontmaskerd als systematische pogingen tot disciplinering. Uitdrukkelijk wordt ook de districtsapostel Friedrich (Fritz) Bischoff op de korrel genomen, de oprichter van de uitgeverij en drukkerij voor de diverse kerkelijke bladen. Hij vervulde een actieve rol bij de verspreiding van “de Boodschap” en bij de excommunicatie van districtsapostel Peter Kuhlen. Pas in zijn latere jaren ontwikkelde hij zich tot de persoon zoals veel mensen hem herinneren. Met deze uitgave verschijnt een non-fictieboek dat, uitgaande van zorgvuldig onderzochte bronnen, talrijke nog onbelichte aspecten wil ophelderen van de historische ontwikkeling van de NAK in de afgelopen eeuw.

(...)

(...)


Uit: Bericht op "vr 04 feb 2022, 13:34", in de thread "Das Führerprinzip in der Neuapostolischen Kirche"

Ik denk dat velen er eenvoudig vanuit gaan dat je het volste vertrouwen kunt hebben in de dienaren - zolang er geen reden tot ongerustheid is! Maar wát kun je nog doen als, tegen alle verwachtingen in, je ergens hopeloos mee vastloopt en welluidende versregels géén uitkomst bieden?

• Zijt gij door de levensstormen moe en mat?
  Heeft een golf van zorgen u soms overspat?
  Weet, in de gemeenschap wacht u vreed' en rust,
  wordt g' u van des Vaders liefde weer bewust.
  Tel Gods liefdedaden, denk daaraan:
  door d' Apost'len biedt Hij schatten aan.
  Grijp die gaven, neem ze dankbaar aan.
  Dat geeft kracht de levensstormen te weerstaan.
  
  Bron: Eerste couplet van lied 376, NAK-gezangboek

Heeft u dit zélf wel eens ondervonden; dat een golf van zorgen je had overspat en je daarna géén "vreed' en rust" wachtte, maar het tegendeel? En dat hier in "de gemeenschap" géén eind meer aan kwam?

Is zoiets onmogelijk? Kan niemand dat ooit hebben moeten meemaken?


Enkele dagen geleden informeerde ik vrijblijvend:

(...)
... hoe ingeval van nood geharnaste en hoogverheven "dienaren" ertoe kunnen worden bewogen om zich wat barmhartiger op te stellen, is volgens mij nog altijd niemand duidelijk.

(...)

Was dat uit de lucht gegrepen en had het dus niets om het lijf?


Bij mij thuis is het nu vijf vóór twaalf, maar is het ergens niet al véél later?

Groet,
TjerkB


N.B.

(...)
... mijn persoonlijke ervaring in de Nieuw-Apostolische Kerk is dat "kanaries in de kolenmijn" als ongedierte worden gezien.


(...)

(...)
Of je nu je eigen zorgen uitsprak, het opnam voor wie er onheus was bejegend, of dat het kapitaalvernietiging betrof - het liet ze onverschillig.

(...)
"Geloven doe je in het echt! Anders geloof je alleen maar in de geschiedenis van hen die geloofd hebben", schreef ik op uitnodiging van wijlen Bauke Moesker in een artikel voor diens "indexpagina" in februari 2010. Ik denk dat ik dit toen bij wijze van spreken uit mijn tenen heb gehaald want hoewel er in mijn kerk geregeld van was gesproken dat wij "een levend geloof" hadden, merkte ik daar gaandeweg zowat niets meer van. Al meldde ik een onverdraaglijke kalme berusting en een irritante zelfvoldane bezadigdheid; men reageerde schouderophalend en meewarig.

(...)


Uit: Bericht op "ma 05 aug 2024, 14:04", in de thread "Opmerkelijk... "

Het was op 6 mei 2004, toen ik dit aankaartte. Ik kreeg er geen antwoord op. Hierna duurde het nog drie jaar totdat ik de kerk écht ontvluchtte.


Is er nog een toekomst voor de kerk? Zolang er sponsors zijn en/of er een pot te verteren valt, vermoedelijk wel. Er is toekomst voor: Zijn werk.

(...)


Uit: Bericht op "di 05 nov 2024, 13:32", in de thread "Is er nog een toekomst voor de kerk?"
Zie aldaar tevens het bericht op "wo 06 nov 2024, 11:44"

[TjerkB]

(...)
Heeft u dit zélf wel eens ondervonden; dat een golf van zorgen je had overspat en je daarna géén "vreed' en rust" wachtte, maar het tegendeel? En dat hier in "de gemeenschap" géén eind meer aan kwam?

