[Bijgewerkt: 04-08-2016, 22.45 uur]
@Levi
@all
Zo ervaar ik het ook: meer en meer moet men het de laatste jaren hebben van marketingtools. Het is nu naar buiten toe een en al windowdressing, wat de klok slaat. De vlag dekt niet de lading. De kerkleiding heeft jarenlang tegen beter weten in de schijn van heiligheid opgehouden want het was niet wáár dat "levende apostelen" van de Nieuw-Apostolische Kerk de Heilige Geest afdroegen; het was óók niet wáár dat de stamapostel echt beschikte over een sleutelmacht om de dodenrijken te ontsluiten of waarmee hij het hemelrijk kon openen; en er was nog heel veel méér níet wáár. Men was niet eerlijk en oprecht, eerder hoogmoedig en ongenaakbaar.
Bij Glaubensforum24 attendeerde een forumgebruiker op het nieuwe Woord van de Maand van stamapostel Jean-Luc Schneider, waarvan hieronder de Nederlandse versie:
Woord van de maand
- Augustus 2016: Wat wil God?
In de diensten horen we regelmatig over de wil van God: we moeten ons richten naar de wil van God, we moeten buigen voor de wil van God en in het Onze Vader bidden we: Uw wil geschiede.
Maar weten we eigenlijk wat God wil?
Zeker, de Heilige Schrift biedt ons inzicht in de wil van God. God wil dat alle mensen worden geholpen en dat ze de waarheid leren kennen. God wil dat wie de Zoon ziet en in Hem gelooft eeuwig zal leven. God wil niet de dood van de zondaar, maar zijn bekering.
Maar hoe weet ik wat God wil als het gaat om mijn beslissingen? Als ik iets voor heb, een idee heb, ergens mee wil beginnen? Komt mijn plan, mijn handelen overeen met Gods wil? Vaak is het antwoord duidelijk. Soms ook niet. De een zegt: voordat ik begin, breng ik een bijzonder offer en bid ik om zegen. De ander zegt: ik doe het gewoon en als God het anders wil, grijpt Hij in. Weer anderen bidden om een teken.
Dat is alles goed en mooi. Maar toch is het te kort door de bocht.
God verwacht van ons, Zijn kinderen, dat we ons met Zijn wil bezighouden, dat we bidden en nadenken, de tijd nemen om te ervaren: wat wil God van mij? Waarom ben ik een kind van God? Wat is God met mij van plan? Is mijn beslissing in lijn met het evangelie?
Dat is niet eenvoudig, maar probeer het gewoon. Bid intensief en neem de tijd om na te denken. Ik heb ervaren dat je in negen van de tien gevallen Gods wil herkent.
Impuls uit een dienst van de stamapostel
Bron:
http://www.nak.org/nl/geloof-en-kerk/wo ... cle/19207/
Stel, dacht ik, dat hij hier voor zichzelf de waarheid spreekt. Hoe komt het dan dat wij nooit een welgemeend excuus horen voor wat er aan de lopende band in 10% van de gevallen misgaat? Hoe deze zogenaamde stamapostel in de praktijk handig God voor zijn karretje spant om zijn eigen straatje schoon te vegen, ontdekte ik bij toeval enkele jaren geleden:
TjerkB schreef:(...)
- Eingangsgebet – Stammapostel Jean-Luc Schneider:
„Lieber himmlischer Vater, in diesem besonderen Kreis kommen wir zu Dir und danken Dir aus der Tiefe unseres Herzens. Wir danken Dir für Deine Gnade, Deine Bewahrung und Deine Hilfe. In diesem Kreis haben wir Dich schon oft in besonderer Weise erlebt. Wir danken Dir für die vielen Gebete, die Du schon erhört hast, wir danken Dir, dass wir schon so oft Deine Hilfe und Deinen Beistand erleben durften. Wir danken Dir, dass Du uns Deine Gnade schenkst, damit Deine Kinder unter unseren Unzulänglichkeiten und Schwachheiten nicht leiden müssen.
(...)
... und gib uns über Bitten und Verstehen, erhöre uns um Jesu Willen. - Amen.“
(...)
Bron: "Stärkungsstunde für Amtsträger", CANITIES-news.de (n.a.v. bijeenkomst ambtsdragers Innsbruck, o.l.v. stamapostel Jean-Luc Schneider d.d. 15-02-2014)
(...)
Uit: Mijn bericht op "
27 jun 2014, 22:41" in de thread "Redevoering van het brein achter de NAK-catechismus... "
Zie ook het bericht op "
Zo 29 Jun 2014, 15:07" in de thread "Kan het niet eens ophouden met die eeuwigdurende kritiek?"
Ik vind zo'n bedrieglijke voorstelling van zaken in hoge mate verontrustend.
