Renske Doorenspleet: Apostelkind (2020 Uitgeverij Balans)

[TjerkB]

(...)
Bij ethisch handelen ontkom je immers niet aan enkele principes: weldoen, niet-schaden, verantwoordelijkheid en... rechtvaardigheid.

(...)

@all

Al zijn er meer we­gen die naar Ro­me lei­den, of naar Baarn; waar precies bevinden wij ons nú en: zijn wel alle wegen nog begaanbaar?

Het kan natuurlijk zijn dat iemand al meteen ziet waar deze foto (in 2012) genomen is; voor anderen is het misschien een labyrint...

(...) Hoewel ik waarschijnlijk in een uur op de fiets in Baarn kan zijn, en we daar even in de tuin zouden kunnen zitten voor overleg; in deze thread over het boek "Apostelkind" overheerst na 319 voorafgaande forumbijdragen nog de uitzichtloosheid. Waarom eigenlijk?

Vanochtend wist ik het: het moet niet langer gaan om "normeren", maar om "waarderen". Terug naar "O eerst'lingskind, waardeer". "Waarderen" bovendien in de zin van een dialoog op ooghoogte, én:

(...)
Dienen is echt heel wat anders dan heersen... Hierbij valt bijvoorbeeld te denken aan:

• (...)
• In het najaar van 2002 gebruikte ik, samen met enkele collega's, in Den Haag ergens iets voor de lunch, toen er een heilsoldate binnenkwam. Op slag voelde ik de grootst mogelijke bewondering voor haar, want in een flits zag ik een vriendelijke oude dame van beslist al in de tachtig, doch in de kracht van haar geloof! Ik realiseerde me hoezeer dat werkelijk nog heel wat anders is dan "in de kracht van iemands leven". Vooral de blije uitdrukking op haar gelaat trof mij diep.
  
  In de Strijdkreet, die ik kreeg, las ik in de trein op weg naar huis iets opvallend moois:
  
  • "Geef dan de keizer wat de keizer toekomt, en God wat God toekomt."
    (Matth. 22 : 21)
  • "Jezus geeft de opdracht om aan God te geven waar Zijn beeld op staat. God heeft geen geld, maar mensen naar Zijn beeld in omloop gebracht. Hij wil dat zij hun waarde behouden."

(...)

Als wij nagaan hoe in de schepping feitelijk alles al op zijn plek stond, toen wij kwamen kijken; vanwaar dan nu ons ellebogenwerk? Zoiets opent een perspectief!

Zie verder evt. de thread "Kan ik daar wat aan doen?"

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

In het leven van ieder mens
komen ogenblikken voor waarop
hij tot zichzelf zegt: "Tja, dat kan
niet." En dan doet hij iets.

Erik Hazelhoff Roelfzema

@all

Om eruit te kunnen komen, zocht ik naar iets wat ons met elkaar verbindt. Hopelijk mag dit lied 143 zijn (gezangboek HAZEA, 1933), "Komt! bieden wij elkander... ons hart verzoenend aan", met als oogmerk: "Geen Godskind blijve achter, waar Jezus vóór wou gaan."

Want:

• God heeft ons lichaam zo samengesteld dat de delen die het nodig hebben ook zorgvuldiger behandeld worden, [25] zodat het lichaam niet zijn samenhang verliest, maar alle delen elkaar met dezelfde zorg omringen. [26] Wanneer één lichaamsdeel pijn lijdt, lijden alle andere mee; wanneer één lichaamsdeel met respect behandeld wordt, delen alle andere in die vreugde. [27] Welnu, u bent het lichaam van Christus en ieder van u maakt daar deel van uit.
  
  Uit: 1 Korintiërs 12 (NBV)

Op deze manier krijg je nooit alle betrokkenen aan tafel, zal iemand nu mogelijk denken. Ikzelf vroeg mij dat eerlijk gezegd ook af. Sta mij echter toe het volgende hierover te zeggen. Ik ga namelijk uit van goudeerlijk onderling respect; de gezindheid van Christus Jezus.

Met de menselijke Jezus kunnen wij volgens mij allemaal wel leven, voorzover de Bijbel ons over zijn doen en laten informeert. Net als wijzelf het ervaren, kon hij soms Blij zijn, soms Bang, Bedroefd of Boos. Met al deze vaardigheden zijn wij allen -goddank- toegerust. Dit laatste werd later wel eens uit het oog verloren doordat wij (punt, uit) bovenal geacht werden blij te zijn - tegenover het apostolaat. Maar daar werd toen nogal uitdrukkelijk op gehandhaafd, zal ik maar samenvattend concluderen. Aan Jezus werd niets meer gevraagd.

