Waar is de taal van het hart gebleven?

[TjerkB]

(...)
Ik kan vanzelf niemand dwingen om beter kennis te nemen van veel achtergronden, maar het kerkbestuur handelt beslist tegen beter weten in.

(...)

@all

Hierbij realiseer ik mij heus terdege dat het bijna niet te doen lijkt om over menig thema afdoende geïnformeerd te geraken, alvorens zelf ook toe te komen aan een zeker waardeoordeel. Echter, als er geen serieuze klachtenprocedure is (en die ís er inderdaad nog áltijd níet in de Nieuw-Apostolische Kerk) betekent dit natuurlijk wél dat wie echt iets te klagen heeft, in de praktijk daarmee vermoedelijk moederziel alleen blijft staan. Een bekend voorbeeld van zo'n nare situatie, is, hoe wijlen Bauke Moesker werd geïntimideerd met o.a. de brief van 2 december 2011. Of denk aan hen die -enkel vanwege een niet getolereerd gewetensconflict- in de jaren '50 zonder pardon aangetekend de kerk uit werden gezet.

Hoe je ook heel goed ánders met een conflict kunt omgaan, valt bijvoorbeeld na te lezen in Matteüs 18:

• [15] Als je broeder of zuster tegen je zondigt, moet je die persoon onder vier ogen daarop aanspreken. Als hij luistert, heb je hem teruggewonnen. [16] Luistert hij niet, haal er dan een of twee anderen bij, want een aanklacht is rechtsgeldig met een verklaring van ten minste twee getuigen. [17] Als hij ook naar hen niet luistert, leg het dan voor aan de gemeente.

Ik vroeg eens of men alsnog hiermee rekening wilde houden, doch vergeefs. Oók vergeefs attendeerde ik daarnaast op 1 Korintiërs 12 vers 26:

• Wanneer één lichaamsdeel pijn lijdt, lijden alle andere mee; wanneer één lichaamsdeel met respect behandeld wordt, delen alle andere in die vreugde.

Net zo min toonde men zich gevoelig voor een bekende uitspraak van stamapostel Richard Fehr die ik aanhaalde:

• Berechtigte Kritik nehmen wir zu Herzen, unberechtigte zur Kenntnis.

Sterker nog; toen ik bovendien verwees naar de Leidraad dienen en leiding geven, stond men óók al niet open voor het onderstaande:

• Als ontstane conflicten niet kunnen worden opgelost, kan iedereen zich vol vertrouwen tot een hogere verantwoordelijke leidinggevende wenden.

En ik noemde extra nog déze passage uit de nieuw-apostolische statuten:

• De kerk verzorgt haar gelovigen en bevordert het nieuw-apostolische geloofsleven overeenkomstig haar geloofsbelijdenis. Dit geschiedt in het bijzonder in de vorm van regelmatig gehouden kerkdiensten, gewetensvolle zielszorg en een door de geest van naastenliefde gedragen maatschappelijke zorg.



Verder ook dít citaat van Jean-Luc Schneider uit het verslag in het tijdschrift Unsere Familie van een dienst waarin hij voorging in 2013:

• Eine Gemeinde, die wirklich auf den Herrn wartet - die erkennt man. Sie ist in eile, sie verschwendet keine Zeit, den der Herr kommt ja bald. Wir können nicht sechs Monate warten, um ein Wort in die Tat umzusetzen. Es gibt manchmal Konflikte in de Gemeinden, da können wir nicht sechs Monate warten, um sie zu lösen - das müssen wir sofort tun, denn der Herr kommt bald; darum demütigen wir uns und bringen Opfer. Der Herr kommt bald - uns bleibt nicht viel Zeit, wir wollen uns beeilen.

Zelfs wat ik van stamapostel Wilhelm Leber had gelezen in de Unsere Familie van 5 april 2006, legde daarbij geen enkel gewicht in de schaal:

• Was nicht sein darf, daß man keine Antwort gibt.

Hoe aandachtig je in de Nieuw-Apostolische Kerk ook oprecht luistert, leest en wil geloven wat men je voorhoudt in drukwerk; het helpt NIET.

Spijtig genoeg was het mij in de tijd dat ik nog werkzaam was voor de kerk al diverse keren opgevallen dat er in dit opzicht iets goed fout zit.


En nu; nu leek het mij verstandig om dit maar tóch eens op een rij te zetten voor wie er geen vat te krijgen valt op de bedoelde achtergronden.

Waarschijnlijk weet juist ik als één van de weinigen hoe lastig het absoluut is om door te krijgen dat dit een hoogst alarmerende wantoestand is:

(...)
Als nu aan mij wordt gevraagd "Wat is de Nieuw-Apostolische Kerk?" en ik zou niet in de gauwigheid even mogen spieken in notities, brieven, op het Internet of in een boek; zou ik oprecht als volgt kunnen antwoorden:

• Ik ken het kerkgenootschap "de Nieuw-Apostolische Kerk in Nederland" vrij goed doordat ik er een halve eeuw lid van ben geweest en ik in die tijd de meeste diensten heb bijgewoond. Bovendien volgde ik er o.a. godsdienstonderwijs en het confirmatenonderricht. Later was ik nog werkzaam op het landelijke bureau van de Centrale Administratie. Ik deed mee aan allerlei activiteiten, ook in weekenden en vakanties, mede om de kerk naar buiten toe meer bekendheid te geven. Ik raakte onder de indruk van koor- en gemeentezang. Alles wat er over het nieuw-apostolische geloof te lezen was, had mijn belangstelling. Ik heb er "op de kerkvloer" veel integere mensen ontmoet. Hun voorbeeld doet nog altijd goed volgen. In de prediking werd er met nadruk op gewezen herinneringen aan waardevolle ervaringen als het ware in marmer te graveren en slechte herinneringen in stromend water. Daar zat wel wat in, vond ik. Juist op dit punt echter, zo werd het mij naderhand pijnlijk duidelijk, is er een nuancering op zijn plaats. Dat zit zo: te pas en te onpas moest gelden, wanneer er bijvoorbeeld grove fouten waren gemaakt, dat wie zich dan op het standpunt stelt dat het desondanks goed bedoeld was geweest; elke zaak daarmee zou zijn afgedaan. Toen dit fenomeen in een overdosis op mijn bord kwam te liggen, begon de hele "bedrijfscultuur" eromheen mij tegen te staan want van bestuurszijde bleek er in dat opzicht steevast minder compassie te zijn voor "lagere dienaren" dan voor "hogere dienaren". Bestond er rechtsongelijkheid in "het werk Gods"? Conclusie: ja, er bestaat op dit punt nogal wat rechtsongelijkheid, en nee; níet in Zijn werk. Wel daarentegen in deze kerk.

Het komt er dus op neer, dat de schellen mij van de ogen zijn gevallen. Ondertussen vraag je je onwillekeurig telkens af: heb ik het goed gezien? Maar als je het gaandeweg zeventig maal zeven maal goed genoeg gezien hebt, ben je voor de bestuurders in deze kerk, de veroorzakers en de beschermheren van de ontstane afdekcultuur, de nieuw-apostolische "boden van Jezus Christus", de idolen van tienduizenden onwetenden, enzovoort; voor al dezen ben je dan een "enfant terrible" geworden. Je hebt ze namelijk dóór en je kent de patronen van de ongelofelijk bedrieglijke manier waarop ze -triomfantelijk- als olifanten door Gods porseleinkast banjeren.

(...)