Groet,
TjerkB
Naschrift d.d. 04-08-2016
Bovenaan in dit bericht merkte ik op:
"... het was niet wáár dat 'levende apostelen' van de Nieuw-Apostolische Kerk de Heilige Geest afdroegen; het was óók niet wáár dat de stamapostel echt beschikte over een sleutelmacht om de dodenrijken te ontsluiten of waarmee hij het hemelrijk kon openen". Sommigen denken hierdoor wellicht: so what?! Anderen misschien: is dat niet verschrikkelijk erg?!
Ikzelf vond het vooral keer op keer ontluisterend want ik maakte deel uit van een geloofsgemeenschap en nu was het aan het licht gekomen dat de geloofsleer verontreinigd was met onwaarachtigheden, door toedoen van de kerkleiding nog wel. Alleen, hoe ging diezelfde kerkleiding vervolgens hiermee om?! Nadat ik in het midden van de jaren '90 had vernomen dat erover werd nagedacht om de geloofsleer te herschrijven omdat sommige standpunten onhoudbaar waren gebleken, vertrouwde ik er in eerste instantie maar op dat het na verloop van tijd wel goed zou komen.
Alleen, wat er precies niet klopte; daarover hoorde je weinig tot niets. Meer dan eens merkte ik op dat het dus weinig zin meer had om vragenstellers te verwijzen naar het boekje "Vragen en Antwoorden". Steevast haalden "dienaren" dan alleen maar de schouders op. Dat vond ik niet fijn en gaandeweg stoorde ik mij ook aan zo'n laconieke houding. Als ik daar eerlijk voor uitkwam, toonde men in de regel begrip maar verder moest ik maar gewoon geduld blijven oefenen. Er werd immers aan gewerkt. Naarmate de tijd verstreek, namen in de geloofspraktijk de vragen toe terwijl de antwoorden uitbleven. Wel werd er onverminderd gehamerd op het belang van
de geloofsgehoorzaamheid. De gedachte daarachter bleek te zijn dat het speciaal afhing van het van ons verlangde "onbegrensde vertrouwen" (in de stamapostel en in de met hem in trouw verbonden apostelen en dienaren) of de goddelijke beloften zich aan eenieder van ons daadwerkelijk zouden laten vervullen. Ik merkte dat wie van tijd tot tijd eraan herinnerde dat brandende vragen nog altijd onbeantwoord waren gebleven, bij de dienaren zijn of haar krediet verspeelde. Zongen wij voorheen nog in een lied
" 's Heren liefde is oneindig"; daarvoor moest je echter niet zijn bij de "Godsgezanten".
Voor hen geldt: "zwieg'n en ja-knikk'n".
Hoe het heeft uitgepakt, weten wij inmiddels. Wat er bij de "Godsgezanten" in hun ivoren torens gedurig is bekokstoofd, zullen zij waarschijnlijk in hun graf willen meenemen, maar dat men onze goedheid en ons vertrouwen heeft misbruikt, staat voor mij vast. Toen ik de vroegere stamapostel Wilhelm Leber in dat opzicht als het ware had ontmaskerd, pakte ik mijn biezen. Ik had beter heel wat jaren eerder kunnen vertrekken. Aan de andere kant;
nú doorzag ik al het bedrog pas goed. Machtspolitiek geeft de doorslag in de internationale Nieuw-Apostolische Kerk. Het betreft dan ook veelal politieke benoemingen wanneer er belangrijke functies te vergeven zijn. Hierbij valt in ons land te denken aan de installatie van een kwalijk gefakete Raad van Toezicht met aansluitend de ordinatie van de huidige opziener.
Terugkomend op de gepredikte onwaarheden;
ik moest mijn bijgeloof aan de wilgen hangen! Wat volstaat is derhalve:
"Want Mijn juk is zacht, en Mijn last is licht" (Matteüs 11: 30, SV-J). Daarom, wie als christen een kerk verlaat omdat allerhande (ongeschreven) codes en voorschriften het geloofsleven er ondraaglijk maken, kan met een gerust gevoel terugvallen op Psalm 23, of (wat ikzelf in 2007 heb gedaan) op lied 320 in het NAK-gezangboek:
"Waar God mij leidt, daar wil ik gaan." Achteraf bezien ben ik de kerk, die ik verliet, trouw gebleven tot het echt niet meer ging. Het was mij volkomen duidelijk: in Zijn (!) werk bestaan er géén "hoge(re)" "dienaren", noch "dienaren in ruste". Alleen helpers aan Christus' plaats. Daarom, een "stamapostel" die bidt
"Wir danken Dir, dass Du uns Deine Gnade schenkst, damit Deine Kinder unter unseren Unzulänglichkeiten und Schwachheiten nicht leiden müssen"; dan ben je een "Leviet" die een gewonde langs de weg laat liggen. Dan begrijp je er echt helemaal niets van waarom Jezus Christus tot driemaal toe aan Petrus vroeg
"Heb je mij lief?" (Johannes 21: 15-17). Dus, gá, zij het met God.