Al dan niet goed bedoeld doch hoe dan ook fout uitgevoerd werd de nagedachtenis aan het voorbeeld van Jezus gepolitiseerd, maar daarvoor hadden anderen en wijzelf onze offers niet gebracht. Niet om díe reden hebben wij allen onze schouders ergens onder gezet!

(...)

(...)
Het zou fijn zijn als de onderstaande woorden van Dietrich Bonhoeffer deze en gene wat vaker en wat meer tot de verbeelding spreken:

(...)

• • Zijn wij nog bruikbaar?
    
    Wij waren de zwijgende getuigen van slechte daden, wij zijn door de wol geverfd, wij leerden de kunst te veinzen en te spreken met dubbele tong, ervaring maakte ons wantrouwig tegenover de mensen, we konden hun vaak niet vrijuit de waarheid zeggen, zware conflicten maakten ons murw, misschien zelfs cynisch - zijn wij nog bruikbaar? Geen geniale, cynische, hautaine of geraffineerde, maar ongekunstelde, eenvoudige en eerlijke mensen zullen we nodig hebben. Zal onze innerlijke weerstand tegen alles wat ons werd opgedrongen nog sterk genoeg zijn, zal de oprechtheid tegenover onszelf nog radicaal genoeg zijn, om weer de weg te vinden naar eenvoud en eerlijkheid?
  Bron:
  Dietrich Bonhoeffer - Verzet en overgave, brieven en aantekeningen uit de gevangenis. Herziene uitgave, derde druk 2014 (ISBN 978 90 435 2411 7), Uitgeverij Kok.

(...)

Het zou dus bepaald niet verkeerd zijn als geestelijk leiders hieraan ook vanaf de kerkvloer soms wat uitdrukkelijker worden herinnerd want let wel: het handelt in deze samenhang om mensenrechtenschendingen! Wie dat niet wil inzien, heeft in een kerk niets te zoeken.

(...)

Men trachtte te imponeren in plaats van onbaatzuchtig te dienen, terwijl juist "liefde zónder bijbedoelingen" hét verschil kon maken.

(...)

Ik denk dat er niet veel mis mee is als wij dit nu met elkaar onder ogen willen zien. Andere zaken dan zuiver liefde gaven de doorslag.

In de Nieuw-Apostolische Kerk moet altijd álles wijken voor het aanzien van het apostolaat en van de kerk als instituut. Tot elke prijs. Tienduizenden onder wie ikzelf hebben daarvan de wrange vruchten geplukt. De onverbiddelijke kerkleiding kijkt een andere kant op.

Bij het Apostolisch Genootschap daarentegen werd de intentie uitgesproken recht te doen. Nu echter komt het erop aan de Macht der Liefde in het volle licht te eerbiedigen, te laten glanzen! Niet langer in woorden want die kan eenieder wel dromen, doch metterdaad.

Het probleem bij het Meldpunt is helaas dat de adviescommissie zich heeft geconformeerd aan een onverhoopt al te zeer normerend uitgevallen meldpuntregeling. Daarom zou belanghebbenden kunnen worden aangeboden dat men desgewenst voor rekening van het ApGen tegenover een in te stellen werkelijk onafhankelijke serieuze "commissie van wijzen" (met alsdan een ruimhartig toegewezen mandaat) een mediationtraject in mag gaan, daarbij inbegrepen de kosten van professionele begeleiding. Als redelijk alternatief dus.

Het zal nuttig en fijn zijn als het ApGen-bestuur zich daartoe met het juiste gevoel voor urgentie beraadt op een adequaat steunfonds.

Indien er meer dan ooit ruim baan wordt gemaakt voor de Macht der Liefde als ieders uitgangsgedachte en toetssteen, komt het goed.

