BakEenEi schreef:@all
Op zo'n manier kun je vanzelf wel op élke slak zout leggen, is mogelijk een gedachte die opkomt bij het lezen van het vorige bericht. Omdat ik mij dit kan indenken, ga ik er alvast op in want welk getuigenis willen wij liefst brengen als het gaat om het evangelie van Jezus Christus; of wij nu in gesprek raken met iemand in Tzum of in Tsjaad...
Voor wie zich gemakkelijk ergert als het móet gaan om details, eerst even dit. Je krijgt ergens last van en de huisarts verwijst door naar een specialist. Wil je dan dat zo'n specialist oog heeft voor details, of niet?!
Een andere zijstraat nog... Wat zouden misschien de beste praktijklessen zijn om "de kunst van het weglaten" aan te leren? Wanneer op school blijven de meesten bij de les? Hierover noteerde ik eens het volgende:
- "Mensen die boeken schrijven als 'Inleiding tot het boekhouden, deel 1', 'Inleiding tot het boekhouden, deel 2', gevolgd door 'Inleiding tot het boekhouden, deel 3'. Mensen natuurlijk, die werkelijk heel goed konden boekhouden, zo goed, dat ze er niet meteen vanuit gingen dat anderen dat ook konden. Hun levenswerk werd dus bekroond met de bekende leergang Boekhouden van A tot Z, waarbij er voor gevorderden, dat wil zeggen de eenzame doorzetters die hun voorgenomen huwelijk er nog een tijdje voor hadden uitgesteld, een eerste tipje van de sluiter werd opgelicht in de uitgave 'Boekhouden, deel 1'. Met intussen kromme boekhoudersruggen worstelden dezen zich door het meesterwerk heen, terwijl zij ondanks hun brillen met jampotjesglazen nog altijd niet het licht zagen in het vak.
Wat ik ermee wil zeggen is dit: weg met alle lucht in de verpakkingen, weg met de psychologische drempels, weg met de studieLAST. StudieLIST zou beter zijn."
Ik kwam hier destijds op omdat ik nog altijd in de lach schiet als ik eraan denk dat iemand, van wie ik door de "tuinbroek" die hij droeg dacht dat hij wellicht een tuinman was, de wiskundedocent bleek te zijn en tevens lector aan een universiteit. Maar het bijzondere was daarna dat deze docent wiskunde gaf alsof het om tuinieren ging. Opeens ging er een wereld voor mij open. Nu ik dit trouwens opschrijf, kom ik er niet omheen om nog iets anders aan te halen:
(...)
‘Zielepijn’; dat is iets wat mij persoonlijk al ontzettend lang bezighoudt. Mensen kunnen elkaar heel lelijk bezeren. Psychisch lijden is compleet wat anders dan een gipsverband. Aan de andere kant kunnen mensen elkaars leven ook heel prachtig verrijken. Zo belde mijn broer mij eens op op mijn mobiele telefoon:
“Ben je ergens waar een TV bij de hand is? Kijk dan nu naar dat en dat programma met een Russische celloleraar.” Het bleek een bekroonde documentaire te zijn over de cellist Vladimir Perlin. Het was werkelijk indrukwekkend om te zien hoe hij omging met zijn leerlingen. Maar wat mij vooral is bijgebleven, is, wat hij vertelde over zichzelf en over de leraar (de Meester) van wie hijzelf les had gehad:
- “Toen moet God mijn grote leraar op mijn pad hebben gestuurd: Aleksandr. Binnen twee weken speelde ik. Binnen twee weken ontbloeide mijn talent. Alsof er ’n knop omging. Er ging een wereld voor me open. Ik kreeg door hoe ’t moest en dat cello spelen ’n genoegen is, en geen marteling. Ik begon boeken te lezen en regelmatig naar ’t theater te gaan. Ik werd niet gedwongen, maar op ’t juiste spoor gezet. Met wijsheid, liefde en enorm veel respect voor mijn persoon. Mijn ziel werd niet gebroken, maar aan mezelf onthuld.”
(...)
Uit: Bericht door Vage gast op 30 juni 2005 22:50 bij NAK-Observer
Hoewel wij allen onze eigen waarneming hebben, ons eigen begrip, enzovoort, lijkt het mij bijzonder wenselijk, indien het gaat om het evangelie van Jezus Christus, om het elkaar in de praktijk zo licht mogelijk te maken! Spijtig genoeg kwam ik dit besef in de Nieuw-Apostolische Kerk amper nog tegen. Het leek wel alsof er steeds méér bij kwam kijken om enig begrijp te krijgen van "de kennis van het heilige". Ongelofelijk!
Groet,
BakEenEi
Bron: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "
Za 26 Jan 2013, 15:58", in de thread "Let your light shine!"