Uit: Bericht op "do 05 dec 2013, 21:15", in de thread "Wat is de Nieuw-Apostolische Kerk?"
Zie ook het bericht op "vr 23 dec 2022, 19:04", in de thread "Waar is de taal van het hart gebleven?" alsmede het bericht op "wo 17 mei 2023, 12:30", in de thread "Het Apostolisch Genootschap anno 2023: Geen wortels en geen hoeders"

Ooit opende ik langs de digitale snelweg dus maar een kraampje om deze achtergronden te kunnen delen met wie op zoek is naar antwoorden.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Iets anders nog:

• Als de liefde ontbreekt...
  
  • ... komen gaven niet tevoorschijn
    ... neemt de bemoediging en de vreugde af
    ... raken mensen uitgeput
    ... is er geen verbondenheid.
  Uit: Verscheidenheid van gaven (vierde druk 2005), door Nynke Dijkstra-Algra (toeruster voor pastoraat en gemeenteopbouw in de NH Kerk, provincie Utrecht); Uitg. Boekencentrum - ISBN 90 239 0376 5

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "Vr 16 Sep 2011, 06:50", in de thread "Framing"

@all

Als het juist bij hen die leiding willen geven ontbreekt aan liefde en de betrokkenen dan van zich afbijten op grond van hun zelf aangemeten statutaire voornaamheid wanneer zielen die daaronder lijden de aandacht vragen, is het dan geen bedrijfsblindheid die de geledingen teistert?

In mijn vorige bericht had ik nog niet eens ook het volgende genoemd...

Gottesdienst für Amtsträger in Wiesbaden: "Kämpfen um jede einzelne Seele"
12.03.2006

Wiesbaden. In einem besonderen Gottesdienst für alle Amtsträger der Neuapostolischen Kirche in Europa wandte sich Stammapostel Wilhelm Leber an seine Brüder: "Lasst uns um jede einzelne Seele kämpfen!" Diese Aufgabe gab der internationale Kirchenleiter seinen Amtsbrüdern mit auf den Weg.

(...)
Drei Ziele für die Arbeit als Amtsträger in der Kirche leitete das Kirchenoberhaupt daraus ab: Herzen sollen gestärkt und zusammengefügt werden, Gewissheit und Verständnis sollen wachsen. Er forderte seine Mitbrüder dazu auf, für jede einzelnen Seele in der Gemeinde zu kämpfen: für die Jugendlichen genauso wie für die Kritischen, die Komplizierten oder die mit Problemen Beladenen.

(...)


Bron: NAK International
Zie in deze samenhang ook de forumbijdrage op "di 17 feb 2015, 09:30", in de tread "Gebakken lucht"

... of ook verwezen naar wat ik vorig jaar hierover nog opmerkte:

(...)
Is het niet bizar dat óók de geestelijke overheid bij de internationale Nieuw-Apostolische Kerk géén oog heeft voor slachtoffers die zij maakt?

Al gedurende een hele opgroeiende generatie spreken allerwegen gelovigen hun bezorgdheid uit over onheil wat men ondervindt in deze kerk. De ouders van de jeugdigen die zich nu engageren vanuit "Jong-NAK", zijn bij wijze van spreken desondanks, dus zonder verregaande consequenties te verbinden aan wat men over kennelijke ongerechtigheden vast wel nu en dan ter ore kwam, "trouw" gebleven. Hun kinderen vinden het nu fijn om er "in de gemeenschap" iets moois van te maken. Ik weet het van mijzelf en ik zie het in mijn eigen gezin: vaak is niets méér van het zuiverste water dan de spontaniteit van een kind...

(...)
Wat valt hier met goudeerlijk respect voor het Arabische spreekwoord "Doe je mond pas open als wat je gaat zeggen, mooier is dan de stilte ervóór!" misschien tóch nog -stamelend- over te zeggen, zo vraag ik mij nu al dagenlang af. Misschien eerst alleen nog maar het volgende:

• Alles van de volwassenen - alles, wij dreigen het te vergeten - ontleent zijn aantrekkelijkheid en zijn betekenis aan het kind, dat, op welke wijze ook, tegenwoordig is. Alles. Puur volwassen voorvallen zijn ontwrichte voorvallen, zij zijn te veel.
  
  Bron: J.H. van den Berg, Metabletica of leer der veranderingen (1956)

(...)

Al woonde ik de inspiratiemiddag zelf niet bij; via YouTube zagen wij hoe één van de kerkbestuurders op 1 oktober jl. het laatste woord voerde: niets was er nu feitelijk zorgelijk aan de hand, niets om werk van te willen maken; het zou hoe dan ook allemaal ooit wel helemaal goed komen. Onmiddellijk deed mij dit terugdenken aan een e-mailtje dat ik verstuurde in 2004 en waarin ik klaagde over een... "zelfvoldane bezadigdheid". Terwijl óók ik nog heel lang en heel gráág eraan had bijgedragen om aan het gemeenteleven een inspirerende impuls te geven, zodat werkelijk niemand daar nog tekort werd gedaan, werd er ook toen al steevast schouderophalend NIET gereageerd. De autoriteiten (die zichzelf uitgaven voor Godsgezanten)) vonden het de moei­te NIET waard om er­op te ant­woor­den. En nu, achttien jaar later, zie ik dezelfde laconieke desinteresse!

(...)


Uit: Bericht op "do 15 dec 2022, 14:33", in de thread "NAK NL hijst de stormbal en komt met een ambitieus plan - storm in een glas water?"

Dus concreet: in het nieuw-apostolische kastenwezen domineren de "hoogsten in rang" nu al jarenlang op zó'n manier dat de liefde ontbreekt.

Kortom, voor zover ikzelf te langen leste ergens het antwoord op te weten ben gekomen, springt dát er voor mij uit. Daarom denk ik dat wij allen er verstandig aan doen zeer bewust het onderscheid te zien, een verschil (dat ook alsmaar groter werd), tussen deze kerk en: Zíjn werk.

Voor mij is het Werk van God altijd héél groot geweest - en eerlijk gezegd sluit ik nu niet uit dat een prachtig koorlied terecht eraan heeft bijgedragen dat juist dit besef in mijn ziel als het ware diep verankerd is: "Hemelse Vader, wondergroot is Uw werk! Wondergroot, wondergroot, wondergroot... " Door "het vredesberaad" in Duitsland met het oog op de verzoening met de Apostolische Gemeinschaft (VAG), vroeg districtsapostel Brinkmann mij eens op de man af: "Maar u heeft destijds toch óók geloofd dat de Nieuw-Apostolische Kerk 'das Werk des Herrn' is?" Ik dacht: nee, zo ligt het niet want het werk van God is véél groter; en dat antwoordde ik ook. Hiermee viel dit gesprek toen een beetje stil. Verder was dat bewuste gesprek zeker niet onaangenaam, maar ik moest in mijn hoofd wel een paar keer stevig schakelen want wat ik daarnet bedoelde, namelijk dat er onderscheid valt te maken tussen Zijn werk en een kerk(genootschap), bleek die avond precies datgene te zijn wat een "Versöhnung im Herzen" in de weg stond. Het werd dan ook uiteindelijk -in Düsseldorf- een verzoening op bestuursniveau. In de tussentijd was Armin Brinkmann opgevolgd door Rainer Storck. Laatstgenoemde toonde geen belangstelling voor welke persoonlijke toenadering dan ook.

Wat een contrasten! Laat ik dit nog iets verduidelijken want was voorheen het geloof voor ons niet in de allereerste (én allerlaatste) plaats een "hartensaangelegenheid"? Voor onze heengegane broeder Frits Deubel in elk geval wél en dat smeedde tussen ons beiden een hartelijke band:

(...)