• Eigen foto TjerkB

Groet,
TjerkB

[ZwartSchaap]

Inmiddels is het bij vele leden van het A.G helder geworden dat men is belast en betoverd
door de leidsmannen van het Apostolisch Genootschap.
Toen het boek " Apostelkind " vorig jaar uitkwam heb ik het gelezen en was verbijsterd.
De vele jaren vanaf 1946 was er nauwelijks iets over de Slokgroep gepubliceerd.
De ramen en deuren van de plaatsen van samenkomst zaten potdicht, er kwam nauwelijks
iets naar buiten. Uitsluitend kreeg ik redelijk veel informatie via een neef die verbonden
was met het A.G.
Door de informatie die ik over jaren had gekregen heb ik vaak gedacht, wanneer zal hier de
bom eens gaan barsten, dit moest een keer gaan gebeuren, dacht ik steeds.
Bij het lezen van verschillende publicaties, veelal geschreven door hoog geleerde A.G leden
vaak ook met hogere verantwoordelijkheid viel mij het volgende steeds op.
Ook in de jaren na Slok 2 kwamen er artikelen die tot doel hadden om volledig de ontwikkeling
van het A.G en de persoon L.Slok in alle opzichten te rechtvaardigen.
De schrijvers van deze artikelen wilden vooral niet toestaan aan zich zelf dat men als hoog geleerde
zich zou hebben vergist. Korte tijd voor het boek " Apostelkind " was uitgegeven, las ik nog
iets van een Hoogleraar die sprak over ' de onvergetelijke Apostel Slok ", ook dit lid is Apostelkind.
Eind deze maand komt er opnieuw een boek uit " op het tapijt gebracht " mijn vraag is, wie is de uitgever ?

Groet ZwartSchaap

[TjerkB]

(...)
Bij het lezen van verschillende publicaties, veelal geschreven door hoog geleerde A.G leden
vaak ook met hogere verantwoordelijkheid viel mij het volgende steeds op.
Ook in de jaren na Slok 2 kwamen er artikelen die tot doel hadden om volledig de ontwikkeling
van het A.G en de persoon L.Slok in alle opzichten te rechtvaardigen.
De schrijvers van deze artikelen wilden vooral niet toestaan aan zich zelf dat men als hoog geleerde
zich zou hebben vergist.

(...)

@Zwartschaap

Het had de betrokkenen inderdaad achteraf kunnen sieren als ze minder moeite hadden gedaan fascistische ellende (!) toe te dekken:

Renske Doorenspleet op Radio 1 in de VPRO-documentaire "Het Spoor Terug: Apostelkind" van 5 april jl.:

"Kijk, als ik met mijn politicologische bril die kerstspelen nalees, dan denk ik: het is gewoon enorm fascistisch."

Zielen die emotioneel onder de voet waren gelopen zijn door de jaren heen constant meedogenloos bejegend, zowel met beschamend intellectueel geschut als door ze te negeren. Hoogbegaafd is namelijk om de dooie dood níet per se hetzelfde als "hoogst beschaafd".

De mo­re­le su­pe­ri­o­ri­teit die Lambertus Slok zichzelf liet aanmeten door allen die hem o.a. de positie verschaften van de Levende Norm, vervreemdde mensen zowel van zichzelf als van dierbaren (door het psychopathologische karakter van die hinderlijk hoge eigendunk). De houdbaarheidsdatum voor de daarmee vergaarde en ijverig opgetekende ideologische wapenfeiten mag dus wel worden bijgesteld.

(...)
Degenen die daardoor het kind van de rekening werden, kloppen nu aan! Is er in de oude herberg inmiddels plaats voor gerechtigheid? Of handelt men nog altijd alleen uit berekening? Dus: kunnen wij nog wat met die man of die vrouw in "ons Werk" en zo ja, wat hebben wij daar dan voor over? Of: wat brengt het onszelf als we het goed maken met deze of gene?

(...)

Het ApGen-bestuur sprak weliswaar een excuus uit, doch spijtig genoeg gebeurde dit pas ná verontrustende berichtgeving in de media. Tot dan toe overheerste volgens mij al te zeer zelfgenoegzaamheid: kijk hoe wij als mul­ti­me­di­a­listen onze dromen dromen en doe mee! Met spielerei wordt natuurlijk geen enkele smart gedeeld. Een heel andere gezindheid is daarvoor nodig, én: Liefde zónder effectbejag.