(...)

@all

In de achterliggende dagen stond ik erbij stil dat het 10 jaar geleden, in 2014, voor de regio Nordrhein-Westfalen, tot een zekere verzoening kwam; vanwege de zgn. stamapostelboodschap. Sommigen meenden toen dat dit ook gold voor wie in Nederland was geëxcommuniceerd door apostel Tjark Bischoff, maar dat was niet het geval. Het was ook lastig te begrijpen dat het hier om iets anders ging dan in 2005 in Zwitserland.

Juist in 2005 begreep ikzelf al niet waarom diplomatiek de indruk moest worden gewekt dat de nieuw-apostolische god met twee maten meet:

• 
  
  Bron: TjerkB op » 18.05.2005 14:22 « in de thread "Zusammenhänge", board.naktuell.de

Het doet toch zeer als "het Ver­bond der ge­na­de" eindelijk alsnog verzoening meebrengt maar dat deze... kadastraal blijkt te zijn afgebakend?

Nog vele malen bedenkelijker wordt het voor mij wanneer ik moet vaststellen dat de nieuw-apostolische kerkleiding er het zwijgen toe doet:

(...)
Eind 2005 kwam de districtsapostel bij mij thuis even langs om een kop thee te drinken. Dat vond ik oprecht fijn. Enige tijd daarvoor was via het internet de zgn. akte van Peter Kuhlen in de openbaarheid gekomen. Opeens lag er gevoelige informatie op straat over het reilen en zeilen bij het internationale kerkbestuur in de vroege jaren '50. Ikzelf was tot dan toe met de betreffende gebeurtenissen amper bekend, maar ik voelde mij begaan met de velen, van wie het alsmaar aannemelijker werd dat men in mijn kerk buitengewoon onheus was bejegend. Daarom sneed ik dit onderwerp even aan bij de districtsapostel. Hij zei: "Weet je, het is voor onze stamapostel vaak beslist niet eenvoudig om te reageren want soms wordt bijna elk woord verkeerd opgevat." Dit zette mij aan het denken. Zie onder:

(...)
Ik wilde een handreiking doen. Stel nu eens dat stamapostel Leber zou voorgaan in een dienst voor ambtsdragers en dat hij dan, zo tegen het einde van de dienst, alvast iets zou zeggen over wat er in het verleden toch echt verkeerd heeft uitgepakt; ervan uitgaande dat wij samen in het "werk Gods" willen staan. Wat zou de stamapostel dan kunnen opmerken waardoor de weg tot verzoening vrij wordt gemaakt? Hierover dacht ik na. Bovendien: "stel niet uit tot morgen wat gij heden doen kunt." Enkele dagen later (het was 6 januari 2006) richtte ik mij tot het bestuur van de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland en gaf ik voor stamapostel Leber de onderstaande bewoordingen in overweging (tegenwoordig zou men wellicht spreken van "stille diplomatie")...

• Geliefden, ik kan u niet zeggen hoezeer het ook mij persoonlijk verdriet doet wanneer mij situaties bekend worden waarbij broeders en zusters zijn beschadigd in de gemeenschap, hen onrecht is aangedaan of waarbij zelfs kinderen Gods met zo weinig begrip zijn tegemoetgetreden dat zij in ons midden geen leven meer hadden. Ik kan u echter van één ding verzekeren: zo heeft onze hemelse Vader het niet gewild. Niemand mag dat hebben gewild. En ik wil het u zeggen: zover het in mijn macht zal liggen eraan mee te helpen dat wij als koningskinderen hoffelijk met elkaar omgaan en dienovereenkomstig ook ál onze naasten bejegenen, wil ik dat doen. Het zal de liefde zijn, de liefde Gods, waaraan men ons allen mag herkennen (vgl. refrein lied 353-GB). Daarom, nu wij in deze samenstelling bijeen zijn, wil ik u graag dit ene vragen, namelijk: hebt elkaar alstublieft lief met de liefde waarmee onze hemelse Vader al de Zijnen oneindig liefheeft. Dagelijks mogen onze inspanningen er op zijn gericht om voor deze heilige liefde, die een vrucht is van rein geloven (vgl. lied 421-GB, derde couplet), wegbereiders te zijn. Het gaat er niet om rücksichstlos eigen doelen te bereiken, maar om tezamen het doel van ons gezamenlijke geloof te bereiken en het elkaar daarbij licht te maken. Voor die zielen, aan wie leed is berokkend geldt, dat God niet zal toestaan dat zij onder dat juk bezwijken en eenzaam achterblijven. Hij, als kenner der harten, zal Zijn engelen beschikken dezen bij te staan en ze te vertroosten. Jezus gaf de verzekering: “Mijn Vader, die ze mij gegeven heeft, is groter dan allen en niemand kan ze uit mijns Vaders hand rukken.” (Joh. 10: 29) Uiteindelijk zal gelden: “En de Geest en de bruid zeggen: Kom! En wie het hoort zegge: Kom! En wie dorst heeft, kome; en wie wil, neme het water des levens om niet.” (Openb. 22: 17). Laat de gezindheid van Jezus Christus ons altoos voor ogen mogen staan. Los daarvan past het ons spijt te betuigen wanneer er fouten zijn gemaakt, en die zo mogelijk te herstellen. En: compassie te hebben met allen die als slachtoffers zichtbaar of onzichtbaar letsel met zich meedragen.