Het behoeft geen betoog dat ik heel goed begreep wat Frits daarmee bedoelde. Voor hem telde de geborgenheid in het Vaderhuis, waar Vader zélf nog de baas is. De tijd waarin "de gemeenschap" officieel nog Hersteld Apostolische Gemeente in de Eenheid der Apostelen heette, was voor Frits eenvoudig "de welaangename tijd". In die tijd voelde het als een feest wanneer er een aanvangslied klonk als...

• Laat ons Sions lied’ren zingen,
  stemt de hartenssnaren fijn;
  dat de wereld het moog’ horen,
  dat wij eerst’lingskind’ren zijn.
  Laat de frisse jubelklanken
  spreken van de liefdegloed,
  die ons eensgezind doet strijden,
  ons bezielt met heil’ge moed.
  Laat het licht uit Sions woning
  helder schijnen dan en klaar,
  zodat heel de wereld wete:
  hier is ’s Heren dienstaltaar.
  
  Heer, zie zeeg’nend op ons neder,
  op uw volk, het Isr’ëls zaad,
  dat Gij leidt door uw apost’len
  naar de hun beloofde staat.
  Sterk de zwakken, sterk de moeden,
  geef hun nieuwe zielemoed;
  help ons daag’lijks biddend waken,
  dat ons niets versagen doet.
  Want Gij zult het heil bereiden
  in uw Rijk der heerlijkheid
  aan hen, die U hier belijden
  in de staat van ned’righeid.
  
  Bron: Lied 25, gezangboek H.A.G.E.A. (1953), thans lied 96, zangbundel GvAC

(...)


Uit: Bericht op "do 09 mar 2017, 11:16", in de thread "Het overlijden van onze broeder Frits Deubel"

Als je aan het begin van een dienst samen zo'n lied had gezongen, als je zo samen vol verwachting opkeek naar een zegenende inclusieve God; dan ging het er toch niet om dat een dolkoppig kerkbestuur er 60 jaar over wilde doen om na een menselijke fout die verzoenend toe te geven?

Alsmaar meer kennelijke ongerijmdheden riepen eerst tientallen maar na verloop van tijd eerder talloze vragen bij mij op. Soms sprak ik mij erover uit; soms zette ik iets op papier. Maar telkens werd mijn ongerustheid alleen maar gesust. Later merkte de geleerde wiskundige, stamapostel Leber eens op dat het hem bij de "Auferbeitung der eigenen Kirchengeschichte" vooral ging om gedocumenteerde feiten, geen vage herinneringen van deze of gene. Alleen al daarom moet ik er dus niet aan denken dat ik de laatste driemaal zeven magere jaren nooit wat had opgeschreven. De geïnterviewde "Zeitzeugen" hebben het achteraf geweten: hun getuigenissen werden terzijde gelegd. De neuapostolische Oberhirten en Oberhaupten gaan over lijken. Is dat het werk van God? Welnee! Aan een apostel schreef ik eens: "Keer om!" Hij antwoordde NIET.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Dus concreet: in het nieuw-apostolische kastenwezen domineren de "hoogsten in rang" nu al jarenlang op zó'n manier dat de liefde ontbreekt.

Kortom, voor zover ikzelf te langen leste ergens het antwoord op te weten ben gekomen, springt dát er voor mij uit. Daarom denk ik dat wij allen er verstandig aan doen zeer bewust het onderscheid te zien, een verschil (dat ook alsmaar groter werd), tussen deze kerk en: Zíjn werk.

(...)

@all

Wat in de Nieuw-Apostolische Kerk grote verdeeldheid heeft aangericht is het aangeprate bloedgroepenverschil tussen "dienaren" en overigen. In feite heeft dat in deze Ämterkirche "de gemeenschap" uiteen doen vallen. Je hebt "de kring der dienaren" en verder nog alle dolende reizigers.

Al váák heb ik hierover iets geschreven, zoals vorig jaar op 13 juli in de thread "Wát is er gaande?" Daarbij verwees ik naar een bericht in 2005:

Zelfwerkzaamheid

Wáár is het nu misgegaan, zo heb ik me vaak afgevraagd.

(...)
Jezus zei: "Zonder Mij kunt gij niets doen." Jézus zei dat. Daarmee verwachtte hij volgens mij niet dat zijn discipelen in de gemeenten óók zouden zeggen: "Zonder mij kunt gij niets doen." In een mooi lied zingen we: "Waarheen, pelgrims, wilt gij trekken, met uw reisstaf in de hand?" In het tweede vers staat dan: "Neen, wij vrezen geen gevaren, want Gods eng'len trekken mee." Door de werkzaamheid van de Heilige Geest en door Gods leiding in ieders persoonlijke leven ("Rijke beloften" - "Ik zal u leiden, al met Mijn oog!") is het bepaald niet zo, dat dienaren voor broeders en zusters te vergelijken zijn met reisleiders die exclusieve reisplannen meebrengen en waarin dezen hun favoriete excursies hebben uitgewerkt.

Wáár is het nu misgegaan? Na alles te hebben overwogen, na honderden slapeloze nachten, na duizenden hartenkreten, na al deze hoogten en diepten kwam ik op het volgende bijbelwoord:

Niet dat wij heersers zijn over uw geloof,
maar wij zijn medehelpers uwer vreugde;
want gij staat in het geloof. (2 Kor. 1:24, Luth.vertaling)

Want gij stáát in het geloof!! Dáár ligt de kern, de kern ook voor het respect tegenover elkaar.

(...)


Uit: Bericht door "Vage gast | 27 juni 2005 om 11:35" (oorspronkelijke locatie: http://maimonides.web-log.nl/maimonides ... nt-8836092)

"Ik zal u leiden, al met Mijn oog!" - naar Psalm 32:

• [8] ‘Ik geef inzicht en wijs de weg die je moet gaan.
  Ik geef raad, op jou rust mijn oog.
  [9] Wees niet redeloos als paarden of ezels,
  die met bit en toom worden bedwongen,
  dan zal geen kwaad je treffen.’

Intussen mag het, denk ik, duidelijk zijn, dat ik echt wel mijn best ervoor heb gedaan, ook voordat ik in 2007 de kerk opgebrand ontvluchtte, om ervoor te pleiten dat alsnog zou worden geëerbiedigd dat wij als de in het aangehaalde lied bezongen pelgrims gelijkgerechtigde naasten zijn; ieder met zijn of haar persoonlijke en volwaardige plaats in " 't heilsplan Gods":

• O eerst'lingskind, waardeer het voorrecht, u bereid:
  uw plaats in 't heilsplan Gods voor tijd en eeuwigheid.
  
  (...)
  
  Uit: het eerste couplet van lied 198, NAK-gezangboek

Helaas ontbrak het in "de kring der dienaren" telkens opnieuw aan de bereidheid om MET "de reizigers" te spreken in plaats van TEGEN dezen. Een sociologische term, als men in een samenleving onderling van elkaar vervreemd raakt, is dan vermoedelijk: tribalisering. Natúúrlijk kent het lichaam van Christus géén afzonderlijke bloedsomloop voor ambtenaren!! Met de kerk die ik verliet "is het zoals het is". Biedt dít niet houvast?:

• [7] Het einde van alles is nabij. Kom daarom tot bezinning en wees helder van geest, zodat u kunt bidden. [8] Heb elkaar vóór alles innig lief, want liefde bedekt tal van zonden. [9] Wees gastvrij voor elkaar, zonder te klagen. [10] Laat ieder van u de gave die hij van God gekregen heeft, gebruiken om de anderen te helpen, zoals het goede beheerders van Gods veelsoortige gaven betaamt. [11] Voert u het woord, laten het dan Gods woorden zijn die u spreekt. Helpt u anderen, doe dat dan vanuit de kracht die God u geeft. Want zo doet u alles tot eer van God, dankzij Jezus Christus, aan wie alle eer en macht toekomt, tot in alle eeuwigheid. Amen.
  