Hoe het spontaan ook ánders kan, zagen wij in 2001:

• Buße tun
  
  Wir, die Apostel, Bischöfe und Ältesten der Apostolischen Gemeinschaft bekennen öffentlich vor Gott, daß wir Schuld auf uns geladen haben.
  Wir sind schuldig geworden, den Willen Gottes nicht eindringlicher erforscht und klarer verkündet zu haben.
  Wir sind schuldig geworden, indem wir den Geist Gottes zu kanalisieren versuchten, statt auf sein Wirken zu achten.
  Wir sind schuldig geworden, indem wir hochmütig über Brüder und Schwestern in anderen Kirchen urteilten und urteilen ließen, sie müßten erst werden wie wir.
  Wir sind schuldig geworden, indem wir Traditionen mehr Bedeutung geschenkt haben als dem Wort der Heiligen Schrift.
  Wir sind schuldig geworden, indem wir dem Worte Gottes weniger trauten, als unseren eigenen Überlegungen.
  Wir sind schuldig geworden, indem wir geistloses Reden und Verhalten einfach hinnahmen, statt Einfluß zu nehmen.
  Wir sind schuldig geworden, indem wir die Überlastung einzelner Amtsträger und Mitarbeiter durch unsere Ratlosigkeit in Kauf nahmen, während wir gleichzeitig der Passivität vieler weiterer Amtsträger und Mitarbeiter nicht wehren konnten.
  
  Wir bitten Gott, uns unsere Sünden zu vergeben. Wir trauen auf seine große Güte und Barmherzigkeit.
  Wir bitten Gott, uns für die Wirkungen seines Heiligen Geistes zu sensibilisieren. Wir trauen darauf, daß er uns frei macht, nicht mehr über den Heiligen Geist verfügen zu wollen, sondern den Heiligen Geist über uns verfügen zu lassen.
  Wir bitten Gott, daß wir die von ihm erweckten Gaben nicht hochmütig als eigenen Besitz festhalten. Wir trauen darauf, daß er innerhalb seiner Kirche Erweckungen schenkt, die seiner ganzen Kirche zum Segen gereichen sollen.
  Wir bitten Gott, das Apostolat an den von ihm bestimmten Platz zu stellen. Wir trauen darauf, daß er selbst die Gaben und Kräfte des Apostolats in den Trägern des Amtes zur Entfaltung kommen läßt und sich so das Amt erweisen wird.
  Wir bitten Gott, daß sein Wille unter uns geschehe. Wir trauen darauf, daß Gott die Gesinnung Jesu Christi für Schwestern und Brüder zum Maß des Miteinanders macht.
  Wir bitten Gott, daß er sein Gebot in unsere Herzen schreibt. Wir trauen darauf, daß er uns lebendige Gemeinde schenkt.
  
  Herr erbarme dich unser und schenke uns ein Gemeindeleben nach deinem Sinn und Geist.

Bron: Bußgebet der Apostel, Bischöfe und Ältesten der Apostolischen Gemeinschaft zum Buß- und Bettag 2001

Als het ApGen credits wil krijgen voor een toekomst zonder de bovenbedoelde ballast uit het verleden, zal men integer moeten zijn.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 20-08-2021, 14:30 uur]

(...)
Zielen die emotioneel onder de voet waren gelopen zijn door de jaren heen constant meedogenloos bejegend, zowel met beschamend intellectueel geschut als door ze te negeren.

(...)

@all

Hoe ben je elkaar dan gezind! - met ondertussen de Macht der Liefde (onder gedurig veranderende grondslagen) hoog in een vaandel?

Terwijl het leven onheil bracht en men emotioneel ver van huis was geraakt, deed de Stichting J.H. van Oosbreelezing er nog een schep bovenop:

BMGN - Low Countries Historical Review | Volume 130-1 (2015) | review 5
Berry Brand, Nieuw licht op oude wegen. De wegen die de apostolische beweging volgde vanaf de oorsprong (circa 1830) tot Het Apostolisch Genootschap anno 2011 (Delft: Eburon, 2013, 704 pp., ISBN 978 90 5972 798 4).

• (...)
  
  Berry Brand wil met dit vuistdikke boek de geschiedenis van Het Apostolisch Genootschap bekend maken aan buitenstaanders, en de apostolischen – uit wier kring hij afkomstig is – wil hij een kritische reflectie op hun geschiedenis bieden.
  
  (...)
  
