Forum voor beweging in het apostolische werk

Levi schreef:is onze Tjerk ondergedoken?

• Opdracht aan Timoteüs
  [3] Toen ik naar Macedonië vertrok, heb ik je gevraagd in Efeze te blijven. Je moet voorkomen dat bepaalde mensen daar een afwijkende leer onderwijzen [4] en zich verdiepen in verzinsels en eindeloze geslachtsregisters. Die leiden meer tot speculaties dan tot de vervulling van de taak die God met het geloof gegeven heeft. [5] Het doel van je opdracht is de liefde die voortkomt uit een rein hart, een zuiver geweten en een oprecht geloof.
  
  Uit: 1 Timoteüs 1 (NBV)

• "In een dubbelleven kun je altijd de gewenste antwoorden geven en vervolgens doen wat je zelf wilt. Veel beloven, weinig geven, doet de gek in vreugde leven. Iedere dubbellever zal de waarheid van die wijsheid van harte beamen."
  
  "De rituelen van sinterklaas en kerst laten zien hoe we als familie, gezin of vriendenkring willen zijn. Zijn we ook zo? Of maken we onszelf wat wijs en spelen we dan 'happy families', om na afloop opgelucht te constateren dat we er weer een jaar vanaf zijn? Als de keizer geen kleren aanheeft, wie durft dat dan te zeggen?"
  
  
  Bron: ISBN 978-90-446-2754-1, resp. pagina 97 en pagina 180

• Op de foto: "De verbinding" hersteld

Levi schreef:(...)
Weer in topvorm?
De foto illustreert en symboliseert hoe de NAK omgaat met ex-leden en geëxcommuniceerde dienaren.
Maw, sektarisch gedrag.

(...)

Redactie schreef:(...)
Een oudere broeder met wie ik jaren geleden even in gesprek raakte, zei zachtjes tegen mij: "De afgelopen week heb ik enkele dagen... niet 'gevolgd'." Eraan toevoegend: "Gelukkig is het verder niemand opgevallen!" "Na te volgen", daar ging het immers om in het nieuw-apostolische geloofsleven, en wel "de dienaren die ons voorgaan". Voor wie in mijn kerk geen zogeheten taak- of ambtsdrager was, leek mij dit logischerwijs het zwaarst want dan had je van doen met de meeste zegenaars die allen voor jou een lichtend voorbeeld zijn. Zo niet, dan wist je: "Te leren rest er ons hier nog zo veel" (lied 355, NAK-gezangboek). Dan lag het op jouw weg om -biddend en werkend- met elk van de betreffende "Godsgezanten" alsnog de juiste verbinding te zoeken en die voortaan te koesteren. Zo werd een ieder geacht -tot zegen- "de onderste weg" te bewandelen.

Een kind van God was "nach dem neuapostolischen Glaubensverständnis" een twijgje aan "de boom des levens", waarvan de stamapostel de stam was en de districtsapostelen de dikste takken. Wie er niet voor ijverde langs "de geordende weg" verbonden te zijn met de stam "waaruit alle levenssappen ons rijkelijk toevloeien", zou daarmee het verderf over zichzelf afroepen. Aan deze zienswijze begon ik te twijfelen toen er telkens hele takkenbossen naar beneden vielen door dienaren die er de brui aan hadden gegeven. Troosteloos bleven de dientengevolge normaalgesproken ten dode opgeschreven twijgjes verweesd én besodemieterd achter.

Hierna werd er niet meer zo over gesproken; alsof de stamapostel de stam zou zijn, enzovoort. God dacht er blijkbaar intussen anders over. Wel moesten wij gehoorzaam blijven navolgen, zonder vragen en zonder te klagen. Later kwam daar o.a. nog het door stamapostel Leber gepredikte vereiste onbegrensde vertrouwen bij. Alweer begon ik te twijfelen. Ook hier had deze wel van terug: wie twijfelt, zou "naar de geest" ziek zijn!

Aldus moesten wij eraan geloven, de twijgjes; de kinderen met "hun tienduizend vragen" die werden overgeslagen.

"Ach, blad alleen" (lied 152, NAK-gezangboek).

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van Bauke Moesker- op "Do 22 Mrt 2012, 20:52", in de thread "Uitgaan van wat het kind nodig heeft, kan niet meer"