  [12] Geliefde broeders en zusters, wees niet verbaasd over de vuurproef die u ondergaat; er overkomt u niets uitzonderlijks.
  
  Uit: 1 Petrus 4 (NBV21)

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Wat in de Nieuw-Apostolische Kerk grote verdeeldheid heeft aangericht is het aangeprate bloedgroepenverschil tussen "dienaren" en overigen.

(...)

@all

Als je in je geloof ergens mee tobde, werd je geacht dit in je gebeden "voor Gods troon" neer te leggen, maar het moest er natuurlijk niet aan liggen dat je voor jezelf "de zegensweg" niet had vrijgehouden. Stond je trouwens God wel toe om je te beproeven; om jou "in de gemeenschap" als een sieraad bij te slijpen? Kwam je er tóch niet uit, dan staan "de dienaren" voor je klaar want die zullen ons "voor- en toebereiden". Eerder werd er gesproken van "de kring der dienaren", later vooral van "het ambtslichaam". Eén ding moest duidelijk zijn: dat zijn zíj; niet wíj. Zo ontstond er een afhankelijkheidsrelatie. Zonder Gods "hand van leiding", belichaamd in "de zegenaars", bereikte jíj "het heerlijke einddoel" niet. Geregeld bezochten hun afgevaardigden notarissen, drukkerijen, dan wel advocaten en mediabedrijven om voor zichzelf de weg vrij te maken. Dit laatste brak ze geregeld zuur op, maar dan lukte het altijd wel weer om er een draai aan te geven. Het gebeurde "onder de toelating Gods".

Velen raakten ervan in de war. Ook ikzelf. Voor wie schoorvoetend en "langs de geordende weg" bij dienaren toch maar iets aankaartte, kwam het wel tot een gesprek en tot een gezamenlijk gebed, maar dan voelden die "lagere" dienaren zich vast niet vrij om "hogere" dienaren daarna te "belasten" met wat er misschien wel juist door hún toedoen faliekant verkeerd had uitgepakt. Bovendien snapte jijzelf toch ook wel dat in "het werk Gods" ieder naar vermogen eenvoudig het zijne doet; met de beste bedoelingen! En zelfs het kwade wil je dan toch niemand aanrekenen? Als er iets voorviel, moest je het loslaten, de knop omzetten, je over je eigen schaduw heen zetten, niet omkijken, niet klagen, niet vertragen. "Het gaan en staan" op de geloofsweg werd voor mij op deze manier tot een loden last. Alles wat je deed werd gezien als het minste wat je voor God, in het licht van jouw "genaderijke uitverkiezing", kunt doen. Als wij onszelf niet overwonnen, kwamen wij er niet; bij het heerlijke einddoel.

In feite leefde je zo in een angstcultuur. Overal dreigden sancties: dat de zegen uitblijft als je de dienaren niet tot steun bent; dat God jou, als je je leven niet telkens betert, geen zonden vergeeft; en als je je niet laat "vormen", kom je bij "de bruiloft des Lams" voor een dichte deur te staan. Ondertussen gold er tot overmaat van ramp een cancelcultuur want zonen, schoonzonen, familie en vrienden genoten steevast de voorkeur. Met de snelheid van het licht werden hun misstappen toegedekt. Anderen, hoe welwillend en weldenkend ook, kregen "de mantel der Liefde" niet te zien. Maar dan was voor jou natuurlijk elk glas halfleeg; jíj keek door een donkere bril; wat was je wantrouwig geworden! Laat zulke gedachten niet toe! Geen wonder dat je in de put zit. Dat heb je aan jezelf te wijten! Zit niet zo te somberen en scheep anderen er niet mee op! Misschien heb je wel een ziekte. (...) Precies. Precies zó werden (en worden) in de Nieuw-Apostolische Kerk gezonde mensen ziek: gemaakt! Godgeklaagd.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Ondertussen gold er tot overmaat van ramp een cancelcultuur want zonen, schoonzonen, familie en vrienden genoten steevast de voorkeur. Met de snelheid van het licht werden hun misstappen toegedekt. Anderen, hoe welwillend en weldenkend ook, kregen "de mantel der Liefde" niet te zien.

(...)

@all

Als het reilen en zeilen in een geloofsgemeenschap gezondheidsrisico's meebrengt en bij sommige betrokkenen zelfs het gezinsleven ontregelt, terwijl onhebbelijkheden van (over het paard getilde) leidinggevenden daar debet aan lijken te zijn; hebben wij daar dan nog wel iets te zoeken? Welnu, zo oppert wellicht ons gezonde verstand; daar praat je gewoon eerst over en pas daarna blijkt of het misschien echt een gelopen race is. Hier zal dat echter moei­lij­ker zijn dan voor­af werd ge­dacht want op talrijke feiten en omstandigheden zullen gelovigen geen vat kunnen krijgen. Dat komt doordat in deze hiërarchische organisatie een cultuuromslag met garanties voor fair play en transparantie, sluw wordt gedwarsboomd. Toen ikzelf vertrok, wilde ik weg van de ongerijmdheden die mij tergden, maar ik verdroeg het domweg niet als mij informatie bereikte dat er in de kerk nog steeds werd gesold met gemeenteleden die -naar het Evangelie van Christus Jezus- óók voor mij altijd mijn naasten zouden blijven.

Door een uitwisseling van dienaren ging ooit in mijn oude thuisgemeente de -zo herinnerde ik hem althans: goedmoedige- vader van Bauke Moesker voor in de zondagochtenddienst. Misschien was ik toen net een tiener. Hierdoor voelde het des te meer onwerkelijk dat ik zo'n 40 jaar later opeens werd opgebeld door zoon Bauke, toen hij in de Nieuw-Apostolische Kerk de grond on­der zijn voe­ten voe­lde weg­zin­ken; welhaast overweldigd ook door machteloosheid. Kon ik wellicht enige ongerustheid wegnemen? Deels wel, maar anderzijds ook niet. Eén ding stond wel vast voor mij: op die kerkvloer is het een kwestie van 'zwiegen of ja-knikken', maar betreft dit geen alarmerend symptoom van morele agressie? Moedwillig ging de kerkleiding met Bauke Moesker elk pastoraal gesprek uit de weg. Liever graaiden de schijnheiligen in het offerblok om hem door een advocaat te laten intimideren. Met zelfs nog méér van zulke barbaarse wreedheden stond men later o.a. Ronald Rohn naar het leven.

Indien een heel kerkbestuur zich op zo'n wijze schaamteloos bezondigt aan godvergeten onrecht, kampt David andermaal met de reus Goliath. Helaas gaven de "godenzonen" er aldus blijk van géén genade te kennen, behalve voor zichzelf, voor zonen, schoonzonen, familie en vrienden.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Toen ikzelf vertrok, wilde ik weg van de ongerijmdheden die mij tergden, maar ik verdroeg het domweg niet als mij informatie bereikte dat er in de kerk nog steeds werd gesold met gemeenteleden die -naar het Evangelie van Christus Jezus- óók voor mij altijd mijn naasten zouden blijven.

(...)

(...)
Terwijl naasten (!) in nood waren en er op dit Forum om hulp werd geroepen, werd dit uitgelegd als kritiek. Is dat niet hoogst zorgelijk? Dienaren waren op oorlogspad en niemand stopte ze!

(...)