  Dat het soms beklemmend was in die kring raakt Brand aan, maar het blijft toch een bagatel in zijn boek. Hij schrijft dat Van Oosbree’s bezit van twee dure Cadillacs moet worden toegeschreven aan diens ijdelheid, maar komt niet verder dan dat dit sommigen aantrok en anderen tegenstond (225-226). Over apostel L. Slok schrijft Brand: ‘De verering door zijn volgelingen heeft Slok nooit verleid tot misbruik daarvan’ (431). Elders zegt hij dat afwijkende meningen niet werden getolereerd, maar dat er nooit openlijk verzet is geweest (422-423). Daar zou je toch meer van willen weten.
  
  (...)
  
  Brand komt niet verder dan de vaststelling dat veel afhangt van de gezichtshoek waaruit de zaak bekeken wordt. De betekenis van de uitzonderlijke status van de apostel – toch het struikelblok voor een buitenstander – voor deze persoon en voor de gemeenschap die hij leidde had een grondiger evaluatie verdiend.

George Harinck, Het Historisch Documentatiecentrum voor het Nederlands Protestantisme (1800-heden), Vrije Universiteit Amsterdam

Bron: http://www.recensio.net/rezensionen/zei ... issue.pdf/
© 2015 Royal Netherlands Historical Society | KNHG
Creative Commons Attribution 3.0 Unported License
URN:NBN:NL:UI:10-1-110188 | http://www.bmgn-lchr.nl | E-ISSN 2211-2898 | print ISSN 0615-0505

In een recensie stak de historicus prof.dr. George Harinck de kritiek niet onder stoelen of banken, maar het onheil was alwéér geschied want het staat er écht, zwart op wit, op pagina 431: "De verering door zijn volgelingen heeft Slok nooit verleid tot misbruik daarvan."

Op pagina 423 had de auteur al gemeld: "De verhoudingen waren zodanig dat er ook niet of nauwelijks ruimte voor tegenspraak was, zeker niet als het om essentiële zaken ging. Daarvoor zag men veel te veel tegen de apostel op." Zó worden slachtoffers dus overruled.

Als ik nu naar de meldpuntregeling kijk, heeft het intellectualistische geweld andermaal toegeslagen. De slager keurde zijn eigen vlees.

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

[Bijgewerkt: 20-08-2021, 14:30 uur]


@all

Toen vorig jaar, kort nadat het boek "Apostelkind" verschenen was, de bestuursvoorzitter bij het ApGen onder meer alvast liet weten...

We kennen onze historie…
hebben een onderzoek door externen laten uitvoeren
en gesprekken gevoerd met leden en voormalig leden.
We hebben geleerd…

; had men toen niet (lang verhaal, kort) alleen nog maar meegekregen wat bij de Van Oosbreestichting door moet gaan voor waarheid? Zo stelde prof.dr. Jan N. Bremmer op uitnodiging van diezelfde stichting in 2019 dat Lambertus Slok diens tijd "vooruit" was geweest:

• Een band met het verleden, met een traditie, bestaat nauwelijks meer voor de meeste mensen. Daarmee samenhangend is ook het steeds minder weten over religie. Waar ik vroeger nog jaren elke week naar catechisatie ging, is dat binnen de meeste groeperingen ondenkbaar geworden. Maar zonder kennis van het verleden is er geen band met het verleden en dus ook niet met de religieuze traditie en dit geldt al helemaal in een tijd waarin het behoren tot een groepering niet meer vanzelfsprekend is. Daarbij speelt ook dat de vaste ankers verdwenen zijn. Wat geloven we als Christenen eigenlijk nog met betrekking tot God of het hiernamaals? Op dit gebied is er ook een plausibiliteitverlies, zoals Hellemans constateert, en je moet dus zeggen dat de Apostel Slok senior hierin zijn tijd vooruit was met het revolutionaire verplaatsen van God vanuit de hemel naar de mens en het afschaffen van het geloof in het hiernamaals.

Uit: "DE APOSTEL J.L. SLOK IN ZIJN EN ONZE TIJD" door JAN N. BREMMER (lezing Najaarssymposium 2019)

Al zijn de geleerden het nu daarover eens; wat heeft men ondertussen geleerd van wie in het voorbijgaan het gelag moesten betalen?

Vanochtend haalde ik een zinsnede aan uit het onder auspiciën van de Stichting J.H. van Oosbreelezing in 2013 verschenen boek "Nieuw licht":

(...)
In een recensie stak de historicus prof.dr. George Harinck de kritiek niet onder stoelen of banken, maar het onheil was alwéér geschied want het staat er écht, zwart op wit, op pagina 431: "De verering door zijn volgelingen heeft Slok nooit verleid tot misbruik daarvan."