Echter, men had er géén "Boodschap" aan. Tussen 6 januari 2006 en 4 december 2007 herinnerde ik de kerkleiding er nog verschillende keren aan dat er veel op het spel staat en dat slachtoffers recht hebben op een excuus. Vergeefs.

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "03 feb 2011, 16:54", in de thread "Elders gelezen... "

In het voorjaar van 2007 werd het duidelijk dat de kerkleiding in deze samenhang later dat jaar geen berouw zou tonen. Toen hield het voor mij op. Machtspolitiek mocht blijkbaar prevaleren boven zielzorg. Godonterend hoogverraad. The bloody limit. Ogen­blik­ke­lijk excommuniceerde ik mijzelf. Achteraf bezien luidde de tweede Europese Informatieavond op 4 december 2007 het begin van het einde in van de façade, waarachter de "höhere Führungsverantwortliche" zich kennelijk veilig hadden gewaand; met hun dubbele agenda's en met al hun verzwegen snode streken.

(...)


Uit: Bericht op "wo 22 jun 2022, 14:56", in de thread "NAK NL hijst de stormbal en komt met een ambitieus plan - storm in een glas water?"

Daarmee voelde ik mij inderdaad "overspat" door "een golf van zorgen". Onverhoopt zag ik op 4 december 2007 hoe het toen faliekant misging.

Groet,
TjerkB


N.B.

(...)
In de jaren '90 werd ik mij ervan bewust dat er in Duitsland zorgwekkende geluiden opkwamen over de Neuapostolische Kirche als een sekte. In eerste instantie dacht ik nog "What's in a name?", maar klaarblijkelijk hadden buitenstaanders er toch alle reden toe om vraagtekens te plaatsen. Ik draai er niet omheen: het heeft mijzelf daarna nog vele jaren gekost om goed genoeg te snappen hoe bij wijze van spreken aan onbevoegden in mijn kerk kwalijk een podium was verleend om rück­sichts­lo­s sektarisch te werk te gaan en hoe de kerkleiding zich van machinaties bedient. Hoogst bedrieglijk is het bijvoorbeeld als zielen ertoe worden verleid op beslissende momenten, terwijl het gaat om ethische kwesties of andere belangrijke vraagstukken, zichzelf geen samenhangende visie toe te staan, doch alleen datgene te overwegen wat volgens de kerkleiding ertoe doet. Ik heb dat zelf meegemaakt toen de vroegere districtsapostel Armin Brinkmann mij voorhield: "Es gilt, das zu tun was unser Stammapostel geraten hat, sich nach vorne zu strecken und sich zu versöhnen. Dazu ist es notwendig, sich von eigenen Vorstellungen, vielleicht vorgefasster Meinung und alten Erfahrungen zu distanzieren." Wie zich (vanuit de vermaledijde geloofsgehoorzaamheid) daaraan overgeeft, raakt namelijk vroeg of laat van zichzelf vervreemd want je legt je hoogst persoonlijke morele kompas in handen van derden. Na verloop van tijd ben je nota bene niet meer baas in eigen brein want die vermeende zegenaars gaan ervan uit dat ook bij jou alles wisselt op hún wenken. Heus: foute boel. In de Nieuw-Apostolische Kerk hebben op deze manier echter de meeste aangesloten leden twee identiteiten ontwikkeld: enerzijds gedraagt men zich willoos, wát er in de kerk ook faliekant verkeerd uitpakt, en daarnaast halfslachtig als een persoonlijkheid met toevallig een bijgeloof. Gebrainwasht derhalve.

(...)


Uit: Bericht op "wo 13 jul 2022, 11:35", in de thread "Wát is er gaande?"