Uit: Bericht op "wo 30 aug 2023, 17:34", in de thread "Gerrit Sepers"

@all

Als wetten van de menselijkheid worden geschonden, blijkt wel eens dat een regering bepaalde internationale verdragen niet heeft ondertekend, zodat verdachten uit dat bepaalde land elders niet voor een rechter kunnen worden gebracht. Hier moest ik nog wel eens aan denken doordat in 2011 bij Glaubenskutlur-Magazine er een ingezonden brief werd geplaatst van de Duitse districtsoudste in ruste Frank Preusse, uit Hannover. Hij sprak toen zijn zorg erover uit dat de gerechtigheid uit het oog wordt verloren als er buiten de Bijbel andere maatstaven worden aangelegd. Als ik nu kijk naar hoe sommige ontwikkelingen sindsdien hebben uitgepakt, was het volkomen terecht dat hij daarop de aandacht vestigde, al werd de vrijmoedigheid waarmee die kritische noot min of meer publiekelijk was gekraakt, hem door de kerkleiding tot schande aangerekend. Spijtig genoeg is er in de Nieuw-Apostolische Kerk wel degelijk iets soortgelijks aan de hand want immers: "de slager keurt er zijn eigen vlees". Aan "de leden" wordt niets gevraagd, terwijl er in klein comité -ten faveure van de betrokkenen zelf- over de hoofden heen wordt geregeerd. Zielen die onverhoopt het slachtoffer worden van on-Bijbelse praktijken, kunnen in de kerk daardoor alléén terecht bij de veroorzakers ervan.

Als er onraad broeit, wordt dit natuurlijk het eerst opgemerkt door wie daar het dichtst bij zit. Ik vind het belangrijk om dit aan te stippen want niet voor niks vertrokken vaak diegenen, die juist bij dienaren die op "de ambtsladder" in hoog aanzien staan tegen een muur waren aangebotst. Helaas heeft de geschiedenis ons geleerd, dat "de eenheid onder de apostelen" nogal eens werd voorgewend, om grove dwalingen te verbergen. Wie daar niet mee bekend was, wilde daar uiteraard niets van weten. Ernstiger wordt het vanzelf, als er slachtoffers vallen en men er dan nog steeds niets van wil weten. Helaas komt dit laatste nogal eens voor. Wie wegkijkt vindt doorgaans dat slachtoffers moeten leren om te vergeven. Dan denk ik: zit je nou n.b. dáárvoor jarenlang in de nieuw-apostolische schoolbanken om, wanneer iemand pijn lijdt, zó harteloos te reageren? Is je fossiele hart dan niet onherstelbaar versteend, of zo? Hoe vermurwd kun je raken? Echter: "Doof de Geest niet uit!" (1 Tes. 5: 19, NBV21) De kerk loopt toch niet leeg omdat de kerk leegloopt? Heus, het is toch echt verstandiger om met grote vastberadenheid óók barmhartig te zijn als het gaat om zielen die het in de kerk niet meer konden vinden. Als juist dienaren in de fout gingen, is dat dan óók "een zaak voor de dienaren"?

• [7] God heeft ons niet een geest van lafhartigheid gegeven, maar een geest van kracht, liefde en bezonnenheid. [8] Schaam je er dus niet voor om van onze Heer te getuigen; schaam je ook niet voor mij, die omwille van Hem gevangenzit, maar deel in het lijden voor het evangelie, met de kracht die God je geeft.
  
  Uit: 2 Timoteüs 1 (NBV21)

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Aan "de leden" wordt niets gevraagd, terwijl er in klein comité -ten faveure van de betrokkenen zelf- over de hoofden heen wordt geregeerd. Zielen die onverhoopt het slachtoffer worden van on-Bijbelse praktijken, kunnen in de kerk daardoor alléén terecht bij de veroorzakers ervan.

Als er onraad broeit, wordt dit natuurlijk het eerst opgemerkt door wie daar het dichtst bij zit. Ik vind het belangrijk om dit aan te stippen want niet voor niks vertrokken vaak diegenen, die juist bij dienaren die op "de ambtsladder" in hoog aanzien staan tegen een muur waren aangebotst.

(...)

@all

Ja, eerst was ik wel wat verbaasd dat Gerrit Sepers nu nog enkele achtergronden belichtte over diens moeizame samenwerking met Gijsbert Pos. Maar wát hij hierover liet weten, en ook over hoe districtsapostel Rainer Storck daar recentelijk nog op had gereageerd, was echt ontluisterend. Het kardinale punt is gewoon, dat er "never ever" aan valt te wennen dat kerkbestuurders zó laconiek omgaan met kapitale blunders en nazorg. Storck kwam langs, knoopte ook wel een gesprekje aan, maar wat zegt ons aansluitend sorry zeggen en voor het overige de schouders ophalen? Ik kan mij oprecht indenken dat als zoiets je overkomt, zelfs als je zo'n "Moro-reflex" al niet kon uitsluiten, het achteraf pas goed en wel tot je doordringt wat er op zo'n manier toch écht is gebeurd. Mensen ontmoeten elkaar face to face, maar ze leven in volstrekt gescheiden realiteiten.

Bij de Nieuw-Apostolische Kerk als een zichzelf respecterend kerkgenootschap geldt blijkbaar níet dat het koninklijk (!) wil omgaan met elk lid van het Lichaam van Christus. Vergeefs zongen wij in het refrein van lied 309 (NAK-gezangboek) "'k Ben een koninklijk kind, een koninklijk kind, genadig verkoren, ja, een koninklijk kind!" want het gaat nog fe­o­daal toe. Wie ergens over klaagt, zal worden belaagd. Bazige bestuurders infantiliseren het gemeenteleven, oefenen een alleenheerschappij uit en wanen zich zowel verkondigers, uitvoerders als handhavers van de wil en de wetten Gods. Hierbij betrekt men op zichzelf Bijbelteksten als hieronder uit Matteüs 18:

• [18] Ik verzeker jullie: alles wat jullie op aarde bindend verklaren zal ook in de hemel bindend zijn, en alles wat jullie op aarde ontbinden zal ook in de hemel ontbonden zijn.

Wat dan bevreemdt, is echter , dat men in de geloofspraktijk met wat hieraan in dat Bijbelhoofdstuk voorafgaat, géén rekening houdt, namelijk:

• [15] Als je broeder of zuster tegen je zondigt, moet je die persoon onder vier ogen daarop aanspreken. Als hij luistert, heb je hem teruggewonnen. [16] Luistert hij niet, haal er dan een of twee anderen bij, want een aanklacht is rechtsgeldig met een verklaring van ten minste twee getuigen. [17] Als hij ook naar hen niet luistert, leg het dan voor aan de gemeente.

Dat zou tenminste nog een reële aanpak zijn en vast eerlijker dan zoals de kerkleiding nu bij wijze van spreken de "wet van de jungle" hanteert. Hoe zuiver iemands intenties ook zijn; kritische noten worden doorgaans wel even gedoogd, maar hierna duurt het in de regel niet lang of men wordt roekeloos, hooghartig en onverschillig met minachting bejegend; buitengesloten. Nimmer vernam ik dat zulks later werd goedgemaakt.