(...)

Terecht m.i. kritiseert Harinck hier de auteur die geen oog schijnt te hebben gehad voor de dwingelandij waarmee Slok ongebreideld de narcist uithing. Het moet voor menigeen slopend zijn geweest om aan de vereisten (voor goddelijk zaad in de samenleving) te voldoen.

Ook de bredere context vind ik ronduit alarmerend:

• De apostel waarschuwde menigmaal voor een zinloze apostelcultus. 'Dat zou in feite op hetzelfde neerkomen als het vereren van een overleden Christus, want de Apostel bevindt zich toch ook grotendeels buiten Uw gezichtskring en is voor de meesten van ons slechts zelden te benaderen.' Het ging niet om de verering van de apostel, maar om te leven overeenkomstig de 'Levende Norm' die belichaamd werd door de eigentijdse Christus. 'Uw Apostel is in dit Werk de Norm! Wat Hij heilig acht, zult U heilig achten! Als U dat niet kunt, is er voor U geen plaats meer in dit Werk; wie het is, is het, al zou het de Opziener zijn. Ik weet wat Ik zeg. Hier staat de Norm.'
  
  De verering door zijn volgelingen heeft Slok nooit verleid tot misbruik daarvan. Verschillende voorbeelden tonen aan dat het ook heel anders kon gaan. Geestelijke leiders die hun volgelingen opofferden aan hun waanideeën (bijvoorbeeld de massale zelfmoord in 1978 van de sekte van Jim Jones), zelf niet leefden naar de door hen gepredikte idealen, zichzelf verrijkten, of seksuele relaties aangingen met hun vrouwelijke aanbidders. Slok had een zuiver ideaal, is altijd integer gebleven, heeft zichzelf niet verrijkt en had een heel gelukkig huwelijks- en gezinsleven. Sloks onkreukbaarheid was voor de apostolischen boven alle twijfel verheven, was een vanzelfsprekendheid.

Bron: ISBN 978-90-5972-798-4, pag. 431-432

• De 'Levende Norm'
  
  Leven naar de "Levende Norm' betekende leven 'ter verheerlijking Gods', leven om de liefdemacht Gods in eigen leven tot gestalte te brengen. Daarvoor moest men eerst in zichzelf het egoïsme, de baatzucht, kleinzieligheid, afgunst, discriminatie en nog zoveel andere neigingen ontdekken, die een leven in liefde in de weg stonden. Puttend uit zelfkennis kon de apostel ieder de spiegel voorhouden en door overgave aan de Man Gods kon men die neigingen leren beheersen en zelfs ten goede aanwenden. Bevruchting door de eigentijdse Christus zou tot wedergeboorte leiden.
  
  De volgelingen van Slok die hun levensideaal serieus in de praktijk probeerden te brengen, hadden vaak het gevoel te falen. De apostel zei daar zelf over: 'Wij Apostolischen gaan voortdurend met een schuldgevoel door het leven; dat doet ons steeds weer naar de "Plaats der hulpe" gaan.' Dat schuldgevoel was noodzakelijk, want degene die begrijpt dat een mens herboren moet worden, zegt: 'Apostel, het is Uw taak mij - niet ons- van zonden te overtuigen. Zeg het mij daarom duidelijk!' Je schuldgevoel zou je hulpzoekend maken en dan zou je pas echt van je apostel gaan houden, want die zou het je van harte vergeven. De apostel had de macht de schuldbewusten vrij te stellen. 'Die vrijstelling geef ik U vanuit het bewustzijn, dat ik tot in het merg van Mijn wezen gevoel: Christus van deze tijd te zijn.' Naar aanleiding van een antibioticakuur die hij kreeg tegen een ontsteking, waarbij ook vitamine B-complex tegen bijwerkingen geslikt moest worden, schreef de apostel dat ook hij antibiotica toediende. Hij was steeds maar bezig om de kleinzieligheid, het enghartige, de bekrompenheid en het pietepeuterige, oorzaken van geestelijke ontstekingshaarden uit te roeien. Maar mildheid en begrip moesten daarbij de functie van de vitamine B vervullen. Een misstap begaan hoefde niet rampzalig te zijn. Het ging om wat daarop volgde. Als er berouw was, kon men altijd rekenen op vergeving. 'Ons apostolisch-zijn wordt eigenlijk dan eerst ten volle actief als de zonde bedreven is; zij komt in al haar glorie tot uiting na de overtreding, na de zgn. ramp. Maar die ramp kan nooit een werkelijke ramp worden als er liefde, begrip en vergeving is.'

Bron: ISBN 978-90-5972-798-4, pag. 433-434

Terwijl Slok met zulke bespiegelingen nagenoeg vrijuit gaat, wordt er met geen woord gerept over wie er sneuvelde tijdens de ratrace.

Het voorgaande in aanmerking nemend; hebben de leden van de adviescommissie bij het Meldpunt hiervan de ware ernst níet ingezien?

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

(...)
"Goed bedoeld" wil niet altijd zeggen dat elke inspanning daarmee ook "goed genoeg" is. Wie een ander behandelt zoals hij of zij zelf behandeld zou willen worden, gaat er in de gauwigheid vanuit dat je zoiets voor de zekerheid niet eerst bij de ander hoeft na te vragen! In de regel doen wij wat wijzelf gewend zijn, maar op welke manier hebben wij dan ondertussen ook rekening gehouden met anderen?

(...)

@all

Dít is waar volgens mij met het volle bewustzijn bij moet worden stilgestaan. Vraag toch aan de ander: "Wat vind jíj dat je nodig hebt?"

Groet,
TjerkB

[TjerkB]

@all

Als je toch het slacht­of­fer moet wor­den, maakt het niet uit hoe of waar­door (lees: vóór "De zegen van de twijfel" of door "Nieuw licht"):

• Wij zouden het zo kunnen samenvatten: wij zijn met onze Apostel een ontdekkingsreis aangevangen naar een nog nooit geëxploreerde schoonheid van de mens met zijn specifieke gevoelens en eigenschappen van geloof, hoop, liefde, verlangen, sentiment, vertrouwen, overleggingen, vreugde, ontroering, redeneerzin, verdriet en nog zoveel meer. Gevoelens en eigenschappen waarvan er zovele traditioneel zijn verknoopt met het ongewenste, met de 'zonde', waardoor de mens zich kronkelt onder de ontstemde blikken van de zelfbedachte, rechtzinnige God. . , terwijl de milde God 'zag dat het goed was' en Zich wil verwerkelijken in Zijn Schepping, waar alles veilig is, omdat het in de juiste proporties is gedoseerd. Dát is de schoonheid van de onbeperkt goddelijke Mens!

Uit: De zegen van de twijfel, hoofdstuk "VI. Christus weer onder ons/6. De trossen los... goede vaart!" (pag. 156)

• De volgelingen van Slok die hun levensideaal serieus in de praktijk probeerden te brengen, hadden vaak het gevoel te falen. De apostel zei daar zelf over: 'Wij Apostolischen gaan voortdurend met een schuldgevoel door het leven; dat doet ons steeds weer naar de "Plaats der hulpe" gaan.' Dat schuldgevoel was noodzakelijk, want degene die begrijpt dat een mens herboren moet worden, zegt: 'Apostel, het is Uw taak mij - niet ons- van zonden te overtuigen. Zeg het mij daarom duidelijk!' Je schuldgevoel zou je hulpzoekend maken en dan zou je pas echt van je apostel gaan houden, want die zou het je van harte vergeven. De apostel had de macht de schuldbewusten vrij te stellen.

Bron: ISBN 978-90-5972-798-4, pag. 433-434

Terwijl "De zegen van de twijfel" waarschuwt voor ontstemde blikken van een god, activeert "Nieuw licht" allerwegen schuldgevoelens.

Kortom: de via het ApGen misleide gelovigen meenden iets on­aan­ge­naams te ontwijken, maar zij haalden zich iets er­gers op de hals...