Zoals bij gaslighting worden gelovigen op zo'n manier on­ze­ker gemaakt; door ze te la­ten twij­fe­len aan hun eigen ver­stand. Veelal raakt men hierna verdwaasd in "een toe­stand van in­ner­lij­ke span­ning ten ge­vol­ge van het als te­gen­strij­dig er­va­ren van twee be­wust­zijns­in­hou­den" (d.w.z. cognitieve dissonantie), wat vervolgens leidt tot zelfvervreemding (depersonalisatie). Bij de Raad van Kerken in Nederland ziet men deze m.i. sektarische gevaarzetting bij de Nieuw-Apostolische Kerk, ondanks constant allerhande alarmeringen, nu schijnbaar al jarenlang over het hoofd.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
Onderaan in dit bericht zal ik bij "N.B." onverkort een forumbijdrage quoten uit 2013. Het ging mij destijds onder meer om een aansprekende opmerking in het Fries van opziener Hans Kamstra: "De tsjerke - dat binne jimme!" (de kerk - dat zijn júllie). De reden ervan dat ik hier nu op terugkom, is, hoewel individuele dienaren soms hartverwarmende perspectieven openden, dat zgn. officiële mededelingen van de internationale kerkleiding zulks vaak al snel onderuit haalde, zoals i.c. door de spreekwoordelijke "ruk naar rechts" met de in 2012 uitgebrachte catechismus want voor de meest invloedrijken onder de dienstdoende heersers was het ondenkbaar dat er ook maar íets afhing van hun "ondergeschikten".

(...)

@all

Enkele zaken wil ik nog eens dubbel onderstrepen. Als er hier van mijn kant kritische geluiden naar voren kwamen, had ik vrijwel altijd eerst al rechtstreeks contact opgenomen met de kerkleiding. Daar wist men van mij trouwens ook steeds wel onder welke nicknames ik soms forumbijdragen had geplaatst. Alleen, zelden of nooit zag men de urgentie ergens van in en reageerde men inhoudelijk. Daar begreep ik dus werkelijk helemaal niets van. Met open vizier sprak ik mijn zorgen uit en vaak kwam dat doordat ik zag hoe onheus naasten werden bejegend.

Voor het onderstaande vraag ik graag -nogmaals- de aandacht:

• Ambt en gemeente
  De gemeente... dat zijn wij
  
  Wie bedoelen we als we denken aan een pastorale gemeente? In het verleden viel de praktijk van het kerkenwerk, inclusief het pastoraat, vaak samen met het werk van de predikanten, ouderlingen en diakenen. Met name het predikantswerk kreeg grote nadruk. We spraken niet voor niets over de 'domineeskerk'. Bezoek van de kerk was voor veel mensen synoniem met bezoek van de predikant. Liet die zich niet zien, dan was de klacht steevast: 'We zien nooit iemand van de kerk!'
  Het is de winst van de laatste decennia dat we ontdekt hebben: de kerk... dat zijn wij! Alle leden van de gemeente van Christus zijn geroepen tot dienen en delen en hebben een pastorale taak. En ik denk daarbij dan niet alleen aan die gemeenteleden die via cursussen of opleiding een aanstelling gekregen hebben in een bediening als pastoraal werker, catecheet of jeugdwerkleider, maar aan de bijdrage van elk lid, jong of oud, naar de mate en overeenkomstig de hem of haar geschonken gaven.

Uit: Ab Noordegraaf in het boek "Liefdevol oog en open oor", handboek pastoraat in de christelijke gemeente, 2010; ISBN 978 90 239 2450 0


Zie in deze samenhang tevens -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- het bericht op "22 nov 2010, 20:17", in de thread "Nieuw-apostolische bedrijfsvoering"

Hoewel ikzelf in 2007 de kerk al had verlaten, kaartte ik dit onderwerp in 2010 bij de kerkleiding aan omdat men Bauke Moesker toen belaagde. Bauke op zijn beurt nam het echter liever op voor Ronald Rohn. Hij drong erop aan dat ik deze een keer zou ontmoeten. Ik aarzelde lang want voor mij was met name mijn arbeidsverleden bij de kerk een ware nachtmerrie. Maar goddank was Bauke ondertussen wél een diaken pur sang. Zó is het gegaan. Maar ja, dan tref je o.a. Peter Klene en die had maling aan het pastoraat. Helaas gold zulks óók voor álle andere bestuurders.

Groet,
TjerkB


N.B.

(...)
Het was bepaald niet voor het eerst dat ik aandacht vroeg voor de kwaliteit van leven in "de gemeenschap", maar de kerkelijke ambtsdragers hebben er geen boodschap aan. In hun beleving zie ik apen en beren. Kortom: bezwaar ongegrond verklaard. Toch vond (en vind) ik dat het klimaat veranderde, bijvoorbeeld ten opzichte van de situatie zoals stamapostel Urwyler die voor mij destijds zo aansprekend had beschreven:

Woord van de Stamapostel voor Nieuwjaar 1987
(a.u.b. in alle gemeenten op nieuwjaarsmorgen voorlezen na het bijbelwoord)



Hartelijk geliefde ambtsbroeders, lieve broeders en zusters in alle werelddelen:

Aan het begin van mijn begroetingswoorden bij het nieuwe jaar leg ik als woord voor het gehele jaar mijn wens voor 1987 in uw zielen neer:

• “… dat wij allen komen tot de eenheid des geloofs en der kennis van Gods zoon, en een volwassen man worden, naar de maat van Christus’ volkomen ouderdom” (Efeziërs 4: 13)

Degenen die als eersten moeten streven om dit verheven doel te bereiken, zijn de Apostelen van Jezus. Zij worden evenwel terzijde gestaan door de vele ambtsgaven, van Onderdiaken tot Opziener, die ingevolge hun ambtsopdracht een dienovereenkomstig deel van de verantwoordelijkheid helpen dragen.

De lieve ouders worden aangespoord om aan hun toevertrouwde kinderen die zielearbeid te verrichten die beantwoordt aan deze grootse taak. Dit geldt ook voor de verzorgsters van onze kinderen op de pas ingestelde zondagsschool voor de kleuters. Zij allen dragen ertoe bij de grondbeginselen van het geloof in de zielen van de jongsten onder ons neer te leggen.

De onderwijzeressen en de onderwijzers van de zondagsschool, het godsdienstonderwijs en het confirmatieonderricht doen het hunne. Zij bouwen met veel liefde en onder naarstig bidden verder aan de versterking en de verdieping van het geloofsfundament in de harten van de kinderen. De Priesters vervullen deze opdracht bij het bezoeken van de gezinnen en in de diensten. Alle ambtsdragers hebben deze zelfde taak, ieder in overeenstemming met zijn ambtsvermogen en zijn verantwoordelijkheid.

Voor alles wat in het verleden jaar in het werk Gods werd gedaan, dank ik iedereen hartelijk. Alle onderwijzers, hetzij ouders, ambtsdragers, broeders of zusters, zullen uiteindelijk het woord naar zich toe mogen trekken:

• “De leraars nu zullen lichten als des hemels glans en die velen tot gerechtigheid geleid hebben als de sterren altoos en eeuwiglijk” (Daniël 12: 3).

Het is één van de geheimenissen van het volk Gods: Wij allen zijn leerlingen en tegelijkertijd leraars!

Moge mijn innige wens voor 1987

• “… dat wij allen komen tot de eenheid des geloofs en der kennis van Gods Zoon!”

in een ieder van u zijn voleinding vinden. Als deze grote wens voor het nieuwe jaar zou kunnen uitmonden in de vervulling van het nog grotere verlangen n.l. om de Heer te zien zoals Hij is, dan zou ons aller heimwee zijn gestild.

Daaraan verbind ik, samen met alle Apostelen van Jezus, de innigste zegenwensen voor zowel de levensloop alsook voor de geloofswandel door de nog voor ons liggende tijd der genade.

Uw
H. Urwyler


Bron: Bijlage Amtsblad 1 januari 1987

Géén onderscheid tussen "dienaren" en allerhande "overigen" want "Wij allen zijn leerlingen en tegelijkertijd leraars!" Hier werd een geheel andere taal gesproken dan die, welke mij later te verstaan werd gegeven. De laatste 20 jaar die ik doorbracht in de Nieuw-Apostolische Kerk werden "magere jaren". Gelukkig is mijn herinnering aan de eerste 30 jaar vele malen fijner. Ik kon niet weten hoezeer dat achteraf in het geloof nog van (levens)belang zou zijn...