Groet,
TjerkB

[zefyr]

@TjerkB,

Onlangs schreef je:

"Het had de betrokkenen inderdaad achteraf kunnen sieren als ze minder moeite hadden gedaan fascistische ellende (!) toe te dekken:"

Dit herinnerde mij aan een uitspraak van drs. Theo Verlaan (gemeentelid van de NAK Leeuwarden en auteur van het boek 'Wy Friezen knibbelje allinne foar God, Het Apostolische Werk in Friesland', 1995) in de negentiger jaren van de vorige eeuw. Deze gelegenheidsuitgave is thans antiquarisch te verkrijgen via Yvonne Flikkema (zie onderstaande link).

https://www.boekwinkeltjes.nl/b/1862743 ... inne-foar/

Tijdens een causerie met Theo Verlaan (op volwassen leeftijd toegetreden tot de Nieuw-Apostolische Kerk) deed hij mij snakken naar adem. Ik parafraseer hem: "Na aan paar (stam)aposteldiensten was het voor mij volstrekt duidelijk, dat ik lid was geworden van een fascistoïde sekte.".

[TjerkB]

(...)
Kortom: de via het ApGen misleide gelovigen meenden iets on­aan­ge­naams te ontwijken, maar zij haalden zich iets er­gers op de hals...

(...)

@all

Laten wij er alsjeblieft van uitgaan dat niemand nu slechte bedoelingen heeft, maar dat doffe ellende binnen de apostolische beweging ons er nu wel toe aanzet om in te zien dat sommigen heel ernstig tekort zijn gedaan en dat het ongepast is dit te laten voor wat het is.

Als iemand de "werkplaats voor zingeving" ontvluchtte omdat er krassen op de ziel waren gezet terwijl niemand protesteerde omdat de heiligen alleen maar wensen te spreken over "waarden als verbondenheid, gelijkwaardigheid en verantwoordelijkheid", klopt er iets niet.

Ik denk dat dit voelt alsof er een kras is gemaakt op een grammofoonplaat en dat de naald dan blijft steken bij een reclamespotje als...

https://youtu.be/CTwzPPkYuZc


Oftewel:

(...)
Dat strijk je niet "even" glad met een privé-audiëntie bij de cardioloog Wiegman of met een massabijeenkomst bij het bureau Dialogue. Evenmin poets je het weg met een charmeoffensief in de media om daarmee als organisatie een soort van "Persilschein" te verwerven...

(...)

In amper vervlogen tijden zijn sommigen bij het ApGen nog net niet levend begraven, maar onverdoofd werden hun gevoelens vertrapt. Nooit echter mocht het wanbeleid wat hiervan de oorzaak is anders worden uitgelegd dan "goed bedoeld", al was het... mensonterend. Als­of de el­len­de voor slachtoffers nog niet groot ge­noeg was, deden de ApGen-kopstukken niet anders dan hun paadje schoon vegen. Ze hadden het niet goed doorgehad maar tóen ze het doorkregen, vonden ze natuurlijk allemaal dat het niet voor herhaling vatbaar is. Snel was het mediaoffensief ontketend: de mensen "die pijn uit dit verleden met zich meedragen", boffen want hen wordt recht gedaan! Een meldpuntregeling zou soelaas bieden, doch wie de kleine lettertjes las, kwam erachter dat het ApGen haar ondeugden níet verloor. In plaats van echt schoon schip te maken, was op bestuursniveau kennelijk besloten zich met een jan­tje-van-lei­den er­van af te ­ma­ken. Het gaat van kwaad tot erger. Inmiddels duurt het vooral ook te lang. Nodeloos worden slachtoffers opnieuw tot slachtoffer gemaakt.

Kies daarom alsnog voor een maatregel die even simpel als doeltreffend zal blijken te zijn:

(..)
Het probleem bij het Meldpunt is helaas dat de adviescommissie zich heeft geconformeerd aan een onverhoopt al te zeer normerend uitgevallen meldpuntregeling. Daarom zou belanghebbenden kunnen worden aangeboden dat men desgewenst voor rekening van het ApGen tegenover een in te stellen werkelijk onafhankelijke serieuze "commissie van wijzen" (met alsdan een ruimhartig toegewezen mandaat) een mediationtraject in mag gaan, daarbij inbegrepen de kosten van professionele begeleiding. Als redelijk alternatief dus.

Het zal nuttig en fijn zijn als het ApGen-bestuur zich daartoe met het juiste gevoel voor urgentie beraadt op een adequaat steunfonds.

Indien er meer dan ooit ruim baan wordt gemaakt voor de Macht der Liefde als ieders uitgangsgedachte en toetssteen, komt het goed.

(...)

En bewijs hiermee ook aanstormend talent een dienst...

Oogcontact...

Groet,
TjerkB