(...)

Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "19 nov 2012, 19:38", in de thread "(7) Het omslagpunt ligt bij de districtsvoorgangers!"

[TjerkB]

@all

Al in 2012 wilde ik het qua mededelingen over zorgelijk grensoverschrijdend gedrag bij de Nieuw-Apostolische Kerk voor gezien houden want ook toen al was het voor mij als trekken aan een dood paard. Zie de "OPEN BRIEF" die ik tóch schreef "aan de lijdende schapen en lammeren". Hoewel dit initiatief inderdaad helaas doodsloeg, eindigde ik met "Wij zijn in Zijn werk niet geroepen om er vervolgens het zwijgen toe te doen!" Dat was droevig om mee te maken. Ik dacht: is er nu werkelijk niemand die in de gaten heeft welke catastrofe (!) men hier over zichzelf afroept? Hoe dan ook; onvervaard stevende men verder af op dat naderende onheil, her en der nodeloze slachtoffers eenzaam en hulpeloos achterlatend.

Wát is hier in 's hemelsnaam gaande, zo wilde ik weten:

(...)
Het moet uiteindelijk een soort van 7-stappenplan zijn geweest dat stamapostel Dr. Wilhelm Leber uitgevoerd heeft willen zien voordat aan hem in het NAK-jubileumjaar 2013 "op feestelijke wijze" ambtsrust zou worden verleend. Wat moest er namelijk -in de verborgen agenda- worden veiliggesteld?

1. de nagedachtenis aan stamapostel J.G. Bischoff en diens omstreden Boodschap
2. de "Heilsnotwendigkeit" van het nieuw-apostolische apostelambt
3. de volmachten, verbonden aan het nieuw-apostolische ambt van stamapostel
4. de pennevruchten van districtsapostel Karl Weinmann** en daarmee 1863 als startjaar van "de nieuwe ordening"
5. de geloofsgehoorzaamheid (lees: de kadaverdiscipline) ingevolge de hiërarchische opzet van de organisatie
6. het exclusivisme van de nieuw-apostolische geloofsleer (oecumenische betrekkingen dus slechts pro forma)
7. het combi-leiderschap van "hoge dienaren" (zakendoen en zielzorg)

Het schijnt de "Betonkopf" in kwestie nog te lukken ook... Iedereen heeft straks het nakijken, inclusief de God van Abraham, Isaak en Jakob.


** Zie pagina 380 van het manuscript "Geburtsstunde der Neuapostolischen Kirche (update 03. Feb. 2013)" van Rudolf Stiegelmeyr. Klik >> HIER << om het te downloaden.

(...)


Bron: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "Do 18 Okt 2012, 18:40", in de thread "Leber -provocateur pur sang- acteert op 4 december 2012".
Zie aldaar tevens het bericht op "Za 27 Okt 2012, 14:33", in de thread "Heersers in de kerk (7): De nieuw-apostolische gedragscode"

Let wel: de catechismus was destijds nog niet verschenen. Wel was in Duitsland de districtsoudste Thomas Feil op voorhand al eraan opgeofferd. Ook gezien de bizarre "Desinformatieavond" op 4 december 2007 kon eenieder, die beschikte over enige nieuw-apostolische dossierkennis, al gedurig op z'n vingers natellen dat de kerkleiding akelig op tilt was geslagen. Tegen vermeende opponenten trok men nota bene -zónder elke weldenkende zelfreflectie- met alle middelen rechtens ten strijde! In rond Brabants zouden de mensen zeggen: zijn ze daar nu helemáál van de ratten besnuffeld? Jazeker! Welnu, de hemelbestormers werden er warm noch koud van. Overal en nergens dekten ze zgn. "de tafel van de heer" (Leber of later Schneider) en als die dan "gereed" was, kinkelden ze de hele bliksemse boel aan bezopen denkbeelden en boosaardigheden weer in de zee der vergetelheid. Ondertussen werd eenieder gecanceld die welke "hogere verantwoordelijke leidinggevende" dan ook in de weg stond.

Natúúrlijk kent zo'n vechtersbende geen genade voor "verdoolden", die na een bestuursverklaring hoopten dat ze het misschien écht méénden.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 04-09-2023, 08:00 uur]

(...)
Het was óók voor de hooggeplaatsten in de Nieuw-Apostolische Kerk de bedoeling geweest om "daders des woords" te zijn "en niet alleen hoorders" (vgl. Jak. 1: 22). Al in hun eerste leugen zijn ze niet gestikt. (...)

(...)


Uit: Bericht -op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker- op "Do 24 Jan 2013, 22:37", in de thread "NAK-catechismus en info-avond 4 december 2012"

@all

Wat mijzelf betreft: overal valt vanzelf wel eens wat voor, maar nee, nóóit had ik verwacht dat ik in mijn kerk aan het verkeerde adres zou zijn. Althans, toen in mijn situatie gaandeweg het uur van de waarheid aanbrak: stamapostel Leber had géén compassie met de dienende broeders in de gemeenschap Hamburg-Blankenese en evenmin met de zovelen, die in de jaren '50 uit gewetensnood wel een voorbehoud móesten maken.

Inmiddels was het mij duidelijk geworden hoezeer stamapostel Schmidt, direct na het overlijden van diens ambtsvoorganger, Johann Gottfried Bischoff, de waarheid zorgwekkend had verdraaid:

(...)
In het "Verslag van de Godsdienst van zondag 10 juli 1960" (juister is het wellicht om hier te spreken van een "afgodendienst") viel het mij op dat de nieuwe stamapostel, Walter Schmidt, de woorden in de mond nam: "Wij danken de Stamapostel over zijn graf heen, dat wij in een arbeid kunnen treden die tot zover klaar is. Hij laat een opgeruimde levensstraat achter, met iedere ziel was hij in het reine." (...) Je zult in het "werk Gods", terwijl je dit achteraf wordt voorgehouden, maar in opdracht van zo'n superheld geëxcommuniceerd zijn, zo heb ik gedacht. En dan het volgende statement van Walter Schmidt daarbij nog in aanmerking te nemen: "Zo staan wij ook heden nog tegenover het woord, dat wij tot nu toe gesproken hebben, en behoeven wij geen enkel woord daarvan terug te nemen." Tot op de dag van vandaag echter zijn geëxcommuniceerden níet gerehabiliteerd.

(...)
Wat ik hiermee wil zeggen is dit: werd er niet (toen ik een kind was) in de gemeenschap vaak aangehaald dat één ziel voor de lieve God méér van waarde is dan alle schatten der aarde?! Zo ja, hoe valt dit dan te rijmen met de heerschappij van "hoge dienaren" (?!) in het "werk Gods" ten koste van enkelingen die daartegen géén verweer hadden? Kan iemand mij dit omgaand uitleggen?!

(...)


Uit: Mijn bericht op "Vr 28 Jan 2011, 21:15" in de thread "Elders gelezen... "

"It is mei sizzen net te dwaan!"

(...)


Uit: Bericht - op het voornmalige Forum van Bauke Moesker- op "24 aug 2013, 15:08", in de thread "Verslag van de Godsdienst van zondag 10 juli 1960"

Hiermee viel voor mij het doek. Enige tijd daarvóór sprak ik na een woensdagavonddienst Peter Klene en zei ik geëmotioneerd tegen hem: "Eén van de mooiste liederen is voor mij ‘Waar God mij leidt, daar wil ik gaan', maar ik heb nu het gevoel dat dit gaat gebeuren en ik zie geen weg". Een poosje later was ik opnieuw ingeroosterd als organist. Het viel mij zwaar, die keer, en ik zag in dat ik voor het allerlaatst in de dienst was.

Het is niet niks om vervolgens met dat besef naar buiten te gaan, maar tóch wist ik: precies hier eindigt deze weg. Heer, wat wilt Gij dat ik doe?

Veel heb ik op dit moment niet meer te zeggen. Alleen nog dít...

elf­je
elf·je
zelfstandig naamwoord • het • elf­jes
toegevoegd in 2013

1 ge­dicht van elf woor­den, waar­van de eer­ste re­gel één woord be­vat, de twee­de twee, de der­de drie, de vier­de vier en de vijf­de één (in het on­der­wijs ge­bruikt om kin­de­ren er­toe te sti­mu­le­ren ge­dich­ten te schrij­ven en te le­zen)


Bron: Dikke Van Dale Online (ed. 2015)

(...)
Op zoek naar heel wat anders, kwam ik vanochtend uit 2008 dit veelzeggende "elfje" tegen...

• Eigen foto

(...)


Uit: Bericht op "wo 13 jan 2016, 10:06", in de thread "Elfje"

(...)
Een ge­dicht van elf woor­den, waar­van de eer­ste re­gel één woord be­vat, de twee­de twee, de der­de drie, de vier­de vier en de vijf­de één...

Het "elfje" in het vorige bericht ...

• Liefde
  is mooi
  en heel prachtig
  ook moeilijk en ingewikkeld
  liefde

... is geschreven door een op dat moment elfjarig kind, leerling van een mytylschool nadat het op zesjarige leeftijd bij een zwaar ongeval zeer ernstig hersenletsel opliep. Aan het einde van de projectweek over poëzie waren de ouders, broertjes en zusjes en de opa's en oma's op deze school uitgenodigd om te komen kijken. Bij de ingang werd ik al opgewacht door een juf. "Heeft u er al iets van meegekregen wat Thierry heeft gemaakt? De kinderen in zijn groep kregen les over een elfje en toen heeft hij er een bedacht, waar wij allemaal helemaal stil van zijn geworden. Wat hij heeft opgeschreven - daar zit het héle leven in, vonden wij. Komt u met mij mee? Dan zal ik het gauw laten zien!" Verbaasd en zonder dat ikzelf trouwens al doorhad wat een "elfje" precies is, liepen wij achter de juf aan. "Als collega's zeiden wij tegen elkaar: dit kan bij ons op school maar één kind hebben geschreven", zo vervolgde zij terwijl wij ons door de gangen met alle bezoekers een weg baanden. Nog steeds had ik er geen idee van, wat er zo bijzonder kon zijn aan dat ene werkstuk dat wij nu snel te zien zouden krijgen. (...)

Mogelijk werpt het bovenstaande nu een verhelderend licht op het volgende bericht:

(...)
Waar komt het nu op aan? Ik denk: op de bede "Dat ik mag blijven in 't Huis van mijn Heer". Is dat "Huis" de bij notariële akte opgerichte Nieuw-Apostolische Kerk (in Nederland)? Welnee!! De "hooggeplaatsten" zouden het wel willen: gevolmachtigde ministers te zijn van het Koninkrijk der Hemelen en uit dien hoofde, zogenaamd uit naam van de Vader, als farao's en tollenaars de rest van de mensheid in gijzeling te houden...

Er is -sinds de eerste mensen over een "kostgrondje" beschikten- niet veel nieuws onder de zon. Natuurlijk, wij hebben tegenwoordig witteboordencriminaliteit (in de kerk), hoge en lage dienaren (in de kerk), blaffende honden en nog enkele schapen (in de kerk), briefpapier met een embleem er op (in de kerk), enzovoort. Op zulk briefpapier kun je bijvoorbeeld noteren dat iemand in het register van de kerk (níet: Zijn werk) is uitgeschreven wegens excommunicatie.

Vrijwel elke dag bezoek ik een mytylschool. Hier gaan kinderen naartoe met een lichamelijke beperking en kinderen die langdurig ziek zijn. Het speciaal onderwijs dat ze wordt aangeboden is "op maat", dat wil zeggen: niet het aanbod bepaalt de vraag, doch de vraag bepaalt het aanbod. Elk kind krijgt de persoonlijke aandacht die het nodig heeft, zodat zo veel mogelijk al zijn of haar vaardigheden tot ontwikkeling komen. Vaak denk ik hierbij aan het werk Gods...

In de Nieuw-Apostolische Kerk daarentegen wordt er allerminst rekening gehouden met beperkingen van zielen die de verzorgende dienaren uitsluitend behoefden te omstellen met de verwarmende liefde van de Almachtige. Nee, als er een pakket met Duitstalige leerstellingen wordt afgekondigd, ontwikkeld door "breinbazen" op wie de 10 geboden kennelijk te weinig indruk maakten, wordt dat aan een ieder, draagkracht of geen draagkracht, ongenaakbaar opgedrongen.

Hier is dus sprake van onderdrukking. Maar in Zijn werk ging het er juist om dat goddelijk leven kan gedijen. Ik kan daarom nog maar één ding aanraden: neem afstand van het ambtelijke geweld waarmee functionarissen van een "kerk" de scepter zwaaien in een organisatie die beslist het eeuwige leven níet zal hebben. De organisatie had ten dienste moeten staan van het organisme. Níet andersom! Maar zo werkt het momenteel wel in de... Nieuw-Apostolische Kerk.

Het is niet goed als in Zijn werk de hoofdzaak niet de hoofdzaak mag zijn. Dan zal het ontbreken aan zegen! Dan dienen er vragen te worden gesteld in plaats van antwoorden ingeslikt. Dan moet er alarm (!) worden geslagen als zielen het Vaderhuis ontvluchten door zinloos geestelijk geweld. "Getrouwheid zal Hij kronen" - níet: lauwheid. Heus: er is in Zijn werk geen plaats voor rangen en standen, niet voor klassenjustitie en ook zeker niet voor manipulatie en intimidatie.

(...)


Uit: Bericht op het voormalige Forum van Bauke Moesker op "Wo 16 Feb 2011, 22:23", in de thread "Levend geloof"

"Gottes Wege können ins Dunkel führen - sie enden aber im Licht", las ik eens op een wenskaart... Van beslissend belang is echter: wil ík gaan waar Hij (!) mij leidt?

• Al gaat mijn weg
  door een donker dal,
  ik vrees geen gevaar,
  want u bent bij mij,
  uw stok en uw staf,
  zij geven mij moed.
  
  Uit: Psalm 23: 4 (NBV)

Hopelijk denkt niemand er te licht over wat hier feitelijk wordt beleden. En een lied laat zich soms makkelijker zingen dan dat de inhoud ervan wordt waargemaakt:

• Mogen bergen, heuvels wijken,
  Gods gena verlaat mij niet!
  Nimmer zal 't verbond bezwijken,
  dat de Heer bezeeg'len liet.
  Daarom ga ik onversaagd.
  Zijn erbarmen mij steeds schraagt!
  
  Bron: Eerste couplet van lied 487, NAK-gezangboek

Terugkomend evenwel op het "elfje"; wat mij betreft mogen de aangehaalde woorden in de plaats komen van alle geschreven en ongeschreven regels in elke kerk...

(...)


Uit: Bericht op "zo 17 jan 2016, 22:44", in de thread "Elfje"

Groet,
TjerkB


P.S.
Lees op het voormalige Forum van wijlen Bauke Moesker in alle rust eens de thread door "Recht van overpad". Ik heb het met liefde geschreven.